• همه انسانها علی الخصوص افرادی که تن سالم دارند باید از پارالمپیک و ورزشکارانش الهام بگیرند که انسان دارای چه توانائی های بالقوه ای است و به اصالت توانمندی خود باور کنند و به اندیشه کشف و به کارگیری آن بیفتند تا از زندگی انسانی تر و شادتری برخوردار شوند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۰ شهريور ۱٣۹۱ -  ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۲

چهارشنبه ۲۹ اوت ۲۰۱۲، قبل از افتتاح بازیهای پارالمپیک یا المپیک معلولین، ضیافت ویژه ای توسط آقای بوریس جانسون شهردار لندن با حضور برخی از ورزشکاران معلول انگلیسی که در پارالمپیک های قبل مدال اخذ کرده بودند و امسال مشعل المپیک را حمل می کردند برگزار شد. اینجانب بعنوان حامی معلولین ایرانی و فارسی زبان در این ضیافت شرکت داشتم. حوالی ساعت ۲ بعد از ظهر آقای بوریس جانسون وارد سالن شد و به حضار خیر مقدم گفت و چندی بعد معلولان ورزشکار وارد سالن شدند. ضیافت با ورود قهرمانان معلول شکوه و عظمتی خاص به خود گرفت و آنان برای مدتی مورد تشویق شرکت کنندگان قرار گرفتند و هیجان بی مانندی در سالن حکم فرما شد.
بعلت شرایط کاریم با معلولان زیادی در ارتباط می باشم و از نزدیک با سبک زندگی آنان، مشکلات، غم و شادی خود و خانواده هایشان آشنا هستم. ولی آنروز دیدن ورزشکارانی که دارای انواع معلولیت بودند مرا بشدت تحت تاثیر قرار داد زیرا اینان به رغم ناتوانی ظاهریشان از انسانهائی که بدن سالم و تنی سالم دارند توانمندتر و استوارتر می نمایند.
همان روز با دیدن ورزشکاران معلول و دیدن استیفن هاوکینگ دانشمند و فیزیکدان معلول بعنوان شروع کننده برنامه افتتاحیه چهاردهمین پارالمپیک تصمیم گرفتم در باره پارالمپیک این ورزش جهانی معلولان مطلبی بنویسم و باور خود را در این راستا بازگو نمایم. بویژه اینکه شروع کننده برنامه افتتاحیه پارالمپیک خود دانشمندی معلول است. معلولی که هیچگاه به معلولیت خود اجازه نداده است که باعث ناامیدی و توقفش در پیشرفت زندگی عالمانه اش شود. او شب گشایش بازیهای پارالمپیک در مرکز صحنه قرار گرفت و تمام حضار و بینندگان مراسم را به سفری روشنگرانه با تمرکز بر دانش و اکتشافات علمی و همچنین مبارزه دشوار و طولانی بشر برای درک کائنات و دستآوردهای بشریت برای آزادی انسان و برابری انسانها برد. تا نشان دهد تلاش انسانها برای درک جهان هستی از پیداش تمدن بشری آغاز شده است و کتاب و علم نقش اساسی در پیشرفت این تلاش داشته اند. با استفاده از یک کامپیوتر او به جهانیان و علی الخصوص به معلولان خطاب کرد: رو به آسمان و به ستارگان نگاه کنید، نه به زمین و پاهای خود. تلاش کنید تا آنچه را می‌بینید به واقعیت تبدیل کنید. با ذکاوت عمل کنید و هدف های بزرگ داشته باشید.
پارالمپیک ۲۰۱۲ در چهارشنبه شب ۲۹ اوت با جشنی با شکوه برگزار شد. این جشن با شرکت و نمایش هنری سه هزار نفر معلول و غیر معلول دوشادوش هم با مضمونی آموزشی و با هدف تغییر نگرش افکار عمومی نسبت به افراد دارای معلولیت آغازید تا آگاهی جامعه را نسبت به توانمندی معلولان افزایش دهد، و نگرشهای منفی نسبت به این افراد و توانائی شان را متحول سازد.
پارالمپیک‌ فضا و موقعیتی‌ برای‌ نمایش دادن‌ توانمندی‌‌ افراد دارای‌ معلولیت‌ است‌ . نشان دادن توانمندی های انسان در پارالمپیک و به چالش کشیدن درک محدود اذهان عمومی از توانائی انسانها بویژه معلولین، چیزی به جزبیان نمادین باور داشتن به اصالت توانمندی انسان نمی تواند باشد.
ولی این چگونه باوری است که افراد نابینا و یا بدون پا را قهرمان دو میدانی می کند؟. این چگونه باوری است که افرادی بدون پا بصورت نشسته همچون یک بازی کامپیوتری و با حرکتی جمعی و موزون والیبال بازی می کنند؟. این چگونه باوری است که یک انسان بی دست را قهرمان شنا می کند و یا انسانی دیگر با تمام معلولیتش رکورد وزنه برداری جهان و پارالمپیک ۲۰۱۲ را می شکند؟.
زندگی انسان بازتاب اندیشه های او است. تمام وجود انسان از اندیشه ای تشکیل میشود که در سر دارد. مجموعه رویدادهائی که در گذشته، حال و آینده تجربه می کنیم در قلمرو اندیشه است. اندیشه یک انرژی بیکران و پایدار است که در جوهر وجود هر انسان منزل می گزیند. آری اندیشه همه چیز است زیرا وجود ما وابسته به اندیشه ما است.
باور اندیشه ها را می سازد و دنیای انسان را باورهایش می سازد؛ چون اندیشه ها از باورها نشئت می گیرند. انسان زندگی اش را با فکرش سامان می دهد و هر طوریکه فکر می کند زندگی می کند زیرا انسانها خود تعیین می کنند چطور زندگی کنند و سرنوشت و آینده خود را خود رقم می زنند.انسان خالق زندگی خود است زیرا می اندیشد و تصمیم می گیرد و هرآنچه را اراده کند می تواند به مهار خود درآورد و خلق کند و به تسخیر خود در بیآورد. تسلط انسان بر طبیعت و ناهنجاریهای مختلف، اکتشافات و اختراعات گوناگون از توانائی او سرچشمه می گیرد. انسانها حتماً می توانند آنچیزی شوند که خود می خواهند. و بقول مولانا:
بیرون ز تو نیست آنچه در عالم است             از خود به طلب هر آنچه خواهی که توئی
محور همه عالم، انسان و توانمندی او است؛ چون او می اندیشد و تلاش می کند تا آینده خود را بسازد و تعیین سرنوشت می کند. آری انسان است و باورهایش. پس اگر انسانهائی در زندگی رشد می کنند و به دستآوردی دست می یابند دلیلش این است که تصمیم گرفته اند تا توانمندی خود را بکار گیرند و به توانائی خود باور دارند. از آن زمانی که انسان از توانائی خویش غافل می شود و یا از آن چشم پوشی می کند بکار تخریب خویش و توانائی خویش رو می آورد. چنین انسانی قادر به ساختن نیست چون مایوس است و انسان مایوس خود را ناتوان می انگارد و می خواهد ناتوان بماند. توانائی را در صاحبان قدرت می بیند و زور و قلدری را توانائی می پندارد و در ادامه این احساس ناتوانی و درماندگی است که اسیر قدرت می گردد.
انسان وقتی به قابلیت های خود پی برد و خود را توانمند احساس کند پی در پی متحول میشود، از یک موقعیت و وضعیت به موقعیت و وضعیت دیگر حرکت می کند و احساس پیشروی در این فرایند است.
جوامعی که مردمانش احساس توانمندی کنند و به توانائی خود باور داشته باشند، از پویائی برخورد دارند و با پویائی خود از جوامع ایستا، متمایز می‌ شوند. در جوامع پویا، دانش، فن، مناسبات اجتماعی، هنجارهای اجتماعی و ارزش‌های، همه، بطور مداوم در حال تحول هستند. هیچ چیز در این جوامع ثابت و ایستا نیست.
اما جوامعی که افراد تشکیل دهنده اش به توانمندی خود باور ندارند و از توانائی خود چشم پوشی می کنند، در زندگی عقب می مانند و در تخریب و تباهی سیر می کنند. آنان در جا می زنند و دچار پسروی میشوند. انسان با طرز تفکر ناتوانی در بردگی و اسارت زندگی می کند زیرا افرادی می درخشند که به توانمندی خود باور دارند.
اگر فرد نابینائی در مسابقات فوتبال شرکت می کند و یا قهرمان دوچرخه سواری میشود. و اگر فرد بی‌‌دستی فقط با تکان دادن سر خویش قهرمان شنا می‌‌شود، یا نشستگانی که والیبال می‌‌زنند، و ویلچرنشینانی بصورت خستگی ناپذیری بسکتبال بازی می کنند بدین خاطر است که آنان علیرغم معلولیتشان به توانائی خود و به اصالت توانمندی خویش باور دارند و می دانند هیچ مرزی نمی تواند مانع رشد و شکوفائی استعدادهای انسان شود. این افراد دارای معلولیت عملاً به دیگران می گویند معلول کسی است که به توانائی خود باور ندارد و از آن عفلت می ورزد.

همه انسانها علی الخصوص افرادی که تن سالم دارند باید از پارالمپیک و ورزشکارانش الهام بگیرند که انسان دارای چه توانائی های بالقوه ای است و به اصالت توانمندی خود باور کنند و به اندیشه کشف و به کارگیری آن بیفتند تا از زندگی انسانی تر و شادتری برخوردار شوند.
امسال در لندن بار دیگر ارزش و اعتبار ورزش معلولین در جهان، مشخص شد؛ این بازیها از آن زمانی که تحت عنوان "استوک مندویل" برگزار می‌شد، چه بعداً که به عنوان پارالمپیک نام گرفته است. موجب شده است نگاه تمام جوامع بشری به افراد معلول، سال به سال و دوره به دوره تغییر ‌کند و امید است در همه کشورهای جهان معلولان را به عنوان عضوی از جامعه‌ی خود بپذیرند و تفاوتی بین معلول و غیر معلول قائل نشوند.
بازیهای‌ پارالمپیک‌ و المپیک، سمبلی‌ از عشق، محبت‌ و دوستی‌ بود و در بین‌ ملل‌ و اقوام‌ مختلف هر چه بیشتر دوستی و همبستگی ایجاد نمود. آزادی انسان، برابری انسان‌ها و همبستگی جوامع، ارزش‌ها و آرمان‌های اصلی انسانهای توانمند و آزاده می باشند. پس توانمندی خود را دریابیم و سرنوشت خود را خود در دست گیریم تا آینده ای سالم، بهتر و استوارتر برای خود و آیندگانمان بنا کنیم. برای اینکه به توانمندی خویش باور داشته باشیم و توانائی و قابلیت های خود را بکارگیریم از همین حالا بازیهای المپیک معلولین را سرمشق زندگی مان قرار دهیم، فقط کافی است که تصمیم بگیریم. امید است که چنین باشد.
لندن: ۱۹ شهریور ۱٣۹۱

* فرید انصاری دزفولی - بنیانگذار و رئیس انجمن حمایت از معلولین ایرانی و دبیر کمیسیون سازمان ملل اتحادیه جهانی معلولین.
www.iraniandsa.org