• نظامی کردن سیاست خارجی اتحادیه اروپا از همان آغاز همراه بود با کنار نهادن اصول دموکراسی. کسب موافقت پارلمان در تصمیم گیریها و یا نظارت مجلس بر عملیاتی که انجام می شود مردود شد. طبق قرارداد لیسبون دوفاکتو قوانین اساسی بسیاری از کشورهای عضو بی اثر گشت، افزون بر این شکل رای گیری نیز چنان تغییر داده شد که آراء کشورهای بزرگ وزن بیشتری پیدا کرد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۶ شهريور ۱٣۹۱ -  ۱۶ سپتامبر ۲۰۱۲

سویم داگدلن سخنگوی فراکسیون حزب چپ آلمان در امور بین المللی در مجلس آلمان و نماینده این حزب در کنفرانس بین المجالس اروپا در قبرس بود که برای کنترل پارلمانی سیاست خارجی و نظامی اتحادیه اروپا تشکیل شد.

در روزهای 7 و 8 سپتامبر وزرای خارجه اتحادیه اروپا در «پافوس» واقع در قبرس گرد هم آمدند تا از جمله درباره تشدید رفتار خود با ایران و تحریم های تازه علیه دولت سوریه تصمیم بگیرند. وزرای خارجه این کشورها در عین حال تصریح کردند که شکست سریع بشار الاسد قابل حصول نیست و از این رو تعداد پناهندگان سوریائی افزایش خواهد یافت. از آنجا که اتحادیه اروپا حاضر نیست به تعداد قابل ملاحظه ای از پناهندگان پناه بدهد باید کشورهای همسایه سوریه که پیوسته بیشتر به ورطه چالش کشانده می شوند کمکهای مالی دریافت دارند. «گیدو وستر وله» وزیرخارجه آلمان با ظاهرسازی تمام مستقیما از قبرس به اردن سفر کرد تا از بزرگترین اردوگاه پناهندگان سوری در اردن دیدن و نسبت به وضع نامساعد انسانی پناهندگان ابراز نگرانی کند.
کوشش برای حل مسئله سوریه از طریق مذاکره از آغاز در برنامه وزرای خارجه قرار نداشت. اتحادیه اروپا قادر به ایفای چنین نقشی نیز نیست، زیرا از همان آغاز با وضوح تمام خواستار سقوط اسد شد، مناسبات سیاسی خود را با سوریه قطع کرد، با اپوزیسیون مسلح ارتباط برقرار ساخت و امید آنها را تقویت و خواست آنها را تایید کرد که با زور قدرت را به چنگ آورند. سیاست «تغییر رژیم» را با تحریم های اقتصادی نیز تقویت کردند تا نارضایتی در سوریه گسترش یابد و نیروهای نظامی و پلیس به فرار از زیرپرچم تشویق شوند. در کنار این اقدامات از قرار معلوم منابعی برای پرداخت پاداش به فراریان نیز تدارک دیده شده است. بنابراین اتحادیه اروپا با تعقیب دیپلماسی صندوقخانه ای خود از سوئی و سیاست تحریم ها از سوی دیگر، آتش جنگ در سوریه را دامن می زند، در حالی که دقیقا می داند این وضع می تواند مدت ها بطول انجامد. از این بدتر آن که با اِعمال تحریم ها کمک های انسانی را تبدیل به وسیله ای برای جنگ می سازد. زیرا امکانات دولت را برای کمک به مردم و حفظ و حمایت آنها قطع می کند و با بین المللی کردن وظائف دستگاهای دولتی سوریه ادعا می کند که دولت سوریه این وضع خراب را بوجود آورده است. با چنین مقدماتی و در چنین شرایطی انجام اقدامات بیطرفانه پیوسته دشوارتر می گردد.
قبل از دیدار قبرس، فرانسه اعلام کرد کمک های انسانی و لجیستیک خود را برای شهرهائی که بدست شورشیان افتاده است خواهد افزود.
نظامی کردن سیاست خارجی اتحادیه اروپا از همان آغاز همراه بود با کنار نهادن اصول دموکراسی. از همان آغاز کسب موافقت پارلمان در تصمیم گیریها و یا نظارت مجلس بر عملیاتی که انجام می شود مردود شد. طبق قرارداد لیسبون دوفاکتو قوانین اساسی بسیاری از کشورهای عضو بی اثر گشت، افزون بر این شکل رای گیری نیز چنان تغییر داده شد که آراء کشورهای بزرگ وزن بیشتری پیدا کرد. اخیرا در بخش امور سیاست خارجی اروپا دستگاه عریض و طویلی ایجاد شده که وظائف سیاست خارجی، وزارت دفاع و کمکهای عمرانی اتحادیه اروپا را هماهنگ می سازد، بدون آن که مجلس برآن نظارت داشته باشد و یا اصلا کارهائی که می کند در معرض داوری افکار عمومی نهاده شود.
در کنار این محدودیت های اداری، شکل اقدامات اتحادیه اروپا و سیاست خارجی آن نیز حکایت از دوری بیشتر از موازین دموکراسی دارد. اروپا می خواهد: در زمانی که مواد خام و بازارها محدود می شوند، بازیگر سیاست جهانی باشد، همه جا حضور داشته باشد و در همه امور دخالت کند اما حضور نظامی اروپا و ظرفیت محدود آن برای انجام چنین برنامه ای کافی نیست. مشکل دیگر وجود باقیمانده حقوق پارلمان ها در سطح ملی است. از سوی دیگر دخالت در افغانستان و عراق وضعیت استراتژیکی را به نمایش گذاشت که نشان می داد جنگ با یک کشور دیگر و نگاهداری یک ارتش اشغالگر بزرگ هم پرخرج است و هم کم اثر. در نتیجه راه دیگری در پیش گرفته شد که عبارت است از حمایت دیپلماتیک از حکومت هائی که با کودتا روی کار آمده اند، کمک های لجیستیک برای ماموریت های سازمان ملل یا اتحادیه آفریقا، کمک های پلیسی یا نظامی به دیکتاتورهای سر به راه و یا به جنبش های جدائی طلب و یا شورش ها، که می توان این ها را استراتژی جنگ های داخلی با هدایت از راه دور نام نهاد. مستشاران فراوان اتحادیه اروپا، آموزش دهندگان پلیس و کمسیون مستشاران در کوسوو و در عراق، در کرانه غربی رود اردن، در جمهوری دموکراتیک کنگو، گینه بیسائو و اوگاندا و حالا هم در سودان، نیجر و کنیا، نه تحت نظارت پارلمان اروپا هستند و نه تحت نظارت پارلمان های ملی. دلیل آن هم این است واحد های ملی در آن کشورها بسیار کوچکند و (رسما) فقط برای «دفاع از خود و اهداف آموزشی» مسلح می گردند. ولی نمایندگان مجلس از اقدامات کنونی اتحادیه اروپا در «آتلانتا» نیز که بزرگترین و در عین حال سنگین ترین عملیات است تقریبا بی خبرند. (عملیات اتلانتا عملیاتی است برای حفاظت از کمکهای انسانی به سومالی. وظیفه این عملیات اتحادیه اروپا حفاظت از امنیت راههای دریائی از شاخ آفریقا و سواحل سومالی در برابر حملات دزدان دریائی است. ویکیپدیا. م)
این که اتحادیه اروپا برای انجام این ماموریت امپریالیستی مصرانه بر ارزش هائی چون دموکراسی و حقوق بشر تکیه می کند، خود نشان می دهد که کمبودهای دموکراتیک ــ در واقع تبدیل به مسئله شده است.

www.jungewelt.de

نوشته پیشین این نویسنده را در اینجا می خوانید:
aayande.wordpress.com