اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲ مهر ۱٣۹۱ -  ۲٣ سپتامبر ۲۰۱۲

کلمه: عیسی سحرخیز، روزنامه نگار زندانی و فعال سیاسی که در اعتراض به رعایت نشدن قانون در پرونده قضایی اش دست به اعتصاب غذا و دارو زده بود، دوشنبه گذشته پس از دریافت پیام سید محمد خاتمی و دیگر دوستان و همفکرانش به اعتصاب خود پایان داد.
به گزارش کلمه، سحر خیز که سه هفته ی قبل از آن را در اعتصاب غذا به سر می برد، روز یکشنبه گذشته و در پایان اعتصاب خود پیامی صادر کرد که در آن با لحنی گلایه آمیز، تاکید می کند که این تصمیم را تنها برای پشت نکردن به خرد جمعی و به خاطر “پیشنهاد دوستان اصلاح طلب خود و طرفداران جنبش سبز” اتحاذ کرده و “شکستن اعتصاب غذا و داروی خود را نیز به صورت مشروط و محدود” عملی می کند تا “شاید راهی برای تحقق خواسته های برحق و قانونی” اش گشوده شود.
سحرخیز در عین حال در این پیام خواستار توجه به وضعیت زندانیان دیگری شده که ظلم های بیشتری بر آنها رفته است، و به طور مشخص به محمد نظری اشاره کرده که شیعه و برادر شهید است و با “بیش از حدود ۱۹ سال حبس کشیدن گرد پیری بر روی مو و ریشش نشسته… اما کسی نیست که حتی حرف او را بشنود و به تظلم خواهی اش اهمیتی بدهد و خواسته کوچکش برای تجدید دادرسی پرونده را ارج نهد.”
پیش از این هم کیوان صمیمی در نامه ای از زندان رجایی شهر به کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، خواهان پیگیری وضعیت محمد نظری زندانی دیگر این بند شده و نوشته بود: “من و سایر زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر از نزدیک شاهد وضع رو به وخامت این زندانی مظلوم هستیم و از شما درخواست داریم تا پیش از آنکه اتفاق ناگواری بیافتد اقدامات عاجل بشردوستانه خود را مبذول فرمایید.”
محمد نظری که به اتهام هواداری از حزب دمکراتیک کردستان بیش از ۱۹ سال است که بدون یک روز مرخصی در زندان به سر می برد، از ۲۰ روز پیش با دوختن دهان خود، دست به اعتصاب غذا زده است. اما هیچ یک از مقامات قضایی و امنیتی تاکنون برای رسیدگی به وضعیت وی به زندان مراجعه نکرده اند.
متن پیام سحرخیز در پایان اعتصاب غذا که در اختیار کلمه قرار گرفته، به شرح زیر است:

‌
در آستانه آغاز چهارمین هفته اعتصاب غذا و دارو، با تعدادی پیام مستقیم و غیر مستقیم دوستان همبندان و آزاد از قید زندان از جمله جناب آقای سیدمحمد خاتمی رییس جمهور اصلاح طلب مواجه شدم، که مرا در برابر پذیرش و یا رد آن در شک و تردید قرار داده بود. رد این پیام های دلسوزانه می توانست به معنی پشت کردن به خرد جمعی باشد و از آن مهمتر پافشاری و اصرارخودزنانه ارزیابی گردد که تلاش فراوانی کردم که اهل این و پیرو آن نباشم، اما چه می شود کرد وقتی اعتصاب غذا از جانب جمعی اقدام ضد حقوق بشری معرفی می گردد و افشای اموری نا حق و ظالمانه از طریق هدیه کردن جان در کوتاه مدت به منظور حفظ جان خود و دیگران در بلند مدت نکوهش می شود.
مگر نه این است که وقتی از مبارزه و مقاومت مدنی و حرکت های مسالمت جویانه سخنی به میان می آید، انسان خلع سلاح شده جز سلاح جان چیز دیگری در کف ندارد و جریان بیش از همه و بیش از همه ملتها مهاتما گاندی برابر چشم می آید، و آن پیکر نحیف و روزه های سیاسی معروف و گوناگون. مگر نه اینکه او بارها و بارها تا پای جان فدا کردن پیش رفت تا از ارزش های وارسته مراقبت و نگهداری کند. یا از جان و مال مسلمانان و هندوها پاسداری نماید. هرچند اقدام من نه از آن ارزش برخوردار است و نه از آن اهداف والا، اما یک پیام دارد؛ پیامی عام حقی در دادگاه ضایع شده، حقوقی در بیمارستان پایمال گردیده. وقتی حرمت حرف پزشکان و احترام به حرف پاسداران جان انسانها در مراکز درمانی و حتی در اداره پزشکی قانونی قوه قضاییه زیر پا گذاشته شده است چرا؟ چون هدف مقامهای امنیتی قضایی راضی کردن امیال یک نفر بوده است و جلب رضایت تنها یک شخص فارغ از حق و حقوق مردم.
اگر این نبود که ماه ها پیش من باید برای ادامه درمان آزاد می شدم یا احکام غیر قانونی شکسته می شد. نه اینکه از بیم دیدار احتمالی بان کی مون دبیر کل سازمان ملل با من در بیمارستان در حاشیه برگزاری مراسم اجلاس سران تهران مرا شبانه به اوین ببرند و در بهداری زندان در شرایط حبس انفرادی پنهان سازند و بعد به رجایی شهر انتقال دهند و فراموش کنند جان انسانی در خطر است. این ظلمی است که نه تنها بر من رفته و می رود و نه جوری که بر اعتصاب غذا کنندگان که با این اقدام خود می خواهند توجه افکار عمومی و حتی مسوولان یک نظام را از شرایط غیر قانونی تحمیل شده می رود. شاید بد نباشد که رییس جمهور سابق که رییس پیشین، آقای هاشمی رفسنجانی و حتی احمدی نژاد که بیش از حد برای زندانیان خارجی یقه می دراند اما به فکر زندانیان ایرانی نیست، فکری هم برای محمد نظری و زندانیان امسال او به ویژه کردهای شیعه و سنی و حتی عراقی کنند که دوران حبسشان گاه از زمان زمامداری سه رییس جمهور هم فراتر می رود. آن هم گاه برای ۶ دوره نه ۳ دوره عادی. محمد نظری تنها مشتی نمونه خروار است.
اعتصاب غذای این زندانی سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر اکنون دارد وارد چهارمین هفته می شود. آنان که می گویند جمهوری اسلامی فقط به اکثریت شیعه و خانواده شهدا اهمیت می دهد و تبعیض مذهبی قایل است، باید بدانند این جوان که اکنون بیش از حدود ۱۹ سال حبس کشیدن گرد پیری بر روی مو و ریشش نشسته هم شیعه است و هم برادر شهید. اما کسی نیست که حتی حرف او را بشنود و به تظلم خواهی اش اهمیتی بدهد و خواسته کوچکش برای تجدید دادرسی پرونده را ارج نهد.
شاید این نظام به قربانیان دیگر نیاز دارد. جانباختگان اعتصاب برای افشای ظلم و جور امروز و دیروز و شاید هم فردا. من پذیرای پیشنهاد دوستان اصلاح طلب و طرفداران جنبش سبز برای شکستن اعتصاب غذا و داروی خود به صورت مشروط و محدود می باشم تا شاید راهی برای تحقق خواسته های برحق و قانونی ام گشوده شود. اما نمی دانم چه کسی به فکر ظلمی است که بر محمد نظری ها رفته و می رود خواهد بود و وعده های عمل نشده در طول سال های دراز زندان به او و کردهای زندانی دیگر.
اگر نمی توان در این راه احقاق حق کرد و راهی برای این افراد بیابید، دست کم با ارسال پیام به مقامی یا به راه اندازی کارزاری تبلیغاتی از رنج و درد این همبند اعتصابی ما که حتی به رسم زندانیان عادی لب و دهانش را با نخ و سوزن دوخته تا نمایش دهد که ماجرا چیست، بکاهید. شاید گشایشی شود و تا اخر عمر در زندان نپوسد.

عیسی سحرخیز
سالن ۱۲ بند ۴
زندان رجایی شهر
یکشنبه ۲۶ شهریور ۱۳۹۱