• در تاریخ کهن ایران، ماه مهر یا مهرگان، آغاز پائیز، عید جوانان و آینده سازان خوانده شده است. دوره ای از سال که در آن، نور، بر ظلمت و آگاهی و دانش، بر جهل و تعصب، پیروز می شود. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ٣ مهر ۱٣۹۱ -  ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۲

 
 در تاریخ کهن ایران، ماه مهر یا مهرگان، آغاز پائیز، عید جوانان و آینده سازان خوانده شده است. دوره ای از سال که در آن، نور، بر ظلمت و آگاهی و دانش، بر جهل و تعصب، پیروز می شود. دوره ای که جشن بازیابی ی آزادی و رهائی از ستم ظالمان و جشن چیرگی ی نیکی بر بدی است. مهرگان، فرصتی برای تحکیم دوستی، محبت و عواطف انسانی است.
با چنان پیشینه ای، همزمان با بازگشائی مدارس و آماده شدن جوانان و نوجوانان کشورمان برای آموختن و تحکیم روابط انسانی، گروهی از معلمین زحمتکش ایرانی، یا در زندانها بصورت تعزیری یا تعلیقی، بسر می برند، یا توسط نهادهای امنیتی، قضائی و انتظامی، به دادگاه احضار شده اند. معلمانی که بر حسب نقش ویژه شان در جامعه، خواهان پرورش شاگردانی آگاه و نقاد هستند. آنان، تنها به این خاطر که به محبوس کردن ذهن و اندیشه، در قفس جهل و تعصب و یکسونگری باور نداشته و آن را نافی ی آزادی انسان و مانعی ای برای رشد و پرورش جوانان دانسته اند، دستگیر، زندانی یا به نهادهای امنیتی احضار شده اند. در کنار این بازداشت ها می توان به صدور صدها حکم انفصال از خدمت، اخراج، تبعید و محرومیت های اداری برخی از معلمان اشاره کرد.
معلمان، که بعد از پدر و مادر، نخستین آموزگاران و پرورش دهنده گان فرزندان ما هستند، در ایران امروز، نه تنها از شرایط ایمنی شغلی و معیشتی بهره ای ندارند، که هر لحظه با فشارهای دولتی و برخوردهای غیرقانونی مواجه هستند؛ به حدی که این شرایط ،هم برای آنان و خانواده هایشان وضعیت ناگواری ایجاد کرده است و هم این که دانش آموزان کشور را به گیجی و عدم اعتماد به نفس و گمگشته گی در سرنوشت آتی خود نموده است. در این میان برخی از زنان معلم، در کلاس های دخترانه، متهم به عدم رعایت حجاب شده و هم اکنون دور از شاگردان و خانواده خود در زندانها به سر می برند.
گرچه اِعمال سرکوب و نقضِ مستمر حقوق بشر در ایران، دامنگیر اکثریت ایرانیان است، اما با توجه به نقش سازنده و آینده سازِ معلمان، در امر تعلیم و تربیت و آموزش فرزندانمان، در آغاز بازگشائی مدارس و نزدیک شدن به روز جهانی معلم، از کمپین حمایت از معلمین استقبال کرده از کلیه نهادهای آموزشی و حقوق بشری، می خواهیم تا به شرایط ناگوار معلمان ایران، نگاهی دوباره بیندازند، و آنان را به صحن مقدس درس و تدریس، بازگردانند. به قول شاعر بزرگ ایران، هوشنگ ابتهاج، (سایه):
بــگشاییم کفتران را بــال / بــفروزیم شعله بـر سرِ کوه / بـسـرایـیـم شادمانه سرود / وین¬چنین با هزار گونه شکوه / مهرگان را به پیشباز رویم...

دوم مهرماه ۱٣۹۱



پرتو نوری علا

فراموشت نمی کنم

برای معلم شهید، فرزاد کمانگر و همه آزادیخواهان در بند

فراموشت نمی کنم
حتی اگر سنگریزه ای باشی
در حافظه ی کوهی
یا ستاره ای کمسوی، در ظلمات.
فراموشت نمی کنم
مبادا نامت کمرنگ
و ظلمی که بر تو رفته، گم شود.
نه!
تا بهاری که با ما قسمت کردی
به بار بنشیند، فراموشت نمی کنم.

شاگردانت، سرگردان،
در دل ِ کوه پایه ها
به سقف آبی ی کلاس درس وُ
حصیرِ زیر پایت، گواهی می دهند؛
به جغرافیای ایران که تکه تکه هایش را
مداد رنگی های اهدائی ات به شکلی از غرور
به هم پیوند داده اند.

تو نیز فراموشم مکن!
که مابقی ی راه،
در بارش ِ نقره ای ستارگان
و اندک خاطره ای شیرین،
پرواز بی قرار ِ سنگریزه را
انتظار می کِشد.

بیست و دو مهرهشتاد و نه شمسی