• میشل وارشاوسکی، نویسنده و روزنامه نگار برجسته ی فرانسوی ـ اسراییلی، در مقاله ی جدید خود، در ارتباط با شناسایی فلسطین در سازمان ملل متحد، همچنان ضرورت بایکوت اسراییل، اجتناب از سرمایه گذاری و مشارکت در اقتصاد اسراییل، و اِعمال مجازات های بین المللی علیه اسراییل را مورد تأکید قرار داده است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۶ آذر ۱٣۹۱ -  ۶ دسامبر ۲۰۱۲

میشل وارشاوسکی، نویسنده و روزنامه نگار برجسته ی فرانسوی ـ اسراییلی، در مقاله ی جدید خود، در ارتباط با شناسایی فلسطین در سازمان ملل متحد، همچنان ضرورت بایکوت اسراییل، اجتناب از سرمایه گذاری و مشارکت در اقتصاد اسراییل، و اِعمال مجازات های بین المللی علیه اسراییل، یعنی همان «بی دی اس» معروف (۱) را مورد تأکید قرار داده است، و کارزار جهانی هرچه گسترده تر در جهت پیشبرد آن را برای منع اسراییل از خنثی کردن پی آمد های مثبت این شناسایی، اجتناب ناپذیر دانسته است.

میشل وارشاوسکی، برای آشنایان با نوشته ها و ترجمه های راقم این سطور، نیازی به معرفی ندارد. اما در هر حال، کسانی که مایلند در مورد او و نظرات او بیشتر بدانند می توانند به مقالات متعدد دیگر او با ترجمه و توضیحات این قلم مراجعه کنند. (۲)

در حدود ۲۵ سال است که «مرکز اطلاعات جایگزین» یا AIC به منظور انتشار اخبار و مقالات و تحلیل های دیکته ناپذیر و متفاوت با روایت و حکایت رسمی رسانه های تحت انقیاد، در دفاع از مردم و مقاومت فلسطین، و علیه بنیادگرایی و انتگریسم خالص و خلص و نابی موسوم به «صهیونیسم»، به همت میشل وارشاوسکی و یاران او، علی رغم همه ی محدودیت هایی که بر آن روا داشته می شود، به کار خود ادامه می دهد.

فعل و انفعالات اخیر در فلسطین، و ـ بسی مهم تر ـ آنچه این روز ها در تمامی منطقه می گذرد، در پیوند مستقیم با سرنوشت میهن ماست؛ و باید نسبت به آن شدیداً حساسیت داشت.
بنابر این، بهتر است که پرداختن به آن را، که نیاز به شرح و تفصیل فراوان دارد، به نوشته هایی جداگانه واگذاشت، و فعلاً یکسر و بدون مقدمه و تفصیلات، به سراغ مقاله ی میشل وارشاوسکی رفت که گرچه به نوعی در همان راستا قرار دارد، اما بیشتر معطوف به مسأله یی خاص است.
۱۶ آذر ۱۳۹۱

شناسایی فسطین در سازمان ملل متحد: واقعیت و مجاز
میشل وارشاوسکی
۲ دسامبر ۲۰۱۲

«این قضیه را یک موضوع خیلی مهم و جدی تلقی نکنیم. هیچ نتیجه ی پراتیک و عملی یی نخواهد داشت.».
این را نتانیاهو بعد از رأی خرد کننده ی مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مورد شناسایی فلسطین به عنوان یک «دولت غیر عضو» اظهار داشت.

شاید بتوان گفت که «این قضیه، یک موضوع خیلی مهم و جدی نیست»؛ اما آیا می توان در برابر این واقعیت نیز بی تفاوت بود که اسراییل، امروز، خود را در انزوا می بیند؟
فقط آمریکا، کانادا، و جمهوری چک، همراه اسراییل به این مصوبه رأی منفی دادند.
فراموش کردم. جزایر مارشال، میکرونزیا، نائورو، و پالائو هم به نفع اسراییل رأی دادند. (۳)

آنچه در این رأی گیری، بسیار شاخص و پرمعنا بود، موضع اروپا ست. با پیشتازی فرانسه (بالاخره یک دفعه شد که ما بتوانیم از فرانسوا اولاند، و لوران فابیوس، رییس جمهوری و وزیر امور خارجه ی فرانسه، متشکر باشیم) کشور های اسپانیا، ایتالیا، یونان، سوئد، و بلژیک، به شناسایی دولت فلسطین رأی مثبت دادند.
آلمان، انگلستان، بلغارستان، و رمانی هم که قبلاً اعلام کرده بودند که رٰأی منفی خواهند داد، نهایتاً به جای رأی منفی دادن، از شرکت در رأی گیری امتناع کردند.

«اروپا را از دست دادیم.».
یک مقام بلندپایه ی وزارت خارجه ی اسراییل، بلافاصله بعد از رأی گیری، این را گفت.
اسراییل، هرگز تا این اندازه در صحنه ی بین المللی، منزوی نبوده است.
کلونیزاسیون وقیحانه ی اسراییل، به همراه قساوت و سبعیت خونین دولت سوپرراستگرای آن، موفق شد دولت هایی را که در گذشته یی نزدیک، به عنوان دوستان دولت عبری به حساب می آمدند از اسراییل دور کند.

با وجود این، خوب است که شور و شعف پرزیدنت محمود عباس، کمی فرو بنشیند.
نخست وزیر اسراییل، کاملاً هم اشتباه نکرد وقتی که گفت این مصوبه، هیچ پی آمد پراتیک و عملی یی نخواهد داشت.
مگر چنین نیست که همان دولت های اروپایی که به نفع مصوبه رأی دادند، همین اخیراً به بهتر کردن و گسترده تر کردن و تقویت روابط میان اتحادیه ی اروپا و دولت اسراییل رأی داده اند؟

شناسایی فلسطین به عنوان یک دولت غیر عضو، همچنان موضوعی است در حیطه ی عالم مَجاز.
در سرزمین های اشغال شده ی فلسطین، که حالا به عنوان یک دولت، شناسایی شده است، آنچه واقعی است و در حیطه ی عالم واقعیت قرار دارد، برنامه ها و برنامه ریزی ها و طرح های تمرکز یافته ی کلونیزاسیون است که اسراییل از دیرباز ساخته و پرداخته است و به صورت متدیک به آن مشغول است.

در این فرایند کلونیزاسیون، مرز میان اسراییل و کرانه ی باختری (همانچه خط سبز نامیده می شود) یک تکه زمین کوچک است که برای آنچه سازمان ملل به عنوان دولت فلسطین شناسایی کرده است، جای کمتری باقی می گذارد. [اسراییل، خود را نه تنها به «خط سبز»، با همان مشخصات سال ۱۹۴۹به عنوان مرز فرضی غیر رسمی و موقت میان اسراییل و همسایگان عرب، مقید نمی داند، بلکه به «خط سبز» با مشخصات بعد از ۱۹۶۷ نیز مقید نیست، و در فرایند کلونیزاسیون، بسیار فراتر از آن را تحت کنترل خود گرفته است و می گیرد. ـ م]

اگر همچنان که نتانیاهو گفته است، شناسایی فلسطین در سازمان ملل، به عنوان «دولت غیر عضو»، هیچ پی آمد پراتیک و عملی یی ندارد، پس لازم است که ما دست به اقداماتی بزنیم که این شناسایی مجازی را به یک واقعیت ملموس و عینی بدل سازیم.
این اقدامات ما، باید بایکوت اسراییل، اجتناب از سرمایه گذاری و مشارکت در اقتصاد اسراییل، و اِعمال مجازات های بین المللی علیه اسراییل ـ بی دی اس ـ را در بر داشته باشد.
تنبیهات بین المللی واقعی، می تواند نتانیاهو را وادار کند که سخن خود را دوباره فرو بلعد؛ و می تواند شناسایی فرمالیته و مجازی فلسطین را مبدل به واقعیتی عینی سازد.

در هرحال، چنین چیزی نیازمند یک بسیج شهروندی پرتوان است که قادر باشد فرانسوا اولاند، مرکل، و دیگران را ناگزیر از آن کند که دست از سیاست ریاکارانه ی خود بردارند. سیاستی که با یک دست، به شناسایی فلسطین رأی می دهد، و با دست دیگر، روابط اتحادیه ی اروپا با اسراییل را مستحکم تر و بیشتر می کند.

توضیحات
ـــــــــــــــ

متن فرانسوی مقاله در سایت فرانسوی ‌BDS، و متن انگلیسی آن در سایت AIC
http://www.bdsfrance.org
http://www.alternativenews.org

۱ ـ نام کارزار «بی دی اس» ( بایکوت اسراییل، اجتناب از سرمایه گذاری و مشارکت در اقتصاد اسراییل، و اِعمال مجازات های بین المللی علیه اسراییل) از حروف اول سه کلمه ی زیر ساخته شده است:
Boycott, Divestmen,Sanctions
کارزار بی دی اس، که روز به روز در سراسر جهان رو به گسترش است، از شهروندان عادی تا برجسته ترین روشنفکران و هنرمندان و نویسندگان و شاعران و دانشگاهیان و فرهنگیان و تشکل های مترقی را در بر می گیرد. در جمع فعالان این کارزار، تعداد زیادی از افراد و تشکل های یهودیان پیشرو و صلح طلب حضور دارند.

۲ ـ مقالات و تحلیل های متعددی از میشل وارشاوسکی، با ترجمه و توضیحات همین قلم، طی سال های اخیر منتشر شده اند. از جمله:

ایران را خطر یک «فرار به جلو» ی جنایتکارانه و شبیه به خودکشی اسراییل تهدید می کند
www.ghoghnoos.org

در فلسطین، چه کسی علیه چه کسی کودتا کرد؟
www.ghoghnoos.org

آنان که «هر دو طرف» را محکوم می کنند، بدتر از خود قاتلانند
www.ghoghnoos.org

تحلیل برخورد جهان با ماجرای غزه، از دید میشل وارشاوسکی
www.ghoghnoos.org

۳ ـ « فراموش کردم. جزایر مارشال، میکرونزیا، نائورو، و پالائو هم به نفع اسراییل رأی دادند.». میشل وارشاوسکی این جمله را به منظور تمسخر اسراییل، به این صورت نوشته است. چرا که «کشور» های نامبرده، به لحاظ جمعیت و مساحت، بی اندازه کوچک هستند. مثلاً نائورو جمعیتی در حدود ده هزار نفر، و مساحتی در حدود بیست و یک کیلومتر مربع دارد!
البته پاناما را هم با جمعیتی در حدود سه میلیون و پانصد هزار نفر، و مساحتی در حدود هفتاد و پنج هزار کیلو متر مربع، باید به لیست ۸ کشوری که همراه اسراییل، به نفع اسراییل رأی دادند اضافه کرد.

بیشتر از حمایت حماس از طرح محمود عباس، و بیشتر از تلاش فتح و حماس برای تشکیل دولت وحدت ملی، باید نقش مقاومت فلسطین در غزه، و پیروزی چشمگیر آن بر اسراییل را، در وادار شدن آلمان، انگلستان، بلغارستان، و رمانی ـ که قبلاً اعلام کرده بودند که رٰأی منفی خواهند داد ـ به عقب نشینی و بسنده کردن به امتناع، در نظر داشته باشیم. همچنان که تأثیر این پیروزی را در تعداد غیر منتظره ی آرای مثبت به فلسطین.
اگر مقاومت غزه نتوانسته بود پیروز شود، و اسراییل توانسته بود غزه را در هم بشکند، و آنچه وزیر کشور اسراییل وعده داده بود و هدف اسراییل از این تجاوز دانسته بودش را تحقق بخشد، معادله ی قوا در صحنه ی سیاست جهانی نیز دیگرگون می شد.

روزنامه ی اسراییلی هاآرتص در وقایع نگاری ساعت به ساعت تجاوز اسراییل به غزه، در ۱۷ نوامبر، چنین گزارش می دهد:
«ساعت هفت و پنجاه و پنج دقیقه ی بعد از ظهر: وزیر کشور، الی ایشای، در باره ی عملیات اسراییل در غزه: هدف عملیات، این است که غزه را به قرون وسطی برگردانیم. تنها در آن صورت است که اسراییل می تواند برای چهل سال در آرامش به سر ببرد.»