اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۵ دی ۱٣۹۱ -  ۴ ژانويه ۲۰۱٣

خجسته باد پنجاه‌مین سالگرد تأسیس
کنفدراسیون دانش‌جویان و محصلین ایرانی در خارج از کشور

دی ماه امسال مصادف است با پنجاه‌مین سالگرد تأسیس کنفدراسیون دانش‌جویان و محصلین ایرانی در خارج از کشور. یکی از درخشان­ترین سنگرهای نبردِ جنبش پرافتخار دانش‌جویی ایران علیه تمامیّت دیکتاتوری، ارتجاع و امپریالیسم. تجربه­ای منحصربه فرد از یک سازمان دانش‌جویی پیش‌گام که نه تنها به مدت دو دهه فریاد مبارزه­ی مردم ایران را به گوش جهان رساند بلکه از مرزهای جغرافیای سیاسی کشور خود فراتر رفته و در صحنه­ی بین­المللی نیز نقشی پیشرو و بس مهم در مبارزه علیه‌ی امپریالیسم و سرمایه بر عهده گرفت و همچنین منشاء عروج و برآمدن نسل نوینی از انقلابیون کمونیست و رهبران جنبش انقلابی و کمونیستی ایران شد.
کنفدراسیون در سال­های آغازین دهه­ی ۴۰ از دل مبارزات آشتی­ناپذیر جنبش دانش‌جویی ایران علیه دیکتاتوری آریامهری بر آمد. خفقان و سرکوب سیاسیِ حداکثری، امکان یک مبارزه و افشاگری وسیع علیه رژیم شاه در داخل کشور را از جنبش دانش‌جویی ایران سلب کرده بود و لاجرم دانش‌جویان ایرانی در خارج از کشور دست به کار بنیان­گذاری یک تشکیلات سیاسی سراسری و مقتدر شدند. اگرچه محیط تحرک اصلی کنفدراسیون در خارج از مرزهای ایران قرار داشت، اما نبض سیاسی و مبارزاتی آن همواره با مبارزات مردم ایران وسازمان­های انقلابی داخل ایران می­زد و جهت اصلی فعالیت آن همانا رو به داخل کشور بود. همچنانکه بعدها بسیاری از فعالین کنفدراسیون به رهبران و کادرهای سازمان­های انقلابی و کمونیستی در داخل ایران تبدیل شدند و مبارزه­ای خونین و غرورآفرین را علیه رژیم جمهوری اسلامی به پیش بردند.
اما کنفدراسیون از همان روز نخست، تشکیلاتی با جهت­گیری­ها و حساسیت­های انترناسیونالیستی بود. جنبش بین­المللی کمونیستی به­ویژه جنبش نوین کمونیستی در دهه­ی ۶۰ میلادی در اوج پویایی و تحرک و شکوفایی بود. هنوز صدای نبوغ و جهش به پیش گاردهای سرخ انقلاب کبیر فرهنگی پرولتری چینِ سوسیالیستی به گوش می­رسید و آتش جنگ­های رهایی‌بخش ملی علیه سلطه­ی استعمار و امپریالیسم در جای جای جهان از آمریکای لاتین تا خاور دور و از آفریقا تا خاورمیانه فروزان بود و کارگران، زنان و دانشجویان در کشورهای امپریالیستی هرکدام به شکلی وضع موجود را به چالش می‌طلبیدند. زمانه، زمانه­ی شورش و عصیان علیه جهان کهن و نظم پوسیده­ی استثماری و حامیان آن بود و این وضعیت و روحیه­ی انقلابی حاکم بر جهان نقش مهمی در برآمدن و تثبیت کنفدراسیون داشت. به عبارت دیگر تشکلاتی از جنس کنفدراسیون و میزان رادیکالیسم و جدیّت مبارزاتی آن­ها خود معلول شرایط کلی­تر و عام بین­المللی بود و در دل چنین شرایطی بود که دانشجویان ایرانی جزء پیشگامان جنبش ضد جنگ ویتنام، یا دفاع از مبارزات خلق­های فلسطین، ظفار، الجزایر و .... می­شدند و حتی گاهاً به هم زدن جوّ سیاسی حاکم بر جامعه به نفع نیروهای کمونیست و انقلابی در کشورهای گوناگون به همت و ابتکار فعالین کنفدراسیون صورت می­گرفت. اعضای کنفدراسیون در هر کجا که بودند متحد عینی و عملی جنبش کمونیستی و طبقه­ی کارگر و زحمتکشان کشور میزبان خود می­شدند و این یک اتحاد انترناسیونالیستی عالی بود. کنفدراسیون همچنین در رابطه با ملل تحت ستم داخل ایران نیز موضعی روشن و انترناسیونالیستی داشت.
کنفدراسیون تجربه­ای موفق و تقریباً بی­مانند از یک تشکیلات جبهه­ متحدی توده­ایِ ایرانی بود که اعضای آن به رغم وابستگی به خطوط فکری و سیاسی مختلف و برخورداری از حق تبلیغ و ترویج خط خودشان، در شناخت قوانین و قواعد یک تشکیلات جبهه­ واحدی و رعایت مکانیزم­های درونی این اتحاد تا حد زیادی موفق عمل کردند. مبارزه دو خط و رعایت حقوق اقلیت و و اکثریت درون سازمان به عنوان ذاتی هر تشکیلاتی به­ویژه یک تشکیلات جبهه متحدی بر حیات سیاسی و سازمانی کنفدراسیون حاکم بود. خطوط درون جنبش بین­المللی کمونیستی درون جناح­ها و شعبات گوناگون این تشکیلات بازتاب می­یافت و مبارزه بین این خطوط به اشکال مختلف درون کنفدراسیون نیز جاری بود. مبارزه­ی دو خط بین رویزیونیسم روسی با گرایش کمونیسم انقلابی به رهبری مائوتسه­دون و حزب کمونیست چین، مباحثات تئوریک و سیاسی میان هواداران مشی چریکی مدل آمریکای لاتین با هواداران تئوری جنگ خلق، مبارزه بر سر تئوری رویزیونیستی سه جهان و ... همه از مواردی بودند که تقریباً در تمام طول دوران حیات کنفدراسیون وجود داشت و اتفاقاً این مبارزات خطیِ عمدتاً رفیقانه، ضامن پویایی سیاسی و فکری درون این تشکیلات بود.
کفدراسیون اگرچه یک تشکیلات دانشجویی بود، اما افق مبارزاتی آن هرگز به مسائل صنفی و صرف دانشجویی و حتی مبارزات سیاسی کوتاه مدت و مبارزات روزمره­ی توده­های مردم محدود نمی­شد. چشم­انداز وسیع انقلابی و مساله­ی محوری سرنگونی رژیم شاه همواره پیش چشم جریانات اصلی رهبری کننده­ی آن بود و این نیروها با گسست از رفرمیسم جبهه ملی و رویزیونیسم حزب توده ضرورت سرنگونی تمامیّت رژیم شاه با اتکا به جنگ انقلابی، مبارزه­ی مسلحانه و قیام قهرآمیز را مورد تأیید قرار می­دادند و همواره حول آن تبلیغ، ترویج و سازماندهی می­کردند. با عطف به این خصلت رادیکال و این ویژگی انقلابی کنفدراسیون است که باید گفت جای بسی تأسف است که برخی از اعضای سابق آن در پنجاهمین سالگرد تأسیس‌اش و در بیانیه­ای که به این مناسبت منتشر کرده­اند هیچ بحثی درباره­ی رژیم جمهوری اسلامی و مبارزه علیه آن و سرنگونی قهرآمیزش نمی­کنند و بر ضرورت مرزبندی قاطع با دو قطب پوسیده و ارتجاعی امپریالیسم و جمهوری اسلامی تأکید نمی­کنند.
کنفدراسیون دانش جویان و محصلین ایرانی به نسبت زمانه­ی خود در قبال زنان به عنوان نیمی از جامعه مواضع مترقی و رادیکالی گرفت و عطف توجه ویژه به مساله و مبارزات زنان را تا حدودی سرلوحه‌ی کار خود قرار داد و از این نظر به دست­آوردهای مهم و گسست مترقی­ای دست یافت. کنفدراسیون در این مساله متأثر بود از تئوری­ها و جنبش­های فمنیستی اروپا و آمریکا و همچنین از دست­آوردهای انقلاب فرهنگی پرولتری چین در رابطه با رهایی زنان و رفقای زن در سطوح گوناگونِ تشکیلات، فعال بودند و نقش­های کلیدی ایفا می­کردند.
اگرچه کنفدراسیون سمت­گیری­های انترناسیونالیستی و جهان­وطنی پر رنگی داشت اما یک رگه­ی ناسیونالیستی با درک­ها و چاشنی­های مختلف همواره در تئوری و پراتیک آن دیده می­شد. مباحث و اصطلاحاتی چون ملیّت و ملی­گرایی، میهن‌پرستی، ایرانی­گری، مامِ وطن و غیره در جای جای نوشته­ها و حتی تولیدات فکری، هنری، ادبی و سرودهای کنفدراسیون و در نزد جناح­های گوناگون آن دیده می­شد. مهم نیست خاستگاه این گرایش و تفکر و تبارزات آن، جبهه­ی ملی ایران و محمد مصدق باشد یا میراث التقاطی و ناسیونالیستی کمینترن و بین­الملل سوم، مساله این است که ناسیونالیسم در هر شکل و رنگی به هر رو نمادی است از یک گرایش غلط و از اساس غیر کمونیستی که باید با آن مبارزه و مرزبندی بشود.
یکی دیگر از خطاهای استراتژیک و کاستی­های بینشی و خطی کنفدراسیون موضع آن در قبال پدیده­ی خمینی و روحانیت شیعه بود. کنفدراسیون به صرف ضدیت خمینی با شاه و حتی با امپریالیسم و بدون توجه به منشأ تاریخی این تضاد و بی‌توجه به برنامه­ی سیاسی و طبقاتی خمینی، او را جزء جبهه­ی خلق قلمداد کرده و به تعریف و تمجید از «مبارزات» وی و روحانیت شیعه با شاه و آمریکا و اسرائیل پرداخت. نتایج زیان­بار این خطای استراتژیک و بینشی و این عدم تشخیص درست صف دوستان و دشمنان پرولتاریا و توده­های زحمتکش خلق، برای انقلاب و برای آینده­ی مبارزه­ی طبقاتی در ایران زمانی خود را نشان داد که بسیار دیر شده بود و کمونیست­ها عملاً رهبری انقلاب و رهبری جامعه را از دست دادند. این انحراف البته فقط مختص کنفدراسیون نبود بلکه دامنه­ی درک غلط از ماهیت تاریخی و سیاسی این جریان، بسیاری از احزاب و سازمان­های جنبش چپ و کمونیستی ایران را شامل می­شد و همین انحراف خطی بود که به شکست قطعی انقلاب بهمن یاری رساند. این مساله در اساس بیانگر عدم تشخیص اوضاع و تحلیل غلط از ضرورت­های مبارزاتی است.
با این وجود، تجربه­ی تشکیلاتی و مبارزاتی کنفدراسیون دانش‌جویان و محصلین ایرانی در خارج از کشور در مجموع مثبت، الهام­بخش و آموزنده است. امروزه که جنبش دانش‌جویی به تبع افول مبارزات و افت روحیه­ی مبارزاتی کل جامعه­ی ایران در یک رکود و رخوت موقت به سر می­برد، نسل نوین جوانان و دانشجویان انقلابی و کمونیست جهت احیاء مجدد یک جنبش رادیکال و مبارز به جمع‌بندی هرچه بیشتر تجارب گذشته­ی جنبش دانش‌جویی از جمله تجربه­ی کنفدراسیون نیاز مبرم و ضروری دارند. با توجه به چنین ضرورتی بود که شورای دانش‌جویان و جوانان چپ ایران در پروسه‌ی تشکیل و تکوین اولیه­اش به بازخوانی آن تجربه پرداخت. گرچه آگاه بودیم که نه مطلوب است و نه می­توان تجربه­ی کنفدراسیون را دگر بار به همان سیاق و در همان ابعاد تکرار کرد اما با تحلیل نقاط قوت و ضعف و دست­آوردها و کاستی­های پروسه­ی مبارزاتی کنفدراسیون باید مبنایی هرچه محکم­تر و هر چه اصولی­تر جهت خیزهای بعدی مبارزه و انقلاب برداشت و این وظیفه هم اینک بر عهده­ی تمامی دانش‌جویان و جوانان مبارز و انقلابی و کمونیست است.

خجسته باد پنجاهمین سالگرد تأسیس کنفدراسیون دانش‌جویان و محصلین ایرانی در خارج از کشور!
گرامی باد یاد و خاطره­ی رفقای فعال کنفدراسیون که به دست دو رژیم ضد بشری شاه و جمهوری اسلامی جان باختند!
برافراشته باد پرچم سرخ جنبش پرافتخار دانشجویی ایران!

شورای دانش‌جویان و جوانان چپ ایران
دی ماه ۱٣۹۱ – ژانویه ۲۰۱٣