اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱٨ دی ۱٣۹۱ -  ۷ ژانويه ۲۰۱٣

بی تردید تحریم های اقتصادی غرب آثار مخرب عمیقی در کشوز ما بر جای گذاشته و خواهد گذاشت. اما مسئله مهم اینحاست که برخلاف توجیهی که بانیان آن عنوان می کنند، تاثیر مستقیم این تحریم ها، بر دولت جمهوری اسلامی به مراتب کمتر از فشارهای بدون واسطه ایست که بر مردم سرزمین ما وارد می شود.
بیشترین این فشار ها را پایین ترین طبقات به همراه اقشار متوسط جامعه تحمل می کنند. در درجه بعد، این سرمایه داران کم بنیه و خرده پای بخش خصوصی هستند که متضرر می شوند. و در نهایت امر نوبت به دولت و سرمایه داری بوروکراتیک و رانت خوار وابسته به دولت می رسد.
مهمترین عاملی که چنین روندی را محقق می سازد تمرکز و تجمیع قدرت اقتصادی، سیاسی و نظامی در دست دولت است که انتقال فشار از بالا به پایین به تناسب توزیع قدرت زیربنایی اقتصادی ممکن می سازد. همانند روند انتقال فشارهای ناشی از بحران اقتصادی در کشورهای اروپایی از بالا به پایین که با اعمال سیاست ریاضت اقتصادی انجام می شود. منتها آنجا به گونه ای و اینجابه گونه ای دیگر و با شیوه هایی پوپولیستی و توجه منحصر به منافع کنونی حاکمیت، که هرگز خواست و منافع مردم در آنها لحاظ نمی گرددد. این امری کاملاً مشهود و ملموس برای تمام هموطنانی است که در داخل ایران زندگی می کنند.
این نیازی به استدلال و بحث ندارد که گرانی سرسام آور ارزاق عمومی و مایحتاج روزمره و هزینه های جاری زندگی رو به کدام سمت دارد و بیش از همه به کدام طبقات و اقشار از جامعه آسیب می رساند. امروزه عامه مردم ایران درمانده تأمین حداقل مایحتاج روزانه خویشند. اما بالانشین ها همچنان دارند برجها و کاخ هایشان را رونق می بخشند، گرانقیمت ترین اتوموبیل ها را می خرند و مشغول انباشتن حسابهای بانکی خارج از کشورشان هستند.
تحریم ها علاوه بر اثرات مخرب مستفیم در زندگی روزمزه مردم، آسیب های اجتماعی عمیق و جبران ناپذبر بسیاری هم به همراه دارند. فقر خانمانسوزی که با بنزین تحریم ها روز به روز شعله ورتر شده و بیشتر زبانه می کشد، موجب رواج انواع نا به هنجاری های اجتماعی همچون اعتیاد، تن فروشی، دزدی، فساد اداری و مالی، بیماری های روانی و... و... نیز می شود.
آنانی که با دید اکونومیستی به قضایا می نگرند و چنین می پندارند که هرچه فقر و بدبختی مردم بیشتر شود به تحول و دگرگونی های بنیادین و تغییر نظام اجتماعی کنونی نزدیکتر می شویم، سخت در اشتباهند. در شرایط مختنق و بسته سیاسی کنونی که مردم فاقد سازماندهی و تشکل های اجتماعی و سیاسی ضروری هستند، و در شرایطی که همه امکانات و اهرم های هدایت و گنترل مردم در اختیار دولت و حامیانش قرار دارد، آسیب های اجتماعی ناشی از تحریم ها موجب دورتر شدن مردم از همدیگر، فردگرایی، رواج بی اعتمادی مردم به همدیگر و به نیروهای سیاسی، عدم رشد موزون اجتماعی، فقر فرهنگی و در نتیحه دشوارتر شدن فراهم آمدن و سازمانیابی مردم می گردد. به بیان ساده تر با تداوم اختناق همراه با افزایش فشارهای خانمان برانداز اقتصادی بر مردم، جامعه ما هر روز بیشتر به سمتی کشانده می شود که هر کسی بیش از هرچیزی تنها به فکر رفع نیازهای شخصی اولیه خویش از هر طریق ممکن باشد.
و عجبا!.. که در این میان بسیاری از هموطنان مهاجر ما، در امنیت و آسایش خارج از مرزها، چشم امید به تحریم ها و حتی جنگ و مداخله نظامی غربی ها دارند. و ناراحتند و پرسشگر که چرا مردمان داخل کشور به رهنمودها و فرامین «لنگش کن» آنان که نفسشان از جای گرم در می آید، توجهی ندارند و بر نمی خیزند و کار را یکسره نمی کنند!..
اما... عمق فاجعه ی پیش رو با ادامه ی وضع کنونی، همراه با اثرات مخرب تحریم ها، به همین ها ختم و به امروز ایران محدود نمی شود. تداوم تخریب ناشی از تحریم ها و افزوده شدن تخریب های ناشی از دخالت نظامی احتمالی بعدی می تواند ما را به جایی ببرد که هیچ رژیم ملی و مردمی جایگزین هم نتواند اقتصاد ویرانی را که به ارث خواهد برد، با دست مردمانی ویران تر از سرزمینشان، یا دستان ناتوان مردمانی آسیب دیده و گرسنه، بازسازی نماید. و آنگاه این سرزمین بلازده می تواند لقمه جویده شده ای باشد که قدرت های سلطه گر تنها زحمت بلعیدنش را به خود بدهند!

جهانسوز مهربخش – ۱۶ دی ۱٣۹۱