• حتی خزه ای
از بارش گشاده دست واژه
بر خشکستان تنهایی من
نمی رویید ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۹ دی ۱٣۹۱ -  ٨ ژانويه ۲۰۱٣

 
 حتی خزه ای
از بارش گشاده دست واژه
بر خشکستان تنهایی من
نمی رویید
اما در آتشکده ی خاموش
خنده هایت آتش تمنا را می افروخت
هرچند که ققنوسی جان نمی گرفت و بال نمی گشود
دل و دیده تسلیم
شبی، برف از کلاه زدودم
و پاورچین آنچنان گام برداشتم
که مبادا بوته زار سر سبز ابریشم را
به گِل و خون بیآلایم
باز آمده بودم، خسته
تا چهره از جهان پنهان،
سر بر سینه ی تو، در جهان کوچکت بیآسایم
که از دیوارهای امان،   
فریاد و برفِ خیابان را به اندرون راهی نبود
در آغوشت، زورقم آرام می راند
نه بادی مخالف، نه موجی سر سخت
نگاه تو نگران بر چکه های آب از کلاه خیس من

من از بوران باز گشته بودم
و گرمایی دلپذیر
مرا به زنجیرِ اتاقی می کشید که
نادیده می توان گفت
دستی شکننده با وسواس
هر آنچه که خدایان را خوشنود
بر جای خود چیده
اما چیزی فراموش شده بود،
از آواز و آذرخش                     
که هذیان های پراکنده را
سرودی،
نگاه را با سماجت به میهمانی
ژرفنا،
و تسخیر بوران و دریا را
فرمان می داد

شبی که در دستهای شکننده پیر می شدم
کاساندرا با لبان مرتعش باد سخن می گفت
بوران در خیابان بیداد می کرد
نه بر خاک خزه ای، نه پرواز ققنوسی
با خیزابی که بار دگر
بیتاب جان می گرفت در من
چگونه، چگونه می توانستم به شعله ی لرزان شمعی پناه برم
که هراسناک
با یک آه دود می شد؟

* Cassandra

آتلانتا دسامبر ۲۰۱۲
divanpress.com