• فخرالسادات محتشمی پور در نامه ای خطاب به اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس نسبت به گزارش بازدید اعضای این کمیسیون از زندان اوین واکنش نشان داد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٣ بهمن ۱٣۹۱ -  ۲۲ ژانويه ۲۰۱٣

سحام نیوز: فخرالسادات محتشمی پور در نامه ای خطاب به اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس نسبت به گزارش بازدید اعضای این کمیسیون از زندان اوین واکنش نشان داد.
به گزارش نوروز همسر مصطفی تاجزاده در این نامه با طرح سوالاتی نسبت به هتل خواندن زندان اوین در گزارش بازدید اعتراض کرده و از اعضای کمیسیون خواسته است تا اگر نمیتوانند صادقانه گزارش دهند لااقل سکوت کنند.
عضو جبهه مشارکت ایران اسلامی همچنن ابراز امیدواری کرده است تا در میان اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس مردی پیدا شود تا مدرس وار در مقابل ظلم بایستد و از خطاها و جنایاتی که توسط نیروهای اطلاعاتی امنیتی در زندانهای جمهوری اسلامی صورت می گیرد گزارش دهد.

متن کامل این نامه به شرح زیر می باشد:
اعضای محترم کمیسیون امنیت ملی

سلام
خیلی خوشحال شدم که در آستانه دهه فجر پیروزی انقلاب اسلامی موفق به دیدار زندان اوین شده اید. در طول سالیان پس از پیروزی انقلاب همه خبرهای خوب را سعی می کردند در این ایام مبارک بدهند. کلی هم بازدیدهای خوب و خداپسندانه در این ایام صورت می گرفت از جمله بازدید از زندان اوین اما یک سوال: مگر مردم انقلابی بلافاصله پس از پیروزی زندانیان سیاسی را آزاد نکردند به امید این که دیگر هرگز زندانی سیاسی – عقیدتی نداشته باشیم؟! از این سوال نمی شود گذشت به امید رسیدن به جواب اما یک سوال اساسی دیگر: آیا امروز بالاخره درِ همه بندها به روی شما باز شد؟ بندهای به قول خودشان امنیتی(چون شما نمایندگان محترم و گرفتار هنوز وقت نکرده اید لایحه جرم سیاسی را تصویب کنید!) که در آن به وفور زندانی بدون تخت وجود دارد. و بندهایی که آن پس و پشت ها و زیرها دارند و درِ اتاق های بازجویی چطور؟ و شکنجه گاه های مخفی که در آن به اصطلاح تعزیز در هنگام بازجویی انجام می شود همان ها که در مورد بعضی از شاکیان از کودتاگران انجام شد و بعضی هایشان را هم بیم دادند و تهدید کردند اما حضور میلیونی مردم در انتخابات آرام ۲۵ خرداد مانع انجام آن شد! شما توانستید هیچ زندانی سیاسی را حین بازجویی با چشم بند و به شکل اهانت آمیز رایج مشاهده کنید؟ یا پشت آن شیشه های جیوه ای فریبنده؟ یا در سلول انفرادی که به تعبیر رهبری شکنجه گاه است؟!

حالا از این ها که بگذریم آیا شما توانستید با زندانیان سیاسی گفتگو کنید؟ حالشان را بپرسید از مشکلاتشان آگاه شوید؟ یادتان باشد این زندان(اوین) هتل چند ستاره جمهوری اسلامی است و باید به زندان قرچک و رجایی شهر و قزل حصار و کارون و بهبهان و همدان و دیگر جاها بروید تا بفهمید زندانی چه می کشد! حالا براساس بررسی های امروز شما در همین هتل چند ستاره به زندانی ها، مواد اولیه که برای سلامتشان ضروری است به زندانی ها می رسد؟ کلاس و نشریات و ابزار کار فرهنگی و آموزشی به حد وفور در اختیارشان هست تا زندانشان دانشگاه شود؟ مزاحمت های گاه و بی گاه امنیتی ها برایشان کاهش پیدا کرده؟ رفتار زندان بان ها خوب است؟ بازجوهای سابق چطور هم چنان برای زندانی و خانواده اش مزاحمت دارند یا نه؟ بیماری ها به موقع درمان می شود؟ ملاقات ها برایشان مهیاست؟ ملاقات های حضوری چطور؟ بی دردسر، منظم، با حفظ کرامت انسانی زندانی و خانواده اش انجام می شود؟ از مرخصی ها چه خبر؟ عماد بهاور را دیدید حضرات نمایندگان؟ از خودتان پرسیدید این فرزند جوان و برومند انقلاب با این سابقه عالی و زمینه های عالی و استعدادهای عالی چرا این گونه مورد کینه و حقد و حسد بازجوست که در سه سال زندان از ده سال حکمش حتی یک روز هم مرخصی نیامده است؟!

از دیگر جوانک های عمر در زندان تلف شده چه خبر از گمنام ها، بی نشان ها، بی کس و کارها، از آن ها که کس و کارشان را خفه کرده به گوشه ای انداخته اند تا نام زندانی شان در آمار نیاید و در اخبار نیاید و در افواه نیاید که دل صاحبان قدرت قرص بماند؟! از نام دارها چه خبر؟ آقای میردامادی اوضاع قلبش خوب بود؟ عبدالله مومنی چطور هنوز دارد تاوان افشای شکنجه های سبعانه غیرانسانی را پس می دهد؟ ملی- مذهبی ها چطور بودند؟ هنوز به طور ویژه با آنان برخورد می شود تا به قول فلان بازجوی اطلاعات «به کلی نباشند» تا مأموریت بعضی ها تمام شده تلقی شود؟!دانشجوها را هم دیدید؟ از شما نپرسیدند تاوان سیاسی بودن که سفارش امام راحل بود آیا ستاره دار شدن است و حبس و محرومیت از همه حقوق انسانی؟زنان چطور از شما نپرسیدند تاوان فعالیت مدنی که حق شهروندی است چرا باید از هم گسیخته شدن خانواده ها و بی سامان شدن فرزندان و آزردن پدرو مادرها باشد؟ ژیلا را دیدید؟ از شما نپرسید مرخصی دادن به همسرش حالا که او در بند است چه لطفی دارد؟ بهایی ها را دیدید؟مظلومیتشان شما را از خود بی خود نکرد؟ پای صحبت فائزه نشستید تا از مشکلات بند زنان برایتان بگوید که به جای رسیدگی به آن شاکیانش مجازات می شوند؟!

راستی جای خالی آقای قدیانی جریحه دارتان نکرد؟ خوب در آستانه دهه فجرِ سالِ آخرِ دولتِ کودتا دیدار با این مرد مبارز و مجاهد زمان شاه فراری و شنیدن خاطرات زندانش می توانست برایتان دل انگیز باشد.حیف که او را همین چند روز پیش، آن ها که برای انقلاب حتی یک سیلی نخورده اند، به نزد انسان های مستضعفی بردند که قرار بود جمهوری اسلامی برایشان قسط را اقامه کند و عدل را به ارمغان بیاورد اما وفور مشکلات اجتماعی از آنان بزه کارانی ساخت که زندان کم می آورند در برابرشان!از دوااف چه خبر؟ با چریک پیر ملاقات کردید؟ در محضرش تأدیب شدید؟ درس آموزی کردید؟ زمین ادب بوسه دادید؟ حالا پس از آن دیدار چه حسی دارید؟ استاد بهزاد نبوی زندانی دو رژیم، با تجربیاتی گران سنگ، خمیده قامت دربند دو الف،در بیماری روزگاری سخت می گذارند اما روحیه آن چنان عالی است که قابل وصف نمی باشد!

اعضای محترم کمیسیون امنیت ملی

حالا من به عنوان همسر زندانی خاص جمهوری اسلامی می خواهم یک سوال امنیتی از شما بکنم: گوشتان را نزدیک کنید! آیا درِبند مصطفی (زنان سابق-متادون اسبق) هم به روی شما باز شد؟ آیا توانستید زندانی خاص بیت شریف را از نزدیک مشاهده کنید؟ ساعت خوابش نبود؟ نزدیک ظهر اگر رفته باشید حتما او را روزه دار در حال استقبال از نماز دیده اید. خوش به سعادتان اگر پای صحبت هایش که یک سره نصیحت است و موعظه حسنه نشسته باشید. از زندان بان ها نپرسیدید که این زندانی چرا از بقیه جدا افتاده است تا بگویند ما هم بی اطلاعیم فقط گفته اند با او هم کلام نشوید وگرنه جایتان زندان سپاه است! هم مرامی که بماند!!! توانستید از همسرجان در مورد قلب بیمارش، چشم بیمارش و همه بیماری هاس زندان ساخته یا در زندان تشدید شده بپرسید؟ بهداری زندان به شما نگفت که دستور بستری پزشک معالج بعد از ۱۵ روز چرا در مورد یک بیمار قلبی اجابت نشده است.

مگر این «فرموده» با جان انسان مرتبط نیست که به آن بی توجهی می شود؟! راستی آیا آقای بروجردی هم با شما همراه بود؟ همان رئیس کمیسیون امنیت ملی که در همان ماه اول کودتا با تنی چند از خانواده های زندانی سیاسی در جلسه کمیسیون مقابلش قرار گرفتیم و گفتیم وظیفه نظارت بر زندان ها را دارید و وظیفه خبر دادن از آن چه بر زندانیان مظلوم ما می گذرد که با گذاشتن نام امنیتی برآنان هرغلطی دلشان می خواهد می کنند و این گناه شماهاست که در مجلس لایحه جرم سیاسی را تصویب نکردید و گناه شورای نگهبان که در مجلس ششم انجام وظیفه نمایندگان را به هیچ گرفت و گناه… در آن جلسه من به رئیس جلسه گفتم: آقای بروجردی صندلی ای که برآن تکیه زده اید تا چندی پیش مقام گاه آقای دکتر میردامادی بود که ایادی حکومت با قدرشناسی از خدمات صادقانه اش او و دیگر هم فکران خدوم و صادقش را با دمپایی پلاستیکی و و لباس زندان در منظر میلیون های بیننده تلویزیون قرار دادند، هرچند رئیس قوه قضائیه جدید به ما گفت که این اقدام غیرقانونی بوده و جبران می شود ولی چه سود؟ آب ریخته دیگر به جام بازنمی گردد! گفتم: آقا این صندلی ها با کسی وفا نکرده فکر فردای خود را بکنید و مانع ظلم بیش از حد بشوید! گفتم اگر شما خود را اصول گرا می دانید باید بدانید که اصول گرای واقعی ما و عزیزان دربندمان هستیم که به آرمان های ضد ظلم و مبتنی بر اقامه قسط و عدل انقلاب و امام پای بند مانده ایم و برای رسیدن به عدالت و حقیقت مصلحت اندیشی نمی کنیم. و بالاخره گفتیم شما باید از عزیزانمان که توسط سپاه گروگان گرفته شده اند و هیچ کس از مقامات رسمی و قضایی مسئولیتشان را نمی پذیرد، باخبرمان کنید.

نمی دانم یادتان هست که چند روز بعد از آن دیدار نمایندگان مجلس از زندان اوین و بعضی زندانی های سیاسی بازدید کردند و با هماهنگی مرتضوی دادستان معزول و قصاب مطبوعات و اول متهم جنایات کهریزک، آقای بروجردی و اگر اشتباه نکنم تجری موفق به ملاقات با همسرجان شدند. گزارش های وارونه حضرات را نمی دانم به یاد دارید یا نه؟ اما ما خوب به یاد داریم صحنه های دل انگیزی را که تعریف کردند و دل از ما بهتران را شاد کردند و دل ما را آزردند آزردنی!

همسرم در دوران مرخصی برایم روایت کرد که روزی مرا به اتاقی بردند که مرتضوی منتظرم بود و چند سوال نامربوط کرد و جواب شنید و بعد هم کلی مقدمه چینی کرد و چشم بند مرا بیرون اتاق برد و با کلی حاشیه پردازی فهمیدم که بازدیدکنندگانی دارم که باید جواب های معقول به سوالاتشان بدهم. آقای بروجردی در مورد ضرب و شتم سوال می کند و همسرجان جواب مثبت می دهد و از بیماری اش و تشدید آن در بازجویی ها می گوید و در پاسخ این سوال که کاری، خواسته ای ندارید؟ می گوید: خیر من از این ها هیچ چیز نمی خواهم. فقط از طریق خواهرتان(اشرف بروجردی) که با همسرم آشناست به او پیغام بدهید که من زنده و سلامت هستم. یادم هست که فردای آن روز بروجردی با من تماس گرفت و گفت: همسرتان را ملاقات کردم خاطرتان جمع باشد خوب است و روحیه خوبی هم دارد. فورا گفتم من از روحیه همسرم مطمئنم جسمش چگونه بود؟ ایشان به من اطمینان خاطر داد و بعد هم آن گزارش کذایی توسط او و آقای جلیلی که وجود هرگونه شکنجه را درزندان تکذیب کرد. البته من با او تماس گرفتم و گفتم: آقا شنیده ام می خواهید رئیس جمهور شوید با تعجب گفت چطور؟ گفتم آخر گزارش دروغ می دهید که شایعه ها را تقویت می کند. دروغ ممنوع شعار انتخاباتی ما بود و امپراطوری دروغ و فریب کار خود را کرد و پایه کج را گذاشت. به او گفتم چگونه پیش وجدان خود خجلت زده نیستید از این دروغ ها؟ و او گفت به ما این طور گزارش داده اند!

حضرات عضو کمیسیون امنیت ملی!

از این همه خاطرات تلخ بگذریم. امیدوارم شما در این ایام مبارکه از کار خود و از گزارش صدق و گفته های خداپسندانه خود شاد بشوید وگرنه بهتر است سکوت کنید. یعنی امیدوارم میان شما مردی پیدا شود که مدرس وار در مقابل ظلم بایستد و گزارش واقعی دهد که در این زندان چه خطاها و بلکه جنایاتی صورت می گیرد توسط نیروهای اطلاعاتی امنیتی و من به عنوان خواهر کوچک تر شما یادآور می شوم که هرچند حفظ نظام از اوجب واجبات است اما دروغ گناه کبیره است و دروغ گو دشمن خدا و عیب پوشی که منجر به استمرار ظلم شود هم دستی با ظالم است و مستوجب عذاب الیم. یادآور می شوم که اگر از ابتدای انقلاب به جای چشم پوشی بر تقصیرهای حکومت، خطاهای مردم را به دیده اغماض می نگریستیم اینک به این میزان از انحراف و کژی از آرمان های انقلاب نرسیده بودیم. یادآور می شوم که در سال های اول انقلاب قصور بیش از تقصیر بود و انگیزه های صادقانه بیشتری وجود داشت اما هرچه می گذرد فاصله ما با آن صداقت ها بیشتر می شود درست به میزان بی ریشگی نورستگان قدرت مدار. یادآور می شوم که زمانی مجلس می تواند در رأس امور باشد و عصاره فضائل ملت باشد که منافع ملی را در پای قدرتمندان زورمدار قربانی نکند. یادآور می شوم که قیامتی هست و آخرتی هست و میزانی و ذره ای نیکی و بدی پاداش و مجازات دارد.

با دعای عاقبت به خیری
دوم بهمن ماه هزار و سیصد و نود و یک
فخرالسادات عیال سید مصطفی تاجزاده زندانی خاص بیت شریف