• ۸ بهمن ماه ۱۳۸۴ سندیکای کارگران شرکت واحد دومین اعتصاب بزرگ کارگری را سازمان داد. داوود رضوی از اعضای این سندیکا، از خاطرات آن روز می گوید ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ٨ بهمن ۱٣۹۱ -  ۲۷ ژانويه ۲۰۱٣

٨ بهمن ۱٣٨۴ ساعت ۴.٣۰ بامداد هنوز هوا تاریک است، اولین تردد کنندگان شهر تهران رانندگان شرکت واحد هستنند که با اتوبوسهای سرویس از دور افتاده ترین نقطه تهران به محل کارخود میروند. معمولا اولین اتوبوس سرویس رانندگان در ساعت ده دقیقه به پنج صبح به توقفگاه اتوبوس ها می رسند، امروز با روزهای دیگر فرق دارد، طبق اطلاعیه سندیکای کارگران شرکت واحد، رانندگان قرار است اعتصاب کنند. و قرار است با حاضر شدن در محل کار خود بطور اگاهانه دست از کار بکشند. از انجائئ که مقامات اطلاعاتی و امنیتی و مدیر عامل شرکت واحد و حراست شهرداری با مذاکره کنندگان سندیکائی به توافق نرسیدند. اکثر اعضای هیئت مدیره سندیکا و بخشی از فعالین را دو روز قبل از اعتصاب بازداشت کردند.
سالها بود که تهران چنین فضای امنیتی را در سطح شهر به خود ندیده بود. شاید بتوان گفت بعد از وقایع کوی دانشگاه در سال ۷٨ این اولین باری بود که حضور گسترده ای از یگان های ویژه و مامورین لباس شخصی ها در خیابان های تهران به چشم میخورد. توقفگاه های شرکت واحد در مناطق ۲۲ گانه شهر تهران قرار دارد، به دلیل این پراکندگی و اهمیت سرکوب این اعتصاب که بسیار مهم بود شاید بتوان گفت دهها هزار نیروی یگان ویژه در سرکوب این اعتصاب شرکت داشتند. بطور مثال توقفگاه منطقه یک و دو در آن زمان در خیابان هنگام بعد از میدان رسالت قرار داشت، اما حضور مامورین و لباس شخصی ها ا زپل سید خندان بطور پراکنده و فشرده در کل بزرگراه رسالت تا درب توفقگاه به چشم میخورند، در میدان رسالت از رهگذران کارت شناسائی میخواستند و هر که راننده سندیکائی شرکت واحد بود قبل از رسیدن به محل کارش بازداشت می شد. در مناطق مختلف اتوبوس رانی در داخل توقفگاه ها حضور یگان های ویژه حتی از تعداد رانندگان بیشتر بود، در منطقه چهار اتوبوسرانی در محله نازی اباد تونلی بزرگ از مامورین یگان ویژه در مقابل درب توقفگاه درست شده بود و رانندگان باید از این تونل عبور میکردند تا به داخل میرفتند و سوال می کردند ایا کار میکنی یا نه؟ آنها ئی که کار نمی کردند تا ته صف برسند زیر ضربات باتون قرار میگرفتند، و داخل اتوبوس های از قبل آماده شده انداخته می شدند، معمولا اکثرا ازاین ضربات نصیب شان می شد. در منطقه ۹ اتوبوسرانی آنقدر حضور مامورین یگان ویژه زیاد بود که سطح توقفگاه از این حضور سیاه رنگ به نظر می رسید.
البته این مطالب را ازاین جهت عنوان کردم که بگویم چقدر برای عوامل اطلاعاتی مهم بوده که این اعتصاب صورت نگیرد و به همین دلیل از تمام نیرو و امکان خود استفاده کرده بودند و حتی تعدادی از نیروهای سپاه و بسیج به عنوان راننده در روز ٨ بهمن ٨۴ بجای رانندگان در خطوط کار میکردند و اکثر کارخانه ها هم سرویس های خودشان را در اختیار شرکت واحد گذاشته بودند، اما آنقدر همکاری رانندگان سندیکائی و تلاش کار جمعی منظم و حساب شده بود، که باز هم این اعتصاب شکل گرفت. تردد مردم در سطح هائی از شهر با مشکل مواجه شده بود . طبق خاطرات رانندگان در داخل توقفگاه ها، مامورین لباس شخصی بعد از شناسائی سندیکائی ها، گونی های مخصوصی داشتند که بندی در انتها داشت از سر تا پای راننده میکشیدند با کشیدن نخش بسته میشد و داخل اتوبوسهائی که از قبل اماده شده بود می انداختند مثل بسته بندی کردن، که به همین ترتیب صدها نفر از رانندگان معترض بازداشت شدند و صدها نفر هم محل کار خودشان را ترک کردند، این نوع برخورد هم نتوانست باعث عقب نشینی رانندگان از خواسته هایشان بشود، بلکه آنها را مصمم تر کرد بروی خواست هایشان پافشاری کنند. البته با وجود اینکه اکثریت اعضای هیئت مدیره سندیکا و فعالین سندیکائی دو روز قبل از شکل گیری اعتصاب بازداشت و روانه بند ۲۰۹ شده بودند، اما تا ساعت ده صبح کمبود اتوبوسها با تدابیری که انجام داده بودند به وضوح به چشم می خورد، شاید بتوان گفت بیش از هزار تن از رانند گان شرکت واحد در ان روز اعتصاب یا دستگیر شدند و یا محل کارشان را ترک کردند، که این خود باعث مختل شدن حمل و نقل در سطح شهر تهران گردید. این خود نشانه ای از کار جمعی و کار تشکیلاتی بود.
لذا اعتصاب دوم رانندگان سندیکائی ثابت کرد که سندیکای کارگران شرکت واحد با توجه به اگاهی که از برخورد نیروهای امنیتی داشت تصمیمی اگاهانه و یکپارچه به اتفاق ارا گرفته است، دو روز قبل از اعتصاب اکثریت اعضای هیئت مدیره صدها ساعت مورد بازجوئی و تهدید قرار گرفتند تا از اعتصاب جلوگیری شود، اما هیئت مدیره سندیکا پایبندی خودش را به تصمیم و خرد جمعی نشان دادند و هیچکدام از این اعضا حاضر به متوقف کردن اعتصاب نشدند. به همین دلیل اعضای هیئت مدیره در ساعت۱۱ شب پنج شنبه مورخ ۶/۱۱/٨۴ از دادگاه انقلاب که تنها مشتریانش در آن وقت شب بود، مستقیم به بند ۲۰۹ اوین منتقل شدند در این اعتصاب بیش از ۵۰۰ تن دستگیر شدند و بیش ۴۰۰ تن از کار اخراج شدند که با پایداری و تلاش اعضای سندیکای شرکت واحد تقربیا اکثرا از زندان ازاد و بعد از مدتی به سر کار خود بازگشتند.
این اعتصاب ثابت کرد که سندیکای کارگران شرکت واحد متکی به فرد نیست و با وجود زندانی شدن اکثریت اعضای هیئت مدیره اش، باز هم بدنه این تشکل واقعی کارگری سندیکا از حرکت نیاستاد و تا امروز با تمام فشارها و سرکوب ها به حیات خودش ادامه داده و میدهد.

گرامی باد نام تمامی کسانی که با از خود گذشتگی و تلاش خود باعث تغییراتی عظیم و باورنکردنی در شرکت واحد و جامعه کارگری کشور شده اند و هرگز نامشان در جائی شنیده نشده، ما به تمام این انسانهای گمنام و تلاشگر درود میفرستیم.
به امید اینده ای روشن برای کارگران و حق آزادی تشکل های واقعی کارگری درکشور.

داوود رضوی فعال سندیکائی