اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۵ بهمن ۱٣۹۱ -  ٣ فوريه ۲۰۱٣

در پی سالیان متمادی سرزمین ما ایران شاهد ستم ها و ظلم های فراوانی بوده که اهل قلم همیشه متحمل آن بوده و هستند. شاید نتوان مدت زمانی را که مطبوعات و رسانه ها در ایران دارای آزادی بیان بودند به دقیقه برشمرد. اما در پی این رنجهایی که ایشان برده اند و همه خفقانی که بخصوص طی این سالها بر آنها روا داشته شده یک مسأله کاملاً روشن است ، اسارت قلم کاری است بس دشوار و دلیل همه ستم هایی که جمهوری اسلامی ایران در قبال اندیشمندان ، روزنامه نگاران و نویسندگان ایرانی از خود بروز می دهد همین باور رژیم است که به اسارت گرفتن اندیشه را کاری بعید می داند.
از زمان برنامه هایی چون هویت و به اصطلاح خودشان به رخ کشیدن ماهیت اهل قلم که سناریو نویسانش خود نیز طعمه حریق شدند تا مسایل و جریانات پس از انتخابات ۸۸ که در مقابل جریان خروشان ملت چاره ای جز دست زدن به کشتار، تهدید، تجاوز و شکنجه ندیدند همگی نشان از وحشتی عمیق دارد که کماکان این رژیم دیکتاتوری بعد از سی و اندی سال همچنان با آن دست به گریبان است.
کم نیستند زنان و مردان بزرگ این عرصه که در راه مبارزه با تفکرات جزم اندیشانه این رژیم جان باختند یا در گوشه های تاریک زندان های این حکومت روزگار می گذرانند عده ای هم که جان به در برده اند در گوشه و کنار این کره خاکی همچنان به مبارزه و افشای ماهیت ضد بشری ایشان همت می گمارند.
اما آنچه که باید در فراسوی این اتفاقات از نظر دور نداشت وحشت و دست و پا زدن رژیمی است که با ادعای مردمی بودن و پاسداشت شرعیت اسلام برای بقاء دست به هر خاروخاشاکی می اندازد. از طرفی ادعای بی جان کردن به قول خودشان همه "عوامل فتنه" را دارند و از طرفی دیگر به دلیل در پی داشتن انتخاباتی دگر و برای جلوگیری کردن از خاطرات تلخ سال ۱۳۸۸ دست به چنان اعمال زشت و غیرانسانی می زنند که گاه یادآور دوران سرد و سیاه طالبان است.هر گاه حکومتی برای اسارت اندیشه دست و پا زد به یقین خود را در تنگنای بزرگی احساس کرده است. چرا که متهم به اتهام اندیشه ورزی شاید در اتاق بازجویی و سلول های تنگ انفرادی جان را تسلیم کند اما اندیشه را همیشه پاس خواهد داشت.
دستگیری جمعی از روزنامه نگاران ایجاد وحشت و ارعاب به واسطه اعدام های پی در پی ، قطع عضو به دلیل انجام عملی که سرمنشاء آن بی شک دست درازی های حکومت به ثروت ملت و مملکت است ، همگی نشان از حکومتی دارد که تنها یک راه برایش باقی است و آن راهی است تاریخی که همه دیکتاتورهای آن نیز به سراغش رفته اند و قصه ی تازه ای نیست.

فرزانه کیوانی – فعال امنستی از نروژ