اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۶ بهمن ۱٣۹۱ -  ۴ فوريه ۲۰۱٣

در چهاردهمین سالگرد قتل های سیاسی پائیز ۱٣۷۷(قتل های زنجیره ای )مراسم بزرگداشت محمد جعفر پیونده و محمد مختاری از اعضای کانون نویسندگان ایران در روز ۱۲ ژانویه۲۰۱٣ در شهر زوریخ برگزارشد.دراین مراسم گروه قابل توجهی ازایرانیان شرکت داشتند.

مراسم باپخش بخش هائی از صدای محمد مختاری در باره شعر و چند مساله اجتماعی و همچنین صدای برخی دیگر از اعضا کانون نویسندگان در مراسم بخاکسپاری محمد مختاری آغاز و باخیر مقدم به حضارویک دقیقیه سکوت برای گرامی داشت،یادهمه جانباختگان راه آزادی،دموکراسی،و سوسیالیسم   ادامه پیدا کرد.در همان ابتدای برنامه، متن کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران- سوئیس در باره اعتراض به احکام صادره ازسوی رژیم جمهوری اسلامی درباره دو جوان کرد زانیارو لقمان مرادی قرائت گردید،که در آن علاوه بر خواست لغو حکم اعدام آنان بر همبستگی و پشتیبانی از اعتراضات برای آزادی بی قید و شرط و فوری آنان تاکید شده بود.

در ادامه با اشاره مختصر بر مبارزه روشنفکران مردمی و کانون نویسندگان ایران برای آزادی اندیشه و بیان،بی هیچ حصر و حدی و از جمله بر مبارزه این کانون،ازانتشار بیانیه «ما نویسنده ایم» تا قتل بسیاری از اعضای کانون توسط جمهوری اسلامی تاکیدگردید . همچنین بردلایل و چرائی چنین قتل هائی در جمهوری اسلامی از جمله قتل و کشتار مخالفین و فعالین سیاسی تا نویسندگان و دگر اندیشان و کشتار های جمعی در زندان ها و کشتاردر کردستان و ...اشاره شد.

علاوه بر این بااشاره به نوشته ها و نظرات مختاری و پوینده،وتاکیدبراین مساله که،در مبارزه با ساخت دیرینه ی استبدادو شناخت چگونگی باز تولید آن و پیکار برای برپائی و تکوین ساختی که در همه عرصه های زندگی اجتماعی ،فرهنگی و سیاسی، مشروط ومتکی برحاکمیت اراده مردم و تعیین سرنوشت از سوی آنان باشد،نیاز مند بازخوانی فرهنگ و بعبارت دیگر بازخوانی موقعیت جامعه و علل و عوامل و روابط آن هستیم.توجه به چنین فکر و نظرگاهی بیان آشتی ناپذیری مختاری ها و پوینده ها با نظام استبدادی ولایت فقیه و جمهوری اسلامی خواهد بود وخود شاید اصلی ترین دلیل قتل آنان .

سخنران این مراسم آقای اسد سیف نویسنده وپژوهشگرچپ،دربحث خودتحت عنوان فرهنگ حذف در بازخوانی یک کشتار،به دلایل و چرایی وزمینه هائی که شرایط مساعدرا برای مبادرت به این قتل ها فراهم ساخت ،پرداخت. وی با تاکید بر این که از« میان نیروهای عمده‌ی شرکت‌کننده در انقلاب، مسلمانان طرفدار خمینی به قدرت دست یافتند. آنان که واپسگراترین و مرتجع‌ترین نیروهای شرکت‌کننده در انقلاب بودند، هیچ هویتی برای خویش در تاریخ و فرهنگ ایران نمی یافتند.»

اسد سیف از جمله بر این تاکید داشت که:
«در این‌که چرا پوینده و مختاری را کشتند، به حتم جمهوری اسلامی دلایلی برای خود دارد، به نظر من اما؛ این افراد نگاهی بنیادین به مفاهیم هستی انسان ایرانی داشتند. نگاه سطحی را می توان فریفت، به انحراف کشاند و حتا بر ضد خویش به کار گرفت. نگاه بنیادین در ژرف‌نگری خویش، هرآیینه امکان‌های تازه‌ای را بر انسان پویا آشکار می گرداند، ایستایی نمی شناسد، به دامچاله روزمره‌گی گرفتار نمی آید و مصلحت‌اندیش نیست.»

«توده‌گرایی از ویژه‌گی‌های انقلاب بود. همه می خواستند آرزوهای توده‌ها را برآورند. برآوردن آرزوهای توده‌ها اما بدان معنا بود که خود را هم‌سطح آنان کرده، همراه و هم‌فکر آنان، جهان معهود را برپا دارند. همه می کوشیدند فریاد ستمدیدگان باشند، آرزوی خلق برآورند، حکومت پابرهنه‌ها برقرار دارند، دولت مستضعفین بر مسند بنشانند و به محرومیت‌ها و بی‌عدالتی‌ها پایان دهند.»

«پوپولیسم به شکل ویژه‌ای در فکر بخش اعظم مبارزان خانه کرده بود. مذهبی‌ها و غیرمذهبی‌ها برداشت واحدی از آن داشتند. جنبش ضداستبدادی ما در ناآگاهی سیاسی خویش عامیانه بود. نگاه ما به بغرنج‌ترین پدیده‌های هستی از شکل عامیانه خویش فراتر نرفت، توان آن نیز نداشت. شناخت از "جامعه بی‌طبقه توحیدی" همان‌قدر عامیانه بود که شناخت از سوسیالیسم و جامعه بی‌طبقه‌ی پس از آن. و این هر دو شکل در شعارهای عامیانه و عوامفریبانه خمینی رنگ باختند و سرانجام به خون، تسلیم شدند.»

و بالاخره«با نگاه به چند جنبش اعتراضی در دهه گذشته، نادانی ماست که برجسته می شود. دخیل بستن به آدم‌هایی که نقش آن‌ها را در تاریخ معاصر به فراموشی سپرده‌ایم. جامعه زمانی اسیر لبخندهای خاتمی شد و زمانی دیگر در سیمای موسوی و کروبی ناجی بزرگ را دید، پنداری در این سال‌های سیاه خواست‌های حاکمان و محکومان یکی بوده است.من نمی دانم، آیا شما می توانید به من بگویید؛ چرا و در چه شرایطی به سر می بریم که جامعه به قاتلان فرزندان خویش پناه می برد و در وجود آنان ناجی و رهبر می جوید. اگر این افراد ناجی و قهرمان دوران هستند، پس ده‌ها هزار قربانی و کشته‌شدگان این رژیم در کجای تاریخ ایستاده‌اند؟
آیا به نسبت سال ۵۷ که مرتجعانه از ارتجاع دفاع کردیم، عقب‌تر نرفته‌ایم؟»

درادامه با توجه به نکات مطروحه از سوی سخنران ،حضار پرسش های فراوانی را مطرح کردند و با مشارکت آنان در بحث از جمله باطرح این پرسش که امروز خواست مردم ایران کدام است و چگونه آن را متحقق خواهد نمود ،جلسه پایان یافت.

کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران – سوئیس ژانویه ۲۰۱٣