اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣ اسفند ۱٣۹۱ -  ۲۱ فوريه ۲۰۱٣

در پروسه های تکاملی درطبیعت (evolution ) روال براین است که چنانچه موجودی نتواند خود را با شرایط محیط ناشی از تکامل وفق دهد، حق ادامه حیات در محیط جدید را از خود سلب نموده و محکوم به فناست. نظام جمهوری اسلامی در ایران را نیز میتوان در لیست موجوداتی قرار داد که در خطر فنا شدن قرار دارند (bedrohte Tiere ). چه این نظام بدلیل عدم توانیش در وفق دادن خویش با تحولات جهانی، و بی اعتنائیش به پی آمدهای آن، کم کم قدم به مرحله ای میگذارد که حق حیات و ادامه بقای خود را روزبروز بیشتر بخطر می اندازد.
نظام ولایت فقیه که نظامیست متشکل ازمٶلفه های نامانوس پارلمانتاریسم و بظاهر مطیع قانون، درآمیخته با نوعی پوپولیسمِ نظام‌هایِ توتالیتر، بر پایه حاکمیت دوگانه و متناقض "صندوق رای و انتخابات" و"شریعت و ولایت" بناگردیده است. این نظام که با رنگ و لعابی از فقه شیعی و بالاتر از همه برپایه، الاهیّاتِ سیاسیِ دست پخته خمینی، به نامِ حاکمیّتِ دین و در قالبِ ولایتِ فقیه استوار گردیده است، پدیده‌ ایست نوظهور و خارج از عرفِ جهانِ امروز، که در نوع خود بی نظیر و یکتاست. عدم سازگاریش با واقعیات جهان امروز از یکطرف، و پایمال نمودن حقوق اساسی مردم ایران در داخل از جانبی دیگر، باعث شده اند که این نظام ظرف سی و چهار سالی که از عمرش میگذرد، قادر نگردد تعادل و وفاقی پایدار در درون جامعه پدید آورد. چه نظام حاکم راه حل رفع مشکلات پیش آمده در کشور را نه در تعقل و شرکت دادن مردم در امور خویش، بلکه در توسل به زور و خشونت جستجو نموده، و با برقراری نظامی امنیتی و پلیسی و دست زدن به کشتار و زندانی کردن مخالفین و حتی منتقدین در صدد رفع مشکلات بر آمده است.
درسطح بین المللی این نظام چشم به روی حاکمیت گفتمان دموکراتیک در دنیا و تحولات انجام پذبرفته در منطقه و جهان فرو بسته است، و بعنوان عضوی از جامعه جهانی تاکنون نتوانسته است اعمال و گفتار خود را با ضوابط و مقررات جاری و عرف جوامع جهانی وفق دهد. و بدین دلیل است که هرروز و با سرعتی بیش از پیش مسیر انزوای بین المللی را می پیماید. نظام متکی بر ولایت فقیه که از همان ابتدا روی کار آمدنش بر پایه توهم باطلی که بنیان گذار آن برای خود بعنوان "رهبری شیعیان جهان " و بالاتر از آن "رهبری مسلمانان جهان" قائل بود، راز بقای خود را در دشمن تراشی برمحور شعارهای مهمل و بی پایه ای همچون "رهایی قدس" و "نابودی اسرائیل" قرار داده، و تمرد از مقررات جهانی را بعنوان وسیله ای مناسب در مرودات بین المللی خود معمول نموده است.
اکنون بازماندگان خمینی در مقابل این دو راهی قرار گرفته اند، که یا راه او را دنبال نموده و از این مهملات پیروی کنند، ویا اینکه بدلیل عدم وجود رهبر کاریزماتیکی همچون او, وعدم توانی در رفع مشکلات ناشی از این سیاست از قدرت کناره گیری نمایند. مسٶلان کنونی بظاهرشق اول را انتخاب نموده، و میراث شوم به ارث برده از خمینی آنان را مجبوربه اتخاذ سیاستی تحت لوای دفاع از منافع مردم فلسطین و"دفاع از مقاومت" نموده است که همچون گذشته محکوم به شکست است. ادعاهای آنان در این باره مورد قبول هیچکس بجز خود و مشتی جیره خوارانش نیست، و حتی سازمان فلسطینی تندروی چون حماس که تاکنون میلیون ها دلار پول و تجهیزات نظامی را از ایران دریافت نموده است هم چنین ادعا هایی را باور ندارد.
عدم کارآیی دیپلماسی متکی بر چنین مهملاتی، سبب گردیده است که جمهوری اسلامی به سبک کشورهای استعمارگر قرون گذشته، سپاهی از سربازان مزدور (سپاه قدس) تشکیل داده، و به کمک آن دست به تشکیل حکومت هایی در درون حکومت های کشورهای مستقلی در منطقه همچون عراق، لبنان، و سوریه زده است. جدیدا هم قدم از این فراتر گذاشته و به کشور مستقل سوریه به مثابه یکی ازمستعمرات خود برخورد می نماید. و وظیفه حفظ متولی خود در آن کشور را بظاهر از واجبات حکومت خود بشمارد می آورد. و تا آنجا پیش میرود که سرنوشت خود را به دیکتاتوری گره زده است، که بقول آقای تاجزاده در نامه اش خطاب به خامنه‌ای:
"... بزرگترین خطای دو سال اخیر حکومت، دفاع مطلق از بشار اسد و عملکرد جنایت بارش بوده است. رژیمی که به اعتراف مقامات روس، از حمایت یک سوم مردم خود، عمدتا اقلیت های علوی و مسیحی و… برخوردار است و با سرکوب خونین تظاهرات مسالمت آمیز مخالفان، راه کاربرد گسترده سلاح را به روی آنان و نیز البته به روی افراطی ترین نیروهای سلفی– تکفیری گشود تا آگاه یا ناآگاه، دوگانه حکومت استبدادی– مردم آزادی خواه را به دوقطبی شیعی– سنی تبدیل کند. نمی دانم که آیا ایران اسد را به سرکوب خشونت بار اجتماعات مسالمت آمیز سوریان، به بهانه مقابله با انقلاب مخملی و یا دفاع از مقاومت، تشویق کرد یا خیر؟"      
اتخاذ چنین سیاستی از طرف رژیم ایران که به نام دفاع از رژیم سوریه که گویا "محور مقاومت ضد صهیونیستی" است و در "جنگی نیابتی با آمریکا و اسرا ئیل" گرفتار است توجیه میگردد. چنین سیاستی اما برای مردم ایران و هم چنین اکثریت مردم منطقه غیر قابل قبول است. چه ساکنان منطقه چه عرب، چه ایرانی و یا ترک مسٶلان نظام حاکم در ایران را در جنایاتی که رژیم اسد مرتکب میشود شریک میدانند. بنظرناظرین وقایع جاری در سوریه مسٶلین نظام جمهوری اسلامی در ایران با دخالت مستقیم سپاه قدس و کمک های مالی و تجهیزاتی بی دریغی که به رژیم اسد می نمایند بصورت غیر مستقیم درکشتار بیش از ۷۰۰۰۰ از مردم سوریه و بی خانمان شدن ملیونها سکنه این مملکت شریکند. دامنه این کمک ها روزبروز گسترش بیشتری را پیدا نموده، بطوریکه بروایت مهدی طائب مشاورعالی رهبر: ''سوریه ارتش داشت اما این ارتش قادر به اداره جنگ در داخل شهرهای سوریه نبود از این رو ایران پیشنهاد کرد که برای اداره جنگ شهری بسیج تشکیل دهید. بسیج سوریه با ۶۰ هزار حزب‌ اللهی تشکیل شد و باعث شد جنگ را در کف خیابان‌ها از ارتش تحویل بگیرد."
دخالت در امور کشور مستقل سوریه و اهمیت دفاع ازدیکتاتوری اسد برای رژیم ایران ظاهرا به اندازه ای دارای اهمیت است، که وزیر دفاع آن وآقای ولایتی (مشاوررهبر در امور خارجی) همصدا بیان میدارند که "چنانچه به سوریه حمله نظامی شود بمعنای این است که به ایران حمله شده است، و امینت ملی ما، وضعیت ژئوپولوتیک (جغرافیای سیاسی) ما، آینده ما وابسته به وضع سوریه است". و فرد امنیتی دیگری بنام مهدی طائب فرمانده قرارگاه عمار و یکی از مشاورین عالی رتبه رهبری حتی تا آنجا پیش میرود که کشور مستقل سوریه را استان سی و پنجم و استانی استراتژیک برای ایران معرفی نموده وبیان میدارد که: "اگر دشمن به ما هجوم کند و بخواهد سوریه یا خوزستان را بگیرد اولویت با این است که ما سوریه را نگه داریم چون اگر سوریه را نگه داریم می توانیم خوزستان را هم پس بگیریم اما اگرسوریه را از دست بدهیم، تهران را هم نمی توانیم نگه داریم."
اگر بقول یکی ازهموطنان خوزستانی "[همان] مسئولانی که به دفاع مقدس افتخار می کردند، فراموش کرده اند که این همه جوان و مرد و زن از خوزستان و همه جای ایران، جان خود را فدا کردند تا این خاک باقی بماند." واگر مسئولان این رژیم که بنام آزاد سازی سرزمین خوزستان در جنگ ایران و عراق خساراتی را که به این کشور و ملت وارد کرده اند را فراموش نموده اند، و اکنون و برای تضمین بقای ننگین خود حاضرند آن را درطبق اخلاص گذارند. و چنانچه بفراموشی سپرده اند که بجهت ادامه بی حاصل جنگ بمدت ۸ سال، بنابر آمار رسمی خود آنان در مجموع بیش از یک میلیون کشته و مجروح که بیش از صد هزار نفر آنان را کودکان و جوانان خردسالی تشکیل داده اند که از آنها بعنوان گوشت دم توپ استفاده میکردید. باید بدانند که مردم ایران چنین جنایاتی را که محصول لجاجت پردازی های پیرمردی مجنون که هوای فتح قدس را در سر داشت هنوز بیاد دارند. سردمداران نظام جمهوری اسلامی اگر امروز حاضرند این تکه از خاک وطن را چنین بی محابا قربانی بقای دیکتاتور منفور ورشکسته ای چون اسد نمایند، که عمر ننگینش بسر رسیده است، باید بدانند که در آینده ای نه چندان دور بجرم خیانت به تمامیت ارضی کشور محبور به جوابگویی خواهند بود.
کفگیرنظام جمهوری اسلامی اکنون به ته دیگ خورده است. و این نظام که نمیتواند خود را با واقعیات جهان امروز و سقوط پیوسته حکومتهای دیکتاتوری در منطقه و جهان وفق دهد، کم کم درصف موجوداتی قرار میگیرد که محکوم به فنایند، و بقول معروف اگرچنین امری دیر و زود داشته باشد ولی وقوع آن حتمی و سوخت و سوز ندارد. این نظام عدم توان خود در اداره مملکت بنمایش گذاشته است. چه نظامی است که به امر ولی فقیه اش که راه را بر هرگونه مذاکره و گفتگویی بسته است، قادر نمی باشد کوچکترین قدمی در جهت خاتمه دادن به تحریم هایی که زندگی مردم و اقتصاد کشور را به نابودی کشانده است بردارد،. این نظام همچنین ناتوانست که حتی داروهای ضروری و مورد نیاز مردم جامعه را تآمین نماید، و ترجیح میدهد بجای خرید داروهای مورد نیاز مردم ارز حاصل از درآمد نفت را صرف خرید اتومبیل های لوکس و گرانقیمت نماید، و نشان میدهد که فراهم نمودن وسیله تفریح و تفرج مشتی " آقا زاده" را بر حفظ جان و سلامت مریضان و کودکان جامعه مقدم می شمارد. سردمداران نظام که روزانه شاهد ورشکستگی واحدهای صنعتی کشور و بیکاری جمع کثیرتری از کارگران و مختل شدن زندگی آنان هستند، قدمی در جلوگیری از این روند برنداشته و برای خود مسٶلیتی قائل نیستند. مسٶلین نظام بجای پرداختن به بازسازی مناطق ویران شده در شهرهای مرزی ایران و عراق و بخصوص خرابه های بجا مانده در اهواز و آبادان سرمایه ملت ایران را به بازسازی خرابی های جنگ حزب ﷲ و اسرائیل در جنوب لبنان!! اختصاص داده و پس از گذشت بیش از بیست سال از خاتمه جنگ هموطنان بیگناه خوزستان را که برروی گنجی از نفت نشسته اند را با خرابه های وارده تنها گذاشته است. در این نظام مجلسش بجای پرداختن به مشکلات عدیده کشور، به محفلی برای تسویه حسابهای مقامات نظام تبدیل گشته است. رهبر این نظام به مترسکی تبدیل شده است، که فاقد هرگونه اتوریته ایست، او هرروز شاهد زوال و بی اعتباری بیشتر ارگانهای حکومتی تحت نظر خود است بدون اینکه قدرت جلوگیری از آن را داشته باشد. در این رژیم روند امور جاری کشور در همه زمینه ها به بن بست رسیده است، فساد و دزدی بی سابقه ای بر اقتصاد کشور حاکم شده و ارزش پول کشور در ظرف یکسال گذشته بیش از نصف اعتبار خود را از دست داده است، و چنین روندی فقر بیش ازپیش بخصوص بر اقشارتهی دست جامعه تحمیل نموده است. نظام دروازه های کشور را بر روی ورود کالا های بنجل خارجی باز گذاشته که ورشکستگی آخرین واحدهای تولیدی و بیکاری هزاران کارگر شاغل در این واحدها را بدنبال داشته است. چنین است که این رژیم حق ادامه حیات بیشتر را از خود سلب نموده و بایستی کنار رود. آنچه که ملت ایران اما باید از وقوعش جلوگیری نمایند، این است که به این مسٶلین اجازه ندهند که با رفتن خود مملکت را هم بباد دهند، و بجز سرزمینی سوخته ای از خود باقی نگذارند. ملت ایران بیقین میتوانند دراین راه بکمک نیروهایی که رژیم انان را متعلق بخود میدانندهم حساب کنند. بحق این سٶال میتواند برای پاسدار و بسیجی خوزستانی که شاهد است، چگونه ای اینها سرزمین آباواجدادیش را چنین بی محابا به فروش گذاشته اند، و یا آن پاسدار و بسیجی دیگریکه که هرروز بدلیل تورم و بی ارزش شدن مستمردستمزدش، در تآمین ضروریترین کالاهای مورد نیاز خود و خانواده اش با مشکلات جدیدی روبرو است مطرح گردد؟. که بچه دلیلی بازهم بایستی رودرروی هموطنانی قرار گیرد که خواهان تعویض چنین نظامی هستند.

حسین اسدی