چرا جنایات تونی بلر در عراق با ماجرای قتل در وُلویچ همطراز هستند
جان پیلجر - برگردان: لیلای لیلی
•
یک متخصص بین المللی سرطان: "قبل از جنگ خلیج [فارس] "ما دو یا سه بیمار مبتلا به سرطان در ماه داشتیم. امروزه ۳۰ تا ۳۵ نفر در ماه جان خود را از دست می دهند. مطالعات ما نشان می دهند که ۴۰ تا ۴۸% مردم این منطقه به سرطان مبتلا خواهند شد: در یک دوره ۵ ساله در ابتدا، و برای مدت طولانی بعد از آن این روند ادامه خواهد داشت
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
٨ خرداد ۱٣۹۲ -
۲۹ می ۲۰۱٣
غبار در عراق در جاده های طولانی که گویی انگشتان بیابانند حلقه وار فرو می نشیند. غبار،چشمها و بینی و گلویت را می گیرد؛ به صورت حلزونی در بازارها و محوطه ی بازی مدرسه ها می گردد، کودکان آن را به درون سینه می کشند و فوتبال بازی می کنند؛ و غبار با خودش، بر اساس گفته ی دکتر جواد العلی، "دانه های مرگ ما" را حمل می کند.
یک متخصص شناخته شده ی بین المللی سرطان در بیمارستان آموزشی صدر در بصره، دکتر علی پیرامون هشدار انکارناپذیرش در سال ۱۹۹۹ و امروز به من می گوید.
"قبل از جنگ خلیج [فارس] "ما دو یا سه بیمار مبتلا به سرطان در ماه داشتیم. امروزه ٣۰ تا ٣۵ نفر در ماه جان خود را از دست می دهند. مطالعات ما نشان می دهند که ۴۰ تا ۴٨% مردم این منطقه به سرطان مبتلا خواهند شد: در یک دوره ۵ ساله در ابتدا، و برای مدت طولانی بعد از آن این روند ادامه خواهد داشت.
این تقریبا نیمی از جمعیت است. بیشتر اعضای خانواده ی خود من به این بیماری مبتلا هستند، در حالی که ما سابقه ی این بیماری را نداشتیم. اینجا به چرنوبیل می ماند؛ این این اثرات ژنتیکی برای ما جدید هستند؛ قارچها بسیار بزرگ می شوند؛ حتی ساختمان مولکولی انگورها در باغچه ی خانه ی من تغییر کرده اند و دیگر قابل خوردن نیستند.".
در طول راهرو، دکتر جینان قلیب حسن، متخصص اطفال، یک آلبوم عکس از فرزندانی که در حال تلاش برای نجات جانشان بود نگاه داشته بود. بسیاری از آنان مبتلا به نروبلاستوما بودند. "قبل از جنگ، ما هر دو سال یکبار با موردی از این غده ی غیرطبیعی برخورد می کردیم،" او گفت. "حالا ما نمونه های متعددی داریم، بیشترشان بدون سابقه ی این بیماری در خانواده شان. من آنچه را که در هیروشیما اتفاق افتاد مطالعه کرده ام. افزایش ناگهانی چنین ناهنجاری های مادرزادی، مشابه هیروشیماست."
در میان پزشکانی که من با آنها مصاحبه کردم، در اینکه کلاهک های اورانیوم ضعیف شده که توسط آمریکایی ها و انگلیسی ها درجنگ خلیج[فارس] استفاده شده عامل این افزایش هستند تردید چندانی وجود ندارد. یک فیزیکدان ارتش امریکا که برای پاکسازی میدان جنگ در محدوده ی کویت مامور شده بود گفت، "هر دور شلیک شده با یکهواپیمای جنگی وارهاگ آ-۱۰، بیش از ۴۵۰۰ گرم اورانیوم با خود حمل می کند. به راحتی بالای ٣۰۰ تن اورانیوم ضعیف شده استفاده شده است. این نوعی از جنگ هسته ای است."
با اینکه تشخیص منشا سرطان به صورت مطلق ممکن نیست، پزشکان عراقی معتقدند که "اپیدمی خودش به اندازه ی کافی گویاست." انکولوژیست انگلیسی کارول سیکورا، رئیس بخش سرطان موسسه ی بهداشت و درمان جهانی در سالهای دهه ی ۹۰، در مجله ی پزشکی بریتانیا نوشت: "درخواستها برای تجهیزان رادیو تراپی، داروهای شیمی درمانی و مسکنها مرتبا توسط مشاورین امریکایی و انگلیسی (به هیئتهای تحریم عراق) انکار می شوند." او به من گفت: "به ما به طور خاص گفته می شود (توسط موسسه ی بهداشت و درمان جهانی) که راجع به مسئله ی عراق سخنی بر زبان نیاوریم. موسسه ی بهداشت و درمان جهانی سازمانی است که مایل نیست در سیاست درگیر شود."
اخیراً، هانس ون اسپونک، معاون سابق دبیرکل سازمان ملل و مقام رسمی بلندپایه ی کمک های انساندوستانه ی سازمان ملل در عراق، به من نوشت: "ایالات متحده دنبال جلوگیری از تحقیقات آماری موسسه ی بهداشت و درمان جهانی در بخش جنوبی عراق بود یعنی جایی که استفاده از اورانیوم ضعیف شده باعث خطرات زیست محیطی و آسیبهای جدی درمانی شده بود." گزارشی از موسسه ی بهداشت و درمان جهانی، حاصل یک مطالعه ی سراسری که با همراهی وزارت بهداشت و درمان عراق، «به تعویق افتاده است». با پوشش دادن ۱۰٨۰۰ خانواده، این گزارش «شواهد محکوم کننده" ای را در خود دارد، به گفته ی یک مقام وزارتخانه، و بر اساس ادعای یکی از محققین «اسرار مهم» تلقی می شود. گزارش نشان می دهد که نقص های مادرزادی تا مرز «بحرانی» در سراسر جامعه ی عراق در نقاطی که اورانیوم ضعیف شده و فلزات سنگین سمی دیگر توسط ایالات متحده و بریتانیا استفاده شده اند بالا رفته اند. چهارده سال بعد از اینکه او زنگ خطر را به صدا در آورد، دکتر جواد ال-علی از سرطانهای چندگانه ی «اعجاب انگیز» در تمامی خانواده ها گزارش می دهد.
عراق دیگر موضوع اخبار نیست: کشته شدن ۵۷ عراقی در یک روز یک نا-واقعه است در مقایسه با قتل یک سرباز انگلیسی در لندن. با این همه دو عمل شریرانه با هم مرتبطند. نشانه هایش شاید دستمایه ی فیلم سینمایی چشمگیر جدیدی از «گتسبی بزرگ» اف-اسکات فیتزجرالد باشد. دو شخصیت اصلی، چنانچه فیتزجرالد نوشت، "چیزها و موجودات را در هم می کوبیدند و باز می گشتند به ثروتشان و به بی توجهی دامنه دارشان ... و می گذاشتند دیگران خرابکاری هایشان را جمع و جور کنند."
خرابی بازمانده از جرج بوش و تونی بلر در عراق یک جنگ فرقه ای است، بمب های هفت روز هفته و حالا یک مرد که ساطور خونین قصابی را در ولویچ در هوا می چرخاند. بوش به میکی ماوس "کتابخانه و موزه ی رئیس جمهوری" بازگشته است و تونی بلر مانند زاغچه ای به سفرهایش و ثروتش.
خرابکاریشان، جنایتی در مقیاسی افسانه ای است، ون اسپونک نوشت، با اشاره به برآورد وزارت امور اجتماعی عراق که ۴.۵ میلیون کودک عراقی یکی یا هر دو والدین خورد را از دست داده اند. "این یعنی این واقعیت هراس انگیز که ۱۴% جمعیت عراق یتیم هستند." او نوشت: "برآورد می شود که یک میلیون خانواده توسط زنان اداره می شوند، که بیشترشان بیوه هستند." خشونت خانگی و کودک آزاری که به درستی در بریتانیا موضوعاتی بحرانی به حساب می ایند؛ در عراق به واسطه ی فاجعه ی ای که توسط برتانیا رقم خورده است خشونت و ازار به میلیونها خانه راه پیدا کرده اند..
در کتابش «پیامهایی از طرف سیاهی» ، گارس پیرس، برجسته ترین وکیل حقوق بشر بریتانیا، حکم قانون را برای تونی بلر، "الستر کمبل"، مسئول ارتباطات دفتر و پروپاگاندیش و کابینه ی توطئه گرش در نظر گرفته است. او برای بلر می نویسد، "مقدر شد که هر انسایی که گمان برده می شد دیدگاه اسلامگرایانه دارد، به هر وسیله ی ممکن به زیر کشیده شود، و به طور دائمی ... در زبان بلر یک "ویروس" که باید «محو شود» و به این منظور «مداخلات بیشمار در امور دیگر کشورها». تمام موضوعیت کار تبدیل شد به «ارزشهای ما در تقابل با ارزشهای آنان»." و باز، پیرس می گوید، "رشته های ای-میل ها، مراسلات داخلی دولتی چیزی جز این نشان نمی دهند". برای وزیر امور خارجه جک استراو، فرستادن شهروندان بیگناه انگلیسی به گوانتانامو "بهترین راه برای رسیدن به اهداف ضد تروریستی ما" به شمار می رفت.
این جنایات،در شرارت همطراز آنچه در وُلویچ اتفاق افتاد، مستلزم محاکمه اند. اما چه کسی هست که این را درخواست کند؟ در نمایش سیاسیِ دراماتیک مجموعه ی حکومت انگلیس، خشونت ناشی از "ارزشهای ما" در دوردست موضوع مورد توجهی نیست. آیا بقیه ی ما هم به این همه پشت خواهیم کرد؟
منبع: گاردین
|