اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۷ خرداد ۱٣۹۲ -  ۷ ژوئن ۲۰۱٣

اخبار روز: انتخابات در جمهوری اسلامی هیچ وقت آزاد نبوده است، اما تفاوت هایی با هم داشته است. تفاوت هایی که ایینه ای برای شناخت وضعیت حکومت اسلامی است. تفاوت «مناظره»های امسال با مناظره های چهارسال پیش، تفاوت انتخابات امسال با انتخابات چهار سال پیش است.

چهار سال پیش نمایندگان شجاعی حضور داشتند که با افشاگری ها و ایستادگی های خود «رئیس جمهور مورد اعتماد رهبر» را نقد می کردند و در همان حال که هوادارانشان خیابان ها را به تسخیر خود در آورده بودند، فضای اعتراضی را که جنبش سبز در آن تولد یافت، پایه ریزی می کردند. فضای مناظره هایی که امسال در تلویزیون برگزار می شود، تبدیل کردن رئیس جمهوری که از چشم رهبر افتاده است، به کیسه ی بکس است.
مناظره های امسال مثل خود انتخاباتی است که قرار است هفته ی آینده برگزار شود، مثل خیابان هایی است که دیگر نشانی از اجتماعات هواداران و طرفداران در آن ها نیست، سرد، بیروح و یخ زده است و هر چه مجری تلویزیونی می کوشد که کاندیداها را رو در روی هم قرار بدهد و مناظره ها را به منظور خلق «حماسه ی سیاسی» کمی «داغ» کند، موفق نمی شود، آتش برای لحظه ای شعله می زند و دوباره خاموش می شود. آن چه گر می گیرد تنها رقابت های شخصی است در چهارچوبه ی یک هدف از پیش تعیین شده.
این بی رونقی و فضای سردی که به هیچ ترفند گرم نمی شود، حاصل آن است که از پیش و به دستور «نگهبان بزرگ»، خیابان – یعنی آن جایی که مردم می توانند نقشی در این نمایش بر عهده بگیرند، تعطیل شده است.
کسانی نیز که قرار است «رقابت» کنند، هر هشت تایشان کم و بیش از یک جنسند، دست کم با یک هدف آمده اند و یک ماموریت را دنبال می کنند، آن ها بر صفحه ی تلویزیون ظاهر می شوند تا به مردم دروغ بگویند و بر چشم حقیقت خاک بپاشند. نگویند که این انتخابات، نمایشی است که حاکمیت بر پا کرده تا کلاه بزرگی بر سر ملت و مملکت بگذارد، نگویند که در این انتخابات حق انتخابی وجود ندارد، نگویند که در این انتخابات، نمایندگان مردم غایب هستند. آن ها که در این بازی شرکت کرده اند، نمی توانند مدعی شوند از جنس دیگری هستند، نشان نداده اند برای بر هم زدن بازی آمده اند!
مرزهای ممنوعه و خط قرمزها در این مناظره ها نیز مثل خود انتخابات سنگین است و کاندیداها با این شرط از شورای نگهبان جواز حضور گرفته اند که این خط قرمزها را بی قید و شرط مراعات کنند. همه رو به دوربین از اشکالات کوچک می گویند تا اشکالات بزرگ پنهان بماند. «نگهبان اعظم» و دستگاه دور و برش مصداق کامل خط قرمز هستند. عاملین اصلی کشاندن وضعیت مملکت به این جا، خیالشان راحت است که هیچ کدام از این هشت کاندیدایی که هر کدام نقشی بر عهده گرفته اند، حرفی علیه آن ها نخواهند گفت.
در این مناظره ها صدای ملت ایران شنیده نمی شود، مثل خود انتخابات، که در آن نشانی هر چند کم رنگ از نمایندگان ملت دیده نمی شود.
در چنین شرایطی کلامی به اشاره ای درباره ی میرحسین موسوی، و یا مثلا شبیه به این که «من حقوق دانم، سرهنگ نیستم»، هیجان به وجود می آورد، دهان به دهان بازگو می شود و در فضای مجازی چنان می چرخد و بزرگ می شود تا حکم قاطعی باشد بر کوچک شدن خواسته های ملت. عده ای گویا ماموریت دارند از همین ها، برهانی بسازند برای «رای دادن».
آیا حکومت موفق شده است مردم ایران را همراه با این انتخابات ان قدر کوچک و حقیر سازد که حرف هایی کم ارزش آن هم به اشاره، بشوند حرف مردم و اجزای یک نمایش ضدمردمی بشوند امید ملت؟!