اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۱ خرداد ۱٣۹۲ -  ۱۱ ژوئن ۲۰۱٣

اخبار روز - یادداشت سیاسی: اصلاح طلبان، آخرین نشانه ی «اصلاح طلبی» در انتخابات ۹۲ را به دست خود از این انتخابات حذف کردند تا شاهد نمایشی تماما اصولگرایانه در انتخابات پیش رو باشیم. در تاریخ جمهوری اسلامی ایران، این نخستین بار است که در میدان رقابت تنها «اصولگرایان» وابسته به یک جناح در برابر هم صف کشیده اند. در این انتخابات، اصلاح طلبان نماینده ندارند، ملی – مذهبی ها نماینده ندارند، ملی گراها نماینده ندارند، دموکرات ها و لائیک ها نماینده ندارند، چپ ها نیز نماینده ندارند.

با خروج محمدرضا عارف از انتخابات، به نظر می رسد نقشه ی «انتخابات مهندسی شده» یک گام به اهداف خود نزدیک تر شده است. هیچ کاندیدای «غیرخودی» که نشانه ای حتی از سال های دور اصلاحات داشته باشد، در عرصه ی رقابت باقی نمانده است و شخصیت های موثر و طیف گسترده ی اصلاح طلبان وارد بازی انتخاباتی شده و به گرم کردن تنوری مشغولند که قرار است نان «رهبری» در آن پخته شود.

«مهندسین انتخابات» با فرستادن سعید جلیلی به رقابت ها، توانستند قطب بندی های غیرواقعی در انتخابات ایجاد کنند و حساسیت های منفی نسبت به کاندیداهای دیگر را کم کرده و به حداقل برسانند. جلیلی به همان مترسکی تبدیل شد که «مهندسین انتخابات» می خواستند، و در تبدیل این وضعیت، اصلاح طلبان و بخشی از اپوزیسیون دنباله روی آن ها همان نقشی را ایفا کردند که «مهندسین» انتظار داشتند. سرنوشت و آینده ی کشور ایران به «جلیلی» و «غیرجلیلی» گره خورد. در این وضعیـت کاندیداهایی مثل حسن روحانی و حتی علی اکبر ولایتی به قهرمانان نجات ایران از چنگال اختاپوسی به نام سعید جلیلی تبدیل شده اند. بدون سعید جلیلی، حسن روحانی هرگز نمی توانست «اعتبار معنوی» فعلی خود را به دست آورد و اصلاح طلبان هرگز نمی توانستند برای او رای جمع کنند. بدون سعید جلیلی، آقای خامنه ای، «بیت رهبری» و همه ی تیمی که انتخابات را «مهندسی» می کند، از سیبل خارج نمی شد و با خیال آسوده در پشت صحنه نمی نشست. اکنون بار همه ی پستی ها و جنایت ها و رذایل بر دوش فردی به نام سعید جلیلی گذاشته شده است.

در این «صحنه آرایی»، وظیفه ی خلق «حماسه ی سیاسی» مورد نظر رهبر، یعنی کشاندن مردم به پای صندوق های رای و «انتخابات پنجاه میلیونی» را طیف اصلاح طلب و اپوزیسیون دنباله ی روی آن با اسم رمز تحقیرآمیز «خارج از کشوری»ها بر عهده گرفته است. آن ها چنان غیرمسئولانه «خارج کشوری ها» را مورد انتقاد قرار می دهند و به بی توجهی و بی مسئولیتی در برابر سرنوشت مردم و کشور متهم می کنند، که گویی در داخل کشور هیچ کس مخالف این نمایش انتخاباتی نیست.

به این ترتیب صحنه برای خلق یک «حماسه ی سیاسی» دیگر آماده شده است. قهرمان اصلاح طلبان برای خلق این «حماسه ی سیاسی» حسن روحانی است. کسی که اصلاح طلب نیست و اصلاح طلبان و طیف محافظه کار جنبش سبز همه ی سرمایه و اعتبار خود را در پشت سر او قرار داده است. از نظر اصولگرایان، اما قهرمانی وجود ندارد و نباید داشته باشد، قهرمانان سی و پنج سال است به مسلخ برده می شوند. همه ی آن ها که مانده اند «سربازان وفادار» رهبری هستند.

ما با مردمی که به امید تغییر به پای صندوق های رای می روند عمیقا هم بسته و هم راه هستیم. آن ها روزنه ای برای بهتر کردن زندگی خود می جویند.
اما احزاب و جریان های سیاسی مسئولیت های خود را دارند. مسئولیت هایی که نباید فراموش شود.

روند انتخابات و وضعیتی که اکنون به وجود آمده و صف بستن اصلاح طلبان در پشت سر حسن روحانی، صرف نظر از نتایجی که در این انتخابات به دست بیاید، از یک سو انتخابات را مطابق نقشه ی رهبری حکومت به جریان انداخته و او را از به میزان زیادی از «شبح جنبش سبز» نجات می دهد و از سوی دیگر در سمت گیری های آتی اصلاح طلبان در ایران تاثیراتی ماندگار دارد. به نظر می رسد گرایشات محافظه کارانه ای که اصلاحات را تنها در چارچوب «ظرفیت تحمل نظام» می فهمد، در آینده تقویت خواهد شد. از نشانه های آن تعویض میرحسین موسوی با حسن روحانی است!