• حکومت ایران، امروز هیجده سال بعد از قتل عام زندانیان سیاسی، همچنان با شبح آن تابستان سیاه و خونین دست به گریبان است. زندان هایی که در سال شصت و هفت «آب و جارو» شدند، امروز بار دیگر مملو از زندانیان سیاسی اند. نسل های جدید و جوان جامعه ما همان آرمان هایی را انتخاب کرده و پی گرفته اند که آیت الله خمینی و دستیارانش با قتل عام سال شصت و هفت در خیال ریشه کن ساختن آن ها از مرزهای این آب و خاک بودند. تا آرمان های آزادی و عدالت در این کشور زنده است، خاطره قربانیان اعدام های سال شصت و هفت نیز زنده خواهد ماند. هزاران خانواده ی داغدار این کشتار بزرگ، نه این جنایت را فراموش کرده و نه عاملین آن را بخشیده اند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۹ شهريور ۱٣٨۵ -  ٣۱ اوت ۲۰۰۶

«کسانی که در زندانهای سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می کنند، محارب و محکوم به اعدام می باشند»...
با این فرمان آیت الله خمینی رهبر حکومت اسلامی، در واپسین روزهای حیات خود در سال شصت و هفت، بزرگترین کشتار زندانیان سیاسی در زندان های ایران آغاز شد. در فاصله چند ماه ٣ تا ۵ هزار نفر از مخالفین حکومت که اکثرا محاکمه شده و دوران زندان خود را می گذراندند و برخی نیز در انتظار و آستانه آزادی بودند، بنا به تشخیص هیات سه نفره ای از معتمدین خمینی به نام های نیری، پورمحمدی و مرتضی اشراقی، در «دادگاه»هایی چند دقیقه ای «محاکمه» و به مرگ محکوم شده و بلافاصله اعدام شدند. اعدام ها در تابستان ۶۷ آغاز شد، در شهریور ماه به اوج خود رسید و تا ماه های پائیز همان سال ادامه یافت. آخرین بازماندگان فهرست طولانی محکومان را در زمستان شصت و هفت در برابر جوخه های اعدام قرار دادند. قربانیان این قتل عام عظیم را رهبران، کادرها، اعضا و هواداران ساده سازمان های وابسته به جنبش فدائیان خلق، حزب توده ی ایران، سازمان راه کارگر، مجاهدین خلق، حزب دموکرات کردستان ایران و دیگر سازمان های ملی - منطقه ای تشکیل می دادند. بخش عمده ای از زندانیان را در گورهای جمعی به خاک سپردند و مکان این گورها را تا به امروز از بستگان اعدام شدگان پنهان کرده اند.
 
سکوت حکومت نسبت به این جنایت بزرگ در تمام هیجده سالی که از وقوع آن می گذرد ادامه یافته و حتی موج اصلاحات نتوانست دیوار ضخیم این سکوت را بشکند. توافق و مصلحت، همه جناح های رژیم را به ادامه کتمان این جنایت بزرگ متعهد ساخته است. در برابر این جنایت، اصلاح طلبی و محافظه کاری، «مردم سالاری دینی»، و همه ی شعارها و گفته های همه ی عوامل و کارگزاران حکومت رنگ باخته است و آن ها به یک سان با سکوت خود، از این جنایت دفاع کرده اند. سکوتی که از منطقی نیز برخوردار است! کشتار بی رحمانه هزاران زندانی سیاسی نه تنها با معیارهای حقوق بشر، که حتی با منطق و معیارهای حکومتی نظیر حکومت اسلامی ایران نیز همخوانی ندارد. این جنایت حاصل تصمیمی جنون آمیز بوده است که حاکمیت ایران، نه دیروز و نه امروز هیچ توجیهی برای دفاع از آن ندارد.
سکوت حکومت نسبت به فاجعه ملی سال شصت و هفت، به ادامه ی هر روزه این جنایـت منجر شده است. طبیعی ترین، بدیهی ترین و انسانی ترین خواست های بازماندگان قربانیان این فاجعه مسکوت مانده و سرکوب شده است. حق هزاران خانواده قربانیان این قتل ها در مورد آگاهی از چگونگی و دلایل اعدام عزیزان خود، محل دفن آن ها، وصیتنامه هایشان؛ پایمال شده و بسیاری از بازماندگان این فاجعه حتی به دانستن نشانی از گور عزیزان خود و نشاندن سنگی بر مزار آن ها نتوانسته اند دلخوش باشند.
 
بعد از هیجده سال، بسیاری از بازماندگان آن جنایت تلخ، روی در نقاب خاک کرده اند و بر چهره های داغدار بسیاری دیگر، گرد پیری و گذر زمان نشسته است. اما با گذشت زمان، فریاد دادخواهی بازماندگان این جنایت خاموش نشده است. اینک فرزندان آن هزاران قربانی، خود برومند شده و دادخواه این جنایت شده اند. نسل تازه ای از جوانان دموکرات، مبارز و چپ به صف این مبارزه مشروع و انسانی پیوسته اند و هر شهریور، ندای دادخواهی را رساتر می سازند.
حکومت ایران، امروز هیجده سال بعد از آن جنایت، همچنان با شبح آن تابستان سیاه و خونین دست به گریبان است. زندان هایی که در سال شصت و هفت «آب و جارو» شدند، امروز بار دیگر مملو از زندانیان سیاسی اند. نسل های جدید و جوان جامعه ما همان آرمان هایی را انتخاب کرده و پی گرفته اند که آیت الله خمینی و دستیارانش با قتل عام سال شصت و هفت در خیال ریشه کن ساختن آن ها از مرزهای این آب و خاک بودند. تا آرمان های آزادی و عدالت در این کشور زنده است، خاطره قربانیآن اعدام های سال شصت و هفت نیز زنده خواهد ماند و نفرت نسبت به عاملین این جنایت نیز زنده خواهد ماند. هزاران خانواده ی داغدار این کشتار بزرگ، نه این جنایت را فراموش کرده و نه عاملین آن را بخشیده اند.
 
اخبار روز، همراه با همه آزادیخواهان ایران خاطره فرزندان شریف و پاک باخته ملت ایران در تابستان خونین سال شصت و هفت را گرامی می دارد و خود را در کنار هزاران بازمانده داغدار این فاجعه می بیند!