اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۱ خرداد ۱٣۹۲ -  ۱۱ ژوئن ۲۰۱٣

 «برای دکتر حدادعادل و اخلاق مداری»عنوان سرمقاله روزنامه خراسان به قلم کورش شجاعی است که در آن می خوانید؛اخلاقی ترین کاندیدای دوره یازدهم ریاست جمهوری به هر دلیل و منطق و نیتی که خودش صلاح می دانسته انصراف داد. و هر تحلیل گر سیاسی و ناظری ممکن است درباره انصراف ایشان نظراتی داشته باشد اما در این مقال بی آن که قصدی بر واکاوی و تحلیل سیاسی انصراف دکتر حدادعادل داشته باشیم انصراف وی را فرصتی مغتنم می دانم برای بیان چند نکته ظریف اما روشن و بدیهی.
نکات بدیهی و روشنی که اگر ایشان انصراف نمی داد نمی توانستم آن را در این رسانه عمومی متعلق به مردم که آن را قدم گذاشته در راه اعتدال و غیرحزبی و غیرجناحی می دانند مطرح کنم چرا که نیت و هدف خدمتگزاران مردم در روزنامه خراسان تنها ترغیب و اقناع افکار عمومی برای مشارکت حداکثری در انتخابات ریاست جمهوری و خلق حماسه سیاسی و فراهم آوردن فرصت کاملاً مساوی و برابر برای طرح دیدگاه های تمامی کاندیداهای تأیید صلاحیت شده و همچنین بیان شاخص ها و ملاک های انتخاب اصلح است و نه تعیین مصداق و حمایت از هیچ یک از کاندیداها.
پس از این مقدمه حالا که دیگر شائبه هیچ حمایتی از هیچ یک از کاندیداها و خصوصاً آقای دکتر حدادعادل پس از انصراف وی وجود ندارد می توان و باید از آقای دکتر حداد علی رغم نقاط ضعفی که مثل دیگر کاندیداها دارد به چند دلیل قدردانی و سپاسگزاری کرد و مرام وی را خصوصاً در این چند روز تبلیغات ارج نهاد که این کار نه تنها ارج نهادن به حدادعادل بلکه ارج نهادن به مرام انقلابی بودن، اخلاق مداری، صداقت و هزینه کردن خود برای انقلاب و نظام و مردم است. به اعتقاد بسیاری، حدادعادل در اکثر و بلکه تمامی مواضع و اظهارات انتخاباتی خود در این چند روز به خوبی و روشنی نشان داد که به هیچ عنوان و به هیچ بهانه ای به خود اجازه نمی دهد که از آرمان ها و ارزش های والای انقلاب اسلامی و اهداف بلند این انقلاب مردمی و امام و رهبری عدول کند و تمامی حرف ها و مواضعش کمترین زاویه ای با اصول، مبانی و ارزش های انقلاب و خواست های واقعی مردم نداشت.
نکته قابل توجه دیگر در سخنان و مواضع حدادعادل این بود که حتی در مناظره ها با وجود وقت محدود بیش از آن که از خود بگوید سینه نحیف و لاغر اما پر از عشق به مردم، انقلاب، رهبری و نظام خود را جانانه سپر دفاع از انقلاب و نظام و دستاوردهای بی بدیل و فراوان آن کرد هر چند نمی توانست و نباید بر انبوه کاستی ها و مشکلاتی که گریبان کشور را گرفته چشم ببندد و در بسیاری مواقع به خوبی به مشکلات معیشتی مردم و گرانی و تورم فزاینده که امان قشرهای متوسط و کم درآمد مردم را بریده است اشاره می کرد.
نکته سوم و قابل توجه در اظهارات دکتر حدادعادل اخلاص و باور او به حرف ها و مواضع اش بود که کاملاً از لحن و بیان او قابل فهم بود.
دلسوزی و از سر درد سخن گفتن و همچنین امیدواری او به آینده از دیگر نکات قابل توجه در نوع حرف و مواضع دکتر حدادعادل بود.
ندادن وعده و وعیدهای آن چنانی و غیرقابل دسترس نیز در سخنان آقای حداد قابل توجه بود.
رعایت ادب در مناظره و شنیدن حرف های دیگران از دیگر نقاط قوت آقای حداد بود که در مناظره های تلویزیونی به چشم می آمد. نگاه داشتن حریم انصاف و همچنین حرمت افراد در کلام و مواضع آقای حداد جایگاه قابل تقدیری داشت. همچنین همان طور که خود وی در نامه انصرافش بیان کرده او یک چشمه از وفاداری به عهد را نیز در جریان ائتلاف و در نهایت انصراف از کاندیداتوری نشان داد.
البته این واقعیتی انکار ناپذیر است که ایشان لااقل در نظرسنجی هایی که تاکنون انجام شده رأی خیلی بالایی نداشت اما به هر صورت نمی توان و نباید اخلاق مداری، دلسوزی، وفای به عهد، رعایت ادب مناظره و حرمت افراد و تخریب نکردن دیگران و وعده و وعیدهای آن چنانی ندادن و خصوصاً حمایت آگاهانه و دلسوزانه از انقلاب و مردم و نظام اسلامی توسط وی را نادیده گرفت.
واضح است که ارج نهادن به این روش و منش آقای حداد تنها ارج نهادن به او نیست بلکه ارج نهادن به اخلاق مداری، دینداری، دلسوزی و روحیه انقلابی است و صد البته تمجید و قدردانی از ایشان و بر شمردن نقاط مثبت وی به هیچ عنوان نمی تواند و نباید به منزله نادیده گرفتن نقاط قوت و ارزش های دیگر کاندیداهای محترم ریاست جمهوری باشد که هر یک از آنان نیز به اندازه عمق ایمان و باور به خداوند و عشق به میهن و اعتلا و پیشرفت روز افزون وطن و سرافرازی هر چه بیشتر ملت و همچنین توانمندی و شایستگی ها، اخلاص و نقاط قوتشان دارای احترام و شایسته قدردانی هستند و هر کدامشان بر اساس آراء مردم عزیزمان حائز اکثریت آرا شوند رئیس جمهور قانونی و مورد حمایت همه مردم خواهد بود البته تا وقتی که در چارچوب قانون اساسی، منافع ملی، وحدت ملی، مصالح مردم و عزت و استقلال و امنیت ایران عزیز و تحقق آرمان های بزرگ انقلاب و مطالبات واقعی و به حق مردم حرکت کند.

کیهان:بازی تا دقیقه ۹۰
«بازی تا دقیقه ۹۰»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسام الدین برومند است که در آن می خوانید؛هیجان و شور و نشاط انتخابات در سراسر کشور اوج گرفته است و حتی بسیاری از رسانه های ضدانقلاب و خارجی که ماموریت دارند فضای یاس و ناامیدی را پمپاژ کنند بر این واقعیت اذعان دارند که انتخابات در ایران حداکثری خواهد بود و به تعبیر گاردین جهان به انتخابات ایران چشم دوخته است.
میان تحلیل ها و گمانه زنی ها پیرامون انتخابات ۲۴ خرداد و اینکه چه کسی می تواند انتخاب و اعتماد مردم را جلب کند تنها ٣ روز فاصله است.
البته این احتمال هم وجود دارد که انتخابات به دور دوم کشیده شود و آنگاه ۷ روز دیگر باید به انتظار نشست و در نهایت ٣۱ خرداد ایستگاه نهایی یازدهمین دوره ریاست جمهوری خواهد بود.
حساسیت این روزها و رسالت بزرگ مردم در تشخیص فرد اصلح و خلق حماسه سیاسی نقطه ای است که دشمن از مدتها قبل آن را نشانه رفته است.
بنابراین هرچند فضای انتخاباتی کشور و شور و هیجان مردم و تلاش و تکاپوی پرحجم نامزدها نشانه آن است که دشمن در اولین هدف خود یعنی به چالش کشیدن مشارکت حداکثری ناکام بوده و طرفی نبسته است ولی نباید در میان بازار داغ تبلیغات نامزدها از یاد برد که اتاق های فکر دشمن سناریوهای چند لایه و پیچیده ای برای انتخابات در پیش رو طراحی و تدارک کرده اند.
از نظر حریف بازی انتخابات تا دقیقه ۹۰ ادامه دارد و برای هر مقطع آن برنامه و دسیسه ای چیده اند. از همین روی در فاصله بسیار کوتاه باقی مانده تا انتخابات نباید فکر کرد که دشمن تماشاچی خواهد بود و فقط به عرصه انتخابات می نگرد و دیگر هیچ.
سوال کلیدی این است که در شرایط کنونی نگاه دشمن به کدام نقطه درباره انتخابات ایران دوخته شده است؟ آیا ساده لوحی نیست که «بازی انتخابات» -به تعبیر مراکز مطالعاتی غربی- را تمام شده و رو به پایان فرض کنیم؟
برای واکاوی این پرسش در میدان انتخابات و رسیدن به پاسخ چند نکته قابل اعتناست که موضوع اصلی این نوشته را دربر می گیرد؛
۱- رفتارشناسی دشمنان کشورمان آشکارا نشان می دهد که آنها همواره درصدد هستند تا از دالان انتخابات سیاست ها و سناریوهای خود را به ایران تحمیل نمایند. چرا و چگونه؟ چون در مواجهه با ایران دچار مشکلاتی هستند و علی رغم بلوف «همه گزینه ها روی میز است»! می خواهند به صورت مواجهه نرم با ایران روبرو شوند.
بنابراین اتاق های فکر دشمن بر این مسئله متمرکز است که میدان انتخابات در ایران را به بزنگاهی پرهزینه و پرچالش تبدیل نماید.
نمونه اعلای تلاش دشمن در این باره، انتخابات ریاست جمهوری سال ٨٨ بود که نه چالش در مشارکت یا چالش در رقابت و کاندیداها بلکه چالش در مشروعیت و سلامت انتخابات را هدف گرفته بود.
اما علی رغم تمام برنامه ریزی ها و تحرکات چند لایه دشمن، این کارشکنی نتیجه معکوس داد و «قدرت نرم» ایران به سدی در برابر توطئه های دشمن تبدیل گشت.
جالب اینجاست که مراکز مطالعاتی و نزدیک به اتاق های فکر دشمن هم این واقعیت را به بیرون درز داد و از جمله مرکز سابان وابسته به اندیشکده بروکینگز اذعان کرد که براندازی در ایران ناشدنی است.
بعد از فتنه سال ٨٨ جمع بندی مراکز رسمی و مطالعاتی کشورهای غربی در مواجهه با ایران یک ترجیع بند مشترک داشت؛ «تغییر رژیم در ایران ممکن نیست».
۲- گام بعدی دشمن این بود که «تغییر رفتار ایران» را هدف قرار بدهند. به قول سردبیر نشریه معروف فارین پالیسی مشکل آمریکا با ایران این است که جمهوری اسلامی سرپیچی می کند.
جرمی هاوند توضیح می دهد که سرپیچی ایران ناشی از استقلال این کشور است و بلافاصله می افزاید؛ برای همین است که ایران، آمریکا را عصبانی کرده و مورد غضب کاخ سفید است.
خب، با این حساب معنای «تغییر رفتار» بسیار واضح است و آن اینکه هر چه حریف گستاخ و پرمدعا می گوید، ایران مسامحه کند و در بستر مذاکره قدرت های غربی بر استقلال و اصول خود پافشاری و اصرار نکند!
اما این خواسته- بخوانید آرزو- هم نقش بر آب شد و سوزان مالونی طی مقاله ای که در وبسایت بروکینگز منتشر شد به صراحت نوشت؛ «واشنگتن آنجا که باید کم آورده است و آن ایجاد «تغییر رفتار ایران» است.»
٣- دشمن باز هم متوقف نشد و تصمیم نگرفت که تنها تماشاگر مواجهه با ایران باشد. این بار «تغییر محاسبات مسئولان ارشد نظام» را هدف گرفت. چرا؟ یک استدلال ساده در این هدف بود و آن اینکه ناکامی در تغییر رفتار ایران به خاطر محاسباتی است که جمهوری اسلامی از رویارویی و مواجهه با حریف دارد. پس به زعم دشمن اگر محاسبات ایران تغییر کند، رفتار او نیز تغییر خواهد کرد. برای همین منظور در دو سال گذشته بالاترین فشارها و تحریم ها علیه کشورمان اعمال شد با مختصات-به قول آمریکایی ها- فلج کنندگی و گزندگی ملت ایران که از آن به عنوان «ضربه آخر» یاد کردند ولی نتیجه چه شد؟
واقعیت آن است که قادر نبودند محاسبات ایران را تغییر دهند چون آنچه که عیان شد اشتباه محاسباتی حریف بود.
آیا تحریم های موسوم به اول ژوئیه که قرار بود ظرف ۶ ماه کار را یکسره کند به نتیجه رسید؟
آیا پیشرفت ها و دستاوردهای علمی و هسته ای ایران متوقف شد؟
مگر در کنگره آمریکا، التهاب ویرانگر اقتصادی و ناآرامی های اجتماعی را برای پایان سال ۹۱ و منتهی به انتخابات ۲۴ خرداد ۹۲ تدارک ندیده بودند؟
و دهها سوال و نکته در این میان گفتنی است ولی ۲ نمونه روشن کننده آن است که محاسبات حریف با اشتباهات استراتژیک گره خورده است؛ یکی آنکه پس از این همه تحرکات و توطئه ها علیه ایران، ماه قبل کنگره آمریکا در گزارشی رسمی- البته دیرهنگام- اذعان کرد که در تحریم ایران به نتایج تعیین شده نرسیدیم و شکست خوردیم.
دیگر آنکه واشنگتن پست به صراحت خاطرنشان کرد که تحریم ها ناکارآمد بوده، ناآرامی اجتماعی ایجاد نکرده و نهایتاً اینکه ایران هیچ اثری از تسلیم نشان نمی دهد.
۴- از اینجا به بعد است که دشمن در گام آخر، تشکیک در دستاوردها و پیشرفت های جمهوری اسلامی در سال های اخیر را هدف گرفته است.
برای همین هرچه به انتخابات نزدیکتر شدیم، این خط از سوی دشمن پیگیری و رهگیری شد که «مقاومت، رمز پیشرفت» نیست.
متاسفانه در شرایط رقابت های انتخاباتی برخی نامزدها- خواسته یا ناخواسته- جدول دشمن را پر کردند و قرائتی از وضعیت موجود کشور ارائه کردند که با دستاوردهای بزرگ هسته ای، علمی، دفاعی و نقش تعیین کننده و ممتاز جمهوری اسلامی در تحولات منطقه ای همخوانی نداشت.
برخی آنچنان از «نجات اقتصادی»! دم زدند که گویا اهرم تحریم ها کشور را قفل کرده است و راه حل تحریم ها از مسیر وادادگی در برابر سیاست های گستاخانه و خصمانه حریف می گذرد.
یا آنچنان واقعیت ها را نادیده گرفتند که تنها راه حل موجود را «بستن با کدخدا» توصیف کردند. کدخدایی که خود در گرداب مشکلات اقتصادی گرفتار شده و در حالی که به تعبیر آن روزنامه نگار آمریکایی، ایران با اقتدار و مستقل، آمریکا را عصبانی کرده است.
عجیب است که حریف آمریکایی بر ناتوانی در برابر ایران به خاطر تغییر رفتار جمهوری اسلامی اذعان می کند و آقایان با ژست تدبیر امور، «کاهش شکاف ایران با غرب»! را پیشنهاد می دهند و یا با ژست پختگی بر طبل به اصطلاح «آشتی با دنیا»! می کوبند.
این همان خطی است که در همین چند روز باقی مانده جریانی تلاش می کند آن را به اصطلاح به یک موج در جامعه تبدیل کند و می پندارد که اینچنین آراء مردم را جلب خواهند کرد.
اما مشکل آنجاست که حریف هم فهمیده است نمی تواند ملت ایران را به سازش وادار کند. تحلیل دیروز نیویورک تایمز از مواجهه خط سازش و خط مقاومت در ایران خواندنی است؛ «ملت و دولت ایران همصدا از موضع هسته ای کشورشان دفاع می کنند و حتی بیش از ۱۰ سال گذشته بر موضوع هسته ای حساسیت و تاکید دارند.»
اما دشمن وظیفه ای جز دشمنی ندارد و به این نقطه چشم دوخته تا خط سازش را در انتخابات پمپاژ کند و این بازی را تا روز انتخابات ادامه خواهد داد ولی برخی آقایان باید بدانند که نتیجه این بازی را مردم رقم خواهند زد.

جمهوری اسلامی:رسانه ملی باید همیشه ملی باشد
«رسانه ملی باید همیشه ملی باشد»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی به قلم حسن خیاطی است که در آن می خوانید؛انتظاری که از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران به عنوان "رسانه ملی" و دستگاه تبلیغاتی متعلق به آحاد مردم می رود اینست که این سازمان در تمام مقاطع زمانی نقش رسانه ملی را ایفا کند و همواره درصدد انعکاس واقعیت های موجود در جامعه به مثابه تریبونی در اختیار همه سلیقه های متفاوت فکری و اجتماعی عمل نماید.
اگر این نقش تنها در مدت زمان کوتاه تبلیغات انتخابات ها عملی گردد و پس از پایان این مدت به دست فراموشی سپرده شود، رسانه ملی به جایگاه واقعی مورد انتظار دست نخواهد یافت.
استقبال خوبی که این روزها از پخش نظرات و تفکرات سلیقه های مختلف فکری و اجتماعی مربوط به نامزدهای ریاست جمهوری در قالب برنامه های تبلیغاتی اعم از سخنرانی ها، فیلم های تبلیغاتی نامزدها و مناظرات آنان و یا نمایندگان آنان در بخش های مختلف سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و... به عمل آمد، این نکته را مورد تأکید قرار داده است که صدا و سیما اگر بخواهد می تواند برای همیشه برجسته بودن خود در میان سایر رسانه ها را به رخ بکشد.
برنامه های نسبتاً انتقادی و شفاف این روزها ثابت کرده اند که کشور از مشکلات غیرقابل انکاری رنج می برد و پیش از این، فرصت و مجالی برای طرح این مشکلات به شکل فعلی فراهم نمی شد و مردم که به درستی انتظار انعکاس این مشکلات از رسانه ملی را دارند، شاهد برآورده شدن این انتظار نبودند.
از دلایلی که برای چرایی برجسته شدن این مجال مطرح است، اینست که متأسفانه بسته بودن فضای انتقاد در کشور طی سال های اخیر، منجر به انباشته شدن حرف های ناگفته گردیده و وقتی کوچک ترین امکانی برای بیان مشکلات پدید می آید، این عقده های برروی هم انباشته شده با فشار زیادی از مسیر تنگی که در برابر خود می یابند بیرون می زنند. این وضعیت نباید موجب شود مسئولان رسانه ملی به خاطر امکانی که در فرصت تبلیغات انتخاباتی در اختیار نامزدها قرار داده اند از خود تعریف کنند، بلکه باید از خود بپرسند چرا همیشه چنین فرصتی را فراهم نمی آورند.
پخش اظهارات نامزدهای ریاست جمهوری از رسانه ملی به روشنی نشان داد جامعه مشکلات فراوانی دارد که زمینه مطرح شدن نمی یابند و تردیدی وجود ندارد که در این مطرح نشدن ها مسئولان رسانه ملی سهم مهمی دارند و باید در روش مدیریت خود بر این رسانه تجدیدنظر کنند.
اینکه اجازه داده نشود مشکلات جامعه مطرح شود و نسبت به عملکردها حتی راه برای انتقادات سازنده بسته باشد، نتیجه این می شود که مردم تشنه شنیدن اخبار و انتقادات می شوند و در آن صورت تشخیص درست و نادرست با مشکل مواجه می گردد. این روزها با اینکه رسانه ملی با انتقادهای متعددی از سوی نامزدها مواجه است و هنوز هم با سعه صدر و رعایت کامل عدالت عمل نکرده، توانسته مخاطبان زیادی را جذب کند، قطعاً اگر تبعیض ها و نواقص موجود را هم برطرف کند، با استقبال بیشتری مواجه خواهد شد.
این واقعیت را نمی توان انکار کرد که صدا و سیما به عنوان رسانه ملی به وظیفه خود در بوجود آوردن فضایی که همواره امکان مطرح شدن مشکلات و نظرات متفاوت به صورت شفاف وجود داشته باشد عمل نکرده است و درست به همین دلیل است که فراهم شدن چنین امکانی تنها در یک دوره زمانی کوتاه به بهانه انتخابات، عملکرد رسانه ملی را به یک پدیده عجیب تبدیل می نماید و این رسانه برای مردم جاذبه پیدا می کند.
اینکه اقبال عمومی به رسانه ملی در زمان هایی غیر از زمان انتخابات دچار مشکل است، دلیلی جز این ندارد که صدا و سیما به واسطه برخی عملکردهای یک طرفه نتوانسته اعتماد مردم را به خود جلب نماید. وقتی این رسانه به جای آنکه براساس فلسفه وجودی خود امکان برخورد سالم اندیشه های متفاوت را پدید آورد، تبدیل به تریبون افراد و گروه هایی با تفکر خاص و یکطرفه بشود، طبعاً جاذبه ای برای مردم نخواهد داشت و اعتماد مردم را جلب نخواهد کرد. تجربه تبلیغات انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری به خوبی نشان داده است که هرگاه صدا و سیما کوچکترین قدمی به سمت مطرح نمودن اندیشه های متفاوت بردارد، بلافاصله با اقبال عمومی مواجه می شود و اعتماد مردم را به خود جلب می کند. مردم، صدا و سیما را از خود و متعلق به خود می دانند و مایل هستند این رسانه زبان گویای آنها باشد نه افراد و جناح و گروه خاص.
همه می دانند که رسانه های غربی با امکانات فراوانی که در زمینه سمعی و بصری دارند، همواره در جهت تأمین منافع نامشروع خود، آرمان های انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ایران را مورد حمله قرار داده اند و در زمان انتخابات نیز بر حجم گسترده برنامه های خود بیش از گذشته می افزایند. تجربه تا حدودی باز عمل کردن رسانه ملی در روزهای اخیر نشان داد که چنانچه رسانه ملی کمترین چرخشی در نوع نگاه خود به مسایل داشته باشد، حجم وسیعی از گرایش مردم به سمت کانال های ماهواره ای را از بین می برد و مردم به جای آنکه تلاش کنند واقعیت های جامعه را از میان راست و دروغ های رسانه های معاند غربی در آورند با مشاهده بیان واقعیت های جامعه از رسانه ملی رغبتی به آنها نشان نخواهند داد.
بنابر این، انتظار از رسانه ملی اینست که همواره و در همه زمان ها همانند این روزها و حتی شفاف تر از این عمل کند و به جای بستن فضای نقد و انتقاد به شفاف سازی روی آورد و اجازه بدهد نظرات آحاد جامعه اعم از سیاسیون، کارشناسان، صاحبنظران و... از همه سلیقه های سیاسی و اجتماعی جامعه در این رسانه مطرح شوند. این رویکرد بی تردید در برجسته تر شدن جایگاه رسانه ملی در افکار عمومی تاثیری مثبت و اثرگذار خواهد داشت و ضمن آنکه مانع انباشته شدن معضلات برروی هم خواهد شد به کمک مدیریت کشور برای اصلاح امور نیز خواهد شتافت.

رسالت:ماه ندید از غبار
«ماه ندید از غبار»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمد کاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛یکی از روزنامه های اصلاح طلب عکس ایستاده جناب آقای روحانی نامزد محترم اصلاح طلبان در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری را درج کرده بود و با تیتر بزرگ "سلام بر ایرانی که امروز چهره اش غبارآلود است" توجه بنده را جلب کرد.
در زیر این تیتر از قول آقای روحانی نوشته شده بود: "آمده ام تا برای ایران اسلامی و برای نجات اقتصاد ایران و تعامل سازنده با جهان، دولت تدبیر و امید را تشکیل دهم."
آقای روحانی را از سال ها پیش می شناسم. نطق حماسی و شورانگیز او در ۲٣ تیر ۷٨ در پاسخ به اشرار و فتنه جویان در میان حضور حماسی مردم تهران هرگز یادم نمی رود. او عضو برجسته روحانیت مبارز است. اینکه او اکنون مورد توجه اصلاح طلبان قرار گرفته و پیام های خود را براساس تقاضاهای این قبیله طراحی می کند جالب است. نمی دانم اصلاح طلبان بویژه مجمع روحانیون مبارز از مواضع خود عقب نشینی کرده اند و به یک عضو روحانیت مبارز در رقابت های جدی، سالم و قانونمند سال ۹۲ رسیده اند یا اینکه نه، آقای روحانی از مواضع پیشین خود عقب نشینی کرده و به مجمع روحانیون مبارز و نیز اصلاح طلبان پیوسته است؟ پاسخ هرچه باشد در طرح سئوالات زیر و یافتن جواب های آن تاثیر ندارد.
اولین سئوال این است که آیا چهره منور و شفاف و آفتابی ایران و ملت بزرگوار ما غبارآلود است؟
دومین سئوال این است که آیا ایران در حال غرق شدن است و دنبال یک منجی می گردد؟
و سومین سئوال اینکه بر فرض، پاسخ دو سئوال فوق مثبت باشد، آقای روحانی با تعامل سازنده با جهان (بخوانید آمریکا) چگونه غبار از چهره ایران بر می دارد و ملت را نجات می دهد؟
در پاسخ به سئوال اول باید گفت؛ نیم قرن از قیام الهی ۱۵ خرداد می گذرد و نهضت اسلامی امام خمینی (ره) هر روز قویتر و نیرومندتر شده است و امروز در اوج بالندگی و اقتدار است. این را ما نمی گوییم. این را مراکز راهبردی جهان که قدرت ایران را رصد می کنند می گویند. امروز امام (ره) در میان ملت ما و ملت های جهان زنده است و طنین صدای عدالتخواهانه و حق طلبانه او هنوز در گوش ملت ها می پیچد و بیداری و رهایی را به ارمغان می آورد.
امروز رهبر معظم انقلاب چون خورشیدی درخشان در سراسر سرزمین های اسلامی می درخشد و نام ایران و ملت ایران و پیروزی های شگرف ملت در مبارزه با آمریکا و قدرت های اهریمنی جهان فروزندگی خاص خود را دارد.
ملت ما از میان غبارهای جنگ داخلی، تروریسم، جنگ تحمیلی و نیز جنگ نرم دشمن عبور کرده و امنیت ملی و اقتدار خود را به رخ جهانخواران کشیده است. چطور آقای روحانی این واقعیت را انکار می کنند و با بزرگ نمایی مشکلات ناشی از تهدیدها و تحریم ها چهره ملت را غبارآلود نشان می دهد؟
این نصیحت سعدی علیه الرحمه را باید آقای روحانی آویزه گوش کند:
مدعی از گفتگوی، دولت معنی نیافت
راه نبرد از ظلام، ماه ندید از غبار
سعدی اگر فعل نیک از تو نیاید همی
بد نبود نام نیک، از عقبت یادگار
آقای روحانی باید غبار از چشم بشوید تا ماه مردم، انقلاب و کشور را خوب ببیند. اگر فعل نیکی در ایام انتخابات از او سر نزد حداقل کاری کند که نام نیکی از او به یادگار بماند.
تحریم های اروپا و آمریکا اگر بر ضد هر کشوری اعمال می شد و یا یکی از همین کشورهای اروپایی مورد تحریم قرار می گرفت آقای روحانی حتما ملاحظه می کرد که مردم آن کشورها زنده زنده همدیگر را می خوردند. مگر در دو جنگ جهانی شاهد کشته شدن میلیون ها انسان از طرفین نبودیم؟
مردم ایران بی اعتنا به تهدیدها و تحریم ها شبانه روز در مزارع، کارخانجات و زیر سقف آزمایشگاه ها و مراکز تحقیقاتی، همه توطئه ها و دسیسه های غرب را نشانه گرفته اند و با تولید ملی با آن مبارزه می کنند.
رزمندگان بیدار اسلام و ایران در منطقه و جهان دست روی ماشه دارند تا اگر گرگ های جهانی حمله را آغاز کردند درسی به آنها بدهند که در تاریخ فراموش نشود.
فرزندان نسل چهارم انقلاب در آرزوی روزی هستند که انتقام سه نسل را یکجا از آمریکا و رژیم صهیونیستی بگیرند. آنها در جنگ ٣٣ روزه و ۲۲ روزه و ٨ روزه درسی به غارتگران جهانی داده اند که جرات ندارند دست از پا خطا کنند. آیا با این تصویر، ایران ما ایران غبارآلود است؟ این غبار از کجا آمده است؟ اینکه اصلاح طلبان یک دهه از رای مردم محروم شده اند و به خاطر خطاهای راهبردی و خروج از ممشای امام (ره) دلشان برای بازگشت به قدرت لک زده است را می شود یک غبار بر دل های آنها دید؟ آقای روحانی غبار بر دل های آنها در بی مهری به مردم و نظام را نباید به عنوان غبار بر چهره ایران ترجمه کند. اما در پاسخ به سئوال دوم؛ اگر آقای روحانی گشتی در این تهران خودمان بزنند و سری به اعماق جامعه ایرانی در شهرها و روستاها بزنند خواهند دید زندگی مردم با همه مشکلاتی که وجود دارد جریان و نشاط خاص خود را دارد. نه تهدیدها و نه تحریم ها و نه حتی برخی سوء تدبیرها در مدیریت کشور نتوانسته است زندگی مردم را از روال عادی خارج کند. مشکلات کشور و تهدیدهایی که وجود دارد در اقیانوس مواج همت مردم قابل هضم است. کشور طی سه دهه گذشته روزهایی را دیده است که در آن روزها بیم شکست و ناکامی انقلاب می رفت. هفتم تیر، هشتم شهریور، ترورهای کور و جنگ تحمیلی عراق علیه ایران که حداقل ٣۴ کشور جهان در آن با آمریکا و رژیم صهیونیستی فعال بودند باعث شکست ما نشد و ایران از آنها عبور کرد و هیچ یک از نخبگان و رهبران ایران حتی به ذهنشان خطور نمی کرد که ایران در حال غرق شدن است و دنبال منجی می گردد یا اینکه غبار بر چهره مردم نشسته است. امروز که به فضل خدا و توجهات امام عصر (عج) و همت مردم روزهای آرامی را می گذرانیم چطور ایشان یک تصویر متلاطم و با موج های شکننده بر اراده مردم و نیز چهره غبارآلود از مردم را تصویر می کنند؟
اما در پاسخ به سئوال سوم؛
ملت ما از آغاز نهضت امام خمینی (ره) نیم قرن است که با آمریکا و رژیم صهیونیستی پنجه در پنجه انداخته است. ملت مردانه ایستاده است و از غیرت، شرف و عزت خود دفاع می کند. سئوال این است: آمریکا در طی نیم قرن کجا کوتاه آمده است که جای پایی برای تعامل باقی بگذارد؟ این عظمت و عزتی که در ایران وجود دارد و این قدرتی که در ملت ایران ظهور کرده و سینه به سینه غارتگران جهانی ایستاده ، در روی میز مذاکره و تعامل با غرب به دست نیامده است.
در پای این نهال قدرت خون های پاک فقها، علما و صلحا ریخته شده است. در پای این نهال عظیم غیرت و شرف، خون های مقدس جوانان، پیران، زنان و حتی کودکان معصوم ریخته شده است.
در یک کلمه قدرت ما محصول گفتمان مقاومت است نه گفتمان تعامل با غرب!
آمریکایی ها و اروپایی ها اگر توان غبار روبی از ایران را دارند بروند غبار از چهره خود بردارند و جنبش ضد سرمایه داری را مهار کنند. جلوی افول اندیشه های لیبرالیسم و ظهور اندیشه جهان اسلام را بگیرند. ایستادگی ما آنها را زمینگیر کرده است. آنها به کمتر از نابودی و اضمحلال ملت ایران رضایت نمی دهند. روند گفتگوهای هسته ای ونیز محاصره نظامی، سیاسی و اقتصادی و گزینه های ابلهانه آنها مبنی بر حمله به ایران روی میز آنهاست. آنچه آنها را از این حمله پرهیز می دهد قدرت دیپلماسی ایران نیست بلکه آمادگی ملت ایران برای مقاومت و دست روی ماشه بودن رزمندگان ماست. این یک حقیقت و مثل آفتاب روشن است. آقای روحانی نباید این حقیقت را انکار کند.

آفرینش:تجارت مرگ، بی سروصدا!
«تجارت مرگ، بی سروصدا!»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛دخانیات از عواملی است که هر ساله تعداد بی شماری را در جهان به کام مرگ می کشد و حاصلی جز هدر رفتن منابع اقتصادی، سرمایه های ملی و ایجاد بیماری های خطرناک را برای انسان ندارد
مصرف سیگار هرساله سبب کشتن نزدیک به ۶ میلیون نفر در سراسر دنیا می شود. از این تعداد مرگ و میر حدود ۶۰۰ هزار نفر را افرادی تشکیل می دهند که اصلا سیگاری نیستند و ناخواسته در معرض دود سیگار قرار می گیرند. اما دامنه مشکلات درامر دخانیات به سیگار ختم نمی شود و شرکت های دخانی برای کسب سود بیشتر و گرایش بیشتر افراد جامعه برای مصرف دخانیات، سلایق مردم را به سمت قلیان سوق داده اند. مصرف قلیان از سیگار که دارای بیش از ۴۰۰۰ نوع ماده شیمیایی و بیش از ۵۰ نوع ماده سرطان زاست، به مراتب مضرتر است. حال تصور کنید میزان مرگ و میرها ووضعیت بیماران سرطانی درچه وضعیتی قرار خواهد گرفت.
متاسفانه بیشترین مصرف سیگار و قلیان به کشورهای فقیر تعلق دارد. علت اینکه کشورهای جهان سوم مقصد اصلی تولیدات دخانی است چند دلیل دارد و متاسفانه درکشورما نیز ضعف دراین موارد باعث افزایش مصرف دخانیات و نابودی ثروت ملی گردیده است.
شرکت های فراملیتی همواره بدون درنظرگرفتن شرایط جوامع تنها به دنبال کسب سودهای کلان اقتصادی هستند. لذا این شرکت ها به دنبال حضور گسترده و تاسیس کارخانه درکشورهای توسعه نیافته ودرحال توسعه هستند. چون اولا از مالیات های گسترده ای که درکشورهای غربی گریبانگیرشان خواهد شد فرار می کنند، ثانیاً کشورهای فقیر ورود این شرکت ها را به منزله سرمایه گذاری خارجی و اشتغال زایی تلقی می کنند. درحالی که چندین برابر سرمایه گذاری این شرکت ها باید صرف از بین رفتن سرمایه های انسانی و سلامت جامعه گردد.
اما باید واقع بین بود و اعتراف کرد که گرایش به دخانیات درتمام دنیا به میزان سطح فرهنگ و ارتقای اجتماعی، جوامع مترتب است. در زمانی نه چندان دور مصرف دخانیات در اجتماع ما برای افراد کوچکتر و حتی خانم ها بسیار زشت و زننده به نظر می رسید ولی ضعف ما در رشد و آگاهی فرهنگی جامعه باعث شد تا شرکت های دخانیات برای رسیدن به درآمد بیشتر به راهکار جدیدی که همانا تبلیغ و شیوع مصرف قلیان بود، متوسل شدند. لذا امروز مشاهده می کنیم که قلیان به جمع خانوادگی ما ورود کرده و حتی پدر خانواده در تفریحات به دست فرزند یا همسر خود قلیان می دهد!
از دیگر نقاط ضعف ما عدم فراهم سازی تفریحات سالم و ارزان برای جامعه بوده است. امروز هزینه رفتن به سینما، استخر، شهربازی، ورزش، خرید کتاب،... به حدی است که جوانان توانایی و رغبتی به آن نشان نمی دهند. این نواقص عامل دیگری شد که سرمایه گذاران دخانی با تنوع و تنظیم قیمت محصولات خود جوانان را به سمت خود جلب کنند. امروز شاهد انواع سیگارها و توتون های قلیان با طعم های مختلف هستیم که افراد را برای مصرف آنها ترغیب می کند. تمام خانواده ها از مضرات مصرف دخانیات توسط فرزندانشان باخبرند، اما به دلیل نبود جایگزین و تبدیل شدن فرهنگ مصرف دخانیات به یک تفریح دیگر نمی توانند جلوی آنها را بگیرند.
کاهش سن شروع استعمال دخانیات وهدف قرار دادن جوانان و نوجوانان توسط کمپانی های بزرگ تولید کننده توتون و تنباکو و تبلیغات وسیع به منظور جلب و سوق دادن جامعه به استعمال مواد دخانی زنگ خطری برای همه مسئولان کشور است.

حمایت:رویکرد دین مدارانه شاخص شناخت اصلح
«رویکرد دین مدارانه شاخص شناخت اصلح»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم سید محمد مهدی موسوی است که در آن می خوانید؛«هر جا اشکالی وجود دارد- چه در زمینه اقتصادی و چه در زمینه فرهنگی و اخلاقی- اگر کسی دقت کند، آن اشکال برمی گردد به این که یک شیوه مخالف با اسلام مورد عمل قرار گرفته و به آن جا منتهی شده است. ما هر جا موفق شدیم، ناشی از تبعیت از اسلام بود؛ هر جا ناموفق ماندیم، ناشی از سرپیچی از اسلام بود. این که امام بزرگوار این همه بر تحقق اسلام در قوانین ما، در عمل مسولان ما و در رفتار دولت و مسولان قضایی ما تاکید می کرد، برای این بود.
هر جا نابسامانی وجود دارد، ناشی از بی توجهی به اسلام است». این جملات را مقام معظم رهبری در دی ماه سال ٨۱ در دیدار مردم قم بیان داشتند و امروز که در واپسین روزهای ماراتن انتخاباتی قرار داریم، رویکرد و دغدغه دین مدارانه نامزدها می تواند معیاری باشد برای شناخت و انتخاب نامزد اصلح؛ آن هم در تراز انقلاب اسلامی ملت ایران. با نگاهی به اندیشه های راهبردی امام(ره) و رهبری به خوبی متوجه می شویم که ایمان و تعهد، کاردانی، لیاقت و شایستگی و امانت داری شاخصه های مهمی برای شناخت نامزد اصلح است؛ چه آنکه مسولیت، آن هم در قد و قواره ریاست جمهوری یک امانت بزرگ اللهی است در اختیار فرد منتخب و فرصتی گران بها به شمار می رود برای او تا در بستری که به برکت خون شهدا در نظام مقدس جمهوری اسلامی فراهم آمده است، هر چه بهتر و صادقانه تر خدمت کند و گرهی از انبوه گره های مردمان بزرگوار این خطه زرخیز بگشاید.
در این میان چنانچه دغدغه دین مدارانه مطرح باشد و از آن سو علم و توانایی نیز همراه شود، نتیجه اش تحقق خدمت صادقانه می شود و صد البته به فضل اللهی، منجر به نشاندن لبخند رضایت بر لبان مردم و رهبری خواهد شد.
بر اساس آنچه ما از معارف حقه اهل بیت (ع) آموخته ایم کسی که واقعاً دغدغه اش دین باشد و همه کارهایش رنگ اخلاص به خود بگیرد، در پرتو تقوای اللهی، همواره به مراقبه و محاسبه نفس می پردازد و نیک می داند که حب دنیا، ریشه همه خطاها و گناهان است؛ از این رو وقتی شعار مقابله با فقر و فساد و تبعیض سر می دهد و از عدالت طلبی دم می زند، صادق است و وعده نمی دهد و ایضاً ژست نمی گیرد که احیاناً از قبل سردادن شعارهایی پر طمطراق بخواهد چهار رای بیشتر جمع کند، بلکه هدفش را واقعاً جلب رضایت خالق می داند؛ رضایتی که در پرتو خدمت صادقانه و بی منت به خلق او کسب می شود.

وطن امروز:همه آرا در سبد نظام
«همه آرا در سبد نظام»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم حسین قدیانی است که در آن می خوانید؛عافیت نشینی ممنوع است در مرام ما... و تنزه طلبی به ما نیامده. عاقبت ما را، مردانگی امروز ما رقم می زند. زلف فردای ما، گره در خون سرخ پدران مان خورده. ما امتداد نسل مردان بازی درازیم. خانقاه ما، همچنان ارتفاعات الله اکبر است. ما موضع خود را عوض نکرده ایم. کنج دنج ما، بالای سنگر خاکی بصیرت است. اصلا سینه ما درد می کند برای تیر! ما مجنون ترین خیبری های بصیرتیم؛ دودمان، دودمان دشمن را بر باد می دهد و سوزمان، محرم سینه حزب الله است.
ما کی از آتش ترسیده ایم که این بار دوم مان باشد؟! ما کی از عطش واهمه داشته ایم که این بار دوم مان باشد؟! ما هنوز هم عاشق چهارشنبه های قبل از انتخاباتیم. ثبات رای ما، قصه امروز و دیروز نیست. رای ما مخفی نیست! ما رسما و علنا رای می دهیم و بی هیچ پروایی از رای خود دفاع می کنیم.
سال های سال است که ما رای خود را لو داده ایم. از پرده برون افتاده راز. رای ما این است؛ «جمهوری اسلامی». دیگر کاری اش نمی شود کرد! ما قبل از حاج باقر و سعید و صدالبته اصلاح طلبان و فلانی و بهمانی، عاشق و دلداده انقلاب اسلامی هستیم. رای ما هرگز تودهنی به هیچ کدام از نامزدهای دیگر نیست. رای ما به هر که باشد، تودهنی به دشمن مردمسالاری دینی است. ما کی و کجا مخفیانه از انقلاب اسلامی دفاع کرده ایم، که این بار دوم مان باشد؟! ما جمعه، دگربار ردصلاحیت خواهیم کرد لیبرال ـ دموکراسی غرب را.
با این ملت و این ولایت، هم اصل انتخابات و هم نتیجه انتخابات، علیه دشمن رخ خواهد داد. بی بی سی البته می تواند پای ساندیس را به میان بکشد! و صدای سگ آمریکا می تواند درآید! ما اساسا انتخابات را برای همین چیزها می خواهیم! برای سیلی زدن به دهان یاوه گویان. ما برای سیلی زدن به صورت استکبار، حتی از یک رای هم نمی گذریم! در این حماسه سیاسی، همه آرا سهیمند. در جمهوری اسلامی «آرای باطله» وجود ندارد! رای ما روحانی باشد یا جسمانی، زمینی باشد یا آسمانی، دقیقا مصادره خواهد شد به نفع نظام ٣۰۰ هزار شهید. این بدیهی ترین حق خون شهید بابانظر است. این بدیهی ترین حق نظامی است که علی الدوام به آرای مردم تکیه دارد. اگر ارمغان ولایت فقیه برای ما، مردمسالاری دینی، مشارکت گسترده و انتخابات بوده، ما نیز آرای مختلف خود را یک کاسه کرده، در سبد نظام می گذاریم. اتوبان معرفت در جمهوری اسلامی بشدت دوطرفه است! دوم خرداد و سوم تیر، حال نظام است به ما، لیکن این هر دو را به پای محبوب ریختن، حال ماست به نظام.
اگر بساط انتخابات، ضدحال جمهوری اسلامی به لیبرال ـ دموکراسی پوشالی غرب است، هر رای ما، برگ سبزی است تحفه درویش... و باید محاسبه، بلکه مصادره شود. این مصادره را ما خود از مسوولان نظام خواسته ایم، چرا که سفره انتخابات را مدیون و ممنون جمهوری اسلامی و شهدای آن می دانیم. اوباما می تواند ابوغریب و گوانتانامو را مصادره به نفع کند، یا چه می دانم، ۲۵۰۰ کلاهک اتمی اسرائیل را، ما اما برگه آرای خود را خودخواسته و از خداخواسته به پای خون شهدا و نظام شهدا می نویسیم؛ به پای جمهوری اسلامی. جمهوری اسلامی نبود، «میزان» را - چونان زمان شاه - سران کاخ سفید معین می کردند، لذا به شکرانه این مردمسالاری دینی، ما از نظام می خواهیم که برگ برگ آرای ما را پای شجره طیبه ٣۰۰ هزار شهید و پای اصل مترقی ولایت فقیه بگذارد. در انتخابات ۲۴ خرداد، هر که رای دهد، دشمن بداند رای به نظام داده... و ما اعتراف می کنیم و افتخار می کنیم که رئیس جمهور، هر کدام از این ۷ نامزد محترم باشد، مفهوم رعنای «مقاومت» محکم و پابرجا، سر جای خود ایستاده است.
انتخابات ریاست جمهوری، یعنی تعویض رئیس قوه مجریه و کابینه قبلی، نه تجدید نظر در اصول و آرمان ها. این انتخابات، جایگزین شدن رای است، نه راه. راه، ثابت است... و از قضا، رای اصل کاری این ملت، به راه برگشت ناپذیر انقلاب اسلامی است. این روزها هر که برای خود اصلحی دارد اما اصلح اصل کاری، رای رئیس جمهور نیست، بلکه راه روشن و استوار آحاد ملت است. رای قرار است و باید مکمل راه باشد، نه مخل راه. «مصادره رای به نفع راه» بدیهی ترین حق فرزندان روح الله است.
بگذریم که خیلی هم لازم به مصادره نیست!! من از «مصادره» دارم چماق بلند می کنم بر فرق دشمن، والا مصادره کدام است؟! خود به خود، رود به دریا می ریزد... و خواهی نخواهی، ستاره، حواری ماه است و صحابی خورشید. آری، ما رای خود را لو داده ایم، رفته!! و سوگند می خوریم دیگر کاری اش نمی شود کرد!! ما راه برگشت نداریم اما بنازم به شاهراه پیشرفت!! بنازم به شاهکار پیشروی!! هروقت دستان پینه بسته شهید کار و خدمت، اوس عبدالحسین برونسی از «همت جهادی» خسته شد، ما هم از راه حاج همت و احمد متوسلیان برمی گردیم!
پس همینی هست که هست!! اگر حرف مرد ممکن است ۲ تا شود، رای مرد اما همان است که بود!!... ما به نامزدها لطف می کنیم که می گوییم، «داریم دنبال اصلح می گردیم» و الا اصلح ما، اصلح لایتغیر ما، نظام مقدس ٣۰۰ هزار شهید جمهوری اسلامی است. راستی! چه کسی می گوید آرمیتا به سن رای گیری نرسیده؟! مگر آن نوجوان روستایی به سن جنگ رسیده بود که در قهقهه مستانه اش، عند ربهم یرزقون شد؟! آرمیتا! تو به چه کسی
رای می دهی؟!

تابناک:جلیلی و قالیباف صالح اند اما...
«جلیلی و قالیباف صالح اند اما...»عنوان سرمقاله روزنامه تابناک به قلم محمد قادری است که در آن می خوانید؛این روزها که به لحظه موعود تحقق حماسه سیاسی نزدیک تر می شویم، هرکسی البته از زاویه ای به داستان انتخابات ریاست جمهوری می نگرد. برخی به شدت پوپولیستی و شعارمحور و برخی به شدت ماکیاولیستی و تخریب محور رفتار می کنند. در این میان اما برخی هم گفتمانی و برنامه محور رفتار کرده و سعی دارند در چارچوب اخلاق و تقوای سیاسی، اولا وضع موجود را به شکلی صحیح آسیب شناسی کرده و ثانیا متکی و مبتنی بر رویکرد کلان و برنامه های نامزد متبوع خود، فضا را برای انتخاب اصلح توسط مردم فراهم کنند. با این نگاه می توان به روشنی دغدغه مند را از منفعت طلب و دلسوز را از کاسب تفکیک کرد. روی صحبتم اما با همان دغدغه مندهاست.
نکته آنکه چنانچه تاکنون آموخته ایم اولا باید افراد را با حق بسنجیم نه حق را با افراد و دوم اینکه دین و دنیای خود را تباه دنیای کسی نکنیم. پس به جد معتقدم اگر اعتقادات، گفتار و رفتارمان مبتنی بر عقل و شرع نباشد حتما به خطا رفته ایم. بحث انتخابات شاید مهم ترین عرصه تبلور این نگاه باشد به ویژه برای کسانی که در خط مقدمند، کسانی که تفکر، بیان و قلمشان در انتخاب مردم اثر خواهد کرد. انتخابی که در این پیچ تاریخی حساس، تکلیفمان را دوصدچندان می کند، چه، فرصت که هیچ حتی اجازه اشتباه هم نداریم. هزینه اشتباه در این گردنه سرنوشت ساز شاید به قیمت به تأخیر افتادن آن لحظه موعود باشد به ویژه اینکه انتخاب درست در این برهه، راه را برای زمینه سازی حکومت مستضعفان فراهم خواهد آورد. نگاهی به اتفاقات دو سه سال اخیر منطقه و جهان، فهم این نکته را راحت تر کرده و مروری هر چند کوتاه بر آنچه در این سال ها در کشورمان رخ داده قطعا اهمیت این نکته را روشن تر می سازد. پس نباید اجازه دهیم احساسات و علایقمان بر عقل و منطق پیشی گرفته و مردم را بر سر دوراهی های باخت-باخت قرار دهیم.
از همین زاویه اگر به مساله بنگریم لزوم معرفی و انتخاب اصلح برمبنای شاخص های حقیقی بدیهی می نماید. براین اساس باید همگان را به این نکته توجه داد که خوب بودن، پاک بودن، ساده زیست بودن، ولایتمدار بودن، ضداستکبار بودن، ظلم ستیز بودن، مردمی بودن و ملاک هایی از این دست، فقط حداقل های رئیس جمهور آینده است و لذا برای رسیدن به اصلح موجودین باید شاخص های دیگری را نیز مدنظر قرار داد.
براین اساس نکاتی چند پیرامون دو تن از کاندیداهای محترم جریان اصولگرایی که در کنار دکتر رضایی سه ضلع اصلی انتخابات را تشکیل می دهند، به عرض می رسانم: جناب دکتر سعید جلیلی حتما فرد متدین، دلسوز، ولایتمدار و صالحی است اما به چند دلیل قطعا نمی توان ایشان را بین نامزدهای فعلی اصلح دانست: الف) دغدغه به حق دکتر جلیلی گفتمان انقلاب اسلامی است اما به نظر می رسد فهم درستی از ابعاد مختلف این گفتمان ندارند، چرا که گفتمان انقلاب اسلامی گفتمانی جامع و اعم از مقاومت، پیشرفت، عدالت طلبی، شکوفایی اقتصادی، رفع معضلات اجتماعی و… است در حالی که ایشان تاکنون تنها بر مقاومت تاکید کرده و برنامه ها و مکانیسم های اجرایی خود را برای تحقق شکوفایی اقتصادی، رفع معضلات اجتماعی و پیشرفت همه جانبه کشور ارائه نداده اند، ضمن اینکه تفسیر ایشان از مقاومت تفسیری تک بعدی است.
پس در دورانی که تاکید چندباره رهبر معظم انقلاب بر رفع این مسائل برای رسیدن به قله پیشرفت و عدالت است چگونه می توان سکان اجرایی کشور را به فردی سپرد که تا پیش از ثبت نام بارها و بارها برعدم توانایی خود برای مسئولیت اجرایی کشور تاکید کرده و از نداشتن برنامه و تیم اجرایی مناسب سخن رانده بود؟ ب) یکی از کلیدواژه های مداوم این روزهای دکتر جلیلی فرصت سازی و بهره گیری از ظرفیت های موجود در کشور است، این در حالی است که در دوران مدیریت ایشان در دبیرخانه شورای امنیت ملی کمترین استفاده از ظرفیت های موجود در کشور شده و ظاهرا ایشان استفاده از چند نیروی تازه نفس را مترادف با ظرفیت سازی می پندارند در حالی که استفاده از نیروهای تازه نفس باید به تکمیل ظرفیت های پیشین بینجامد نه آنکه آنها را حذف کند.
همین مساله در ماجرای مذاکرات هسته ای به روشنی هویداست چرا که حلقه تنگ ظرفیت های به کارگرفته شده توسط ایشان عملا کشور را از حل این مساله باز داشته است. البته اینجا منظور از ظرفیت های موجود، جریاناتی که عملکردشان در مذاکرات هسته ای منجر به عقب نشینی های بسیار شد، نیست. پس آیا نباید سراغ افرادی برویم که خارج از این تنگ نظری ها از تمام توان داخلی به شرط تعهد به نظام استفاده کرد؟ ج) در جریان فتنه آمریکایی ـ اسرائیلی سال ٨٨ که جناب جلیلی مسئولیت دبیری شورای امنیت ملی را برعهده داشتند، فتنه ای که بنا بر نظر بسیاری از کارشناسان سیاسی ـ امنیتی قابلیت جمع شدن در همان ماه اول را داشت، ٨ ماه به طول انجامید. فارغ از پشتیبانی سنگین دشمن خارجی و توان عناصر مزدور داخلی، آیا این مدیریت ضعیف بحران شاهدی بر عملکرد ضعیف ایشان در حوزه تحت مدیریت خود نیست؟ د) نداشتن سابقه اجرایی مشخص در کارنامه جناب جلیلی، دیگر تردیدی است که به اصلح بودن ایشان وارد است. هـ) به سبب حضور مداوم در رسانه می توانم ادعا کنم که تا پیش از شروع تبلیغات، آقای دکتر جلیلی موضع گیری علیه جریان فتنه و انحراف نداشته و تنها در مدت اخیر آن هم به سبب سوالاتی که از ایشان شده موضع گیری کرده اند.
حال با توجه به مسئولیت ایشان تاکنون، این رفتار چه توجیهی می تواند داشته باشد؟ در مورد جناب دکتر قالیباف نیز باید به قدرت اجرایی و رویکرد جهادی ایشان در عمران و آبادانی تهران اذعان کرد که علاوه بر وجود برخی نواقص، اما ایشان پشتکار زیادی در این حوزه داشته اند، اما به دلایل زیر، ایشان را نیز نمی توان به عنوان اصلح یاد کرد: الف) از جمله مهم ترین ویژگی های رئیس جمهور نگاه و تفکر استراتژیک است که برخی رفتارها، موضع گیری ها و سخنان جناب قالیباف به ویژه در مناظره آخر، نشان از نبود چنین ویژگی در ایشان است. ب) تاکید بیش از حد جناب قالیباف بر اجرای پروژه های عمرانی و همردیف دانستن آن با حل مشکلات اقتصادی، این نگرانی را به وجود می آورد که ایشان مقوله عمران را همردیف علم اقتصاد می دانند در حالی که عمران تنها بخشی از اقتصاد است.
لذا خلط این دو مقوله از سوی ایشان نشان دهنده عدم آشنایی کافی با ظرافت های اقتصاد به ویژه در حوزه معیشت و زندگی مردم است. همین مساله البته یکبار در دولت سازندگی رخ داده و تبعات سنگین تورمی آن همچنان در خاطره مردم هست. ج) بهره گیری بی حساب و کتاب از پتانسیل های شهرداری تهران در امر تبلیغات انتخاباتی که در صورت لزوم به آنها خواهیم پرداخت از دیگر مواردی است که اصلح بودن ایشان را تحت الشعاع خود قرار داده است.

تهران امروز:سخنی در ستایش وفای به عهد
«سخنی در ستایش وفای به عهد»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم محمدعلی پورمختار است که ر آن می خوانید؛به فرمایش بزرگان دین ما وفای به عهد و پیمانی که بسته ایم، از نشانه های ایمان است و این موضوع در قرآن کریم هم به صراحت مورد تاکید قرار گرفته است. از این رو ما به عنوان مسلمان باید خود را مقید به وفای به عهد و پیمان بدانیم. آنچه موجب می شود
فرد مومن پیش سایر مومنین اعتبار داشته باشد، توجه به وفای به عهد و پیمان است که خود موجب استحکام روابط اجتماعی و اعتقادات شده و در نهایت سبب می شود روابط اجتماعی روابط پایدار و مبتنی بر اعتماد و اخلاق باشد.
اهمیت این موضوع در مسائل سیاسی و در عرصه سیاسی اهمیت بیشتری دارد. چرا که سیاسیون بر این موضوع تاکید دارند که اخلاق سیاسی و انسانی باید در مسائل سیاسی رعایت شود و برخی دیگر نیز عنوان می کنند که فضای سیاسی کشور وارد بی اخلاقی ها شده و دیگر انسانیت و اخلاق جایگاهی در سیاست ندارد.
این مسئله سبب شده است برخی که خود را مقید به رفتارهای اخلاقی می دانند وارد عرصه سیاست نشوند.از این رو رفتار اخلاقی آقای حداد عادل با تعریف های متفاوتی که از فضای سیاسی کشور وجود دارد قابل توجه و تقدیر است.
آقای حداد عادل با شناختی که از واقعیت امر و نتیجه نظرسنجی ها و ضرورت ائتلاف بین اعضای ائتلاف پیشرفت و شرایط جامعه و وضعیت سایرکاندیداها دیدند به عهد خود وفا کرده و پیمان خود را با اعضای ائتلاف پیشرفت عملی کردند و نشان دادند باوجود سختی هایی که در مراحل مناظره ها و سفر های استانی متحمل شدند وفای به عهد را واجب تر می دانند.
چرا که ایشان به صورت واضح و با رفتاری پسندیده در مناظره ها شرکت کردند و از اصول و عقاید طیف اصولگرایی به خوبی حمایت کردند.
اما برای حضور خود در عرصه انتخابات با توجه به تصمیماتی که از قبل در گروه ائتلاف پیشرفت اتخاذ شده بود در روزهای پایانی وفای به عهد خود را نشان دادند و از عرصه رقابت کنار رفتند و به این اصل انسانی وفادار ماندند.
باید تاکید کرد که همه اصولگرایان باید از این رفتار درس بگیرند چرا که در فضای فعلی داخلی کشور و شرایط خاصی که کشور در عرصه بین الملل با آن مواجه است اتحاد و انسجام اصولگرایان اهمیت دو چندانی پیدا کرده است. ضمن اینکه وظیفه همه اصولگرایان این است که در انتخابات آتی برای تحقق شعار حماسه سیاسی به گونه ای رفتار نکنند، که به دلیل تشتت آرا عرصه مهم انتخابات به رقیب واگذار شود.
از این رو تاکید می کنم که باید این مسئله به عنوان الگویی برای دیگران محسوب شود و دیگران هم اگر شرایط ابتدایی عهد و پیمان را محقق می بینند باید بر مدار اخلاق اسلامی حرکت کرده و برای اتحاد بین اصولگرایان و تقویت گفتمان اصولگرایی جهت پیشرفت و اجرای عدالت به عهد خود وفا کنند.

شرق:به سوی ائتلاف سرنوشت ساز
«به سوی ائتلاف سرنوشت ساز»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم محمدجواد حجتی کرمانی است که در آن می خوانید؛یادداشت مستدل و جامعه شناسانه آقای محسن رنانی نویسنده خوش فکر و خوش قلم – که نگارنده این سطور ندیده، به افکار و نوشته جات ایشان علاقه مندم و بهره فراوان می برم – مرا بر آن داشت که در آستانه انتخابات یازدهم در ۲۴ خرداد جاری، چند کلمه ای تقدیم خوانندگان ارجمند کنم. آقای رنانی در دو شماره روزنامه گرامی «شرق» با بیان اینکه مردم ما، زود، علاقه مند و زود، روگردان می شوند، از اقبال و ادبار مردم به آقایان هاشمی، خاتمی و احمدی نژاد یاد کرده بودند (روزنامه شرق، ۱٣ خرداد ۹۲) و نتیجه گرفته بودند که در شرایط سرخوردگی مردم از دولت نهم و دهم، بار دیگر مردم به آقای هاشمی اقبال کردند چراکه امید آن داشتند که او بتواند نابسامانی های هشت ساله را، اندکی به سامان برساند. اما بعد از عدم احراز صلاحیت (!!) آقای هاشمی از سوی شورای نگهبان، حالت سرخوردگی غیرمنتظره ای بر مردم حاکم شد که بسیاری، ازجمله خود نگارنده این سطور، چندی در سردرگمی و حیرت به سر بردیم که روز ۲۴ خرداد چه کنیم. این قلم در شماره پنج خرداد روزنامه گرامی اطلاعات ضمن انتقاد صریح از شورای نگهبان، اظهارنظر کرده بود که در انتخابات آینده شرکت خواهد کرد و حالا که آقای هاشمی را حذف کرده اند، به نزدیک ترین فردی که به پندار نگارنده می تواند تا حدی خلأ حضور آقای هاشمی را پر کند، رای خواهد داد و از میان نامزدهای هشتگانه که پاره ای شان را از آغاز انقلاب تاکنون می شناسم و با بعضی از آنها همکاری و همفکری داشته ام و با در نظر گرفتن مجموع شرایط سیاسی و اجتماعی و شخصی نامزدها، با شناختی که از دکترحسن روحانی داشته و دارم ایشان را «اصلح» و «انسب» اعلام کرده بودم و اکنون نیز برآنم که به ایشان رای بدهم.
اما از زمان نشر مقاله ام در پنج خرداد به این سو، با توجه به آنچه در روزنامه ها خوانده ام و از رادیو و تلویزیون در مناظره ها و فیلم های مستند دیده و شنیده ام، خصوصا با توجه به نوشته های آقای رنانی که از موضعی کاملا جامعه شناسانه به انتخابات ۲۴ خرداد، عنایت ویژه داشته است، اکنون عرض می کنم با توجه به تعدد شکننده نامزدها و معلوم نبودن نتیجه آرای متشتت و پراکنده که هشت نامزد موجود، هرکدام بخشی از آن را به خود اختصاص می دهند، شرکت مردم هرچند فراگیر باشد و حتی به مرز ۵۰میلیون برسد، اما سرشکن شدن آرا بر نامزدهای موجود، به احتمال زیاد، مرحله دوم انتخابات را با افت کمی چشمگیر شرکت کنندگان رقم خواهد زد که به هیچ وجه خوشایند نیست. به خصوص آنکه برنده نهایی آرا ممکن است با رایی بسیار کمتر از حد انتظار، کرسی ریاست جمهوری را اشغال کند. حتی با بدبینانه ترین احتمال که امکان آن بعید نیست، ممکن است با تعداد آرایی پیروز شود که حتی از آرای به حدنصاب نرسیده نامزد حایز بیشترین آرای مرحله اول، کمتر باشد! (چیزی که حقیر تجربه آن را در انتخابات دوره اول مجلس شورای اسلامی کرمان دارم).
با توجه به آنچه گذشت پیشنهاد ائتلاف آقایان روحانی و عارف با پشتیبانی صریح و سریع آقایان هاشمی و خاتمی، راهکار مناسبی است که اگر با فوریت و قاطعیت انجام نشود، احتمال آنچه در بالا گذشت، فراوان است و عقلای قلم می دانند که در این فرصت کوتاه، غلبه بر ذهنیت های منفی و داوری های گذشته در مورد اشخاص، از قبیل آنکه مثلا آقای روحانی، اصلاح طلب نبوده و اکنون می خواهد سوار بر موج اصلاح طلبی شود یا «عارف»، اصلاح طلب دوآتشه است و بی طرف ها و کسانی که (مثل این نگارنده) از نظر جناحی و اصطلاحی، نه اصولگرا هستند و نه اصلاح طلب! ... (و صحیح تر، هم اصلاح طلب هستند و هم اصولگرا) اینها نباید همه تخم مرغ ها را در سبد اصلاح طلبان بریزند... اینگونه ذهنیت ها و داوری ها در شرایط فوری و اضطراری کنونی به هیچ وجه به صلاح نظام و کشور و آینده بسیار خطیر و حساس مملکت نیست. از این رو، این حقیر در این نگارش تند و سریع، اولا از آقایان هاشمی و خاتمی و هواداران این دو شخصیت کلیدی، خصوصا از مجمع روحانیون مبارز و «افراد آینده نگر و مصلحت اندیش» هرچند عضو جمعیت ها و احزابی باشند که اصولگرا معرفی شده اند، مانند موتلفه اسلامی و امثال آن، درخواست فوری و عاجلانه دارم که به ائتلاف آقایان روحانی و عارف روی خوش نشان دهند و بار دیگر نور امید در دل علاقه مندان به نظام و رهبری و ایران اسلامی بتابانند و از تشتت آرا و پراکندگی زیان بخش اردوی نامتشکل و فراگیر «اصولگرایان اصلاح طلب» و «اصلاح طلبان اصولگرا» (که این نگارنده، یکی از آنانم) جلوگیری کنند و کاری کنند که انتخابات به دور دوم کشیده نشود و در دور اول، هرکس برنده می شود با اکثریتی چشمگیر و دشمن شکن، روی کار بیاید که بتواند با پشتوانه آرای هماهنگ اکثریت ملت، در داخل و خارج حرفی برای گفتن داشته باشد و توان آن را بیابد که بر مشکلات بسیار پیچیده داخلی و خارجی فایق آید.
این نوشته در ساعت یک بعدازظهر روز دوشنبه ۲۰ خرداد ۹۲ در حالی نوشته می شود که نویسنده از تصمیم آقایان هاشمی و خاتمی و هواداران آنان خبر ندارد اگر پس از چاپ این نوشته هنوز این کار صورت نگرفته باشد، من به این دو برادر بزرگوار و هواداران آنان عرض می کنم: من آنچه شرط بلاغ است با تو می گویم، تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال.
و اگر آقایان بزرگوار به این تصمیم سرنوشت ساز صورت عملی داده باشند، خطاب به من هواداران هرکدام از آقایان روحانی و عارف است- و نیز به خودم- که اگر هرکدام از این دو نامزد بزرگوار به نفع دیگری کناره گیری کردند، هواداران هم که برای هرکدام خیلی زحمت کشیده اند، به خاطر خدا و به همین دلیل که نامزد مورد علاقه شان به نفع دیگری کناره گیری کرده است، از فرد معرفی شده توسط ائتلاف گران با تمام قوا پشتیبانی کنند و دیگر، «اما» و «اگر» و «لِمَ» و «بِمَ» نکنند چراکه سرنوشت کشور مهم تر از آن است که این یا آن فرد مورد علاقه من و شما برنده یا بازنده شود.
یادآوری مهم: «تز» ائتلاف در مورد سایر نامزدها هم قابل اجراست اما حقیر از مشاهده مناظرات تلویزیونی و مستندهای نامزدهای محترم، امیدی به ائتلاف آنها ندارم وگرنه خود حقیر در میان دیگر نامزدهای گرامی هم کسانی را سراغ دارم که با اطمینان و ارادت به آنها رای بدهم ولی در شرایط موجود با محاسبه همه جوانب، اگر ائتلافی بین آقایان روحانی و عارف صورت گیرد، حقیر به فرد برگزیده ائتلاف رای می دهد، در غیراین صورت، رای من به آقای روحانی است.

آرمان:اجماع اصلاح طلبان و تغییر معادلات
«اجماع اصلاح طلبان و تغییر معادلات»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم اشرف بروجردی است که درآن می خوانید؛شرایط خاص اردوگاه اصولگرایان، بهترین فرصت برای اصلاح طلبان است که با توجه به اجماعی که بر سر حسن روحانی دارند، منسجم تر و همه جانبه تر تلاش کنند تا بتوانند شرایط را به سود خودشان پیش ببرند. اگر این اتفاق صورت نمی گرفت و اشتباه سال ٨۴ بار دیگر تکرار می شد، بزرگترین آسیبی که امکان داشت به اصلاح طلبان وارد می شد و چه اصلاح طلبان و چه هر دو نامزد دچار ضرر می شدند اما خوشبختانه جریان اصلاحات از تجربه انتخابات ریاست جمهوری نهم استفاده کردند و این بار با تشتت و چندپارگی به میدان نیامدند.
همین اجماع سراسری یقینا باعث می شود تا اصولگرایان نگاهی دوباره به ائتلافشان داشته باشند. اگر یک بار دیگر به مناظره های انتخابات یازدهم ریاست جمهوری بنگریم، متوجه خواهیم شد که اصولگرایان واقعا برنامه مدون و کارآمدی که مورد اجماع همگی آنها یا حداقل بخشی از آنها باشد، در دست ندارند.
کما آنکه در مناظره ها اختلافات خیلی جدی و اساسی بین اصولگرایان و مخصوصا ائتلاف ۱+۲ که نزدیک ترین تفکر به هم بودند، خود را نشان داد. اگر ائتلاف سه گانه را به عنوان بخش اعظمی از جریان اصولگرایی بدانیم، این بحث به میان می آید که اشتراک اصولگرایان در کجاست؟ که بعید است در پاسخ این سوال، جوابی منطقی و قابل فهم به دست آید. همین اختلافات درونی باعث شد تا آنها برنامه چهارم توسعه را به کنار نهاده و برنامه پنجم را استفاده کنند.
البته ناگفته نماند که برنامه پنجم اصولا برنامه مدونی برای کشورداری و مدیریت نیست بلکه تنها سرفصل ها و کلی گویی هایی برای سیاست گذاری است. بنابراین با این شرایط، همین که آقای دکتر حدادعادل بدون نام بردن از کسی کنار کشیده اند، نشان می دهد که این ائتلاف خیلی هم مورد توافق آنها نیست. چراکه معمول است که وقتی کسی در ائتلافی کنار بکشد، با این عنوان کنار می کشد که به نفع فلان کاندیدا بوده که حداقل تا کنون چنین اظهارنظری وجود نداشته است.
اگر تا پیش از اجماع کامل اصلاح طلبان، حضور دوگانه ولایتی- قالیباف در جریان انتخابات بسیار محتمل تر از گزینه های دیگر به نظر می آمد اما اکنون این مساله وجود دارد که با اجماع اصلاح طلبان و مشخص شدن آقای روحانی به عنوان گزینه نهایی جریان اصلاحات، اصولگرایان هم به تکاپو خواهند افتاد تا همچنان گزینه های ائتلاف را به حداقل برسانند و از میان آقایان قالیباف و ولایتی یک نفر در میدان باقی بماند. هرچند که با توجه به بحث اختلافات درونی آنها چنین مساله ای بسیار سخت است اما یقینا اصولگرایان از زمان مشخص شدن آقای روحانی به عنوان گزینه جریان اصلاحات، روی آن فکر خواهند کرد.
مساله مهمی که در این ائتلاف وجود دارد این است که حدادعادل در جریان انتخابات رای چندانی ندارد بنابراین کنار کشیدن او کاری از پیش نمی برد. به عبارت دیگر اینطور نیست که حدادعادل رای بالایی داشته باشد و حال که کنار رفته است، کمک بزرگی به ائتلاف شده است. با این حساب بعید است در این شرایط ائتلاف سه گانه بتواند کاری از پیش ببرد.

مردم سالاری:رفتار بزرگان را چراغ هدایت قرار دهیم
«رفتار بزرگان را چراغ هدایت قرار دهیم»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم میرزا بابامطهری نژاد است که درآن می خوانید؛ روزهای پایانی تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری یازدهم را سپری می کنیم. طرفداران تغییر، لحظات تعیین کننده سرنوشت سازی را در پیش روی دارند. اگر دکتر حسن روحانی و دکتر محمدرضا عارف ائتلاف کنند، چهار اتفاق مهم خواهد افتاد:
۱-اگر نگوییم صددرصد، درصد بالایی از آرای نامزد کنار گرفته شده به نفع آن یکی که در صحنه می ماند خواهد رفت و معادله نظرسنجی ها را دگرگون خواهد کرد و به انتخابات دو قطبی بین اصلاح طلبان و اصولگرایان پیش خواهیم رفت و بازی چندین ساله اقتدارگرایان که شکل گرفتن رقابت بین اصولگرایان یا به قول خودشان رقابت مقدسی بود را به هم خواهد زد.
۲- امکان ورود و حمایت آیت الله هاشمی رفسنجانی و حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمدخاتمی از نامزد منتخب ائتلاف را فراهم خواهد کرد که در آن صورت احتمال پیروزی توام دو جریان اعتدال و اصلاح طلب به یقین نزدیک تر خواهد شد.
٣- اکثر نظرسنجی ها از درصد قابل توجهی آرای خاکستری و آرای مخالف شرکت در انتخابات حکایت دارد. ائتلاف بین روحانی و عارف این آرا را به نفع نتیجه ائتلاف در صحنه خواهد آورد و این همان چیزی است که اصولگرایان نمی خواهند.
۴- تجربه تلخ انتخابات سال ٨۴ تکرار نخواهد شد و اصلاح طلبان نشان خواهند داد که از تاریخ درس خوبی گرفته اند و حاضر به تکرار آن نیستند.
با این وجود، چرا فرایند ائتلاف علی رغم تلاش های متعدد، حرکتی کند دارد؟ ساز و کار های پیش بینی شده برای این ائتلاف تاریخی توسط نامزد ها پذیرفته نمی شود. دو طرف به جای تمکین به سازوکار های عینی، موضوع را به تعیین تکلیف توسط هاشمی و خاتمی موکول می کنند، با شناختی که از هاشمی و خاتمی داریم، هیچ کدام اهل مجبور کردن نیستند و از فردگرایی پرهیز دارند و با معذوریت های منطقی مواجهند.
نظرسنجی های مستقل حکایت از برتری نسبی دکتر روحانی دارد و انتظار است دکتر عارف به نفع روحانی انصراف دهد، اما دکتر عارف ضمن ابراز ارادت به دکتر روحانی، به این نکته اشاره می کند که روحانی خود گفته مستقل آمده است و خود را نامزد اصلاح طلب نمی داند! و عارف خود را تنها نامزد اصلاح طلب، نه نامزد اصلاح طلبان می داند. اگر ستاد عارف به فرایند طی شده تا رسیدن به امروز توجه کند، از رفتار بزرگان پاسخ خود را دریافت خواهد کرد. اصلاح طلبان از دو سال قبل، خواستار حضور خاتمی در انتخابات بودند و هرچه جلو آمدند این تقاضا پررنگ تر و منسجم تر شد، تا جایی که شعار «یا خاتمی یا هیچ کس» شکل گرفت و تمامی اصلاح طلبان که برای نامزدی اعلام آمادگی کرده بودند، گفتند اگر خاتمی ثبت نام کند، همه انصراف می دهیم، از جمله خود دکتر عارف.
اما خاتمی در مقابل سیل درخواست ها و ملاقات ها، هرگز پاسخ مثبت نداد و دلایلی را بر این امر اقامه می کرد و از شش ماه مانده به ثبت نام، ایشان همه را هدایت می کرد که از آیت الله هاشمی رفسنجانی دعوت کنید و حضور ایشان را راه حل می دانست. مدت ها اصلاح طلبان در تصمیم گیری با تردید مواجه بودند و برخی صحبت از عدم معرفی نامزد سخن می راندند، تا فروردین ۹۲ که آهسته، آهسته همگی به توصیه خاتمی تمکین کردند و از آیت الله هاشمی دعوت به ثبت نام نمودند. این تلاش بدانجا منتهی شد که شورای هماهنگی جبهه اصلاحات به دیدار آیت الله هاشمی رفت و از ایشان دعوت به حضور کرد. تلاش ها به نتیجه رسید و آیت الله هاشمی رفسنجانی اعلام نامزدی کردند.
عنایت داشته باشیم که آیت الله هاشمی رفسنجانی، فراجناحی است و خود را اصلاح طلب نمی داند، اما حمایت اصلاح طلبان از ایشان به نقطه ای رسید که تمامی نامزد های اصلاح طلب، اعلام کردند در صورت حضور ایشان، همگی انصراف خواهیم داد، از جمله خود آقای عارف، اعلام انصراف هم کرد، اما با توصیه بزرگان قرار شد باقی بمانند تا زمان مقتضی کناره گیری فرا برسد.
متاسفانه، حضور آیت الله هاشمی رفسنجانی در انتخابات را از مردم دریغ کردند و برخی نامزد های اصلاح طلب هم عدم احراز خوردند و دکتر عارف و دکتر حسن روحانی تایید صلاحیت شدند و در صحنه رقابت ها حضور یافتند. تا بدین لحظه اصلاح طلبان برای اعلام حمایت یا عدم معرفی نامزد تامل کردند، همگی بر این موضع هستند که اگر ائتلاف صورت پذیرد، از نامزد باقیمانده اعلام حمایت خواهند کرد، ولی اگر ائتلاف صورت نگیرد، عده ای از احزاب به حمایت از عارف و عده ای دیگر به حمایت از حسن روحانی و عده ای هم به عدم معرفی نامزد خواهند رسید، که این همان تجربه تلخ سال ٨۴ است. همان طور که در مورد آیت الله هاشمی رفسنجانی هیچ کس نگفت او خود را اصلاح طلب نمی داند، اما مطالبات اصلاح طلبانه در رفتار و گفتار و اندیشه ایشان راهنمای اجماع شد، و خاتمی هم در اجماع همگان به آیت الله هاشمی رفسنجانی به همین سیاق عمل کرد، انتظار است که ستاد دکتر عارف و شخص ایشان رفتار بزرگان را چراغ هدایت بدانند و از ورود به چنین مباحثی اجتناب کنند.
دکتر حسن روحانی مطالبات اصلاح طلبان را در سطح بالایی احیا کرده است و رفتار و گفتار و کردار و اندیشه اصلاح طلبانه ایشان تردیدی در جلب حمایت باقی نمی گذارد و در نظرسنجی ها هم برتری نسبی خود را به اثبات رسانده است. چرا سعی داریم ظرفیت آرای قابل توجه ایشان در خارج از اصلاح طلبان را از بین ببریم؟ انتظار است با توجه به واقعیت عینی و به دور از ذهنیت های محدود کننده، تا زمان داریم اجماع را تحقق بخشیم. همانطور که خاتمی در مورد هاشمی عمل کرد، همه اصلاح طلبان بر دکتر حسن روحانی اجماع کنیم و کارکرد های نوید بخش آن را عینیت بخشیم.

بهار:کدام دولت خوب
«کدام دولت خوب»عنوان سرمقاتله روزنامه بهار به قلم مسعود رفیعی طالقانی است که ر آن می خوانید؛در وضعیت شمارش معکوس تا برگزاری انــتخــابـات ریاست جمهوری اگر نگوییم همگان، می توان گفت بخش وسیعی از جامعه ایران دست کم روزی یک بار خنده شان می گیرد! خنده ای همراه با بهت و حیرت! بهت و حیرت از وضعیتی غیرقابل وصف که چیزی کم از بی وضعیتی! ندارد.
خنده از سر حیرت را البته همگان تجربه کرده اند. این خنده به گریستن در وقت شادی می ماند! هر دو نقیض ِ وضعیت واقع هستند زیرا در وقت شادی، گریستن موجه نیست و در هنگامه حیرت و تلخی و بیم، خندیدن! اما این هر دو حالت بسیار رخ داده اند. وضع بی وضع موجود چندان نیازی به توصیف ندارد یا دست کم ارتباطی با توصیف هایی که از آن می شود ندارد. هر جایش را بگیری، یک جای دیگرش بیرون می ماند! بالاخره یک مازادی از خودش بیرون می گذارد. همانند کوشش برای بیان یک احساس است که در قالب زبان نمی گنجد و وقتی در قالب کلمه جا می گیرد باز چیزی از خودش را بیرون می گذارد.
انتخابات پیش رو نیز دست کمی از چنین وضعی ندارد. مازادی را در خودش جا داده که در هیچ کلام و کلمه ای جا نمی شود و بنا بر همین حالت است که به خنده های بهت آلوده منجر می شود. هرچند قول برتولت برشت که روزگاری گفته بود «آن که می خندد خبر بد را نشنیده است» واجد حقیقتی جهانشمول و مستمر است اما گویا چنین شمولی در وضع ما نمی گنجد زیرا در میان ما و اطراف ما همه آن ها که می خندند، دست بر قضا خبر بد را درست و دقیق و موثق شنیده اند! منظور از «ما» آن بخش از نیروهای اجتماعی تحول خواهی هستند که در پس این سالیان چیزی جز خمودگی و کسالت را تجربه نکرده اند.
با اندکی اغماض می توان گفت در هیچ کجای جهان، سیاستی تا این اندازه در هم تنیده را نمی توان سراغ گرفت؛ سیاستی که تا یک ماه پیش از انتخابات در آن معلوم نیست چه کسانی عزم قدرت دارند و قرار است در معرض انتخاب قرار گیرند، تا سه هفته قبل از انتخابات معلوم نیست چه کسانی صلاحیت داشتن چنین عزمی را احراز می کنند و تا یکی، دوروز قبل از انتخابات خیلی چیزهای دیگر معلوم نیست و... چنین سیاستی اگر بهت زدگی نداشته باشد، چه دارد؟ توسعه؟! چند ماهی پیش تر در یادداشتی، سیاست در ایران را به نوعی سیاست خفی تشبیه کردم زیرا در این سیاست هنوز هم که هنوز است تهدید به افشاگری، سکه رایج است و این پیش از هر چیز این نکته را اثبات می کند که این سیاست پشت و پسله دارد. هنوز هم افکار عمومی در تب وتاب تهدید های گاه و بیگاه محمود احمدی نژاد به افشاگری در انتظار و عجب اند آنچنان که از سکوت این روزهای او هیچ کس نیست که متعجب نباشد.
خنده بهت آلوده در این روزها اما مثل زهرخنده ای است به وقت عسرت! برگزاری مناظره واره های حیرت انگیز نامزدهای ریاست جمهوری در سیمای ملی نیز بر این حیرت افزود و پیش فرض های چند ماه منتهی به انتخابات را قابل اعتنا تر کرد. به بیانی دیگر می توان گفت کیفیت کار سیاسی نامزدهای حاضر به گونه ای بود که تا این لحظه هرگز نتوانست نوعی پویش سیاسی را در جامعه ایجاد کند در حالی که مهم ترین محمل بالا بردن این کیفیت، باید رسانه ملی می بود. این ها تنها نشانه هایی هستند در تایید خنده های بهت آلود این روزهای ما! واقعا با چنین مناظره هایی (بخوانید مشاعره و مباحثه و گپ و گفت) بنا بود که سره از ناسره باز
شناسانده شود؟! حالا به هر وصف این که ما کجای این سیاست جای داریم پرسشی است که پاسخی برای آن یافت نکرده ایم. اما چرا این بی نصیبی ما را به گریه وا نمی دارد و بالعکس می خنداندمان؟ پاسخ روشن است: چون ما به چنین سیاستی خو کرده ایم. توسعه سیاسی نوشدارویی بود که نه بعد، بلکه قبل از مرگ سهراب ِ جامعه سیاسی ایران به دستش رسید اما جامعه ما نتوانست آن را بنوشد. گفتمان محافظه کاری اجازه نداد که این نوشدارو به جامعه ما نوشانده شود.
در چنین وضعی طبیعی است که نوعی آنارشیسم مخفی، رخ نشان دهد. این آنارشیسم مخفی نه در هیات نظریه ای سیاسی برپایه علوم سیاسی بلکه در قامت نوعی کنش- انفعال بروز می کند و باورش این است که دولت خوب، دولتی است که نباشد!
البته ناگفته نباید گذاشت که سیاست در ایران به نحوی پیش رفته است که چنین باوری هواداران پرشماری داشته باشد. سیر انتخابات و نحوه عمل و سخن نامزدها نیز به نوعی توانسته است این باور را تقویت کند. رندی می گفت فارغ از یکپارچگی انکار ناپذیر درصد بزرگی از نامزدهای موجود در رای و عمل، حرف هایی که پیش از دو، سه انتخابات گذشته در مرحله رقابت ها زده شده، نشان از آن دارند که زعمای قوم همه بر اشکالات فراوان موجود واقفند و می دانند کشور در وضع نابهنجاری به سر می برد اما چرا فردای آغاز دوره ریاست جمهوری، کشور از دید ایشان یک گلستان است و هر منتقدی دم بر بیاورد غیرخودی است و دشمن؟! راستی چرا به سمتی رفته ایم که چنین باوری تقویت شود که دولت خوب، دولتی است که نباشد؟ گویا کسی باور نمی کند که آرای خاکستری در ایران به چنین باوری رسیده اند.
آیا نهادهای قدرت نباید لحظه ای بر این پرسش درنگ کنند که خنده بهت آلود ما از چنین سیاستی چه دلیلی دارد؟ آیا مسئولان رسانه ملی نمی خواهند برنامه ای ترتیب دهند تا کارشناسان بی طرف و صاحب نظر علوم ارتباطات و رسانه و سیاست دور یک میز بنشینند و ترویج چنین سیاست بی رمقی را به نقد و چالش کشند؟ امروز بخش بزرگی از تحول خواهان جامعه ایران را هیچ کس نمی تواند برای هیچ کنشی حتی بی کنش ماندن قانع کند!

ابتکار:کلاف سر درگم چند ائتلاف
«کلاف سر درگم چند ائتلاف»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛هرچقدر که به ۲۴خرداد و روز انتخاب رئیس جمهور یازدهم نزدیک می شویم، رقابت داغ تر و حجم خبرها درباره ادامه حضور نامزدها و سرنوشت ائتلاف ها بیشتر و معادله چند مجهولی انتخابات اما پیچیده ترمی شود. بامداد دیروز دو خبرگزاری رسمی از احتمال بازنگری شورای نگهبان در صلاحیت حسن روحانی خبر دادند و برخی سایت های خبری هم از رایزنی مقام های ارشد کشوری برای کناره گیری جلیلی از انتخابات سخن گفتند.
صبح که شد هر دو خبر تکذیب و غیب! شدند و جای خود را به خبرهای جدی تر و مهم تردادند. حدادعادل به طور رسمی عطای ادامه رقابت را به لقای آن بخشید و به نفع« هیچ کس» کنار رفت، بار دیگر زمزمه کناره گیری محمدرضا عارف به نفع حسن روحانی بالا گرفت و برخی هم از بیماری قلبی علی اکبر ولایتی و لغو مراسم انتخاباتی او در روز گذشته خبر دادند.
به نظر می رسد طعنه محسن رضایی به سرنوشت ائتلاف سه نفره پیشرفت و اختلافات آنها، بیش از دو عضو دیگر بر حدادعادل گران آمد و شاید اگر آن طعنه علنی نبود، حداد از صحنه رقابت پا پس نمی کشید. عدم حمایت این کاندیدای انصرافی از نامزدهای باقیمانده نکته مهم بیانیه اعلام انصراف حداد عادل بود. حداد اگرچه عضو ائتلاف سه گانه اصولگرایان محسوب می شد، اما بارها بر نزدیکی دیدگاه خود به گفتمان انقلاب اسلامی و نامزد این جریان تاکید کرده بود و تا پیش از مناظره سوم همگان از احتمال انصراف وی به نفع سعید جلیلی و نه اعضای ائتلاف سه نفره پیشرفت سخن می گفتند. به گواهی اکثر قریب به اتفاق نظر سنجی ها مقبولیت حدادعادل نزد رای دهندگان بسیار پایین بود. از این رو انصراف حداد و ۴نفره شدن کاندیداهای اصولگرا چندان از پراکندگی آرای این جناح کم نخواهد کرد. رازعدم اعلام حمایت او از نامزدها را نیز می توان در همین عدم اقبال عمومی به وی دانست. یکی از فایده هایی که می توان برای کناره گرفتن حداد عادل متصور بود اولا باز شدن باب انصراف و فراهم شدن احتمالی فضا برای چانه زنی و فشار بیشتر برای کناره گیری های دیگر در این جناح و تحقق ائتلاف سردر گم پیشرفت است. دیگر فایده شخصی این انصراف نیز فرار حداد از فاش شدن میزان مقبولیت او نزد افکار عمومی است.
با این حال نوع واکنش های ولایتی، قالیباف، جلیلی و رضایی به موضوع کنار رفتن و ائتلاف نشان می دهد که احتمال ادامه انصراف ها در بین کاندیداهای جریان اصولگرایی نزدیک به صفر است و اگر اتفاق خاصی نیفتد این ۴نفر تا پایان روز جمعه در رقابت حاضر خواهند بود.
همزمان با کناره گیری رسمی حداد، ظهر دیروز منابع خبری از به نتیجه رسیدن جلسه دوم شورای مشورتی اصلاح طلبان برای ائتلاف خبر داده و اعلام کردند که این کمیته رای به کناره گیری عارف به سود روحانی داد. تا پایان روز اما از موافقت عارف با مصوبه کمیته خبری نشد و این زمزمه در حد حرف باقی ماند تا انتظار سراسری نیمی از رای دهندگان برای شکل گیری اجماع موعود اصلاح طلبان نیز ادامه داشته باشد.
تلاش روز افزون دوگانه هاشمی- خاتمی و دیگر بزرگان اصلاح طلب و فشار فراگیرهواداران دو جریان اعتدال و اصلاحات برای ترغیب عارف یا روحانی برای کناره گرفتن از رقابت و حداقلی شدن کاندیداها درحالی همچنان ادامه دارد که این جریان تجربه تلخ حضور همزمان مصطفی معین، مهدی کروبی و اکبر هاشمی رفسنجانی در انتخابات سوم تیر ۱٣٨۴ را پیش رو دارند. هشت سال پیش، هم جریان میانه رو و اعتدالی کشور و هم جناح اصلاح طلب یک بار از سوراخ تفرقه و تعدد نامزدها گَزیده شدند و قدرت را یکجا به تندروترین طیف از جناح مقابل واگذاردند.
اتفاقی که بسیاری از تحلیل گران مسائل سیاسی، شرایط کنونی اقتصاد و سیاست در کشور و به حاشیه رفتن طیف وسیعی از نیروهای اصیل و با تجربه را محصول همان تمامیت خواهی و تصلب و لجاجت طیف های جناح حاکم آن زمان در انتخابات ٨۴ می دانند. از این منظر شاید اکنون بهترین فرصت برای بزرگان اعتدال و اصلاحات باشد که آب رفته را پس از هشت سال سخت به جوی برگردانند.
به هر ترتیب به فاصله ۴ روز تا انتخابات همه خبرهایی که روز گذشته درباره احتمال کناره گیری محمدرضا عارف و سعید جلیلی، بیماری قلبی علی اکبر ولایتی و زمزمه رد صلاحیت حسن روحانی منتشر شد همگی از جنس تلاش برای شکل گیری ائتلاف هایی درون جناحی و یا مقاومت منفی و سیاسی کارانه برای جلوگیری از بروز چنین ائتلافی در جناح مقابل بود. به عبارت بهتر بزرگان هر دو جناح سیاسی فارغ از سهم خواهی های حداکثری طیف های دو جناح، همچنان بهترین راه توفیق خود در این انتخابات را در دو قطبی شدن این رقابت و یا کاسته شدن از تعداد قطب های آن می بینند. در مقابل سهم خواهان و طالبان قدرت حداکثری دو جناح نیز باکی از شکست ندارند و به چیزی کمتر از حضور تمام قد خود در قدرت رضایت نمی دهند و معتقدند دیگی که برای آنان نجوشد، همان بهتر که اصلا نجوشد!

دنیای اقتصاد:دولت یازدهم و میراث بازار ارز پرتلاطم
«دولت یازدهم و میراث بازار ارز پرتلاطم»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم مینا خرم است که در آن می خوانید؛رقابت های انتخابات ریاست جمهوری یازدهم در حالی به مرحله نهایی خود نزدیک می شود که شاید برای اولین بار در ایران، موضوعات اقتصادی مهم ترین دغدغه اکثریت قاطع رای دهندگان و کاندیداهای مختلف است. ایرانیان با مشکلات معیشتی مهمی دست به گریبان هستند که خصوصا در چند سال اخیر و با تشدید تحریم ها ابعاد جدیدتری یافته است.
به نظر می رسد که همه کارشناسان اقتصادی بر سر این موضوع اتفاق نظر دارند که بیکاری، تورم و نابسامانی بازار ارز از مهم ترین موضوعاتی هستند که کاندیداهای مختلف باید برای آنها چاره اندیشی نموده و برنامه هایی ارائه دهند. تجربه مشکلات اقتصادی در ایران بخش بزرگی از جامعه ایران را در فهم موضوعات اقتصادی تواناتر کرده و به آنها امکان درک محدودیت ها در فضای منابع محدود اقتصاد را بخشیده است.
نتیجه اینکه در حال حاضر، کاندیداهای ریاست جمهوری به سختی می توانند وعده هایی دهند که با شرایط اقتصادی داخلی و موانع خارجی امکان پذیر نباشند. مردم به سختی حرف کاندیدایی را باور می کنند که وعده «پایین آمدن قیمت دلار» یا «تولید میلیون ها موقعیت شغلی» یا «رفع سریع مشکل تورم» را ارائه دهد. واقعیت اقتصاد ایران، باید همه را به این باور برساند که مشکلات اقتصادی را کالبدشکافی کرده و برای درک پیچیدگی های آن تلاش کنند، سپس در فضایی سرشار از امید برای حل این مشکلات تلاش کنند. یکی از مهم ترین این مشکلات تلاطم بازار ارز است. نرخ ارز در ایران برای سال های طولانی تقریبا ثابت مانده و با تورم موجود در کشور افزایش نیافته بود.
بانک مرکزی مهم ترین بازیگر بازار ارز در ایران است و قیمت ارز در ایران با بهره گیری از مکانیسم های بازار آزاد تعیین نمی شود. بانک مرکزی با بهره گیری از درآمدهای نفتی از نرخ ارز دفاع کرده و به رغم توصیه های کارشناسان و اقتصاددانان هرگز به افزایش قیمت دلار به صورت ملایم و طی چند سال رضایت نداده بود. پایین نگه داشتن مصنوعی قیمت دلار از دید کارشناسان اقتصادی موجب کاهش صادرات و افزایش بی رویه واردات در کشور و مصرف غیر بهینه درآمدهای نفتی ایران بوده است. همواره این نگرانی درمیان برخی کارشناسان اقتصادی وجود داشت که روزی خواهد رسید که بانک مرکزی دیگر قادر به دفاع از نرخ ارز نبوده و موجب تلاطم بزرگی در بازار خواهد شد. این موضوع بالاخره با تشدید تحریم ها در بهمن ماه ۹۰ و شهریور ۹۱ رخ داد. ایران در دو سال پایانی دوره دهم ریاست جمهوری با تحریم های تحمیلی مواجه شد. این تحریم ها که ابتدا بانک مرکزی و سیستم پولی و بانکی را نشانه گرفته بود، با تحریم خرید نفت از ایران کامل شده و به صورت هدفمند به تلاش برای تضعیف اقتصاد وابسته به نفت ایران پرداخت که اثر نهایی آن در کاهش درآمدهای نفتی و بالاخره شوک ارزی ظاهر شد.
البته افزایش نرخ ارز به افزایش ۲۰ درصد صادرات غیر نفتی کمک کرده و تا حدودی محدودیت بانک مرکزی را در تامین ارز مورد نیاز تعدیل نموده است. اما سوالی که امروز پیش روی سیاست گذاران و خصوصا کاندیداهای ریاست جمهوری است این است که آیا بانک مرکزی در صورت تشدید تحریم ها قادر خواهد بود که از نرخ ارز در ایران دفاع کند یا بازار ارز همچنان در افت و خیز به سر خواهد برد؟
وابستگی اقتصاد ایران به درآمدهای نفتی پاشنه آشیل آن در دهه های گذشته بوده است. رهایی از این وابستگی در قالب سیاست هایی چون صندوق ذخیره ارزی یا صندوق توسعه ملی در دولت های مختلف پیگیری شد، ولی به دلیل عدم تعهد کافی به قوانین مربوطه با شکست مواجه شد. بنابراین اقتصاد ایران همچنان به نفت وابسته است و تحریم ها اگر چه به اجبار بخشی از این وابستگی را کاهش داده و با افزایش قیمت دلار به تحریک صادرات منجر شده است، اما با ایجاد تلاطم در بازار لطمات زیادی به بخش های اقتصادی زده است. بازار ارز در ایران در حال حاضر با سه نرخ ارز مواجه است که به دلیل دسترسی گروه های خاص به ارز مرجع و مبادله ای امکان فساد و رانت جویی را افزایش داده است. بنابراین دفاع از یک نرخ ارز و مبارزه با تلاطمات ارزی یکی از اولویت های اقتصادی دولت جدیدخواهد بود.
افت و خیزهای بازار به بنگاه های اقتصادی آسیب زده و تولید داخلی را در بخش هایی که به قطعات واسطه ای خارجی نیازمندند، با مشکلات زیادی روبه رو کرده است. کاندیداهای ریاست جمهوری برای غلبه بر این مشکل چه اندیشیده اند؟ برای رسیدن به اقتصادی مستقل از نفت چه باید کرد؟ به نظر می رسد اقتصاد ایران به دنبال کاندیدایی می گردد که بتواند همزمان با مقابله دیپلماتیک چاره جویانه
با تحریم های غرب از سیاست های مکمل اقتصادی نیز به گونه ای استفاده کند که ثبات پایدار به بازاری که در آن نرخ ارز به عنوان شاه نرخ اقتصادی تعیین می شود، برگردد.

منبع: جام جم آنلاین