اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۶ خرداد ۱٣۹۲ -  ۱۶ ژوئن ۲۰۱٣

«قبل از انتخابات تند تند تحلیل می نوشتید، حالا ساکتید؟ نمی خواهید به اشتباه خود اعتراف کنید و به دریای مردم بپیوندید؟»

پرسشی است که برای اخبار روز فرستاده شده است. نمونه ای از پرسش هایی که این روزها به وفور دهان به دهان می گردد و در فضای مجازی می چرخد و پاسخ هایی می گیرد و یا نمی گیرد. ما در این جا پاسخ خود را می دهیم:

ساکت نیستیم. نمی خواهیم در تبریک گفتن به رای دهندگان برای انتخاب آقای روحانی شریک شویم. به آن چه درباره ی انتخابات گفته ایم، متعهدیم و منتظریم چند روزی از مسابقه ی تبریک گویی به «خلق قهرمان» بگذرد تا حرف های خود را مطرح کنیم.
اخبار روز همچنان معتقد است، انتخابات جمهوری اسلامی در ایران انتخاباتی ضددموکراتیک بود که حقوق مردم ایران را به بدترین شکلی نادیده گرفت و اعتراض به این انتخابات، ابتدایی ترین و طبیعی ترین وظیفه ای بود که بر دوش طرفداران آزادی و عدالت و مدافعین واقعی انتخابات آزاد در ایران قرار می گرفت. ما برخلاف فضا و روحیه ای که این روزها به ویژه در فضای مجازی دست بالا را دارد. رقیب و دشمن خود در این انتخابات را نه شرکت کنندگان در انتخابات که حکومت جمهوری اسلامی می دانستیم و همچنان می دانیم. در آخرین سخن خود پیش از انتخابات نیز برای کسانی که به امید تغییر به پای صندوق های رای می روند آروزی پیروزی کردیم، گفتیم و باز هم می گوییم اعتراض ما به حکومت اسلامی ایران است که حق معترضین و مخالفین خود برای شرکت در انتخابات، از جمله داشتن کاندیدای مستقل را به رسمیت نمی شناسد و ممکن نمی گرداند.

ما همچنان معتقدیم همه ی کاندیداهای باقی مانده در این انتخابات با آرمان ها و سیاست های دموکراتیک و برابری خواهانه ی ما آن چنان فاصله ای داشته اند که نمی توانسته ایم نه خود و نه دیگری را تشویق کنیم که به آن ها رای بدهد.
این یک سیاست آرمانی و هوایی نیست، مبارزه برای دموکراتیک کردن انتخابات و برای برگزاری انتخابات آزاد در کشور است. ما معتقدیم کشور ما همین امروز شایستگی و استحقاق چنین انتخاباتی را دارد و پافشاری متحدانه ی اپوزیسیون و همه ی طرفداران آنتخابات آزاد بر روی این خواست، - خواستی که غالبا در سرگردانی انتخاب بین این و آن فراموش می شود - می تواند حکومت را برای تن دادن به آن بیشتر و بیشتر تحت فشار قرار دهد.

اشتباه ما در ندیدن این واقعیت بود که آقای حسن روحانی هم یکی از انتخاب های شورای نگهبان و «نظام» است و می تواند پیروز این انتخابات باشد. دفاع تقریبا یک پارچه ی اصلاح طلبان از آقای روحانی ما را به این نتیجه رساند که «نظام» اجازه ی پیروزی او را به این دلیل که پیروزی اصلاح طلبان و مردم را تداعی می کند نخواهد داد و به همین دلیل همچنان موضوع تقلب در شمارش آرا را به عنوان یکی از دلایل بدبینی خود به انتخابات مطرح می کردیم. ما متوجه ی سازش های پشت پرده نشدیم!
ما در زمینه ی «مهندسی انتخابات» در مدل سال ٨٨ ماندیم و از این نکته غافل شدیم که تقلب امسال در ورزیون جدید خود یعنی مدل سال ۹۲ طراحی شده و اجرا می شود. مدل تقلب در انتخابات ٨٨، بر سرکوب خشونت بار متکی بود، در ورزیون سال ۹۲، تقلب در همان مرحله ی رد صلاحیت ها به پایان رسید و کاندیداهایی در برابر مردم قرار گرفتند که احتیاج به تقلب در شمارش آرا نباشد. آن گاه آرا به طور حساب شده به یک سمت هدایت شد. رای دهندگان اکنون خوشحال اند که «رای خود را پس گرفته اند»، اما باید به این نکته هم واقف باشند که رای آن ها در این انتخابات به صورت کامل هدایت شد. «مهندسی» بدون سرکوب – و اکنون می توان گفت با رضایت رای دهندگان - صورت گرفت.

مردم دیشب در خیابان ها فریاد زدند که رای خود را پس گرفته اند. آن ها در عین حال می باید توجه کنند بر روی رایی که دادند نوشته شده بود «موسوی» و بعدتر نام های بسیاری به ان اضافه شد، از «سهراب» تا «ندا».... رایی که پس گرفته اند اما بر روی آن نوشته شده است «روحانی». آقای خامنه ای کوشش کرده است «بدهی» بزرگ خود به مردم را بسیار زیرکانه تسویه کند. او به نتیجه خواهد رسید، هرآینه آقای روحانی بدون هزینه و یا با کمترین هزینه، از کمند وعده هایی که در جریان انتخابات داده است بگریزد، و مردم هم احساس کنند که رای خود را پس گرفته اند.

این واقعیت را رد نمی کنیم که بخشی از رای دهندگان به آقای روحانی به تغییر رای داده اند. اما در سیاست نیات تعیین کننده نیست، نتیجه مهم است. «نیت مردم به تغییر»، به انتخاب آقای حسن روحانی انجامیده است. کسی با پرونده ای معین، مناسباتی معین و وظایفی معین در چارچوبه ی قدرت، و وعده های نسیه ای که برای جمع کردن رای به رای دهندگان داده است. اکنون همه ی مساله، نقد کردن این وعده های نسیه است.

پیش از این در مورد ضرورت پشتیبانی «خیابان» از «انتخابات» نوشته ایم. خیابان به معنی بیداری مردم، به معنی تشکل و آگاهی آن ها، به معنی سازماندهی و در برخی مواقع به معنای خود خیابان با جمعیت معترضش. اکنون نیز سخنی بیش از این نداریم، جز آن که این ضروت بیش از هر زمان دیگری به چشم می آید. آن ها که رای داده اند و نظر به تغییر داشته اند و آن ها که رای نداده اند و خواهان تغییر هستند، بهتر است به جنگ و خط و نشان کشیدن، تحقیر و تمسخر یکدیگر پایان دهند، یکدیگر را به رسمیت بشناسند و به یاد بیاورند که اختلاف آن ها بر سر ارزیابی هاست. آن ها امروز یک وظیفه ی مشترک در برابر خود دارند. هیچ کس به جز خودشان برای آن ها آزادی را به ارمغان نخواهد آورد.