اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲٨ خرداد ۱٣۹۲ -  ۱٨ ژوئن ۲۰۱٣

 «ریشه یابی بحران ترکیه»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم علیرضا رضاخواه است که در آن می خوانید؛اعتراض به قطع درختان در میدان “تقسیم” استانبول بهانه ای بود تا مردم به خیابان ها بریزند. رخدادهای چند روز اخیر در ترکیه اگرچه به بهانه تبدیل یک پارک به مرکز خرید بوده است ولی ریشه درمسائل عمیق تری دارد و مسلما پیامدهای گوناگونی در بعد داخلی، منطقه ای و بین المللی دارد. گسترش این درگیری ها به بیش از ۷۰ شهر دیگر در ترکیه از اهمیت و عمق خواسته های معترضین حکایت دارد. در یک تقسیم بندی کلی، سیاست های دولتی که منجر به شکل گیری موج گسترده اعتراض های خیابانی در ترکیه شده است را می توان در دو مقوله یعنی عثمانی گرایی در حوزه داخلی و عثمانی گرایی در حوزه خارجی دسته بندی کرد.
در بعد داخلی تصمیم اردوغان برای افزایش اختیاراتش از طریق تغییر قانون اساسی و تلاش برای تداوم حضور در قدرت تحت عنوان رئیس جمهور(آن چه منتقدان پوتینیسم می خوانند)، در کنار بی توجهی به ساخت موزاییک گونه فرهنگی- قومیتی ترکیه و تاکید بر عثمانی گرایی در حوزه داخلی باعث شده تا سه گسل اجتماعی "سنی - علوی " ؛ " سکولار- اسلام گرا" و "ترکی- کردی" در داخل این کشور به حرکت در آمده و جنبش های اعتراضی اجتماعی را به وجود آورد.
ترس از احیای سیستم خلافت و بازگشت به دوران ماقبل کمالیسم ( که نمونه بارز آن در تغییر نظام حکومتی از پارلمانی به ریاستی و تخریب پارک قزی به منظور احیای یکی از آثار دوران عثمانی می باشد) باعث شده تا جریان سکولار در این کشور هویت خود را در خطر ببیند، این در حالی است که احترام بیش از حد به سلاطین عثمانی که در قتل عام کردها و علوی های ترکیه نقش به سزایی داشته اند شکاف های سنی کردی و علوی سنی را در این کشور عمیق تر می سازد، آخرین نمونه آن را می توان در نامگذاری پروژه ساخت بزرگترین و عریض ترین پل ترکیه به نام «یاووز سلطان سلیم» مشاهده کرد. امری که باعث شد «حسین آیگون» نماینده «درسیم» و از سیاستمداران کُرد علوی اعلام کند که "یاووز سلطان سلیم خون هزاران علوی را ریخته و نباید بزرگترین پل ترکیه با نام او نامگذاری شود. وی همچنین به این موضوع اشاره کرده که دولت اردوغان با این اقدام خود نشان داده که برای برادری بین علویان و اهل سنت، پشیزی ارزش قائل نیست و ترجیح می دهد نام یک جلاد را در ذهن نسل های آتی حک کند." این در حالی است که در ترکیه بین ۱۵ تا ۲۰ میلیون علوی زندگی می کنند که دست کم ٣ میلیون نفر از آنها، از کردهای علوی هستند .
از سوی دیگر سیاست خارجه ماجراجویانه دولت اردوغان در قبال کشورهای همسایه به ویژه در سوریه و حمایت از جریان های تکفیری نه تنها گسل سنی علوی را تحریک کرده بلکه باعث شده تنازع و به هم ریختگی در عرصه بین الملل و عدم توفیق سیاستمداران حزب عدالت توسعه در سیاست خارجی بازتابی درونی بیابد. واقعیت آن است که ماجراجویی در عرصه سیاست خارجی برای کشوری که گردشگری یکی از ستون های اقتصادی آن محسوب می شود نوعی خود کشی است. کاهش روابط ترکیه با عراق، ایران و سوریه در پی بیش فعالی دستگاه دیپلماسی این کشور باعث شده تا نرخ رشد اقتصادی این کشور با کاهش مواجه شده و تجار ترک معروف به ببرهای آناتولی که از جمله تکیه گاه های دولت اردوغان محسوب می شوند ضرر گسترده ای را متحمل شوند.
علاوه بر این کشیده شدن درگیری های سوریه به داخل خاک ترکیه (مانند انفجار ریحانلی) و هزینه حضور صدها هزار آواره سوری در خاک ترکیه در کنار ورشکستگی اقتصادی استان های مرزی این کشور باعث رکود گردشگری شده است امری که باعث دو برابر شدن نرخ بیکاری در ترکیه شده است. اینها همه هزینه هایی است که به اعتقاد معترضان مردم ترکیه تنها به خاطر جاه طلبی های شخص اردوغان متحمل می شوند.عثمانی گرایی به عنوان دال مرکزی گفتمان حزب عدالت و توسعه چه در عرصه داخلی و چه در عرصه خارجی رو به افول است. رویاهای اردوغان و سردمداران این حزب برای حضور در قدرت تا یکصد سالگی ترکیه مدرن تنها در حالتی تحقق می یابد که عقلای این حزب به بازسازی و ترمیم گفتمان خود با توجه به واقعیات جامعه ترکیه بپردازند.

کیهان:حکمت در تراز امام خامنه ای
«حکمت در تراز امام خامنه ای»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛«جمهوری اسلامی ایران» پیروز بزرگ انتخابات ۲۴ خرداد ۱٣۹۲ بود. به این عبارت باید فراتر از کلیشه ها نگریست. جمهوری اسلامی در ظرف شریفی به نام ایران و به اعتبار اراده مداوم جمهور خود که مانند جریان خون در رگ های نظام سیاسی است، قوام و دوام یافته است.
در واقع جمهوری اسلامی و جمهور ایران مانند تار و پود به هم تنیده اند، هرچند که تلاش پیگیری از سوی بدخواهان ملت ایران در طول دهه ها صورت گرفت تا جمهوری ایرانی و جمهوری اسلامی معارض و مقابل هم جلوه کند. در همین سالهای اخیر، بدخواهان کوشیدند میان مردم و حاکمیت اعتمادزدایی و از نظام اعتبارزدایی کنند. دوستان جفاکاری هم بودند که با وجود دولت داری در طول ٣۰-۲۰ سال گذشته، بد عمل کردند و خواسته یا ناخواسته، به بدخواهان برای اعتمادزدایی و اعتبارزدایی یاری رساندند یا خانه های جدول آنان را پر کردند. برخی بانیان فتنه و انحراف از این دسته بودند که قصه پرغصه برخی اتفاقات ۱۵-۱۰ سال گذشته را تدارک کردند.
پیروزی جمهوری اسلامی ایران در حماسه جمعه ۲۴خرداد ۱٣۹۲، در واقع پیروزی مردم و رهبری است. تنها واشنگتن پست نبود که به فشار غرب برای تحریم اقتصادی و تحریم انتخابات اشاره کرد و نوشت «رهبر عالی ایران بی امان مردم را به شرکت در انتخابات تشویق می کرد و مردم ایران نیز اجابت و استقبال کردند و در عین حفظ آرامش، صف های طولانی در حوزه های رأی گیری تشکیل دادند.» فضای رسانه های خارجی و داخلی اکنون پر از تحلیل های مشابه واشنگتن پست است. همین پریروز بود که آقای عبدی عضو مستعفی حزب مشارکت گفت «من وقتی با اکثر تحلیل گران صحبت می کنم، نخستین حس شان این است که در برابر رفتار مردم باخته اند. مردم نشان دادند در امور مهم خود نه تحت تأثیر رسانه های خارجی و فضای مجازی و نه جو مأیوس کننده برخی نیروهای سیاسی داخلی هستند... شخصا معتقدم رهبری نظام بیشترین نقش را در این زمینه داشت. وقتی حکومتی ۴ سال تحت فشار تبلیغاتی درباره مسائلی نظیر کودتای انتخاباتی قرار دارد اما در نهایت انتخاباتی را برگزار می کند که بیش از ۷۰درصد مردم در آن شرکت می کنند و بسیار آرام و قابل اعتماد برگزار می شود، این یک پیروزی عظیم برای حکومت و کشور و مصداق واقعی حماسه است». و در تعاقب همین درک و فهم است که وبسایت ضدانقلابی گویانیوز تصریح می کند «ما پیش از این نیز در مقاله ای با عنوان در ستایش سیدعلی خامنه ای از هوشمندی او نوشته بودیم. محورهای سخنرانی او مولفه های مهندسی کردن انتخابات را در خود داشت. انتخابات با همان شور و نشاطی که رهبر جمهوری اسلامی می پسندید و سالم و بدون تقلب- و به قول هاشمی رفسنجانی بی هیچ شبهه ای- برگزار شد و نشان داد رعایت ساز و کارهای دموکراتیک در حکومت اسلامی و مفهوم مردم سالاری دینی در عمل وجود دارد و نظر و آرای مردم محترم شمرده می شود و حکومت اسلامی تجلی حاکمیت ملی است. با اثبات سلامت انتخابات، شایعه تقلب در سال ٨٨ نیز به عنوان مشتی جعلیات ثبت در تاریخ شد. این گونه است که رهبر به همه اهدافش دست یافته و باید به [آیت الله] سیدعلی خامنه ای یک دست مریزاد دیگر گفت».
شاید برای برخی تحلیل گران غریب بود که مقتدای حکیم انقلاب دو روز پیش از انتخابات و در دیدار اقشار مختلف مردم فرمودند «من توصیه اول و اهمّم، حضور در پای صندوق های رأی است. این از همه چیز مهم تر است برای کشور. ممکن است بعضی ها- حالا به هر دلیلی- نخواهند از نظام جمهوری اسلامی حمایت کنند اما از کشورشان که می خواهند حمایت کنند، آنها هم باید بیایند پای صندوق رأی. همه باید بیایند پای صندوق های رأی... کشور ما دشمن دارد، معارض دارد. در عرصه بین المللی، دشمن بین المللی دشمنی نیست که با رودربایستی و با من بمیرم، تو بمیری کنار بکشد؛ در دنیا این جوری نیست که بارودربایستی بگوییم طرف را خجالت زده کنیم، مثلا عقب بکشد. نه خیر هر چه شما ضعف نشان بدهید او می آید جلو؛ هرچه شما عقب بکشید، او جری تر می شود. این را ما تجربه کردیم؛ یک جاهایی عقب کشیدیم، دشمن ما جری تر شد؛ یک چیزی او گفت، ما به خیال مصلحتی حرف او را قبول کردیم، دیدیم پایش را گذاشت روی آن حرف، یک قدم آمد جلو. دشمن این جوری است...».
چند سال پیش برخی مطبوعات آمریکایی نوشتند که رابرت گیتس به هنگام تصدی ریاست سازمان سیا تکیه کلام ویژه ای داشت مبنی بر اینکه ایرانی میانه رو و معتدل وجود ندارد و ایرانی میانه رو، ایرانی مرده است! تاریخ یکصد سال اخیر ایران انباشته از این حقیقت است که قدرت های زورگوی عالم فقط با انقلابیون مسلمان و عالمان دینی در ایران سرستیز نداشتند بلکه مبارزان میهن دوست و طرفداران استقلال ایران را نیز تحمل نکردند. درباره کارنامه دکتر محمدمصدق حرف و حدیث و نقد فراوان است اما آنچه مسلم است اینکه او می گفت اجرای احکام اسلامی به من ارتباطی ندارد و من فقط دنبال ملی کردن نفت ایرانم. او به آمریکا خوش گمان بود و بارها به امید دیدن دم آمریکا و مهار انگلیس به نیویورک رفت و مذاکره کرد اما این تکاپوی پردامنه مانع از خیانت آمریکا و همراهی با پروژه ام آی سیکس انگلستان در اجرای پروژه کودتای ۲٨ مرداد ٣۲ نشد. تجربه دورتر، نهضت مشروطیت (۱۲٨۵شمسی) و سپس روی کار آمدن استبداد رضاخانی به واسطه کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ است. سیاست انگلیسی تفرقه بینداز و نابود کن در نهضت مشروطیت به ثمر نشست و حاصل خون دل انقلابیون را به غارت برد. وقتی توانستند میان سران نهضت (از جمله شیخ فضل الله نوری، سیدعبدالله بهبهانی و سیدمحمد طباطبایی و...) اختلاف بیندازند و آنها را به هم بی اعتماد کنند، اولین ضربه مهم به نهضت خورد و آخرالامر، اعتبار کلیت نهضت زیرسوال رفت و سرانجام در فضای ناامیدی عمومی، استبداد بازگشت و انگلیس ظرف چند سال ، فعال مایشاء ایران برای حداقل ۲۰ سال شد.
آن روز فریاد شیخ فضل الله نوری خطاب به همرزمان سابق خود شنیده نشد که «ایها الناس من به هیچ وجه منکر مجلس شورای ملی نیستم بلکه من مدخلیت خود را در تاسیس این اساس بیش از همه کس می دانم... اختلاف میان ما ولامذهب هاست که منکر اسلامیت و دشمن دین حنیف اند»و «آنچه خیلی لازم است برادران بدانند و از اشتباه کاری خصم بی مروت بی دین تحرّز نمایند این است که چنین ارائه می دهند که علما دو فرقه شده اند و با هم حرف دینی دارند و با این اشتباه کاری، عوام بیچاره را فریب می دهند که یک فرقه مجلس خواه و دشمن استبدادند و یک فرقه ضدمجلس و دوست استبداد! لابد عوام بیچاره می گویند حق با آنهاست که ظلم و استبداد را نمی خواهند افسوس که این اشتباه با هر زبانی و به هر بیانی بخواهیم دفع شود، خصم بی انصاف نمی گذارد». کمتر از یک سال پس از شهادت مظلومانه شیخ فضل الله نوری به دست یفرم خان ارمنی، سیدعبدالله بهبهانی (ظاهرا طیف مقابل شیخ) از سوی کمیته دهشت (باند تروریستی وابسته به حیدرخان عمو اوغلی) ترور شد و آیت الله طباطبایی با غصه گفت «سرکه ریختیم، شراب شد». پس از آن نیز آزادیخواهان وطندوست -ولو بی ادعا درباره تشکیل حکومت اسلامی- یکی پس از دیگری ترور و محبوس و تبعید شدند.
صدسال پس از آن ماجرا- مهرماه ۱٣٨۷- پایگاه اینترنتی پیک نت وابسته به ضد انقلاب خارج نشین، از ملاقات همکار خود با آقای «ح» از مشاوران ارشد آقای خاتمی در یکی از ساختمان های ریاست جمهوری واقع در خیابان نوفل لوشاتو و در تاریخ سوم مرداد ۱٣٨۴ خبر می دهد. آقای «ح» [عضو مرکزیت حزب منحله مشارکت] در این ملاقات مخفیانه که ٣ سال بعد فاش می شود، به خبرنگار می گوید «ترجیح می دهم درباره خاتمی صحبت نکنم مبادا که به او بر بخورد. او با ما تفاوت داشت. خاتمی روحانی بود و گروه خونی اش بیشتر به مجمع روحانیون می خورد. حزب مشارکت ما هم با مجمع خیلی فرق دارد. هر چند خاتمی در بین اعضای مجمع بهترین است. مجمع روحانیون، بدترین خیلی دارد. ما از ابتدا هم می دانستیم خاتمی با ما فرق دارد. بین اجزای سیستم فکری او سازگاری وجود ندارد. او آخرین میخ را بر تابوت اصلاحات زد». وقتی کسانی بتوانند درباره یک هم جناحی دیرین خود چنین سخن بگویند و او را با شاه سلطان حسین بی کفایت و اردک لنگ و... مقایسه کنند، چرا باید با نامزد مدعی حمایت از او (آقای روحانی) در انتخابات سال ۹۲ که مواضعی به مراتب اصولی تر از خاتمی دارد، همدلی کنند و حرمت وی را پاس دارند؟! باید به تدبیر آقای روحانی در این باب آفرین گفت که در همین مصاحبه دیروز تصریح کرد رئیس جمهور ملت ایران است و نه نامزد اشخاص و گروه های سیاسی. این یعنی که رئیس جمهور منتخب خود را بدهکار گروه های خاص نمی داند. البته یک جمله از همین آقای «ح» به یادگار مانده که شهریور ۱٣۹۱ در مصاحبه با نشریه اندیشه پویا تصریح کرد «مجمع روحانیون در دوره دوم ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی با وی مشکل پیدا کرده بود... هاشمی یک گیر داشت و می گفت انگار مرکز تحقیقات استراتژیک را که زمانی در دست موسوی خوئینی ها بود، تبدیل به تحریریه روزنامه سلام کرده اند. ولی ما گفتیم باید با هاشمی کار کرد و او را رها نکرد. هاشمی هر نظری داشته باشد، ما کار خودمان را می کنیم. من و بهزاد نبوی تا دوم خرداد ۷۶ در مرکز تحقیقات استراتژیک بودیم».
«جمهوری اسلامی ایران» پیروز بزرگ ماجرای حماسی روز جمعه ۲۴خرداد است و تنها بازندگان این جشن بزرگ ملی، کسانی هستند که برای مردم و نظام دام گستردند و ۴ سال پیش کشور را به آغوش بی ثباتی و بی قانونی بردند. آنها اکنون به توهم پیروزی، خود را لو داده و می گویند هیچ شبهه ای در این انتخابات وجود ندارد و دموکراسی پیروز شده است؛ در واقع شهادت می دهند دموکراسی را صرفا هنگامی می پذیرند که پیروز باشند وگرنه حاضرند خانه های جدول دشمن را پر کنند. قرآن درباره این قبیل می فرماید : «ای پیامبر بگو آیا آگاه کنیم شما را که زیانکارتر از همه در عمل کیست؟ آنها که تلاش شان در زندگی دنیا نابود شد و گمان می برند که نیکو عمل کرده اند» (آیات ۱۰٣ و ۱۰۴ سوره کهف).

جمهوری اسلامی:مصر با "مرسی" به کجا می رود؟
«مصر با مرسی به کجا می رود؟»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛سیاست یک بام و دو هوای دولت مصر که پس از سرنگونی حسنی مبارک، مهره آمریکا و رژیم صهیونیستی در منطقه، روی کارآمد و بر موج اسلام خواهی مردم این کشور سوار شد، تا کی می تواند ادامه یابد و دولت اخوانی این کشور تا چه زمانی قادر خواهد بود به رفتار پرتناقض خود در قبال مسأله سوریه و فلسطین ادامه دهد؟ این سوالی است که پررنگ تر از همیشه بر افکار عمومی مسلمانان جهان سنگینی می کند.
محمد مرسی، رئیس جمهور مصر، در اقدامی نسنجیده از قطع کامل روابط کشورش با سوریه خبر داد و اعلام کرد از روز دوشنبه (دیروز) تصمیم خود را برای قطع روابط با دمشق عملی می کند. وی در اظهاراتی همسو با کشورهای غربی و رژیم های مرتجع عرب خواستار ایجاد منطقه پرواز ممنوع در سوریه شد و با بکار بردن الفاظ نامناسب علیه حزب الله لبنان، از نیروهای مقاومت خواست فوراً نیروهای خود را از سوریه خارج کند. وی درحالی این اظهارات را بر زبان جاری کرد که قاهره مدعی تلاش برای حل مسالمت آمیز بحران سوریه است و از سوی دیگر به همراه کشورهای غربی و عربی با اعزام افراد مسلح و تروریست به سوریه و ارسال کمکهای تسلیحاتی برای آنها، به تشدید خشونت ها در سوریه کمک می کند.
این اقدام رئیس جمهور مصر با توجه به گرایش ضد امپریالیستی انقلاب مردم این کشور که حکومت دست نشانده حسنی مبارک را از کار برکنار کرد، قبل از اینکه با واکنش بین المللی روبرو شود، عکس العمل ها و انتقادهای شدید محافل داخلی مصر را برانگیخت. برخی از احزاب این کشور از جمله "حزب کرامه" با صدور بیانیه ای در این باره تاکید کرد تصمیم مرسی برای قطع روابط با سوریه، به سود منافع آمریکا و رژیم صهیونیستی و خلاف منافع ملی مصر است و نشانگر عدم صلاحیت وی در اداره امور کشور می باشد.
واقعیت امر اینست که تاکنون خطاهای دولت آقای مرسی را با تسامح بسیار، می شد به حساب تازه کار بودن و ناپختگی وی و حزب اخوان المسلمین در رسیدن به قدرت گذاشت ولی گاف اخیر علیه سوریه را نمی توان به حساب عدم آشنایی آنان با سیاست و فنون دیپلماسی گذاشت بلکه از این پس تداوم چنین موضعگیری هائی را در هیات حاکمه مصر باید به حساب وابستگی آقای مرسی و اخوانی های گرداننده صحنه سیاسی این کشور گذاشت و قطعاً هیچ توجیه قابل قبول دیگری برای آن نمی توان یافت.
به نظر می رسد محمد مرسی درصدد برآمده برای تداوم قدرت، با عدول از همه اصول و موازین قبلی خود، به ادامه سیاست های رژیم گذشته این کشور ادامه دهد. گویا وی با تکیه بر مسند حکومت، همه شعارهای قبلی خود را و اصول انقلاب مردم مصر را به فراموشی سپرده و به جای پاسخگویی به مطالبات مردم این کشور، به دنبال اجابت سیاست قدرت های فرامرزی است.
همین دو سال پیش بود که با حرکت مهارناپذیر مردم مصر، رژیم وابسته حسنی مبارک از اریکه قدرت به زیر کشیده شد و محمد مرسی پس از سقوط دیکتاتور آن کشور، به عنوان رئیس جمهور بر مسند قدرت نشست.
به قدرت رسیدن مرسی باعث خوشحالی بسیاری از مردم مصر شد، چرا که وی با شعار اسلام خواهی به روی کارآمد، اما پس از مدت کوتاهی، اتفاقاتی روی داد که در ابتدا باعث تعجب همگان شد و سپس با ادامه آن، مشخص شد که مرسی از شعارهای اسلامی خود کاملاً فاصله گرفته است.
از جمله تصمیمات مرسی، پایبندی به توافقنامه های ننگینی بود که در زمان حسنی مبارک با رژیم صهیونیستی منعقد شده بود و مردم انقلابی مصر، ابتدا تصور می کردند با رأی دادن به او، رابطه سیاسی قاهره با رژیم اشغالگر قدس به پایان خواهد رسید و قرارداد ذلت بار کمپ دیوید لغو می شود، اما اقدامات مرسی، عکس آن انتظارات را برآورده کرد. خطاهای استراتژیک پی در پی دولت مرسی و همراهی وی با سلفی گری و تروریسم، وضعیتی را پیش آورده که او با نارضایتی های بسیار مردم و احزاب سیاسی مصر مواجه شده است. مردم انقلابی مصر هنوز به یاد دارند که مرسی برای کسب آراء عمومی، از لزوم لغو پیمان کمپ دیوید و تنظیم سیاست های استکباری و ضد صهیونیستی سخن می گفت و یا در نطق های آتشین خود، همانند اردوغان بر سیاستمداران رژیم صهیونیستی می تاخت ولی پس از مدت کوتاهی با تکیه بر قدرت، همراهی و همگامی با سیاست های منطقه ای غرب و اسرائیل را در پیش گرفت.
حکومت جدید مصر در قضایای منطقه ای و بین المللی، در کارنامه خود نشان داد که همچنان متحد آمریکا، اسرائیل و ارتجاع عرب است و نمونه بارز آن تأیید توافقنامه ننگین کمپ دیوید، حفظ رابطه با رژیم صهیونیستی و اعزام سفیر به تل آویو بود، اتفاقی که باعث به جوش آمدن خون مسلمانان انقلابی مصری شد زیرا وی پس از تعیین سفیر برای اسرائیل، با نوشتن نامه ای به شیمون پرز رئیس رژیم صهیونیستی از وی به عنوان دوست عزیز و بزرگوار خود یاد کرد. مرسی با ارسال این نامه محبت آمیز به شیمون پرز نشان داد که همچنان چشم به دلارهای آمریکا و کشورهای مرتجع عرب دوخته و بنا دارد با اعلام وفاداری به اسرائیل و تاکید بر حفظ امنیت رژیم صهیونیستی در جهت خلاف مسیر ملت انقلابی مصر و آرمان های اسلامی حرکت کند.
متأسفانه خطاهای پی در پی و غیرقابل چشم پوشی دولت آقای مرسی نشان می دهد که وی بر ادامه این راه تأکید دارد، زیرا درحالی که مردم مصر انتظار داشتند وی پس از روی کار آمدن با استفاده از پشتوانه مردمی اقدام به تعطیلی سفارت رژیم صهیونیستی در قاهره کند، امروز شاهد تصمیم وی برای بستن سفارت سوریه و پایان دادن به روابط مصر با دمشق هستند، اقدامی که هرگز شایسته کشوری چون مصر و مردم متمدن انقلابی این کشور نیست.
قطعاً سیاست هایی که دولت آقای مرسی در پیش گرفته، نه تنها توفیقی در بالا بردن جایگاه مصر در میان کشورهای جهان بویژه مسلمانان نخواهند داشت بلکه فقط موجب خوشایند آمریکا، اسرائیل و مرتجعین عرب خواهد شد که همگی آنها در کمین تغییر شرایط منطقه و ضربه زدن به آرمان مسلمانان هستند.
مردم مصر انتظار نداشتند محمد مرسی با بلند کردن پرچم تفرقه انگیز اخوانی، چنین مواضع فتنه انگیر و تحریک آمیزی علیه سوریه اتخاذ کرده و خود را وارد بازیهای افراطی و طایفه گرایانه کند. بازی شومی که هرگز بیانگر اراده و خواست ملت مصر در جهت تقویت روابط نزدیک و مستحکم با ملت سوریه نیست.
اقدام اخیر رئیس جمهور مصر، در واقع تکمیل فتاوای تکفیری شیوخ فتنه گر علیه سوریه است، چرا که درست دو روز پس از دیدار مرسی با یوسف قرضاوی مفتی درباری قطر و با وعده و وعیدهای آنان صورت می گیرد. این بازی ها با هر هدفی که طراحی شده باشد، برنده و بازنده آن کسی جز شخص آقای مرسی نیست که با این قبیل عملکردها، به زودی موجبات سرخوردگی مردم مصر را از عملکرد دولت فراهم خواهد کرد و به بی اعتمادی مردم دامن زد. قطعاً همین قبیل رفتارهای نارواست که باعث گرایش مردم مصر به احزاب مخالف شده و رفته رفته دولت مرسی را به نماد بی کفایتی تبدیل کرده است، هر چند ملت مصر بزرگتر از آن است که مرسی بتواند با چنین سیاست هایی، آنها را به عاملی برای اجرای طرح های تفرقه افکنانه و توطئه آمیز به نفع آمریکا و رژیم صهیونیستی تبدیل کند.

رسالت:ما و دکتر حسن روحانی
«ما و دکتر حسن روحانی»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر حامد حاجی حیدری است که در آن می خوانید؛چند شب قدر را در مسجد شهید مطهری، با سخنرانی دکتر حسن روحانی، قبل از درس اخلاق و توسل به قرآن کریم آیت الله امامی کاشانی (حفظه الله) سپری کرده ام؛ برای من، همین که وی محل اعتماد آیت الله صاحبدل، امامی کاشانی بوده است، جای دلگرمی است.
در جریان دو یا سه دوره از انتخابات مجلس شورای اسلامی هم به ایشان رأی داده ام.
و امید دارم که او یک اکبر هاشمی رفسنجانی جدید، منتها از نوع و جنس اول و اصیل اش باشد. همان جنس اصیل که آیت الله سید علی حسینی خامنه ای در وصفش فرموده بود که برای من، هیچ کس آقای هاشمی نمی شود. آن ها که با او تجربیاتی نزدیک تر از تجربیات من دارند، او را یک مدل کوچک تر از هاشمی رفسنجانی می دانستند که هم در جریان اصلاح طلب طرفدار دارد، و هم در جریان اصولگرا. در هر دو جریان، مخالف هم دارد، اما خودش "کارگزارانی" بودنش را انکار می کند و می گوید: "به لحاظ فکری به طیف اصولگرا نزدیک ترم" و نشان آن را در آن می داند که هم از بنیادگذاران و هم عضو شورای مرکزی "جامعه روحانیت مبارز تهران" است.
حسن روحانی، اتاق بسیار بزرگی دارد که آن هم شبیه دفتر کار اکبر هاشمی بهرمانی رفسنجانی است، منتها به جای کتابخانه بزرگ، یک ال. سی. دی. فوق بزرگ به ابعاد سه متر در یک و نیم متر در آن هست، که شاید علاوه بر متن کتاب ها، می توان اخبار تلکس های خبرگزاری ها را در آن دید.
زمانی، تلفن روی میزش، چند خط مستقیم داشت که در کنار هر دکمه خطوط مستقیم، نام های موسویان، فروزنده، آقامحمدی، امیرآبادی و عباد منقش گشته بود. این ها کسانی بودند که حسن روحانی در یک روز، بیشترین ارتباط را با آن ها داشته است. بر این فهرست، نام دکتر حسام الدین آشنا و حجت الاسلام سید رضا اکرمی و دکتر محمد نهاوندیان را هم بیفزایید. این نام ها را به خاطر بسپارید: همه مردان روحانی.
روحانی در شرایطی رئیس جمهور می شود که تمام تجربیات هاشمی و خاتمی را پشت سر خود دارد، به حساسیت سیاست های فرهنگی و عدالت اجتماعی که به برآمدن موج اصولگرایی منجر شد نیز واقف است. او افکار روشنفکرمآبانه محمد خاتمی را هم ندارد و عمق نگاه و درک وی، بسیار بیشتر و ژرف تر است؛ چنان که در مجلد نخست "اندیشه های سیاسی اسلام" می گوید: " فکر مدرن، اگر چه دموکراسی یونانی را (در هیأتی نوین) بازسازی کرد و مردم را در محاسبات سیاسی، صاحب حق (و نه تکلیف) تشخیص داد، لکن، به دلیل طرد اخلاق از سپهرِ سیاست، نتوانست از این دستاورد ارزشمند بشری به نحو مطلوب، ثمری بردارد و این چنین شد که سیاستِ مدرن به رغم برخورداری از یک بالِ توانمند، سرانجام، سقوط کرد و زمین گیر شد؛ و انقلاب اسلامی ایران، درست در کنار حضیضِ این سقوط، برخاست و عالم گیر شد، اما، چگونه؟ و چرا؟... هر چه جلوتر آمده ایم، نیاز نظرورزانِ دنیای سیاست به الهامات انقلاب اسلامی، بیشتر و بیشتر شده است. انقلاب اسلامی ایران در شرایطی ظهور پیدا کرد که بحران در اندیشه سیاسی غرب پدیدار گشته بود. اگر چه این بحران، هنوز بازوی چپ (مارکسیستی) این تفکر را به طور کامل ساقط نساخته بود، اما، علائم این سقوط از منظر شمار اندکی از راسخان در علم (و در رأس آنان حضرت امام خمینی( ره) پوشیده نبود. بحران، منحصر به جناح مارکسیستی نبود، و جناح دیگر نیز از زاویه ای دیگر با آن دست و پنجه نرم می کرد. در یک چنین ایستاری، انقلاب اسلامی ایران، با دو آموزه نوین "اخلاق" و "مردم سالاری دینی" ، صلای تازه ای در سپهر سیاست در داد. اخلاق را که محبوس ماکیاولی ها در پشت صحنه سیاست بود، به صحنه باز گرداند و مدل جدیدی از دموکراسی را (که در آن ایده آل ها نیز شأن و جایگاه خود را دارند) تحت عنوان "مردم سالاری دینی" عرضه داشت. ...
انقلاب اسلامی ایران را از منظری "درون متنی" دینی نیز می توان مورد مطالعه قرار داد. در طول ۱۴ قرن گذشته (پس از رحلت پیامبر اسلام) جنبش های دینی، عامل تغییرات اجتماعی و سیاسی وسیعی در جهان اسلام بوده و در بسیاری موارد، سرنوشت جوامع اسلامی را رقم زده اند. بی تردید، شرایط ناامیدکننده اجتماعی، استبداد رأی حاکمان، رسوبات جاهلی حکام، انتظارات بحقّ مردم از یک جامعه اسلامی و عدم اجرای واقعی احکام و مقررات دینی، عموماً محرک مردم برای این گونه جنبش ها بوده است".
من با شناختی که از او، با شناختی که از برخی از اعضای تیم وی، و از شرایط روزگار دارم، دلیلی برای نگرانی بسیار نمی بینم. به گمان من، او می تواند یک هاشمی رفسنجانی جدید و اصیل باشد.
من تعصبی به حزب و جناح ندارم؛ راه حق را هر که رود، دل ما هم گرم می شود. زمینه و زمانه و روزگار هم باعث شده است که خیلی حرف ها و کارها امتحان خود را پس داده اند و قابل تکرار نیستند. در این شرایط و همه شرایط، به باور من، اصلاً مهم نیست که پرچم راه حق دست ماست، یا آن ها. اصلاً مهم نیست که ما پرده دار خانه و منزل حق و حقیقت هستیم یا آن ها. اصلاً مهم نیست که ما به خواستاران حقیقت، آب و روشنایی می رسانیم، یا آن ها. مهم آن است که خانه ایمان به یزدان پاک و روز معاد و جهاد در راه حق، آباد باشد و آباد باد: أَجَعَلْتُمْ سِقَایهَ الْحَاجِّ وَعِمَارَهَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ کَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْیوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِی سَبِیلِ اللّهِ لاَ یسْتَوُونَ عِندَ اللّهِ وَاللّهُ لاَ یهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ (توبه/۱۹).
من دلیلی نمی بینم که برای رئیس جمهور آینده کشورم، آرزوی موفقیت نکنم؛ به این معنا که آرزومندم که او یک هاشمی رفسنجانی جدید گردد، منتها از نوع و جنس اول و اصیل اش. همان جنس اصیل که آیت الله سید علی حسینی خامنه ای در وصفش فرموده بود که برای من، هیچ کس آقای هاشمی نمی شود.البته برای این منظور، به او یک پیشنهاد جمع و جور دارم: این که "تمام نقاط ضعف رئیس جمهورهای پیشین را از خود دور کند، و تمام نقاط قوت آنان را از آن خود نماید". توضیح اینکه از هاشمی اصیل، سازندگی و اعتدال و ولایتمداری و دین پروری و جهاد فی سبیل الله را بگیرد، ولی از فساد طبقه مدیران و از پر و بال یافتن خانواده و اطرافیان خود بپرهیزد. از خاتمی، دفاع از قانونمداری و آزادی های قانونی و خصوصاً آزادی های سیاسی مشروع را بگیرد، ولی از آزادی وقاحت و بی عفتی و روشنفکرمآبی پرهیز کند. از احمدی نژاد، سخت کوشی و مردمی بودن و ساده زیستی و افراشتن بیرق مبارزه با فساد و جهاد در راه عدالت را بیاموزد، ولی از حاشیه سازی بپرهیزد.
یک نکته کلیدی دیگر هم برای رئیس جمهور آتی دارم. اگر می خواهد آنچنان به الگوی مُثُلی "هاشمی اصیل" نزدیک شود که نه تنها پس از چهار سال، بلکه پس از هشت سال، عده ای به تدارک بیفتند تا قانون اساسی را عوض کنند تا او هشت سال دیگر و شاید مادام العمر رئیس جمهورشان بماند، و حتی همین اصولگرایان امروز هم دلیلی برای رقابت با او نبینند، در سه حیطه، خود را با شرع و ملت و ولایت تنظیم کند: در حیطه "سیاست خارجی"، در حیطه "سیاست فرهنگی" و در حیطه "سیاست عدالت و پیشرفت". در حیطه "سیاست خارجی"، هیچ چیز به اندازه "تدبیر و امید و مقاومت" اهمیت ندارد. در حیطه "سیاست فرهنگی" هیچ چیز به اندازه نسق بخشیدن به موضوع عفاف و حجاب اولویت ندارد. در حیطه "سیاست عدالت و پیشرفت"، هیچ چیز به اندازه کاستن از شکاف مرکز و پیرامون، سرنوشت ساز نیست.
همه این نکات، به این معناست که آرزومندم که حجت الاسلام دکتر حسن روحانی، یک هاشمی رفسنجانی جدید گردد، منتها از نوع و جنس اول و اصیل اش. همان جنس اصیل که آیت الله سید علی حسینی خامنه ای در وصفش فرموده بود که برای من، هیچ کس آقای هاشمی نمی شود.‏

یاست روز:چند پیشنهاد کاربردی به رئیس جمهور منتخب
«چند پیشنهاد کاربردی به رئیس جمهور منتخب»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم علی یوسف پور است که در آن می خوانید؛۱- انتخابات ریاست جمهوری اخیر از جهات مختلف دارای ویژگیهای ممتاز نسبت به انتخابات سال ۸۸ می باشد. که به قرار ذیل می باشد.
تمام سلایق سیاسی کشور در انتخابات دارای نامزد بودند. با تلاش وزارت کشور و شورای نگهبان انتخابات در کمال آرامش و صحت برگزار گردید که حتی دشمنان قسم خورده ملت ایران به آن اعتراف نمودند.
رفتار نامزدهای انتخاباتی، چه زمان تبلیغات و مناظره ها و چه بعد از اعلام نتیجه انتخابات قابل تقدیر و تحسین می باشد. در درجه اول پیام تبریک نامزدهایی که از صحنه رقابت بازمانده اند و تعدادی از آنان به ملاقات نامزد پیروز رفتند، و از این مهمتر سخنان آقای دکتر روحانی بعد از اعلام نتایج و دعوت از نامزدهای دیگر برای همکاری در حل مشکلات کشور سنت حسنه جدیدی را در کشور پایه گذاری می نماید.
جشن و پایکوبی مردم هم بعد از اعلام نتایج آرا با آرامش و رفتار متین مردم بخصوص جوانان همراه بود و شاهد بودیم که تعداد زیادی از هواداران نامزدهای دیگر هم به همراه هواداران نامزد برنده در خیابان ها و میادین حاضر شدند صدا و سیما هم در امر تبلیغات سنگ تمام را گذاشت و شاهد بودیم که هر چه از زمان تبلیغات می گذشت روش های سازمان صدا و سیما کامل تر و اثرگذارتر بود و در اطلاع رسانی به مردم و ایجاد شور انتخاباتی نقش اول را ایفا کردند که امید است این روش تبلیغاتی درآینده کامل تر و به گونه ای که در انتخابات مجلس شورای اسلامی تسری نماید.
جا دارد ضمن تبریک به منتخب مردم از همه دست اندرکاران تشکر و قدردانی شود و در این انتخابات هم ملت ایران نشان داده است ملتی است با هویت یکپارچه و در روزهای سرنوشت ساز تصمیمات ملت ایران به واقع حماسه ساز می باشد.
۲- اقدام مهم و سرنوشت ساز آقای دکتر روحانی برگزیدن تیم همکاران خود می باشد. با توجه به سوابق کاری ایشان و روش های نامبرده امید است که افرادی لایق وبا تجربه، درستکار انتخاب نمایند این گونه افراد حتی در میان کسانی که تفکر و روش آقای روحانی را قبول دارند فراوان هستند.
پیشنهاد می شود ریاست محترم جمهور منتخب از میان نامزدهای رقیب و از میان مدیران دولت های گذشته آنان که کارآمدی و درستکاری خویش را به اثبات رسانده اند استفاده نماید که این روش هم یک سنت حسنه ای در میان دولت مردان کشور شود.
بنظر نگارنده اگر آقای دکتر روحانی موفق به انتخاب همکاران کارآمد شود، در جهت انجام وظایف خویش ۹۰ درصد کار را به انجام رسانده ا ست چون برنامه های دولت آینده را هم خود ایشان ارائه نموده اندو هم از برنامه های نامزدهای دیگر می توانند استفاده نمایند. برنامه پنجم هم که مصوب مجلس شورای اسلامی می باشد و بسیاری از مراکز پژوهشی و تحقیقاتی هم روی موضوعات مختلف کارهای خوبی انجام دادند که قابل استفاده برای دولت آینده می باشد.
۳ـ بزرگترین مشکل مطرح شده توسط مردم و همه نامزدهای انتخابات بحث مشکلات گرانی، تورم، بیکاری و در یک کلام مشکلات اقتصادی کشور می باشند که در سالهای اخیر توسط مقام معظم رهبری در قالب موضوعات مختلف به عنوان موضوع سال اعلام فرمودند.
مشکلات و مسائل اقتصاد کشور بر همگان روشن می باشد که در قالب مناظره ها و برنامه نامزدهای انتخابات بخصوص خود آقای دکتر روحانی به اطلاع مردم رسانده شد. اما به نظر نگارنده هر چند بهترین برنامه ها تدوین و به تصویب مراجع ذی صلاح برسد. اما اگر مشکلات ساختاری حل نگردد برنامه های خوب هم مثمر ثمر نخواهد بود.
الف: بیش از هفتاد درصد اقتصاد ایران دولتی است این بزرگ ترین مانع پیشرفت کشور است باید دولت محترم تمام سعی خویش را در اجرای قانون اصل ۴۴ به کار بندد. مقاومت بدنه دولت و مدیران میانی بزرگ ترین مانع این مسیر می باشد در کنار اقتصاد دولتی یک طبقه رانت خوار (ویژه خوار یا مفت خور) به وجود آمده است که خود در اجرای خصوصی سازی اقتصاد در کنار مقاومت بدنه دولتی می باشد. که باید با قاطعیت و برنامه ریزی این مهم انجام شود که تولید و تجارت در دست مردم قرار گیرد.
ب: اقتصاد ایران فاقد یک مرکز فرماندهی متمرکز می باشد. به ریاست محترم جمهوری منتخب پیشنهاد می شود، تولیت اقتصادی در ریاست جمهوری ایجاد نمایند که دبیری شورای اقتصادی را عهده دار باشد و هماهنگی دستگاه های اقتصادی کشور را انجام دهد.
قوانین لازم را برای ایجاد امنیت سرمایه گذاری و حمایت از سرمایه گذاریهای موجود و آینده پیگیری نماید و نسبت به مبارزه با واردات بی رویه قاچاق کالا و تثبیت قوانین و مقررات تجاری و اقتصادی اقدام نمایند. دولت آینده باید بیشتر وقت و نیروی خویش را برای حل مسائل اقتصادی کشور قرار دهد.
دولت آینده باید به گونه ای عمل نماید که کلیه کارشناسان بخش خصوصی و عمومی بتوانند تجربیات و نظرات خویش را به مجریان دولت ارائه نمایند.

آفرینش:رئیس جمهور جدید و نقش متغیر فردی در سیاست خارجی ایران
«رئیس جمهور جدید و نقش متغیر فردی در سیاست خارجی ایران»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم علی رمضانی است که در آن می خوانید؛در سیاست خارجی همه ی کشورهای جهان نخستین و مهم ترین هدف و انگیزه تامین امنیت و بقا یا منافع ملی است. در این بین در ادبیات سیاسی مهم ترین هدف سیاست خارجی حفظ امنیت و بقا است و بر اساس آن اهداف دیگر سیاست خارجی تعریف می شود. همچنین سیاست خارجی دارای اهداف متعدد، متکثر و متنوعی است و سیاست خارجی ای موفقیت آمیز خواهد بود که بتواند بین این اجزا توازن و تناسب ایجاد کند.
یکی از مهم ترین حوزه های مدیریتی سیاست خارجی، میزان توانایی دولت در پیگیری همزمان این اجزا است. در این حال هر چند در گذشته و از سالها پیش سه اصل عزت،حکمت و مصلحت به عنوان اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران مطرح شده و در گفتمان سیاست خارجی عقلانیت بسیار حائز اهمیت است اما برونداد سیاست خارجی بیانگر ناتوانی یا عدم دسترسی کامل به اهداف سیاست خارجی در عرصه بین الملل است.
در این شرایط با توجه به انتخاب رئیس جمهور جدید در ایران اگر به نقش و متغیر فرد در سیاست خارجی توجه کنیم در واقع این متغیر تاحد زیادی می تواند در برطرف کردن چالشهای بیرونی سیاست خارجی موثر باشد. چرا که از یک سو دکتر حسن روحانی دارای ویژگی هایی تعریف شده بوده و می تواند نگاه جامعه بین المللی به شخص رئیس جمهور در ایران و پیامدهای موفقیت در عرصه سیاست خارجی جلب کند. دکتر روحانی در عرصه سیاست خارجی، دیپلماسی ایران و پرونده هسته ای دارای پیشینه است و جدا از تعلق به جامعه روحانیت تحصیل کرده حقوق است.
وی همچنین مذاکره کننده پیشین هسته ای ایران بوده و در سطحی بسیار بالا با وزیران کشورهای اروپایی در زمینه پرونده هسته ای ایران وارد مذاکره شده و به عنوان شخصیتی معتدل و دارای دیسیپلین مورد شناسایی آنان قرار گرفته است.
این امر در حالی است که اکنون سیاست خارجی کشور در عرصه های گوناگون با چالشهای منطقه ای بین المللی و تهاجم های رسانه ای روبرو است. به گونه ای که در برخی از نظرسنجی جهانی انجام شده (همچون موسسه پیو از ٣۹ کشور حاکی از آن است که ۲۰ درصد شرکت کنندگان در نظرسنجی نظراتی موافق ایران و ۵۹ درصد دیدگاهی مخالف ایران دارند) ایران با اقبال عمومی چندانی مواجه نبوده است. این امر جدا از نوع هجمه های رسانه ای دشمنان ایران عملا ناشی از ناتوانی ما در شناساندن ایران نیز بوده است.
آنچه مشخص است شناخت وضعیت کنونی نظام بین الملل؛ شناخت ماهیت قدرت و شناخت نوع قدرت رایج در سیاست بین الملل در کنار اعمال موفقیت آمیز سیاست خارجی براساس سه اصل عزت،حکمت و مصلحت به عنوان اصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و وجود توازن و تناسب بین این سه اصل از وظایف دولت آینده است.
در این بین با توجه به نقش مهم متغیر فردی و یا جایگاه رئیس جمهور در پیشبرد این اهداف باید بیش از هر زمانی امیدوار بود که رئیس جمهور جدید از یک سو با تمام وجود از حقوق ایران در پرونده هسته ای و دستیابی به انرژی هسته ای صلح آمیز دفاع کند و از سویی نیز در پی ایجاد اعتماد بین المللی برای ایران باشد.

حمایت:تقویت همبستگی و نشاط ملی ضرورت فوری

«تقویت همبستگی و نشاط ملی ضرورت فوری»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛در روزهای اخیر پس از اعلام نتیجه انتخابات ریاست جمهوری، مردم در شهرهای مختلف به صورت خود جوش وگسترده به شادی وابراز احساسات پرداختند. این ابراز احساسات تنها با حضور افرادی که به فرد منتخب ریاست جمهوری رای دادند برگزار نشد بلکه از همه طیفهای جامعه در این شادی خودجوش حضور یافتند تا بدین طریق دلبستگی خود به کشور واعتلای آن را نشان دهند. به عبارت دیگر، خیلی از افراد حتی آنها که اصلا رای نداده بودند وقتی شادی دیگر مردم را دیدند بی اختیار آنها نیز به جمع هموطنان خود پیوستند وسعی کردند تا همدلی وهمبستگی بین آنها گسترش یابد. چنین صحنه هائی در هر کشور بندرت در سطح ملی بوقوع می پیوندد مگر اینکه رویداد بوقوع پیوسته از چنان اهمیتی برخوردار باشد که همه بی اختیار به جمع دیگران بپیوندند .
همین امروز ممکن است پس از مسابقه با کره جنوبی در مسیر راهیابی به جام جهانی نیز شاهد چنین شادی ملی باشیم اگر به امید خدا بازیکنان تیم ملی بتوانند این مسابقه را نیز همانند دو مسابقه اخیر خود با پیروزی به سرانجام برسانند. اشاره به این رویدادها ازآن رو صورت گرفت تا در یادداشت امروز تاملی در این زمینه انجام شود وبدین طریق، قدری به ارزش واهمیت همبستگی و نشاط ملی بیندیشیم وخصوصا توجه کنیم که با کیمیای نشاط وشادابی ملی چه دردهائی را می توان درمان کرد و تا چه اندازه امروز کشور نیاز به تقویت شادابی فراگیر دارد.شادابی و نشاط ملی از جمله مهم ترین مولفه های تقویت همبستگی ملی است چنانچه همبستگی ملی خود بخود مولد شادابی و نشاط و همدلی در هر کشور است.
عجالتا آنچه از منظر حقوقی می توان مطرح کرد این است که هر چه قوانین و مقررات کشور موانع شادابی ملی را از سر راه بردارند و طرق منطقی و درست شادابی همگانی را فراهم آورند طبیعتا موجب تقویت این مهم خواهند شد و بالعکس، هر چه قوانین کشور در این حیطه سخت گیرانه وبا نگاه سوء ظنی به مردم باشد طبیعتا خودسانسوری را شکل می دهد و دستگاه های رسمی را در مقابل مردم قرار می دهد و از حیث فرهنگی، چه بسا افراد بدین طریق به چند چهره عمل کردن کشیده می شوند که در هر جا متناسب با محیط مزبور خود را همرنگ نشان دهند و این همان معنای ساده نفاق است که به شدت در ادبیات دینی ما نفی شده است. نظام حقوقی اگر برای نشاط ملی برنامه ریزی درست ارائه کند مردم خود حدود قانونی را رعایت می کنند و اگر کسی تخطی کرد به طور خودکار از سوی مردم نفی و طرد می شود و این بهترین نظارت ها برای سلامت جامعه است.
نکته دوم قابل توجه این است که بخش عمده ای از مشکلات به عملکرد خود ما شهروندان مربوط می شود که به همدیگر رحم نمی کنیم وخیلی از ما مردم تلاش داریم تا منافع خود را به هر قیمتی که شده ولو با لطمه زدن به حقوق دیگران تامین کنیم. این رفتارها در شرائطی توسعه می یابد که همبستگی ملی مخدوش شده یا تضعیف گردیده باشد. ولی در فضای همدلی و همبستگی همه به یکدیگر رحم و شفقت می ورزند و از حال همدیگر بی خبر نیستند و در چنین جامعه ای کاسب آن به خود اجازه نمی دهد به هم وطن خود جفا کند یا کارمند فلان اداره به خود اجازه نمی دهد با ارباب رجوع برخورد ناجوانمردانه ای داشته باشد. همبستگی و همدلی در فضائی رشد می یابد که اعتماد عمومی به همدیگر و در رابطه جامعه با حکومت هر روزه تقویت شود. به همین جهت است که از این اعتماد، در هر کشوری به عنوان مهم ترین سرمایه یعنی سرمایه اجتماعی و از سرمایه های مادی مهم تر یاد می کنند. فضای این روزهای کشور ما نشان داد که هر چه اعتماد متقابل در روابط مردم با نهادهای رسمی و با یکدیگر گسترش یابد، شادابی محصول آن خواهد بود و این شادابی متفاوت است با ولنگاری و هنجار شکنی وبر خلاف اعتقادات اکثریت جامعه حرکت کردن و حریم قانونی را زیر پا گذاشتن.
نکته سوم اینکه دائماً باید رصد کرد و مراقب بود که چه عواملی همبستگی و نشاط ملی را مخدوش می سازد. تکیه بر رویکردهای باندی و گروهی چنددستگی را در کشور دامن می زند.
انتخابات اخیر خوشبختانه بر خلاف خواست دشمنان انقلاب اسلامی، تبدیل به فرصت بزرگی برای کشور شد از این حیث که مردم کدورت های گذشته بین طیف های مختلف جامعه را نادیده انگاشتند و به صورت خودجوش در فضای همدلی و رفاقت حرکت کردند. خوب است دستگاه ها نیز به سرعت اختلافات و رقابت های قبلی بین خود را که طی چند سال اخیر گاه نمودهای خیلی بدی پیدا کرد را فراموش کنند و زمینه ای فراهم آورند که هر روزه از تریبون های عمومی بیانات محبت آمیز و دوستانه ومصلحانه و مبتنی بر سیره اخلاقی پیامبر رحمت و شفقت (ص) پخش شوند نه تهدید و ارعاب و قدرت نمائی.
نکته چهارم اینکه رسانه ها باید زمینه های مختلف همبستگی ملی را همواره تقویت کنند و بدانند که هر چه نشاط عمومی جامعه بیشتر شود آسیب های اجتماعی و یاس ونومیدی و گرایش به بدی ها کاهش می یابد و این امر در مسیر پیشرفت کشور بسیار اساسی و مورد نیاز است. در روزهای اخیر رسانه ملی با درک همین مهم به استقبال شادی های مردم پس از انتخابات رفت وبی آنکه واهمه داشته باشد که شاید فلان شهروند پوشش مناسبی اتخاذ نکرده باشد یا در فلان گروه شادی کننده حرفی در مورد دغدغه های سیاسی منتقدین مطرح شود، با شفافیت به استقبال این شادی و نشاط ملی رفت و همین امر طبیعتا اعتماد مردم به رسانه ملی را افزایش می دهد و این امکان را از رسانه های خارجی سلب می کند که نقش دایه مهربان تر از مادر را در اطلاع رسانی ها ایفا کنند.
نکته آخر به سیاسیون و شخصیت های فعال سیاسی اجتماعی مربوط می شود. این عزیزان باید همواره منادی دوستی و محبت و صمیمیت در کشور باشند. عملکرد این افراد قطعا در بهبود فضای نشاط ملی موثر است همانگونه که همین افراد می توانند با بی توجهی و خود محوری جامعه را دچار تلاطم های متنوع سازند. آینده کشور ما روشن وکاملا امید بخش است. انشا لله که این امید و نشاط روز به روز بیشتر شود تا در چنین بستری، نظام حقوقی نیز در مسیر تعادل و عقلانیت اشکالات خود را رفع و متناسب با نیازهای امروز داخلی وجهانی کار آمدی خود را در عرصه های متنوع اداره جامعه نشان دهد.

تهران امروز:سیاست خارجی نظام ثابت است
«سیاست خارجی نظام ثابت است»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم دکتر پیروز مجتهدزاده است که در آن می خوانید؛پس از انتخابات ریاست جمهوری گاهی گمانه زنی هایی را شاهد هستیم در باب روابط و دیپلماسی خارجی ایران، که احتمالا روابط و مذاکرات بهتری را در پیش رو خواهیم داشت.
اما به نظر بهتر است گمانه زنان از گمانه زنی خودداری کنند و اجازه بدهند دولت جدید شکل بگیرد و خودش با دست باز و ابتکارات لازم وارد عمل شودو در این حین فراموش نشود که سیاست های کلی نظام تغییر نخواهد کرد. اجماع صورت گرفته در داخل کشور، حاصل خوبی داشته و مواضع ایران را در مقابل ۵+۱ تقویت کرد.
آقای روحانی نیز در تبلیغات انتخاباتی خود به این مسئله تاکید کرده بود که این اجماع به وجود آمده را حفظ خواهد کرد و ادامه خواهد داد. باید توجه داشت که سلیقه ها فرق می کند و ادبیاتی که به کار گرفته می شود و دیپلماسی تغییر خواهد کرد و ملایم خواهد شد، اما این به معنای ترک مواضع نخواهد بود.
روابط خارجه جمهوری اسلامی ایران پیگیر منافع ملی است و نباید انتظار داشت مواضع تحصیل شده ترک شود. اکنون با این اجماع داخلی امید می رود که با توجه به تحولات و برخوردهای جدید منافع ملی بیش از پیش به دست آید. این توصیه که از مواضع پیشین خود در مذاکرات کوتاه بیاییم،توصیه ای مخرب است،ما نمی توانیم وسط کارزار مذاکرات خود، مواضع مان را ترک کنیم. رفتارهای تعدیل آمیز ما در مقابل تعدیل های آنها بروز خواهد کرد و معنا خواهد یافت. جنگ بر سر منافع ملی موکول به حفظ مواضع موجود است.
پیچیدگی این مسئله به گونه ای است که حرکت به سمت توازن نباید تعبیر به جا خالی دادن یا ناخواسته،خواسته های نامشروع را برآورده کردن شود. نباید فراموش کرد که،ترک مواضع فعلی به صداقت طرف مقابل بستگی دارد.ایران با انتخاب فردی میانه رو، حسن نیت خودش را تمام عیار نشان داد.در این انتخابات،ملت توپ را به دروازه آمریکا انداخت. غرب نیز در زبان،واکنش مثبتی داشته است اما باید دید که آیا این تعارفات لفظی را در عمل نیز پیاده خواهد کرد؟ از یاد نبریم مذاکره با ایران بر سر مسائل به وجود آمده پیشنهاد آمریکا بود اما همپیمانان و دوستان آن در راه این مذاکرات دست اندازی کردند و مشکلاتی را ایجاد کردند.
اینها همه در حالی ست که آمریکا وسط این مذاکرات به جای رفع تحریم های کهن اقدام به تحریم های جدید می کند؛ این اقدامات نشانی ازحسن نیت نداشته است. ما در زمانه ای زندگی می کنیم که روابط با دقت بسیار زیادی رصد می شود و مورد توجه قرار می گیرد و در روابط خارجی تساهل و تسامح معنا ندارد شاید این روش ها در سیاست های داخلی جایی داشته باشند اما در روابط خارجی خیر. ما در عصری نیستیم که مسائل با کدخدا منشی حل شود. باید دید آیا آمریکا و دوستانش هم به این دیدگاه رسیده اند؟در واقع با تعارفات نمی شود کاری از پیش برد.

قانون: نقدی بر رفتار اصولگرایان سیاسی
«نقدی بر رفتار اصولگرایان سیاسی»عنوان یادداشت روز روزنامه قانون به قلم علی اصغر شفیعی خورشیدی است که در آن می خوانید؛حضور مردم غیور ایران در عرصه انتخابات ریاست جمهوری باعث ایجاد حماسه سیاسی در کشور شده که قابل تقدیر و تشکر است و به مقام معظم رهبری و ملت ایران نیز تبریک می گوییم که در این خلق حماسه سیاسی، نامزدهای متعدد با سلایق مختلف و اندیشه های متفاوت در صحنه حضور داشتند که نتیجتا یک نامزد آن هم اصولگرا و متمایل به اصلاح طلب پیروز در صحنه شده است. گرچه سیاستمداران می دانند که منتخب ملت پس از پیروزی انقلاب عضو جامعه روحانیت مبارز بوده و به طور معمول سمت های کلیدی در کشور داشته، چه شده است که مدت ها در جلسه جامعه روحانیت مبارز شرکت نکرده مانند هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری، می توان علت آن را در رفتار ناصواب و غیرمتوازن بعضی از سیاستمداران به صورت پیدا و پنهان دست یافت.
روی کار آمدن دولت احمدی نژاد در سال ۱٣٨۴ و ادامه آن در سال ۱٣٨٨ و حادثه انتخابات ٨٨ تغییراتی در رفتار سیاسی صاحب نظران سیاسی ایجاد شد که حجت الاسلام دکتر حسن روحانی به صورت آرام کناره گیری نماید و سکوت را اختیار کند و بعدا تصمیم بگیرد نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود و پیروز ۲۴/٣/۹۲ باشد و به عنوان منتخب مردم معرفی گردد و ۱۲/۵/۹۲ راهی خیابان پاستور شود تا اینکه دومین مقام کشور با عنوان رئیس جمهور انجام وظیفه نماید.
علل را می توان کشف نمود که آیا اندیشه، کردار، رفتار، سابقه اجرایی، روحانی بوده و یا مسلط بر اصول فقه و مبانی اسلامی، مطیع امام و رهبری بودن، همدل و هم صدا بودن با شاگردان امام و رهبری و رفتار معتدل گرایانه او ممکن است مقدمه پیروزی باشد، رفتار ناصواب بعضی از اصولگرایان، قدرت طلبی بعضی از اصولگرایان، انحصارطلبی بعضی آقایان، بی اطلاعی از فضای عمومی جامعه «بطن جامعه»، بی توجهی به نخبگان سیاسی و اجتماعی، پنهان کاری مردم، اقدامات غیرعقلایی در سال ٨٨، روی آوردن دولت احمدی نژاد به رفتار نظامی گری، تعارض فکری بین اصولگرایان در موضوعات مختلف، نبود ائتلاف نامزدهای اصولگرا، جدایی اصولگرایان از مجلس نهم و منشعب شدن به جبهه پایداری و جبهه متحد، به کارگیری نیروهای ناکارآمد در بعضی از مناصب توسط دولت احمدی نژاد، تبعیض در دولت، تشکیل شدن پرونده بیمه، پرونده سه هزار میلیاردی در دوران دولت دهم، تحقق نشدن وعده های دولت نهم و دهم در بعضی از امور اجرایی، خلیفه کشی و اتهام زنی در دولت نهم و دهم، علاقه مندی مردم به ایران اسلامی و انقلاب اسلامی و اندیشه های امام و رهبری و ارزش های دینی و اعتقادی و فداکاری شاگردان اما م و فرزندان او، جلوگیری از تعطیلی تفکر امام خمینی(س) و رهبری، معضل اقتصادی، بیکاری و فقر و رشد سن ازدواج، ارزیابی مردم در مناظره غیرحقوقی و سیاسی که بیشتر شبیه پرسشگری داشته، رفتار غیراخلاقی بعضی از اصولگرایان، غلبه تفکر تحکمی در بدنه اجرایی دولت و مجلس، ناکارآمدی مجلس هشتم و نهم در رشد اقتصادی کشور، حمایت دولت های آقایان هاشمی و خاتمی، بسته بودن فضای سیاسی به زعم بعضی از صاحب نظران، تفکر غیراعتدالی در ارتباط با کشورهای منطقه و اروپا، غیرحذبی بودن دولت ها در کشور که به طور معمول تفکر فرد بر جمع حاکمیت پیدا می کند، بی توجهی به اصول قانون اساسی و توجه نکردن به اجرای قوانین عادی، اختلاف نظر بین جامعه روحانیت و مدرسین در رابطه با نامزد انتخابات ریاست جمهوری، تعطیلی فعالیت احزاب سیاسی در کشور، پرداخت بی رویه هزینه های دولتی به بعضی از نشریه ها و... همگی باعث روی کار آمدن دولت معتدل شده است که مردم عموما به رفتار معتدل علاقه مند هستند و تمایل دارند ارزش های انقلاب اسلامی، خون شهدا و ایثارگری ها و دستاوردهای انقلاب اسلامی، استقلال و اقتدار جمهوری اسلامی ایران را حفظ نمایند و نسبت به مردم داخل با رافت اسلامی برخورد کرده و با بیگانگان مقتدرانه برخورد داشته باشند.

وطن امروز:اصولگرایی زنده است

«اصولگرایی زنده است»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم حسین قدیانی است که ر آن می خوانید؛از پیروزی بزرگ اصولگرایان در انتخابات سراسری شورای شهر و روستا، بی هیچ اغراقی، سرور بی حد دارم. خدا را شکر که رای مردم به جریان اصولگرایی و همت جهادی، همچنان ادامه دارد. اندکی اگر عاقل باشیم می فهمیم که این پیروزی، آنقدر معنی دار و اصیل است که می تواند تلخی نتیجه انتخابات ریاست جمهوری را تحت الشعاع کار و خدمت قرار دهد. به شکرانه این انتخاب، سجده شکر به جا آوردم. به این نشانه که الی الابد «همت جهادی چاره ساز است». به این نشانه که راه برونسی ها و بابانظرها و همه آن شهدایی که با کار، سخن می گفتند، نه شعار، ممتد و لاینقطع است.
القصه! شباهنگام هشتم شهریور سال۹۱ -یعنی تقریبا ۱۰ ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری- با دوست خوبم محمدرضا کائینی درباره انتخابات سخن می گفتم. جایی به فراخور بحث، رفیق شفیق ما گفت: «اما شوراها هم خیلی مهم است ها.» که من جواب دادم: «شوراها برای ما اصولگرایان، مولد نتایج شیرینی مثل دستیابی به پارلمان و ریاست جمهوری بود. دریغ است اگر تنها و غریب رها شود».
همین مکالمه مختصر کافی بود که همان جا دست به قلم ببرم و از ضرورت غافل نشدن از شوراها مطلبی بنویسم... و بنویسم: «تکیه زدن اصولگرایان بر صندلی های اجرایی، اول بار از انتخابات شورای شهر دوم شروع شد. سال بعد اما در یک بازه زمانی معین، هم انتخابات ریاست جمهوری است و هم انتخابات شوراها. مبادا به بهانه اهمیت طبیعتا بیشتر اولی، از دومی غفلت کنیم. ریاست بر جمهور در قاموس اصولگرایی یعنی خدمت به جمهور یا سربازی برای جمهور. یکی از بهترین جاها برای نیل به این موضوع، همین شوراهاست. در جراید دوم خردادی می بینم و می خوانم که اصلاح طلبان بعضا به این صرافت افتاده اند؛ به جای تمرکز روی انتخابات ریاست جمهوری، متمرکز روی انتخابات شوراها شوند تا از همان پله صعود اصولگرایان، صعود کنند. مخلص کلام اینکه؛ در دراز مدت، خطر باخت در انتخابات شوراها از خطر باخت در انتخابات ریاست جمهوری بیشتر است. ما که اصولگرا هستیم، فکر کنم بیشتر از اصلاح طلبان باید بفهمیم این حرف حساب را».
طرفه حکایت را نگاه کن! اصلاح طلبان که در خواب هم نمی دیدند برنده انتخابات ریاست جمهوری شوند، متاثر از پاره ای اتفاقات– که خیلی هم ربطی به خودشان نداشت!- بر کرسی قوه مجریه تکیه زدند. اولا؛ مردم با اینکه دغدغه اقتصاد داشتند، متاثر از فضا، ترجیح دادند به دولت فعلی و شعارزدگی، «نه» بگویند. این فضا آنقدر سنگین بود که مردم با اینکه ٨ سال طعم خدمت جهادی و کارایی قالیباف را چشیده بودند، رای به نماد اعتراض دادند. نماد اعتراض به دولت فعلی و نماد اعتراض به شعارزدگی. ثانیا؛ آنچه از شیخ حسن روحانی، یک رئیس جمهور ور دل ۲خردادی ها ساخت، بیشتر تفرقه بعضی دوستان خودی بود تا ابتکار ایشان. گفت: «چون موریانه بیشه ما را ز ریشه خورد/ کاری که کرد تفرقه با ما تبر نکرد». با این همه، ناظر بر نتیجه انتخابات ریاست جمهوری، دغدغه ای مرا آزار می داد. آیا اکثریت مردم - ولو اکثریت ۷ دهم درصدی!- فی الواقع کار را به شعار و تدبیر امور را به سیاست زدگی و قول و قرار را به قیل و قال ترجیح می دهند که ٨ سال کار قالیباف را فدای ۲ هفته مهارت روحانی در فن بیان کردند؟! گیرم حالا هر چقدر هم فضای «نه» به این موضوع و آن موضع، سنگین باشد!! این نیز آزارم می داد که آیا مردم واقعا به جریان پر خیر و برکت اصولگرایی که قالیباف فقط یکی از ثمرات آن است، «نه» گفته اند؟!
نتیجه انتخابات شورها اما بسی پر رمز و راز جلوه کرد. در فضای تبلیغاتی انتخابات شوراها که نه خبری از معایب روی مخ دولت فعلی بود، نه اثری از شعارزدگی و گفتمان نمایی، همه دیدیم که مردم، «ایجابی» رای دادند، نه «سلبی». «آری» گفتند، «نه» نگفتند.
این نتیجه موید این مهم است که ما اگر با دست خودمان - و البته با درایت و سوء استفاده دشمن بیرونی!- گند به فضای تبلیغات نزنیم و بی خود و بی جهت، فضا را ناموسی نکنیم، مردم مرض ندارند که کفران نعمت خدمت کنند. نتیجه انتخابات شوراها نشان داد اخلاق و منطق و نظم و آرامش اگر بر فضای تبلیغات سایه افکند، همچنان رای مردم به کار است و کار و کار. نتیجه انتخابات شوراها نشان داد مردم از «آری» گفتن به جریان اصولگرایی لحظه ای نادم و پشیمان نیستند، شرط است که با ندانم کاری صدای شان را جور دیگری درنیاوریم! نتیجه انتخابات شوراها نشان داد مردم قدردان زحمات ٨ ساله قالیباف هستند اما گناهی ندارند که گاهی مجبور می شوند به جای رای ایجابی، رای سلبی بدهند!
حقا که در انتخابات ریاست جمهوری، بازی برده را باختیم اما خدا را باید سجده کرد از زنده بودن و استواری کار و خدمت و همت جهادی.
راستی! چهارشنبه ۲٣ تیر ۷٨ سخنان شیخ حسن روحانی در دانشگاه تهران، بسی شدیدتر از سخنان جناب علم الهدی بود در روز چهارشنبه ۹ دی ٨٨! آن روز اگر هاتفی از غیب، پیام می آورد که همین شیخ حسن، قرار است روزی رئیس جمهور شود، آنهم با گرایش مستقل، بلکه متمایل به اصلاح طلبان، احدی باور نمی کرد!! آن ایام دوم خردادی ها، شیخ حسن را محافظه کار اقتدارگرای دست راستی سنتی بی پایگاه اجتماعی و فاقد رای می خواندند!!
تاریخ عجب پندآموز است. رئیس جمهور منتخب! گمانم بیش از آحاد مردم، باید ممنون مومنین و حزب اللهی هایی باشی که ۲٣ تیر در یک صف واحد برای هر بند سخنان تان یک «تکبیر» می فرستادند.

تابناک:مطالبات از رئیس جمهور منتخب
«مطالبات از رئیس جمهور منتخب»عنوان سرمقاله روزنامه تابناک به قلم رضا لیاقت ورز است که در آن می خوانید؛جشنواره جمهوریت، قطعا رخدادی نیست که محدود به روز برگزاری آن باشد و اساسا آنچه که با انتخابات همراه است «گمانه زنی» است. از آن روزی که نامزدها برای اعلام کاندیداتوری خود به وزارت کشور می روند و شناسنامه هاشان سوژه خبر می شود تا زمانی که صلاحیتشان به محک شورای نگهبان می خورد گرفته تا آن زمان که مشغول رقابت انتخاباتی هستند، این گمانه ها است که به جذابیت خبرها و تحلیل ها می افزاید.
این رویه اما برای کاندیدایی که با اقبال مردم مواجه می شود – و به عنوان رئیس جمهوری اسلامی ایران شناخته می شود- نیز صادق است و این بار، انتخاب کابینه است که موضوع گمانه زنی خواهد بود. ایران اسلامی، اکنون سومین روز پس از خلق حماسه شکوهمند سیاسی را آغاز کرده و خورشید گمانه ها نیز طلوع کرده است. برخی رسانه ها از کابینه احتمالی آقای رئیس جمهوری می گویند و بعضی نیز از چگونگی مواجهه او با رقبا یا مطالبات به حق مردم – اعم از کسانی که به فرد منتخب رای داده اند و آنها که حامی نامزد دیگری بوده اند – تحلیل می کنند.
این همه قطعا ضروری است و از سر حسن نیت اما راه دیگری نیز برای نشان دادن حسن نیت و اثبات دغدغه نسبت به فردای ایران اما وجود دارد و آن تجزیه و تحلیل نقاط ضعف و قوت دولت های پیشین با هدف تداوم موفقیت ها و اصلاح ایرادات است. تاکنون ۱۰ دولت در جمهوری اسلامی حیات یافته اند و ۶ نفر بر کرسی ریاست آنها تکیه زده اند. طبیعی هم هست که هر کدامشان منشأ خیرات و برکاتی برای مردم و کشور بوده اند. از این رو روشن است که مردم انتظار داشته باشند در قامت نهادی که در عرصه مدیریت اجرایی، عالی ترین جایگاه را در کشور دارا است ببینند که راه صحیح انتخاب می شود و آزمون و خطا به حاشیه رفته است.
روشن است که معیشت دغدغه نخست مردم است و اشتغالزایی، مهار تورم، تامین مسکن و محاسبه عادلانه حقوق و دستمزد مطالبه های مردم در این راستا است. دولت های قبل هر کدامشان در این مسیر، دست به اقداماتی زده اند که به واسطه عدم توجه به تمام ابعاد این دغدغه شاید موفقیت کامل نصیب نشده است. برای مثال در حوزه مسکن، دولت مستقر اقدام به اجرای طرح مسکن مهر کرد که اگرچه فواید زیادی دارد اما به دلیل عدم تامین زیرساخت ها و اولویت داشتن معیارهای کمی بر اصول کیفی، نارضایتی هایی حاصل شده که انتظار می رود در دولت یازدهم با اعمال اصلاحات مدیریتی، به گونه ای رفتار شود که خواسته های مردمی تامین شود.
ارزش پول ملی هم اکنون در شأن کشوری چون ایران نیست، تولیدکنندگان نیز از تعامل دولت با بخش خصوصی گله مند هستند و در حوزه تصمیم گیری نیز بارها شاهد بوده ایم که اصولگرا و اصلاح طلب در طرح این انتقاد که دولت نسبت به خرد جمعی اعتقاد چندانی ندارد، متفق القول بوده اند و بهره گیری از ظرفیت مشورتی نخبگان پیر و جوان در این راستا می تواند گره گشا باشد. از سویی دیگر نیز برچیده شدن تحریم ها نیازمند تعامل سازنده با جهانیان است که مذاکره سازنده به یقین اهرم گشودن این دروازه خواهد بود.
صد البته نمی توان از نظر دور داشت که این چالش ها حکم حلقه های یک زنجیر را دارند که برطرف ساختن مشکلات هرکدام می تواند به دیگری نیز کمک کند. برای مثال، ایجاد گشایش در روابط خارجی می تواند روابط تجاری را فعال کند و فعال سازی این حوزه نیز بی شک می تواند خارجی ها را برای تماشای جاذبه های بی مانند ایران به داخل کشور بکشاند. با این حال نباید از نظر دور داشت که توجه به بومی سازی دانش فنی در بسیاری حوزه ها، توسعه علم و فناوری، هدفمندسازی یارانه ها و تلاش برای ترویج فرهنگ ساده زیستی اقدامات مثبتی بوده است که در دولت های نهم و دهم در کنار هزاران رفتار و اقدام درست و نادرست، به انجام رسیده و بهبود در وضعیت تک تک آنها انتظار به حق مردم از رئیس جمهور جدید است.
قطعا مشکلات کشور، یک شبه ایجاد نشده و انتظار رفع آنها در فاصله یک شب امری غیرمعمول و نشدنی است اما می توان از دولت منتخب مطالبه کرد که برای حل مشکلات و چاره اندیشی نسبت به دغدغه های مردم، اولویت بندی هوشمندانه ای را ترتیب دهد تا «تدبیر و امید» در عرصه عمل نیز مجال آزمایش بیابد و به یاری خدا، در دهه پیشرفت و عدالت شاهد برداشته شدن گام هایی باشیم که محقق کننده انتظارات اسناد بالادستی و کلان توسعه ای کشور نظیر برنامه توسعه و سند چشم انداز باشد./ منبع: روزنامه تابناک

مردم سالاری:… و خدا روحانی را پیروز کرد
«… و خدا روحانی را پیروز کرد»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم سید رضا اکرمی است که در آن می خوانید؛« الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَـذَا وَمَا کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللّه»اعراف ۴٣
وقتی روز اول ثبت نام ایشان را همراهی می کردم، شاید کسی باور نمی کرد او در این ماراتن سنگین مورد توجه مردم خوب کشورمان واقع خواهد شد، اما من به تمام سال ها ی دوستی و رفاقت مان به او اعتقاد داشتم. چقدر برخی کم لطفی کردند، اما بزرگواری مردم فهیم مان این خاطرات تلخ را به سرعت از ذهن پاک می کند و آماده خدمت می شویم. متن اول صحبت او با مردم پس از اعلام نتایج نهایی را دوباره مرور می کنم «...امیدوارم همه آنان که به دیگر نامزدهای محترم رای داده اند نیز این بنده را خدمتگزار مخلص خود بدانند...»
اکنون که یار صدیق مقام معظم رهبری و دوست خوب روسای قوای مقننه و قضائیه و آقایان هاشمی رفسنجانی و خاتمی و ناطق نوری، بار امانت رای مردم را بر دوش کشیده از همه علاقمندان به نظام مقدس می خواهم، بدین ترتیب دولت تدبیر و امید را یاری رسان باشند:
۱- پیروز این رقابت، ملت عظیم الشان هستند که مشارکتی تحسین برانگیز در این عرصه در ۲۴ خرداد ماه نشان دادند.
۲- ایشان را در دسته بندی ها ی سیاسی رایج خط کشی نکنید. او مستقل به عرصه آمد و با اعتدال پیش خواهد رفت. ایشان وام دار کسی نیست و البته از کمک همگان بهره خواهد جست.
٣- خرد جمعی برای تشکیل کابینه، معاونین، مشاورین، استانداران و روسای سازمان ها ضرورت دارد. همه بایستی در این مهم مشارکت نمایند هر چند تصمیم گیر نهایی خود ایشان است.
۴- جنگ روانی بدخواهان همچنان ادامه دارد. نگذاریم کام ملت تلخ شود و به آینده امیدوارانه نگاه کنیم.
۵- فرصت ارزشمند حدود ۴۵ روز تا شروع رسمی کار دولت یازدهم، زمان مناسبی برای مشورت است. لذا در برابر گمانه زنی ها ی رسانه ای نباید حساسیت نشان داد.
دست تضرع به پیشگاه حضرت حق بلند می کنیم تا ضمن عرض اخلاص به حضرت ولی الله الاعظم روحی فداه، توفیقات روزافزون حجت الاسلام و المسلمین دکتر حسن روحانی برای اعتلای ایران اسلامی را خواستار و شاکر لطف پروردگار عالم باشیم.

شرق:برای منتخبان شوراها

«برای منتخبان شوراها»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم پرویز پیران است که در آن می خوانید؛پیش از هر چیز، شادباش های این عاصی کمترین، به دلیل لطف و محبتی که دریای خروشان و مواج انسانی یعنی ایرانیان، بر یکایک شما ارزانی داشته اند و برگزیده آنان شده اید، را بپذیرید. این گزینش، امتحانی بس دشوار را فراروی شما گشوده است؛ امتحانی بدون امکانات لازم. اجازه می خواهد صمیمانه و صریح سخن بگوید زیرا سال های سال دانش آموز مسایل و مباحث شورا و مشارکت های مردمی و اجتماعی بوده است. شما بر مسندی نشسته اید که قانون حاکم بر آن دارای ۷۴ تناقض درونی است.
بدون قصد تعمیم باید اعتراف کند که درصدی از دستگاه های اداری و از جمله شهرداری ها و بخشداری ها، شما را نه مددکار خویش که مزاحمی بیش نمی دانند و نمی پذیرند که اعضای شورای اسلامی روستایی دورافتاده و فقیر و کوچک از آنجا که برگزیده مستقیم مردم اند، احترامی چون ریاست محترم جمهور و نمایندگان مجلس شورای اسلامی دارند.
اما در کنار این محدودیت ها، انتظارات مردم را پایانی نیست. روزی به هنگام سفر های دوره ای برای گزینش ۴۰ مکان در ایران، این سرزمین اثیری، برای پروژه صندوق های توسعه محلی که خود به بانک جهانی پیشنهاد داده و طراحی آن را برعهده داشت با اعضای شورای محترم و مردمی شهر مشارکتی و موفق فامنین همدان به گفت وگو مشغول بود که سخن به امکانات ناچیز و انتظارات بی پایان مردم کشیده شد. رییس محترم شورا گوشزد کرد که روزی از روز ها در شورا با سایر اعضا به امور روزمره سرگرم بودند که یکی از پیرمردان در حالی که دو نوزاد دوقلو یعنی نوه های گریان خود را در آغوش داشت، سراسیمه به دفتر شورا وارد و آنان را روی میز گذارد و گفت: «عروسم از ساعات پایانی شامگاه به قهر، خانه و فرزندان خویش را رها کرده و رفته است و این بی گناهان گرسنه و بی مادر مانده اند. آمده ام تا شورا برایم فکری کند.» رییس شورا ادامه داد در حالی که شماره منزل پدر عروس را می گرفتم که مساله را فیصله دهم، یکی از اعضای شوخ طبع شورا به عضو دیگری با تحکم دستور داد که کتابچه وظایف شورا را گشوده و بند شیردادن نوزادانی که مادرانشان به قهر آنان را تنها رها کرده اند را مرور کند و دریابد که کدام عضو شیردادن نوزادان را برعهده دارد!!!» جالب آنکه شورا در دو ساعت مساله را حل و عروس را به خانه شوهر بازگردانده بود. این مثال به خوبی به شما عالیجنابان گوشزد می کند که چنانچه مردمی بمانید و عمل کنید به پشت و پناه مورد اعتماد یکایک مردم، آن هم در تمامی امور بدل می شوید. حالت دوم بدل شدن به کارچاق کن امور عده ای معدود در هر شهری آن هم در شهرداری آن شهر است. این عاصی به راحتی می تواند ده ها نفر را در هر دو سوی سرنوشت، به نام و نشان، برایتان برشمارد.
اما با محدودیت های قانونی و امکاناتی چنانچه مورد اعتماد مردم شوید و مورد اعتماد بمانید در مقابل قدرت بی پایان جمع یعنی مردم چیز مهمی به حساب نمی آید. دومین معضل آن است که داوطلب شدن برای عضویت در شورا ها به تخصصی خاص نیازمند نیست و لذا برخی از شما عزیزان اطلاعات و تجاربی ندارید. خوشبختانه به دلیل وجود اعضای دوره های قبل این معضل چنانچه به جای جو رقابت ناسالم که سبب به بن بست کشاندن برخی شورا های شهر شد که از خاطرات تلخ گذشته است، با دوستی و برادری از طریق هم افزایی نیروها، انرژی، دانش و آگاهی در چشم برهم زدنی قابل حل است. کلید حل این ضعف عمومی به قول فریدون مشیری این شاعر نازکدل و انسانی «گرفتن جان گرگ درون خویش» یا به قول عطار نیشابوری «کشتن صد خوکی است که در درون هر کسی است». یعنی دهنه زدن بر «من» ایرانی است که به دلیل قرن ها تحقیر و به حساب نیاوردن و... صد هزار من وزن دارد. سازمان شکنی و نابودی همه چیز حتی منافع خود شخص نتیجه مستقیم کنترل نکردن گرگ یا خوک یادشده است. راه حل اجرایی پذیرش عمل با تصمیم جمع و تعهد به پذیرش تصمیم جمع و اراده در پایان دادن به تک روی و تک تصمیمی و اصرار مرگبار بر تصمیم فردی است که دست خدا با جماعت است.
پروژه شورایاری که توسط این عاصی طراحی و به شورا های شهر هدیه شد و این کمترین ناتمام، افتخاری برای مدتی در مرحله اجرای آزمایشی در خدمت برخی از آن شوراها انجام وظیفه می کرد، با حذف گروه های کارمحله ای (٣۲ گروه کارمحله برای درگیرکردن تمامی ساکنان پیر و میانسال و جوان محله آن هم زن و مرد) یعنی با حذف مهم ترین بخش یا ستون فقرات پروژه، رسما در تهران تصویب و انتخابات آن عملی شد با حذف گروه های کارمحله ای، شورایاری مشورتی شد و بدتر از آن نهادی اداری شد. حال آنکه باید مردمی و محله ای باقی می ماند. صندوق همکاری های محله ای نیز تشکیل نشد و در شهرهایی که شورایاری غیررسمی شکل گرفت و انتخابات درونی و کدخدامنشانه بود، شورایاری به موفقیت های چشمگیری نایل آمد. در تهران نیز هر محله که انتخاب مردم بر اساس توان، شناخت و سلامت افراد از هر جهت استوار است، شورایاری دستاوردهای قابل توجهی داشته است بنابراین با برخی محدودیت ها می توان گفت در مجموع موفق بوده است.
اساسا نگارنده در نوشته های قبلی خود یادآور شده است که با توجه به تمامی کاستی ها، رنج های انسان ایرانی و درد های تاریخی از یک سو و قانون پرتناقض شورا ها و عدم همکاری تقریبا تمامی دستگاه های دولتی از سوی دیگر اگر شورا ها ٣۰درصد موفق شوند، معجزه شده است. حال آنکه نگارنده شورا هایی با ٨۰درصد موفقیت را نیز می شناسد. برگزیدگان محترم باید به تکمیل و تصحیح مشکلات شورایاری که پیوند دهنده و تکثیر کننده آنان تا سطح محله هاست همت گمارند که کاری ماندنی خواهد بود. عزیزان: شورا نهاد جامعه مدنی نیست. فقدان نقد سبب شده که هر کس هر چه می خواهد بنویسد و چاپ هم کند.
شورا در جامعه مدنی شکل می گیرد اما پس از تشکیل رسمی جزیی از نهاد های مدیریت محلی یا حکومت محلی است و بنابراین به حیطه اقتدار وارد می شود. پس مانند احزاب اما با هدف هایی متفاوت، نهادی بینابینی است. گرچه برگزیدگان شورا می توانند عضو حزب و گروه و دسته و محفلی باشند، اما از آنجا که شورا نهادی سراسری است یعنی به تمامی شهروندان در محدوده ای جغرافیایی یعنی نهادی مکان محور، تعلق دارد، چنانچه به دنبال منافع گروهی و حزبی ره سپرد به نهادی خیانتکار به آرمان های شورا بدل می شود. تبلیغ گروهی و حزبی خدمت صادقانه به شهروندان و شهر و کار گروهی و پرهیز از خودمحوری است که کاری کارستان است. این عاصی آرزومند آن است که پس از چهارسال اگر کاسه سهمش در این خاکدان پر نشده باشد، با غروری به بزرگی و استواری البرز از کار کارستان یکایک شما عالیجنابان عزیز یاد کند. چنین بادا و بیش بادا تا بعد.

بهار: فرصت کافی برای دولت
«فرصت کافی برای دولت»عنوان سرمقاله روزنامه بهار به قلم سعید لیلاز است که در آن می خوانید؛در کنفرانس مطبوعاتی روز گذشته رییس جمهوری منتخب، گرایشی بسیار روشن، به ویژه از سوی رسانه های محافظه کاری دیده می شد که می کوشیدند سطح مطالبات و انتظارات مردم را هم بسیار بالا ببرند و هم به گونه ای وانمود کنند که دولت یازدهم دو ماه پیش از تشکیل، مسئول تمام مشکلات کنونی کشور است. در صورتی که اگر بخواهیم با ادبیات «آشتی جویانه» و «امیدوارانه» امروز صحبت کنیم، می توان گفت دامن زدن به مطالبات لااقل رویه سازنده ای نیست.

در این که دولت آقای روحانی (که از امروز آن را «دولت امید» نام می گذارم) باید بتواند به تمام مطالبات فروکوفته ملت ایران، به ویژه در عرصه های اقتصادی، پاسخ صریح و قطعی و با کمترین هزینه و بیشترین بهره را دهد هیچ تردیدی وجود ندارد. بی شک این مسئله مهم ترین اولویت دولت یازدهم است، اما ایجاد این توقع که تخریب های هشت سال گذشته در زمانی کوتاه باید به وسیله این دولت حل شود، اصولا رویه غیرسازنده ای است و فکر می کنم حتی به مصلحت محافظه کاران هم نیست.
با انتخاب دولت امید برپایه اعتدال گرایی از سوی مردم، راه حل مشکلات این است که دولت از هم اکنون تا زمان رای اعتماد به کابینه و آغاز رسمی فعالیتش، تمام برنامه ریزی ها و شکل دهی ساختارها را به گونه ای طراحی کند که حتی لحظه ای از دست نرود. ما دیگر نه زمانی برای از دست دادن داریم، نه انرژی برای تلف کردن، نه پولی برای آتش زدن؛ فوری ترین اولویت دولت باید این باشد که بدون فوت وقت و بدون تکرار سیاست ها و روش های آزمون و خطا، به اصلاح بنیادهای اقتصادی بپردازد. بار دیگر هشدار می دهم دامن زدن به مطالبات آن هم دو یا سه ماه پیش از تشکیل دولت به هیچ وجه به حل و فصل مسائل کمکی نخواهد کرد.
در موفق شدن دولت امید همان قدر محافظه کاران باید منافع و مسئولیت داشته باشند که اصلاح طلبان و اعتدال گرایان؛ از آنجا که این دولت علاقه مند نیست به زیان مردم و هیچ یک از گروه ها رفتار کند، توصیه می کنیم رسانه ها در پرسش گری از دولت یازدهم (که باید همواره صورت بگیرد حداکثر دقت انجام شود) به گونه ای عمل کنند که بار مطالبات به نحوی به دوش این دولت قرار نگیرد که پس از مدتی دولت امید قادر به پاسخ گویی روشن نباشد.
باید به دولت یازدهم فرصت کافی داد. به نظر من اگر این دولت با سیاست منسجم و از پیش برنامه ریزی شده فعالیت خود را آغاز کند، از همان روزهای نخست می توان آثار مثبت آن را مشاهده کرد، اما به نظر من بازگشت خرابی ها به سمت اصلاح در بیشتر حوزه ها بیش از دو سال طول خواهد کشید. پیش تر در مقاله ای، سال ۱٣۹۲ را ولو با فرض تشکیل چنین دولتی «سال از دست رفته» خوانده بودم. به نظر من نخستین آثار بهبود اوضاع را در شرایط خوشبینانه در نیمه نخست سال ۱٣۹٣ مشاهده خواهیم کرد. آن هم در صورتی که دولت از همان دقایق آغاز فعالیت شروع به گرفتن «ترمزها» کند. پس این نوعی بی انصافی رسانه ای است که دولتی بتواند تمام مشکلات را با فوریتی که مد نظر دوستان محافظه کار است، حل کند.

ابتکار:او همچنان همان روحانی دیپلمات است
«او همچنان همان روحانی دیپلمات است»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛در دهه هشتاد راه میانبر رسیدن به ساختمان پاستور و بدست آوردن کرسی ریاست جمهوری در ایران از شهرداری پایتخت گذشت. ازماهها پیش هم بسیاری از احتمال تداوم این رویه در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم و بدل شدن آن به یک سنت سخن می گفتند. با این همه اما انتخابات ۲۴ خرداد علیرغم حضور یک شهردار دیگر، بیش از هرچیز به عرصه ای برای رقابت دیپلمات ها بدل شد و در نهایت هم کرسی ریاست جمهوری جدید نه به یک شهردار که به یک دیپلمات رسید.
دکتر حسن روحانی رئیس جمهور منتخب مردم، هم حقوقدان است و هم سخنران و حوزوی، هم سوابق متعددی در سطوح ارشد نظامی دارد و هم سالهای متمادی دبیر بالاترین شورای امنیتی کشوربوده است. با این همه اما برجسته ترین مشخصه روحانی سوابق او در عرصه دیپلماسی است و همگان او را به عنوان یک دیپلمات و مذاکره کننده برجسته و مسئول اسبق پرونده هسته ای ایران در دوران اصلاحات می شناسند. این سابقه پر رنگ به همراه حضور سعید جلیلی، مسئول کنونی پرونده هسته ای و علی اکبر ولایتی، وزیر خارجه سال های دور کشور در رقابت های انتخاباتی، دست به دست هم داد تا سرنوشت مذاکرات هسته ای و سایر مناسبات ایران و غرب در جریان مناظرات انتخاباتی بیشتر از قبل برای مردم پررنگ شود و این انتخابات تلویحا به رفراندومی برای سیاست خارجی کشور و پرونده هسته ای نیز بدل شود. رفراندومی که در آن با انتخاب روحانی، گفتمان «سانتریفیوژ بچرخد به شرط آنکه چرخ اقتصاد هم بچرخد» بر گفتمان «اولویت اول بودن چرخش سانتریفیوژ ها» پیروز شد.
با گذشت ٨ سال از آخرین مسئولیت روحانی در مذاکرات هسته ای ایران، او دیروز در مقام رئیس جمهور منتخب ایران و در اولین نشست مطبوعاتی پس از انتخابات، دو مشخصه بارز خود به عنوان یک دیپلمات کارکشته و مذاکره کننده حرفه ای را به نمایش گذاشت. روحانی در پاسخ سوالات سیاسی اقتصادی و اجتماعی داخلی خوب گوش می داد و کاملا حاضرجواب و هوشمندانه پاسخ می داد. در پاسخ به سوالات مرتبط با عرصه سیاست خارجی نیز به مثابه یک سیاستمدار میانه رو، کارکشته و قائل به قواعد دیپلماسی حاضر شد تا در اولین عرضه عمومی خود در مقام جدید، بیش از هر چیز به همان روحانی دیپلمات و مسئول پیشین پرونده هسته ای شباهت داشته باشد.
پاسخ های روحانی به خبرنگاران چه آنجا که در خصوص تحولات سوریه و لزوم واگذاشتن امور سوریه به مردم این کشورسخن گفت و چه در واکنش به پیام آمریکایی ها برای مذاکره مستقیم با دولت جدید و چه در خصوص سرنوشت مذاکرات هسته ای ایران و ۱+۵ همگی نشانه هایی از اعتدال، عقلانیت و تلاش برای تنش زدایی و اعتماد سازی را با خود به همراه داشت. روحانی به خوبی می داند که باز کردن باب گفت و گو، اولین گام برای پیشبرد دیپلماسی، تبدیل تقابل به تعامل و کسب منافع حداکثری پشت میز مذاکره است. او همچنین کاملا حواسش هست که این روزها همانقدر که اقشار مختلف مردم ایران مشتری سخنان رئیس جمهور منتخب هستند، سران کشورهای جهان و فعالان عرصه دیپلماسی هم با دقت فراوان مستمع این اظهاراند و گفته های او را زیر ذره بین تحلیل و پیش بینی می برند. کما اینکه هم اتحادیه اروپا و کاخ سفید و هم دیگر کشورهای جهان و منطقه در بیانیه های خود در خصوص پیروزی حسن روحانی ضمن استقبال تردیدآمیز از انتخاب جدید مردم و روی کار آمدن گفتمان اعتدال در ایران، نشان داده اند که تحولات تهران جدید را به دقت زیر نظر دارند و می خواهند به سرعت توانایی روحانی در تعدیل سیاست هسته ای ایران و پل زدن بر اختلافات با غرب را بیازمایند.
از این منظر روحانی هم دیروز در نشست خبری خود و هم در مبارزات انتخاباتی یک ماه گذشته همواره به گونه ای سخن گفت و عمل کرد که نشان دهد در دوران ریاست جمهوری اش، درهای کشور برای گفت وگو و مذاکره با کشورهای غربی وحتی آمریکا و پنجره های کشور بر روی هوای تازه در عرصه دیپلماسی باز خواهد بود. اما این همه به معنای یک چرخش ۱٨۰ درجه ای و ناگهانی در سیاست خارجی نیز نخواهد بود و او به عنوان یک رئیس جمهورِ دیپلمات مشت خود را برای رقیب بسته نگه داشته و دست خود را یک جا رو نخواهد کرد.
   
دنیای اقتصاد: دو پیشنهاد برای بهره گیری از سرمایه عظیم اجتماعی
«دو پیشنهاد برای بهره گیری از سرمایه عظیم اجتماعی»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر محمدمهدی بهکیش است که در آن می خوانید؛برندگان واقعی روز ۲۴ خرداد (انتخابات ریاست جمهوری یازدهم) بدون تردید جوانان این مرز و بوم اند که به رغم شرایط بد اقتصادی و احتمالا بیکار بودن، ثابت کردند که از نظر اجتماعی- سیاسی رشد فوق العاده ای پیدا کرده اند و به همگان ثابت کردند که دنیای متکی بر قواعد مدنی امروز را به درستی شناخته اند و به جای قهر با صندوق های رای با حضور پرشور خود به اراده خود عینیت بخشیدند.
آنان ۲۴ خرداد ۱٣۹۲ را به نقطه عطف دیگری در فرآیند پرنشیب و فراز صد ساله آزادی خواهی ایرانیان تبدیل کردند که نظیر آن حداقل در منطقه یافت نمی شود.
این سرمایه عظیم پشتوانه ای است استوار برای رییس ‍ جمهور جدید که از آن بهره فراوان خواهد برد و البته مسوولیتی بزرگ- در مقابل- برای او و همکارانش به وجود آورده است. اینک بر رییس جمهور منتخب است که از این نیروی عظیم عقلانیت بهره گیرد و راه را آن چنان هموار سازد که اشتیاق و امید شکل گرفته و به حرکت درآمده در جهت سازندگی کشور به کار گرفته شود. رییس جمهور منتخب که اکنون رییس جمهور همه مردم ایران است و خود مجهز به پشتوانه علم و تجربه است در ادامه راه محتاج به حضور جوانان در صحنه های اقتصادی نیز هست؛ ولی طبیعی است که چگونگی حضور جوانان باید سازماندهی شود؛ زیرا تبدیل این نیروی عظیم به تلاش و کوشش و در نتیجه بهره مندی از مواهب زندگی، نیاز به سازماندهی جدیدی دارد که به دلیل مشکلات گذشته جای آن خالی است. خوب است به تفکر بنشینیم که چگونه می توان از این نیرو در جهت سازندگی کشور استفاده کرد و چون دوره انتخابات، در فراسوی دوره چهار ساله، رییس جمهور پیروز میدان فعالیت های اقتصادی نیز باشد.
در این یادداشت دو پیشنهاد را به محک آزمون و بحث و گفت وگو می گذارم:
۱- اولین پیشنهاد، تاسیس انجمن های حرفه ای جوانان است؛ به ترتیبی که مرتبط با سازمان های کارفرمایی (مانند اتاق های بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی) باشند. این انجمن ها (مثلا انجمن متخصصان جوان الکترونیک) از یک طرف امکانات رشد و تعالی اعضای خود را فراهم می کنند و دانش آکادمیک آنان را به دانش کاربردی در انطباق با نیازهای محیط کار تبدیل می کنند و از طرف دیگر اطلاعات بازار کار را در اختیار اعضای خود قرار می دهند. به عبارت دیگر این گونه انجمن ها حلقه مفقود بین محیط آموزشی و بازار کار را به وجود می آورند.
طبیعی است که چنین انجمن های حرفه ای، سرمایه لازم برای شروع فعالیت و پرداخت حق عضویت هایی که بتواند هزینه ها را جبران کند، ندارند. بنابراین باید در زمان تشکیل در ارتباط با سازمان هایی قرار گیرند که امکانات اولیه را در اختیارشان قرار دهد. مزیت همجواری این گونه انجمن ها برای اتاق ها یا مجموعه ای از صنایع این است که صنایع می توانند نیازهای نیروی انسانی خود را به آنان منتقل کنند و انجمن ها در آماده سازی فارغ التحصیلان دانشگاهی در انطباق با نیازها کوشا شوند. همچنین این انجمن ها می توانند به عنوان محیطی برای کاریابی مورد استفاده قرار گیرد.
فعالیت این گونه انجمن ها می تواند به گسترش نوآوری و تبدیل آنان به فعالیت های سودآور اقتصادی برای جوانان نیز کمک کند؛ زیرا این گونه انجمن ها می توانند با ترتیب دادن مسابقات، برگزاری نمایشگاه های نوآوری و ... به طرح ایده های نو یاری رسانند و در مقابل سرمایه گذاران را به عطف توجه به این گونه نوآوری ها تشویق کنند که قطعا این فعالیت به یک فرآیند رشد نوآوری و تبدیل آن به منبعی برای کسب درآمد کمک خواهد کرد.
دولت در این میان منتفع خواهد شد؛ زیرا از یک طرف زمینه رشد اشتغال فراهم می آید و از طرف دیگر فرآیند مطرح شدن ایده های نو و کاربردی برای نوسازی خطوط تولید از طریق رشد تکنولوژی به وجود می آید؛ زیرا زمانی که نیازها به انجمن و اعضای آن منتقل شد، متخصصین جوان در پی پیدا کردن جواب، فعالیت می کنند و در صورت نیاز به دانشگاه های محل تحصیل (و استادان) خود مراجعت می نمایند تا از این مسیر درآمدی کسب کنند.
۲- دومین پیشنهاد راه اندازی انجمن های حرفه ای متخصصین بازنشسته است که حتی می تواند متخصصین مشغول کار با سال های مشخصی از سابقه کار را به عضویت درآورد. فعال کردن چنین انجمن هایی می تواند به تجهیز سرمایه علمی و تجربی کشور بینجامد و آن را در اختیار بازار کار قرار دهد. سازمان های بین المللی از این نوع انجمن های متخصصین در کنار خود دارند و در صورت تقاضای کشورهای در حال توسعه از افرادی متخصص که عضو این گونه انجمن ها هستند دعوت می کنند و برای مدتی به کشورهای متقاضی اعزام می دارند. معمولا هزینه استفاده از این گونه متخصصین پایین است؛ زیرا برخی اوقات متخصصین بازنشسته فقط برای سرگرم شدن وارد این انجمن های حرفه ای می شوند.
مشخصه مهم بهره گیری از این متخصصین ماهیت نیاز کوتاه مدت به آنان است. مثلا مشکلی در یک خط تولید به وجود آمده که متخصصی ممکن است طی دو هفته آن را ساماندهی کند.
مهم تر آنکه فعالیت این گونه انجمن ها- علاوه بر ابعاد اقتصادی- دارای ابعاد اجتماعی نیز می باشد؛ زیرا افراد متخصص مورد استفاده قرار می گیرند و در نتیجه امید به زندگی در آنان افزایش می یابد و حضور آنان در جامعه به نشاط بیشتر تبدیل می شود.
انجمن های حرفه ای دوگانه جوانان و افراد با تجربه باید با کمک و هدایت دولت از نظر ایجاد مقررات و ضوابط مورد نیاز راه اندازی شوند و برای کسانی که به آنان کمک می رسانند مشوق های مناسب به وجود آیند؛ ولی باید دقت کرد که دولت نباید در اداره آنان نقشی داشته باشد، البته دولت می تواند با به رسمیت شناختن آنان و محول نمودن یکسری وظایف مشورتی یا نظارتی به آنان- در حیطه وظایفشان- به رشد و تعالی آنها کمک کند و از این مسیر به رشد حرفه و فن و نوآوری در اتصال با فضاهای آموزشی و تجربی از یک طرف و فضای کسب و کار و نوسازی صنایع از طرف دیگر یاری رساند. قطعا راه اندازی این گونه انجمن ها به کاربردی شدن دانشگاه ها نیز کمک خواهد رساند؛ زیرا با انتقال نیازهای صنعتی و خدماتی به آنان از طریق انجمن ها، فضاهای آموزشی و تحقیقی در جهت انطباق با نیازهای جامعه شکل خواهد گرفت.
نمونه یا مشابه انجمن های حرفه ای برای جوانان و همچنین افراد با تجربه در کشورهای پیشرفته سابقه طولانی دارد و حتی سازمان های بین المللی از موسسات حرفه ای بهره فراوان می گیرند.      

             منبع: جام جم آنلاین