اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۶ تير ۱٣۹۲ -  ۲۷ ژوئن ۲۰۱٣

مردم شریف و آزاده ایران!
در شرایطی که جمهوری اسلامی با نمایش دموکراسی انتخابات، زندگی را هر روز به مردم سخت و سخت تر می کند و بیدادگری را به حد نهایت خود رسانده است، خوشحال ایم که مادران و خانواده های جان باختگان و تمامی دادخواهان هم چنان پیگیرند و جمهوری اسلامی را برای جنایت های بی شماری که از ابتدای به رسمیت یافتن اش مرتکب شده است، به چالش می کشند و پاسخ می خواهند.
باخبر شدیم که با تلاش مستمر تعدادی از دادخواهان و فعالان عرصه دادخواهی و به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد کشتار گروهی زندانیان سیاسی در سال ۱٣۶۷ (۱۹٨٨ میلادی)، پیشنهادی را مبنی بر محکومیت جمهوری اسلامی ایران به پارلمان کانادا ارایه کرده اند. این پیشنهاد در تاریخ پنجم ژوئن ۲۰۱٣ (۱٣۹۲) به اتفاق آرای تمامی اعضای پارلمان تصویب شد و جمهوری اسلامی ایران را به جرم " جنایت علیه بشریت" محکوم کردند و به تمامی جان باختگان راه آزادی که در گورستان خاوران یا دیگر گورستان ها دفن شده اند، ادای احترام کردند. کانادا اولین کشوری است که حکومت جمهوری اسلامی ایران را به شکل رسمی به جرم "جنایت علیه بشریت" محکوم کرده است.
هم چنین خانم دکتر هلنا جکسک نماینده پارلمان انتاریو از شمال ریچموند هیل، با حضور دهها ایرانی در کوینز پارک تورنتو، بیانیه ای در محکوم کردن جمهوری اسلامی، برای جنایات رژیم ایران و به ویژه قتل عام سال ۱٣۶۷، در همبستگی با خانواده های قربانیان خواند. نمایندگان پارلمان آنتاریو برای ادای احترام به آنانی که جان خود را در راه آزادی از دست داده اند و در گورستان خاوران و دیگر گورستان های کشور دفن شده اند، یک دقیقه سکوت کردند.
آزادی خواهان و دگراندیشان!
مادران و خانواده های خاوران، پس از کشتار بی رحمانه زندانیان سیاسی در سال ۶۷، به اشکال مختلف، صدای اعتراض شان را بلند کردند و به صورت فردی و جمعی جمهوری اسلامی را مورد پرسش قرار داده اند و به واسطه این پیگیری ها بارها به زندان افتادند و تهدید شدند و تا به امروز نیز این وضعیت ادامه دارد. آنها می خواهند بدانند: چرا زندانیانی که حکم زندان داشتند و برخی حکم شان به پایان رسیده بود، اعدام شدند؟ چرا وصیت نامه شان را ندادند؟ چرا جنازه شان را تحویل ندادند و بی خبر در گورهای دسته جمعی دفن شان کردند؟ چرا خاوران چندین بار زیر و رو شد و سال هاست که جلوی برگزاری مراسم جمعی را می گیرند؟ خانواده ها در طی این سال ها از اولیه ترین حق خود که دانستن حقیقت است محروم شدند و به جای اجازه برگزاری مراسم آزادانه در گورستان خاوران یا در منازل، آنها را مورد پیگرد و اذیت و آزار قرار می دهند. "مادران خاوران" می خواهند حق شان برای دانستن حقیقت به رسمیت شناخته شود و جمهوری اسلامی را پاسخ گوی اعمال ضدانسانی خود کنند.
مادران و خانواده های کشته شدگان و دادخواهان!
پیگیری های شما بالاخره به بار می نشیند. برگزاری دادگاه ایران تریبونال اولین گام نمادین برای بررسی کشتار فعالان سیاسی و اجتماعی در دهه شصت و بخصوص کشتار گروهی زندانیان سیاسی در تابستان سال ۶۷ بود. تصویب این لایحه در دولت کانادا نیز اولین پذیرش رسمی جنایت های بی شمار حکومت جمهوری اسلامی ایران توسط دولت های تحت پوشش سازمان ملل است. امید نهادهای حقوق بشری و گزارش گر ویژه سازمان ملل و تمامی آزادی خواهان و دادخواهان و مدافعان راستین حقوق بشر، این مساله را در دستور روز خود قرار دهند تا بتوان آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته در طول حکومت جمهوری اسلامی را به پای میز محاکمه عادلانه و مردمی کشاند و از گسترش خشونت و جنایت و بیدادگری جلوگیری کرد.
ما مادران پارک لاله، ضمن تاکید بر سه خواسته همیشگی خود، معتقدیم "حق مادران و خانواده های کشته شدگان برای دانستن چرایی و چگونگی کشتارها و هم چنین حق برگزاری آزادانه مراسم یادبود در خاوران و در منازل" مساله ای کاملا به روز است و از آقای احمد شهید می خواهیم که پیگیری این مساله را در دستور روز خود قرار دهد.
ما که صدایی از جنبش دادخواهی مادران و خانواده های ایرانی هستیم، تلاش و پیگیری تمامی انسان های شریف و آزاده در سراسر دنیا را برای به رسمیت شناختن حق خانواده ها قدر می دانیم و این اولین گام ها را به خانواده های جان باختگان و تمامی دادخواهان تبریک می گوییم و آن را یک پیروزی به حساب می آوریم.
آرزوی قلبی ماست که با ادامه روند دادخواهی؛ سرکوب گری، خشونت و بیدادگری ریشه کن شود و شاهد هیچ جنایتی در کشور عزیزمان ایران و سراسر دنیا نباشیم.

مادران پارک لاله
ششم تیرماه ۱٣۹۲