• اگر نیروهای اپوزیسیون متشکل از گروه ها و احزاب لیبرال، چپ، دموکرات و سکولار در این نبرد پیروز شوند تاثیر مهمی بر مبارزات سیاسی در دیگر کشورهای عربی خواهد داشت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۰ تير ۱٣۹۲ -  ۱ ژوئيه ۲۰۱٣

یوسف عزیزی: دیروز، یکشنبه سی ام ژوئن، توده های مردم مصر، انقلاب دوم را رقم زدند. در انقلاب بیست و پنج ژانویه ۲۰۱۱ همین توده ها، رژیم فاسد وناکارآمد حسنی مبارک را به زیر کشیدند. اما رسانه های گروهی، از جمله تلویزیون "سی ان ان" اکنون از ٣٣ ملیون تظاهر کننده ای سخن می رانند که دیروز در میدان تحریر و اطراف قصر اتحادیه در قاهره و در همه استان ها و شهرهای مصر تظاهرات کردند تا این بار به رییس جمهور بی کفایت دیگری "نه" بگویند که یک سال پیش توسط همین مردم – والبته با اکثریتی شکننده - به ریاست جمهوری برگزیده شد. در واقع اخوان المسلمین که امروز دفتر مرکزی شان در محله کهن "المقطم" دستخوش حریق مهاجمان شد با بهره گیری از سازماندهی و انضباط حزبی بر موج انقلابی سوار شدند که سازندگان اش جوانان و دانشجویان و توده های مردم بودند. محمد مرسی به عنوان رییس جمهور انتخاب شد و جماعت اخوان المسلمین، فرصت طلبانه، قانون اساسی جدید مصر را در حد و قامت خود دوختند و سایر نیروهای سیاسی اپوزیسیون را از مشارکت در تدوین آن محروم ساختند. یک سال بحران اقتصادی و سیاسی و گسترش دامنه تنگدستی و ناکارایی حاکمان اسلام گرا باعث شد تا حتی کسانی که به آنان رای داده بودند پشیمان شوند و دیروز و امروز روانه خیابان ها و میدان ها شوند تا صدای "ارحل" – کناره بگیر - را به گوش محمد مرسی برسانند. اگر مردمان ایران صبورانه هشت سال سیاه ریاست جمهوری احمدی نژاد را تحمل کردند، توده های مردم مصر پس از یک سال تشخیص دادند که جماعتی با کمترین مشارکت در انقلاب، قصد دارد انقلاب شان را به سرقت برد.
گرچه نهاد خود جوشی از جوانان با نام جنبش "تمرد" و با پشتیبانی اپوزیسیون چپ و لیبرال وسکولار، نغمه نافرمانی را سر دادند اما انگیزه های توده های مردم ژرف تر از فراخوان گروه ها و احزاب سیاسی مخالف نظام اسلامگرای محمد مرسی است. اینان خیری از حکومت یک ساله اخوان المسلمین ندیدند وافزون بر آن حس کردند حاکمان جدید با تحمیل ایدیولوژی دینی شان روزی آنان را حتی در عرصه جهانگردی قطع کرده اند.   
جنبش "تمرد" تا بعد از ظهر سه شنبه به محمد مرسی مهلت داده است تا استعفا دهد و در غیر این صورت، مردم را به نا فرمانی مدنی فرا خواهد خواند. مقدمات این نا فرمانی هم اکنون از برخی ادارات و کارخانه ها آغاز شده است.
اما عامل غافلگیر کننده، بیانیه روز دوشنبه ارتش بود که حمایت خود را از خواسته های ملیون ها تظاهر کننده مصری اعلام کرده و از محمد مرسی خواسته است تا به این خواسته ها گردن نهد. مهلت ارتش به رییس جمهور ۴٨ ساعت است و در شامگاه روز چهارشنبه پایان می یابد.
به نظر می رسد اعضای شورای نظامی ارتش مصر در این روز با رهبران اپوزیسیون، به ویژه با رهبران گروه های جوان دیدار خواهند کرد و نقشه راهی ارایه خواهند داد که طبق آن از محمد مرسی (اگر تا آن هنگام استعفا نکرده باشد) خواهند خواست تا کناره گیری کند. اکنون مرسی هم به یاد جوانان افتاده است والبته خیلی دیر. گویی همگان به غبنی که بر اینان رفته است آگاه شده و دریافته اند که صاحبان اصلی تظاهرات میدان تحریر وانقلاب مصر، نه اخوان المسلمین بلکه جوانان مصر اند.
پس از آن – احتمالا – شورای ریاست جمهوری موقت تشکیل خواهد شد تا طبق قانون اساسی رییس دیوان عالی کشور ریاست آن را به عهده گیرد. سپس دولت موقت را تشکیل خواهند داد و روز انتخابات ریاست جمهوری را مشخص خواهند کرد.
البته سناریوی دیگری نیز محتمل است. محمد مرسی در برابر تظاهرات ملیونی مردم مصر، موضوع همه پرسی را مطرح کرده است. او می گوید که اگر در همه پرسی مردم او را نخواهند کنار خواهد رفت. در این صورت ممکن است گروه های اسلامگرا در برابر ارتش صف آرایی کنند.
تحلیگران مصری بر این باورند که هواداران اخوان المسلمین واسلامگرایان در مصر میان هفتصد هزار تا یک ملیون نفر اند و در برابر سی وسه ملیونی که دیروز در خیابان ها بودند رقم قابل توجهی نیستند. گرچه اغلب رهبران اپوزیسیون به حقوق جماعت اخوان المسلیمن اذعان دارند و خواستار سرکوب آنان نیستند. مخالفان بر خلاف محمد مرسی معتقدند که تظاهرات ده ها ملیونی روزهای یکشنبه و دوشنبه بهترین همه پرسی است.
اگر نیروهای اپوزیسیون متشکل از گروه ها و احزاب لیبرال، چپ، دموکرات و سکولار در این نبرد پیروز شوند تاثیر مهمی بر مبارزات سیاسی در دیگر کشورهای عربی خواهد داشت واین – البته - ناشی از نقش محوری مصر در جهان عرب است.
ملیون ها تن از توده های مردم مصر با حضور در میدان ها وخیابان ها ضمن مخالفت با جزم اندیشان و قشریان وسارقان انقلاب، نشان دادند که نمی خواهند انقلاب شان نا تمام بماند. آنان دو سال ونیم است که نگران انقلاب خویش اند و اکنون می خواهند آن را به سر انجام رسانند.