• مجموعه شوتایم الیوراستون تحت عنوان "تاریخ ناگفته ایالات متحده"، رادیکال ترین برنامه تلویزیونی جریان اصلی رسانه ای است که تاکنون به تماشای آن نشسته ام. صحنه های خیره کننده، سخنرانی های شوک آور روسای جمهورمان، روایت درخشان استون، همه و همه یک مجموعه مجاب کننده را رقم زده اند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۵ تير ۱٣۹۲ -  ۶ ژوئيه ۲۰۱٣

مجموعه شوتایم الیوراستون تحت عنوان "تاریخ ناگفته ایالات متحده"، رادیکال ترین برنامه تلویزیونی جریان اصلی رسانه ای است که تاکنون به تماشای آن نشسته ام. صحنه های خیره کننده، سخنرانی های شوک آور روسای جمهورمان، روایت درخشان استون، همه و همه یک مجموعه مجاب کننده را رقم زده اند. کتاب ۷۰۰ صفحه ای استون و پیتر کوزنیک (مورخ) که مکمل این برنامه هشت قسمتی است، جزئیات بیشتری را شامل می شود و حوزه وسیعتری را نسبت به بخش های شوتایم پوشش می دهد و به بینندگان این امکان را می دهد که درک بهتری از "تاریخ ناگفته" امان پیدا کنند.
اپیزود ۷ که عمدتا درباره جنگ ویتنام ( یا آن طور که نامیده می شود جنگ هندوچین دوم ) است، مراپای تلویزیون میخکوب کرد. استون هرگناهی که بابت سربازی در ویتنام احساس می کرد با به تصویر کشیدن وحشت جنگ و خشونت مرگبار مطلق آن با جزئیات زنده، جبران کرد. در آن سال ها من به سنی بودم که مسایل سیاسی را درک می کردم.و دوباره از تماشای بمباران ها و سم باران کردن ها، قربانیانی که فریاد می کشند، و سیاستمداران و ژنرال هایی که دروغ می گویند، با تمام وجود عصبانی شدم. آن هنگام که استاد فریب و دروغ و جنایتکار جنگی، هنری کیسینجر، بمیرد و به همکارانش در سلاخ خانه ی جمعی، یعنی به لیندون جانسون و ریچارد نیکسون ، بپیوندد. آن روز قطعا روز شاد و مفرحی خواهد بود. نام وی باید به معادلی برای واژه قاتل بدل شود.
همانطور که استون و کوزنیک ثبت کرده اند کشتار و قتل عامی که آمریکا برای آسیای جنوب شرقی به ارمغان آورد کاملا انسان را وحشت زده کرده و دچار آشفتگی می کند:
× نزدیک به چهار میلیون ویتنامی کشته شد.
× تعداد بمب هایی که برخاک ویتنام فروافتاد از تعداد مجموع بمبهای فرو افتاده بر تمام طرفین درگیر، در تمام جنگ های پیش از آن (در تاریخ)، بیشتر بوده ؛ و سه برابر بیشتر از مجموع بمب های فرو افتاده از سوی تمامی طرفین در جنگ جهانی دوم بوده است.
× زمین های قابل کشت را با ۱۹۰۰۰۰۰۰ گالن سم ، آلوده و مسموم کردند.
× ۹۰۰۰ از ۱۵۰۰۰ قصبه در ویتنام جنوبی نابود شد.
× در شمال، هر شش شهر صنعتی تخریب شد. و ۲٨ شهر از ٣۰ شهر استانی و ۹۶ شهر از ۱۱۶ شهر کوچک حومه بر اثر بمباران با خاک یکسان شد.
× ایالات متحده ۱٣ بار تهدید به استفاده از بمب اتمی کرد.
× پس از جنگ، بمب ها و مین های عمل نکرده که در همه جا پراکنده شده بودند، جان ۴۲۰۰۰ نفر دیگر را گرفت. میلیون ها هکتار زمین هنوز از مهمات جنگی پاکسازی نشده اند.
× عامل نارنجی و دیگر سموم منجر به مشکلات حاد در زمینه سلامتی برای میلیون ها ویتنامی شد.
× تقریبا تمام جنگل های انبوه سه گانه ویتنام نابود شد.
× طی جنگ" پنهان" در کامبوج،٣۰۰۰۰۰۰ تن مهمات جنگی ۱۰۰۰۰۰ نقطه را مورد اصابت قرار داد و منجر به کوچ و جابه جایی های اجتماعی ، تخریب مراتع و قحطی در ابعاد وسیع شد.کمپین بمباران در کامبوج از سوی ایالات متحده مستقیما مسوول ظهور خمرهای سرخ به رهبری پول پوت و نسل کشی پس از آن است (ایالات متحده هنگامی که نیروهای ویتنامی نهایتا به حاکمیت وحشت خاتمه دادند عملا از پول پوت جانبداری و حمایت کردند). استون و کوزنیک از جانب یک افسر خمر سرخ نقل می کنند:
هر بار پس از بمباران، آنها مردم را می بردند تا حفره های ناشی از انفجار را ببینند، ببینند حفره ها تا چه اندازه بزرگ و عمیق اند، و ببینند زمین چگونه ازجا کنده شده و سوخته...مردم عادی وقتی بمب های بزرگ فرود می آمدند شلوارهایشان را خیس می کردند.ذهنشان از کار می افتاد و برای سه تا چهار روز گیج و منگ ولال می شدند.مردم وحشت زده و به حالت نیمه جنون آماده بودند که هر آنچه به آنها گفته می شد باور کنند.درست به دلیل خشم و نارضایتی از بمباران ها بود که آنها به همکاری با خمرهای سرخ ادامه می دادند، به خمرهای سرخ می پیوستند و فرزندانشان را با آنها همراه می کردند...بسیاری اوقات بمب ها کودکان خردسال را ازبین می برد، و پدرانشان با تمام وجود به خمرهای سرخ می پیوستند.
× ۲۷۵۶۹۴۱ تن مهمات جنگی ۱۱٣۷۱۶ نقطه در لائوس را مورد اصابت قرار داد.بخش اعظم سرزمین لائوس بر اثر انفجار تکه تکه شد.
در یک کنفرانس خبری در ۱۹۷۷، در پاسخ به پرسش یک گزارشگر که پرسید آیا ایالات متحده الزامی اخلاقی برای کمک به بازسازی ویتنام دارد، جیمی کارتر به شکلی شنیع و نفرت انگیز پاسخ داد:
تخریب امری دو سویه بوده است.ما به ویتنام رفتیم بدون این که در طلب فتح قلمرو یا تحمیل اراده آمریکا بر مردم دیگر باشیم. من احساس نمی کنم که باید عذر خواهی کنیم یا از خود انتقاد کرده یا مستوجب مجازات باشیم.
دو سویه؟ اظهارات کارتر بازتابی است از نخوت و تکبر قدرت و ابتذال عدل امپریالی. ۵٨۰۰۰ سرباز ایالات متحده طی جنگ کشته شدند و بیش از٣۰۰۰۰۰ تن مجروح ، اضافه بر آن موارد پرشمار بیماری های ذهنی و روانی، خودکشی ها، خانواده های ازهم پاشیده و دیگر انواع دردها و اضطراب ها. استون به خوبی تمام این ها را در عبارت مادری که فرزندش در مای لای بوده ودر حال گفتگو با یک روزنامه نگاراست ثبت و متجلی ساخته ،" من به آنها یک پسر خوب دادم ، آنها به من یک قاتل تحویل دادند". اما هرآنچه اینجا رخ داد در مقایسه با آنچه آنجا رخ داد بی رنگ است. ابدا هیچ گونه دو سویه گی وجود نداشت و سخن از این که چنین چیزی وجود داشت وقیحانه است.آنچه ایالات متحده در ویتنام، کامبوج و لائوس مرتکب شد در رده بدترین سبعیت و وحشی گری ها در قرن بیستم قرار می گیرد.اگر مردم جنوب شرقی آسیا با ما ، آنچه ما با آنها کردیم را می کردند،و عینا مانند ویتنام همان میزان از جمعیت امان را به قتل می رساندند، باید بر دیوار یادبود جنگ ویتنام ۲۰۰۰۰۰۰۰ نام حک می شد.
حاکمان سیاسی ما از ۱۹۷۵ یعنی از هنگامی که ارتش ویتنام شمالی و جبهه آزادیبخش ملی با توسل به اقدام نظامی کشورشان را آزاد ساختند، تا همین امروز نه فقط وحشت و خوف ویتنام را از خاطره عموم محو نکردند بلکه جنگ را با آنچه پرزیدنت ریگان " یک هدف باشکوه" نامید رنگ وجلا داده اند. پرزیدنت اوباما، ستایشگر ریگان، از زمانی که بر مصدر ریاست جمهوری قرار گرفت،گوی سبقت را در این زمینه از هر پرزیدنت دیگری ربوده و اگرچه در شکل دیگری بجز جنگ، با اعلان " یادبود جنگ ویتنام" در صدد ارتکاب سبعیت دیگری از سوی ایالات متحده است .قانون اختیارات دفاع ملی ۲۰۰٨ این قدرت را به وزیر دفاع می دهد تا مراسمی را جهت یادبود پنجاهمین سالگرد جنگ ویتنام سازمان دهد.از روز یادبود در سال ۲۰۱۲ تا ۱۱ نوامبر ۲۰۲۵ ، برگزاری مراسم یادبود به مدت ۱٣ سال پیشبینی و در نظر گرفته شده است.
پرزیدنت اوباما در بیانیه خویش همه ما را به مشارکت در آنچه نهایتا به میگساری جهت تبریک به خود و فراموشکاری می رسد، فراخواند و گفت:
ما در حالی که شاهد پنجاهمین سالگرد جنگ ویتنام هستیم ، رسما به شجاعت نسلی که با افتخار خدمت کرد ادای احترام می کنیم.ما مراتب احترام خویش را به بیش از سه میلیون سرباز مرد و زن ابراز می داریم که خانواده هایشان را شجاعانه جهت خدمت در یک جهان دورتر از هرآنچه می شناختند و هرآنچه دوست می داشتند ترک کردند . از Ia Drang تا Khe Sanh ، ازHue تا Saigon و بی شمار روستاها و آبادی های میان آنها، آنها از میان جنگل ها و برنجزارها ، گرما و باد موسمی، عبور کردند و قهرمانانه برای حفظ آرمان هایی که ما آمریکایی ها عزیز می شماریم،جنگیدند. طی بیش از یک دهه نبرد در آسمان،زمین و دریا،این آمریکایی های سربلند عالی ترین سنن نیروهای مسلح امان را برپا داشتند.
این اظهارات فریاد مرا بلند می کند. ده ها هزار ویتنامی مظنون به فعالیت چریکی و یا طرفداری از آنها طی برنامه ققنوس CIA به قتل رسیدند، بیش از ۵ میلیون روستایی به اجبار از خانه هایشان بیرون رانده شده و آنها را به " دهکده های استراتژیک" کوچاندند، زندانیان سیاسی را حبس و در" قفس های ببر " شکنجه می دادند، بمباران عامدانه بیمارستان ها و سدهای ویتنام شمالی، حدود ۵۰۰ زن، نوزاد، کودک، سالمند توسط GI ها درMy Lai به قتل رسیدند ( بسیاری ابتدا مورد تجاوز قرار گرفته و سپس قصابی شدند) . اینها همه چه گونه ای از دلاوری و شجاعت هستند؟ و کدام آرمان های بزرگ را مجسم می کنند؟
وزیر دفاع تمام برنامه های یادبود و بزرگداشت را با اهداف زیر سازمان می دهد:
۱. قدردانی و ادای احترام به کهنه سربازان جنگ ویتنام، از جمله پرسنلی که اسیر جنگی بوده و یا تحت عنوان مفقودالاثر در عملیات فهرست شده اند، به دلیل ایثار و خدمت به ایالات متحده و قدر دانی و ادای احترام به خانواده این کهنه سربازان.
۲. برجسته ساختن خدمت نیروهای مسلح طی دوره جنگ ویتنام و سهم نهادهای فدرال و سازمان های دولتی و غیر دولتی که همراه با نیروهای مسلح خدمت کرده و یا از آنها حمایت کردند.
٣. ادای احترام به سهم و نقشی که مردم ایالات متحده طی جنگ ویتنام در میهن برعهده گرفتند.
۴. برجسته ساختن پیشرفت ها در عرصه تکنولوژی، علوم، و پزشکی در ارتباط با تحقیقات نظامی طی دوره جنگ ویتنام.
۵. به رسمیت شناختن اقدامات و ایثارگری های صورت گرفته از سوی متحدین ایالات متحده طی دوره جنگ ویتنام.
اینها همه تهوع آورند، اما چهارمی دیگر مایه فخر و مباهات نازی هاست.
ریاست کنونی بزرگداشت ، کهنه سرباز ویتنام و سناتور پیشین نبراسکا ، چاک هاگل است. وی همچنین از گزینه های احتمالی برای برعهده گرفتن مسئولیت وزارت دفاع است. اگر او وزیر شود، به برگزار کننده اصلی هر آنچه در این ارتباط است بدل خواهد شد. برخی نیروهای مترقی ادعا می کنند که هاگل چهره معقول نادری خواهد بود و شایسته است در راس ماشین کشتار ایالات متحده قرار گیرد. اما مردی که قبول می کند ریاست این تقدیر و تشکر از دروغ را برعهده گیرد، چطور می تواند معقول و شایسته باشد؟
امیدوارم که رادیکال ها هر آنچه می توانند جهت مقابله با این جشن و پاسداشت وحشیگری انجام دهند. مجله Monthly Review که من نیز با آن مرتبط هستم، انتشار مجموعه ای از مقالات آرشیوی امان را همزمان با نوشته های جدید پیرامون جنگ ، آغاز کرده.نخستین اثر از این مجموعه که در نوامبر ۲۰۱۲ منتشر شد مروری شگفت انگیز بر فیلم الیور استون، Platoon از سوی لئو کاولی، تفنگدار دریایی اسبق بود که با عامل نارنجی مسموم شد و به خاطر اثرات آن خیلی زود درگذشت. این اقدام ، پادزهر مناسبی است برای تلاش های اخیر جهت بازنویسی تاریخ جنگ در جنوب شرقی آسیا. جنگ ویتنام هرگز نباید فراموش شود.آن لکه ننگی است بر کشور ما و بر خود انسانیت.ستایش و تجلیل از آن یک جنایت مفتضح و ننگ آور است. به جای آن ما باید از مردم ویتنام تجلیل کنیم که بسی دلیرانه جنگیدند و برای آزادی از یوغ نیروهای خارجی بسی بیش از هرآنچه برای خود کشیدیم ، رنج کشیدند.