• «درسالهای سخت ودهشت، مدت هفده ماه را در صف زندانهای لینینگراد سپری کردم. روزی کسی مرا «بازشناخت». آنگاه زنی بالبهایی کبود که پشت سرمن ایستاده بود، زنی که البته هیچگاه نام مرا نشنیده بود، به هوش آمده از رخوتی که همه‌ی ما را در خود تنیده بود، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۹ تير ۱٣۹۲ -  ۲۰ ژوئيه ۲۰۱٣

 
 «درسالهای سخت ودهشت، مدت هفده ماه را در صف زندانهای لینینگراد سپری کردم. روزی کسی مرا «بازشناخت». آنگاه زنی بالبهایی کبود که پشت سرمن ایستاده بود، زنی که البته هیچگاه نام مرا نشنیده بود، به هوش آمده از رخوتی که همه‌ی ما را در خود تنیده بود، درگوش من به نجواگفت (آنجا همه با پچ پچ سخن می‌گفتند) :
ــ این همه راشما می توانید تصویر کنید؟
و من گفتم:
ــ می‌توانم.
آنگاه، چیزی شبیه به لبخند برسیمایی که زمانی از آن او بود لغزید.» (1)
آنا آخماتووا
ارمغان
کوهها برابر این غمها خم می‌شوند
رودخانه‌ی باشکوه از رفتن باز می‌ماند
اما، کلونهای زندان سنگین‌اند
در پس شان " لانه‌ی محکومین"
با اندوه‌های جانفرسا.
برای که نرم باد شاداب می‌وزد
برای که غروب فراز می‌آید
ما همه جا از دانستن بازمانده‌ایم
تنها آوای نفرت زای کلیدها بگوش می‌رسند
با گامهای سنگین سربازان
در بیدارباش صبحگاهی.
بر پایتخت دهشت است که می‌گذرد
آنجا به هم می‌رسند مردگان
خورشید سرفرو فکنده ، نوا* غرقه در مه
و امید در دوردست آواز می‌خواند.
فرمان... و اشکهایی که بیدرنگ بر گونه‌ها می‌‌غلتند
ما از هم گسسته‌ایم
پنداری قلب ودردهای زندگی یکجا از سینه کنده می‌‌شوند
پنداری به ناگاه به پس پشت پرتاب می‌‌شوند
تنها یک نفر... تلوخوران...می‌گذرد...
کجایند اینک یاران من
بی آگاه از دوسال تاریک گذشته بر من؟
در کولاکهای سیبری برخیالشان چه خواهد رفت
چگونه در رویاهاشان ماه تمام نقش خواهد بست؟
واپسین بدرودهایم را نثارشان خواهم کرد.


Посвящение

Перед этим горем гнутся горы,
Не течет великая река,
Но крепки тюремные затворы,
А за ними "каторжные норы"
И смертельная тоска.
Для кого-то веет ветер свежий,
Для кого-то нежится закат -
Мы не знаем, мы повсюду те же,
Слышим лишь ключей постылый скрежет
Да шаги тяжелые солдат.
Подымались как к обедне ранней,
По столице одичалой шли,
Там встречались, мертвых бездыханней,
Солнце ниже, и Нева туманней,
А надежда все поет вдали.
Приговор... И сразу слезы хлынут,
Ото всех уже отделена,
Словно с болью жизнь из сердца вынут,
Словно грубо навзничь опрокинут,
Но идет... Шатается... Одна...
Где теперь невольные подруги
Двух моих осатанелых лет?
Что им чудится в сибирской вьюге,
Что мерещится им в лунном круге?
Им я шлю прощальный свой привет.

    Март 1940


Анна Ахматова.Избранное Москва эксмо 2005.с.281 .1
*نوا (Нева (نام رودخانه‌ایست در غرب شهر سان پترزبورگ روسیه‌.