اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۷ مرداد ۱٣۹۲ -  ٨ اوت ۲۰۱٣

نامه سرگشاده گروهی از زندانیان سیاسی فعلی و سابق ایران به جناب آقای باراک اوباما، رئیس جمهوری ایالات متحده آمریکا

آقای رئیس جمهوری!

ما گروهی از زندانیان سیاسی ایران این نامه را خطاب به شما می نویسیم تا توجه شما را به آثار مخرب تحریم های فلج کننده اقتصادی و تلاش فزاینده برای انزوای سیاسی ایران در جامعه جهانی بر زندگی روزمره مردم ایران و بسته شدن فضای سیاسی کشور جلب کنیم. این نامه منعکس کننده نگرانی جدی افکار عمومی در میهن ما از آینده تیره ای است که ادامه مسیر رویارویی ایران و ایالات متحده می تواند به آن بینجامد. ما نیز در این نگرانی با مردم ایران شریکیم.

در سالهای اخیر اختلاف بر سر برنامه های هسته ایران به چالش لاینحل غرب با ایران بطور کلی و آمریکا و ایران بطور خاص و تشدید فضای عدم اعتماد و تقابل بین دو طرف شده است .حاصل این اختلاف اعمال تحریم های سنگین و بی سابقه بر ایران بوده و قربانی اصلی آن هم مردم ایران هستند که فشار های طاقت فرسائی در این سالها متحمل شده اند که همچنان ادامه دارد . سیر وقایع نیز در سالهای اخیر به نحوی بوده که امیدی به حل مسئله دیده نمی شده است.

اما در انتخابات اخیر ایران ، چهره ای به عنوان رئیس جمهور انتخاب شده که شعار او اعتدال و عقلانیت در سیاست داخلی و خارجی بوده و بنای آن تعامل مثبت در عرصه بین المللی و پیام آن به دنیا تغییر فضا و برقراری تعاملی سازنده و دو طرفه است .

ما فکر می کنیم اینک وقت آن رسیده است که با هم تاریخ را ورق بزنیم و فصلی نو در نگاه به یکدیگر باز کنیم . به نظر ما دوره مسئولیت این دولت ممکن است آخرین فرصت برای حل و فصل عقلانی و قابل قبول این چالش برای دو طرف باشد . البته ممکن است در هر دو سو نیروها و عواملی خواهان عدم دستیابی به راه حلی در مورد این مسئله باشند و تدوام این چالش را ترجیح دهند ، ولی قطعا منطق و عقلانیت بر پیگیری تلاش های دیپلماتیک و حل هر چه سریعتر و کم هزینه تر مسئله حکم می کند .با انتخاب رئیس جمهور روحانی که سیاستمداری معتقد به گفتگو و تعامل، برخوردار از پایگاه وسیع در میان مردم و سابقه ای روشن در میان سیاستها و مذاکرات هسته ای است این انتظار منطقی ایجاد شده است که سیاست ها و رویه های گذشته، بویژه تحریم های اعمال شده، منتفی و جای خود را به مناسباتی سازنده و مبتنی بر احترام متقابل دهد.

در حالی که مردم ایران با استفاده از فرصت های محدود در دسترس میل خود به تغییر در همه حوزه ها از جمله در سیاست خارجی و وضع اقتصادی دشوار دوره دولت قبلی را با صدای بلند اعلام کرده اند، ادامه روند دهه گذشته در سیاست دولت شما در قبال ایران، تشدید تحریم ها، تلاش در راه انزوای بیشتر و قطع پیوندهای ایران با اقتصاد و جامعه جهانی این باور را در بخش قابل توجهی از مردم ایران تقویت خواهد کرد که دولت ایالات متحد آمریکا اصولا و بطور جدی خواهان حل مشکل نیست.

وضعیتی که تحریم ها در ایجاد آن نقش اساسی داشته ، قدرت خرید بیش از نیمی از خانوارهای ایرانی را به طور چشمگیری در دو سال گذشته کاهش داده است. بخصوص در دو سال گذشته تحریم ها کل اقتصاد ایران و همه بخش های تولیدی و صادراتی اصلی ایران را هدف گرفته و میزان اشتغال و سرمایه گذاری در بخش های غیر نظامی از قبیل خودرو، فولاد، پتروشیمی و حتی بخش ساختمان را به میزان قابل ملاحظه کاهش داده است.

آقای رئیس جمهور!

همه مردم ایران، از جمله خانواده های ما زندانیان سیاسی، و بخصوص اقشار کم درآمد جامعه زیرفشار تورم افسار گسیخته و کمبود دارو و مایحتاج اساسی زندگی رنج می برند. تحریم ها اینک به مجازات جمعی مردم ایران تبدیل شده است. اقتصاد ملی در دو سال گذشته کوچکتر شده و قدرت ملی ایران به عنوان ملت-دولت رو به کاهش است. ضررهای چنین وضعی متوجه همه مردم ایران است و فقط حکومت را زیر فشار قرار نمی دهد.

نتیجه عملی تشدید تحریم ها و عدم حصول راه حلی مرضی الطرفین هم   تقابل و قطبی کردن بیشتر روابط و تقویت افراطی گری خواهد شد که کاملا در تضاد با امنیت منطقه ای و بین المللی است .ادامه این مسیر، آن گونه که مورد نظر طراحان مصوبه اخیر در کنگره آمریکا (قانون پیشگیری از ایران هسته ای، مصوب ٣۱ جولای ۲۰۱٣ یعنی چهار روز قبل از شروع ریاست جمهوری روحانی) است، به محاصره کامل اقتصادی ایران ختم می شود که گام اول در شروع جنگ واقعی است. در چنین جنگی ما، یعنی دمکراسی خواهانی که هزینه باور به حقوق و آزادی ها ی سیاسی و مدنی را با رنجی می پردازیم که بر خانواده هایمان تحمیل شده و سالهایی از عمرمان که در زندان سپری شده است، از ایران و استقلال و تمامیت ارضی آن دفاع خواهیم کرد. رویارویی آمریکا با نیروهای دمکرات و ملی در ایران یک بار دیگر هم در کودتای مرداد ۱٣٣۲ تجربه شد و شما به عنوان سیاستمداری آشنا با تاریخ می دانید که نتایج آن اقدام به تغییر رژیم در ایران چگونه شش دهه بر روابط دو کشور اثر گذاشت و تا امروز هم با ماست.

ما می دانیم که دولت شما سیاستی متفاوت از سیاست اکثریت جمهوریخواه در مجلس نمایندگان آمریکا را در قبال ایران دنبال می کند. اما نتیجه عملی تلاش های جمهوری خواهان تندرو در قوانین مصوب کنگره بازتاب می یابد که شما در مواردی با توجه به معاملات دولت و کنگره در مورد مدیریت کسری بودجه های دفاعی، بخشش های مالیاتی و هزینه های بهداشت و درمان مجبور به امضای آن شده اید (قانون "آزادی و ممانعت از گسترش سلاح های هسته ای ایران" که در دوم ژانویه امسال به امضای شما رسید و پانزده روز پس از انتخاب رئیس جمهوری اعتدال گرا در ایران به اجرا در آمد).

ما فکر می کنیم مناسب است به نتیجه سیاست اشتباهی که یک دهه قبل از سوی دولت وقت آمریکا در قبال دولت رئیس جمهور خاتمی در پیش گرفته شد هم توجه شود . حاصل آن سیاست علاوه بر پیچیده شدن مسئله هسته ای که حل آن در آن زمان بسیار ساده تر بود ، باعث تقویت جریانی افراطی در ایران شد که سهم مهمی در ایجاد شرایط بغرنج امروز داشته است . امروز به خوبی می توان قضاوت کرد که آن رویکرد هیچ نتیجه مثبتی به بار نیاورد.تکرار این سیاستی که در گذشته هم تجربه شده است وضع را از شرایط امروز پیچیده تر و حل آن را به مراتب مشکل تر خواهد ساخت .

ممکن است برخی بر این گمان نادرست باشند که اعمال تحریم ها باعث تقویت دموکراسی در ایران خواهد شد . اما ما فکر می کنیم راه رسیدن به دموکراسی ، که قطعا مطلوب است ، تحریم خارجی و فشار طاقت فرسا بر مردم و فشار روی دولتی که با مقتضیات ایران در جهت تقویت روندهای دموکراتیک حرکت می کند نیست و حاصل آن در عمل ، یکبار دیگر تقویت افراطی گری و تضعیف نهال لرزان دموکراسی ایران خواهد شد.

جامعه ایران امروز نیازمند آرامش و نشاط است تا در پرتو آن بتواند مسیر خود را به سمت اعتدال و دموکراسی در داخل و تنش زدائی و تعامل در سیاست خارجی طی کند. اثر مخرب تحریم ها بر اقتصاد و شرایط زندگی مردم فضای شور و امید ایجاد شده را درهم خواهد شکست و باعث رشد رادیکالیزم در سیاست های داخلی و خارجی خواهد شد و نه تنها کمکی به امنیت منطقه ای و بین المللی نمی کند بلکه می تواند اثری معکوس در پی داشته باشد.

علاوه بر همه این ها، تحریم ها و فشارهای بی رویه کنونی بر مردم ایران، که تمام حیات اقتصادی جامعه و از جمله بخشی از نیازهای اولیه و حیاتی را هدف می گیرد ناقض حقوق اساسی شهروندان ایرانی است که این امر نه در اصول جهانی حقوق بشر و معاهدات بین المللی به رسمیت شناخته شده و نه با قانون اساسی آمریکا و متمم های آن سازگاری دارد.

آقای رئیس جمهور!

اینک زمان آن است که راه حلی مرضی الطرفین جایگزین تحریم ها گردد . طبعا برای حل اختلافاتی عمیق و مزمن از این نوع باید طرفین به دنبال یافتن راه حلی شرافتمندانه باشند که در آن هیچ یک از اطراف ماجرا خود را بازنده احساس نکند . مبنای چنین راه حلی باید از یک سو برطرف کردن نگرانیهای بین المللی از طرف ایران ، و از سوی دیگر پذیرفتن حقوق مشروع ایران در عرصه هسته ای بر اساس معاهدات بین المللی از طرف آمریکا و غرب باشد.

از همین روست که ما انتظار داریم دولت شما و نیز دولت جدید ایران تمام ابزارهای ممکن برای اعتماد سازی و موفقیت دیپلماسی را بکار گیرید. از شما نیز می خواهیم که از همه ابزارهای ممکن استفاده کنید تا کنگره آمریکا لااقل برای مدتی معین که مذاکرات جریان دارد از تصویب هر طرح و قانونی که به امکان موفقیت مذاکرات لطمه بزند و امکان لغو موثر تحریم ها را کاهش دهد و رسیدن به یک توافق پایدار را با مشکل مواجه سازد، پرهیز کنند تا دو طرف بتوانند بجای توقف درگذشته تیره و تار به سوی آینده ای روشن تر حرکت کنند.

امیدواریم فرصتی که انتخاب رئیس جمهور روحانی ایجاد کرده به خوبی مورد توجه قرار گیرد و پاسخ مساعد هر دو طرف بتواند گره کور موجود در درک متقابل و تعامل مثبت بین دو کشور را باز کند و منافع هر دو ملت را در برداشته باشد.


امضا کنندگان:

۱ - محسن میر دامادی (رئیس سابق کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس،دبیر کل حزب مشارکت).

۲ - محسن امین زاده ( معاون سابق وزارت امور خارجه در دولت اصلاحات )

٣ - مصطفی تاج زاده ( معاون سابق وزارت کشور در دولت اصلاحات )

۴ - فائزه هاشمی ( نماینده سابق مجلس و رییس سابق ورزش های بانوان )

۵ - ابولفضل قدیانی ( فعال سیاسی ، عضو ارشد سازمان انقلاب )

۶ - سید علیرضا بهشتی شیرازی ( دبیر سابق هیئت دولت و مشاور ارشد میر حسین موسوی )

۷ - علیرضا رجایی ( فعال سیاسی ملی مذهبی ، دبیر انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران )

٨ -عبدالله مومنی ( سخنگوی سازمان دانش آموختگان ایران " ادوار تحکیم وحدت " و رییس ستاد شهروند آزاد مهدی کروبی )

۹ - محمد امین هادوی ( عضو سابق هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران )

۱۰ - فیض الله عرب سرخی ( معاون سابق وزارت بازرگانی در دولت اصلاحات )

۱۱ - مسعود پدرام ( فعال سیاسی ملی مذهبی ، پژوهشگر و تحلیلگر سیاسی )

۱۲ -محمد صادق ربانی املشی ( معاون سابق سازمان انرژی اتمی )

۱٣ - ژیلا بنی یعقوب ( روزنامه نگار و فعال اجتماعی)

۱۴ - نرگس محمدی ( فعال حقوق بشر ، دبیر کانون مدافعان حقوق بشر )

۱۵ - عیسی سحر خیز ( روزنامه نگار و فعال اجتماعی)

۱۶- بهمن احمدی امویی ( روزنامه نگار )

۱۷ - کیوان صمیمی ( فعال سیاسی ملی مذهبی ، روزنامه نگار )

۱٨- مهدی معتمدی مهر (عضو دفتر سیاسی نهضت ازادی)

۱۹ - عماد بهاور ( فعال سیاسی ، عضو ارشد نهضت آزادی ایران )

۲۰ - حسن اسدی زید آبادی (کارشناس ارشد حقوق بشر ، عضو سازمان دانش
آموختگان ایران " ادوار تحکیم وحدت " )

۲۱ - بهاره هدایت ( عضو شورای مرکزی اتحادیه دانشجویی دفتر تحکیم وحدت )

۲۲ - امید کوکبی ( دکتری فیزیک هسته ای از دانشگاه آستین تگزاس آمریکا )

۲٣ - فرشید فتحی ( کشیش مسیحی )

۲۴ - مسعود باستانی ( روزنامه نگار )

۲۵ - مهدی محمودیان ( فعال سیاسی )

۲۶ - محمد صدیق کبودوند ( رییس سازمان حقوق بشر کردستان )

۲۷ - مهدی تحققی (فعال سیاسی،استاد دانشگاه،عضو سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی)

۲٨ - سید احمد هاشمی ( مدیر کل سابق وزارت کشور در دولت اصلاحات )

۲۹ - سیاوش حاتم ( عضو ارشد دفتر تحکیم وحدت )

٣۰ – مصطفی نیلی ( فعال دانشجویی)

٣۱ - مصطفی بادکوبه ای ( شاعر منتقد )

٣۲ - رحمان قهرمان پور( استاد دانشگاه و پژوهشگر مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام )

٣۲ - محمد دواری ( فعال صنفی معلمان )

٣٣ - حسین رونقی ملکی ( فعال حقوق بشر ، وبلاگ نویس منتقد و عضو کمیته مبارزه با سانسور در ایران )

٣۴ - ابوالفضل عابدینی ( فعال حقوق بشر )

٣۵ - علی خدابخش ( فعال مطبوعاتی ، معاون سابق جهاد سازندگی )

٣۶ - مهرداد سرجویی ( روزنامه نگار )

٣۷ - محمد حسن یوسف پورسیفی ( فعال حقوق بشر و حقوق کودک )

٣٨ - مهدی خدایی (فعال حقوق بشر)

٣۹ - نصور نقی پور ( فعال حقوق بشر )

۴۰ - امین چالاکی ( فعال سیاسی )

۴۱ - علیرضا سیدیان ( کشیش مسیحی )

۴۲ - مصطفی بردبار ( نو کیش مسیحی )

۴٣ - علی ناظری ( دندان پزشک ، مسئول تشکل مردم نهاد جامعه سبز مدنی )

۴۴ - سید محمود باقری ( فعال صنفی معلمان )

۴۵ - مهدی تاجیک ( فعال دانشجویی ، معترض اجتماعی )

۴۶ - جعفر گنجی ( فعال سیاسی )

۴۷ - ابراهیم بابلیی زیدی ( فعال فرهنگی ، معترض اجتماعی )

۴٨ - حسین زرینی ( معترض اجتماعی )

۴۹ - آرش سقر ( روزنامه نگار )

۵۰ - مصطفی ریسمان باف ( فعال دانشجویی ، معترض اجتماعی )

۵۱ - محمد ابراهیمی ( معترض اجتماعی )

۵۲ - بهزاد عرب گل ( معترض اجتماعی(

۵٣ - کامیار پارسا ( دانشجو و معترض اجتماعی )

۵۴ - حمید کرواسی ( معترض اجتماعی )

۵۵ - نادر جانی ( معترض اجتماعی)