اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۵ شهريور ۱٣۹۲ -  ۲۷ اوت ۲۰۱٣

سرمقاله
سرمقاله روزنامه‌های صبح سه شنبه
چهار کلمه حرف حساب با خاتمی
روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «مشهد، شهردار می خواهد نه سیاستمدار!»،«معامله مصالحه با محارب؟!»،«چهار کلمه حرف حساب با خاتمی»،«یانکی‌ها در اندیشه حمله به سوریه»،«آیا کلید همان داس ‌است؟!»،«پرونده سنگین آمریکا در نقض عدالت»،«حمله با روش تازه»،«پادزهر جنگ جهانی سوم»،«مردم چه کسانی هستند؟»، «لحظه سرنوشت‌ساز مقابله با تحریم»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.

خراسان:مشهد، شهردار می خواهد نه سیاستمدار!
«مشهد، شهردار می خواهد نه سیاستمدار!»عنوان سرمقاله روزنامه خراسان به قلم کورش شجاعی است که در آن می خوانید؛مشهد با هیچ یک از شهرهای ایران قابل مقایسه نیست و از جهتی شاید با هیچ یک از شهرهای جهان قابل قیاس نباشد. وجود حرم مقدس رضوی و میزبانی سالانه ۲۵میلیون نفر زائر مهم ترین ویژگی دومین کلان شهر مذهبی جهان است که البته وجود یک میلیون حاشیه نشین در حاشیه این شهر ۳ میلیون نفری به زخمی مزمن و گویا بی درمان بدل شده است!
مشهد به عنوان شهری که بیشترین گردشگر مذهبی جهان را پذیرایی می کند و به خاطر همجواری با استان های دیگر کشور و نزدیکی نسبی با برخی کشورهای همسایه و همچنین برخورداری از تنوع فرهنگی و قومیتی و مهاجر پذیری، محل تلاقی فرهنگ ها و آداب و سنن و گویش های متعدد است. مشهد و خراسان مهد دیرین تمدن و فرهنگ ایران زمین است و کیست که نداند و اذعان نداشته باشد که مشهد قلب همیشه تپنده معنوی ایران و مفتخر و مزین به وجود حرم ملکوتی امام رضا(ع)، عالم آل محمد(ص)، غریب الغربا، حضرت ثامن الحجج(ع) است که به راستی همه سرزمین بزرگ و پهناور ایران و مردمان شریف و عزیز و بزرگوار آن زیر سایه برکت وجودی این سلاله رسول ا... (ص) و اهل بیت(ع)، متنعم به برکات بی شمار معنوی این ساحت گرانقدر و عزیز هستند.
بر این اساس و به خاطر وجود مقدس حضرت علی بن موسی الرضا(ع) او که یکی از عزیزترین اهل بیت رسول خدا(ص) است و در خراسان که «دیار خورشید»ش می نامند خود شمس الشموس است و همچنین به احترام زائران عزیز این امام همام و مجاوران و همسایگان شریف حضرت رضا(ع) و به حرمت این قلب تپنده معنوی سرزمین عزیزمان ایران و همچنین به خاطر این که مشهد عزیز محل آمد و شد زائران بسیاری از کشورهای اسلامی جهان است و هم به خاطر این که مشهد می تواند و باید به ویترینی برای جلوه فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی و بلکه به نمادی از تمدن سازی انقلاب اسلامی تبدیل شود بنابراین، قطعا باید مجموعه حاکمیت اعم از دولت و مجلس برای تصمیم سازی و تصمیم گیری و برنامه ریزی در جهت رشد و اعتلای هرچه بیشتر و رساندن این شهر به جایگاه شایسته و درخور، نگاه و همت ویژه داشته باشند و پرواضح است که انتخاب یک شهردار لایق و توانمند، شایسته و کارآزموده، مدیر و مدبر و پرتلاش و صاحب تفکر و برنامه و آشنا با شهر و شهرسازی و خصوصا آشنا با ویژگی های خراسان و مشهد عزیز و مستقل و صاحب رأی و غیروام دار به این گروه و آن گروه سیاسی و انسانی فرهیخته و فرهنگی و البته جامعه شناس خود می تواند در رشد و تعالی و توسعه و پیشرفت پایتخت معنوی ایران و پیشبرد امور این شهر به سوی قله های مطلوب نقش به سزایی داشته باشد.
مثل روز روشن است که شهردار مشهد نمی تواند یک شهردار معمولی باشد بلکه قامت توانمندی، کارشناسی، مدیریت، ابتکار و ایده پردازی و نواندیشیو همراه با پاسداشت سنت های گرانمایه ایرانی اسلامی شهردار مشهد باید چند سر و گردن بلندتر از بسیاری از مسئولان و حتی برخی از وزرا باشد و با عمق وجود این مهم را درک کند که شهردار مشهد باید لیاقت و شایستگی و توانمندی اداره و مدیریت مشهد عزیز را و به عبارتی لیاقت و شایستگی «کلیدداری» «شهر امام رضا(ع)» را داشته باشد و قدر مسلم مهم ترین ویژگی چنین کلیددار امین و مومن و پاک نیت و پاک دستی باید عشق وافر و از سر معرفت و عرفان به اهل بیت و علی بن موسی الرضا(ع) و ولایت و امامت این گرانقدر فرزند پاک رسول ا...(ص) باشد و کسی می تواند کسوت شهرداری شهر مشهد را بپوشد و در قامت کلیددار این شهر ظاهر شود که علاوه بر شایستگی های لازم، دلبسته مجاور و همسایه امام رضا(ع) و خادم زائران امام هشتم(ع) باشد.
مشهد، شهرداری با چنین ویژگی هایی می خواهد نه فردی سیاستمدار یا شخصی که وام دار این جناح و آن جناح و دلبسته این گروه و آن گروه و مرعوب و رهین این سیاست باز و آن سیاست باز باشد.
مشهد، شهرداری می خواهد که اهل عمل و مدیریت اجرایی بسیار قوی باشد.
مشهد، شهردار می خواهد نه سیاست مدار و البته که هر شهرداری باید شهر را به مثابه یک موجود زنده بداند که زندگی و حیات در آن جاری است و اگر چنین فهمی داشته باشد می تواند اسباب حیات هرچه پربرکت تر و پرثمرتر این موجود زنده را با برنامه ریزی ها و عملکردهای عالمانه و مدبرانه خود در فضایی پر از تحرک و نشاط و پویایی و همدلی مردم تضمین کند.
مشهد به خاطر ظرفیت های فراوانش می تواند و باید در اکثر امور شهری برای کشور و حتی برای کشورهای اسلامی و جهان الگو باشد گرچه نمی توان و نباید و انصاف نیست کارهای انجام شده برای مشهد را پس از انقلاب اسلامی و خصوصا در یکی دو دهه اخیر نادیده گرفت و بسیاری از کارهای فرهنگی و عمرانی انجام شده برای اعتلای این شهر را به تیغ بی انصافی به مذبح سیاسی کاری و باندبازی و یا جهالت و غفلت برد و انصاف نیست که رتبه برتر زیباسازی شهری مشهد را در میان ۱۵۰ شهر اسلامی که توسط سازمان پایتخت ها و شهرهای کشورهای اسلامی به مشهد داده شده است را نادیده گرفت یا رتبه برتر شهر مشهد را فضاآرایی شهری در کشور و تقدیر رئیس جمهور را کتمان کرد و یا رتبه اول مشهد در مدیریت پسماند و ساختن تقاطع های غیرهمسطح موثر در کاهش بار ترافیک و یا ساخت بزرگ ترین پل کابلی خاورمیانه در مشهد و... را که ثمره تلاش فرزندان این آب و خاک برای پیشرفت و تعالی مشهد است را نادیده گرفت با این اوصاف اما مشهد هنوز تا رسیدن به جایگاه شایسته و بایسته خود به عنوان ویترین معنوی ایران اسلامی بسیار فاصله دارد و کارها می توان کرد البته هر صاحب انصافی می داند که همه این کارها از عهده شهردار و بودجه شهرداری خارج است بلکه مشهدمقدس شایسته نگاه ملی و همکاری ملی است و کیست که نداند کار با شعار در مجلس و دولت بر نمی آید بلکه این شهر ملی و فراملی شایسته نگاه ملی و اقدامات و تصمیمات و کمک های ملی است.
دولت باید واقعا پای کار مشهد عزیز باشد آن چنان که مجلس و مجلسیان باید به وظیفه خود در قبال امام رئوف و زائران و مجاوران عزیزش عمل کنند، همچنان که باید همه مدیران و شخص استاندار نهایت همکاری را با شهردار برای اعتلای مشهد داشته باشند - خصوصاً تا آن هنگام که رویای مدیریت واحد شهری محقق نشده است که امیدواریم روزی این رویا به واقعیت بپیوندد - شهرداری مشهد جای آزمون و خطا نیست باید فردی باتجربه، کارآزموده، کاربلد و آشنا به مسائل شهرسازی و عاشق و دلسوز شهر امام رضا(ع) و انسانی فرهیخته و فرهنگی و البته اجرایی بر مسئولیت شهرداری مشهد گمارده شود و به این مهم باور داشته باشد که اعتلا و پیشرفت شهر باید همه جانبه باشد خصوصا توسعه و آبادانی و اعتلای شهر مشهد باید در ذیل برنامه مشخص و مدون فرهنگی، طراحی، برنامه ریزی و اجرا شود.
بر این اساس شهردار مشهد حتما باید فردی صاحب تجربه خصوصاً در امور اجرایی و مدیریتی و آشنا با مسائل شهر و شهرسازی و اهل ابتکار و نوآوری و مدیری مسئولیت پذیر، پاسخگو و کاملا مردمی باشد و سابقه ای شفاف و روشن و قابل ارائه و ارزیابی در امور پیش گفته داشته باشد.
فردی دارای استقلال رأی و در عین حال اهل تعامل و مشورت با نخبگان، پیشکسوتان و جوانان و دردآشنای درد و رنج و مطالبات واقعی مردم، فردی که نقاط قوت، مزایا، ویژگی ها و خوبی های شهرداران قبلی را داشته باشد و با نقاط ضعف برنامه های کاری آنان آشنا و توان و همت برطرف کردن آن نقاط ضعف را داشته باشد.
می دانیم که چنین شخصی با برخورداری کامل و یا نسبی از این ویژگی ها هم در مشهد و هم در استان و هم در کشور یافت می شود اما به نظر می رسد انتخاب شخصی از داخل استان چنانچه ویژگی های موردنظر در او جمع باشد، قرین به صواب تر است تا انتخاب کسی با برخورداری از همین ویژگی ها از خارج استان چرا که می دانیم آشنایی با فضا، خصوصیات و ویژگی های مشهد و با ریزه کاری ها و ظرایف موجود در فضای استان و مشهد خود یکی از ویژگی های قابل توجه و لازم برای سپردن مسئولیت به افراد است و بدون تعارف اگر پیشنهادی به کسی می شود خود فرد بیش از هر کس، باید بین خود و خدای خود حجتی برای پذیرفتن مسئولیتی به این سنگینی آن هم کلیدداری شهر مشهد داشته باشد و ویژگی های شایسته و بایسته را در خود نه این که تصور کند بلکه بیابد پس آن گاه به قبول مسئولیتی چنین سنگین بیندیشد و اقدام کند.

سخنی با اعضای شورای شهر
اما سخنی با اعضای محترم شورای شهر، عزیزان راه یافته به شورای شهر می دانند و باید بدانند که یکی از مسئولیت های بسیار سنگین و خطیر و سرنوشت ساز آنان انتخاب شهردار شایسته و توانمند برای شهر مشهدمقدس است، شهری با ویژگی های ممتاز و منحصر به فرد در کشور، شهری که می تواند و باید ویترین ایران اسلامی و نماد تمدن سازی انقلاب اسلامی باشد، شهری که برای همه دلدادگان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) کعبه و قبله آمال و شور و اشتیاق و معرفت است، شهری که هر سه سال یک بار میزبان جمعیتی معادل کل جمعیت ایران عزیز است و شهری که ده ها ویژگی و امتیاز خاص دارد. شهر و دیار و استانی که صاحب تمدن دیرین و مهد فرهنگ است.
اعضای محترم شورای شهر می دانند که رأی و نظرشان درباره انتخاب شهردار در سرنوشت شهر و بلکه استان و کشور اثرگذار است پس باید اعضای شورای اسلامی شهر بر اساس میثاقی که با وجدان خود دارند و تکلیفی که رأی مردم بر عهده آنان گذاشته، امانتدار شایسته ای برای رأی مردم در تمامی امور باشند، خصوصا انتخاب شهردار و دفاع از حقوق مردم. مسلم است که هر عضو محترمی باید بین خود و خدای خود حجت شرعی و حتما دلیل عقلی و منطقی برای انتخاب شهردار داشته باشد و حتما باید بداند که آقا و صاحب این شهر یعنی مولایمان علی بن موسی الرضا(ع) از این اعضا انتظار ویژه دارد که کلید شهر امام رضا(ع) با دقت و ظرافت و سنجش توانمندی و لیاقت ها و شایستگی ها در اختیار کلیددار و شهرداری مومن، امین، توانمند، دلسوز، کارآمد و باتجربه قرار بگیرد و امیدواریم که تمامی اعضای محترم شورای شهر، امانتداری شایسته برای رأی مردم باشند و به امید خدا همه اعضای محترم شورای شهر سعی بلیغ برای انجام این رسالت مهم به کار خواهند بست و به هیچ عنوان منافع حزبی، جناحی، سیاسی و علقه ها و اغراض و منافع احتمالی شخصی را در انتخاب شهردار دخیل نخواهند کرد و این انتظاری کاملا به جا و منطقی از تمامی اعضای محترم شورای شهر است.
مردم منتظرند ببینند منتخبانشان با هر درصد رأیی که به شورای اسلامی شهر راه یافته اند در اولین گام و شاید مهم ترین و سرنوشت سازترین اقدام خود یعنی انتخاب شهرداری باتجربه و کارآمد و توانمند و لایق چگونه عمل خواهند کرد. امیدواریم خدایشان در این انتخاب مهم یاریشان فرماید و آنان نیز خود نهایت تلاش را برای انتخاب شهردار اصلح، توانمند و کارآمد به کار بندند و مسئولیت پایتخت معنوی ایران را به لایق آن بسپارند و هیچ یک از اعضای شورای شهر خود را مدیون رأی مردم و این امانت الهی و شرمنده امام رضا(ع) نکنند. چنین بادا.

کیهان:معامله مصالحه با محارب؟!
«معامله مصالحه با محارب؟!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی استن که در آن می خوانید؛آیا با آمریکا می شود «مصالحه» کرد و به توافق رسید؟ آیا می توان با این رژیم منافع مشترک پیدا کرد و اصطلاحا با او «بست»؟ یکی از چهره های سیاسی اخیرا گفته که «مصالحه با دشمن مسالمت جو هم رواست» و در پیام خود به همایش (بین المللی؟!) صلح و سفیران آن استدلال کرده «سفیران صلح در مقابل محاربان هم باید این آیه قرآن را چراغ راه خویش کنند که؛ و ان جنحوا للسّلم فاجنح لها و توکل علی الله. اگر دشمنان به مسالمت تمایل داشتند، تو نیز مایل به صلح باش و بر خدا توکل کن. آیه ۶۱ سوره شریفه انفال». سوال این است که شرع و عقل و تجربه درباره مصالحه با آمریکا چگونه داوری می کند؟
فعلا بیایید از جلف بازی طیفی از رسانه های سیاسی زرد بر سر سفر پادشاه عمان و جفری فلتمن معاون آمریکایی دبیرکل سازمان ملل به تهران عبور کنیم- فلتمن تابستان سال گذشته نیز در جریان اجلاس سران جنبش عدم تعهد به همراه بان کی مون به تهران آمد اما عقده دل جریان عاشق پیشه گشوده نشد!- چه اینکه چالش میان ما و آمریکا از جنس رودربایستی دو فرد دچار سوءتفاهم و قهر نیست. البته شأن سلطان قابوس اجل از آن است که با معاون سابق وزیر خارجه آمریکا (فلتمن) قیاس شود اما نه پادشاه عمان اولین بار است که به تهران می آید و نه سفر معاون آمریکایی آقای بان کی مون (عامل تحریک برخی آشوب طلبی ها در لبنان) نوبرانه است؛ همان گونه که انتشار اسناد سوخته و بی ارزش سازمان سیا پس از ۶۰ سال مبنی بر تایید دخالت در کودتای ۲٨ مرداد ۱٣٣۲ جز لبخند تمسخر بر صورت ناظران ایرانی نمی نشاند. چالش ایران و آمریکا عمیق تر از آن است که با چند چشم بندی رسانه ای- دیپلماتیک وصله پینه و رفع و رجوع شود. این شکاف در همین ۶۰ سال آن قدر وصله و پینه شده که دیگر «رفوبردار» نباشد.
طرفداران مصالحه با آمریکا دو طیفند یا به تناسب نوسان روزگار یکی از دو استدلال را پیش می کشند. یک طیف یا یک استدلال نگاه کاملا خوش گمانانه به آمریکا دارد و معتقد است که اساسا می توان با آمریکا دوستی استراتژیک داشت. طیف یا تلقی دوم می گوید قبول داریم که با آمریکا نمی شود دوستی کرد اما به اعتبار تهدیدهای موجود، باید با این قدرت کنار آمد و تهدیدزدایی کرد تا زمینه گشایش برای کشور فراهم شود. طیف اول اساسا رفتار انتحاری با اعتبار خود و تجارب تاریخ دارند. حتی اگر کسی قائل به جمهوری اسلامی هم نباشد اما میهن دوست باشد، ذره ای در خباثت و غداری آمریکا شک نمی کند. همین روزها که آمریکا و اسرائیل و انگلیس، جنجال استفاده از سلاح شیمیایی توسط دولت سوریه علیه کودکان شهروند خود در حومه دمشق را داغ کرده اند، گزارش فارین پالیسی حاکی از این است که دولت آمریکا حد فاصل سال های ۱۹٨٣ تا ۱۹٨٨ (۱٣۶۲-۶۷) از کاربرد سلاح های شیمیایی علیه مردم ایران توسط رژیم صدام خبر داشت و از آن حمایت می کرد.
اما اگر از جریان شیفته بگذریم، موضوع تهدیدزدایی و مصلحت اندیشی معطوف به آن، موضوع قابل تامل تری است. البته همین جا باید متذکر شد که شیوه رفتاری برخی سیاستمداران مدعی مصلحت گرایی در این زمینه نقض غرض و عمیقا تهدید افزاست؛ به این اعتبار که علامت غلط و پالس اشتباه به دشمن می فرستد. چه در میدان رزم و چه در میان یک بازی، بدترین حالت این است که حریف دست شما را خوانده باشد یا احساس کند شما پیشاپیش خود را باخته اید. این برآورد و دریافت، قطعا حریف را گستاخ تر و طلبکارتر می کند و هزینه های بزرگی را تحمیل می نماید. رفتار ۱۰ سال پیش جریان حاکم بر دولت و مجلس اصلاحات - که البته صرفا از سر شیفتگی و رعب نبود و بعضا نشانه های نفوذ نیز به چشم می آمد- چنان کمرشکن بود که مثلا وقتی تیم مذاکره کننده به ریاست دکتر روحانی به طرف غربی می گفت ما نمی توانیم پروتکل الحاقی ان پی تی یا توقف نامحدود غنی سازی را بپذیریم، دیپلمات آن طرف میز لبخند می زد و با اسم و رسم، آدرس مجلس و برخی محافل دولتی را می داد که حتی طرح سه فوریتی را نیز در این زمینه تهیه کرده بلکه خطاب به رهبر عالی نظام نامه سرگشاده نوشته بودند که اگر جام زهر تسلیم را باید سر کشید، وقتش همین حالاست! برخی از همان نماینده ها اکنون در آمریکا و انگلیس و فرانسه و بلژیک پناهندگی گرفته و با لابی صهیونیستی در آمریکا و سلطنت طلبان مراوده کامل دارند.
مهم این است که بفهمیم چالش ما و آمریکا در کدام سطح است؟ آیا اختلاف موجود روبنایی و حل شدنی است یا آنها با اصل موجودیت ما مشکل دارند؟ به نحو دیگری هم می شود سوال را مطرح کرد و آن این که آیا آمریکایی ها مثلا با شخص رئیس جمهور منتخب قبلی ملت ایران مشکل داشتند و با منتخب جدید دشمنی نمی ورزند؟ یعنی مسئله ای شخصی در میان بود و در این دو ماهی که دکتر روحانی به جای دکتر احمدی نژاد انتخاب شده، دولت و مجلس آمریکا پالس های ویژه ای- نظیر اعمال تحریم های خصمانه جدید از سوی دولت و تصویب تحریم های تازه از سوی مجلس نمایندگان!- ارسال نکرده اند که چشم بر واقعیت ها می بندیم و می گوییم: «مصالحه با دشمن مسالمت جو رواست»؟! نگارنده در مقام آن نیست که به نیت خوانی ۲ اظهارنظر آقای هاشمی- یکی پیام به همایش صلح و دیگری مصاحبه با فصلنامه مطالعات بین الملل- که به فاصله یک روز منتشر شد، بپردازد و گمانه زنی کند که این سخنان خطا از سر خیرخواهی است یا تلاشی برای جبران آسیب های حیثیتی شخصی که خود وی طی ٨-۷ سال گذشته- بلکه دو دهه اخیر- مسبب آن بوده است. اما فارغ از قصد و نیت گوینده، اولا خطاهای مهمی در این استنتاج و استدلال نهفته است و ثانیا پالس ها و آدرس های غلطی به دشمن می دهند.
اینکه گفته شود «مصالحه با دشمن مسالمت جو رواست» یک حرف است که مستند آن همان آیه شریفه ۶۱ سوره انفال می باشد و اینکه «محاربان» را با «دشمن مسالمت جو» خلط کنیم و حکم یکی را بر دیگری جاری سازیم، حرف دیگری است. بلاتشبیه مانند این است که بگوییم باید به بیمار بی رمق و دارای فشار خون پایین سرم قندی داد و همان جا حکم کنیم که همین حکم برای بیمار دارای فشار خون مثلا ۲۰ ضرورت دارد و باید به او هم قند و شیرینی خوراند! سوره انفال قطعا با آیه ۶۱ شروع نمی شود. آیه «و ان جنحوا للسّلم...» با همین «واو» معطوف به آیه ماقبل خود است که می فرماید «و اعدّوا لهم ما استطعتم من قوهًٍْ...، هر نیرویی که در قدرت دارید برای مقابله با دشمنان آماده سازید... تا بوسیله آن دشمن خدا و دشمن خود را بترسانید». آیه ۶۰ تکلیف ما را با دشمن مهاجم و محارب مشخص می کند و پس از آن می فرماید «و اگر تمایل به صلح نشان دادند، تو نیز از در صلح درآی و بر خدا توکل کن». اما مسئله سوال برانگیزتر، نشر همزمان مصاحبه با فصلنامه مطالعات بین المللی است.
اگر به حرمت آقای هاشمی از تعبیر خودزنی ابا کنیم، باید گفت این سخنان نقض غرض و خالی کردن زیر پای استدلال و اعتبار گوینده با هم است. یعنی می شود نامه ای را تایپ هم نکرد و خدمت امام فرستاد تا دست کسی نیفتد و حالا همین اقدام به ظاهر سّری را علنا جار زد؟! ثم ماذا؟! طرف آمریکایی باید برای این خوداظهاری(!) کف بزند و شما را تشویق کند که می گویید نه امروز بلکه ۷-۲۶ سال پیش مقابل آمریکا کم آورده بودید؟
آقای هاشمی در این مصاحبه پس از تخطئه افراط و جانبداری از میانه روی می گوید «من در سالهای آخر حیات حضرت امام نامه ای را خدمتشان نوشتم، تایپ هم نکردم. برای اینکه نمی خواستم کسی بخواند و خودم به امام دادم.... نوشتم بالاخره سبکی که الان داریم که با آمریکا نه حرف بزنیم و نه رابطه داشته باشیم، قابل تداوم نیست. آمریکا قدرت برتر دنیاست. مگر اروپا با آمریکا، چین با آمریکا و روسیه با آمریکا چه تفاوتی از دید ما دارند؟ اگر با آنها مذاکره داریم، چرا با آمریکا مذاکره نکنیم؟ معنای مذاکره هم این نیست که تسلیم آنها شویم، مذاکره می کنیم اگر مواضع ما را پذیرفتند و یا ما مواضع آنها را پذیرفتیم، تمام است [!] ... می خواستم با آمریکا با شروطی که گذاشته بودم، مذاکره را شروع کنم که [با مخالفت امام] نتوانستم؛ نتوانستم غیر از این است که نخواستم... [دفاع از فلسطین و حزب الله] قابل دفاع بوده به شرط اینکه ما از اینها برای مزاحمت دیگران استفاده نکنیم.
وقتی که نظام نخواهد در دنیا ماجراجویی بکند، این گونه مسائل قابل تحمل است»! اینجا نکات مهمی وجود دارد. اولا شمای جای آن رصدگر اطلاعاتی و سیاسی آمریکایی یا انگلیسی که این مواضع را رصد می کند؛ آیا جز به این نتیجه می رسید که در قبال این نوع اظهارات - که در میان شبه اصلاح طلبان نظیر زیاد دارد- باید بر فشارها افزود و عرصه را تنگ تر کرد؟! ثانیا مقامات دولت های سازندگی و اصلاحات در ۱۶ سال مدیریت خود کدام «ماجراجویی» را کردند که توسط آمریکا و اروپا به گوشه رینگ کشانده و تحقیر شدند؟! آیا پیشرفت علمی ماجراجویی بود یا تلاش برای بومی کردن فناوری هسته ای؟! چرا در طول آن ۱۶ سال مدام فتیله تحریم ها بالاتر کشیده شد؟ ثالثا چه چیزهایی شامل عنوان ماجراجویی می شود که باید کنار گذاشت و بر سر چه چیزهایی می توان توافق کرد؟ آیا آمریکا و غرب حدّی برای توقف مطالبات می شناسد؟ آیا غنی سازی ۲۰ درصد ماجراجویی است یا غنی سازی ۵/٣درصد؟ ۱۰ سال یا ۲۰ سال پیش که اصلا غنی سازی نداشتیم. آن روز بهانه چه بود؟ وقتی قرار شد عقب نشینی کنید، دشمن به یک امتیاز و ۲ امتیاز بسنده نمی کند. آن وقت مدعی خود شما خواهند شد. اگر حزب الله ترمز اشغالگران صهیونیست را نکشیده بود، امروز باید در خاک خود با آنها می جنگیدیم.
از نگاه مستکبران اصل قیام ملت ایران در تداوم نهضت ملی شدن نفت و نهضت مشروطیت، ماجراجویی بوده و مستوجب مجازات است و آقای هاشمی نیز جزو پیشگامان همین ماجراجویی است!
آقای هاشمی را هرگز نمی توان با مصدق مقایسه کرد. هاشمی روحانی است، زندان چشیده و شکنجه دیده است. او همان کسی است که زمانی در خطبه های نمازجمعه گفت آمریکایی ها مسائل را مانند گاو تحلیل می کنند. مصدق لباس روحانیت بر تن نداشت و مدعی اسلام نبود. او به نشانه تجدد، کراوات بر گردن و شعار ملی گرایی سکولار بر زبان داشت. گروهی مصدق را عضو لژ فراماسونری که به نهضت خیانت کرد، خوانده و دیگران از او قهرمان ملی ساخته اند اما فارغ از نیت خوانی مصدق، هر دو گروه شهادت می دهند که خوش بینی و خوش گمانی وی به مصالحه با آمریکا ملت ایران را - به سال- ۲۵ سال عقب انداخت. حق با نواب صفوی بود که پیغام داد «شما پای آمریکا را به کشور باز می کنید و ملت دوباره باید فداکاری کند و شهید بدهد و سالها زجر بکشد تا آمریکا را بیرون کند». تجربه نیاندوختن از عبرت های تاریخ عین افراط و تفریط است. به قول حافظ شاه خوبانی و منظور گدایان شده ای- قدر این مرتبه نشناخته ای یعنی چه؟!

رسالت:چهار کلمه حرف حساب با خاتمی
«چهار کلمه حرف حساب با خاتمی»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمد کاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛آقای سید محمد خاتمی اخیرا در دیدار اعضای ستاد بزرگداشت مرحوم آیت الله طاهری مطالبی گفته که باید با چهار کلمه حرف حساب با او در آن تامل کرد؛
کلمه اول:
خاتمی در این دیدار گفته است :" بیایید دل ها را از کینه پاک کنیم ، همه کنار یکدیگر باشیم و با فضای برادری همه بتوانیم برای کشور کار کنیم . (۱) و نیز گفته است :"فضا برای دوستانی که در این مدت به خاطر تفکرشان و متفاوت بودن دیدگاه و رویکرد متفاوت شان با کسانی که حاکم بودند مورد ستم و فشار قرار گرفتند ، بازتر شود." (۲)
آقای خاتمی باید به چند سئوال پاسخ دهد؛
۱- دلهای چه کسانی در این مدت پر از کینه بود؟
۲- چه کسانی مورد ستم و فشار قرار گرفتند؟
٣- تفکر این جماعت و متفاوت بودن دیدگاه آنان چه بود؟
اگر آقای خاتمی به این سه سئوال پاسخ شفاف و منصفانه و منطقی بدهد می توانیم امیدوار باشیم راه برای خالی شدن دلها از کینه و نیز فضای باز هموار شده است .
آقای خاتمی به پاک کردن دلها از کینه فکر نمی کند. او در حقیقت به پاک کردن صورت مسئله ای مشغول است که از طریق حقوقی و حقیقی حل نشود. صورت مسئله فتنه سال٨٨ را با آلودگی صوتی که امروز برخی جراید تحت مدیریت اصلاح طلبان و برخی زعمای اصلاح طلب تولید می کنند نمی توان تغییر داد.
یک انتخابات ٨۵ درصدی در سال ٨٨ برگزار شد. منتخب ملت نزدیک به ۲۵ میلیون رای آورد و ۷۲ درصد آراء را به خود اختصاص داد . اما رقیب این پیروزی را بر نتابید و شروع کرد به شورش علیه جمهوریت نظام. این شورش با حمایت سرویس های امنیتی آمریکا ، اسرائیل و انگلیس و همکاری منافقین و ضد انقلاب داخلی و خارجی نه علیه دولت و شخص رقیب ، بلکه علیه انقلاب، اسلام و نظام ساماندهی شد.
شعارهای روز قدس ، روز ۱٣ آبان ، روز ۱۶ آذر و عاشورای سال٨٨ شاهد این ادعاست . آقای خاتمی باید به این سئوال پاسخ دهد؛ آن دلهای پر کینه از امام ، انقلاب و نظام که در آن روزها شرارت کردند آیا می تواند از کینه خالی شود؟
۲۲ نفر در این آشوبها شهید و شماری هم کشته شده اند . آقای خاتمی چه پاسخی برای شهدای آشوبهای سال٨٨ و چه جوابی برای کشته های آن دارند؟ ستم به اینها را چه کسی باید پاسخگو باشد؟ پاسخگوی خون آنها کیست؟
آنها که شورش به راه انداختند ستم کردند یا کسانی که در برابر شرارت خارجی و عمال داخلی آنها از انقلاب و نظام دفاع کردند ؟
تفکر این جماعت که آقای خاتمی از آنها دفاع می کند، چیست؟
دیدگاه متفاوت آنها کدام است؟
آیا پس از ۴ سال باز معتقدند دولت دهم با تقلب روی کار آمد و همه
تصمیم گیریها و تصمیم سازیها در این چهار سال مشروعیت قانونی ندارند؟
آیا معتقدند که در این ٨ سال که اصلاح طلبان از حضور در دولت محروم بودند ملت به قهقرا رفته و همه پیشرفت ها و خدماتی که بویژه به مردم محروم شده ، سراب است ؟
آقای خاتمی باید در مورد این تفاوت و آن تفکر قدری با مردم سخن بگویند .
کلمه دوم:
آقای خاتمی در این دیدار گفته است :" باید به رای اکثریت احترام بگذاریم هیچ کس به فکر انتقام نباشد . معنای درست دموکراسی هم حاکمیت اکثریت است."(٣)
این حرف درستی است ، اما آیا باید حرمت اکثریت را وقتی پاس بداریم که جریان آقای خاتمی پیروزشده است؟
اگر قرار است به رای اکثریت احترام بگذارید ، چرا در سال ٨٨ این احترام را به فرد پیروز نگذاشتید ؟ او را با توپخانه دروغ ، تهمت و اهانت کوبیدید و در مقام انتقام از مردم، فرمان شورش خیابانی و نافرمانی مدنی صادر کردید؟
اگر صدور این فرمان متوقف شده است چرا آن را اعلام نمی کنید؟
البته مردم در قیام ۹ دی آن فرمان شوم را متوقف کردند نه اینکه حضرات دستور آتش بس صادر کردند!
خوب حالا جریان اصولگرا به رای اکثریت احترام گذاشته است و رای میلی متری فرد پیروز را به رسمیت شناخته ، تبریک گفته و دولتی که آنها علیه آن دست به شورش زدند مقامات و پستها را دو دستی تقدیم شان کرد . حتی وقتی شورای نگهبان ، فردی را که تفکر رئیس جمهور وقت را نمایندگی می کرد رد صلاحیت کرد لام تا کام سخن نگفتند و به نظارت استصوابی هم رضایت دادند.
در این حال و هوا لازم است رهبران کودتا علیه رای ملت در مقام عذرخواهی بر آیند و اگر این کار را نمی کنند حداقل آقای خاتمی از آن همه شرارت تبری بجوید.
جریان اصلاح طلب در سال ٨٨ انتقام خود را از مردم و نظام با شورش خیابانی گرفت و فرصت های تاریخی در سیاست داخلی و خارجی را به تاراج داد. اکنون که لباس افراطی گری را در آورده و لباس اعتدال پوشیده است ، احترام به رای اکثریت یک گام به جلو است . به شرطی که این اقدام در وقتی که فرد پیروز مورد علاقه و پسند آنها نبود همچنان محفوظ بماند.
کلمه سوم:
آقای خاتمی در این دیدار گفته است : " کسانی به مظهر انقلاب تبدیل شده اند که هیچ نسبتی با تفکر و سوابق انقلاب ندارند."(۴)
قطعا آقای خاتمی برای بیرون شدن کینه از دلها این حرف را نزدند . چون دارند تخم کینه از کسانی را که به زعم او هیچ نسبتی با انقلاب ندارند اما مظهر انقلاب هستند ، می کارند.
البته ازباب شفاف گویی باید نام و نام خانوادگی این افراد ، شماره شناسنامه و شماره کارت ملی شان را بدهد تا مردم با آنها آشنا شوند اما وی در این دیدار از آقای منتظری به عنوان یکی از ارکان و تئوریسین بزرگ انقلاب اسلامی یاد کردند .
خوب است وی در دیدارهای بعدی نسبت این رکن انقلاب و تئوریسین انقلاب را با امام (ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی و بویژه نامه ۶/۱/۶٨ ایشان مشخص کنند.
تجلیل از آقای منتظری در این اندازه با سوابق او که در آخرین روزهای حیات امام ، خون به دل امام و انقلابیون کرد چه معنی می دهد؟
کلمه چهارم:
آقای خاتمی در این دیدار گفتند: " امام محور و رهبر انقلاب ماست اما قرائت هایی امروز وجود دارد و آزاد است و مصونیت دارد و می تواند قرائت ما را از امام مورد تنگنا قرار دهد."(۵)
قرائت امام چیست؟ نسبت قرائت آقای خاتمی با قرائت امام کدام است؟ آیا همین تجلیل از آقای منتظری تفاوت قرائت آقای خاتمی با قرائت امام (ره) را بازگو نمی کند؟
آیا تفاوت قائل شدن بین رای اکثریت ، هنگامی که حضرات پیروزند و هنگامی که عدم توفیق دارند ، نوعی تفاوت با قرائت امام نیست ؟
طبقه متوسط که آقایان آن را نمایندگی می کنند رای ۷۲ درصدی رقیب آن هم در انتخابات ٨۵ درصدی را بر نمی تابد . نه اینکه بر نمی تابد بلکه علیه آن قیام می کند ولو نظام در لبه پرتگاه قرار گیرد.
اما قرائتی از جمهوریت وجود دارد و می گویدحتی اگر رای میلی متری باشد ، چون رای ملت حق الناس است باید به آن احترام گذاشت.
آیا الآن این قرائت از جمهوریت که همان قرائت امام از جمهوریت است، قرائت آقای خاتمی را در تنگنا قرار داده است !؟
این تنگنا چیست؟ آیا این تنگنا ، تنگنای صداقت ، شفافیت، پایبندی به نظام و انقلاب و مردم نیست؟ آقای خاتمی و دوستانشان باید از این تنگنا خارج شوند.راه خروج از تنگنا آن است که دست از کینه با برادران ایمانی خود که امام (ره) در منشور برادری ، مشروعیت آنها را امضا کرده اند ، بردارند.
راه خروج از تنگنا آن است که با نامحرمان انقلاب بویژه منافقین و ضد انقلاب ، مرز خود را مشخص کنند و در ایام بحران در کنار انقلابیون بایستند نه اینکه اگر همراهی نکردند و سکوت معنا دار در برابر شرارت ضد انقلاب کردند ، آن را به عنوان منت بر سر انقلاب و نظام مطرح کنند. ( آن طور که در نطق دفاعیه برخی وزرا بود)
امروز آقای خاتمی می گوید: " اصلاح طلبی با اعتدال سازگار است ." (۶)
ما نیت خوانی نمی کنیم اما سئوال این است ؛ این سازگاری چرا در شورش های سال٨٨ خود را نشان نداد ؟
آن روزها که امام ، انقلاب و نظام و مردم زیر بار شرارت جنگ نرم دشمن بودند چرا گفتمان اعتدال در اصلاح طلبی به داد انقلاب نرسید؟
پی نوشتها:
۱و۲و٣و۴و۵و۶: روزنامه اعتماد و سایت های ضد انقلاب خارج نشین

سیاست روز:یانکی ها در اندیشه حمله به سوریه
«یانکی ها در اندیشه حمله به سوریه»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری
بیش از دو سال مقاومت سوریه برابر هجمه گسترده ای که با تدارک آمریکا و غرب همراه بوده است، اکنون...
بیش از دو سال مقاومت سوریه برابر هجمه گسترده ای که با تدارک آمریکا و غرب همراه بوده است، اکنون گمان می رود که آستانه تحمل جنگ طلبان آمریکایی به سر آمده و یانکی ها قصد حمله نظامی به خاک سوریه را دارند.
فضای رسانه ای غرب اکنون در راستای اقناع افکار عمومی جهان استوار است. فضایی که پیش از حمله آمریکا به عراق حاکم بود، اکنون هم در حال شکل گیری است. رسانه های غربی در جریان حمله به عراق به خوبی توانستند فضای تبلیغاتی و رسانه ای منفی را علیه عراق حاکم کنند و آنگاه با تجمع و آرایش نیروهای نظامی خود، عملیات نظامی را علیه صدام انجام دهند.
پس از آن حمله نظامی و سرنگونی صدام، اکنون بیش از ۱۰ سال از آن اقدام گذشته، اما این کشور جنگ زده روی آرامش و امنیت را به خود ندیده است.
سناریوی تکراری عراق برای سوریه، برای سرنگونی بشار اسد از چند جنبه قابل تأمل است.
آمریکا اکنون با مخالفت های روسیه در این زمینه روبه روست و هنوز نتوانسته مسکو را در این زمینه با خود همراه سازد. این عدم همراهی روسیه با آمریکا در ماجرای سوریه، واشنگتن را در تردید قرار داده است که در صورت اقدام نظامی علیه دمشق، پوتین چه واکنشی از خود نشان خواهد داد. برخی اعتقاد دارند که مسکو قابل اعتماد نیست و در صورت دریافت یک پیشنهاد چرب و شیرین از مواضع خود در قبال سوریه کوتاه خواهد آمد. اما روسیه چه پیشنهاد چربی را می تواند در قبال سوریه بپذیرد؟ جایگزینی برای سوریه وجود دارد؟
سوریه اعلام کرده است که در صورت حمله نظامی به این کشور، سرزمین های اشغالی را مورد حمله موشکی قرار خواهد داد. این اقدام جنگ خونینی را در منطقه به وجود خواهد آورد و تبعات آن گسترده خواهد شد. بیم آمریکا از همین واکنش سوریه بسیار است. حتی اگر پنتاگون اقدام به حملات موشکی و هوایی کند، باز هم سوریه با در دست داشتن موشک های دور برد خود مناطقی از اسرائیل را مورد حمله قرار خواهد داد.
آمریکا از واکنش حزب الله لبنان نیز پیش بینی دقیق و درستی ندارد. ظرفیت های بالای حزب الله در عملیات نظامی و کارایی آن علیه اسرائیل و آمریکا همواره خواب خوش را از چشمان آنها ربوده و به همین خاطر است که تاکنون اقدام نظامی مستقیم علیه سوریه انجام نداده است.
اما با همه این دیدگاه ها و تحلیل ها، آمریکا برای پایان دوران خاندان اسد در سوریه عزم خود را جزم کرده است. اگر به فشارهای رسانه ای و تبلیغات گسترده ای که علیه سوریه و آغاز حمله به این کشور توجهی هم نداشته باشیم، پنتاگون به این نتیجه رسیده است که باید به سوریه حمله نظامی صورت گیرد.
ارتش سوریه اکنون درگیر با نیروهای معاند و تروریست هایی است که از سوی آمریکا و برخی کشورهای عربی تغذیه می شوند، بیش از دو سال است که این جنگ ادامه دارد و اکنون زمان آن است که آمریکا اقدام نظامی خود را علیه سوریه آغاز کند.
روش حمله آمریکا به سوریه همان روشی خواهد بود که به عراق انجام شد. پایگاه های منطقه ای آمریکا در ترکیه، اردن، قطر، بحرین و عربستان سعودی و ناوهای جنگی آمریکا در دریای مدیترانه یگان هایی خواهند بود که در این عملیات حضور خواهند داشت.
سیاستمداران نظامی گرای جنگ طلب آمریکا، باز هم خواسته خود را به کرسی خواهند نشاند. برای آنها هیچ چیزی مهمتراز منافع مادی نیست. حتی اگر منافع آمریکا در منطقه هم به خطر بیفتد، هنگامی که تصمیمی بگیرند، آنرا عملیاتی خواهند کرد. تنها هدف آمریکا سرنگونی اسد نیست. در پس آن تأثیر بر پتانسیل حزب الله در منطقه، تضعیف حزب الله، پایان دادن به خط اول مقاومت در مقابل رژیم صهیونیستی، جلوگیری از نفوذ ایران در منطقه و سوریه، تضعیف جایگاه ایران و جلوگیری از گسترش اندیشه و ایدئولوژی جمهوری اسلامی ایران در منطقه برای کاخ سفید کافی است تا عواقب حمله به سوریه را به جان بخرد. این اهداف از تاوانی که پس از آن دامن آمریکا را خواهد گرفت برای او باارزش تر است.
اگر از واکنش روسیه هم نوشته و درباره آن سخن گفته شد، باید به گذشته بازگشت. روسیه هنگام حمله آمربکا به عراق چه واکنشی داشت؟ در قبال حمله آمریکا به لیبی چطور؟ اگر در قبال آنها واکنش درخور توجهی داشته است در قبال سوریه هم خواهد داشت!
تحولات منطقه ای درصورت حمله نظامی آمریکا به سوریه وارد مرحله ای تازه خواهد شد که اکنون نمی توان درباره آینده آن تحلیل درستی داشت.

تهران امروز:کاسبی سیاسی ممنوع!
«کاسبی سیاسی ممنوع!»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم محمد علی پورمختار است که در آن می خوانید؛توجه به مدیریت شهری و بررسی سال هایی که قالیباف به عنوان مدیر شهر بزرگ تهران این شهر را اداره می کند، باید با دقت زیادی صورت بگیرد چرا که حجم اقدامات شهرداری و تلاش این نهاد عمومی برای توسعه شهری و رفاه حال شهروندان در حدی بوده است که باید عنوان کرد تهران را می توان به عنوان یک ایران کوچک مورد توجه قرار داد.
این یک حقیقت است که وقتی از کلانشهر تهران عبور می کنید تغییراتی را که این شهر در هشت سال گذشته داشته است را به خوبی مشاهده می کنید. با وجود این شاهد این هستیم که در هفته های اخیر برخی گروه ها تلاش می کنند که با نادیده گرفتن این اقدامات آنچه را خود می خواهند پیش ببرند.
نکته ای که در این میان باید آن را مورد توجه قرار داد این است که این گروه مسئله ای را مورد توجه قرار داده اند که از نظر قانونی و کسانی که با قانون سر و کار دارند مرتفع شده و به عنوان مانع قانونی برای انتخاب مجدد قالیباف تلقی نمی شود که این افراد بخواهند آن را متذکر شوند. آنچه جنجال آفرینان به آن اشاره می کنند استناد به قوانین منسوخ سال ۶۱ و اصلاحیه سال ۶۵ این قانون است.
این در حالی است که در سال ۷۵ قانونگذار قانون جدیدی را تحت عنوان قانون تشکیلات، نظارت و انتخاب شوراهای اسلامی و انتخاب شهرداران تدوین و ابلاغ می کند که در این قانون عدم امکان انتخاب متوالی شهردار توسط شورای شهر حذف شده است.بر اساس قانونی که به عنوان قوانین انتخاب شهردار در شورای شهر مورد استفاده قرار می گیرد ، هیچ ماده ای مبنی بر اینکه فرد نمی تواند چند دوره متوالی به عنوان مدیر شهری انتخاب شود وجود ندارد.
این نکته از آن جهت مورد توجه است که شانتاژهای انجام شده دارای جهت و سمت و سو است و با پیگیری هدف و خواسته خاصی دنبال می شود و از نوع سوءتفاهم و استنباط نادرست از قوانین شکل گرفته است. از این رو با توجه به قانون ذکر شده این سوال ایجاد می شود که با توجه به اینکه قانون باید در همه شئون فصل الخطاب باشد چرا برخی از افراد بدون اینکه به درستی از مواد قانونی اطلاع داشته باشند و یا به درستی استناد و استنباط خود ایمان داشته باشند اینگونه مسائل را مطرح می کنند و با بزرگ نمایی آن زحماتی را که در این سال ها انجام شده را نادیده می گیرند.
باید به این موضوع توجه داشت که سابق بر این انتخاب شهردار برعهده ریاست جمهوری گذاشته شده بود از این رو به نوعی این سمت، پستی دولتی به حساب می آمد. اما پس از تشکیل شورای شهر یکی از وظایف مهمی که این شورا باید در دستور کار خود داشته باشد انتخاب فردی اصلح و کارآمد برای شهرداری است و مطالعه قوانین موجود هم نشان می دهد هیچ منع قانونی را برای انتخاب متوالی یک فرد در سمت شهرداری یک شهر نشان نمی دهد.
باید تاکید کرد که نه تنها حضور آقای قالیباف به عنوان شهردار تهران منع قانونی ندارد بلکه باید از آن حمایت هم کرد. چرا که حضور قالیباف در این سالها نشان از این دارد که وی مدیری اجرایی است و به خوبی به مسائل مدیریت شهری آگاهی دارد. شاهد این نکته این است که اختلاف های گذشته بین دولت دهم و شهرداری مانعی برای پیش برد اهداف شهرداری نبوده است و همواره تهران در مسیر پیشرفت حرکت کرده است و رفاه عمومی در آن تامین شده است.

جوان:آیا کلید همان داس است؟!
«آیا کلید همان داس است؟!»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم محمد ودود حیدری است که در آن می خوانید؛ امروز خبری در فضای رسانه ای کشور منتشر گردید که نه تنها واکنش های گوناگونی را در پی داشت بلکه با تعجب بسیاری از فرهیختگان و دانشگاهیان نیز همراه بود. در این خبر آمده بود که طی بخشنامه ای در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و طبق نظر سرپرست این وزارتخانه، تمام بورس های تحصیلی دوره دکتری سال ۹۲ ملغی اعلام گردیده است. ذیل این موضوع چند نکته قابل طرح می باشد:
۱- باطل اعلام کردن مصوبات دوره قبل که این روزها متأسفانه در حال وقوع در سطح هیئت دولت و دیگر بخش های دولتی است مسئله ای است که به نظر می رسد بدعتی تازه در دستگاه اجرایی کشور باشد. بدون شک تصمیمات مختلفی که در جای جای دولت و پس از کارشناسی های متعدد تبدیل به مصوبات می شود از پشتوانه های قانونی لازم برخوردار بوده و لغو فله ای و یک شبه آنها دور از منطق و استدلال صحیح و متقن به نظر می رسد. البته نگارنده در این نوشتار تصمیم به صحه گذاشتن روی تمامی مصوبات دولت ها و دستگاه های اجرایی نداشته و چه بسا مصوباتی که بدون طی روال عادی و قانونی به مرحله اجرا درآمده باشند و نیاز به اصلاح و بازنگری داشته باشند که حتماً در اینگونه موارد- که البته قاعدتاً نباید تعداد زیادی باشند- بایستی در جهت اصلاح روندهای طی شده گام برداشته شود اما خط بطلان کشیدن کلی، بدون دلیل و با نگاه جناحی و جریانی به روی مصوبات و اقدامات دوره های قبل از مواردی است که نمی توان آنها را از مصادیق اصلاح خطاهای گذشته دانست.
۲- جایگاه مسئولیت ها در دولت و نیز دیگر دستگاه های اجرایی جایگاهی است که مورد احترام و از آن مهم تر مورد اعتماد توده مردم می باشد. فارغ از نگاه های حزبی و جناحی که هر یک چندصباحی ممکن است بر این جایگاه ها تکیه بزنند لزوم احترام و حفظ این موقعیت ها بر کسی پوشیده نیست. بدون تردید هیچ مسئولی حق ندارد با تصمیمات ناصحیح ذره ای از اعتبار این جایگاه ها بکاهد، چرا که با این دست اقدامات موجبات تضعیف این شئونات فراهم می شود. احترام به مسئولان قبلی و کلیات تصمیمات آنها و روندهای اجرایی کشور در دوره های قبل از نکاتی است که اگر رعایت نشود با سلب اعتماد عمومی همراه بوده و قطعاً آفات آن گریبانگیر سیستم اداری و اجرایی کشور خواهد شد. در خصوص مورد اخیر نیز روز گذشته این مهم در مصاحبه جناب آقای دکتر زاهدی، رئیس محترم کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس که از قضا در ابتدای دولت نهم سکاندار وزارت علوم، تحقیقات و فناوری بوده و وزارت مذکور را از جناب جعفر توفیقی تحویل گرفته است، منعکس شد. ایشان در مصاحبه خویش بیان داشتند: «حقیقتاً از سرپرست وزارت علوم گلایه دارم چون هیچ گاه رسم نبوده وزیر یا سرپرست وزارتخانه ای که می آید تصمیمات قبلی را آن همچنین تصمیمی را زیر سوال ببرد. تصمیم گیری به این شکل به نفع کشور نیست. ما باید همیشه به تصمیمات یکدیگر احترام بگذاریم کما اینکه بنده خودم وزارت علوم را از دکتر توفیقی تحویل گرفتم و به تمامی تصمیمات وی احترام گذاشتم.»
٣- هنوز چند هفته ای بیشتر از اولین کنفرانس مطبوعاتی حجت الاسلام شیخ حسن روحانی رئیس محترم جمهوری که قبل از مراسم تنفیذ ایشان صورت پذیرفت نگذشته است که ایشان در آن برنامه ضمن تبیین مفهوم «اعتدال» و دلیل بهره گیری از نماد «کلید» در رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری یازدهم بر این نکته تأکید داشتند که با «کلید» آمده اند و نه «داس». حال این سوال مطرح می گردد که آیا مفهوم اقدامات اینچنینی در وزارتخانه ای که متولی ارتقای سطح فرهنگی - آکادمیک و رشد علمی کشور است را می توان شعبه ای از اعتدال و یا نماد کلید دانست که قاعدتاً بایستی قفل های موجود را باز کند و نه قفلی بر اجرایی شدن تصمیمات مثبت گذشته بزند؟ آیا مگر جز این است که در همه دولت ها روال اعطای بورسیه های تحصیلی براساس ضوابط روند مشخصی را داشته و حتی چندین برابر حجم بورسیه های اخیر در طی سال های اصلاحات بعضاً با نگاه های حزبی و جناحی در اختیار هواداران و نزدیکان جریان حاکم بر دولت قرار گرفته است؟ و اینکه آیا «کلید» همان «داس» است؟!
امید آن داریم تا با حسن نیتی که در رئیس محترم جمهوری در بیان موارد اعلامی در اولین کنفرانس مطبوعاتی سراغ داریم نسبت به اصلاح رویه مذکور در دولت و به ویژه در وزارت علوم اقدام لازم و عاجل را به عمل آورند که اگر چنین نشود در ترجمه «کلید» واژه ای جز «داس» به ذهن خطور نمی کند و از مفهوم اعتدال چیزی جز «افراط و تندروی» مستفاد نخواهد گردید.

آفرینش:صنعت دارو سازی و چالش های جامعه
«صنعت دارو سازی و چالش های جامعه»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمید رضا عسگری است که در آن می خوانید؛"محمدبن زکریای رازی"؛ پزشک و شیمیدان ایرانی که آثار ماندگاری در زمینه پزشکی و شیمی نوشته ، به عنوان کاشف الکل و جوهر گوگرد (اسید سولفوریک) مشهور است. به گفته بزرگان علم در غرب و شرق وی بزرگ ترین پزشک داروساز اسلام و قرون وسطی بود.
    به پاس زحمات فراوان این دانشمند فرزانه کشورمان در علم داروسازی روز پنجم شهریورماه (۲۷ اوت)، روز بزرگداشت زکریای رازی شیمیدان بزرگ ایرانی و روز داروسازی نام گذاری شده است. لذا فرصتی است تا اندکی به وضعیت این صنعت ارزشمند درکشورمان بپردازیم.
رشد صنعت داروسازی در ایران بعد از انقلاب به گونه ای بود که در حال حاضر بیش از ۹۰ درصد داروی مصرف داخل کشور را پوشش می دهد. اما همچنان بسیاری از داروهای حیاتی برای بیماران خاص و سرطانی از خارج کشور وارد می شود و این مسئله مشکلات فراوانی را برای بیماران به وجود آورده است.
صنعت داروسازی نیز همچون دیگر صنایع کشور ازکمبود نقدینگی رنج می برد. این صنعت، ظاهراً به طورمستقیم در معرض تحریم های بین المللی قرار ندارد، اما به دلیل خودداری اکثر کشورهای غربی از معامله با بانک های ایرانی، خریداران مواد اولیه دارویی با مشکل گشایش اعتبارهای بازرگانی، اعمال سیاست های انقباضی از سوی نظام بانکداری و بدهی های انباشته شده بیمارستان های دولتی و سازمان های بیمه گر به شرکت های پخش دارو مواجه هستند که این امر، باعث به وجود آمدن بحران در این صنعت شده است. سخت گیری های اعمال شده نظام بانکی برای اعطای تسهیلات، وضع صنعت داروسازی را در شرایط هشدار قرار داده است و چنانچه هر چه زودتر فکری برای رفع این مشکل نشود، زمینه ایجاد یک بحران دراین بخش به علت کمبود منابع فراهم خواهد شد. آنچه که امروز از چند برابر شدن قیمت داروهای داخلی مشاهده می کنیم، حاصل همین بی توجهی ها به عرصه تولید دارو می باشد.
ایجاد وحمایت از صنایع پائین دستی (تولید مواد اولیه) ازجمله ضروریات توسعه صنعت داروسازی است. داروسازی یک صنعت استراتژیک می باشد چون به طور مستقیم با سلامت جامعه سروکاردارد. رکود دراین صنعت به منزله بی توجهی به سلامت جامعه قلمداد می شود، لذا ضروریست تا علاوه بر ایجاد تسهیلات برای این بخش، محدودیت های برسرراه این صنعت نیز برطرف گردد.
از دیگرمعضلات این صنعت، عدم برخورداری از فن آوری روز دنیا و بهینه سازی ماشین آلات می باشد که متاسفانه به سبب سختگیری های گمرکی و بعضاً عدم همکاری بانک ها در پرداخت های ارزی به طرف خارجی این امکانات از ورود به کشور باز می مانند و یا به سبب ماندن درگمرک دچار خسارت می شوند.
ضمن اینکه افزایش قیمت تمام شده داروها، ناشی از فرسودگی خطوط تولید و پایین بودن ظرفیت تولید، نسبت به ظرفیت اسمی در برخی واحدها نیز در توجیه ناپذیری تولید موثر بوده اند. صنعت داروسازی تنها صنعتی که به لحاظ کیفی تحت نظارت های همیشگی است و این نشان از اهمیت حوزه سلامت دارد. اما باید به این امر نیز توجه کرد که فاکتور کیفیت درکنار تخصیص بودجه و رشد تکنولوژی از ضروریات توسعه این صنعت می باشد.
اگر ما درسرمایه گذاری و بروز رسانی تکنولوژی صنعت داروسازی توجه بیشتری به خرج داده بودیم، شاید امروز بیماران سرطانی چشم به راه داروهای ترخیصی گمرک نبودند و با استرس نوسانات ارز را دنبال نمی کردند. امیدواریم تغییر نگاه مسولان به امر تولید با الویت بندی حفظ سلامت جامعه، موجب نگاه ویژه به صنعت استراتژیک داروسازی و نخبگان جوان کشورمان دراین زمینه گردد.

حمایت:پرونده سنگین آمریکا در نقض عدالت
«پرونده سنگین آمریکا در نقض عدالت»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛اخیرا سرباز جوان آمریکایی برادلی مانینگ که پرده از برخی جنایات آمریکا در عراق برداشته است به ٣۵ سال زندان محکوم شد تا ترس و ارعاب برای دیگر نیروهای نظامی آمریکا ایجاد کند که اگر در هر نقطه جهان جنایتی انجام دادند مبادا آن را بر ملا سازند. به موازات این رای سنگین، دادگاه نظامی آمریکا برای گروهبان جنایتکار این کشور به نام رابرت بلیس که در قندهار افغانستان ده ها کودک وغیر نظامی را به طرز وحشیانه کشته و حتی برخی را سوزانده است، تقاضای مجازات حبس و نه اعدام کرد تا بدین وسیله وی از خطر مرگ رهانده شود. مقامات آمریکایی در توجیه این رای اعلام کرده اند که به هر حال غرامت مادی در حد یک میلیون دلار به خانواده های قربانیان این جنایت پرداخت شده است، به علاوه ظاهرا زمینه های روانی در جنایتکار مزبور دیده اند و به این دلیل از اعدام نجات یافته است. در موردی دیگر، جمعی از زندانیان کالیفرنیا در همین ایام در اعتراض به وضعیت خود در زندان دست به اعتصاب غذا زدند که در پاسخ این حرکت اعتراضی، یک دادگاه ایالت یاد شده حکم داد که مسئولان زندان می توانند به زور به زندانیان یادشده غذا بخورانند و همچنان به محدودیت های ارتباطات زندانیان مزبور با دنیای بیرون ادامه دهند. در قبال این رای قضایی فعالان مختلف حقوق بشر از سراسر جهان واکنش اعتراضی نشان دادند.
به موازات رویدادهای یادشده، اسنودن مامور اسبق سازمان های امنیتی آمریکا پرده از برخی جاسوسی های گسترده نهادهای امنیتی آمریکا از تمامی مردم جهان برداشت و مشخص کرد که برخی از کمپانی های معروف فعال در اینترنت با دریافت پول چه خدمات خلافی به دستگاه های متجاوز آمریکا می دهند. در قبال این خبر و رویدادهای ذیربط هیچ نهاد قضایی آمریکا فعال نشد تا ببیند که حقوق مردم چگونه نقض می شود و عوامل این خلاف ها چه کسانی بوده اند.
این مصادیق جدید ادامه صدها و هزاران مصداق دیگری است که در گذشته توجه جهانی را به خود جلب کرده و پرسش های متعددی را فراروی دستگاه مجری عدالت در آمریکا قرارداده است. با لحاظ نحوه رفتار مجریان عدالت در آمریکا نکات متعددی را می توان مورد تامل قرار داد که ذیلا در یادداشت امروز به چند نکته اشاره می شود:نکته اول اینکه آمریکایی ها سال هاست که تبلیغ می کنند که کامل ترین مدل های آزادی خواهی و رعایت حقوق انسانی را در سیستم های حقوقی خود نهادینه ساخته اند.
خلاف بودن این ادعا طی سال های گذشته با بحث های کاپیتالاسیون مورد پیگیری آمریکا در کشورهای مختلف اثبات می شد ولی در سال های اخیر خصوصا پس از شکل گیری گوانتانامو و ابوغریب به راحتی برای افکار عمومی جهان روشن و اثبات شده است. رویدادهای اخیر مورد اشاره بار دیگر نشان داد که نظام قضایی آمریکا از چه اشکالات مهمی رنج می برد و تا چه اندازه از بی طرفی و رعایت انصاف به دور است.نکته دوم قابل توجه این است که مصادیق یادشده را اگر در سطح جهانی به صورت تطبیقی به بررسی بنشینیم، در خواهیم یافت که متأسفانه هنوز نظام های حقوقی مختلف در مناطق متنوع جهان از این اشکال رنج می برند که اگر شهروندان آنها نسبت به افشای جنایات و خلاف های دولتمردان خود اقدام کنند، با استناد به مقررات و حتی توجیه های خودساخته مختلف از قبیل اقدام علیه امنیت یا جاسوسی و امثال آن تلاش می کنند تا شدیدترین برخوردها را با عوامل افشاگر به عمل آورند.
بنابراین این موضوع برای فعالان عدالت خواه در سراسر جهان امروزه یک دستور کار است که باید اصلاحات لازم در قوانین کشورها به وقوع پیوندد تا اگر خلافی از سوی دولتمردان علیه حقوق انسان ها به وقوع پیوست شهروندان بتوانند آن را افشا و جلوی خلاف ها را بگیرند.نکته سوم قابل تامل این است که اگر دقت کنیم در می یابیم که برخوردهایی شبیه آنچه دستگاه قضایی آمریکا در قبال این مصادیق به عمل آورده است امروزه اگر در هر نقطه جهان به وقوع پیوندد با واکنش منفی افکار عمومی جهانی روبرو می شود، یعنی افکار عمومی کاری ندارد که آن کشور توسعه یافته است یا در حال توسعه بلکه وجدان جامعه جهانی به این درک مشترک رسیده است که اجرای عدالت با رعایت چه استانداردهایی معنا پیدا می کند و اگر آن استانداردها بی طرفانه و منصفانه رعایت نشوند داوری افکار عمومی منفی خواهد بود. این رشد درک و داوری افکار عمومی جهان را باید قدر دانست و آن را سرمایه ای برای آینده بهتر جامعه جهانی قلمداد کرد.نکته چهارم این است که از نقش فعالان حقوقی عدالت خواه در سراسر جهان نباید غافل ماند.
این فعالان حقوقی عدالت خواه هستند که مصادیق بی عدالتی در مناطق مختلف جهان را شناسایی کرده اند و با دلایل متقن برای افکار عمومی جهانی معرفی می کنند. در میان فعالان حقوقی مزبور قطعا سهم فعالان مسلمان در حد قابل قبول نیست و باید فعالان حقوقی مسلمان بر تلاش های خود بیفزایند تا جزو اولین گروه هایی باشند که مستدل موارد بی عدالتی و نقض حقوق انسان ها در فرایندهای اجرای عدالت را بر ملا سازند.
نکته پنجم اینکه با تلاش های جهانی به خوبی می توان ادعاهای نامربوط دولت هایی مثل آمریکا و انگلیس و فرانسه و مانند آنها را در سازمان ملل خنثی ساخت و آنان را در جایگاه متهم در بررسی های وضعیت حقوق بشری قرار داد. برای حصول موفقیت در این حوزه باید برنامه ریزی شایسته انجام داد خصوصا که در شورای حقوق بشر سازمان ملل امکان بررسی ادواری جهانی وضعیت حقوق بشر همه کشورها وجود دارد و هم اینک دور دوم بررسی چهار ساله وضع رعایت حقوق بشر و اجرای عدالت در کشورهای مختلف در دستور کار نهاد یاد شده است.
نکته آخر اینکه دولت هایی مثل آمریکا از حیث نقض حقوق ملت های دیگر دارای پرونده های سنگین اند که هنوز نسبت به جبران خسارات مربوط به آنها و اجرای عدالت هیچ اقدامی صورت نگرفته است. نمونه برجسته این موارد در خصوص کشور ما مصادیق اقداماتی مثل ساقط کردن هواپیمای ایرباس یا مشارکت در جنگ تحمیلی صدام علیه ایران یا کودتای ۲٨ مرداد یا تقویت جریان های تروریستی علیه کشورمان و موارد متعدد دیگر است.امید است وجدان بیدارشده جهانی روز به روز تقویت شود تا ظالمان جهان هیچ روز آرامی را پشت سر نگذرانند و بدانند که کوچک ترین خلاف آنان مورد رصد جهانی قرار می گیرد و با نفرت و لعن جهانی مواجه می شود.

قانون:قانونی به نام زن، به کام مرد
«قانونی به نام زن، به کام مرد»عنوان یادداشت روز روزنامه قانون به قلم روح الله سپندارند است که در آن می خوانید؛حقوق زنان از آن دست مقولاتی است که گویی تلاش برای دستیابی به آن، هنوز نیازمند پویایی جامعه مدنی و آگاهی افراد از بنیان های انسانی و مفاهیم مدرن است.
فارغ از مبارزاتی که در کشورهای دیگر نظیر آمریکا نزدیک به دویست سال پیش برای تحقق حقوق برابر زنان و مردان شکل گرفت، جامعه ایران نیز با انقلاب مشروطه پا به دورانی نوین گذاشت که پیش درآمد رسیدن به جامعه ای برابر و آزاد بود.
هر چند پس از انقلاب مشروطه در نخستین نظام نامه مجلس شورای ملی، زنان، خارج شدگان از دین اسلام، دیوانگان، تبعه خارجه، دزدان و قاتلین، گدایان و متکدیان و افراد کمتر از ۲۰ سال از حق رای محروم بودند، اما حالا ۵۰ سال از آن زمان می گذرد که زنان در ایران برای نخستین بار این حق را یافتند که برای تعیین سرنوشت خود، پای صندوق های رای بروند. اتفاقی که اگر چه تمام مطالبات زنان در آن خلاصه نمی شد اما گام مهمی در مشارکت زنان در عرصه های سیاسی و اجتماعی و گذر از بسیاری باورهای ارتجاعی تلقی می شد، به این صورت که پس از انقلاب و بیش از همه در دوران اصلاحات، ضرورت حضور زنان و برخورداری از حقوق حداقلی، به یکی از بدیهیات ساختاری و به تبع آن - و به تدریج- به یکی از باورهای اجتماعی مردم بدل شد.
روزهای پایانی خرداد ماه امسال، دولت احمدی نژاد لایحه ای را تقدیم مجلس کرد که در مقدمه توجیهی آن آمده بود: «به منظور حمایت از زنان شاغل سرپرست خانوار یا دارای فرزند زیر هفت سال یا معلول یا دارای همسر یا فرزند مبتلا به بیماری های صعب العلاج و با توجه به تعدد نقش آن ها در خانواده (به عنوان همسر و مادر) و به تبع آن وظایف متعدد ناشی از نقش های یادشده، لایحه کاهش ساعت کاری زنان شاغل تقدیم مجلس می شود.»
دولت معتقد بود به دلیل اهمیت و ضرورت برقراری تعادل بین نقش های زنان و تطبیق شرایط کار با وضعیت خانوادگی و برای ایفای وظایف مربوط و در راستای کاستن از زحمات و آلام زنان جامعه دست به تدوین این لایحه زده است.
این هفته هم کمیسیون های اجتماعی و بهداشت مجلس این لایحه را در دستور کار خود قرار دادند و به تصویب رساندند، تا این لایحه به صحن علنی بیایدکه در صورت تصویب شدن، ساعات کاری زنان از ۴۴ ساعت به ۳۶ ساعت در هفته با حفظ حقوق و مزایا، تقلیل می یابد.
احتمالا در نگاه نخست، این قانون در صورت تصویب، از سوی بسیاری از زنان هم مطلوب تلقی خواهد شد؛ اما شاید بد نباشد، اندکی موشکافانه تر به خاستگاه تدوین چنین طرح هایی بیندیشیم. در جزئیات این لایحه، شمولیت کاهش ساعات کاری زنان به وظیفه ای به نام پرستاری کردن از کودک، یا یکی از اعضای از کارافتاده خانواده ارجاع داده می شود. به این معنا که اگر چه رشد شاخص های اجتماعی ایران، مانع از آن می شود که تصمیم گیران کشور به خود اجازه دهند، وظیفه زن را خانه داری اعلام کنند، اما به شکلی تلویحی با تصویب چنین قوانینی، وظیفه پیشینیِ مراقبت از کودکان و خانه­ داری را به زنان نسبت می دهند و دست بر قضا چنین رویکردی را با عناوین جذاب حمایت از زنان جامعه، عملیاتی می کنند. به این صورت است که باوری سنتی به نام وظیفه خانه داری برای زنان، در روح جامعه نهادینه می شود.
اگر چه ساز و کارهای حمایت از خانواده ضرورتا نمی تواند بر وظایف زنان تقلیل یابد اما این مهم و وظایف مردان، در قوانین کشور منظور نمی شود. نگاهی که در مورد مرخصی زایمان تا اندازه ای – نه آنقدر اقناعی- توانست با مرخصی اجباری برای مردهایی که صاحب فرزند شدند، نقش و وظیفه آن ها را نیز برجسته کند، در این قانون تعمدا مغفول مانده است و از این رهگذر ۸ ساعت در هفته حضور زنان در عرصه های اجتماعی را کاهش می دهد که پیامد آن، جای خالی زنان در میان وزرای دولت است که در خوش بینانه ترین حالت، دلیل آن را می توان در نبودن زنی با تجربه مدیریتی لازم برای تصدی وزارت عنوان کرد؛ که این مسئله خود ناشی از حذف زنان از رده های مدیریتی پایین تر و به تبع آن پرورش نیافتن مدیری توانمند میان زنان برای مدیریت در سطوح بالای کشور خواهد بود. باید یادآور شد که هیچ مردی، بدون امکان های گسترده حضور در جامعه و عرصه های سیاسی و اقتصادی نمی توانست به صلاحیت تصدی کرسی های مهم دست یابد.

شرق: حمله با روش تازه
«حمله با روش تازه»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم فریدون مجلسی است که در آن می خوانید؛باورکردنی نیست که آقای بشار با همه کاستی هایی که در این سال ها در اداره کشور داشته و بعضا رفتارهای خصومت آمیزی که داشته، در استفاده از سلاح شیمیایی پیشقدم شده باشد. بار قبل هم کارشناس سازمان ملل اعلام کرد و در همه شبکه های جهانی پخش که بررسی آنها نشان می دهد، این امر کار بخشی از «سلفی ها» بوده است.
باورکردنی نیست معارضین رسمی و نظامی که دارای تربیت سیستماتیک هستند و در ارتش آزاد سوریه فعالیت می کنند در منطقه ای که تحت اشغال خودشان است، دست به چنین اقدامی بزنند. اما برای نگارنده قابل قبول است که سلفیان که «جگرخواری» و «آدم کشی»، مارک تجاری آنهاست دست به استفاده از سلاح شیمیایی برای نسل کشی بزنند. آنان با هر دو طرف مخاصمه، در حال نبرد هستند.
در این میان تاخیر عجیب آقای بشار برای امکان دسترسی به بازرسان سازمان ملل، این ابهام را پدید آورد که آیا او در حال پاکسازی منطقه است؟ این تاخیر مانند همه تاخیرهای وی در سال های اخیر، فرصت را از وی گرفت. اخبار تاییدشده روز گذشته از قریب الوقوع شدن حمله احتمالی نظامی غرب و برخی کشورهای عربی به سوریه نیز ماجرا را وارد فاز تازه ای کرده است.
اگر این حمله محتمل صورت گیرد، متفاوت از استراتژی جنگ عراق و افغانستان بوده و هدف از اجرای آن، نابودی پایگاه های نظامی ارتش و نیز قطع کمک ها به سوریه خواهد بود که به تقویت جبهه معارضین، به عنوان هدف این حمله وسیع - اما غیرزمینی - خواهد انجامید. آقای اسد بهتر است با بازنگری در سیاست های کنونی خود اجازه دهد علوی ها، کردها و مسیحی ها علیه سلفیون -که باعث دردسر کل منطقه هستند و عمدتا از عراق، افغانستان و پاکستان به خاک سوریه وارد شده اند- اتحادی ملی تشکیل دهند و روند دموکراسی و مفاهمه، به جریان افتد.

مردم سالاری:پادزهر جنگ جهانی سوم

«پادزهر جنگ جهانی سوم»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم علی ودایع است که در آن می خوانید؛ در استراتژیک ترین نقطه کره زمین بلبشویی مرگبار برپاست. فضایی مسموم از باروت کینه و خون مردم خاورمیانه، اضطراب را بر سراسر جهان حاکم کرده است. در کرملین، کاخ سفید، کاخ الیزه و هر نقطه ای که رهبران کشورهای مختلف مشغول حکمرانی هستند، خواب بر همه حرام شده است.
چند روزی است که روسای جمهور، دیپلمات ها، ژنرال های چند ستاره و حتی سیاستمداران احزاب مختلف در حسرت یک خواب آرام، شب را به صبح می رسانند و روزها با نگرانی وضعیت خاورمیانه را دنبال کرده و مضطرب چشم به تلفن های خط های سرخ دوخته اند. هیچ نقطه ای آرام نیست؛ گل سرسبد بحران این روزهای خاورمیانه مصر است، کودتاچیان نبض امور را در دست دارند و با آزادی حسنی مبارک (دیکتاتور مخلوع) و ادامه حبس محمد مرسی (رئیس جمهور مخلوع)، جنگ با حامیان سرسخت اخوانی وضعیت هر روز مبهم تر می شود. در لبنان نگرانی از تکرار جنگ های داخلی بیشتر از همیشه حس می شود. در تونس زمزمه جنبش تمرد هر روز بلندتر می شود. در لیبی مشکل شبه نظامیان و فقدان اقتدار دولت مرکزی همچنان وجود دارد. در ترکیه نزاع دولت اردوغان با حامیان میراث آتاترک که در بحث اعتراضات استانبول نمود اجتماعی یافت.
در عراق با موج انفجار و خشونت های قبیله ای هر روز ده ها نفر به کام فرستاده می شوند. در افغانستان و پاکستان طالبان هر کاری بخواهد انجام می دهد.
در کشورهای حاشیه خلیج فارس همچون بحرین درگیر موج اعتراضات مردمی هستند و آنهایی هم که ظاهر آرام دارند درگیر جنگ اصلی و بزرگ خاورمیانه هستند! در سوریه یک نزاع داخلی بین موافقان و مخالفان بشاراسد که ۲ سال پیش آغاز شده است امروز این کشور را به میدان جنگ قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای تبدیل کرده است. در پس پرده آشوب مرگباری که خاورمیانه را فرا گرفته است، خانواده بزرگ القاعده که با سلفی ها قرابت خونی دارند یک ائتلاف شوم برای رسیدن به رویای مشترک و به قیمت قتل عام مردم جهان تشکیل داده اند. جنگجویان سلفی از سرتاسر جهان در سوریه زیرنظر القاعده گرد هم آمده اند، امری که ساختار سازمانی القاعده را در سرتاسر خاورمیانه و حتی کشورهای دیگر تحت الشعاع قرار خواهد داد و این امر به کابوس دردناک سرویس های امنیتی غرب و شرق بدل شده است. در میان تصویر شومی که از خاورمیانه وجود دارد در تهران در کمال آرامش و اعتماد به نفس جمهوری اسلامی با سیاست اعتدال و گفتمانی متفاوت از دولت نهم و دهم سرگرم تغییر آرایش است.
روز یکشنبه سلطان قابوس، پادشاه آرام و صلح طلب به عنوان نخستین مهمان خارجی دولت حسن روحانی وارد تهران شد؛ سفری پر پیام برای تحلیلگران و ناظران مسائل دیپلماتیک!
ورود میانجی مورد اعتماد ایران اسلامی فی البداهه این تصور را در ذهن ایجاد می کند که سلطان پیام های محرمانه، احتمالا برای دولت تازه کار شیخ دیپلمات حرف های تازه ای مطرح کرده باشد که با گذر زمان نمود خواهد یافت. در میانه زمزمه های آشکار و پنهان بهبود رابطه و احتمال مذاکره مستقیم تهران- واشنگتن در روز ۲٨ مرداد اتفاقی نادر رخ داد و آن اعتراف صریح ایالات متحده به دخالت در کودتا علیه دکتر مصدق بود. جنگ بزرگ خاورمیانه در سوریه موضوعی نیست که بتوان از کنار آن بی تفاوت عبور کرد. یک طرف این نبرد آمریکا است و در طرف دیگر ایران ایستاده است. نوع برخورد این دو کشور بی شک اوضاع سوریه را تحت الشعاع قرار خواهد داد. ظرف چند روز گذشته ادعای مبهم و شبهه انگیز استفاده ارتش سوریه از تسلیحات شیمیایی احتمال حمله نظیر آنچه در جنگ بوسنی و هرزگوین روی داد برای پایان دادن به کار بشار اسد شنیده می شود. در بحبوحه زمانی که بحث حمله به سوریه مطرح است؛ اسناد دخالت آمریکا در تجهیز و مشاوره به ارتش صدام حسین در استفاده از تسلیحات شیمیایی در جریان جنگ تحمیلی با ایران افشا می شود که ثمره آن ۵۰۰۰۰ مجروح و کشته بوده است. دو افشاگری مرتبط با ایران که به فاصله ای کوتاه رخ داده است به نوعی خودزنی کاخ سفید است. ولی به راستی باراک اوباما می خواهد خود را تخریب کند یا عزم هدفی بزرگ تر دارد؟!
آیا ایالات متحده آرام آرام زمینه را برای تغییر موضع ۹۰ درجه ای در مقابل جمهوری اسلامی فراهم می کند یا جمهوری خواهان و جریانات جنگ طلب نظیر تی پارتی می خواهند معادله را بر هم بزنند؟!
در کشورهایی نظیر آمریکا نوع نگاه افکار عمومی به مسائل بر نوع عملکرد کاخ سفید تاثیر جدی می گذارد. رئیس جمهوری سیه چرده کاخ سفید می خواهد نام خود را به عنوان فردی که یخ رابطه با ایران را شکسته در کتاب روسای جمهوری آمریکا ثبت کند. ظرف چند روز گذشته رسانه های جمعی نزدیک به جمهوریخواهان، هجمه شدیدی بر کاخ سفید وارد کرده اند برای حمله و دخالت در جنگ سوریه در حالی که رسانه های نزدیک به دموکرات ها و مستقل سعی کردند با هجمه کمتری به موضوع بپردازند و جالب اینجاست که جامعه آمریکا به احتمال حضور آمریکا به شدت واکنش منفی نشان داده اند.
کاخ سفید به صورت نامحسوس سعی می کند در مقابل اتهام بشاراسد با نرمش موضع گیری کند تا جایی که جان کری، دیپلمات ارشد واشنگتن شخصا با دمشق تماس می گیرد ولی بریتانیایی ها با سماجت خواهان جنگ هستند. هرگونه لغزش یا حمله احتمالی غرب به سوریه می تواند جنگ جهانی سوم را ظرف چند ساعت حادث کند. رویارویی مستقیم نیروهای شرق و غرب آتشی است که دامان همه را می گیرد و نتیجه آن انفجاری است که از شرق روسیه تا غرب اروپا و حتی قلب آمریکا حس خواهد شد و در این میان جنگجویان سلفی که همانند قارچ در حال تکثیر هستند جنگ های صلیبی خود با مسیحیان و دیگر گروه های مسلمان را آغاز خواهند کرد. زهر کشنده جنگ جهانی سوم، مرگبارترین تهدیدی است که جامعه بشری را تهدید می کند و پادزهر آن تنها در دست تهران است. آمریکا با به دست آوردن دل ایرانی ها تنها می تواند از مهلکه بگریزد؛ مذاکره و تعامل بشار اسد با مخالفین و نبرد با سلفی های چندملیتی که هم از ارتش سوریه می کشند، هم از مخالفان می کشند، هم از صدام می کشند، هم از کردها می کشند می تواند آبی باشد بر آتش جنگ سوریه و بازسازی ویرانه های این کشور.

آرمان:اهمیت استقلال دانشگاه
«اهمیت استقلال دانشگاه»عنوان یادداشت روز روزنامه ارمان به قلم دکترمصطفی خانزادی است که در آن می خوانید؛این روزها درمورد وزارت علوم بحث های فراوانی مطرح شده است و بعضی افراد نسبت به عملکرد آقای دکتر توفیقی در همین دوران کوتاه سرپرستی یا درمورد دوران حضورشان در دولت آقای خاتمی انتقاداتی مطرح می کنند که بیشتر ناشی از اختلاف دیدگاهی است که سال ها بین این دو طیف سیاسی وجود داشته است.
در این سال ها همواره طیفی که دانشگاه را آرام و غیرسیاسی خواسته تلاش کرده که دانشگاه محیطی باشد که دانشجو در آن درسش را بخواند و برود اما واقعیت این است که قشر دانشگاهی قشری جوان، پرتحرک و پرانرژی است و من که از نزدیک در کلاس های درس با دانشجویان سر و کار دارم گمان می کنم نمی شود این تحرک و فعالیت را از دانشجویان گرفت و اگر با روش هایی این پویایی و سرزندگی در دانشگاه نباشد، دانشجو بی نشاط می شود. اگر در این چند سال هم دانشگاه آرام بوده است، به خاطر این بوده که دانشجویان فرصت بروز نظراتشان را پیدا نکردند که این به نفع جامعه نیست.
دانشجو باید نه فقط در زمینه علمی (که البته مهم ترین زمینه است و فلسفه وجودی دانشگاه نیز براساس آن است) که در زمینه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... نیز بتواند نظرات خود را در دانشگاه بیان کند. حضرت امام خمینی(ره) دانشگاه را مبدا همه تحولات نامیدند. نه فقط تحولات علمی و این نشان می دهد ارزش کار دانشجویان و اهمیت آن بر رهبر انقلاب نیز پوشیده نبوده است.
اگر در دانشگاه فقط به جنبه علمی توجه شود، جامعه به رکود می رود اما یک تفکر در دانشگاه همواره وجود دارد که شادابی و نشاط دانشجویان را یک خطر برای خود می داند. چون جماعت دانشجو اهل منطق است و هر حرف و سخنی را نمی پذیرد و درباره هر صحبتی که به او می رسد اهل تحقیق و تفحص است. این تفکر حتی نوعا دانشگاه و آموزش و پرورش را یک مصرف کننده صرف می داند و معتقد است اینها فقط عده ای معلم و دانشجو هستند که به کشور هزینه تحمیل می کنند. درصورتی که اگر به روند تحول و پیشرفت کشورهایی مثل کره و مالزی نگاه کنید می بینید که در این کشورها پیشرفت از زمانی شروع شد که پذیرفتند دانشگاه یک مصرف کننده نیست بلکه یک تولیدکننده بااهمیت است و بر این اساس دانشگاه را توسعه دادند.
درحقیقت در دانشگاه نه تنها تولید علم صورت می گیرد بلکه تولید نیروی انسانی موردنظر برای مدیریت و کارهای اساسی دیگر نیز انجام می شود. اگر نگاهی به کابینه بیندازید، می بینید که همه اعضای هیات از دانشگاه آمده اند و دانشگاه وظیفه دارد اجرایی ترین افراد، سیاسی ترین افراد، اقتصادی ترین افراد و... را وارد جامعه کند. بسیاری دانشجویان با مسائل گوناگون در دانشگاه آشنا می شوند و بسیاری روابط اجتماعی در دانشگاه شکل می گیرد. تجربه هم نشان داده رفتار و گفتاری که در دانشگاه مطرح می شود کمترین خطرات را در پی خواهد داشت. بدیهی است که افراد یک بعدی که از دانشگاه های یک بعدی فارغ التحصیل می شوند توانایی های کمتری خواهند داشت.
نمونه این مدیریت یک بعدی را در چند سال گذشته در کشور دیدیم که حتی اصولگرایان هم به ناکارآمدی و ضعف آن معترف بودند و کارشناسان معتقدند که جامعه با مشکلاتی مواجه شده است. به نظر می رسد باید پذیرفت دانشجویان و اساتید فهیم هستند و خود تصمیمات بهتری درمورد سرنوشتشان می گیرند. طبیعی است که قشر جوان و آرمانخواه وقتی در برابر محدودیت های سلیقه ای قرار می گیرد، بعضا لجاجت کرده و در برابر این ممنوعیت موضع می گیرد. دانشجو باید بتواند در امور مختلف اظهارنظر کند و درمورد مسائل صنفی دانشگاه خود تصمیم گیر باشد. برای رفتار با دانشگاهیان خوب است رفتار دیگر کشورهای دنیا با دانشگاه نیز مورد بررسی قرار بگیرد. ببینیم کشورهای موفق در زمینه علم و دانشگاه چه برخوردی با دانشگاه می کنند و چه شأن و منزلتی را برای دانشگاهیان قائل هستند.
خود دانشگاهیان بهترین افراد برای دفاع از قداست محیط دانشگاه هستند. چه عیبی دارد اگر مسئولان دانشگاه ها با نظر اعضای هیات علمی انتخاب شود؟ چه عیبی دارد همان طور که بسیاری از نهادهای مدیریتی مستقل از دولت هستند، دانشگاه نیز به ارگانی مستقل از دولت بدل شود؟ اینکه یک دانشگاه به سمت استقلال برود برخلاف منافع ملی نیست. اینکه انجمن های اسلامی، بتوانند به راحتی فعالیت کنند نیز به سود جامعه دانشگاهی است. البته این صحبت به آن معنا نیست که احزاب مختلف کشور هرکدام در دانشگاه پایگاه داشته باشند و دانشگاه به محلی برای بحث های سیاسی و مناظرات و گفت وگوهای انتخاباتی بدل شود و از هدف اصلی خود که تولید علم است دور شود.
افراد با گرایشات سیاسی گوناگون می توانند در بیرون دانشگاه به احزاب مراجعه کنند و در آنها عضو شوند. اما در دانشگاه نیز همواره فعالیت های سیاسی وجود خواهد داشت. با این حال به نظر می رسد همین دو، سه تشکل بسیج دانشجویی و انجمن اسلامی و کانون فرهنگی و... بتوانند همه دانشجویان را در خود جای بدهند و نمایندگی همه طیف های سیاسی دانشجویی را در این تشکیلات مشاهده می کنیم.
توقع این است که در دانشگاه همان طور که طرفداران اصلاح طلبان حق صحبت بدون محدودیت های خاص را داشته باشد یکی از طرفداران آقای جلیلی نیز این حق را داشته باشد اما به جای اینکه در این چند سال مشکلات معیشتی دانشجویان، کارمندان و استادان دانشگاه را حل کنند بعضا به دنبال سیاست زدایی از دانشگاه بودند و می گفتند سیاسی بودن دانشجو را از هدف اصلی خود که درس خواندن است دور می کند. درحالی که دانشجو خود درک می کند درس خواندن چه تاثیری در سرنوشت زندگی خود دارد. این بحث هم فقط درمورد وزارت دکتر توفیقی یا دکتر معین نیست. این بحث در سراسر دنیا وجود دارد و مشاهده می کنید که در تجربیات دیگر کشورها نیز آزادی فضای سیاسی در دانشگاه هیچ وقت موجب اغتشاش و مسائلی از این دست نشده است.

بهار:مردم چه کسانی هستند؟
«مردم چه کسانی هستند؟»عنوان سرمقاله روزنامه بهار به قلم علیرضا سرحدی است که در آن می خوانید؛وزیر راه و شهرسازی از آغاز بررسی ها برای ادامه یا توقف مسکن مهر خبر داده است، این خبر در حالی مطرح می شود که طرح مسکن مهر از همان ابتدای کار، مشکلاتی داشت که همچنان پابرجاست و بارها درباره آن صحبت شده است، اما چنانچه دولت معتقد است که تصمیمات اتخاذ شده درباره طرح مسکن مهر، نادرست بوده است، باید راه حل های جدیدی را برای این مساله پیشنهاد بدهد. البته این مشکلات فقط مربوط به بخش مسکن نیست و در سایر حوزه ها نیز وضعیتی مشابه به چشم می خورد.
دست دولت فعلی به دلیل کمبود ابزارهای کار و زیرساخت هایی که طی این هشت سال از بین رفته، خالی است؛ با این حال قول داده که مشکلات را برطرف خواهد کرد. باید توجه داشت که این مشکلات یک روزه و یک شبه حل نمی شوند و برای حل آن ها باید برنامه هایی بلندمدت را در دستور کار قرار داد. طرح مسکن مهر زمانی شکل گرفت که بحران مسکن و سرپناه، برای بسیاری از مردم آزاردهنده شده بود. اگر مسکن مهر کنار برود، باید حتما طرحی بهتر جایگزین آن شود؛ زیرا مشکل قبلی کماکان به قوت خود باقی است.
دولت جدید باید مساله را از نو تعریف کرده و سازوکارهایی جدید را برای حل آن ارائه بدهد. به نظر می رسد که دولت جدید درباره این طرح، تردید و دودلی دارد و درعین حال نمی خواهد مردم را ناامید کند. ارزیابی طرح های دولت جدید در زمینه مسکن باید درباره پروژه های جدیدی صورت بگیرد که خود دولت می خواهد در دستور کار قرار بدهد؛ نه طرح هایی که از قبل به او تحمیل شده و درباره آن ها حق انتخاب چندانی نداشته است.
دولت باید طرح های مورد نظر خود را نه به شکل روزمره، بلکه به شکلی کلان تر و آینده نگرتر به اجرا دربیاورد. حاشیه نشینی، مهاجرت های بی رویه و سرریز شدن جمعیت روستاها به شهرها از مسائلی است که می تواند در حوزه مسکن بحران ساز شود. همین بحران باعث شده است که هر وزیری پیش از هر مساله دیگری روی این مشکل تمرکز کند و به فکر ایجاد مسکن برای جمعیت سرریزشده شهری بیفتد. اما مشکل اینجاست که چرا شهری مثل تهران باید ۱۲ میلیون نفر جمعیت داشته باشد. اگر به طریقی از این جمعیت کم شود، مسائلی چون بحران مسکن، آلودگی هوا، ترافیک و... به راحتی حل شدنی است.
بنابراین مسائل باید بازنگری شود و پیش از ارائه راهکارهایی برای حل بحران، عوامل زمینه ساز بحران مورد بررسی قرار بگیرد. اگر قرار است مسکن مهر متوقف شود، بلافاصله باید برای ساماندهی مهاجرت پیشنهادهایی ارائه شده و اقداماتی صورت بگیرد. با توجه به آثار مخرب اجرا شدن طرح مسکن مهر در زمینه افزایش پایه پولی و بالا رفتن نرخ تورم، آقای وزیر به نوعی تصمیم گیری درباره توقف یا از سرگیری ساخت مسکن مهر را بر عهده مردم گذاشته است.
اما این مردم چه کسانی هستند؟ آن ها که دغدغه سرپناه دارند یا آن هایی که مسائل را کلان تر می بینند و تمامی جوانب و پیامدهای موضوع را بررسی می کنند. اگر قرار است مردم در این باره اظهارنظر کنند، باید نهادهایی مردمی مثل شوراها و NGOها ایجاد شود تا گروه های مردمی در آن ساماندهی شوند.
به این ترتیب بعد از چند سال، مردم به موضوع تسلط پیدا می کنند و به جایگاهی می رسند که می توانند درباره مشکلات اظهارنظر کرده و راه حل پیشنهاد بدهند. با وجود شرایط فعلی که بسیاری از مردم نیازمند سرپناه هستند، طبیعی است که مسکن مهر را انتخاب کنند و این نگاه، نگاه کلان به وضعیت اقتصادی کشور نیست.
بنابراین تصمیم گیری باید توسط نهادهایی صورت بگیرد که نگاه کلان تری به موضوعات دارند و مسائل را با دید کارشناسی نگاه می کنند. اما باید توجه داشت که مردم سرپناه می خواهند و تاب تورم را نیز ندارند.

ابتکار:مذاکرات شیخ اعتدال و سلطان میانه رو نقطه عطف می شود؟
«مذاکرات شیخ اعتدال و سلطان میانه رو نقطه عطف می شود؟»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛عمان مانند ایران تنها کشوری است که به واسطه مالکیت برسوی دیگرتنگه استراتژیک هرمز هم بر آبهای خلیج فارس و هم بر دریای عمان اشراف و حاکمیت مرزی دارد. روزانه درصد عمده ای از نفت جهانی به مقصد کشورهای کوچک و بزرگ جهان از این تنگه عبورمی کند. مالکیت آب های سرزمینی در مهم ترین تنگه دنیا و سروکار داشتن با تردد نفتکش هایی از مبدا حساس ترین نقطه جهان و به مقصد قدرت های بزرگ اقتصاد و سیاست در دنیا، به تنهایی کافی است تا موقعیت عمان در این نقطه حیاتی از خاورمیانه موقعیتی خاص و استراتژیک باشد. بر این اساس با توجه به ذهنیتی که از سایر کشورهای عربی حوزه خلیج فارس وجود دارد این فکر تداعی می شود که مناسبات سیاسی مسقط با جهان نزدیک و دور هم این قابلیت را دارد که هرازگاهی دچار فراز و فرود شود.
اما با این همه رفتار و رویکرد سیاسی عمان در طول چند دهه گذشته همواره همراه با میانه روی و اعتدال در دیپلماسی خارجی و سیاست های داخلی بوده است. این اعتدال مستمر باعث شده که سلطان قابوس فارغ از تحولات جهانی و منطقه ای و تغییر حکومتها همیشه مناسبات مسقط را با پایتخت های مهم منطقه و جهان در اوج نگهدارد. در این بین روابط تهران و مسقط یکی از مثالهای بارز در حفظ اعتدال در دپیلماسی است. کمتر کشوری را می توان یافت که مانند عمان مناسباتش با تهران در طول نیم قرن گذشته از هیچکدام از وقایع جهانی و منطقه ای تاثیر نپذیرفته باشد و بالا و پایین نشده باشد.
بارها کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و اتحادیه عرب رفتارهای خصومت آمیزی با تهران داشته اند، اما عمان تا جایی که توانسته خود را از این مباحث دور نگهداشته است. انقلاب اسلامی سال ۵۷ و استقرار حکومت جمهوری اسلامی به جای حکومت شاهنشاهی فهرست دوستان و دشمنان تهران را در منطقه تغییراتی اساسی داد اما مسقط یک استثنا در میان همسایگان بود وعمان بعد از ۵۷ برای ایران چندان تفاوتی با عمان قبل از ۵۷ نداشت. عمان بر خلاف سایر کشورهای خلیج فارس، در جریان جنگ ایران و عراق نیز سعی کرد تا از اتخاذ سیاست های افراطی و یکسویه خودداری کرده و از اقدامات تحریک آمیز علیه ایران دوری کند. مقام های عمانی در جریان این جنگ، همواره تاکید می کردند که قائل به گزینه ای جز همزیستی مسالمت آمیز میان ایران و کشورهای خلیج فارس نیستند.
همجواری آبی و گره خوردن امنیت و منافع ملی دو کشور از طریق تنگه هرمز، قرابت های قومی بین بخش هایی از دو کشور، همراهی و مساعدت تاریخی به واسطه ماجرای جنگ ظفار و حمایت نظامی ایران از حاکمیت عمان در سال های دور، وساطت های هرازگاهی برای رفع و کاهش اختلافات تهران با برخی پایتخت های غربی در سالهای نزدیک فقط بخشی از همه آن چیزی است که روابط بین دو پایتخت را از هر نظر خاص و متفاوت از سایر پایتخت ها کرده است.
در طول چهار دهه اخیر موقعیت جغرافیایی و سیاسی تنگه هرمز پیوندهای مستحکمی را بین دو کشور ایجاد کرده و هم افزایی برای تامین امنیت تنگه هرمز، نقش مهم و استراتژیکی به ایران و عمان درسطح منطقه داده است. علاوه بر این با وجود نزدیکی زبانی و فرهنگی عمان با همسایگان جنوبی، نزدیکی جغرافیایی ایران و عمان در تنگه هرمز و نیز دوری عمان از قلمرو جغرافیایی همسایگان عرب منطقه همسویی های دیپلماتیک دو کشور را تشدید کرده و با اهمیت های امنیتی و منفعتی تنگه هرمز درآمیخته تا عمانی ها در همه این سال ها برای تداوم و تثبیت روابط حسنه با تهران ترغیب شوند.
با این همه که گفته شد بی راه نیست که اولین مهمان خارجی رئیس جمهور دولت اعتدال در ایران، حاکم معتدل ترین همسایه و با ثبات ترین دوست ایران باشد. طبیعی است که چنین دوستی بر اساس منافع ملی کشورخود، همسایه شمالی و پرقدرتش را با ثبات و اعتدال گرا و همچنان دوست می خواهد.
اما آیا همه آنچه که سلطان قابوس را بلافاصله پس از استقرار دولت به تهران کشانده، همین اعلام تداوم حسن همجواری و نگهداشتن مناسبات در اوج است و دیگر هیچ؟ به نظر می رسد با در نظر گرفتن تحولات منطقه ای، استقبال جهانی از استقراردولتمردان و دپیلمات های کارکشته و اعتدال گرا در پاستور، سوابق میانجی گرانه پادشاهی عمان بین تهران و واشنگتن و نیز شرایط زمانی خاص انجام این ملاقات باید کار ویژه ای دیگر و فراتر از روابط دو جانبه را برای این سفر مهم جستجو کرد. اگرچه این کارویژه هنوز در میان خبرهای رسمی و بازخورد رسانه ای مذاکرات رسمی سلطان عمان با مقامات کشورمان جایی نداشته است اما همه شواهد منطقی حکایت از آن دارد که باید این سفر را جدی گرفت. شاید این سفر و مذاکرات شیخ اعتدال و سلطان میانه رو همان نقطه عطفی باشد که بسیاری انتظارش را می کشند و صدایش در آینده در خواهد آمد...

دنیای اقتصاد:لحظه سرنوشت ساز مقابله با تحریم
«لحظه سرنوشت ساز مقابله با تحریم»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکترجعفر خیرخواهان است که در آن می خوانید؛با وقوع انقلاب اسلامی و سقوط یکی از متحدان اصلی آمریکا در منطقه و سپس بحران گروگانگیری، کشور آمریکا دائما سعی کرده است با وضع تحریم های اقتصادی، دشمنی خود را با ایران نشان دهد و جلوی نفوذش را در منطقه بگیرد.آمریکا ابتدا راهبرد دوگانه ای در برابر ایران پیش گرفت. هدف این بود که درهای مذاکره با ایران باز باشد و در عین حال هزینه نگهداری گروگان ها برای ایران افزایش یابد. در عمل درهای مذاکره بسته ماند، اما تحریم ها مرتبا افزایش یافت. آمریکا تمام دارایی های دولت ایران در موسسات آمریکایی را بلوکه کرد، واردات نفت از ایران را ممنوع و تحریم جامع تقریبا همه نوع تجارت با ایران را تصویب کرد.
در دو سال اخیر هم آمریکا به کمک متحدانش شدیدترین و جامع ترین تحریم ها را تاکنون وضع کرده است که همه حوزه های تجاری از نفت، بانکداری و ارزی، کشتیرانی، هواپیمایی، پتروشیمی و خودرو را شامل شده و امور آموزشی و علمی را هم دربرمی گیرد، حتی ماجرا تا آنجا پیش رفت که در سال ۲۰۱۲، یکی از فروشگاه های اپل در خاک آمریکا از فروش یک دستگاه آی پد به دخترخانمی که خود را ایرانی معرفی کرده بود خودداری کرد و خبر آن به رسانه ها کشیده شد. در آن زمان محافلی به اعتراض برخاستند که چرا شرکت هایی مثل اپل باید جلوی فروش محصولاتی را بگیرند که باعث تقویت آزادی بیان و دسترسی به اطلاعات می شود.
می توان از این گونه استدلال ها کمک گرفت و اقداماتی محکمه پسند و مردم پسند در مقابله با تحریم ها انجام داد. در این شیوه باید گام به گام حرکت کرد و پس از موفقیت در هر گام، گام های بعدی را متناوبا برداشت. ابتدا بهتر است از جنبه حقوق انسانی و اعلامیه حقوق بشر وارد شد. به این معنا که برخی از این تحریم ها از قبیل تحریم واردات دارو خطر جدی برای زندگی انسان ها بوده و در نقض آشکار اعلامیه جهانی حقوق بشر است.به عنوان مثال در ماده ۲۵ این اعلامیه آمده است؛ «هرکس حق دارد از سطح زندگی برخوردار باشد که سلامت و رفاه او و خانواده اش، از جمله خوراک و لباس و مسکن و رسیدگی های پزشکی آنان را تامین کند.
همچنین حق دارد از خدمات ضروری اجتماعی در هنگام بیکاری، بیماری، درماند گی، بیو گی و پیری یا در سایر مواردی که بنا به اوضاع و احوالی بیرون از اراده او، وسایل معاش وی مختل گردد استفاده کند.» ماده ۷ همین اعلامیه می گوید: «همه افراد در پیشگاه قانون یکسان اند و حق دارند که بی هیچ تفاوت از پشتیبانی قانون به طور برابر استفاده کنند. هر کس حق دارد در مقابل هرگونه تبعیض که ناقض این اعلامیه باشد و در مقابل هرگونه عملی که چنین تبعیضی را تشویق کند، از حمایت یکسان قانون برخوردار گردد.»
با اینکه برخی مقامات غربی گفته اند تحریم ها مانع دسترسی مردم ایران به دارو نمی شود، اما تح ریم های اقتصادی که علیه بانک مرکزی ایران وضع شده است مبادله ارزی و گشایش اعتبار را ناممکن کرده است که در نتیجه اجازه خرید دارو و تجهیزات پزشکی را به ایران نمی دهد. بدتر از همه اینکه برخی کشورها مثل کانادا رسما سازمان های دارویی و تحقیقات پزشکی ایران را در لیست تحریم ها جای داده اند. آمارها حکایت از این دارد که در حال حاضر و در نتیجه تحریم های غیرانسانی که از سوی آمریکا، کانادا و برخی کشورهای اروپایی وضع شده است جان حدود پانصد هزار بیمار ایرانی مورد تهدید مستقیم است.
در حالی که غربی ها هدف از تحریم ها را وارد کردن فشار بر حکومت ایران برای جلوگیری از برنامه هسته ای اعلام می کنند و اینکه قصد ندارند به مردم عادی آسیب برسانند. اما واقعیت این است مسیری که تحریم ها طی می کنند فشار وارد کردن بر حکومت ایران از طریق سخت کردن شرایط زندگی برای مردم و دامن زدن به نارضایتی اجتماعی است. محدودیت ها بر واردات دارو و تجهیزات پزشکی که نمی تواند کاربرد دوگانه داشته باشد و منحصرا اهداف انسان دوستانه دارد اثبات می کند که تحریم ها آنگونه که ادعا می شود هدفگذاری نشده است. به بیان دیگر برخلاف ادعاهای مقامات آمریکایی، هدف گذاری اصلی تحریم ها به سمت مردم ایران و به ویژه طبقه متوسط نشانه رفته است.
نخبگان و روشنفکران ایرانی در داخل و خارج از کشور باید از حالت انفعالی و نظاره گر بودن بیرون آیند و به غربی ها اجازه ندهند هرگونه که مایل هستند دامنه تحریم ها را گسترش دهند. گروه های مردمی که واقعا مدنی و مستقل بوده و هیچ ربط و دخلی به دولت و حکومت ایران نداشته باشند باید به میدان آیند. جنبش و کوشندگی این گروه ها حالت سفارشی و ماموریتی از سوی مسوولان حکومتی نخواهد داشت.
حضور حدود دو میلیون ایرانی تحصیلکرده در آمریکا و به همین تعداد در اروپا پتانسیل خوبی برای اعتراض کردن به تحریم ها است. آنها با اطلاع رسانی و برملا کردن آثار نامطلوب و غیرانسانی تحریم ها بر مردم ایران، به وجهه و تصویر جهانی آمریکا آسیب وارد می کنند و این کشور را مجبور به تغییر رویه خواهند کرد. برای مثال آنها می توانند نشان دهند چگونه شرکت های گوناگون از ترس مجازات آمریکا اقدام به معامله و ارسال کمک های بشردوستانه و دارو و مواد غذایی به ایران نمی کنند و در نتیجه هر ماه چه تعداد انسان جان خود را از دست می دهند.
در کنار ایرانی ها، باید به سراغ نهادهای مردمی و مدنی کشورهای تحریم کننده رفت تا آنها نیز شروع به محکوم کردن معیارهای دوگانه دولت های غربی کنند و به دولت های خود فشار آورند که موانع تحمیلی در حوزه دارو را بردارند. اینک که رای دهندگان ایرانی دولتی جدید را با قامت و لباسی نو بر سرکار آورده اند، فرصت و بهانه مناسب برای چنین تحرک آفرینی ها خواهد بود.
تئودور روزولت از روسای جمهور آمریکا گفته بود: «نُه دهم خردمند بودن در این است که به موقع خرد بورزی.» پس نباید درنگ کرد و فرصت را از دست داد چون واقعا فردا دیر است. یک نکته هشدارآمیز هم در رابطه با گروه هایی است که از شرایط تحریم ارتزاق می کنند. این گروه ها به تدریج قدرت فراوانی یافته و با تسلط بر اوضاع و انواع ترفندها و لابی گری ها و سنگ اندازی ها اجازه رفع تحریم ها را نخواهند داد، مگر آنکه به موقع اقدام مناسب انجام شود.

منبع: جام جم آنلاین