• مهندس حشمت اله طبرزدی که سال ها زندانی حکومت جمهوری اسلامی بوده است، در نامه ای از ده مورد عمده ی نقض حقوق بشر در زندان های ایران می گوید ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۴ شهريور ۱٣۹۲ -  ۱۵ سپتامبر ۲۰۱٣

به سازمان جهانی حقوق بشر ژنو
جناب آقای دکتر احمد شهید
۱۰ ردیف از اقدامات ضد حقوق بشری، نهادی- اجرایی حکومت متکی بر مذهب در ایران.

من نمی دانم ملاک ما در مورد حقوق بشر چیست و هنگام حرف زدن از این مقوله چه چیزی را در ذهن داریم، ولی ان چه در ایران شاهد ان هستم و خودم عملا نزدیک به دو دهه هست که مستقیما درگیرم، این چیزهایی است که اشاره می کنم:

۱- این جا حکومت دینی یا مذهبی است و قانون اساسی اش نیز مذهبی است. اکثریت مردم مسلمان هستند. البته مسلمان شیعه هستند. .ولی مسلمان سنی هم مذهب دوم این کشور است. این ایتم ها به صورت رسمی است. یعنی در شناسنامه ها نوشته شده یا در قانون اساسی و مدنی امده و حکومت نیز رسما مذهبی است. به لحاظ سنتی نیز اکثرا بر پایه ی همین مذاهب عمل می کنند. البته طی ٣۵ سال گذشته بخش عمده ای از نسل جوان اظهار می کند که از مذهب بریده و خواهان زندگی ازاد از کیش است. یا حتا بخش عمده و شاید اکثریت جامعه باور کرده که حکومت باید سکولار باشد، اما این ها امار درستی ندارد و امکان رفراندوم یا نظر سنجی بی طرفانه نیز نیست. ان چه در بین افکار عمومی از توده ها هست و به ویژه که جمعیت بزرگی هنوز بی سواد یا کم سواد هستند ،مطابق تربیت مذهبی و دین رسمی رشد کرده و خیلی از اداب و سنن و حتا احکام را قبول دارند. این بخش سنتی جامعه است که عمدتا در روستا ها و شهر های دور از مراکز استان ها زندگی می کنند. این ها مثلا معتقد هستند که اگر زن و مرد زناکار سنگسار شوند، پس از این ،کسی از این کار ها نمی کند. در واقع به نحوی همان احکام دینی را قبول دارند. در قصاص اسلامی و حکومتی و ایین مدنی و قوانین جاری نیز همین احکام امده و طی سال های گذشته خیلی ها سنگسار شده اند.پس در کشور من قانون سنگسار در قانون آمده و حکومت اجرا می کند و بخشی از جامعه ی سنتی- مذهبی هم حمایت می کند.ایا در دنیا جایی هست که ادم ها را با زدن سنگ بر سرشان بکشند؟اری ایران همان جا است.

۲- همین مسئله به وجه شدید تری در مورد قطع دست و پا و پرتاب کردن از کوه یا هلی کوپتر و قطع انگشتان نیز وجود دارد. بسیار ی از باورمندان مذهبی و سنتی می گویند باید دست و پا و انگشتان دزد را قطع کرد تا دزدی نشود و به قران ارجاع می دهند و حکومت نیز مذهبی است و قانون قصاص و دیات و مدنی نیز همین را تایید کرده و در کشور من به مدت ٣۵ سال است که حکومت دینی در حال قطع دست و انگشت و این جور چیز ها است.ایا در دنیا کشوری هست که انگشت و دست و پا قطع کند؟اری کشور من ایران چنین کرده و می کند.

٣- از این هم که بگذریم به امار اعدام به بهانه ی قاچاق مواد مخدر و قتل و قصاص و جاسوسی و محاربه یا جنگ مسلحانه با حکومت و اقدام علیه امنیت ملی یا مخالفت با حکومت دینی یا ارتداد است.بخش بزرگی از جامعه ی مذهبی و سنتی همین باور را دارد و این باور در قران نیز امده و قانون نیز ان را به رسمینت شناخته و طی ٣۵ سال گذشته حکومت اسلامی تعداد بی شمار از ادم ها را اعدام کرده و هنوز هم می کند و به این لحاظ نسبت به جمعیت ،ایران در صدر کشور های موجود در جهان است که امار اعدامی دارد.ایا این مسئله و مسائل پیشین برای دنیا پنهان است که کسی بخواهد در باره ی ان بحث و جدل کند؟ اگر اعدام و سنگسار و قطع دست و پا و پرتاب کردن از بلندی و نفی بلد و این جور چیز ه،ا اقدامات خلاف اعلامیه ی جهانی حقوق بشر است، ایران و به ویژه جمهوری اسلامی و بخشی از جامعه ی ایران که از این اقدامات به دلیل اعتقادات سکتاریستی حمایت می کند، در راس ناقضین این اعلامیه هستند و با افتخار نیز ان را اعلام می کنند. ان ها این گونه خشونت ها را به عنوان خشونت مقدس و قانونی مورد تایید نیز قرار می دهند.

۴- - حال از این هم که بگذریم از نظرگاه همان جامعه ی مذهبی- سنتی و از نظر گاه بخشی از قوانین رسمی،ادیانی مثل بهائیت، فرقه ی ضاله و به تعبیر جدید خامنه ای رییس حکومت،ضاله ی مضله و گمراه و گمراه کننده است و پیروان ان در صورت ممکن باید از بین بروند.حتا حق نفس کشیدن هم ندارند چه برسد که بخواهند تبلیغ نیز بکنند. حال به این دلیل نفس می کشند که نمی شود ان ها را یک جا کشت. به همین دلیل است که باید اموال ان ها را تصرف کرد و بچه های ان ها را اجازه ی تحصیل نداد و گروهی از سران و مبلغان ان ها را کشت و در کل شرایطی را به وجود اورد که از ایران بروند.البته در این رویکرد ان بخش از جامعه ی مذهبی- سنتی که از قانون و رفتار حکومت حمایت می کند به شدت در اقلیت است اما حکومت به شدت در این زمینه خشونت به خرج داده و می دهد که اخرینش ترور یک بهایی بود و صدها بهایی در زندان ها هستند. تازه یهودی ها نیز به دلیل هم کیش بودن با اسرائیلی ها از وضعیت بهتری برخوردار نیستند و زردشتی ها و مسیحی ها نیز کافر نامیده می شوند و حقوق محدودی دارند و دراویش نیز فرقه های ضاله نامیده می شوند. فرقه ی ضاله از دید حکومت یعنی چیزی که دارای نجاست ذاتی است و از سگ هم پست تر است و اگر با او دست دادی باید دستت را اب بکشی چه رسد بخواهی برایش حق و حقوق قایل شوی. اگر حقی قایل باشی فقط به دلیل قوانین بین الملی و فشار افکار عمومی در بیرون مرز است و گرنه حق ورود به مجلس را نیز نداشتند. چون به لحاظ شرعی نجس و کافر و اهل ذمه ، هستند. این فقه شیعی است که میزان حقوق ان ها را تعیین می کند و نه اعلامیه ی جهانی حقوق بشر که ما و شما دنبال ان هستیم. اگر این چیز ها مخالفت با روح اعلامیه ی جهانی حقوق بشر است، در کشور من بخشی از جامعه ی سنتی و مذهبی و به ویژه قانون و حکومت در راس ناقضان حقوق بشرهستند. شما به دنبای چه می گردید. این ها در قوانین رسمی این حکومت درج شده است..حال شما ها دنبال چه چیزی هستید و برای چه چیز معطل ماندید؟ من اصلا نمی فهمم. این افکار سکتاریستی در ایران رسمیت دارد و قانون و حکومت را نیز در اختیار دارد و جالب این است که از ثمرات دموکراسی استفاده کرده و مستقر شده اما تیشه به ریشه ی دموکراسی زده است. نمی بینید؟

۵- از این ترم نیز می گذریم و به مسئله ی زنان می رسیم. در جامعه ی من بخش سنتی-مذهبی که عمدتا در روستا ها و شهر های دور از مراکز استان ها و حتا در استان ها و همین تهران هم هستند، بر این باورمی باشند که زن باید در خانه بماند و همسرداری و خانه داری کند.این بخش از جامعه به نحوی زن را جنس دوم می داند. چهار همسر رسمی و دایمی و هر تعداد همسر صیغه ای را برای مرد جایز می شمارد. بر این باور است که زن احساسی و ناقص العقل است. معتقد است که زن باید دور از نامحرم باشد. معتقد است که زن کشتگاه مرد است و باید بچه بیاورد. معتقد است در مواقع لازم باید زن را کتک زد و می زند.این عقیده و عمل در طول قرن ها وجود داشته و هنوز وجود دارد. همین باور ها که ریشه ی قرانی و دینی دارد به عنوان قانون مدنی و رسمی هم در امده است. مهم تر این که حکومت را نیز در دست دارد.ارث زن نصف مرد است و شهادت دو زن برابر یک مرد است و در قصاص نیز زن نصف مرد است و خانواده ی زن باید نصف پول خون مرد را بدهند تا مرد قاتل، قصاص شود. زن نمی تواند قاضی و رئیس جمهور و رهبر و... شود.مرد ها ازادند که هر لباسی بپوشند اما زرن ها باید حجاب داشته باشند.حال اگر عملا زن را نصف مرد حساب کردی و بخشی از حقوق مدنی و اجتماعی اش را سلب کردی و توی سرش هم زدی و حجاب اجباری تنش کردی و در مجموع تحقیرش کردی، اما گفتی زن حرمت دارد و این کار ها مخالف روح اعلامیه ی جهانی حقوق بشر بود و به مفهوم تبعیض جنسیتی تلقی شد، پس بخشی از جامعه ی من و قانون رسمی و حکومت من در راس ناقضان حقوق بشر هستند.

۶- از این هم که بگذریم، ان بخش از جامعه ی من که در عین حال که سنی مذهب هستند؛ کرد و بلوچ و ترکمن نیز هستند، نه حق رییس جمهور شدن دارند و نه وزیر می شوند نه حق رهبر شدن دارند و نه حتا حق استفاده از خط و زبان قومی و محلی خود را دارند و هر حرفی بزنند به عنوان تجزیه طلب سرکوب می شوند.در واقع مذهب و قومیت موجب ظلم مضاعف به ان ها شده و می شود. اگر این ظلم ها و تبعیض ها مطابق اعلامیه ی جهانی حقوق بشر مطرود است پس در کشور من از این نوع ظلم ها زیاد است و تبعیض در این مملکت قانونی و نهادینه شده است. نمی دانید؟ قانون اساسی و مدنی را بخوانید و عملکرد حکومت را نیز بر رسی کنید وگول حرف های روحانی و خاتمی و رفسنجانی را هم نخورید که یا هیچ کاره اند یا ریکاری می کنند. ریاکاری اخلاق رسمی این جماعت است که از ان به تقیه تعبیر می کنند.

۷- -از این ها که بگذریم ،تکلیف ازادی بیان و شرکت در سرنوشت و تشکیل حزب ومیتینگ و ازادی انتخابات روشن است. حکومتی داریم که بر پایه ی ولایت فقیه است. ولایت فقیه را جانشین خدا و پیامبر می داند. در گذشته اکثریت اما به مرور اقلیتی از جامعه نیز از این فکر حمایت می کند. این اقلیت به حدود ۷-٨ درصد جامعه می رسد. در این جا اقلیت، کم شمار تر از ترم های پیشین است. برای این که با زندگی ان ها سر وکار دارد و امری بیشتر سیاسی است تا دینی.اما به هر حال ٣۵ سال پیش و طی یک انقلاب این فکر به صورت قانون و حکومت در امد و روحانیون نیز توانستند رای اکثریت را بگیرند و خر مراد را سوار شوند. حال سوار هستند و به مرور سپاه به عنوان بازوی نظامی این اصل سکتاریستی-سیاسی به کار گرفته شده. دادگاه انقلاب و اطلاعات و نیروی انتظامی و گروه فشار و نیروی شبه نظامی بسیج و ائمه ی جماعات و شورای نگهبان و خبرگان روحانی یا رهبری و قوه ی قضاییه و صدا وسیما که همگی در اختیار ولی فقیه بوده و هستند به شدت از این امر دفاع می کنند. نهاد های انتخابی مثل مجلس و ریاست جمهوری نیز از طریق نظارت استصوابی محدود و گزینش می شوند و به همین دلیل ازاد نیستند.هیچ حزب و نشریه و سندیکا و تشکلی نیز اگر مخالف که نه حتا منتقد ولی فقیه و طرفدارانش باشد ،حق وجود ندارد و سرکوب و منحل می شود.شما اگر یک نشریه یا سندیکا یا حزب سراغ دارید که منتقد ولایت فقیه باشد و امکان فعالیت در ایران را داشته باشد را به من ادرس بدهید تا من از همه ی حرف های خودم بگذرم.البته امکان این هست که منتقد دولت یا مجلس یا سایر نهاد های قدرت باشی اما باید التزام قلبی و عملی خود به اصل ولایت فقیه را اعلام داری و در عمل نیز این سر سپردگی را نشان بدهی تا امکان فعالیت داشته باشی. غیر از این هر چه ظریف یا روحانی برای خام کردن مجامع بین المللی بگویند دروغ گفته اند. سالیانی است که مخالفین و منتقدین ولی فقیه و ولایت فقیه هیچگونه حقی برای فعالیت در ایران یا مشارکت ازاد در سرنوشت یا انتشار دیدگاه خود را ندارند. اگر این ها با روح اعلامیه ی جهانی حقوق بشر در تضاد است، دولت حاکم بر کشور من در این زمینه از ناقضین اصلی این اعلامیه، ان هم به صورت برنامه ریزی شده و سیستماتیک است.

٨- از ترم بالا نیز بگذریم. در این جا چیزی به نام ایین دادرسی رعایت نمی شود.به محض این که مخالفتی با ولی فقیه یا نهاد های تحت امر ابراز داری ،یا دست به تشکل یا سندیکا یا سایر ارگان های مستقل مدنی و حقوق بشری حتا بزنی یا بخواهی تظاهرات یا میتینگ مسالمت امیز داشته باشی یا از برابری جنسی و قومی دفاع کنی یا از برابری مذهبی حمایت کنی یا نشریه ی انتقادی منتشر کنی ،فورا نیرو های امنیتی به خانه یا محل کارت یورش می اورند. پس از ان تو را بازداشت می کنند. این چیز هایی را که می گویم از سال ۱٣۷٣ یعنی ۱۹ سال پیش تا کنون برای خودم و دوستانم به کرات اتفاق افتاده است.( شایان ذکر است ۱۹ سال پیش در همین روز ها ،نشریه ی پیام دانشجو را منتشر کردم.) پس از بازداشت و بردن هر انچه دوست دارند، چشم های تو را می بندند و از همان بدو ورود به اتومبیل های بدون پلاک و نشانی، شروع می کنند به فحاشی و تهدید و کتک زدن.ان ها بخشی از این بازجویی را در همان مسیر انجام می دهند و با زدن و تهدید و فحاشی هر چه دوست دارند به تو القا می کنند واحیانا رمز میل و ادرس خاص و اطلاعات مورد نظر را در همین مرحله از تو می گیرند. پس از ان به بازداشت گاه های مخوف می برند و در سلول می اندازند.اگر لازم باشد اعضایی از خانواده را نیز می اورند یا به دروغ می گویند که اوردیم.سپس کار بازجویی در بدترین شراطی با کتک و فحش و تهدید انجام می شود. اگر لازم باشد کابل برکف پایت میزندد، از سقف اویزانت می کنند و هر کار دیگری لازم باشد انجام می دهند و هیچ نظارت یا محدودیتی وجود ندارد. فقط بسته به کیس مربوطه است و بس. منع قانونی یا حقوق بشری وجود ندارد. پس از یک یا دو یا سه روز تو را با چشمان بسته و دست های دست بند زده به جایی به نام دادگاه انقلاب یا شعبه های بازپرسی می برند. در ان جا بدون حضور وکیل، قاضی های گماشته ی خودشان همین موارد مطرح شده در بازجویی را به عنوان اتهامات به تو تفهیم می کنند. دوباره تو را با همان وضع به بازداشتگاه های امنیتی بر می گردانند و روز از نو روزی از نو. بسته به مقاومت تو و بسته به اتهام تو وبسته به جایگاه اجتماعی تو و بسته به خواست بازجو ها از تو، با تو رفتار می کنند. پس از مدت مورد نظر که از دو سال تا چند روز قابل تغییر است، تو را به همان شعبه ی مورد نظر می برند.در این مدت تو را مثل انار ابلمبو شده در دست خود فشرده اند و به اهداف خود رسیده اند. اینک مرحله ی گرفتن حکم است. باز هم همان قاضی گماشته و همان حتا دادستان گماشته و هم عقیده و همکار با بازجو، بسته به خواست و انگیزه ی امنیتی اشان با تو رفتار کرده و حکم می دهند. حکم را پیشتر بازجو ها تعیین و قاضی به مانند یک اداری و میرزا بنویس، انشائ می کند. برخی ازاد، برخی اعدام ،برخی زندان. برخی با حکم سنگین. برخی با حکم سبک. برخی تبعید، برخی بلاتکلیف. حکم مربوطه نیز دقیقا بسته به نظر بازجو ها. همه ی این بازجو ها خود را سرباز گمنام امام زمان می دانند و حتا کابلی که کف پای تو می زنند را به قول خودشان برای رضایت امام زمان و ولی فقیه و پاک شدن گناه تو به دلیل اقدام علیه نظام مقدس ولایت فقیه تعبیر می کنند. بازجو و دادستان و قاضی و باز پرس، همگی از یک جا تعیین و همگی مطیع ولایت فقیه هستند و در برابر متهم بیچاره قرار دارند. هیچ استقلال قضایی نیز مفهوم ندارد.حال اگر این کار ها بر خلاف موازین اعلامیه ی جهانی حقوق بشر است، دولت حاکم بر کشور من در صدر ناقضین این قانون قرار دارد.

۹- از این هم که بگذریم، در ایران صد ها هزار زندانی داریم که نه از بهداشت لازم نه از رفاه لازم و نه از مکان برای نگهداری و نه از تغذیه و نه از امنیت و نه از احترام انسانی برخوردار هستند. نمونه اش همین زندان رجایی شهر است که اخیرا ٣ سال در ان بوده ام و اوین که ۷ سال در ان بوده ام و بازداشت گاه های امنیتی -۲۰۹ --۲۴۰-- ۲-الف-شکنجه گاه توحید و عشرت اباد سپاه که جمعا ٣ سال در ان ها بوده ام. زندان ها و بازداشتگاه های ایران به لحاظ استاندارد های جهانی برای نگهداری زندانی از بدترین مکان ها هستند. برای این که زندانبانان معتقد هستند که زندانی یعنی خلافکار و خلافکار نیز ارزش این را ندارد که او را انسان بدانی یا برایش هزینه کنی.گاهی ۱۰ زندانی را در یک سلول یک نفره جا می دهند. به همین دلیل انواع تجاوز ها و جنایت ها در همین شرایط صورت می گیرد. زندانبانان شبکه های مافیایی قاچاق راه می اندازند و به انحا ی گوناگون از زندانی بیگاری می کشند یا از او برای جاسوسی علیه زندانیان دیگر استفاده می کنند و شخصیت زندانیان اعم از عادی و سیاسی -عقیدتی را لگد مال می کنند.حال اگر به لحاظ شرایط نگهداری زندانی در زندان، باید استاندارد هایی داشته باشد که حقوق انسانی او رعایت شود در ایران من، حکومت نه تنها این شرایط را لحاظ نمی کند بلکه زندانی را در زیر چکمه ی استبداد و سرکوب و تحقیر و توهین له می کند.در همین رجایی شهر بار ها شاهد بوده ام که زندانی را تا سرحد مرگ می زنند. مگر ستار بهشتی را در همین زندان ها نکشتند؟

۱۰-در مورد کودکان کار و زنان بی سرپرست و بیکاری جوانان و عدم توجه به شرایط کار در کارخانه ها و ندادن حقوق کارگران و عدم پرداخت حقوق بازنشستگان و تحقیر ارباب رجوع در سازمان های امنیتی و قضایی واداری ونظامی و انتظامی مربوط به دستگاه های حکومتی. و برخورد نیرو های انتظامی و گروه های سازمان یافته به نام امر به معروف ونهی از منکر و به اصطلاح برخور د با بی حجابی و امثال ان، توهین و تحقیر و بی احترامی و زورگویی بی داد می کند و حکومت عامل همه ی این ها است.من نمی دانم در این مناسبات عمدتا سکتاریستی متکی بر زور سرنیزه، جای اعلامیه ی حقوق بشر کجاست و ملت من تا کی باید از تبعیض و ظلم و بی عدالتی سازمان یافته و سیستماتیک توسط حکومت و نهاد ها و جمعیت های مورد حمایت رنج ببرد.این در حالی است که حکومت در ترور، جنگ و خشونت های فرقه ای و برون مرزی، شرکت فعال دارد و پول نفت این ملت را هزینه می کند و ملت حق پرسش از حکومت را نیز ندارد. و این در حالی است که تورم، گرانی، بیکاری و فقر و فساد و تبعیض ناشی از تحریم بین المللی به دلیل برنامه ی اتمی حکومت و بی تدبیری حاکمین و تبعیض های سازمان یافته ونهادی عقیدتی-سکتاریسنتی ، ملت من را از پای در اورده است. حال اگر این ها نقض گسترده ی حقوق بشر نیست پس چیست؟