اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۵ شهريور ۱٣۹۲ -  ۱۶ سپتامبر ۲۰۱٣

 «دهه کرامت الگوی احیای ظرفیت های فراموش شده»عنوان سرمقاله روزنامه خراسان به قلم کورش شجاعی است که در آن می خوانید؛گویا رابطه شادی و نشاط با دین هنوز برای خیلی از افراد جامعه روشن نشده است و در این ماجرا البته نمی توان و نباید نقش علمای دینی را نادیده گرفت که اگر نگوییم ایشان و دیگر کارشناسان علوم دینی در تبیین رابطه شادی و نشاط با دین برای مردم کوتاهی کرده اند حتماً می توانیم ادعا کنیم در رساندن پیام این گونه مسائل مهم به عموم جامعه مسامحه و کم کاری هایی داشته و دارند. مصادیق بارز روشن نبودن رابطه دین با شادی و نشاط در زندگی مردم کم نیست و البته مهم تر این که حتی مفاهیم شادی و نشاط مطابق با شأن و فطرت و کرامت انسانی نیز برای آحاد جامعه آنچنان که باید از سوی علما و کارشناسان مورد ارزیابی و تبیین قرار نگرفته است. این در حالی است که برای برگزاری مجالس حزن و اندوه و ماتم و غمگساری فراوان راه و روش و آدم های ارائه دهنده این راه و روش های گاه من درآوردی و بی اساس وجود دارد و هر چه می خواهند در جامعه جولان می دهند که البته پرداختن به این موضوع مجالی مبسوط می طلبد و باید کارشناسانه بدان پرداخت.
اما غرض از این مقدمه، شکرگزاری به درگاه خداوند به خاطر هدایت دل هایی پاک است که از سر عشق و معرفت از مبارک هنگامه سالروز ولادت حضرت فاطمه معصومه(س) کریمه اهل بیت و میلاد حضرت شاهچراغ تا مبارک هنگامه سالروز ولادت سلطان سریر ارتضا حضرت علی بن موسی الرضا(ع) را «دهه کرامت» خواندند و بر این «دقیقه» آن چنان عاشقانه همت و اصرار ورزیدند که اگر چه چند سالی بیش نیست این نام بامسما بر این دهه مبارک گذارده شده اما در همین فاصله کوتاه شاید کمتر جایی از ایران پهناور یافت شود که با جشنواره بین المللی امام رضا(ع) و دهه کرامت آشنا نباشد از پایتخت معنوی ایران، مشهد عزیز گرفته تا تهران و شهرهای کوچک و بزرگ و حتی شهرهای مرزی و به برکت این دهه مبارک چه جلسات و مراسم باشکوهی در جای جای ایران عزیز برگزار می شود.
چشمه فیاض و پربرکت
برگزاری ده ها جلسه علمی پژوهشی «معرفت افزا» درباره شناخت خداوند و رسول خدا و اهل بیت مکرم ایشان و آشنایی با سیره و روش این منادیان و پرچمداران حقیقی یکتاپرستی و توحید و نبوت و معاد و معنویت و تهیه و ارائه مقالات وزین و سنجیده علمی و چاپ کتاب های گرانسنگ و فخیم و دانش افزا و همچنین پاسخ به سوالات و ابهامات و شبهات تنها بخشی از برکات شکل گیری و ساماندهی این دهه مبارک است. این روزها کمتر کسی است که از میان اخبار و گزارش های متعددی که درباره برنامه های اجرا شده در دهه کرامت منتشر می شود خبر و گزارشی نشنیده باشد. در این دهه عزیز که به ولادت سه مولود گرانقدر و سرآمد آنان یعنی به میلاد پربرکت امام رضا(ع) آن قله عبودیت به درگاه ذات احدیت و آن هشتمین جلوه امامت و ولایت و آن مظهر عشق و عرفان و رضایت، مزین است صدها جلسه شعرخوانی و مشاعره با مضامین بلند شهودی و عرفانی و عشق به مقام ربانی اهل بیت(ع) و خصوصاً امام رضا(ع) به زبان ها و گویش های گوناگون برگزار می شود که ناگفته پیداست که حداقل فایده برگزاری چنین جلساتی ترویج و تعمیق شور و اشتیاق و معرفت و عاطفه دینی و وجدانی در سطوحی از جامعه است.
با برنامه ریزی هایی که در طول سال تا رسیدن به دهه کرامت طراحی می شود علاوه بر این ها صدها جلسه ارائه و معرفی آثار هنری در جای جای ایران اسلامی برگزار می شود که این خود زمینه ای بس مناسب برای کشف و شکوفایی استعدادهای هنری نوجوانان و جوانان این دیار تمدن خیز و فرهنگ پرور و هنرآفرین است، برگزاری مسابقات داستان کوتاه، جشنواره جلوه های فرهنگ رضوی در مطبوعات، فیلم کوتاه، پویانمایی، تئاتر، عکس، نقاشی و خوشنویسی، خاطره نویسی، چاوش خوانی و... و در کنار همه این ها خلق آثار و دلنوشته های برآمده از ایمان و باور و معنویت گرایی و ارادت به اهل بیت(ع) در شکل و شمایل و قالب «نامه ای به امام رضا(ع)» و همچنین آذین بندی شهرها که البته باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد همه و همه از جمله برنامه هایی است که نه تنها به ایجاد و افزایش معرفت و شور و نشاط دینی در بین آحاد مردم کمک می کند بلکه این دهه و برنامه های آن عاملی موثر شده است برای ایجاد و بسط شور و شادی و نشاط و جنب و جوشی عاشقانه برای معرفت بیشتر و ایجاد فرح و شادمانی و بهجت و نشاط در عرصه های گوناگون زندگی که البته با برنامه ریزی های دقیق تر، کارشناسانه تر، گسترده تر و اثرگذارتر و عمق بخشیدن بیشتر به مبانی معرفتی این برنامه ها می توان شاهد تأثیرگذاری هر چه بیشتر برنامه های پرفایده، جذاب و موثر دهه کرامت بر سطوح مختلف جامعه بود.
نهال بنشسته بر جویبار دل ها
به هر صورت نهال جشنواره امام رضا(ع) و دهه کرامت چند سالی بیش نیست که بر دل های پاک و جویبارهای مصفای جان های ایرانیان کاشته شده، پا گرفته، قد کشیده و به ثمر نشسته است و البته که نگاه کارشناسانه تر و دقیق تر و حمایت همه جانبه مسئولان از این اقدام مردم محور و معنویت مدار می تواند هر چه بیشتر موجب ثمردهی این نهال خوش ریشه و به ثمر نشسته شود.
روشن است که در کنار همه این برنامه های خوب و موثر، ترغیب مردم و مسئولان به انجام کارهای خداپسندانه و نیک اندیشانه و خیرخواهانه در دهه کرامت می تواند آثار ملموس تری در زندگی مردم بر جای بگذارد. معلوم است که برگزاری جشن هایی مانند جشن گلریزان و آزاد کردن زندانیانی که به خاطر جرایم غیرعمد و ناتوانی از پرداخت مبالغی در بندند، تهیه جهیزیه برای دختران دم بخت خانواده های کمتر برخوردار، دستگیری از یتیمان و کم بضاعتان، سرکشی به خانه های سالمندان و شیرخوارگاه ها، عیادت بیماران، ایجاد صلح و آشتی بین مردمان و رفع اختلافات، گشاده رویی و بخشش، آمد و شد با فامیل و وابستگان و صله رحم و گره گشایی از کار مردمان و ده ها و صدها کار نیک و خیر دیگر در کنار زیارت هر چه عاشقانه تر و عارفانه تر فاطمه معصومه(س)، شاهچراغ و علی بن موسی الرضا(ع) در هنگامه ولادت این بزرگواران در دهه کرامت همه و همه می تواند به افزایش معرفت و معنویت گرایی و عرفان واقعی، همگرایی و نوع دوستی و صد البته ایجاد فرح و نشاط و شادمانی و بهجت در جامعه کمک شایان توجهی کند.
و چه بسیار ظرفیت های فراموش شده
اما نکته قابل توجه و تأمل این که نه تاریخ ولادت حضرت معصومه و شاهچراغ و نه سالروز ولادت ولی نعمتمان حضرت علی بن موسی الرضا(ع) در تاریخ ناپیدا بوده است و نه کسی در میمنت و مبارکی این مولودهای پاک و آسمانی و میمنت و مبارکی ولادت و وجود دیگر اهل بیت(ع) شکی داشته است و دارد اما چرا تا به حال پس از این سال های طولانی کسانی به فکر برگزاری چنین دهه ها و مناسبت های گرانقدری آن هم به این شکل و تراز نیفتاده اند و اگر در برهه ای از تاریخ چنین مراسمی بوده و ما خبر نداریم چرا تا به حال احیا نشده به هر صورت هر چه هست این مسئله بسیار قابل تأمل است که خصوصاً چرا در همین حدود سی و پنج سال گذشته از پیروزی انقلاب اسلامی و شکل گیری نظام مردمسالاری دینی در قالب جمهوری اسلامی در ایران به این گونه مسائل توجه بایسته ای نشده است.
نام گذاری و سامان دهی دهه مبارکی به نام دهه کرامت و اجرای برنامه های مفید و موثر در این مناسبت های بسیار پرمیمنت طی همین چند سال به خوبی نشان می دهد که با استفاده از ظرفیت های بسیار زیاد مناسبت های ملی و دینی مانند نوروز و مهرگان و زاد روز مفاخر علمی و هنری و ادبی پرشمار این سامان از جمله بوعلی و ابوریحان و خیام و رازی و فارابی و ناصر خسرو و خواجوی کرمانی و خاقانی و ابوسعید و مولانا و فردوسی و سعدی و حافظ و برتر از همه اینان ولادت و بعثت پیامبر عظیم الشأن و ولادت ائمه اطهار و عید غدیر و عید فطر و نیمه شعبان و... که متأسفانه قدر واقعی این مناسبت ها همچنان ناشناخته مانده می توان حرکت های بسیار موثری در جهت معرفت افزایی، معنویت گرایی و عرفان واقعی، همدلی و همگرایی، عشق و محبت و دوستی و شادی و نشاط و بهجت و شادمانی در جامعه سامان دهی و اجرا کرد و با استفاده از ظرفیت های پرشمار و بسیار قابل توجه و ارزشمند تمدنی و فرهنگی و دینی کشورمان، فراوان ضعف ها، کاستی ها و خلاءهای معرفتی فرهنگی موجود را از بین برد و با استفاده از این ظرفیت های بی بدیل علاوه بر استفاده بهینه و افزودن بر پویایی و به روز کردن آن ها، هر لحظه بر غنای معرفتی، فرهنگی و تمدنی جامعه ایران عزیز افزود. و ختم کلام این که مبارک دهه کرامت به کام دل و جان همه هموطنان شیرین باد.

کیهان:گشایش اقتصادی یا گزارش اقتصادی!؟
«گشایش اقتصادی یا گزارش اقتصادی!؟»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شمسیان است که در آن می خوانید؛از ویژگی های شاخص یک مسلمان، وفای به عهد و اداء امانت است تا آنجا که امام سجاد علیه السلام می فرمایند: «مسلمان در دو چیز خیانت نمی کند حتی در مقابل کافر؛ یکی اداء امانت و دیگری وفای به عهد». با این مقدمه اگر رای مردم را امانت بدانیم- که به یقین هست و از بزرگترین امانتها هم هست- و اگر تبلیغات انتخاباتی را نوعی تعهد و قرار با مردم بدانیم، پای بندی به آن امانت و این عهد، به یقین تکلیف خدشه ناپذیر دولتمردان و علامت صداقت و سلامت آنان است. چرا که رای مردم بر اساس آن عهدها و قول ها شکل گرفته و دولتی تشکیل شده است. از جمله مهمترین مطالبات عمومی در انتخابات اخیر، گشایش در امور اقتصادی بود.امری که مورد تاکید ویژه رهبر معظم انقلاب نیز قرار گرفت و در راس تکالیف و ماموریت های دولت یازدهم قلمداد شد. همین امر سبب شد که بخش مهم تبلیغات انتخاباتی نامزدها- و به ویژه رئیس جمهور محترم- به ترسیم مشکلات اقتصادی و ارائه راهکارهای مربوطه اختصاص یابد.
هنوز مردم «کلید تدبیر» جناب روحانی را فراموش نکرده اند که با آن وعده گشایش در امور را داد. یکی از مهمترین وعده های رئیس جمهور محترم وعده «گشایش صد روزه» در امور اقتصادی مردم بود و قرار شد افزون بر برنامه های بلندمدت و ریشه ای دولت محترم، در صد روز نخست کاری دولت، گشایشی محسوس و ملموس در امور معیشتی مردم حاصل شود. این وعده و وعده های مشابه پس از آنکه به پیروزی ۷/۵۰ درصدی در انتخابات منجر شد، در ایام اخذ رای اعتماد وزرا از کابینه هم ادامه یافت. دغدغه های مهم مردم و نمایندگانشان در عرصه اقتصاد به صراحت از وزرای مربوطه پرسیده شد و همه این دغدغه ها با پاسخ های امیدوارکننده ای مواجه شد. دغدغه های مهمی چون استمرار طرح عظیم مسکن مهر، استمرار یارانه های نقدی، عدم افزایش قیمت کالاهای اساسی و خدمات دولتی و حتی کاهش قیمت ها از جمله این دغدغه ها بود.
پاسخ های مثبت وزرای پیشنهادی به طور طبیعی اعتماد چشمگیر نمایندگان محترم را بدنبال داشت و صد البته مسئولیت مضاعف وزرای منتخب را. اما به فاصله کوتاهی، نخست از سوی اشخاص و رسانه های همسو با دولت و سپس از سوی برخی مسئولین دولتی بنای ناسازگاری و بازگشت از وعده های داده شده آغاز شد! خلف وعده ای که در تضاد کامل و آشکار با وعده های چند روز قبل وزرا به نمایندگان مردم بود. مسکن مهر که قرار بود برای خانه دار شدن محرومان و بی خانه ها راه علاجی باشد و قول و وعده های اکید و موکد درباره آن به مردم و نمایندگانشان داده شده بود، به یکباره به عنوان عامل اصلی تورم معرفی شد! و وزیر مسکن و شهرسازی صراحتا اعلام کرد که مردم یا مسکن مهر را بخواهند یا مهار تورم را! هر چند که کمیسیون مربوطه در مجلس شورای اسلامی اعلام کرد که مستندات ارائه شده برای این ادعا، فاقد ارزش اثباتی بوده است اما این روند متوقف نشد و هر روز حرف و حدیث تازه ای درباره مسکن مهر مطرح شد به گونه ای که سر جمع آن ها را باید باقی ماندن اسم این طرح و تعطیل عملی آن دانست! و برای پشتیبانی رسانه ای و هموار کردن جاده این خلف وعده در رسانه ای همسو با دولت نوشتند: « اساسا چه ضرورتی دارد که همه مردم صاحب خانه باشند! در بسیاری از کشورهای پیشرفته مردم دنبال صاحبخانه شدن نیستند و این فرهنگ غلطی است که در ایران رایج است!»
قرار بود قیمت کالاهای اساسی و خدمات دولتی رشد نکند اما به تازگی در اظهارنظر شگفت انگیزی قیمت برق در سراسر جهان ۵ تا ۷ برابر ایران عنوان شده است! و با گلایه از این فاصله زمزمه افزایش قیمت برق آغاز شده است.
بحث افزایش مجدد قیمت بنزین در سخنان برخی مسئولان و نمایندگان شنیده می شود! یکی از نمایندگان مجلس تاکید کرده که: «افزایش قیمت بنزین ضروری است و مردم توان پرداخت قیمت بیش از این را دارند(!) و البته افزایش قیمت بنزین هیچ تاثیری در افزایش قیمت ها در جامعه نداشته و صرفا تاثیر اندک روانی دارد»! سخنانی که نشان دهنده فاصله عمیق گوینده با وضع آحاد جامعه و عدم درک مشکلات روزمره مردم و حتی تاثیر آشکار افزایش قیمت بنزین بر همه کالاها و خدمات است.
قول داده بودند طرح هدفمندی و پرداخت یارانه نقدی به همان شکل سابق ادامه پیدا کند اما از یک سو دائما دم از کمبود بودجه برای ادامه پرداخت یارانه ها سخن می گویند و از دیگر سو مکررا تاکید می شود که پرداخت یارانه ها تا پایان سال ادامه خواهد داشت! یعنی سال بعد سیاستی دیگر در پیش خواهد بود! آیا این به معنی اعتبار قول مسئولان فقط برای چند ماه است؟! چند ماهی که اتفاقا در آن انتخابات برگزار شد؟!
هفته قبل هم رئیس جمهور محترم از ارائه گزارشی در صدمین روز تشکیل دولت به مردم سخن گفت که ظاهرا این «گزارش» به جای آن «گشایش» در امور اقتصادی نشست!
اکنون جای این پرسش از مقامات محترم دولتی است که اگر قبل از انتخاب و یا قبل از رای اعتماد همین حرفها را درباره مسکن مهر، یارانه ها، بودجه و... مطرح می کردید آیا اقبال مردم و رای اعتماد نمایندگان را به دست می آوردید؟! یقینا و بنا به توصیه رهبر معظم انقلاب، مردم انتظار گشایش فوری در امور را ندارند و با صبر و مدارا، دولت را در حل مشکلات همراهی می کنند اما از دولت هم انتظار ندارند که در همین اول راه در وعده هایی که به مردم داده و روی آن تاکید ورزیده است، تغییر ایجاد کند.

جمهوری اسلامی:کابوس اوراق مشارکت سررسید شده
«کابوس اوراق مشارکت سررسید شده»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛براساس گزارش بانک مرکزی در چهار سال آینده باید ٣۲ هزار میلیارد تومان بابت اصل و سود اوراق مشارکت به مردم پرداخت شود. این گزاره به تنهایی می تواند و باید نگرانی های فراوانی برای مسئولان اقتصادی کشور ایجاد کند چراکه چنین میزانی از بدهی در اقتصاد امروز ایران معنایی جز افزایش تورم ندارد مگر اینکه مسئولان تدبیری مناسب برای حل آن بیندیشند.
بنابر آمارهای رسمی ارائه شده توسط بانک مرکزی، طی سال ۹۱ بالغ بر یکهزار و هفتصد میلیارد تومان از اوراق مشارکتی که طی سال های ٨۷ و ٨٨ فروخته شده، سررسید شده است.
بخش عمده ای از این اوراق متعلق به شرکت های دولتی یا وابسته به دولت است که قاعدتاً در موعد بازپرداخت اصل مبلغ این اوراق باید از محل درآمدهای طرح هایی که با پول اوراق مشارکت فروخته شده ساخته شده اند، پرداخت گردد.
از سوی دیگر آمارهای رسمی همچنین نشان می دهد تعهد اوراق مشارکت سررسید شده در سال ۹۲ به رقمی در حدود ٨۲٣٣ میلیارد تومان خواهد رسید.
در سال ٨٨ در مجموع ۱۰۴۹ میلیارد تومان، در سال ٨۹ نیز ۲۱۲۰ میلیارد تومان از اوراق مشارکت با موضوع مسکن مهر و طرح های وزارت نفت و نیرو، ۱۵ هزار و ۶٨۰ میلیارد تومان اوراق مشارکت سه و چهار ساله توسط دولت و شهرداری ها فروخته شده است. در سال ۹۰ نیز ۴۴٨۶ میلیارد تومان اوراق مشارکت توسط دولت و شهرداری ها فروخته شده که از این میزان سررسید ۴۴۴٨ میلیارد تومان مربوط به سال ۹۴ خواهد بود.
از ابتدای سال ۹۱ تا پایان آذرماه سال گذشته ۶۴٣۰ میلیارد تومان اوراق مشارکت از سوی دولت و شهرداری ها به فروش رفته که از این میزان سررسید ۲۵۱٣ میلیارد تومان (اوراق مشارکت بانک مرکزی) مربوط به سال ۹۲ است. به این ترتیب با در نظر گرفتن نرخ سودهای ۵ تا ۲۰ درصدی اوراق مشارکت فروخته شده طی این سال ها، رقم کل تعهد دولت طی چهار سال آینده به حدود ٣۲ هزار میلیارد تومان خواهد رسید.
از آنجا که بنابر محاسبات انجام شده، عمر متوسط ساخت طرح های عمرانی در کشور ما متأسفانه کمی بیشتر از ٨ سال است به راحتی می توان پیش بینی کرد که طرح های عمرانی که این اوراق مشارکت طی سال های ٨۷ تا ٨۹ برای تأمین منابع مالی آنها فروخته شده است هنوز به اتمام نرسیده اند تا بتوان امید داشت ناشران اوراق از محل درآمدهای آن طرح ها اصل مبلغ این اوراق را بازپرداخت کنند و از آنجا که طی چند سال اخیر خصوصاً سال های ۹۰ و ۹۱ دولت به علت اجرای قانون هدفمندی یارانه ها و بی انضباطی های مالی همواره با کسر بودجه دست به گریبان بوده است، نمی توان انتظار داشت دستگاه های دولتی ناشر اوراق مشارکت این امکان را داشته باشند که اصل مبلغ اوراق سررسید شده را از محل منابع داخلی خود پرداخت کنند.
نتیجه این شرایط چه خواهد بود؟ خیلی روشن است. افزایش بدهی شرکت های دولتی به شبکه بانکی کشور! چرا که بنابر مقررات موجود در شرایطی که ناشران اوراق مشارکت امکان بازپرداخت اصل مبلغ را در سررسید نداشته باشند، این مبالغ در قالب قرارداد جدیدی به تسهیلات پرداخت شده بانک به ناشر اوراق تبدیل می شود. براین ارقام می توان مطالبات معوق چندین هزار میلیاردی بانک های خصوصی و دولتی را از شرکت های دولتی اضافه کرد که در حکم بدهی دولت به شبکه بانکی خواهد بود.
ناگفته پیداست که چنین شرایطی در سال های آینده بار مالی فراوانی را بر دوش دولت خواهد گذاشت که رهایی از آن تقریبا ناممکن است مگر اینکه دولت بتواند با اتخاذ تدابیر خاصی از متراکم شدن بدهی ها و تعهدات قبلی جلوگیری کند. در غیر این صورت این تعهدات آثار خود را به صورت کسری بودجه دائمی بروز خواهد داد که منجر به تورم می شود.
نگرانی ها زمانی اضافه می شود که بدانیم یکی از علل اصلی تورم ساختاری در کشور ما همواره کسر بودجه دولت و روش های نادرستی بوده که برای جبران این کسری بکار گرفته شده است.
از این رو انتظار می رود دولتمردان با تدوین یک برنامه میان مدت راهکارهایی برای خلاصی از این تعهدات و ایجاد توان بازپرداخت این بدهی ها توسط خود دستگاه های فروشنده فراهم آورند. ارتقای سطح بهره وری، کاهش طول عمر طرح ها و تأمین مالی از طریق روش های ارزان تر می تواند از جمله این راهکارها باشد.
هر چند فرا رسیدن زمان سررسید اوراق مشارکت سررسید شده می تواند یک کابوس باشد، ولی گفتگوی تلویزیونی رئیس جمهور در شب چهارشنبه گذشته که با امیدواری فراوان درباره مسائل اقتصادی سخن گفت، این نوید را می دهد که دولت "تدبیر و امید"بتواند بر این کابوس فائق آید و سایر مشکلات اقتصادی را یکی پس از دیگری از میان بردارد. دکتر روحانی در اظهارات تلویزیونی خود چند بار از "ستاد اقتصادی دولت" نام برد. این عنوان، نشان دهنده وجود یک اطاق فکر اقتصادی در دولت است که امری مبارک می باشد واز بهره مندی از خرد جمعی در مسائل اقتصادی خبر می دهد، چیزی که در دولت های نهم و دهم وجود نداشت و اگر به درستی از آن استفاده شود می تواند دولت یازدهم را در فائق آمدن بر مشکلات اقتصادی یاری نماید.

رسالت:خودمعصوم پنداری!
«خودمعصوم پنداری!»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛خودمعصوم پنداری چیست و در حوزه سیاست چه معنا و تبعاتی دارد؟
مارقین و ناکثین در دوران حضرت علی(ع) مصداق سیاسی پدیده خودمعصوم پنداری بودند. آنها با بهانه گرفتن یک موضوع سیاسی بر طبل تفرقه در میان امت اسلام کوبیدند و حال آنکه خود می دانستند حق چیست و اهل آن کدام هستند. اما مشتی جاهل را پشت سر خود جمع کردند و تا مرز نابودی پیش رفتند. خود معصوم پنداران همه را اهل معصیت می دانند الا خودشان را، آنها از معصیت کارترین عناصر روزگار خودشان هستند.
"پیراهن عثمان" بهانه ای شد تا شمار زیادی از مسلمانان در جنگ جمل به خاک و خون کشیده شوند و سران بهانه جوی آن هم سرمایه، آبرو و جان خود را بر آن نهند. موضوع حکمیت نیز بهانه ای شد تا جمعی تبهکار بر امام حق بشورند و جنگ نهروان را برپا کنند. هر دوی این جماعت حاضر نبودند در گفتگوهای سیاسی، موضوع قتل عثمان و مسئله حکمیت روشنگری شود و هر سفیری را که در جهت روشنگری گام برمی داشت، می کشتند.
متأسفانه ما در انقلاب اسلامی گرفتار شبهه جماعتی بودیم که بر سبیل "جمل" و "نهروان" گام برمی داشتند و با کمک بوق های اجنبی در تولید "بهانه" و "شبهه" برای راه اندازی جنگ و خونریزی لحظه ای درنگ نمی کردند.
پدیده لیبرال ها و اتحاد آنها با منافقین در صدر تاریخ انقلاب اسلامی و راه اندازی جنگ داخلی و ترور و انفجارهای روزهای اول انقلاب که ۱۷ هزار نفر از مردم ایران را به کام مرگ کشید، عبرت آموز است.
سران خودفروخته آنان تا آنجا پیش رفتند که در کنار صدام و نیروهای چندملیتی آن ٨ سال علیه مردم ایران ظاهر شدند و از این ابا نداشتند که مهر وطن فروشی و خیانت به پیشانی آنها بخورد. این روزها آنان در ذلت و خواری گرفتار آمده اند به گونه ای که هیچ دولتی پذیرای پناهندگی آنان نیست.
پس از غروب منافقین و لیبرال ها در آسمان سیاست ایران دوباره شاهد حرکت جدید معاندان و معارضان در ۱٨ تیر سال ۷٨ شدیم. حرکت آن روز، نوعی تجدید سازمان ضدانقلاب با یک روکش داخلی بود. مردم در ۲٣ تیر ۷٨ پاسخ این جماعت را دادند. اما آنها رفتند. ۱۰ سال برنامه ریزی کردند و در سال ٨٨ با پیراهن عثمان "تقلب" در انتخابات ظاهر شدند. لایه بندی این جریان، از بدریخت ترین گروه های ضدانقلاب مثل منافقین و لیبرال ها و بهائیان را دربر می گرفت تا مقبول ترین آنها که نام و نشانی در انقلاب داشتند، آنها تقلب در انتخابات را بهانه کردند و حاضر نبودند در هیچ فرآیند قانونی ادعای خود را اثبات کنند. آنها هیچ گفتگویی را در هیچ سطحی برنتافتند.
آنها هیچ نهاد فیصله بخش را هم نپذیرفتند و می خواستند موضوع تقلب به عنوان یک زخم در پیکره همگرایی و وحدت ملت باقی بماند و اصلا دست هیچ طبیبی در درون نظام به آن نرسد و متأسفانه هنوز هم بر آن اصرار دارند!
آنها آنقدر بی محابا عمل کردند که در ادامه کار اصلا کاری به موضوع تقلب نداشتند. ظرف مدت یک ماه آن را به فراموشی سپردند و در آشوب آفرینی های خود در خیابان ها تیغ بر آرمان ها و اهداف امام و انقلاب کشیدند. هیچ چیز آنها را در این شورش و تبهکاری ارضا نمی کرد تا اینکه روز عاشورا تیغ بر شعائر الهی دین کشیدند و شعار مرگ بر اصل ولایت فقیه دادند. ملت و رهبری در مقابل آنها صبوری کردند. بی مهری خیلی از رهبران آنها به نظام را نادیده گرفتند. مجازات های الهی و انسانی آنها را تخفیف دادند تا شاید سر عقل بیایند و از معارضه با نظام و مردم دست بکشند. البته این سیاست مدارا جواب داد، بدنه، آنها را رها کرد. رأس هم به تردید افتاد. اما جماعتی که از اول آتش بیار معرکه بودند، ایستادند و در شیپور همنوایی با بی بی سی، رادیو اسرائیل و رادیو آمریکا دمیدند و امروز هم حاضر نیستند لب و دهان خود را از دهانه این شیپور بردارند.
مردم در ۹ دی به آنها پاسخی درخور دادند و اگر لازم هم باشد و شرارت آنها ادامه پیدا کند باز خیابان های ایران و تهران را پر از شیفتگان انقلاب برای لعن و نفرین بر آنها خواهند کرد.
انتخابات دوره یازدهم بهانه ای شد تا آنها به بازخوانی حرکت خود بپردازند. آنها به هیچ روی با رویکرد افراط و تفریط مشروعیت حضور نداشتند. خوشبختانه شورای نگهبان هم جلوی این حضور غیرقانونی را گرفت. انتخاباتی آرام، سالم، منطقی و قانونی برگزار شد. انتقال قدرت هم به آرامی و در نهایت ادب و آداب مردم سالاری دینی صورت گرفت، اما آنها هنوز به بازگشت به میدان "افراط" آن هم با نقاب "اعتدال" ناامید نیستند.
دولت، مردم و نظام باید مراقب بازگشت رادیکال ها و افراطیون، آن هم به پشتیبانی و تحریک بیگانگان در سپهر سیاست ایران باشند.
آنچه در همایش به اصطلاح اصلاح طلبان جوان در شهرکرد گذشت یک زنگ خطر برای ظهور فتنه جدید و یا بازسازی فتنه قدیم است.
محمدرضا خاتمی، دبیرکل حزب منحله مشارکت در این نشست مطالبی گفته که نشان می دهد در سبیل "خودمعصوم پنداری" دست اندرکار احیای فتنه است. او در این همایش دوباره بر طبل تقلب و دستکاری آرا کوبید و گفت: "نباید فراموش کنیم اگر ما امروز اینجا هستیم، مرهون پایداری، صبر و ایستادگی صدها نفری هستیم که برای اینکه بزرگ ترین انحرافات در تاریخ انقلاب را از بین ببرند و آن دستکاری در آرای مردم بود ایستادند و مقاومت کردند." (سایت ضدانقلابی کلمه ۲٣/۶/۹۲)
وی از تبهکاران اغتشاشات سال ٨٨ که اکنون در حبس و حصر هستند، دفاع کرد و این نشان می دهد که آنها برگشته اند به نقطه اول شروع فتنه.
او به این هم بسنده نکرد؛ گریست و جماعت را به گریه انداخت تا یک نمک و فلفلی هم به این شور جدید، به قول خود، بیفزاید.
به جناب آقای محمدرضا خاتمی و اخوی بزرگوارش که این روزها در برخی میتینگ های سیاسی همین حرف ها را می زنند، باید گفت: اخوان محترم! یک انتخابات سالم با رعایت ادب و آداب مردم سالاری دینی برگزار شده است. جریان فتنه در این انتخابات نامزدی نداشته است تا پیروزی و شکست آن را محک بزنیم. جریان رقیب فتنه در سال ٨٨ هم نامزدی در این انتخابات نداشت تا توفیق و یا عدم توفیق آن را محک بزنیم.
رقبای آقای روحانی هیچ کدام، جریان رقیب فتنه در سال ٨٨ را نمایندگی نمی کردند و بعضا در مناظرات، نقد خود را از عملکرد برخی در گذشته بی پرده می گفتند.
آقای روحانی هم خود تصریح داشته که مستقل پا به عرصه رقابت گذاشته و نامزد جریان و گروه خاصی نیست و تصریح نموده که نامزد اصلاح طلبان نیست.
او شعارش را اعتدال قرار داد تا فاصله خود را با افراط گری های سال ٨٨ اعلام نماید. او بر امید تکیه کرد تا بر طبل ناامیدی (که اصلاح طبان در اغتشاشات سال ٨٨ بر آن می کوبیدند و رفع ناامیدی را در تسلیم کشور به غرب معرفی می کردند) کوبیده نشود.
اصلاح طلبان وقتی وزیر ارشادشان را به بی بی سی فرستادند تا با یک لشکر روزنامه چی پناهنده و فراری، علیه ملت بشورند باید تا ابد سرافکنده باشند. چرا این روزها سرشان را بالا گرفته اند و از پیروزی و شکستی سخن می گویند که بافته ذهن آنهاست؟
آنها باید با ملت همراه شوند و راه اعتدال را بپیمایند نه اینکه بر طبل فتنه بکوبند. ملت به آنها اجازه بازتولید فتنه را نمی دهد.
مسئولان نظام باید هوشیار باشند عده ای در تلاشند. بین اصلاح طلبان و ساختارشکنان پیوند ایجاد شود. هیچ تنبهی در ادبیات سیاسی آنها دیده نمی شود. آنها می خواهند از سران فتنه قهرمان بسازند. آنها باید بدانند خیانت های سران فتنه به ملت و کشور را با آب هفت دریا هم نمی توان شست!
آنها نباید طوری سخن بگویند که عصمت دارند و هیچ گناه سیاسی را در اغتشاشات سال ٨٨ مرتکب نشده اند.
آنها باید دست از "خودمعصوم پنداری" بردارند، شاید مردم از گناهان سیاسی آنها درگذرند.

تهران امروز:تحول سبک زندگی با مدیریت شهری
«تحول سبک زندگی با مدیریت شهری»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم مرتضی طلایی است که درآن می خوانید؛سبک زندگی مفهومی کاملا برخاسته از بطن زندگی اجتماعی هر جامعه است، مفهومی که اساسا در آمیخته با آموزه ها، عناصر و متغیرهای فرهنگی است که همواره در جامعه بازتولید می گردند یا به همان سیاق قبل همچون سنت ها ادامه پیدا می کنند. گزاف نیست اگر از سبک زندگی به عنوان مفهومی یاد کنیم که بسط اجتماعی گسترده ای در سطح جوامع انسانی دارد و از طریق فرآیندهای فرهنگی در اجتماع انتقال پیدا می کند و اینکه متغیر های متعدد اجتماعی که در هرجامعه تفاوت هایی دارد در این بسط اجتماعی دخالت دارند. عوامل متعددی همچون سن، جنس، طبقه اجتماعی، هویت اجتماعی، باورهای فرهنگی،گسترش تکنولوژی و... نوع نیازها و الگوهای زندگی را با تغییراتی مواجه می سازند؛ امری که امروزه می توان در سطح شهر تهران آن را به صورت ملموس مشاهده کرد.
سبک زندگی شهرنشینان امروز تهران به واسطه حضور این متغیرها تفاوت اساسی با گذشته پیدا کرده است به نحوی که با استانداردهای آن در سطح جهانی مغایرت هایی دارد. نگاهی به سرانه مصرف منابع و پیامدهای بعضا ناگواری که از این موضع شکل گرفته است نشان می دهد که اهمیت پرداختن به این موضوع و راهکارهای مدیریت الگوهای رفتاری شهروندان در برابر منابع ناپایدار ضرورت دارد.
نگاهی به آمار های روزانه تولیدات زباله، آلودگی های زیست محیطی، ترافیک، مصرف بی رویه منابع اولیه در تمام سطوح به خوبی نشان می دهد که می بایست تدابیر اساسی و جدی اتخاذ گردد که بخشی از آن برعهده مدیریت شهری قرار دارد. مدیریت شهری که بازوان تقنینی آن را شورای اسلامی شهر و بازوان اجرایی آن را شهرداری تشکیل می دهد. اهمیت سبک زندگی بر اساس سیاست های کلی نظام جمهوری اسلامی ایران و تاکیدی که مقام معظم رهبری در خصوص آن دارند در کنار الزامی که از تحلیل رفتن منابع ناپایدار شکل گرفته است ایجاب می کند که روند سیاستگذاری در مدیریت شهری به عنوان نهادی محلی در حوزه سیاستگذاری، تفاوت هایی با گذشته داشته و اهداف جدی تر را در این خصوص دنبال کند.
در دوره های گذشته مدیریت شهری همواره تلاش می گردید که لوازم توسعه حیات شهری بر مبنای شکل گیری زیر ساخت هایی دنبال گردد که عمدتا ابعاد سخت افزاری را دنبال می کردند هرچند که این بیان به معنی انکار فعالیت های نرم افزاری نیست که انجام شده است. اما در اولویت قرار دادن فعالیت های فرهنگی و اجتماعی در کنار فعالیت های عمرانی و زیر بنایی می تواند راهکارهای مهمی پیش روی مدیریت شهری در زمینه سبک زندگی به حساب آید. شهر تهران با جمعیتی بالغ بر ۱۲ میلیون نفر و با ترکیبی به نسبت جوان، به عنوان بزرگ ترین مصرف کننده منابع ناپایدار طبیعی به حساب می آید که همواره هزینه های سرسام آوری را به جامعه تحمیل می کند.
بی شک سنگ بنای مدیریت هزینه های این جمعیت عمدتا مصرف کننده را می بایست در راهکارهای فرهنگی و اجتماعی یافت. تدوین قوانینی منطبق با استانداردهای جهانی و البته اسلامی در حوزه زندگی شهری که حیطه عملی و قانونی مدیریت شهری است اولین گامی است که باید برداشته شود. در کنار این امر می بایست به دنبال راهکار های اساسی و رسانه ای در امر ارتباطات اجتماعی با شهروندان بود.
تبلیغات محیطی موثر با بهره گیری از توان متخصصان فرهنگی و رسانه ای می تواند کمک ویژه ای به مدیریت شهری کند تا با کنترل عوامل موثر بر روند تغییرات سبک زندگی، فرازهایی از بهبود میزان و نحوه مصرف منابع شکل بگیرد. فرهنگ سازی متناسب با بافت های فرهنگی، جمعیتی، سنی و طبقه ای جامعه کمک می کند که میزان اتلاف انرژی های ناپایدار همچون آب، برق، گاز، سوخت و همچنین مواد خوراکی کاهش یابد که ماحصل آن پس اندازی خواهد بود که در خدمت رشد اقتصادی و اجتماعی شهر قرار خواهد گرفت. لذا انتظار است که مدیریت فرهنگی یک پارچه ای در حوزه عمل نهاد مدیریت شهری شکل بگیرد. شاید این امکان پذیر نباشد که انتظار داشته باشیم که تمام نهاد های متولی امور فرهنگی و اجتماعی جامعه حول این محور بخواهند در تعامل جدی با یکدیگر در این امر ورود پیدا کنند ولی نهاد های متولی امور فرهنگی و اجتماعی مجموعه مدیریت شهری می بایست از اقدامات جزیره ای و نامتناسب با سیاستگذاری های کلان کشور پرهیز کنند.
رویکردی که دراین خصوص پیش روی مدیریت شهری است، اینست که با دنبال کردن سیاست های کاملا کارشناسانه و متناسب با واقعیت های جامعه، اجماعی در خصوص این امر حیاتی شکل گیرد. لذا نیاز است که شورای اسلامی شهر تهران با ورود جدی به این امر به دنبال طرح مصوباتی باشد که بار قانونی و ایجابی لازم برای مجموعه مدیریت شهری داشته باشد به نحوی که سر بازدن و جزیره ای عمل کردن در این خصوص همراه با تبعاتی بازدارنده باشد. امیدواریم که در این دوره مدیریت شهری، با پر رنگ تر کردن حوزه های فرهنگی و اجتماعی و دنبال کردن سیاست گذاری های جدی تری، توسعه متوازنی را در سطح شهر تهران دنبال کنیم.

آفرینش:تکدی گری؛ دردی که نیاز به درمان دارد
«تکدی گری؛ دردی که نیاز به درمان دارد»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم زهرا کیان بخت است که در آن می خوانید؛یکی از آن صحنه های آشنایی که همه روزه و به گونه ای مکرر شاهد و ناظرش هستیم مربوط به مساله و معضل اجتماعی تکدی گری است که هر بار به شیوه ای در برابر دیدگان مان اتفاق می افتد و عواطف و احساسات بینندگان را به طور مکرر جریحه دار کرده و درموارد بسیاری نیز نوعی سوءاستفاده از عواطف و عقاید جامعه در آن به چشم می خورد.
کودکان آشنای سرچهارراه ها که در انتظار توقف اتومبیلها در پشت چراغ قرمزند تا کار خود را شروع کنند، زنانی که با کودکانی شیرخواره درآغوش، در خیابانها، ایستگاههای مترو و... به تکدی گری مشغولند، افراد دارای نقص عضوی که از عابران استمداد می کنند، عده ای که برای اثبات تنگدستی خود به شواهد و مستندات پزشکی و... که با خود به همراه دارند استناد می کنند و از عابران تقاضای توجه و دلسوزی می نمایند، دست هایی که در مقابل مخاطبانی با عکس العملها و واکنشهای متفاوت به گدایی دراز می شوند و .... نمودهایی از این معضل و درد اجتماعی هستند که بارها و بارها آن ها را از نظر گذرانده ایم.
مقوله تکدی گری که به نظر می رسد درصورت کنترل نشدن و تنظیم ننمودن برنامه هایی در راستای ریشه کنی آن، دایره و گستره اش هر روز وسیع تر می شود مساله ای است که از چند بُعد قابل بررسی و تامل است که پرداختن به آنها در اتخاذ تصمیمات مناسب برای به حداقل رساندن آمار متکدیان و درمان این درد اجتماعی ضروری است.
یکی از مواردی که در این رابطه دارای اهمیت است بحث ریشه و منشا بروز این پدیده و دلایل افزایش آمار متکدیان در جامعه است. به راستی چه عاملی طیف تکدی گران را در سطح جامعه وسعت می دهد؟ دلایلی نظیر ناکامی اقتصادی و فقر؟ (که به طور قطع و یقین این مورد از مهم ترین علل در بروز این ناهنجاری اجتماعی خواهد بود)، مسائل فرهنگی و علل روانی و فردی؟ شاید بتوان گفت بسته به این که علت بروز این پدیده چه باشد می توان عاملان تکدی را به دو دسته تقسیم نمود: دسته اول کسانی که به دلیل فقر اقتصادی، بیکاری، نقص عضو و یا از کارافتادگی و دلایلی این چنینی به ناچار و از سر نیازمندی به قشر تکدی گران پیوسته اند.
در حقیقت در مورد این افراد می توان گفت تکدی گری نمود نیاز و فقر معیشتی این طیف است و دسته دوم کسانی که تکدی گری را به گونه ای حرفه ای و با تشکیل باندها و گروههای زیرمجموعه و زیردست خویش در پیش گرفته اند؛ البته دراین مورد نیز نمی توان تاثیر دلایل برشمرده شده برای گروه اول و ناکامی های اقتصادی را بی تاثیر دانست. اما به طور کلی با توجه به این که افراد تکدی گر به چه دلیل به این امر مبادرت می ورزند می توان برای رفع و حذف این پدیده تلخ در سطح اجتماع اقدام کرد.
آن چه در این رابطه مهم است آغاز به اقدام در راستای ریشه کنی این امر می باشد. با توجه به این که این ناهنجاری اکنون از محدوده سنی خاص نیز خارج شده و کودکان در سنین بسیار پایین تا افراد بسیار سالخورده را دربرمی گیرد و به علاوه همان طور که این پدیده به دلایل مختلفی اتفاق می افتد خود دلیل بروز بسیاری ناهنجاری های دیگر نیز در سطح جامعه می شود که دربلندمدت قابل رویت خواهد بود و درحقیقت این درد، خود به دردهای فرهنگی و اجتماعی جامعه دامن می زند. یکی از مواردی که در این زمینه حائز اهمیت است موضوع کودکان قربانی تکدی و آینده و سرنوشت آنهاست. کودکانی که نه به میل خود بلکه به دلایلی چون فقر، بی سرپرستی یا بدسرپرستی، بیماری سرپرست خانواده، اعتیاد والدین و عواملی از این دست مجبور به این کار شده اند.
عکس العلمها در مقابل این پدیده نیز بسیار متفاوت اند. از بی اعتنایی و بی توجهی گرفته، تا خشونت و پرخاش و یا اعتماد به نیاز شخص متکدی و دادن مبلغی پول. اما آن چه در درمان این درد اجتماعی مهم به نظر می رسد اتخاذ راهکارهایی است که به جای درمان مقطعی، تا حدود زیادی آن را از چهره اجتماع کمرنگ و محو کرده و آن را به صورت عمیق مورد درمان قرار دهد. در غیر این صورت برنامه های کوتاه مدت و طرح هایی که با اجرای آن ها نیز بازگشت متکدیان به حرفه تکدی گری همواره انتظار می رود چندان کارساز نخواهد بود و درصورت توفیق، تنها در همان بازه زمانی کوتاه اثرگذار خواهد بود.
به هر روی یکی از مهمترین نیازهای فعلی جامعه در حال حاضر مساله برنامه ریزی برای حذف تکدی گری و ساماندهی متکدیان است. ساماندهی ای که در آن، دیگر برگشتی در کار نباشد.

حمایت:خواسته های کری
«خواسته های کری»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم قاسم غفوری است که در آن می خوانید؛جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا، دیروز راهی سرزمین های اشغالی شد. این سفر در حالی صورت گرفت که بخشی از آن را تکرار اقدامات آمریکا در باب روند سازش تشکیل می داد. آمریکا که در منطقه با چالش های بسیاری مواجه است در ماه های اخیر تلاش کرده است تا با احیای روند سازش به نوعی جایگاه خود را در منطقه احیا سازد. اما آنچه در سفر کنونی کری بیش از موضوع فلسطین و مذاکرات سازش دارای اهمیت است تاثیر تحولات سوریه بر سفر وی است.در هفته های اخیر آمریکا مواضعی جنگ طلبانه را در قبال سوریه اتخاذ کرد که با استقبال صهیونیست ها مواجه شد.
در این میان ایستادگی سوریه در برابر تهدیدات و نیز حمایت های جبهه مقاومت منطقه و نیز کشورهای فرامنطقه ای نظیر سوریه و چین عملا سیاست های آمریکا در قبال سوریه را با ناکامی همراه ساخت که این امر موجب نارضایتی صهیونیست ها از آمریکا شد به گونه ای که بسیاری از سران این رژیم به انتقاد و اعتراض به عقبگرد آمریکا در برابر سوریه پرداخته اند. آنان بر این امر تاکید دارند که رفتار آمریکا عملا باج دادن به جبهه مقاومت است که وضع را برای این رژیم سخت تر ساخته است.
در این میان آمریکایی ها به نوعی تلاش دارند تا از یک سو بر شکست های خود در سوریه سرپوش بگذارند و از سوی دیگر امتیازاتی را برای صهیونیست ها کسب کنند تا حداقل از میزان ناکامی آنان در جنگ سوریه کاسته شود. بر این اساس می توان گفت که سفر کری به سرزمین های اشغالی از یک سو نوعی دلجویی از صهیونیست ها به دلیل ناتوانی آمریکا از اجرای طرح جنگ علیه سوریه است و از سوی دیگر آمریکا تلاش دارد تا چنان وانمود سازد که مذاکره با صهیونیست ها برای مقابله با اقدام یک جانبه این رژیم در منطقه بوده است.
با این ادعا آمریکا از یک سو حمایت ها و کمک های جدید خود به این رژیم را توجیه می کند و از سوی دیگر از جامعه جهانی خواستار امتیازاتی برای این رژیم می شود. آمریکا تلاش دارد تا سکوت جهانی در برابر اشغالگری صهیونیست ها و نیز برخی اهداف منطقه این رژیم از جمله لغو تحریم های ضد صهیونیستی اروپا را محقق سازد.
با توجه به این اوضاع می توان گفت که سفر کری به سرزمین های اشغالی بیش از هر چیز برگرفته از ناتوانی و تزلزل آمریکا در اجرای خواسته های این رژیم است که تلاش دارد تا به نوعی بر آن سرپوش بگذارد و با اعطای امتیازاتی به این رژیم از آنها دلجویی کند.
به عبارتی دیگر کری ماموریت دارد تا به صهیونیست ها ارادت خود و دولتمردان آمریکایی را نشان دهد تا شاید کمی از فشار لابی صهیونیست ها در آمریکا (آیپک) مبنی بر لزوم اقدام نظامی علیه سوریه کاسته شود؛ جنگی که آمریکا می داند ورود در آن برابر با شکستی دیگر همانند شکست صهیونیست ها در جنگ ٣٣ روزه لبنان است.
   
قانون: توافق برای تعویق یک جنگ قریب‏‎الوقوع
«توافق برای تعویق یک جنگ قریب‏‎الوقوع»عنوان یادداشت روز روزنامه قانون به قلم امیرعلی ابوالفتح است که در آن می خوانید؛توافق اخیر آمریکا و روسیه بر سر کنترل و نابودی تسلیحات شیمیایی سوریه، سمت و سوی تحولات این کشور را تاحدودی تغییر داده است؛ در واقع دولت باراک اوباما، رئیس‎جمهور آمریکا، که تا قبل از این توافق، کاملا مصمم بود علیه سوریه دست به اقدام نظامی بزند و پیش از این نیز اعلام کرده بود که استفاده از سلاح‎های شیمیایی در سوریه، خط قرمز آمریکا و اروپاست و در صورت استفاده با واکنش غرب مواجه خواهد شد، امروز در توافق با روسیه، پذیرفته که تسلیحات کشتار جمعی از سوریه خارج و نابود شود و تنها در صورت تخطی از حمله نظامی بهره خواهند برد.
شاید اوباما این انتظار را نداشت که مجازات سوریه به بهانه استفاده از سلاح‎های شیمیایی با اقبال عمومی در داخل و خارج از آمریکا مواجه نشود. در حقیقت اشتباه محاسباتی آمریکا این بود که تصور می‎کرد به همان اندازه که دولت آمریکا، حکومت بشار اسد را مقصر قلمداد می‏کند، جامعه جهانی نیز در این نقطه، اشتراک‎نظر دارد. در حالی که رای مجلس عوام انگلیس برای صدور مجوز حمله به سوریه نشان داد که در میان نزدیک‎ترین یاران آمریکا نیز در این رابطه اجماع وجود ندارد؛ در داخل آمریکا نیز به همین صورت بود. چرا که بیش از یک دهه جنگ در افغانستان و عراق و هزینه‎های سنگینی که این جنگ ‎ها به دنبال داشت، همچنین بی‎پایه و اساس بودن بهانه‏های شروع جنگ در عراق، باعث شد هم شهروندان آمریکایی و هم نمایندگان کنگره با احتیاط بیشتری حرکت کنند و پیرامون حمله به سوریه تردید داشته باشند. در این فضا پیشنهادی که از طرف مسکو مطرح شد فضا را تاحدودی به نفع گروهی که از فرصت بیشتر برای مذاکرات حمایت می‎کردند، تقویت کرد.
اما این بدان معنا نیست که آمریکایی ها موضوع جنگ و حمله را کنار گذاشته‎اند. شاید بتوان گفت پیشنهاد پوتین صرفا برای به تاخیر انداختن جنگی بود که قریب‎الوقوع به نظر می‎رسید؛ با این امید که در روند مذاکرات، فرآیند سیاسی به گونه‏‎ای پیش رود که آمریکایی‎ها از حمله نهایی به سوریه منصرف شوند. اتفاقی که شاهدش هستیم در مقایسه با حمله آمریکا به سوریه یک حرکت مثبت است اما این مسئله را نیز باید در نظر داشت فرآیند سیاسی که آمریکایی‎ها در حال پیگیری آن هستند این احتمال را تقویت می‎کند که با به تعویق افتادن این فرآیند، زمینه برای اجماع جهانی علیه سوریه تقویت شود.
به این معنی که اگر به هر دلیلی خواسته یا ناخواسته دولت سوریه در واگذاری سلاح شیمیایی تعلل انجام دهد یا آمریکایی‎ها بتوانند بهانه‎ای را ایجاد کنند که نشان‎دهنده تعلل سوریه باشد، این بار ایجاد اجماع چه در داخل و چه در خارج آمریکا برای حمله نظامی آسان‎تر خواهد بود و می‎توان سوریه را مجازات کرد. ضمن اینکه سلاح‎ کشتار جمعی که در سوریه وجود دارد در مقابل توان هسته‎ای اسرائیل شکل گرفته و از دست رفتن این ابزار، کشور سوریه را در برابر حمله‎ای که ممکن است در آینده رخ دهد، بی‎دفاع خواهد کرد. این مسئله را نیز باید در نظر داشت رفتار آمریکا در برابر چنین کشورهایی، رفتارهایی بر پایه صداقت و صحت نیست؛ همچنان‎که در مورد عراق ابتدا سلاح‏های کشتار جمعی این کشور نابود شد، توان موشکی‎اش از بین رفت و بعدها به بهانه‎ای باز حمله صورت گرفت.
در مورد لیبی نیز به همین صورت بود؛ معمر قذافی به امید اینکه حکومتش هیچگاه مورد حمله قرار نگیرد تمام ظرفیت‎های هسته‎ای را به خارج منتقل و در اختیار آمریکا قرار داد، اما این موجب نشد که آن‎ها چند سال بعد به لیبی حمله نکنند. لذا در مورد سوریه نیز شاید حمله‎ای که قرار بود در ماه سپتامبر ۲۰۱٣ شکل بگیرد، به تاخیر بیفتد و طی ماه‎های آینده، جریان‎های حامی جنگ در داخل آمریکا و اروپا وضعیت را به گونه‎ای پیش ببرند که زمینه را برای حمله نظامی علیه سوریه‎ای آماده کنند که دیگر سلاح شیمیایی هم در اختیار ندارد.





شرق:از توفیقی دعوت کنیم
«از توفیقی دعوت کنیم»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم جعفر کامبوزیا اگر به جهت گیری محوری دولت یازدهم که برآمده از آرای تغییرخواهی مردم در انتخابات بود بنگریم، معرفی آقای دکتر میلی منفرد و تاسف جامعه دانشگاهی از عدم رای اعتماد به ایشان و سپس سرپرستی جناب دکترجعفر توفیقی را باید در راستای شنیدن همین پیام جدی جامعه دانشگاهی ارزیابی کرد. امروز که معرفی سرپرست فعلی وزارت علوم به مجلس برای تصدی وزارتخانه، قوت گرفته است بهتر است همه نمایندگان همسو با جامعه دانشگاهی، این مهم را مد نظر قرار دهند که فردی برای سکانداری فضای علمی کشور و ترمیم آسیب های واردشده در هشت سال گذشته، قدم در راه گذاشته است که می داند، ساحت علم و دانشگاه برای توسعه کشور باید به کدام سو حرکت داده شود. او به خوبی می داند عناصر اصلی فضای علمی چه کسانی هستند؟ استادان و دانشجویان جزو عناصر اصلی نهاد دانشگاه هستند و تقاضای مشخصی به عنوان نخبگان جامعه دارند.
نمایندگان مجلس به جای پرداختن به آسیب های جدی حوزه علم و دانشگاه که در پی حضور عناصر غیردانشگاهی در رای وزارت علوم، ایجاد شده است، به دنبال مسایلی هستند که جهت گیری غیرعلمی و بعضا سیاسی را تداعی می کند. بعضا دیده شده که برخی عناصر افراطی - که در میان خود اصولگرایان، قابل پذیرش نیستند- علاقه مند به تحمیل مسایلی به وزرای معرفی شده هستند که دور از شأن وزارت و متضاد با خواست مردم برای تغییر است که در ۲۴ خرداد، به روشنی به همگان اعلام کردند.
نگارنده به سبب تجربیات دانشگاهی و مدیریت در این حوزه و همچنین افتخار حضور در کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس ششم برای پیگیری نیازهای دانشگاه، آقای دکتر توفیقی را کارشناسی متعهد، اخلاق مدار، قانون مدار و آشنا به نیازها و ضرورت های فضای علمی کشور می شناسد. وی از معدود افرادی است که بر جزیی ترین مسایل دانشگاه های کشور، مسلط است. با وجود اینکه در این هشت سال در مسوولیت قرار نداشت، در جلسات استادان گزارش هایی ارایه می کرد که بسیار به روز بود. وقتی کسی اینچنین چالش ها را می داند و مسیر به سوی پیشرفت را می شناسد چرا می خواهند کشور را از حضور وی بی نصیب بگذارند؟ ویژگی آقای دکتر توفیقی، سیاسی عمل نکردن است.
اصولگرایی ایشان را می توان در دستورات و پیگیری های اخیر درخصوص ریاست دانشگاه علامه، دانشجویان ستاره دار، وام های دانشجویی و بورسیه و... مشاهده کرد. او برای کسب رای اعتماد، حاضر به گذشتن از آنچه ضرورت و نیاز جامعه دانشگاهی می داند، نشده است. دانشجویان ستاره دار، هشت سال از بهترین سال های عمر خود را فقط به دلیل داشتن عقیده ای متفاوت و انتقاد از برخی مسایل، از دست دادند و دستور توفیقی بیانگر آن است که حاضر نیست حتی یک ساعت دیگر بر رنج فرزندان این مردم که با هزاران امید و آرزو وارد آزمون تحصیلات تکمیلی شدند افزوده شود.
دستور دکتر توفیقی و ایجاد کمیته ای برای پیگیری وضعیت استادان و دانشجویان، تلاش برای جبران حق ضایع شده است که «دیگران»، بر فضای علمی تحمیل کردند. ایشان علاوه بر تشکر و سپاس همه ما دانشگاهیان و مردم، اجر اخروی این تصمیم قانونی و خداپسندانه را خواهند برد. باید از چنین افرادی با عزت، دعوت کرد تا مسوولیت وزارت علوم را بپذیرند. نتیجه رویکردهای غیرعلمی دولت سال های اخیر، امروز برای همه مردم آشکار شده است و ذره ذره زندگی آنان را تحت تاثیر قرار داده است. مردم می خواهند فرزندانشان در فضای علمی شایسته ایران و ایرانی تحصیل کنند و با توجه به پتانسیل های عظیم جامعه دانشگاهی کشور، حضور فردی که بتواند این توانایی را بالفعل کند می تواند، آب رفته را به جوی بازگرداند.

بهار: مشکلات ایرانیان خارج از کشور و دولت تدبیر و امید
«مشکلات ایرانیان خارج از کشور و دولت تدبیر و امید»عنوان سرمقاله روزنامه بهار به قلم محمد طاهری است که در آن می خوانید؛سخنان رییس محترم جمهوری در محل سفارت جمهو ری اسلامی ایران در بیشکک و در جمع ایرانیان مقیم آن کشور بارقه ای از امید را در دل ایرانیان خارج از کشور دمیده و پرواضح است که در شرایط تحریم فعلی، نخستین گروهی که قادر است به یاری دولت آمده و با ورود سرمایه های سرگردان خود، یاری رسان بخش اقتصادی کشور باشد، ایرانیان خارج از کشور هستند که خوشبختانه بسیاری از آنان در بهترین موقعیت های شغلی و مالی قرار داشته و امیدوارند دولت تدبیر و امید با نگاهی مثبت و آغوشی باز پذیرای آنان باشد تا به سرزمین مادری برگشته و دینی که بر این مملکت دارند را ادا کنند.
البته با توجه به سوابق امر «شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور» که در دولت قبلی به ریاست رییس جمهوری وقت تاسیس شده بود، توانست در جهت برقراری ارتباط با ایرانیان خارج از کشور تلاش کند و به خصوص با برگزاری سمینارهای تهران و شیراز که با حضور جمع کثیری از ایرانیان مقیم خارج تشکیل شده بود، در جلب اعتماد نسبی ایرانیان خارج از کشور به سرزمین مادری کار کند.
اما متاسفانه مدیریت ناکارآمد و سوءاستفاده ها، منجر به تحقیق و تفحص مجلس شورای اسلامی از شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور و درنهایت تعلیق بودجه شورا توسط مجلس شورای اسلامی شده که این امر موجب یک نوع بدبینی به این شورای ارزشمند شده و درنهایت سبب شد که دولت یازدهم درصدد بازگرداندن مجدد فعالیت های شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور به مجموعه وزارت امور خارجه برآید تا پاسخگویی به نیازهای عظیم ایرانیان خارج از کشور و جذب سرمایه های عظیم آن ها در سطح رییس اداره در وزارت امور خارجه انجام گیرد.
حال با توجه به نقش موثر ایرانیان خارج از کشور و جایگاه شورای عالی امور ایرانیان در برقراری روابط و تعاملات، طرح چند سوال از دولت محترم تدبیر و امید ضروری به نظر می رسد. به فرموده رییس محترم جمهور، حل مشکلات ایرانیان خارج از کشور مورد توجه ویژه دولت است؛ آیا کاهش سطح مدیریتی شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور و سپردن این مسئولیت به یک اداره در وزارت امور خارجه می تواند گام مثبتی در حل مشکلات باشد و اساسا این اداره قادر به حل مشکلات و برقراری روابط و جلب اعتماد لازم خواهد بود؟ وزارت امور خارجه تاکنون تا چه حد در تحقق اهداف برقراری رابطه با ایرانیان خارج از کشور موفق بوده و آیا تاکنون قادر به جذب حتی یک دلار سرمایه ایرانیان خارج از کشور به وطن عزیز و اسلامی شده است؟ آیا نسبت به افکار عمومی ایرانیان خارج از کشور درباره نحوه برخورد با این شورا و تنزل سطح مدیریتی آن از سطح ریاست محترم جمهوری تا سطح رییس اداره اندیشیده شده است؟ آیا این عمل نمی تواند موجب یک نوع بدگمانی و بی توجهی به ایرانیان خارج از کشور تلقی شود؟
بر همین اساس پیشنهاد مشخص به ریاست محترم جمهوری باوجود مشغله های فراوانی که دارند آن است که با احیای مجدد شورا در سطح مدیریت ریاست جمهوری و سپردن مسئولیت های اجرایی به دستان توانا، لایق، معتمد و به دور از حیف و میل ها و سوءاستفاده ها، مرکزی توانمند با مدیریتی قوی ایجاد و دوباره توجه ایرانیان خارج از کشور را به خاک مادری جلب کرده و در تشویق جلب و جذب سرمایه های سرگردان ایرانیان مقیم خارج که در معرض تاراج کشورهای منطقه با هزاران بهانه واهی قرار گرفته، گام برداشته شود. خلاصه کلام آن که ایرانیان خارج از کشور که به هر دلیل دور از وطن به سر می برند، نیازمند یک گوش شنوا در سطح بالای مملکتی هستند که درددل های آن ها را به گوش جان سپارد. مراکزی مانند مرکز پاسخگویی از راه دور ایرانیان، تاسیس بانک ایرانیان خارج از کشور، مرکز نخبگان ایرانیان خارج از کشور، مرکز بررسی سرمایه گذاری های خارجی و... که در دستور کار شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور قرار داشته و به فراموشی سپرده شده، می تواند گوش های شنوایی برای شنیدن سخنان و درددل های ایرانیان خارج از کشور باشد.
بدون شک با احیای مجدد یا تاسیس این دست از مراکز و مدیریت صحیح آن ها در شرایط سخت تحریم ها، می توان گام های اساسی و مطمئنی در راستای جذب سرمایه های سرگردان و جلب اعتماد ایرانیان خارج از وطن و... برداشت. امید است دولت تدبیر و امید با تدابیری حکیمانه به این مقوله با نگاهی موشکافانه و جدی بنگرد و درنهایت با احیای «شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور» امیدی تازه در دل ایرانیان خارج از کشور ایجاد کند.

ابتکار:باز هم موضوع ملاقات در راهروها!
«باز هم موضوع ملاقات در راهروها!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم هادی وکیلی است که در آن می خوانید؛قرار است که محمد جواد ظریف وزیر خارجه ایران روز اول مهر ( بیست و سوم سپتامبر ) با کاترین اشتون مسئول سیاست خارجه اتحادیه اروپا در نیویورک ملاقات نماید. این ملاقات در حاشیه ی سفر دکتر روحانی به نیویورک به منظور شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل صورت می گیرد. بناست در این سفر صبح روز بیست وچهارم سپتامبر سخنرانی آقای اوباما انجام گیرد و بعد از ظهر همان روز سخنرانی آقای دکتر روحانی برنامه ریزی شده است.
بنابراین امکان همزمانی بین این دو سخنران مهم وجود ندارد ولی مطابق برخی خبرها گویا بناست به صورت برنامه ریزی نشده ! و به قول عادل فردوسی پور در یک اقدام کاملاً خود جوش جان کری و دکتر ظریف در راهروها به شکل تصادفی همدیگر را ملاقات نمایند.
برنامه ریزی برای دیدارهای تصادفی خود بخشی از دیپلماسی است. اگر این خبر صحت داشته باشد و این اتفاق رخ نماید نشان می دهد که فضای بین الملل همچون سال ۷۶ نسبت به ایران مثبت گردیده است و آنچنانکه آن زمان در هنگام سفر سید محمد خاتمی به نیویورک بیل کلینتون تلاش نمود تا به صورت تصادفی در مسیر حرکت آقای خاتمی قرار گیرد و دیداری در حد احوالپرسی سمبلیک انجام گیرد که البته به دلایلی آن اقدام ناکام ماند و از آن پس منتقدین خاتمی، او را به خاطر پرهیز از رویارویی نکوهش کردند و دیگران روایات دیگری از آن ارائه نمودند ولی فضای مثبت آن روزها و تغییر نگاه دنیا نسبت به ایران عامل سناریوی دیدارهای راهرویی بود.
آن روزها گفتمان خاتمی در فضای رسانه ای و نخبه ای غرب به یک مطالبه عمومی تبدیل شد و فشار بر سیاستمداران به منظور تغییر رویکرد در قبال ایران افزایش یافت و در یک دوره ی کوتاه شاهد رفت و آمد مقامات غربی به ایران و صف کشی آنان برای دیدار با مقامات کشورمان بودیم. اکنون نیز در مطلع فعالیت دولت تدبیر و امید، علائم این تغییر نگاه، در صحنه جهانی رو به ظهور است.
نشانه های از علائق غربیها در خصوص بهبود روابط و کاهش تنش در روابط، نمایان می باشد. امواج مثبت کنونی تأثیر تعیین کننده ای در تغییر رویکرد آمریکا در خصوص سوریه گذاشت و صدای طبل جنگ، چند روزی است که فروکش کرده و صدای دیپلماسی جایگزین آن گردیده است.
مطابق برخی گمانه ها بناست ملاقات بین آقایان ظریف و ویلیام هیگ وزیر خارجه انگلیس صورت پذیرد و امکان بازگشایی سفارتخانه ها در دستور کار می باشد. فضای رسانه ای غرب در مسیر گمانه زنی پیرامون بن بست شکنی از پرونده هسته ای شکل گرفته است و هر روز شاهد گمانه جدیدی در این خصوص می باشیم. فتیله ایران هراسی، در فضای عمومی پایین کشیده شده و از تب اسلام هراسی، فرو کاسته شده است.
این همه نشان می دهد که تصویر اولی که در فضای رسانه ای غرب مخابره می شود چقدر می تواند در ذهنیت افکار عمومی نقش ایفا بکند. تصویری که از شخص دکتر روحانی و تیم سیاست خارجی آن مخابره شده منطبق بر رویکرد اعتدال و عقلانیت می باشد. به طور طبیعی با چنین تصویری، فضا بر رادیکالها و جنگ طلب ها تنگ می شود و تعامل به عنوان مطالبه جامعه جهانی و افکار عمومی در دستور کار سیاستمداران قرار می گیرد. حال باید دید آیا آنچه را که نمی توان در دیپلماسی رسمی و پشت میزهای چانه زنی بدست آورد در ملاقات های به اصطلاح تصادفی و در راهرو های مجمع عمومی سازمان ملل و یا کنفرانسهای بین المللی می توان بدست آورد و قفل مذاکره مستقیم با کلید تدبیر در این راهروها باز خواهد شد یا خیر ؟

دنیای اقتصاد:درباره واگذاری طرح های نیمه تمام
«درباره واگذاری طرح های نیمه تمام»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم مهدی نصرتی است که در آن می خوانید؛یکی از دغدغه های اصلی دولت، سروسامان دادن به انبوه طرح های نیمه تمامی است که به عنوان میراث دولت قبلی بر جای مانده است. درخصوص طرح های نیمه تمام باید تفکیک میان دو دسته کلی از طرح ها مدنظر باشد:
دسته اول طرح های زیرساختی شامل زیرساخت های اقتصادی (راه، نیروگاه، سد و...) و زیرساخت های اجتماعی (شامل مدرسه، بیمارستان و...) است. ویژگی این دسته از طرح ها این است که ارائه آن به طور سنتی جزو وظایف دولت ها بوده است و دارای منافع اجتماعی غیرقابل استحصال است. این طرح ها به نوعی جزو کالاهای عمومی (Public good) محسوب می شود و دارای اثرات مثبت (positive externality) بوده و بنابراین بخش خصوصی فی ذاته انگیزه ای برای سرمایه گذاری در آنها ندارد و در صورتی که به طور کامل از طریق سرمایه گذاری خصوصی تامین شوند، هزینه تمام شده خدمات برای مصرف کننده نهایی بسیار سنگین خواهد بود.
بیمارستان های خصوصی و مدارس غیرانتفاعی مثال هایی از این موضوع هستند. از این رو واگذاری این گونه طرح ها باید در چارچوب روش های مشارکت عمومی – خصوصی (ppp) و با در نظر گرفتن تعهدات و انتظارات دولت و انتظارات از بخش خصوصی، نرخ تعرفه ها، تنظیم بازار و... صورت گیرد. در این حالت ارزیابی اقتصادی طرح ها، انتقال ریسک ها و... نیز طبق روش ها و متدولوژی های خاص خود باید صورت گیرد. نکته مهم این است که هدف از این گونه واگذاری ها نه کسب درآمد برای دولت باید باشد و نه انتقال انحصار به بخش خصوصی و ایجاد رانت برای آن. هدف اصلی از واگذاری ها باید افزایش رفاه اجتماعی از طریق اتمام و تکمیل سریع تر و کم هزینه تر این طرح ها بدون ایجاد شرایط انحصاری باشد.
دسته دوم نیز سایر طرح ها شامل پروژه های صنعتی (فولاد، سیمان، پتروشیمی و...) است که قاعدتا باید توسط بخش خصوصی صورت گیرد. قاعدتا در فرآیند واگذاری طرح های نیمه تمام ممکن است مقاومت هایی از سوی دستگاه های اجرایی ذی ربط صورت گیرد. وجود طرح های عمرانی در هر دستگاه به معنی ردیف بودجه مستدام و سایر منافع و علایق مدیریتی است؛ بنابراین ممکن است موضوع با کارشکنی دستگاه ها و مدیران مربوطه مواجه شود. در این خصوص باید سازوکارهای انگیزشی برای دستگاه ها و مدیران برای همراهی با فرآیند واگذاری طرح های نیمه تمام صورت گیرد.
منبع: جام جم آنلاین