• ما بار دیگر اوضاع فعلی را با آن روزهای سپتامبر روسیه ۱۹۱۷ مقایسه میکنیم که ولادیمیر ایلیچ لنین دولت موقت را فرا خواند که به سرعت کنترل عملیات بر همه بانکها را بدست گرفته یا آنها را ملی نماید. همانطور که می بینید، اصولا لنین ملی کردن را بدون اقدام آلترناتیو ضروری نمی داند، و مخصوصا تاکید میکند، که بانکها "مرکز اصلی سیستم عصبی کل اقتصاد نظام سرمایه داری میباشند" ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۵ شهريور ۱٣۹۲ -  ۱۶ سپتامبر ۲۰۱٣

اثر معروف لنین "فاجعه قریب الوقوع وچگونگی مبارزه با آن" امروز، سپتامبر ۲۰۱٣ به همانقدر مبرم است که در سپتامبر ۱۹۱۷ بود.
لنین اوضاع کشور را در سه ماهه دوم سپتامبر سال ۱۹۱۷ چینن ارزیابی نمود، "روسیه در آستانه یک فاجعه قرار گرفته است". در روسیه هرج و مرج اقتصادی حاکم شده بود، خطر قحطی کشور را تهدید میکرد، و شواهدی در شکست کامل همه تلاشهای دولت موقت در کنترل اوضاع آشکار گشته بود. که از جمله؛ شکست مفتضحانه در جبهه های جنگ جهانی اول، وعدم در نظر گرفتن حقایق شکست توسط مقامات حکومتی روسیه. بدین خاطر، درماه سپتامبر ۱۹۱۷ لنین نوشت، "ما مطابق با قراردادهای مخفی تزار، به جنگ امپریالیستی ادامه می دهیم". دولت موقت نیز همچنان به سیاست خارجی مرگبار نیگولای رومانف ادامه داده، و تا آخرین دقایق جنگ مردان روس را به جبهه مرگ روانه میکرد.
آخرین شکست های "ستاد فرماندهی ارتش" کرنسکی و ژنرالهای او که غرق در خون سربازان شده بودند، با آخرین تلاش ارتش روسیه جهت یورش ازسوی جبهه جنوب – غربی در ژوئن ۱۹۱۷ و واگذاری شهر ریگا به آلمانها در آواخر آگوست همان سال همراه گردید. بدین ترتیب، در سپتامبر ۱۹۱۷ راه برای نیروهای قیصر به سوی پتروگراد عملا باز بود. بعد از همه اینها، در شرایط امروزین، وجدان برخی ها در کرملین و در دولت اجازه میدهد که بگویند روسیه "تنها یک گام با پیروزی فاصله داشت"؟!.   
آنچه که ما در سپتامبر سال ۲۰۱٣ می بینیم چیست؟ جنگ!، خوشبختانه هنوز جنگی در کار نیست! اگر چه از میزان آمادگی به جنگ احتمالی، موشکهای روی سکوی پرتاب بهتر از هرچیز سخن میگویند... فجایای یکی پس دیگری ساخته دست بشر(technogenic catastrophes) و همانطور مطالب چندی پیش روزنامه "پراودا" در مورد تراژدی خاورمیانه را نباید به حساب بلایای طبیعی گذاشت، بلکه برآیند شکست کامل نظارت بر سیستم های فنی حوضه های آبی بعد از فروپاشی شوروی میباشد. در حوضه اقتصادی نیز مدتها است که بوی طوفان به مشام میرسد، حوادث ماه آگوست و همچنین پیش بینی های آینده نزدیک، ارمغان خوبی برای کشور و شهروندان ندارد.
بگذارید با رشد اقتصادی شروع کنیم. طبق آخرین پیش بینی های رسمی، رشد تولیدات ناخالص داخلی در سال جاری در بهترین حالت میتواند ۱.٨ % باشد، البته، نباید فراموش کردکه عملا در نیمه نخست سال رشد صنعتی کشور"صفر" بوده است، و در نیمه دوم سال بدون محاسبات دلگرم کننده، با محاسبات مبنی بر شواهد و با فقدان سرمایه گذاری در سرمایه های ثابت اقتصادی که تهی نیز شده است، چگونه میتوان هنوز امیدی به نتایج بیشتر داشت؟
در آخرین هفته آگوست، وزارت توسعه اقتصادی روسیه باردیگر پیش بینی خود را در مورد خروج سرمایه از کشور را اصلاح کرده و اعلان نمود که: که تا آخر سال بیش از ۷۰ میلیارد دلار از کشور خارج خواهد شد، این مبلغ یک سوم بیشتر از سال پیش میباشد.
آنچه در روسیه میگذرد یک زنگ خطر معمولی برای دولت مردان روسیه نیست، بلکه آژیر یک آتش سوزی حقیقی است! و پرسش در این است، چرا دست به کار موثری جهت جلوگیری از آن نمی زنند، و سرسختانه به افزایش پول و ثروت میپردازند؟ جالب اینکه به حساب کدام وسیله میخواهند پول و ثروت بیشتری بدست بیاورند، مدرنیزاسیون؟ که در ماههای اخیر با نوعی "سکوت" بفراموشی سپرده شده است، یا با دستگاههای فرسوده که حتا تعمیر و بازسازی نیز نمی شوند؟ لنین دریکی از فصول آثارخود چنین موردی را "عدم فعالیت کامل دولت" مینامد، آیا چیزی که امروز می بینیم غیر این است؟
چه اتفاقی در نظام قیمت گذاری ما افتاده است؟ پس از پایان نشست سران "G۲۰" وزیر دارایی آنتون سیلوآنوف شادمانه در برابر دوربین های تلویزیونی گفت که در کشور قیمتها از ابتدای سال "بیش از ۷ تا ٨ % افزایش نداشته اند". ما واقعیت رشد رسمی تورم در روسیه که ۱۵ بار (!) بیشتر از اتحادیه اروپاست را در نظر نمیگیریم، چونکه مساله مهم دیگری وجود دارد. ۷ تا ٨% یعنی چه؟ آیا این تنها بهای گردنبد الماس و یا ویلایی در منطقه روبلوف (منطقه ای که ثروتمندان روس زندگی میکنند.م ) است که تا این حد افزایش یافته است؟ یا مایحتاج اولیه میلیونها شهروند روسیه؟
اینک به مساله مهمتر دیگری میپردازیم که بقولی به پشت در دفتر وزیر میزند. چندی پیش اتاق بازرگانی روسیه، گزارش نظارت و کنترل سالانه قیمت بر فراورده ها و خدمات اجتماعی را ارائه نمود. مطابق این گزارش، بهای نان در طی سال ۲۰% و شیر ۱۲% و سیب زمینی تا ۵۵% افزایش داشته است! بر پایه این گزارش، همه چیز در آینده نزدیک تیره و تار خواهد بود. از طرفی، افزایش بهای اجناس فوق، همان فراورده های نیستند که قشر ناچیزی از الیگارشی و چاکران مصرف میکنند، بلکه عملا کالاهای مصرف روزانه همه شهروندان روسیه منجمله، بخش مرفه تر جامعه میباشد.   
اگرافزایش بهای نان در کشورهایی مثل آمریکا و یا در اروپا با توجه به سقوط دو برابر بهای گندم چیزی که در روسیه اتفاق افتاده رخ میداد، بی شک باعث تعجب میشد. بدین ترتیب، گندم ارزان میشود (که باعث نابودی صنعت کشاورزی میگردد) و بهای نان در فروشگاهها افزایش مییابد. این به چه معناست؟ آیا این بمعنی تسلط کامل مافیا برتجارت و همزمان با آن عدم وجود هرگونه نقش نظارت از سوی دولت نیست؟ چه اتفاقی باید در کشور رخ بدهد تا کرملین و مجلس بفهمند که: در شرایط کنونی بازار بخودی خود و بدون کنترل و مدیریت دولت- هرگز چیزی را تنظیم نخواهد کرد؟!.
ما بار دیگر اوضاع فعلی را با آن روزهای سپتامبر روسیه ۱۹۱۷ مقایسه میکنیم که ولادیمیر ایلیچ لنین دولت موقت را فرا خواند که به سرعت کنترل عملیات بر همه بانکها را بدست گرفته یا آنها را ملی نماید. همانطور که می بینید، اصولا لنین ملی کردن را بدون اقدام آلترناتیو ضروری نمی داند، و مخصوصا تاکید میکند، که بانکها "مرکز اصلی سیستم عصبی کل اقتصاد نظام سرمایه داری میباشند". چونکه، حتی دولت سرمایه داری در چارچوب نظام سرمایه داری میتواند کنترل فعالیت سیستم ملی بانکها را (منجمله، بمنظور جلوگیری از خروج پول از کشور) بدست گیرد، آری سرمایه داری. جهت این امر به سوسیالیسم هنوز نیازی نیست. لنین در همین مورد یک نقطه اساسی را که اغلب اوقات "لیبرالها" نیز از آن استفاده میکنند، خاطر نشان مینماید که: "حتی یک کوپیک (هر سد کوپیک یک روبل روسی است. م.) هم نباید از کسی گرفت، این اقدام مطلقا هیچ گونه مشکلات فنی، فرهنگی نباید ایجاد کند".
پس مشکل در چیست؟ معلوم گردید که، مشکل ۹۶ سال پیش با امروز یکی است: لنین در این مورد تاکید میکند که، این اقدام "در تقابل با منافع تنها مشتی ثروتمند کثیف و خودخواه میباشد".
ما همه شاهد بودیم که، چگونه دولت روسیه در زمان شدت بحران، در چهار و اندی سال پیش دهها میلیون دلار در جهت حمایت از بانکداران شکم گنده صرف کرد، که هنوز هم دولت مردان سرسختانه تلاش دارند "حقانیت" عملکرد آنموقع خود را اثبات کنند!
کنترل قیمت کالاهای مورد نیاز اولیه در درون خود نظام سرمایه داری بدون هرگونه شک و تردیدی امکان پذیر است. بدین خاطر، طرح لنین در مورد چنین دولتی که در سپتامبر ۱۹۱۷ مطرح شد هنوزهم مبرمیت دارد. لنین میگوید "دولت ارتجاعی سرمایه داری حتی لحظه ای حاضر به عقب نشینی از اهداف ارتجاعی خود: تحکیم سرمایه داری، حفظ نظام، محدود کردن "کنترل زندگی اقتصادی" نمیباشد". انگار که این مطالب را در باره روزهای زمان ما نوشته است.
آثار لنین با گذشت تقریبا سد سال هنوزهم بطرز شگفت انگیزی نیاز زمان است، که هرچه بیشتر تائیدی بر ادامه اهمیت میراث تئوریکی لنین برای ما کمونیست ها میباشد.

منبع: پراوادا، ارگان حزب کمونیست روسیه