• ژیلا بنی یعقوب: مدتی است مبهوت به زبان ستایش گر برخی از همکاران روزنامه نگار برای صاحبان قدرت نگاه می کنم و از خودم می پرسم مگر روزنامه نگار وظیفه اش رصد کردن قدرت نیست؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱٨ مهر ۱٣۹۲ -  ۱۰ اکتبر ۲۰۱٣

 اخبار روز: ژیلا بنی یعقوب را بسیاری از فعالین سیاسی و اجتماعی و روزنامه نگاران ایران می شناسند. او و همسرش بهمن امویی احمدی از جمله زندانیانی بوده اند که توجه افکار عمومی را به خود جلب کرده اند. او بر اساس حکم دادگاه باید ٣۰ سال از فعالیت مطبوعاتی محروم باشد. ژیلا بنی یعقوب در پاسخ به پرسش هایی از سایت خبرنگاران ایران روش فعلی روزنامه نگاران ستایشگر قدرت را نقد می کند.
در گزارشی که در این سایت منتشر شده آمده است: «این روزها ستایش و تعریف در برخی از روزنامه ها به جایی رسیده است که برخی از مردم عادی و سیاستمدارن نیز نسبت به این روند معترض شده اند. دیدن گزارش هایی با مضمون ستایش آمیز، استفاده از صفات کیفی در توصیف اعضای هیات دولت و رئیس جمهمور، نادیده گرفتن عملکرد و سخنان دولتمردان از این مواردند. از سوی دیگر روزنامه های اصولگرای وابسته به حکومت نیز زبان خشن تری به خود گرفته اند.»
آیا روزنامه نگار باید ستایشگر قدرت باشد؟ خانم بنی یعقوب به «خبرنگاران ایران» می گوید:

«مدتی است که مبهوت به زبان ستایش گر برخی از همکاران روزنامه نگار برای شخصیت های دولتی و صاحبان قدرت نگاه می کنم و از خودم می پرسم مگر روزنامه نگار وظیفه اش رصد کردن قدرت نیست که این همکاران به جای نظارت بر قدرت و نقد مداوم آن، مدام در حال ستایش کسانی هستند که تازه (و یا دوباره) به قدرت رسیده اند. شاید برخی از همکاران روزنامه نگارم فکر می کنند وقتی به کسی رای داده اند و حالا آن فرد رییس جمهور شده، مدام باید برای او هورا بکشند و همه رفتارها و کارهایش را تحسین و توجیه کنند. برخی همکاران طوری رفتار می کنند که انگار مسوول روابط عمومی رییس جمهور و یا فلان وزیر هستند.»
این روزنامه نگار می گوید :«دلم می خواهد به این همکاران بگویم در روز انتخابات به آن فرد رای دادید و تمام شد، حالا اگر روزنامه نگارید دیگر زمان دفاع از رای تان در نشریه ای که کار می کنید نیست. البته اگر خیلی علاقمندید می توانید در خانه و محافل شخصی تا دلتان می خواهد به صاحبان قدرت و سیاستمداران مورد علاقه تان ابراز محبت کنید، اما باور کنید که در رسانه ها مردم انتظار دیگری از شما دارند. اگر دوست دارید که بر قدرت نظارت نکنید بلکه توجیه کننده و مبلغ آن باشید می توانید در روابط عمومی ها مشغول به کار شوید و یا فعال حزبی باشید و به راحتی از سیاستمداران محبوب خود حمایت کنید.»

این روزنامه نگار برای گفته هایش مثالی می آورد: «مثلا عده ای از خبرنگاران آنچنان با ستایش اخبار آقای ظریف، وزیرامور خارجه را دنبال و بیان می کنند و برای هرسخن و گفته اش هورا می کشند که به ندرت دیده ام کسی مواضع ایشان را نقد کند. مثلا وقتی آقای ظریف در دیدار با خانم ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد از وضعیت حقوق بشر در ایران دفاع کرد و به نوعی گزارش های احمد شهید را زیر سوال برد، کمتر خبرنگاری پرسید آقای ظریف واقعا وضعیت حقوق بشر در ایران مشکلی ندارد؟ و حتی کسی از ایشان نپرسید چرا به جای دعوت از احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در خصوص حقوق بشر در ایران از خانم ناوی پیلای برای تهیه گزارش از وضعیت حقوق بشر در ایران دعوت می کنید؟»
البته از این موارد کم نداریم.من این نمونه را صرفا به عنوان یک مثال ارائه کردم.

وی در بخش دیگری از این گزارش می افزاید:
ما همیشه و همه جا باید بر مبنای وظیفه حرفه ای مان رفتار کنیم و نباید رفتار ما تابع قدرت سیاسی باشد. خیلی از ما بر مبنای وظیفه حرفه ای یک روزنامه نگار با سیاستمداران رفتار نمی کنیم. بلکه بسته به اینکه چه کسی رییس دولت باشد رفتار حرفه ای مان را تغییر می دهیم. اگر به طور مثال محمود احمدی نژاد یا وزیر خارجه احمدی نژاد موضع آقای ظریف را درباره وضعیت حقوق بشر می گرفتند به احتمال زیاد اغلب روزنامه نگاران از او انتقاد می کردند. امروز هم باید با همان معیارهای مشخص حرفه ای با دولتمردان برخورد کنیم نه اینکه چون ایشان آقای ظریف است و ما دوستش داریم پس اشتباهاتش را نادیده می گیریم. این یک جور بی صداقتی نسبت به حرفه روزنامه نگاری و همین طور بی صداقتی نسبت به مردم است و همین باعث می شود که مردم همچنان اقبال چندانی به روزنامه ها نداشته باشند.»
او اضافه می کند:«روزنامه نگار هم باید گزارشگر بی طرف رویدادها باشد و هم ناظر و منتقد قدرت.مردم از روزنامه نگاران انتظار دارند که با دقتی موشکافانه دولت را نقد کنند.»

منبع: سایت سپیده دم