• نانوایی ها از گرانی آرد شکایت می کنند، مشتری ها از صف های طولانی ۴۰- ۵۰ نفره. نانوایی ها به کسی بیشتر از ۱۰ نان نمی فروشند، مشتری ها به فرمانداری شکایت می کنند. حلقه آخر این زنجیر، فرمانداری است که با اما و اگر، درخواست های کتبی سراوانی ها را تایید می کند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۰ آبان ۱٣۹۲ -  ۱۱ نوامبر ۲۰۱٣

 نانوایی ها از گرانی آرد شکایت می کنند، مشتری ها از صف های طولانی ۴۰- ۵۰ نفره. نانوایی ها به کسی بیشتر از ۱۰ نان نمی فروشند، مشتری ها به فرمانداری شکایت می کنند. حلقه آخر این زنجیر، فرمانداری است که با اما و اگر، درخواست های کتبی سراوانی ها را تایید می کند.
مردم سراوان از یک ماه پیش تا به حال با مشکل جدی در خرید نان مواجه شده اند. خانواده های پرجمعیت سراوانی که اغلب برای مصرف روزانه یا چند روزشان نیاز به خرید نان در حجم بالا دارند، با جواب منفی نانوایی هایی مواجه می شوند که ساعت پخت نانشان از یک ماه قبل کاهش پیدا کرده. بهانه، کاهش سهمیه آرد از یک سال گذشته و گرانی آرد آزاد است که تنور تعدادی از نانوایی ها را خاموش کرده و تعدادی دیگر از آنها ساعت کارشان را کمتر کرده اند. نتیجه، روزانه ۲-٣ ساعت در صف ایستادن است و سفر به شهرهای اطراف برای خرید نان. تا جایی که برخی از سراوانی ها سفارش نان را به اتوبوس های بین شهری می دهند تا از زاهدان نان بیاورند.
محمد امین دهواری، عضو شواری شهر محمدی، از توابع سراوان به خبرگزاری مهر می گوید: شهر محمدی ۷ هزار جمعیت دارد و بنا بر سرانه تعیین شده باید ۵۲ تن آرد به صورت ماهیانه دریافت کند اما سهمیه این شهر در حال حاضر ٣۰ تن است. این یعنی هر کدام از ساکنان این شهر به جای ۷.۵ کیلوگرم آرد، حدود ۲کیلوگرم سرانه دارند.
در روستاهای اطراف این شهر اوضاع از این هم بدتر است. ساکنان روستای زنگیان به جای دریافت ۲٨ تن آرد که بر مبنای سرانه تعیین شده، فقط ۹ تن آرد دریافت می کنند. یعنی یک سوم میزان تعیین شده.
سراوان هم با جمعیت ۲۰۰ هزار نفری اش تا پیش از هدفمندی یارانه ها به ازای هر نفر ۱۰ کیلو سرانه آرد در طی ماه دریافت می کرد اما این رقم بعد از هدفمندسازی به نفری ۷.۵ کیلو کاهش یافت..رقمی که البته با جمعیت ۱۷۰ هزار نفری این شهر سنجیده می شود و ٣۰ هزار نفر جمعیت جدید یا غیر رسمی شهر را در بر نمی گیرد.
از قاچاق سوخت تا قاچاق نان
فرمانداری معتقد است کمبود نان در سراوان، تقصیر اهالی همین شهر است. چرا که به گفته مسئولان ناظر، بخشی از نان برای خوراک دام ها مصرف می شود و بخشی از آن از مرزها خارج می شود. قاچاقچیان سوخت، همزمان با خارج کردن سوخت از مرزها، نان را هم به آن طرف مرز می برند و قرصی ۲ تا ۵ هزار تومان می فروشند.
البته مشکل به همین جا ختم نمی شود، در استان سیستان و بلوچستان اتباع خارجی و خانواده های بدون شناسنامه ای زندگی می کنند که در سهمیه بندی های استانی به حساب نیامده اند اما بخشی از سرانه آرد استان را دریافت می کنند. به این جمع، نیروهای انتظامی، افراد شاغل در هنگ مرزی و همچنین دانشجویان هم اضافه می شوند که در هیچ کدام از آمارهای جمعیتی استان سیستان و بلوچستان دیده نشده اند.
سیستان و بلوچستان با همه جا فرق دارد
نوید ملازهی عضو شورای اسلامی شهر سراوان معتقد است که مصرف سیستان و بلوچستان با سایر کشور متفاوت است و با وجود اینکه سهمیه آرد در تمام کشور کاهش یافته اما این کمبود به اندازه ای که در این شهرستان زندگی مردم را تحت الشعاع خود قرار داده است در دیگر شهر های کشور مشهود نیست. او می گوید: «در این استان غذای اصلی بسیاری از مردم همراه با نان است و حتی نان به تنهایی وعده غذایی بسیاری از مردم محروم را در بر می گیرد لذا باید سرانه ویژه ای برای سیستان و بلوچستان در نظر گرفت.»
منبع:مهر