اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱٣ آذر ۱٣۹۲ -  ۴ دسامبر ۲۰۱٣

سه شنبه سوم دسامبر ۲۰۱٣ استادان، آموزگاران و دیگر کارکنان دانشگاه ها و کالج ها در اعتراض به افزایش نیافتن حقوق ها متناسب با نرخ واقعی تورم، دست به اعتصاب و تظاهرات زدند. در نتیجه این اعتصاب، کلاس های درس در سراسر دانشگاه ها و کالج ها در انگلستان و اسکاتلند به حالت تعطیل در آمد.
در لندن، استادان و آموزگاران دانشگاه ها و کالج ها به همراه تعداد دیگری از کارکنان، از ساعت ۷ تا ۱۰ صبح در خارج از محوطه این موسسات آموزشی به تظاهرات ایستاده (پیکت لاین) دست زدند و سپس گروهی از آنها در مقابل ساختمان مرکزی دانشگاه های انگلیس (Woburn House ) در مرکز لندن تجمع کردند. در آنجا تعدادی از فعالین و سازمان دهندگان این تجمع برای حضار سخنرانی کردند و سپس تظاهرکنندگان به سمت محل مرکزی تجمع و سخنرانی ها حرکت کردند.
همزمان با لندن، تجمعات و تظاهرات مشابهی نیز در اکثر شهرهای بزرگ بریتانیا برگزار شد.
این اعتصاب در واقع ادامه اعتصاب یک روزه و گسترده ای بود که در روز ٣۱ اکتبر ۲۰۱٣ از سوی اتحادیه های یونیسون (Unison)، یونایت (Unite)، یو سی یو (UCU) و ای آی اس EIS اسکاتلند فراخوان داده شده بود. در آن اعتصاب نیز کلاس های درس دانشگاه ها و کالج ها تعطلیل شد و علاوه بر استادان و معلمان، کارمندان بخش اداری، کارکنان کتابخانه ها و نظافت کنندگان نیز به اعتصاب پیوستند.
دلیل اصلی اعتصاب سوم دسامبر اعتراض به درصد افزایش حقوق ها بود که توسط دولت اعلام اعلام شده است. دولت ائتلافی حزب محافظه کار و لیبرال دموکرات بریتانیا میزان افزایش حقوق در سال جاری میلادی را برای شاغلین در دانشگاه ۱ درصد و برای کارکنان کالج ها ۰.۷ درصد اعلام کرده است. این ارقام، بسیار کمتراز نرخ تورم است: طبق آمار دولتی، نرخ تورم در حال حاضر ۲.۷ درصد و طبق محاسبه اتحادیه های کارگری بین ٣ تا ۴ در صد است. همچنین بنا بر محاسبه اتحادیه های کارگری، در مقایسه با سال ۲۰۰۹، حقوق واقعی آموزگاران و کارکنان کالج ها در حال حاضر ۱۵ درصد و حقوق واقعی استادان و کارکنان دانشگاه ۱٣ درصد کاهش یافته است. به گزارش اتحادیه های کارگری این سیر نزولی در حقوق استادان، آموزگاران و دیگر کارکنان دانشگاهها و کالج ها در حالی صورت گرفته که حقوق و مزایای پرداختی به مدیران این موسسات آموزشی به طور متوسط در سال تحصیلی ۲۰۱۱-۲۰۱۲ بیش از ۵۰۰۰ پوند افزایش داشته است. طبق همین محاسبه، متوسط حقوق و حقوق بازنشستگی مدیران و معاونین دانشگاه ها در حدود ۲۵۰۰۰۰ پوند در سال است.که حدود ده برابر درامد متوسط در انگلستان است.
در سالهای اخیر همزمان با کاهش حقوق واقعی استادان دانشگاه و آموزگاران کالج، شرایط کار انها سخت تر شده و شدت کار بطور شدید افزایش یافته است. این وضعیت به ویژه برای آموزگاران کالج ها به مرز غیر تحمیل رسیده است؛ بطوری که بسیاری از آنها پیش از رسیدن به سن بازنشستگی خود را بطور داوطلب با حقوق کمتر باز نشست می کنند. و گروهی نیز در هراس از اخراج سازی ها کارهای نا تمام زمان کار را به خانه می برند تا تمام کنند یا اینکه با صرف ساعات ها کار اضافی در محل کار و در وقت غیر ادارای آن را به انجام می رسانند، بدون اینکه هیچکدام بابت این اضافه کاری ها دستمزدی دریافت کنند.
دولت با کاستن از دستمزد های واقعی و افزایش شدت و میزان کار توانسته است مقدار ارزش افزوده در بخش آموزش عالی را بالا ببرد. به گزارش وب سایت اتحادیه یونیسون، ارزش افزوده حاصل از کار استادان دانشگاه ها در سال تحصیلی ۲۰۱۱-۲۰۱۲ به بیش از یک میلیارد پوند رسید و هزینه های کارکنان آموزش عالی، نسبت به درآمد از ۵٨ درصد در سال تحصیلی ۲۰۰۱-۲۰۰۲ به ۵۵ درصد در سال تحصیلی ۲۰۱۱ -۲۰۱۲ کاهش یافت.(وب سایت یونیسون ۱۲ نوامبر ۲۰۱٣ ).

دولت بریتانیا همانند بسیاری دیگر از دولت های سرمایه داری از آغاز بحران اقتصادی در سال ۲۰۰٨ یورش گسترده به شرایط کار و سطح معیشت کارگران و کاهش خدماتی رفاهی و اجتماعی را- که به برنامه ریاضت اقتصادی معرف است- در دستور کار خود قرار داد. این سیاست با همان شتاب اولیه تا کنون ادامه یافته است. از آن زمان تا کنون بطور مداوم شرایط کار برای کارگران دشوار تر شده، دستمزد های واقعی کاهش یافته و بطور کلی سطح زندگی اکثریت مردم سیر نزولی داشته است. برای نمونه علیرغم ٣ اعتصاب بزرگ کارگری در سال ۲۰۱۱ ، دولت از طرح بازنشسگتی پیشنهادی خود عقب ننشست و در نهایت آن را قانونی کرد. طبق این قانون، سن بازنشستگی و میزان بیمه پرداختی افزایش و مقدار حقوق بازنشستگی برای اکثریت بازنشستگان کاهش یافت. بطور خلاصه بنا به این قانون، کارگران مجبورند سالهای بیشتری کار کنند، بیمه بازنشستگی بیشتری بپردازند و دست آخر حقوق بازنشستگی کمتری دریافت کنند.
اعتصاب های سراسری و گسترده کارگران و کارکنان بخش های دولتی در سالهای گذشته نشان دهنده مخالفت عمیق و اعتراض شدید کارگران علیه سیاست ریاضت اقتصادی است. با این همه این اعتصاب ها تا کنون در رسیدن به خواسته های خود موفق نبوده و نتوانسته اند دولت را به عقب نشینی وادارند. یکی از دلایل موفق نبودن این اعتصاب ها، نا پیگری و سازشکاری رهبری اتحایدیه های کارگری است .
سران بوروکرات اتحادیه های کارگری اصولا قصد مبارزه جدی علیه یورش بورژوازی را ندارند. آنها تنها زیر فشار اعضای مبارز اتحادیه ها به این اعتصاب ها، آن هم در محدوده معین تن می دهند. در این صورت نیز آنان تنها تا انجا پیش می روند که اوضاع بحرانی نشود و مبارزه به سطوح بالاتری که امکان عقب نشینی و سازش را برای انها سخت تر می کند، ارتقا نیابد. هدف اکثریت سران اتحادیه در این اعتصاب ها به شکست کشاندن یورش کنونی سرمایه داری و پس راندن هجوم دولت نیست، بلکه حداکثر تلاش شان این است که اگر بتوانند از شدت این حملات بکاهند و از این طریق با جلب رضایت بخشی از اعضای اتحادیه ها موقعیت فعلی خود را در اتحادیه ها حفظ کنند. اکثریت نزدیک به اتفاق سران اتحادیه های کارگری از سیاست های و برنامه حزب اپوزیسیون، یعنی حزب کارگر حمایت می کنند؛ حزبی که رسما اعلام کرده مخالفت پایه ای با برنامه ریاضت اقتصادی ندارد بلکه با جنبه هایی از این سیاست و شتاب آن مخالف است. اکثریت رهبران اتحادیه های کارگری می کوشند همین سیاست را در اعتصاب های کارگری به نفع حزب کارگر پیش ببرد.
دولت حامی سرمایه داران با هجوم به شرایط کار و سطح زندگی کارگران و قطع و یا کاهش امکانات رفاهی و اجتماعی می کوشد که احیا و کسب سودها ی کلان برای سرمایه داران را تضمین کند. کارگران در فقدان یک تشکل واقعی و رزمنده کارگری، توان پس راندن این یورش را ندارند و تا زمانی که رهبران کنونی اتحادیه ها بر سر کاراند و بوروکراسی بر اتحادیه ها حاکم است، دولت سرمایه داران اگرچه ممکن است در مواجهه با عتراضات گسترده و سراسری مجبور شود از شتاب سیاست های ضد کارگری خود بکاهد، اما در نهایت برنده این نبرد خواهد بود.

اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران واحد لندن