اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۶ دی ۱٣۹۲ -  ۱۶ ژانويه ۲۰۱۴

 «شما هم به آمار یک ساعت کار در هفته استناد می کنید؟!»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛حدود ۲ هفته پیش مرکز آمار ایران گزارش جدیدی درباره نرخ بیکاری منتشر کرد که بر مبنای آن اعلام شد: نرخ بیکاری پاییز امسال به ۱۰.۴ درصد کاهش یافته است. اعلام این کاهش نرخ و استناد به آن توسط رئیس جمهور و سخنگوی دولت به عنوان یکی از نشانه های بهبود وضعیت اقتصادی کشور در شرایطی صورت گرفت که پیش از این نرخ بیکاری اعلام شده در سال های گذشته با انتقاد جدی کارشناسان درباره تعریف ارائه شده در مورد اشتغال و بیکاری مواجه شده بود و بسیاری از منتقدان دولت گذشته از کارشناسان تا چهره های سیاسی نرخ بیکاری اعلام شده را یکی از اصلی ترین مصادیق آمارهای غلط اقتصادی دولت دهم عنوان می کردند. در چنین شرایطی اگر بتوان کمبود زمان و فرصت اندک برای بازنگری در تعریف نرخ بیکاری را بهانه قابل قبولی برای تغییر نکردن مبنای محاسبه این نرخ بدانیم، قطعاً نمی توان استناد به آن و اعلام خشنودی از کاهش نرخ بیکاری را قابل قبول دانست. در مجموع اشکالات وارد شده به نحوه محاسبه نرخ بیکاری و برخی پیشنهادهای اصلاحی برای محاسبه واقعی تر این نرخ و همچنین اشاراتی به برخی جزئیات کمتر مورد توجه قرار گرفته شد. گزارش های مرکز آمار درباره نرخ بیکاری را که واقعیات بیشتری به جز نرخ بیکاری درباره بازار اشتغال کشور تبیین می کند در قالب نکات زیر می توان بیان کرد:
۱ - نرخ بیکاری بر اساس گزارش رسمی مرکز آمار بر مبنای حداقل یک ساعت کار در هفته محاسبه می شود. یعنی اگر فردی یک ساعت درهفته کار کند، شاغل محسوب می شود. اگر چه در استفاده از این تعریف از شاغل به سازمان جهانی کار (ILO) استناد شده است اما مروری بر تعریف های این سازمان نشان می دهد که این تعریف ملاک حداقلی اشتغال را نشان می دهد، چنان که ملاک های حداکثری نظیر ۲ روز کار در هفته نیز در تعریف های ارائه شده از سوی این سازمان وجود دارد. در این میان با وجود انتقاد کارشناسان نسبت به استفاده از ملاک یک ساعت کار در هفته برای اشتغال هنوز موضع گیری و تصمیم مشخصی در دولت جدید برای ارائه تعریف بومی و یا استفاده از سایر تعریف های بین المللی درباره اشتغال مطرح نشده است.
۲ - بدون تردید استفاده از ملاک های سختگیرانه تر درباره تعریف شاغل، نرخ بیکاری موجود را افزایش خواهد داد و ممکن است دولت جدید از جهت مقایسه ای با مشکل آمارهای نامناسب اشتغال در مقایسه با گذشته مواجه شود و به همین دلیل به تعریف موجود بسنده کند. برای رفع این معضل پیشنهاد می شود علاوه بر اعلام نرخ بیکاری بر اساس سایر تعاریف استاندارد، نرخ بیکاری بر مبنای تعریف یک ساعت کار در هفته نیز ارائه شود تا ضمن ارائه تصویری واقعی تر از وضعیت اشتغال در کشور آمار قابلیت مقایسه خود با گذشته را از دست ندهد.
۳ - واقعیت این است که پدیده اشتغال دارای ابعاد و جزئیات فراوانی است که نمی توان آن را در یک یا حتی ۲ الی ۳ شاخص و نرخ بیکاری محدود کرد. هر چند مرکز آمار ایران در گزارش های فصلی خود صرفاً به ارائه نرخ بیکاری نمی پردازد و آمارهای دیگری نظیر نرخ مشارکت اقتصادی (میزان جمعیت متقاضی کار به نسبت جمعیت در سن اشتغال)، سهم بخش های صنعت، کشاورزی و خدمات و برخی جزئیات دیگر از آمارهای اشتغال را اعلام می کند اما ضرورت دارد به ویژه درباره نرخ بیکاری و جمعیت شاغل طیفی از آمارها براساس میزان اشتغال و کیفیت اشتغال نیز ارائه شود. به ویژه اهمیت کیفیت اشتغال از این جهت است که می توان مشاغل کاذب و همچنین استانداردهایی که در بخشی از مشاغل موجود مورد غفلت قرار گرفته اند را در این آمار مورد اشاره قرار داد. به عنوان مثال میزان اشتغال بدون قرارداد یا با قراردادهای سفید امضا، میزان اشتغال به تفکیک ساعات اشتغال در هفته، میزان اشتغال با دریافتی کمتر از حداقل حقوق که می تواند تصویری واقعی تر و آسیب شناسانه از وضع موجود بازار کار را نشان دهد.
۴ - ضروری است مسئولان اقتصادی گزارش های موجود مرکز آمار درباره نرخ بیکاری را با دقت بیشتر و تمرکز بر برخی جزئیات آن مشاهده کنند چرا که برخی پیشنهادهای قبلی نگارنده درباره استانداردشدن تعاریف اشتغال و بیکاری در لابه لای گزارش های مرکز آمار وجود دارد و فقط کافی است شفاف تر و با صراحت بیشتر در این گزارش ها مورد توجه قرار گیرد. به عنوان مثال در آخرین گزارش منتشر شده مرکز آمار با عنوان «چکیده نتایج طرح آمارگیری نیروی کار پاییز ۹۱» و همچنین گزارش های قبلی مرکز آمار درباره نرخ بیکاری فصل های قبل از آن آماری تحت عنوان «سهم اشتغال ناقص» آمده است که عبارت است از نسبت جمعیت دارای اشتغال ناقص به جمعیت شاغل، براساس تعریف مرکز آمار افراد دارای اشتغال ناقص شامل تمام شاغلانی است که در هفته آمارگیری کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار کرده باشند و خواهان انجام کار بیشتر در هفته باشند.
براساس گزارش مرکز آمار این افراد ۹.۲ درصد کل شاغلان کشور را تشکیل می دهند که نشان می دهد علاوه بر ۲میلیون و ۴۰۰هزار بیکاری که درآمار رسمی آمده است بیش از یک میلیون و ۹۰۰هزار نفر نیز اشتغال ناقص دارند، لذا تقاضای فعلی کار فقط شامل ۲میلیون و ۴۰۰هزار نفر نیست بلکه تقاضای اشتغال ناقص برای فعالیت بیشتر را نیز باید به تقاضای فعلی اشتغال اضافه کرد.
در هر صورت ضروری است مرکز آمار در دوره فعالیت دولت تدبیر و امید و در شرایطی که دولت شفافیت و ارائه آمارهای صحیح را یکی از اصول خود اعلام کرده است به سمتی حرکت کند که آمارها بتوانند تصویر دقیقتر و واقعی تری از اقتصاد ایران به ویژه بازار اشتغال ارائه دهند تا تصمیم سازان در دولت و کارشناسان در مراکز علمی بتوانند با نگاه دقیقتر به این عرصه تدابیر کارآمدتری برای رفع معضل بیکاری ارائه دهند.

کیهان:جمعیت، فرهنگ و ارتش آمریکا!
«جمعیت، فرهنگ و ارتش آمریکا!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد صرفی است که ر آن می خوانید؛رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیرشان با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی، سه عبارت تکان دهنده و مسئولیت آفرین بر زبان آوردند. ایشان درباره تولید اسباب بازی جذاب فرمودند؛ «حرص خوردم»، درباره تهاجم زبان های خارجی به ادبیات فارسی؛ «احساس خطر می کنم» و درباره موضوع جمعیت؛ «وقتی انسان درست به عمق آن فکر می کند، تن او می لرزد»!
رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیرشان با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی، سه عبارت تکان دهنده و مسئولیت آفرین بر زبان آوردند. ایشان درباره تولید اسباب بازی جذاب فرمودند؛ «حرص خوردم»، درباره تهاجم زبان های خارجی به ادبیات فارسی؛ «احساس خطر می کنم» و درباره موضوع جمعیت؛ «وقتی انسان درست به عمق آن فکر می کند، تن او می لرزد»!
این عبارت ها در حالی بیان شده است که ایشان در برابر شدیدترین فشارهای سیاسی، تحریم های اقتصادی و تهدیدهای نظامی دشمن، با لحنی قاطع به مقاومت و پیروزی اشاره فرموده و همچون حضرت امام (ره) تاکید کرده اند؛ دشمن هیچ غلطی نمی تواند بکند.
حال سوال اینجاست که گستردگی، عمق و تبعات موضوعات فوق که در حوزه فرهنگ دسته بندی می شوند، چیست که اینچنین موجب نگرانی و اعلام خطر شده است؟ این خطر تا جایی است که ایشان در همین دیدار از شورای عالی انقلاب فرهنگی به عنوان «قرارگاه مرکزی» یاد کرده و تاکید می کنند ما در حال کارزار فرهنگی هستیم و این کارزار دشوارتر و البته پیچیده تر از میدان نبرد نظامی است.
رئیس جمهور آمریکا در آخرین سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل مدعی شد؛ واشنگتن به دنبال تغییر حکومت ایران نیست. این اظهارنظر به ظاهر زیبا، به مذاق برخی جریانات خوش آمد که آمریکا سر آشتی دارد و پس از سه دهه، لطف کرده! و از تلاش برای براندازی جمهوری اسلامی ایران منصرف شده است! آیا به راستی چنین است؟ بله! آنها از براندازی سخت و نیمه سخت ناامید شده اند، چرا که بارها و بارها و از راه های گوناگون این هدف را دنبال کرده و به نتیجه نرسیدند که آخرین و شاید پیچیده ترین آنها فتنه ٨٨ بود. اما کارزار فرهنگی همچنان و با شدت و حدتی بیشتر در دستور کار آنان است. برای روشن تر شدن این موضوع و پاسخ به چرایی اعلام نگرانی شدید حضرت آقا در موضوعات فرهنگی، در حد بضاعت خود، نگاهی می اندازیم به موضوع جمعیت.
با اعلام سیاست جدید جمعیتی کشور طی چند ماه اخیر از سوی رهبر معظم انقلاب و هشدار ایشان نسبت به عواقب بلند مدت کاهش و پیری جمعیت، موج گسترده و مداومی از تخریب و عملیات روانی از سوی رسانه های معاند و بیگانه در این موضوع آغاز شد که همچنان نیز ادامه دارد.
نگاهی به چند نمونه از تیترها و محتوای این موج سنگین عملیات روانی بیندازید؛ «تا سه دهه دیگر ایران دارای رشد منفی جمعیت نخواهد شد و نگرانی ها در این باره نیز اشتباه است»، «کارزار «گمراه سازی» در سیاست جمعیتی ولی فقیه»، «امروز انسان ایرانی مثل خیلی از انسان های دیگر جامعه مدرن خواستار رفاه بیشتر و کیفیت زندگی هستند در حالی که این سیاست در واقع کاهش کیفیت زندگی به قیمت افزایش جمعیت کشور است»، «جمعیت ایران کم یا زیاد بشود سودی به نفع مردم و سطح درآمدشان ندارد»، «وداع با تنظیم خانواده؛ افزایش اجباری جمعیت!»، «زن ستیزی و شیعه سالاری در فرمان رهبر برای افزایش جمعیت»، «چرا کشوری که افق برنامه ریزی در آن حتی ۵ ساله هم نیست نگران افت جمعیت در ۶۰ تا ۹۰ سال دیگر است؟»، «برنامه افزایش جمعیت در ایران- غیر ضروری و بحران ساز؟»، «فتوا و حکم حکومتی برای فرزند بیشتر» و بالاخره این راهکار مشعشع؛ «ایران نیز اگر روزی با کاهش جمعیت مواجه شد می تواند با اعطای شهروندی به همسایگان افغان، این کاهش را جبران کند که بسیار انسانی تر و معقول تر است.»!!
حملات رسانه ای در این خصوص در چند محور خلاصه می شود؛ افزایش جمعیت یک سیاست دستوری و اجباری است، باعث کاهش رفاه مردم می شود، به زیان ملت است، ضد زنان است، منطقی نبوده و اصلاً لزومی ندارد!!
این در حالی است که رسانه ها و صاحب نظران داخلی بسیار کمتر به آن پرداخته و اغلب کسانی هم که به این موضوع ورود پیدا کردند از زاویه «اقتصاد» بوده و تأثیر و تأثر اقتصاد بر جمعیت را مورد کنکاش قرار دادند. در این که میان این دو مقوله رابطه وجود دارد شک و تردیدی نیست اما باید به این نکته بدیهی توجه داشت که در صورت کاهش جمعیت و تبدیل ایران اسلامی به یک کشور با جمعیت پیر، چرخ های اقتصادی نیز با کندی حرکت و در مواردی توقف این چرخه روبرو خواهد شد و این، پدیده غیر از فاجعه اقتصادی نمی تواند معنی و مفهوم دیگری داشته باشد. اگرچه در کوتاه مدت و با نگاه نزدیک بین بعید نیست که کاهش جمعیت با سهم بیشتر خانوارها در توزیع امکانات همراه باشد ولی این مرحله گذرا- که در پیدایش آن نیز تردیدهای جدی هست- پی آمدی سخت و نفس گیر به دنبال دارد... که بحث جداگانه ای می طلبد.
و اما، ساده انگاری خطرناکی است اگر گمان کنیم آنچه به مثابه موجی از تخریب و هجمه علیه افزایش جمعیت ایران اسلامی در رسانه های بیگانه مشاهده می شود، تنها موجی ژورنالیستی و زودگذر است. رسانه ها در خط مقدم اند و نوک کوه یخی شناور هستند که چندین برابر آنچه از آن در معرض دید است، در زیر آب پنهان است.
موسسات خارجی متعددی - از جمله «پاپیولیشن رفرنس» و موسسه ملی جمعیت شناسی پاریس - در حال کار بر روی جمعیت ایران و اثرات کوتاه و بلندمدت تغییرات جمعیتی در کشور ما هستند. بخشی از نتایج پژوهش های آنان به طور عمومی منتشر و بخش های عمده و بخصوص تجزیه و تحلیل های آن، منتشر نمی شود. اما شاید عجیب ترین و تکان دهنده ترین موردی که بعید است به ذهن ما خطور کرده باشد؛ پژوهش و تحلیل ارتش آمریکا روی مسئله جمعیت ایران و نتایج آن است که با حساسیت ویژه ای دنبال شده است. این موضوع را مایکل روبین، تحلیلگر سرشناس آمریکایی، چندی پیش در یادداشتی در «کامنتری مگزین» فاش کرد. عنوان یادداشت وی هم قابل تامل است؛ «پرتگاه جمعیتی ایران»!
روبین در این یادداشت اذعان می کند پژوهشی را در زمینه جمعیت ایران به انجام رسانده و نتایج مفصل آن را در اختیار «دفتر مطالعات نظامی خارجی ارتش آمریکا» قرار داده است. وی با تیزبینی موذیانه ای از روند کاهش جمعیت ایران ابراز خشنودی می کند و می نویسد؛ علت بنیادی کاهش تمایل به فرزندآوری، ناشی از گرایش های غربی است و برنامه ریزان و دولتمردان آمریکایی را به گسترش فرهنگ غرب در ایران توصیه کرده و اطمینان می دهد؛ «با کار و سرمایه گذاری در این زمینه، حتی در آینده می توان شاهد برچیده شدن جمهوری اسلامی بود»!
ارتش آمریکا که به ظاهر باید برای حمله موشکی و هوایی و پیش دستانه و غافلگیرانه به ایران برنامه ریزی کند اما در پی ناکامی سی و چند ساله از جنگ سخت، امروزه به دنبال براندازی جمهوری اسلامی از طریق تهاجم فرهنگی و تاثیر آن بر حوزه های مختلف فرهنگی، از جمله مهار جمعیت ایران از طریق گسترش فرهنگ زندگی غربی است! تهاجمی که هشدار آن را رهبر انقلاب دو دهه پیش دادند و باز در همین دیدار فرمودند تا اروپایی ها نگفتند آمریکا به ما تهاجم فرهنگی می کند، برخی ها در داخل کشور خودمان آن را قبول نکردند!
سایه این تهاجم فرهنگی تنها بر سر موضوع جمعیت، سنگینی نمی کند و شاید برایتان جالب باشد که آنها، آمریکایی ها برای برنامه هسته ای ما نیز پروژه مشابهی را دنبال می کنند.
حتما فراموش نکرده اید سخن چندی پیش اوباما در مرکز سابان را؛ اگر می توانستیم، تک تک پیچ و مهره های برنامه هسته ای ایران را باز می کردیم! اما این کار مقدور نیست.
ژاکز هایمن - نویسنده و پژوهشگر برجسته آمریکایی - چندی پیش در مجله فارن افرز، در گزارشی به موضوع هسته ای ایران می پردازد و اذعان می کند راهکارهای مختلف غرب برای جلوگیری از پیشرفت فناوری هسته ای ایران تاکنون ناموفق بوده و حتی ترور دانشمندان اتمی جمهوری اسلامی بوسیله اسرائیل هم نتوانسته در این راه مانعی ایجاد کند. وی سپس توسل به ابزار فرهنگی را پیشنهاد می کند و می گوید؛ «دگرگونی فرهنگی در نظام هسته ای ایران رویایی دست نیافتنی نیست.» پس به جای کشتن دانشمندان ایرانی فرهنگ غربی را در میان مردم ترویج کنید تا نسل های بعدی دانشمندان ایرانی برای غرب مشکل آفرین نباشند!
راهکار او ساده، کم هزینه و البته بسیار خزنده و فریبنده است. آمریکا باید تعامل علمی در زمینه فناوری هسته ای را با ایران و کار با دانشمندان ایرانی را آغاز و از این طریق نسلی از دانشمندان هسته ای را با گرایشات غربی، جایگزین نسل انقلابی فعلی کند! این بهترین و مطمئن ترین راه برای پیشگیری از پیشرفت های پرشتاب ایران و از جمله دستاوردهای هسته ای است!
تامل در چنین موضوعات و مباحثی فلسفه برخی مواضع به ظاهر نرم واشنگتن را آشکار می کند. همچنین حکمت نهفته در سخنان رهبری را. معظم له در دیدار روز پنج شنبه با مردم قم به مناسبت ۱۹ دی فرمودند؛ «کسی توهم نکند که آن کسانی که در مقابل انقلاب اسلامی با همه قوا ایستاده بودند، امروز منصرف شده اند؛ نه، امروز هم ایستاده اند؛ منتها هر دشمنی اگر چنانچه ناچار شد، عقب نشینی می کند؛ اگر مجبورشان کردید و وادارشان کردید به عقب نشینی، ناچار عقب نشینی می کنند؛ اما از دشمنی منصرف نمی شوند؛ امروز مسئله در دنیا این است. دشمن را باید شناخت، جبهه دشمن را باید شناخت، لبخند دشمن را نباید جدی گرفت، نباید فریفته آن شد.»

جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی هفته
«تحلیل سیاسی هفته»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛هفته جاری با طلیعه سالروز آغاز امامت دادگستر جهان و منجی عالم بشریت حضرت بقیه الله الاعظم(ع) آغاز شد و از حال و هوای خاصی برخوردار بود، کما اینکه این روزها نیز به دلیل فرا رسیدن میلاد خجسته رسول خاتم حضرت محمد مصطفی(ص) و سلاله پاکش حضرت امام جعفر صادق(ع) ویژگی و مبارکی برجسته ای دارد.
در این هفته ایران و گروه ۱+۵ به توافق رسیدند که برنامه اقدام مشترک یاهمان توافقنامه ژنو را از روز سی ام دی ماه اجرایی کنند. این توافق پس از یک تلاش طولانی و مذاکرات سخت و فشرده حاصل شد و اولین گام از توافقنامه ژنو است که طرفین باید ظرف مدت شش ماه آنرا عملی سازند. دو طرف در این مدت به منظور اعتماد سازی مبنی بر ماهیت صلح آمیز برنامه های هسته ای ایران و تعلیق تحریم ها، باید گام هایی را بردارند تا بتوانند وارد مذاکرات اصلی و گام نهایی یعنی لغو کامل تحریم ها شوند.
هر چند طرفین این توافق ممکن است تفسیرهای متفاوتی را از توافقنامه برای توجیه افکار عمومی و گروههای فشار داخلی ارائه کنند ولی متنی که به امضای طرفین رسیده نشان می دهد که بازی "برد - برد" برای رسیدن اطراف توافق به خواسته های خود، محقق شده است.
هفته جاری دیدار رئیس و اعضای شورای اسلامی شهر تهران به همراه شهردار و معاونین وی با رهبر معظم انقلاب و رهنمودهای ایشان به تیتر برجسته رسانه ها تبدیل شد. در این دیدار حضرت آیت الله خامنه ای با تکیه بر کلید واژه "مدیریت جهادی"، خواستار حاکم شدن این معنا با تمام جوانب و ظرایف آن، در سیستم مدیریت کشور و ارائه خدمت به مردم شدند.
ایشان رمز موفقیت در کارها را مدیریت جهادی دانستند و تاکید کردند: اگر مدیریت جهادی یا همان کار و تلاش با نیت الهی و مبتنی بر علم و درایت حاکم باشد، مشکلات کشور، در شرایط کنونی فشارهای خباثت آمیز قدرتهای جهانی و در شرایط دیگر، قابل حل است و کشور حرکت رو به جلو را ادامه خواهد داد.
در این هفته مسئولان دولت یازدهم اولین سفر استانی خود را با سفر به استان خوزستان آغاز کردند و دکتر حسن روحانی به همراه برخی از وزرا برای رسیدگی به مسائل و مشکلات استان وارد اهواز شدند، استانی که باوجوددار بودن امکانات و ثروت خداداری فراوان، باکمبودهای متعددی دست و پنجه نرم می کند.
سفرهای استانی سران و مسئولان سیاسی کشور تا پیش از دولت های نهم و دهم بخشی از برنامه عادی آنها برای سرکشی و نظارت بر وضعیت مناطق مختلف کشور و دیدار با مردم بود. اما پس از دو دوره ریاست جمهوری "محمود احمدی نژاد"، سفرهای استانی شکل و رنگ دیگری به خود گرفت. به اعتقاد بسیاری از ناظران، چهار دوره سفرهای استانی در دولت های نهم و دهم گر چه خالی از رهاورد نبود اما برآیند کلی آن، تصویب صدها پروژه عمرانی بدون کارشناسی و مبتنی بر تصمیم های هیجانی و احساسی، دادن وعده های بلندپروازانه و ایجاد امید واهی به مردم، راه اندازی مانور تبلیغاتی به جای رسیدگی دقیق به مشکلات، کلنگ زنی های عجله ای بدون در نظر گرفتن ظرفیت های آمایشی و پیمایشی زمین، پرداخت پول های بی حساب و کتاب و صرف هزینه های سنگین سفر بود. از این رو مردم ایران از دولت امید و تدبیر انتظار دارند ا گر بناست رسیدگی به مسائل و مشکلات استانها ادامه یابد، از سفرهای تکراری، نمایشی و بی فایده و در عین حال پرهزینه پرهیز شود و این بار سفرهایی برنامه ریزی شود که به دور از هیجان و شعار، با شناسایی دقیق مشکلات، به استفاده از ظرفیت های توسعه استانها بیانجامد.
در صحنه بین المللی، تازه ترین تحولات در بحران سوریه، مرگ شارون، اقدامات تروریست ها در استان های سنی نشین عراق و همه پرسی قانون اساسی مصر، مهم ترین رویداد های هفته را تشکیل می دادند. در سوریه، همزمان با ادامه درگیری ها درصحنه نبرد که با تداوم پیشروی ارتش به ویژه در استان حلب همراه بود، تحرکات برای برگزاری نشست ژنو ۲ نیز افزایش یافت. گزارش های رسیده از مناطق درگیری حاکی است که ارتش بخش های بیشتری را از چنگ تروریست ها خارج ساخته است. در همین حال، درگیری های داخلی میان شورشیان شدت گرفته که در جریان آن ها صدها نفر کشته شده اند. از طرف دیگر، وجوداختلافات گسترده میان مخالفان دولت سوریه شرکت معارضان دراجلاس ژنو ۲ را بلاتکلیف گذاشته است.
در همین حال، وزیر خارجه آمریکا در جریان دیدار با لاوروف همتای روسی اش و اخضر ابراهیمی نماینده سازمان ملل در سوریه اعلام کرد که از ایران نیز برای شرکت در اجلاس ژنو دعوت می شود بااین شرط که ایران مصوبات ژنو ۱ را بپذیرد. جمهوری اسلامی ایران بارها اعلام کرده است برای شرکت در اجلاس ژنو ۲ هیچ پیش شرطی را نمی پذیرد، زیرا پذیرش مصوبات اجلاس ژنو ۱ به معنای رسمیت بخشیدن به تروریست ها و نفی حاکمیت دولت سوریه است.
این هفته آریل شارون، صهیونیست جنایتکار و یکی از بانیان شکل گیری موجودیت رژیم صهیونیستی و بقای آن، به هلاکت رسید. مرگ شارون، خشنودی فلسطینی ها، جهان اسلام و ملت های آزاده جهان را در پی داشت. با اینحال سران آمریکا و اروپا مرگ شارون را تسلیت گفتند و ازمرگ وی ابراز تاسف کردند. غرب در زمان حیات این صهیونیست شرور از وی حمایت کرد و از اینرو در جنایات وی شریک است. شارون به دلیل جنایات گسترده ای که مرتکب شد تمام ویژگی های جنایتکار جنگی را داشت ولی غرب نه تنها مانع از آن شد که شارون به پای میز محاکمه کشیده شود بلکه با تمام امکانات از وی حمایت کرد. از این رو قابل انتظار است اینک که این صهیونیست جانی به هلاکت رسیده است، غرب به توجیه اقدامات شرارت آمیز او بپردازد، تا خود را از رسوایی بین المللی دور سازد.
این هفته، تحولات عراق همچنان تحت تاثیر تحرکات تروریست ها در برخی مناطق سنی نشین بود. ارتش عراق اعلام کرد که برای جلوگیری از آسیب رسیدن به شهروندان عادی که تروریست ها آنها رابه عنوان سپر قرار داده اند در حمله به شهرهای مذکور و تار و مار کردن تروریست ها ملاحظه خواهد کرد. همزمان،دولت عراق اسنادی رامنتشر ساخت که دخالت عربستان در اقدامات تروریستی عراق و حمایت مالی ریاض از تروریست ها را مورد تاکید قرار می داد.
این هفته دولت دست نشانده نظامیان در مصر،همه پرسی پیش نویس قانون اساسی جدید را در حالی برگزار کرد که اخوان المسلمین به عنوان بزرگترین تشکل سیاسی مصر آن راتحریم کرده بود. جنبش "۶ آوریل" نیز که در سرنگونی مبارک نقش موثری داشت ازجمله تحریم کنندگان این همه پرسی بود.
به دلیل مخالفت های شدید، دولت تدابیر نظامی گسترده ای را برای برگزاری این انتخابات برقرارساخته بود. دولت شمار مشارکت کنندگان در همه پرسی را "خوب" توصیف کرد در حالی که منابع خارجی و حتی غربی این ادعای دولت را تایید نکردند و منابع مستقل گفته اند استقبال از این همه پرسی را "سرد و کم رنگ" عنوان کرده اند.
نظامیان که از حمایت های اعلام نشده قدرت های استعمارگر بین المللی به ویژه آمریکا برخوردار هستند درصدد می باشند با تصویب پیش نویس قانون اساسی مورد نظر خود، اسلام گرایان را از شرکت در فعالیت های سیاسی منع نمایند و خود در درازمدت حاکم بلامنازع مصر شوند. با اینحال، تداوم اعتراضات گسترده در مصر بیانگر این واقعیت است که بسیار بعید است مصری ها اجازه دهند خواب کودتاچیان تعبیر شود و دیکتاتوری دیگری به جای رژیم خودکامه مبارک استقرار پیدا کند.

سیاست روز:نگاهی بر یک همه پرسی
«نگاهی بر یک همه پرسی» عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم علی تتماج است که ر آن می خوانید؛همه پرسی قانون اساسی جدید مصر از دو روز پیش در مصر آغاز شده است. در روزهای گذشته در خارج از مصر این همه پرسی برگزار شد.
قانون اساسی مذکور در حالی تدوین شده است که در دوران مرسی نیز قانون اساسی جدید مصر اعلام و به تایید مردم رسیده بود و اکنون کودتاگران علیه دولت قانونی مرسی، به دنبال قبولاندن قانون جدید به مردم مصر می باشد. این همه پرسی در شرایطی برگزار می شود که در قبال آن یک نکته مهم مشاهده می شود و آن برگزاری تظاهرات مردمی علیه این همه پرسی و نیز رای منفی مصری های خارج از مصر به این همه پرسی است چنانکه در عربستان عنوان شد صرفا ۷ درصد در این همه پرسی حضور یافته اند.
برخی بر این امر تاکید دارند که اگر حاکمان کنونی مصر به پرونده سازی و اعلام آرای ساختگی نپردازند حتی احتمال رای منفی مردم به قانون اساسی جدید دور از ذهن نمی باشد. حال این سوال مطرح است که ریشه مخالفت مردم با این قانون چیست و چرا استقبال مردمی از آن پایین می باشد؟ در پاسخ به این پرسش یک نکته مهم بی اعتمادی مردم به حاکمان جدید و نیز عوامل تدوین این قانون می باشد.
مردم مصر که با سرنگونی مبارک به دنبال تحقق آرمان ها و حقوق خود بودند اکنون با سرنگونی مرسی شاهد تکرار حاکمیت ارتش و بازماندگان دوران حکومت مبارک می باشند لذا یا از حضور در همه پرسی خودداری می کنند و یا اینکه اعتراض خیابانی به همه پرسی را در پیش گرفته اند.
نکته بسیار مهم دیگر مخالفت مردم با ماهیت این قانون است. بر اساس قوانین جدید، مصر باردیگر به دوران مبارک باز می گردد بگونه ای که هیچ تشکل اسلامی و دینی حق فعالیت ندارد و عملا مطالبات اسلامی مردم حذف گردیده است.
مردم مصر تاکید دارند که از محورهای مبارزاتی آنها با مبارک را احیای شریعت اسلام با محوریت مبارزه با استبداد داخلی و استعمار خارجی تشکیل می داد حال آنکه قانون اساسی جدید تمام این اصول را حذف کرده است.
با توجه به این شرایط می توان گفت که اعتراض های مردمی به همه پرسی و نیز عدم حضور آنها پای صندوق ها بر خلاف آنچه حاکمان کنونی مصر و متحدان غربی و عربی آنها ادعا می کنند نه برگرفته از رفتار حامیان مرسی بلکه به دلیل مخالفت مردم با شرایط حاکم بر کشورشان بویژه عدم توجه به مبانی و اصول اسلامی در قانون اساسی جدید است که مصر را به دوران مبارک باز می گرداند؛ لذا می توان گفت مردم برای اسلام خواهی به مقابله با قانون اساسی جدید روی آورده اند نه صرفا برای حمایت از اخوان بگونه ای که در صورت عدم سند سازی و رای سازی از سوی ارتش احتمال شکست همه پرسی قانون اساسی دور از ذهن نخواهد بود.

وطن امروز:توهین دیکتاتورهای روشنفکرنما
«توهین دیکتاتورهای روشنفکرنما»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم محسن جندقی است که در آن می خوانید؛ مشاور ارشد روحانی که از همان اول به عنوان ابوالمشاغل دولت یازدهم معروف شد، در گفت وگو با یک روزنامه اصلاح طلب به نیمی از مردم ایران توهین کرده و گفته ۵/۴۹ درصد مردم (آنهایی که به روحانی رای ندادند) حامی بی قانونی هستند! هر انسان عاقلی می داند که از این حرف بوی دیکتاتوری به مشام می رسد. جالب اینکه بسیاری از کسانی که به روحانی رای داده اند به هیچ عنوان این حرف را قبول ندارند و این سخن را توهین آمیز تلقی می کنند. آقای اکبر ترکان به غلط فکر می کند آن ۷/۵۰ درصدی که به آقای روحانی رای داده اند نیز با عقیده وی موافق هستند و یک حمایت ۱٨میلیون نفری را پشت سر خود می بیند. گویا جریان فکری هوادار روحانی خیلی زود «اشتباه کردن» را آغاز کرده و قصد دارد فصل نوینی از دیکتاتوری و خودرایی را به نمایش بگذارد. اصلا شرط بقای این جریان آن است که از موضع قدرت به همه مسائل نگاه کند و همواره طلبکار باشد. البته این طلبکار بودن و دیکتاتوری در لباس روشنفکری میراث سال های نه چندان دور است اما این پدیده «توهین به غیر» در حال رشد و تعمیم به همه بدنه دولت یازدهم است. جمله طلایی این پدیده همان است که رئیس جمهور سابق آمریکا گفته بود: «هرکس با ما نیست علیه ماست.» حالا حلقه نزدیک به رئیس جمهور این جملات بی ادبانه و گستاخانه را به راحتی هر چه تمام تر عنوان می کند. خط فکری این جریان آن قدر بی منطق است که خیلی از خودی های آنها نیز نمی توانند این مساله را این قدر لخت و عریان اظهار کنند.
دیکتاتورهای روشنفکرنما معتقدند به «روشنفکری آن است که من می گویم؛ بهترین اعتقاد آن است که من می گویم؛ آینده خوب آن است که من ترسیم می کنم؛ آدم بد کسی است که با من نیست؛ آدم خوب کسی است که با من است؛ کسی که دوست من نیست دشمن من است؛ کسی که به من رای می دهد طرفدار قانون است؛ کسی که به من رای نمی دهد هوادار بی قانونی است؛ اعتقادات خوب آن است که من معتقدم؛ انحراف آن است که غیر از خطوط فکری من است؛ راه درست آن است که من می روم؛ هنر آن است که من دوست دارم؛ اقتصاد با برنامه من رشد می کند؛ بودجه موفق را من تهیه می کنم؛ قانون آن است که من می گویم؛ انتقاد تا جایی خوب است که من نقد نشوم؛ آزادی تا جایی آزاد است که به من بر نخورد.»
شاید باورتان نشود اما واقعا این جریان چنین تفکری دارد و هیچ کس را قبول ندارد. جالب اینکه آنها با پررویی هر چه تمام تر کسانی را که مثل خود فکر نمی کنند دیکتاتور می خوانند. مثال بارز این موضوع رفتار این جریان فکری بعد از انتخابات ۱٣٨٨ بود که روی بی قانونی را کم کردند و حالا با بازگشت به قدرت دیگران را متهم به بی قانونی می کنند(!)
آنها برای اینکه حرف خود را به کرسی بنشانند باید دیگران را نفی کنند و پست و ذلیل جلوه دهند. توهین سریع القلم به تاکسیرانان از جمله این اقدامات است که زنگ بازگشت بورژوا را به صدا درآورد. آنها فقط با عامه مردم کار ندارند؛ توهین های بی سابقه به مجلس و نمایندگان مردم نیز در نوع خود جالب است. روحانی از همان روز اول سخن از تعامل با نمایندگان می زد اما مجلس همین وظایف نظارتی را که انجام داد صدای آقایان و البته خانم های حامی این جریان فکری درآمد که چرا مجلس سنگ جلوی پای دولت می اندازد. آنها دستور برخورد با ویژه خواری و رانت خواری می دهند اما وقتی یکی از نمایندگان از رانت موجود در دولت گزارش می دهد آن را توهم می خوانند و حتی از این رانت حمایت هم می کنند؛ وقتی نمایندگان سوال می کنند، این اقدام را سیاسی کاری می خوانند؛ وقتی نمایندگان اخطار می دهند می گویند به آن توجه نکنید؛ می گویند نقد آزاد است اما حق ندارید ما را نقد کنید؛ درباره آزادی مطبوعات سخن می گویند اما نشریه ای را می بندند و به بقیه منتقدان اخطار می دهند و پرونده شان را به دادگاه می فرستند؛ درباره تخلفات یک پرونده قدیمی مصوب می کنند که درباره این مورد نوشته نشود؛ درباره توافق ژنو می گوییم اما پاسخ می شنویم که شما در راستای رسانه های صهیونیستی قلم می زنید. درباره این گفته شان که سیستم دفاعی ایران با یک بمب از کار می افتد انتقاد می کنیم می گویند شما منظور ما را نفهمیدید؛ می گوییم با توافق امتیازاتی که به غرب دادیم بسیار بیشتر از امتیازاتی است که گرفتیم می گویند اشتباه می کنید توافق ژنو یعنی تسلیم شدن قدرت های بزرگ در برابر ایران.
دولت یازدهم ۵ ماه است که روی کار آمده اما همان طور که به مسوولان دولت قبل هشدار دادیم به دولتمردان فعلی نیز توصیه می کنیم به جای حاشیه و پرداختن به مسائلی که هیچ دردی را دوا نمی کند تمرکز خود را روی اقتصاد و معیشت مردم بگذارند. روحانی در روز پنجاهم آغاز به کار دولت یازدهم ادعا کرد که دولت وی به اندازه ۵۰۰ روز در سیاست خارجی کار کرده است اما الان باید به ایشان بگوییم دوستان شما در این مدت ۵ ماه به اندازه ۵ سال حاشیه ایجاد کرده و به مردم توهین کرده اند. این اتفاق ها آینده خوبی را برای دولت یازدهم ترسیم نمی کند و اگر مسوولان واقعا می خواهند برای این ملت کاری کنند لااقل به آنها احترام بگذارند. اصلا ما اقتصاد و معیشت نمی خواهیم اما می توانیم انتظار داشته باشیم که دولتمردان از حلقه ای که برای خود به وجود آورده اند خارج نشوند و به مردم توهین نکنند. نمی توانیم؟

رسالت:دو راهی عزت و ذلت
«دو راهی عزت و ذلت»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمود فرشیدی است که در آن می خوانید؛برای عبور از مشکلات باید با ایمان راسخ و بصیرت نسبت به دشمن و فراموش نکردن دشمنی او، بر توانایی ها و ابتکارهای داخلی ملت و استعدادهای جوان تکیه کرد و به خارج چشم ندوخت.
"مقام معظم رهبری"
پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، سردمداران حکومت، کلید حل مشکلات کشور را در خارج از کشور جستجو می کردند چرا که نه پایگاهی در میان مردم داشتند و نه قدرت مردم را باور داشتند، اما حضور یکپارچه ملت و به کرسی نشاندن خواسته هایش و سرنگون ساختن رژیم وابسته، علی رغم حمایت
همه جانبه تمام قدرتهای آن روز جهان، آن تفکر سرسپردگی و خود باختگی را بر هم زد و ثابت کرد که کلید حل مشکلات ملت، در دست خود ملت است و این راه حل جدید، سی و پنج سال است که کارآیی خود را به اثبات رسانیده است و مردم ایران دشوارترین شرایط را تحمل کرده اند تا از دستاورد عزت و استقلال خود پاسداری نمایند و در برابر خون شهیدان، مدیون نشوند و این پایداری بر دفاع از عزت دینی و غرور ملی محدود به نسل یا قشری خاص نیست و زن و مرد و پیر و جوان و دانش آموز و معلم و کارگر و دانشمند، هر کدام نهایت توان خویش را تا سرحد شها دت، برای سربلندی ملت ایران در برابر دشمنان به میدان می آورند.
البته این سنتی الهی است که هر فرد و ملتی براساس فطرت ذاتی از هویت و عزت خود در برابر استیلای بیگانه دفاع می کند، اما در ایرانیان مسلمان که حیاتشان با آموزه های قرآن و مکتب اهل بیت(ع) شکل گرفته و درهم آمیخته است، عزت طلبی و احتراز از تسلط بیگانه(۱)، فلسفه زندگی آنان است و از کودکی با هشدار "هیهات مناالذله" امام شان تربیت شده اند و آموخته اند که عزت حقیقی در دست خداوند تبارک و تعالی است(۲)
و هر کس از غیر خداوند جستجوی عزت کند، ذلیل(٣) و هلاک(۴) خواهد شد و رهبران الهی به ما تذکر داده اند که خداوند تمامی امور مومن را به او تفویض فرموده اما به او اجازه نداده است که خود را در موضع ذلت قرار دهد.(۵)
علیرغم این مبانی اعتقادی و ریشه های فرهنگی روشن و مستحکم، گاهی برخی سیاستمداران در مواجهه با نظام سلطه جهانی مواضع ذلیلانه ای اتخاذ می کنند که انسان در برابر ارواح شهدا شرمنده می شود. باید از اینان پرسید که آیا دشمنان نظام اسلامی را کافر نمی دانند؟ یا امید به اصلاح و هدایت آنان دارند؟ یا دچار این توهم شده اند که دشمنان انقلاب اسلامی، امروز از دشمنی خود منصرف شده اند؟ شاید هم این موضعگیری خود را ذلت نمی انگارند یا خدای ناکرده در برابر ابهت شیطانی دشمن مرعوب شده اند و یا مدتهاست مسیر زندگانی خویش را به گونه ای زاویه دار با سبک زندگی اسلام و نظام اسلامی تعریف و تنظیم کرده اند و آنچنان اسیر چرب و شیرین دنیا شده اند که اینک به نقطه انکار محکمات قرآن رسیده اند؟
چه شده است که اصحاب این تفکر، تجربه موفق اعتماد به خداوند و تکیه بر جمهور ملت را کنار گذاشته اند و راه حل مشکلات را در دربار سلاطین کفر و ظلم می جویند؟ آیا تصور می کنند تکیه بر بیگانه برای حکومت بر ملت می تواند تکیه گاهی با ثبات باشد و از تجربه دیگر کشورها در این زمینه عبرت نمی گیرند یا آنکه از رقبای سیاسی خویش بیش از دشمنان ملت وحشت دارند؟
خود باختگی برخی از این طرفداران گرایش به بیگانه بدانجا رسیده و تشنگی قدرت، آنچنان آنها را از خود بیگانه کرده است که نه تنها در عرصه دفاع از دستاوردهای هسته ای ملت ایران از خون دانشمندان شهید این عرصه شرم نمی کنند بلکه در دیگر عرصه های علمی نیز منکر پیشرفت های علمی کشور و حتی ضرورت تلاش در این زمینه ها می شوند و در شرایطی که حتی برخی مخالفان نظام اسلامی در خارج از کشور نیز مدافع حقوق هسته ای ایران هستند یا لااقل خجالت می کشند از موضع آمریکا دفاع کنند، این مرعوب شدگان دستاوردهای فناوری هسته ای و فناوری فضایی ملت خویش را هم بی اهمیت یا غیر ضروری قلمداد می کنند و حتی آنها را مورد استهزاء قرار می دهند.
امام خمینی(ره) به ملت ایران آموخت که یکی از راه های تشخیص مسیر حرکت، سنجیدن آن با مواضع دشمن است و هر گاه دشمن با موضوعی مخالفت کرد باید توجه یافت که آن موضوع به نفع استقلال و پیشرفت ملت می باشد. امروز که سران کشورهای غالبا دارای پیشینه جنایت در جهان و در راس آنها آمریکا، تا این اندازه نسبت به قدرت هسته ای ایران حساسیت به خرج می دهند، این امر نشان دهنده نقش حیاتی دستیابی به قدرت هسته ای در استمرار و بالندگی نظام اسلامی است و زمزمه های شومی که شیادانه و با مثال های سطحی و عوام فریبانه می خواهد بین معیشت مردم از یک طرف و دست کشیدن از فناوری هسته ای و دیگر پیشرفت های علمی از طرف دیگر نوعی تعارض را به نمایش بگذارد، نیرنگی بیش نیست و ملت ایران به اعتبار عزت مداری خویش هیچگاه حاضر نخواهد شد در برابر بیگانه کرنش کند همچنانکه وفاداری ملت، مانع آن خواهد شد که با صرف نظر از حق هسته ای، میراث دانشمندان شهید خویش را به فراموشی بسپارد و بصیرت مردم ایران، عمیق تر از آن است که وسوسه خود با ختگان در آنان تاثیر کند و ساده لوحانه بپذیرند که دژخیم، فرشته شده است!
اکنون در آستانه میلاد خورشید جهان گستر هدایت، حضرت محمد مصطفی (ص) و ولادت اسوه دانشوران، امام جعفر صادق (ع) هستیم. جهان اسلام یکپارچه در برابر کفر و شرک به پا خاسته است. مسلمانان و حتی آنان که دلشان برای آزادی و انسانیت می تپد در دوراهی عزت و ذلت، به عزت می اندیشند؛ عزتی که با ظهور، رنگ الهی می گیرد و جهانی نو را با اندیشه های نبوی نوید می دهد.
پی نوشتها:
۱- لن یجعل الله للکافرین علی المومنین سبیلا -
نساء ۱۴۱
۲- من کان یریدالعزه فلله العزه جمیعا- نساء ۱٣۹
٣- العزیز بغیرالله ذلیل - امام صادق(ع) - بحارالانوار جلد ۷۵ ص ۱۰
۴- من اعتز بغیرالله اهلکه العز - امام علی(ع) -
غرر الحکم ص ۴۷٨
۵- ان الله فوض الی المومن امره کله و لم یفوض الیه ان یکون ذلیلا- بحار الانوار - جلد ۶۴ ص ۷۲

تهران امروز:خطری بزرگ به نام تکفیری ها
«خطری بزرگ به نام تکفیری ها»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم حشمت الله فلاحت پیشه است که در آن می خوانید؛باید توجه داشت جریان تکفیری یک جریان نظری و حتی یک جریان مربوط به مدارس اسلامی محسوب نمی شود. به عبارت دیگر جریان تکفیری که شاهد گسترش روزافزون آن در منطقه هستیم، یک جریان تروریستی و حتی فراتر از تروریست هاست. ریشه جریان تکفیری به دهه ٨۰ میلادی باز می گردد که مدارس علوم دینی و فضاهای تروریستی در مرزهای افغانستان و پاکستان با پول برخی کشورها و با حمایت اطلاعاتی سازمان سیا و پاکستان و حتی انگلیسی ها دایر شدند.
در این سال ها سازمان هایی شکل گرفتند که ابتدا کارشان ورود به شرع بود ولی بعدها در بسیاری حوزه ها ورود پیدا کردند که امروز شاهدیم در سوریه انواع این گروه ها به هم رسیدند. گروه های تکفیری فعال در سوریه تروریست های فکری وعملیاتی هستند که در هر دو حوزه آموزش دیده اند و خطرناک ترین جریانی هستند که در شرایط کنونی خود را به مسلمانان منسوب می کنند. متاسفانه طرح خاورمیانه بزرگ که در سال ۲۰۰۴ از سوی آمریکا مطرح شد، زمینه را برای حضور پر رنگ گروه های تکفیری در منطقه فراهم کرد. هدف اصلی این طرح ایجاد اختلاف بین شیعه و سنی بود که بر اساس آن تنش هایی میان مسلمانان ایجاد شد.
ضمن اینکه اشتباهات راهبردی در منطقه به پیشبرد اهداف غربی ها در این طرح کمک کرد. واقعیت این است که شعاع برد گروه های تکفیری در منطقه به راهبردهای منطقه ای وابسته است و راهبردهای منطقه ای اشتباه راه را برای فعالیت آنان فراهم می کند. راهبردهای منطقه ای کشورهای غربی تا حدی زمینه را برای فعالیت گروه های تکفیری در سوریه فراهم کرده ولی هنگامی که دیدند منافع خودشان از سوی این گروه ها در خطر افتاده است خود را عقب کشیدند و امروز شاهدیم که گروه های تکفیری توسط کشورهای منطقه از جمله عربستان تغذیه می شوند.
عربستان و جریان سلفی گری به دنبال انتحار وانحراف در تحولات منطقه هستند. انتحار به این دلیل که این کشورها برای پرهیز از دموکراسی سازی به روش های انتحاری چون تروریست ها روی آورده و از جریان های تکفیری به عنوان عاملی برای انحراف در تحولات استفاده می کنند. باید توجه داشت که جریان های تکفیری به هیچ وجه به اختلاف نظر رایج میان مذاهب اسلامی مربوط نمی شوند.
این موضوع برخی اوقات از سوی جریان های مذهبی اشتباه گرفته می شود. چراکه شاهدیم برخی گروه ها با همین بهانه تحت تاثیر محصولات فرهنگی تکفیری هستند. در خود ایران نیز شاهدیم بعضا کتب گروه های تکفیری در بخش هایی از مرز های ایران توزیع می شود. توجیه انتشاردهندگان این محصولات تکفیری آن است که کارشان فکری است.
در صورتی که تکفیری ها این کار فرهنگی را به عنوان مقدمه سازی برای کار تروریستی قرار داده اند که طبیعتا در ایران باید در قالب امنیت ملی با گروه های تکفیری برخورد صورت بگیرد و فعالیت شان با ممنوعیت مواجه شود. متاسفانه گروه های تروریستی و تکفیری در حدود دو سوم مناطق مرزی ایران حضور مستقیم و غیرمستقیم دارند و هدف شان این است که محصولات فکری خود را در این حوزه گسترش دهند که مسئولان باید به صورت جد، فکری به حال این موضوع کنند.

آفرینش:ایران در صدر فهرست گردشگری در سال ۲۰۱۴ از رویا تا واقعیت
«ایران در صدر فهرست گردشگری در سال ۲۰۱۴ از رویا تا واقعیت»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قللم علی رمضانی است که در آن می خوانید؛اخیرا نشریه «فایننشال تایمز» روز گذشته فهرستی از اماکن و نقاط دیدنی جهان برای سفر در سال ۲۰۱۴ ارائه کرده و در آن ایران را در صدر کشورهایی قرار داده که می توانند در این سال جزو مقاصد پربازدید گردشگران باشند. این فهرست را گروهی از فعالان صنعت گردشگری جهان تدوین کرده اند.
در این حال هر چند تعداد گردشگران خارجی ورودی به ایران نشان می دهد که در هشت سال اخیر ایران روند بسیار کندی را در حوزه جذب گردشگر داشته است به نحوی که در سال ٨٨ توانسته ۲ میلیون و ۲۷۶ هزار و ۵۷۵ نفر، و در سال ۹۱، ٣ میلیون و ۷۲۹ هزار نفر برای دیدن ایران جذب کند و اگر با همین روند ادامه پیدا کند، دستیابی به اهداف ورود ۲۰ میلیون گردشگر در سال ۲۰۲۰ دشوار خواهد بود.
همچنین در همین راستا نیز باید توجه کرد که با توجه به گزارش انجمن جهانی اقتصاد موسوم «گزارش رقابت پذیری مسافرت و گردشگری ۲۰۱٣» ایران با کسب نمره ٣.۶۴ در شاخص رقابت پذیری، رتبه ۹٨ جهان از نظر قدرت رقابت صنعت گردشگری خود با سایر کشورها را بدست آورده و رتبه ایران در میان ۱۴ کشور خاورمیانه و شمال آفریقا نیز ۱۱ اعلام شده است اما باید اندک اندک این روند را تغییر داد.
در این حال هر چند کاهش میزان سفر گردشگران به ایران در سه دهه گذشته به دلیل وقوع انقلاب و پس از آن جنگ تحمیلی و همچنین نوع مشکلات سیاسی و اقتصادی ایران در روابط خارجی تا حد زیادی موجب نگاه منفی دولت های غربی به ایران شده بود اما در کنار آن نمی توان از جذابیت های ایران باغ های ایرانی، مساجد زیبا، کاخ های بی نظیر، پیست های اسکی ، سواحل ، معماری خیره کننده اسلامی، بناهای باستانی و غذاهای فوق العاده ، مهماندوستی و برخورد صمیمی ای مردم ، کشوری ۴ فصل و مکان هایی چون دریاچه خزر تا آبهای نیلگون خلیج فارس از جاده چالوس گرفته تا اسالم به خلخال را ندیده گرفت .در این حال هر چند شاید بتوان نبود امکانات لازم برای گردشگران خارجی از قبیل هتل مناسب و وسایل تفریحی و رفاهی را از دلایل عدم تمایل گردشگران خارجی برای حضور در ایران دانست.
در این راستا اکنون که در دوران نوین و پس از کاهش تنش ایران با غرب، بسیاری از رسانه های غربی در میان ۴۰ مقصد جذاب برای گردشگران، ایران را به عنوان یازدهمین پیشنهاد به مخاطبان خود معرفی می کنند ممکن است ایران در سال ۲۰۱۴ در میان «پر بازدیدترین» مقاصد گردشگری جهان قرار گیرد.
این امر در صورتی می تواند رنگ واقعیت به خود گیرد که دولت روحانی طرح هایی برای تسهیل اخذ ویزا با هدف افزایش آمار گردشگران و بالا بردن درآمد حاصل از این صنعت از ۲ میلیارد دلار فعلی به ۱۰ میلیارد، بازنگری کامل در قوانین سختگیرانه گردشگری و حذف شرایط سخت صدور ویزا برای اکثر گردشگران و.. انجام دهد و به توسعه زیر ساخت های گردشگری بپردازد.
در کنار آن نیز با روابط دیپلماتیک مناسب توصیه هایی چون توصیه وزارت خارجه انگلیس نسبت به عدم سفر به ایران را بی اثر کند تا گردشگران بیشتری از کشورهای غربی و شرقی رهسپار ایران شوند.

جوان:محکمات و متشابهات در حوزه سیاسی
«محکمات و متشابهات در حوزه سیاسی»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم دکتر یدالله جوانی است که در آن می خوانید؛حضرت امام خمینی (ره) در وصیتنامه سیاسی- الهی خود می فرمایند، در صدر اسلام بیشترین ضربه ها را به اسلام، با نام اسلام زدند و بیشترین ضربه ها را به قرآن، با نام قرآن زدند. این یک سوال مهم و اساسی است که چگونه با نام قرآن، به قرآن ضربه زدند. بررسی های تاریخی نشان می دهد که منافقین و بیماردلان با استناد به متشابهات قرآن، در جامعه اسلامی فتنه به پا می کنند و با نام قرآن به قرآن ضربه می زنند.
قرآن خود این واقعیت را در آیه هفتم سوره آل عمران اینچنین بیان می دارد: « هو الذی أنزل علیک الکتاب منه آیات محکمات هن أم الکتاب وأخر متشابهات فأما الذین فی قلوبهم زیغ فیتبعون ما تشابه منه ابتغاء الفتنه وابتغاء تأویله...»؛ او کسی است که این کتاب را بر تو نازل کرد، که قسمتی از آن آیات «محکم» [صریح و روشن] است که اساس کتاب می باشد و قسمتی از آن، «متشابه» است [دارای تفسیرهای گوناگون]. آنان که در قلوبشان انحراف است به دنبال متشابهاتند، تا فتنه انگیزی کنند و مردم را گمراه سازند و تفسیر نادرستی بر آن می طلبند.
از آیه مذکور به دست می آید، آیات قرآن به دو بخش محکمات و متشابهات تقسیم شده است. آیات محکم، آیاتی است که مفهوم آن صریح و روشن بوده و نمی توان با برداشت های گوناگون آن را تفسیر کرد. از منظر قرآن، این آیات «ام الکتاب» بوده و اصل، مرجع و توضیح دهنده آیات دیگر است. اما دسته دوم آیات متشابه هستند. متشابهات، آیاتی هستند که تفسیربردار بوده و می توان از آن برداشت های متفاوت و بعضاً متضاد داشت. از نظر قرآن باید این نوع آیات را با رجوع به آیات محکم تفسیر کرد. با وجود چنین هدایتی از سوی قرآن برای فهم متشابهات، منافقان و بیماردلان برای پیشبرد مقاصد خود و فریب مسلمانان، عمدتاً از آیات متشابه استفاده کرده تا حرف خود را ثابت نمایند.
در جامعه اسلامی، محور و فصل الخطاب ولایت فقیه است. اوست که باید تبعیت شود و بر اساس این تبعیت همگانی از مقام ولایت است که جامعه به وحدت و انسجام دست یافته و در پرتو این همدلی و یک آهنگی، به پیش می رود. حضرت امام خمینی (ره) بر اساس چنین باوری نسبت به جایگاه ولایت فرمودند: «پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت تان آسیب نرسد.» یکی از شئون ولایت، وحدت بخشی توأم با هدایت است.
حضرت زهرا سلام الله علیها با توجه به حوادث پس از رحلت پیامبر (ص) و در دفاع از جایگاه مقام ولایت، فرمودند:«وجعلها نظاما للامه»؛ خداوند ولایت را برای نظم بخشی و وحدت بخشی امت قرار داد.
سوال این است که چرا با وجود ولی فقیه با وجود امام و رهبری، در میان پیروان، وفاداران، طرفداران و به عبارت دیگر در میان امت امام و رهبری، اختلافات و تنش ها وجود دارد؟ همه نیروهای جامعه اسلامی اعم از احزاب، گروه ها و اشخاص سیاسی، از ولایت، از امام و رهبری دم می زنند، لکن از آن وحدت و انسجام میان آنان نه تنها خبری نیست، بلکه در مواقعی، نوعی صف آرایی نسبت به یکدیگر از ناحیه آنان مشاهده می شود. دلیل آن به همان موضوع قرآنی برمی گردد. سخنان و کلمات امام و رهبری نیز دارای محکمات و متشابهات است. برخی از افراد دارای نفاق و بیماردلی که به دنبال منافع خود و اهداف حزبی و باندی خویش هستند، با استناد به متشابهات، امام را آنگونه که می خواهند تفسیر می کنند و براساس تفسیر خود از امام و رهبری عمل می نمایند.
این در حالی است که باید متشابهات کلام امام و رهبری را به عنوان ولی فقیه، به محکمات کلام آنها ارجاع داد، به عنوان مثال حضرت امام (ره) و رهبر فرزانه انقلاب اسلامی، دارای کلام های بسیار محکم، صریح، روشن و بدون تفسیربردار، در موضوع ماهیت امریکا و دشمنی این کشور با مسلمانان، بشریت و خصوصاً ملت مسلمان و انقلابی ایران هستند. مواضع امام و رهبری در خصوص رژیم صهیونیستی از استحکام برخوردار است. سخنان امام و رهبری در موضوع حمایت از ملت های مظلوم و تحت ستم به ویژه ملت مظلوم فلسطین از محکمات است. مواضع رهبری در سال های اخیر در برابر تهاجم فرهنگی، شبیخون فرهنگی و قتل عام فرهنگی دشمنان صریح و روشن است.
حضرت امام خامنه ای (مدظله العالی) دارای کلام های روشن در موضوع جنگ نرم، اصلاحات امریکایی، براندازی نرم و فتنه امریکایی سال ۱٣٨٨ هستند. مواضع رهبری در موضوع حجاب و عفاف و خطر شبکه های ماهواره ای معاند انقلاب اسلامی، بسیار صریح، روشن و محکم است. سخنان رهبری در موضوع مبارزه با مفاسد اقتصادی و ضرورت مبارزه با مفاسد، از محکمات قطعی است. سخنان و کلام رهبری نسبت به وظایف دولت در قبال مسائل فرهنگی و اخلاقی جامعه کاملاً روشن است.
با این وجود، مشاهده می شود که بسیاری از جریان های سیاسی، گروه ها، اشخاص و به ویژه مسئولان حکومتی در سخن، از ولایت و رهبری سخن می گویند، لکن در عمل به گونه ای دیگر هستند. دلیل این نوع رفتار تمسک به متشابهات از کلام رهبری است، در حالی که باید این متشابهات را به محکمات ارجاع داد و براساس آن محکمات عمل کرد.

حمایت:وحدت، راهکار حذف سایه شوم جریان تکفیر
«وحدت، راهکار حذف سایه شوم جریان تکفیر»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛جهان اسلام با برخورداری از ظرفیت های عظیم انسانی و مالی می تواند به عنوان یکی از تاثیرگذارترین مولفه های جهانی ایفای نقش کند بویژه اینکه اندیشه ها و تعالیم اسلامی راهبردی کلان برای برقراری صلح و ثبات در جهان و رسیدن جامعه بشری به سعادت دنیوی و اخروی است. شاید بتوان گفت که همین جهان شمولی و راهبردهای عملی اسلام است که خشم و هراس نظام سلطه را به همراه داشته است که برای مقابله با اسلام به هر ابزاری چنگ می زند. امروز دنیای اسلام با چالش های متعددی همراه است که نتیجه آن را در بحران های جاری در بسیاری از ممالک اسلامی می توان مشاهده کرد.
متاسفانه محوری ترین چالش برای جهان اسلام را فعالیت گروه های تکفیری و تروریستی تشکیل می دهد که با نام دین و اسلام و پاکسازی جوامع اسلامی و تاسیس عمارت اسلامی به کشتار مردم می پردازند. آنها نه تنها به کشتار مسلمانان می پردازند بلکه چهره اسلام و مسلمانان را نیز در جهان تخریب و جنگ نظام سلطه با اسلام را توجیه می کنند. هر چند که این گروه ها ادعا دارند که راسا مسئول این تحولات نظیر آنچه در لبنان، سوریه و عراق مشاهده می کنیم، هستند، رفتارهای آنها از جمله مقابله نکردن آنان با دشمن اصلی جهان اسلام یعنی صهیونیسم و نظام سلطه و نیز حمایت های آشکار و پنهانی که از سوی کشورهای غربی از آنها می شود می توان دریافت که این گروه ها نقابی بر چهره دشمنان اصلی جهان اسلام، یعنی صهیونیسم و نظام سلطه با محوریت غرب هستند. ویژگی تحولات سه سال اخیر سوریه و عراق آن بوده است که کاملا نقاب از چهره این گروه ها و حامیان آنها برداشت و راه را برای امت اسلامی برای مقابله با دشمنانش روشن ساخت.
حال این سوال مطرح است که راهکار جهان اسلام برای مقابله با این پدیده شوم چیست و چگونه می توان ضمن بازگرداندن صلح و ثبات به جهان اسلام، مبارزه نهایی با دشمنان را اجرایی ساخت؟ پاسخ به این پرسش را در یک راهبرد می توان خلاصه کرد و آن وحدت سراسری جهان اسلام بدون توجه به موضوع های فرقه ای و رویکرد به اصل یکپارچگی امت اسلامی به جای تکیه بر موضوع های قومی و قبیله ای است؛ اصلی که با تکیه بر آن، جنگ با دشمنان اصلی اسلام، یعنی صهیونیسم و نظام سلطه، را می توان محقق ساخت که در این صورت جریان های تروریستی تحت حمایت آنها نیز از صحنه حذف خواهند شد.
اکنون مهمترین موضوع برای جهان اسلام تکیه بر مولفه های استوار وحدت و یکپارچگی امت مسلمان است که محوری ترین اصل آن رسیدن به انسجام سراسری با تکیه بر قرآن است که می تواند تحقق بخش تقریب مذاهب اسلامی و پایان گسست تحمیل شده توسط دشمنان به جهان اسلام باشد.

آرمان:ژنو۲ بدون حضور ایران موفق خواهد شد؟
«ژنو۲ بدون حضور ایران موفق خواهد شد؟»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم دکتر علی بیگدلی است که در آن می خوانید؛شمارش معکوس برای برقراری اجلاس ژنو۲ آغاز شده و این درحالی است که مخالفان سوریه و دولت سوریه نیز در این نشست شرکت خواهند کرد. به نظر می رسد هدف از برگزاری اجلاس ژنو۲ تحقق موارد مطرح شده در کنفرانس ژنو۱ باشد. در این زمینه آمریکایی ها از اینکه ایران را از ابتدا به این اجلاس دعوت نکردند، مرتکب اشتباه شدند.
با توجه به اینکه ایران در منطقه مخصوصا درمورد مساله بحران سوریه صاحب اهرم های قدرت زیادی است و با درنظر گرفتن این موضوع که تاکنون نیز از روند مذاکرات سوری-سوری حمایت کرده و پشتیبان دولت اسد بوده است، بنابراین نزدیک ترین یار سوریه در منطقه محسوب می شود و نادیده گرفتن ایران به عنوان یک بازیگر اصلی درمنطقه کار درستی نبوده و اشتباه ممانعت از حضور ایران در کنفرانس ژنو۱، نباید در ژنو ۲ تکرار شود. هرچند استدلال آمریکایی ها بر این مبناست که ایران در صورت حضور باید محتویات موافقتنامه ژنو۱ که حکایت از برکناری بشار اسد دارد را بپذیرد.
شاید این پیش شرط در شرایط خاصی مطرح شده باشد اما آنچه این روزها بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته، منافع مشترکی است که طی آن تشدید بحران سبب فرورفتن بیشتر کشورهای منطقه در مشکلات موجود خواهد بود و به همین دلیل به نظر می رسد همسویی و همگرایی بین کشورهای منطقه باید تقویت شود.
آنچه امروز در سوریه رخ می دهد، باعث نگرانی همه کشورهای منطقه است تا جایی که درحال حاضر غربی ها به طور پنهانی تاحدودی از موضوعیت برکناری بشار اسد فاصله گرفته اند و به این نتیجه رسیده اند که اگر مساله تروریسم و گروه های افراطی و تندرو در سوریه متوقف نشود، ممکن است به کشورهای دیگر منطقه نیز سرایت کند همچنان که اکنون به عراق کشیده شده و فردا ممکن است اردن را نیز درگیر کند. بنابراین به جای حمایت از گروه های مخالف بشار اسد که اکنون اختلافات شدیدی در میانشان هست فعلا از بشار اسد برای بقایش حمایت کنند. از سوی دیگر به نظر می رسد مخالفت هایی از طرف عربستان و کشورهای دیگر برای ورود ایران به نشست ژنو ۲ مطرح است درحالی که اگر به جزئیات آنچه در منطقه اتفاق افتاده توجه شود، هم حضور ایران ضرورت دارد و هم شرایط سوریه نسبت به ۶ ماه پیش کاملا تغییر کرده است.
به تازگی فقط از فرانسه حدود ۷۰۰ نیرو به سوریه عازم شده اند و این موضوع درحال تبدیل شدن به حادثه ای منطقه ای و بین المللی است. همانطور که در عراق این مسئله می تواند تهدیدکننده باشد و برخلاف آنچه نوری مالکی درباره ساماندهی این موضوع در کوتاه مدت وعده داده، شاید در آینده عراق جایگاه دومی برای سوریه به حساب بیاید. بنابراین آمریکایی ها باید بادقت و زیرکی وارد ماجرا شوند هرچند به صراحت مطرح کردن اینکه به دنبال حفظ بشار اسد هستند، برایشان مشکل باشد اما پیشنهاد می شود هیاتی به منظور مذاکره به طور پنهانی وارد دمشق شده و برای چند سال آینده به طریقی سعی در حفظ بشار اسد داشته باشد تا وضع موجود به آرامش برسد.
اگرچه کنترل شرایط کار سختی به نظر می رسد و مستلزم حضور کشورهای قدرتمند منطقه از جمله ایران، ترکیه و عربستان سعودی و کسانی که صاحب اهرم های قدرت درمنطقه هستند نیز می باشد که بدون حضورشان آمریکا و روسیه تصمیمی که منجر به نتیجه مطلوب باشد را نخواهند گرفت. اکنون به آنچه بشار اسد قبلا گفته بود، می رسیم که «اگر دنیا امروز با من در برابر تروریست ها همکاری نکند، فردا ممکن است به سایر کشورهای منطقه نیز کشیده شود».

قانون: این سفر پیام تغییر را منتقل نکرد
«این سفر پیام تغییر را منتقل نکرد»عنوان یادداشت روز روزنامه قانون به قلم مسعود کاظمی است که در آن می خوانید؛رئیس جمهور به خوزستان سفر کرد تا اولین سفر استانی رئیس دولت یازدهم رقم بخورد. «محمود احمدی نژاد» پایه گذار این سفرها به سبک و سیاق خاص خود بود. با نگاهی به اتفاقاتی که در سفر روحانی رخ داد می توان دریافت که تصویر بیرونی سفر تغییر نکرده است.
یکی از بزرگترین نقدهایی که همفکران و نزدیکان رئیس جمهور فعلی به سفرهای استانی احمدی نژاد وارد می دانستند این بود که در این سفرها صرفا شعارهایی داده می شد و مصوباتی بی شمار و بدون پشتوانه تصویب می شد که نه به مرحله اجرا می رسید و نه اجرا می شد. در واقع هنوز مردم به دنبال خودروی رئیس جمهور می دوند و او هم برای آنان دست تکان می دهد و دوباره رئیس جمهور وعده و وعیدهای فراوان به مردم می دهد.
تصور ما این بود آن مردی که مردم را به دنبال خودروی خود می کشاند، آن مردی که وقتی در جایگاه سخنرانی قرار می گرفت شعار تحویل مردم می داد، دیگر رفته است. تصور ما این بود که پس از کش و قوس های فراوان و انتخاب فردی معتدل به عنوان رئیس جمهور، دوران شعار گذشته و زمان عمل است. جناب آقای رئیس جمهور! این نوع رفتار مختص به یک حقوقدان نیست.
اینکه مردم ساده دل به دنبال خودروی شخصی که صاحب قدرت است بدوند، نه تنها افتخار نیست بلکه دردآور است. اینکه مردم گرفتار به رئیس جمهور نامه بنویسند و درخواست وام یا حتی ابراز علاقه کنند، انسان را واقعا رنج می دهد. حضور مردم پشت سر خودروی رئیس جمهور، معیار محبوبیت نیست.
این سکه روی دیگری هم دارد. گروهی از مطبوعات حامی دولت گذشته به محض حضور احمدی نژاد در هر نقطه ای از ایران و حضور همان مردم ساده دل به دنبال او، تمام صفحه اول خود را به عکس این اتفاق اختصاص می دادند و از استقبال بی نظیر و با شکوه مردم از رئیس دولت محبوبشان خبر می دادند و رسانه های غیر همسو کاملا آن را نادیده می انگاشتند. حال همان داستان در حال تکرار است و تنها جای این دو طیف فکری در رسانه ها تغییر کرده است.
کافی است به صفحه یک برخی روزنامه ها پس از اولین سفر استانی رئیس جمهور نگاه کنیم. با تاسف درمی یابیم که در هنوز بر همان پاشنه می چرخد. صدالبته که نقدی به روزنامه نگاران همین نشریات وارد نیست، بلکه مدیریت و تفکرات حاکم بر رسانه است که باید پاسخگو باشد. چگونه می توان از راه انصاف خارج نشد و این اتفاقات را برای دولت نهم و دهم بد انگاشت و برای دولت یازدهم حُسن.
در ایام انتخابات ریاست جمهوری، روحانی شعارهایی را مطرح کرد و نماینده مطالبه بخش بزرگی از صدای فروخفته جامعه شد. امروزه بسیاری از محدودیت های رئیس جمهور برای مردم قابل درک است. حتی برخی مواضع به دور از انتظار روحانی در حوزه سیاست داخلی را می توان درک کرد؛ اما نمی توان از رفتارهای اینچنینی و با این بزرگی چشم پوشی کرد.
امیدوار بودیم بسیاری از اشتباهاتی که در دولت گذشته رخ داد را دیگر به چشم نبینیم؛ چراکه به گواه بسیاری کارشناسان و شخص رئیس جمهور محترم، رای به دولت تدبیر و امید به انگیزه تغییر بود. این تغییرات را مردم باید حس کنند. هم در عرصه مدیریت کشور و هم در رسانه ها. اگر قرار است آیین مملکت داری تغییر کند چه بهتر که روش روزنامه نگاری هم دچار تغییر و تحول شود.

شرق:هراس سرخابی؛ باخت تماشاچی
«هراس سرخابی؛ باخت تماشاچی»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم جلال طالبی سرمربی تیم ملی در جام جهانی ۹٨ است که در آن می خوانید؛مصاف های دو تیم استقلال و پرسپولیس در سه بازی اخیر به قدری بی مزه و کم هیجان بوده که کمتر فردی حاضر می شود، از این بازی ها یادی کند. دوتیم محتاط و می توان گفت ترسو که هیچ کدام، جرات حمله کردن ندارد و مساوی گرفتن در این بازی را برای خود برد می دانند. مدیران و مربیانی که می دانند در صورت باخت ممکن است به کار آنها ایرادی گرفته شود و از سوی تماشاگران تیمشان تحت فشار قرار گیرد، سعی می کنند در این بازی بدون ریسک بازی کنند. برای این دو تیم، «نباختن» در این بازی فراتر از قهرمانی و هر مساله دیگر است. هرچند این بازی یک داربی مانند سایر داربی های دیگر است که در سرتاسر جهان برگزار می شود و حساسیت های خاص خودش را دارد، اما برعکس سایر داربی های سطح اول فوتبال جهان هیچ وقت کیفیت مناسب را نداشته.
استرس ایجادشده بیش از اندازه از سوی رسانه ها و هواداران باعث شده تا بازیکنی که وارد میدان می شود، نتواند حتی ۴۰درصد از توانایی واقعی خود را به نمایش بگذارد. بعد از هر بازی بی مزه این دو تیم در مقابل هم، تماشاگران، رسانه ها و مسوولان از کیفیت بد بازی می گویند و از لازمه کم شدن این حساسیت ها برای بازی های بعدی صحبت می کنند، اما در نهایت، بازهم در بر همان پاشنه قبلی می چرخد و ما شاهد یک بازی بی کیفیت دیگر خواهیم بود.
در بازی پیش رو هم به نظرم دوتیم به تساوی رضایت خواهند داد، هرچند پرسپولیس نیاز مبرمی به سه امتیاز این بازی دارد، اما علی دایی به خوبی می داند، باخت در این بازی ممکن است برای تیمش مشکلات زیادی از نظر روحی و حاشیه ای ایجاد کند، به همین دلیل سعی می کند، حداقل بازنده این بازی نباشد.
از سوی دیگر امیر قلعه نویی هم که تیمش با اختلاف مناسبی در صدر جدول قرار دارد، با یک تساوی هم جایگاه خود را حفظ می کند و با توجه به بازی های آسانی که پیش رو دارد می تواند به قهرمانی تیمش بسیار امیدوار باشد.
با توجه به اینکه این فصل تعداد تماشگر بسیار کم بوده به نظر می رسد، از این بازی هم استقبال خوبی صورت نخواهد گرفت. شاید سکوهای خالی ورزشگاه آزادی شوک خوبی برای این دوتیم باشد که بدانند بازی های بی کیفیت دوتیم دیگر طرفدار ندارد و تماشگر برای فوتبال زیبا و حتی معمولی وقت و هزینه، می کند.
اگر بخواهیم از نظر فنی به این بازی نگاه کنیم، باید بگویم پرسپولیس سرشار از انگیزه و جوانی است، که به طور قطع اگر تاکتیک های علی دایی اجازه دهد و آنها را محتاط نکند، بسیار پرشور بازی خواهند کرد و از طرفی دیگر استقلال با توجه به بازیکنان باتجربه که در این بازی در اختیار دارد، می تواند از کمترین فرصت ها نهایت استفاده را ببرد، مطمئن باشید که می تواند زهر خود را بریزد.
اگر این بازی در ۲۰ دقیقه اول گلی به همراه داشته باشد، می توان انتظار بازی زیبایی را داشت، اما اگر از دقیقه ۲۰ بازی گذشت و بازی گلی نداشته باشد، باید منتظر حادثه ای بود تا شاید گلی زده شود که آن هم با توجه به ٣ بازی قبلی، بعید است.

مردم سالاری:شرایط حساس دولت
«شرایط حساس دولت»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم احمد شیرزاد است که در آن می خوانید؛دولت در شرایط حساسی قرار دارد. دنیا و البته ایران منتظر شروع اجرایی شدن توافقات ‍ ژنو٣ است تا بلکه جمهوری اسلامی و ۱+۵ با تجربه فضایی مملو از تفاهم و اعتماد بتوانند خط بطلانی بر اختلافی بکشند که یکی از مشکلات جدی دهه اخیر بود، اختلافهایی که بحران های زیادی پدید آورد.
دقیقا به همین دلیل است که باید تاکید کرد که دولت در شرایط حساسی قرار دارد. شرایطی که می تواند در صورت مدیریت صحیح نقطه پایانی بر مشکلات باشد و همچنین در صورت غفلت بحران ها را تشدید کند.
مردان روحانی که از همان اول می دانستند در برهه ای حساس و دشوار قبول مسئولیت کرده اند و به همین دلیل خود را آماده فعالیتی می کنند که حتی می توان به «جهاد» تشبیهش کرد. آسیبهای هشت سال اخیر در حوزه های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی و حتی اخلاقی به حدی بود که وضعیت نامطلوبی را به جامعه تزریق کرده است و حالا که مشکل اصلی (تنش زایی) در چارچوب رفتاری و گفتاری دولت جایی ندارد و جمهوری اسلامی تا حدودی توانسته است با دنیا به همزبانی برسد، این توقع به وجود آمده است که مجموعه ای که مسئولیت اجرایی را به عهده خود می بیند، با استفاده بهینه از داشته های موجود شرایطی را به وجود بیاورد تا بلکه لایه های مختلف جامعه بتوانند حداقل آرامش حداقلی را حس کنند. البته با وجود موانع متعدد، باید گفت که پتانسیل های مادی و غیر مادی کشور به حدی است که دشوار ترین برنامه ها را هم به راحتی به مرحله اجرایی شدن رساند و اهداف تعیین شده را محقق کرد.
البته باید به این مساله مهم اشاره کرد که دولت های برای رسیدن به اهداف خود که اتفاقا در راستای کاهش مشکلات هستند، نیازمند همراهی و همکاری سایر نهاد ها و دستگاه ها هستند تا بتوانند شرایط را برای فعالیت خود مهیا ببینند. متاسفانه با توجه به محرز بودن ضرورت همکاری قوا با قوه مجریه، این روز ها شاهد این هستیم که مجلس شورای اسلامی قرار را بر عدم همکاری گذاشته است و «کارت زرد دادن به وزرا» در حال تبدیل شدن به عادت است تا این سوال به وجود آید که گروه افراطی حاضر در بهارستان چرا به شرایط بی توجه هستند و چطور می توانند خود را راضی به این امر کنند که مصالح جناحی را به منافع ملی ترجیح بدهند. چرا که رفتار و کردارشان چیزی غیر از این را نشان نمی دهد.
در پایان لازم به ذکر است که دولت حسن روحانی در مدت زمانی که در پاستور مستقر شده، ثابت کرده است که از توانمندی بالایی برخوردار است و اگر شرایط اجازه بدهد، می تواند با درایت و تکیه بر تدبیر موفق شود و آثار هشت سال برخی بی انضباطی ها و تنش زایی ها را به طور کامل از بین ببرد و چشم انداز روشنی برای اذهان عمومی درباره آینده ترسیم کند. البته نباید از این مهم غافل شویم که همه اهداف در حالتی به ثمر می رسد که دولت این فرصت را داشته باشد که در آرامش مطلق کار کند.

ابتکار:پایان مصوبات فله ای در سفرهای استانی
«پایان مصوبات فله ای در سفرهای استانی»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم اشکان بنکدار جهرمی است که در آن می خوانید؛دولت روحانی نیزمانند دولت های قبلی، سفرهای استانی را در برنامه کاری خود گنجانده تا به میان مردم سایر نقاط کشور برود و از نزدیک مشکلات و خواسته های آنان را ببیند و بشنود و طرحها و برنامه های خود را اعلام نماید. سه شنبه ۲۴ دی رئیس جمهور کشورمان اولین سفر استانی خود را با دیدار از خوزستانِ همیشه مقاوم آغاز نمود. انتخاب این استان از سوی دولت اعتدال مطمئناً از سر تدبیر و انصاف بوده است.
یکی از موضوعاتی که می توانست تیتر اول بسیاری از روزنامه های کشور باشد، اما در سایه مذاکرات ۱+۵ ژنو مغفول ماند، رنجی بوده که بسیاری از هموطنان خوزستانی ما در ماههای اخیر ناخواسته متحمل شدند.
بارانی که نشان رحمت الهی است، بر شهروندان استان خوزستان، به ویژه اهوازی ها، همچون بلایی ناگهانی و مرموز نازل شد و تعداد زیادی از هموطنانمان را دچار نارسایی های شدید تنفسی کرد وبه بیمارستان فرستاد. گویی خوزستانی های صبور و بی ادعا، می بایست تمامی مشکلات و مصیبت های ایران را، مسیح وار به جان بخرند تا دیگر هموطنانشان روی آسودگی و آرامش ببینند. هدف این کلام البته یاد آوری مقاومت هشت ساله مرزنشینان غربی کشورمان نیز هست، که در مقابل دشمن بعثی سرسختانه ایستادند وازخود گذشتگی های بسیاری نشان دادند. خوزستانی ها بر دریای طلای سیاه زندگی می کنند ولی محروم از این سرمایه ملی، نصیبشان بمبهای دشمن، آلودگی های مرگ آفرین آب و هوا، بیکاری، فقر و نابودی بخش های مهمی از کشاورزی است، که هزینه گزافش، زندگی پر مشقت و نقد جانشان است.
آلودگی های ناشی از فعالیت های نفتی و صنایع دیگر و هجوم ریزگردهای صحاری کشورهای همسایه، در کنار مشکلات آب آشامیدنی برخی شهرهای استان و ناروایی هایی که بر کارون و اروند رفته و میرود، برای این هموطنان مقاوم و صبور، نه آب باقی گذاشته و نه هوا. مسائل قومی و مذهبی نیز در این استان از موارد شایان توجه است.
اما گویا دولت امید، در سفر خود، این نارسایی ها از نزدیک لمس کرده و به اجرای طرحهایی در جهت رفع مشکلات متعدد این استان تمایل نشان داده است. در همین راستا وعده داده اند که آبادان و خرمشهر منطقه آزاد بازرگانی می شوند، تا بتوانند رونق اقتصادی و صنعتی پیش از جنگ خود را به دست آورند. حل معضل کم آبی کارون و لایروبی اروند، بهبود مشکلات ناشی از بیکاری و فقر، رفع مشکلات زیست محیطی، مثل آلودگی آب و هوا و هجوم گرد و غبار، ومشکلات عدیده قومی و مذهبی نیز از دغدغه های دولت در این سفر بوده اند.
عبارت” سفرهای استانی رئیس جمهور» به جهت تکرار مداوم، در هشت سال گذشته، شاید یاد و خاطره سفرهای پر خرج، بی حاصل و عمدتاً تبلیغاتی محمود احمدی نژاد را به ذهن بسیاری از هموطنان متبادر کند.
اما شیوه و روش روحانی در این سفر، ما را بیشتر به یاد سفرهای هاشمی رفسنجانی، رئیس دولت سازندگی و سید محمد خاتمی، رئیس جمهور اصلاح طلب می اندازد. در این سفر، همراهان روحانی در مقایسه با همراهان احمدی نژاد بسیار کمتر بودند. همچنین بر اساس اخبار رسیده، تنها متناسب با موضوعات استانی، ترکیبی خاصی از هیات دولت در این سفر حضور داشته اند. تمایز دیگر سفرهای روحانی از احمدی نژاد کاهش هیاهو و تبلیغات است. رئیس دولت دهم، از هر شهر و روستا و کوی و برزنی که می گذشت، به خانه ها سرک می کشید و با گرفتن عکس و فیلم، بازدید خود را به نمایش می گذاشت و برای” عمل نکردِ” خود رزومه می ساخت. اما بر اساس وعده های از پیش داده شده ی مقامات دولت اعتدال، هیچ برنامه تبلیغاتی در این سفر برای استقبال از رئیس جمهور و هیأت همراه صورت نگرفته بود و از انبوه بنرها و پوسترهای تبلیغاتی که هزینه گزاف آن در هشت سال گذشته از جیب بیت المال تأمین می گشت خبری نبود.
مدارس و ادارات تعطیل نشدند و مردم شهرهای اطراف را با اتوبوس نیاوردند، تا در برنامه ای از قبل هماهنگ شده در مسیر رئیس جمهور گردآیند. چرا که اولویت دولت یازدهم تنها نتیجه گیری عینی وبهره وری عمومی از این سفرها است؛ اولویتی که دولت،از این پس باید به آن وفادار باشد.
آنچه که از سفرهای استانی احمدی نژاد و دولت نهم و دهم به یادگار مانده، مصوباتِ فله ای حجیم و ابتر، عکس های یادگاری، فیلم های تبلیغاتی با هزینه های سر سام آو، تعطیلی مدارس و ادارات، شعارهای اجرا نشده، گونی های پر از نامه های بی پاسخ و در یک کلام، هیاهوی بسیار برای هیچ! وهمه هم از جیب بیت المال! ولی آنچه که امروز خواسته مردم به شمار می رود و بایدً مورد نظر دولت تدبیر و امید نیز واقع شود، کاهش هزینه های سفرهای استانی و از همه مهمتر تبلیغاتی نبودن آنهاست.
آخر اینکه، امیدواریم مصوبات خرد و کلانی که ظاهرا به همه جزئیات و کلیات غیرضروری هر استان می پردازند، در برنامه های دولت یازدهم جایی نداشته باشند. زیرا همچون دو دولت قبلی منجر به ناامیدی مردم نسبت به مسئولان و آسیب دیدن جایگاه دولت می شود.

دنیای اقتصاد:مانع سیستماتیک کنترل فساد
«مانع سیستماتیک کنترل فساد»عنوان سرقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر سعید اسلامی بیدگلی است که در آن می خوانید؛سرمقاله روز ۱۷ دی ماه روزنامه دنیای اقتصاد، به قلم استاد ارجمندم دکتر علینقی مشایخی، به لزوم مبارزه خردمندانه با فساد اقتصادی در جامعه ایران پرداخته بود. این یادداشت کوتاه نگاهی دارد به یکی از مهم ترین الزامات رفع فساد که من نیز همچون استاد خود معتقدم که گریبان گیر اقتصاد ایران شده و البته که زیان هایی به مراتب بزرگ تر از تحریم ها در پی خواهد داشت و تا سال ها نیز مرتفع نخواهد شد. اما در ریشه یابی فساد در جامعه، باید توجه کنیم یکی از معضلات بزرگ اقتصاد ما این است که بخش های مختلف «دولت» به طور وسیعی درگیر کسب وکار شده اند.
برای مثال، حجم بودجه شرکت های دولتی در سال ۹٣، بیش از ۵۰۰هزار میلیارد تومان پیش بینی شده؛ یعنی تقریبا معادل حجم کل نقدینگی موجود در کشور!
به این ترتیب نهادهایی که باید نقش «سیاست گذار» و «ناظر» را ایفا می کردند و به امر بسترسازی فعالیت بخش خصوصی می پرداختند، خود به مرور زمان به رقبای بزرگ بخش خصوصی و مانعی بزرگ برای توسعه و سلامت کسب وکار تبدیل شدند. این مساله چنان در اقتصاد ایران ریشه دواند که عزم خصوصی سازی هم جدی تلقی نشد و در شرایطی که انگار دولت در عمق وجود خود نمی خواهد از فعالیت های سودآور خارج شود، نتیجه «خصوصی سازی» شد: واگذاری شرکت های دولتی به بخش های شبه دولتی.
علاوه بر موضوعی که ذکرش رفت، ورود دولت و شبه دولتی ها به کسب وکار چندین زیان دیگر نیز در پی دارد. به طور کلی، بخش دولتی نسبت به بخش خصوصی از کارآیی و اثربخشی پایین تری برخوردار است. حجم قابل توجهی از ادبیات اقتصادی این یافته را مورد تایید قرار می دهد و اصولا یکی از دلایل حمایت از فلسفه «دولت کوچک» همین مساله، یعنی جلوگیری از «ناکارآیی» است. معضل دیگر کاهش شدید انگیزه بخش خصوصی برای انجام فعالیت های بزرگ کارآفرینانه است. به عبارت دیگر، در شرایطی که دولت با همه امکانات مالی و اقتصادی و از آن مهم تر برتری اطلاعاتی رقیب شما است، چقدر انگیزه دارید که در فضای سالم به رقابت بپردازید. زد و بند بخش خصوصی با مدیران دولتی برای استفاده از رانت های اطلاعاتی و همکاری های ظاهری رانت جویانه کمترین آسیب متصور از این بعد است.
عدم توجه به منافع عمومی از جمله ضررهایی است که مردم این سرزمین هم با آن ناآشنا نیستند. اضافه شدن به تراکم شهری، تجاری سازی های بی رویه و برخورداری مجموعه های دولتی از انواع امکانات، تنها نمونه هایی است که به نفع عده ای اندک در یک سازمان دولتی و به زیان نسل های بسیاری از مردم تمام خواهد شد. آن دسته از مدیران دولتی که به دلیل فعالیت های کسب وکارگونه سازمان متبوع خود مجبورند کسب سود اقتصادی و درآمدزایی را هدف کار خود قرار دهند (و در صورت عدم کسب چنین سودی مورد بازخواست نهادهای نظارتی هم قرار می گیرند)، طبیعتا نمی توانند در پروژه های بلندمدت با منافع اجتماعی پنهان سرمایه گذاری کنند. همچنین این مدیران در مواردی که لازم است تصمیمی قانون گذارانه اتخاذ کنند، به طور خودآگاه یا ناخودآگاه، به سمت وضع قوانینی گرایش دارند که منافع اقتصادی شرکت های دولتی مرتبط با سازمان متبوع خود را بیشتر برآورده کنند.
می توان به اندازه چندین مقاله در مورد زیان های ورود دولت به کسب وکار مطلب نوشت که من در اینجا از ذکر همه آنها خودداری می کنم و در انتها تنها به موضوع «پاسخگویی» اشاره می کنم. دولتی که خود در کسب وکار سهیم شده، اساسا نیازی به پاسخگویی به مردم احساس نمی کند. این مساله آسیب های بسیاری در پیش دارد که در جای خود قابل بررسی است.
اکنون که فصل ارائه بودجه دولت به مجلس است، خوب است که بر یکی از مهم ترین دلایل ارائه بودجه که همان پاسخگویی به مردم است تاکید شود. ذکر این نکته ضروری است که بر اساس این فلسفه (پاسخگویی)، دولت باید انحرافات از بودجه و دلایل آن را هم به مردم و بخش خصوصی گزارش کند. نکته آخر اینکه، خروج از کسب وکار و پاسخگویی به مردم تنها برعهده دولت نیست و تمام نهادهای شبه دولتی باید از تولید و تجارت خارج شوند و در جایگاه «قانون گذاری»، «سیاست گذاری» و «نظارت» قرار بگیرند و به علاوه هیچ نهادی نباید خود را مصون از پاسخگویی به مردم بداند، در غیر این صورت فساد هر روز توسعه پیدا خواهد کرد.

منبع خبر:جام جم آنلاین