اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣ بهمن ۱٣۹۲ -  ۲٣ ژانويه ۲۰۱۴

 «دستورکار مجمع جهانی اقتصاد در سال ۲۰۱۴»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم دکترجعفر خیرخواهان است که در آن می خوانید؛هر ساله به مدت چهار روز در نخستین ماه هر سال میلادی، تفرجگاه طرفداران اسکی در دهکده برفگیر داووس در سوئیس، خانه موقتی قدرتمندترین افراد از سراسر جهان می شود.
مجمع جهانی اقتصاد که یک سازمان مستقل بین المللی محسوب می شود به مدت ۴۴ سال است که ماموریت و وظیفه خویش را کمک به بهبود وضعیت جهان تعریف کرده است. جلسات سالانه این مجمع در داووس، تریبونی است تا دستورکار اقتصادی برای جهان را در ابتدای هر سال مشخص سازد.
برای بیش از چهار دهه مجمع جهانی اقتصاد با تشخیص اینکه مسائل جهانی به هم وابسته بوده و شکنندگی ذاتی در اقتصاد جهانی وجود دارد اقدام به تهیه دستورکارهایی می کند تا رهبران جهان بتوانند واکنش سریعی به جهان به سرعت در حال تغییر ما نشان دهند. تنوع و تشریک مساعی غیررسمی که در "روح داووس" وجود دارد به این معناست که شرکت کنندگان علاوه بر دیدن چهره های آشنا از این شانس برخوردار شوند که با افراد جدید، دیدگاه های تازه و تفکرات متفاوت نیز مرتبط گردند.
در این مجمع حدود ۳ هزار نفر شامل رهبران جهانی، هیات های نمایندگی دولت ها، دانشگاهیان، خالقان ثروت و روسای شرکت های چند ملیتی گرد هم می آیند. امسال دست کم ۴۰ رهبر سیاسی کشورهای جهان به همراه ۹۰۰ مدیر اجرایی شرکت ها حضور دارند.
موضوع سال ۲۰۱۴ عبارت است از "شکل دهی دوباره جهان: پیامدهایی که برای جامعه، سیاست و کسب و کار دارد." هدف مجمع بسط و گسترش بینش ها، ابتکار عمل ها و اقدامات ضروری برای واکنش نشان دادن به چالش های جاری و نوظهور جهانی است.
آن گونه که در فهرست میهمانان دعوت شده به مجمع دیده می شود از ایران سه شخصیت حضور دارند: رئیس جمهور محترم دکتر حسن روحانی، وزیر امور خارجه دکتر محمد جواد ظریف و نیز استاد روابط بین الملل دانشگاه شهید بهشتی دکتر محمود سریع القلم.
نخست وزیران انگلستان و ژاپن در بین ۴۰ رهبر شرکت کننده هستند. وزیر خارجه آلمان به نمایندگی از صدراعظم این کشور آنجلا مرکل شرکت می کند که در یک سانحه اسکی آسیب دیده است.
بانکداران مرکزی برخی کشورها از جمله بانک مرکزی اروپا نیز در کنار روسای شرکت های مهم سرمایه گذاری و بیمه مثل گلدمن ساکس و بارکلی و لویدز حضور دارند.
مسائل خاورمیانه و سوریه از اصلی ترین مباحث مطرح شده در مجمع امسال است. همزمان در فاصله ای نزدیک در شهر ژنو کنفرانس دیگری درباره جنگ داخلی سوریه برگزار می شود که احتمالا دو روز اول (چهارشنبه و پنج شنبه) مجمع را تحت الشعاع قرار می دهد.
جان کری وزیر خارجه آمریکا قرار است روز جمعه وارد داووس شود اما امیدها بالا نبوده و انتظارات نسبت به گشایش اوضاع پایین است.
در سالهای گذشته، سایه تهدید جنگ با ایران توسط رژیم صهیونیستی و آمریکا بر سر برنامه هسته ای ایران بر مجمع سنگینی می کرد. اما در حالی که بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی تلاش می کند تا جهان را متقاعد سازد که تحریم های حتی شدیدتری علیه ایران وضع کنند تا همه توانایی های هسته ای ایران متوقف گردد، دکتر روحانی به سمت سرمایه گذاران توجه می کند با این وعده و استدلال که تحریم ها در حال از بین رفتن است و اگر آنها امروز تصمیم به سرمایه گذاری بگیرند، هنگامی که تحریم ها برداشته شد، سودهای بسیار بیشتری خواهند برد.
نشست امسال پنج موضوع اساسی را به شرح زیر در دستور کار قرار داده است. موضوعاتی که بی شباهت با مسائل اساسی کشور ایران نیز نیست؛ از گسترش نابرابری درآمد، و رشد اقتصادی ضعیف گرفته تا بیکاری مزمن و مداوم، بدهی دولتی ناپایدار و انتشار آلاینده ها.
۱- نابرابری: شکاف روزافزون بین غنی و فقیر، بزرگترین تهدید برای رونق جهانی است که اعضای مجمع جهانی اقتصاد در نظرسنجی امسال شناسایی کردند. به گفته کلاوس شواب بنیانگذار و رئیس مجمع جهانی اقتصاد، کاهش رشد اقتصادی جهان در کنار افزایش نابرابری اقتصادی اتفاق افتاده است. علت افزایش نابرابری هم کاهش سهم نیروی کار از درآمد ملی است که در نتیجه جهانی شدن و پیشرفت فناوری رخ داده است. این وضعیت یک چالش جدی برای سیاست گذاران است. ضریب جینی که شاخص نابرابری است در بسیاری از کشورها به بالاتر از ۰.۴ رسیده است که میزانی هشداردهنده برای یک نابرابری خطرناک است.
۲- کاهش رشد تولید ناخالص داخلی: بدترین رکود اقتصادی پس از دهه ۱۹٣۰ میلادی در سال ۲۰۰۷ رخ داد که ضعیف ترین بهبودی پس از آن ثبت شده است. در پنج سال پس از بحران مالی که رکود اقتصادی را به دنبال داشت، هنوز رشد در بیشتر کشورها ضعیف و در برخی دیگر منفی است. متاسفانه این کم رشدی در ایران طی دو سال اخیر به نرخ های منفی و به سطحی بی سابقه رسیده است که امید می رود با رفع تحریم ها جان تازه ای در اقتصاد کم رمق کشور دمیده شود.
٣- بیکاری: میانگین بیکاری در منطقه اروپا به سطح بی سابقه ۱۲ درصد رسیده است که در برخی کشورها مثل اسپانیا و یونان حتی ۲۵ درصد نیروهای کار را تشکیل می دهد و البته بیکاری جوانان بسیار بالاتر است. مدیر عامل صندوق بین المللی پول ماه گذشته پرسید آیا می توان از پایان بحران اقتصادی سخن گفت هنگامی که ۱۲ درصد نیروی کار بدون شغل است و زمانی که هیچ نشانه ای وجود ندارد که مردم توان پرداخت بدهی های خود را پیدا کرده اند.
۴- بدهی دولتی: نظرسنجی سالانه موسسه پرایس واترهاوس کوپر از مدیران ارشد شرکت ها نشان داد که توانایی دولت های بدهکار در مهار کسری بودجه در بین ۷۱ درصد پاسخ دهندگان نگرانی اصلی است در حالی که سال ۲۰۱۱ این رقم در سطح ۶۱ درصد بود. سهم بدهی دولت از تولید ناخالص داخلی در بیشتر کشورها افزایش یافته است.
۵- تغییرات اقلیمی و انتشار آلاینده ها: مجمع جهانی اقتصاد همچنین نگران این است که دولت ها آنچنان گرفتار و درگیر مسائل اقتصادی آنی شده اند که به تهدید بلندمدت تغییرات اقلیمی توجهی نشان نمی دهند. نقشه انتشار آلاینده ها به صورت سرانه گویای روند افزایشی آن در طی زمان است.

کیهان:اشتباه نکنید! ژنو ۲ مهم است
«اشتباه نکنید! ژنو ۲ مهم است»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛سوزن رسانه های مهم غرب این روزها روی یک عبارت متوقف شده و علی الدوام آن را تکرار می کنند؛ اینکه «کنفرانس ژنو۲ هیچ دستاوردی به دنبال نخواهد داشت».
سوزن رسانه های مهم غرب این روزها روی یک عبارت متوقف شده و علی الدوام آن را تکرار می کنند؛ اینکه «کنفرانس ژنو۲ هیچ دستاوردی به دنبال نخواهد داشت». این تحلیل به یک معنا کاملا اشتباه است و باید گفت ژنو۲ اتفاقا دستاوردهای مهمی را به همراه دارد. برخلاف بسیاری از تحلیل گران که می گویند در کنفرانس ژنو۲ هیچ خبری نیست، به نظر می رسد اتفاقا این نشست پر از اخبار و دلالت های رمز آلود است و زیر سایه سنگین غایب بزرگ آن یعنی ایران برگزار می شود. اولین خبر بزرگ که رسانه های مهم جهانی نتوانستند آن را کتمان کنند همین عدم حضور بازیگر مهم منطقه است. ایران به تعبیری، طرف اصلی الّاکلنگ موازنه در بحران سوریه است و وقتی از جای خود برمی خیزد، زمین خوردن طرف مقابل حتما سر و صدای زیادی ایجاد می کند، چنان که کرد.
میان ژنو یک و ژنو۲، بیش از یک سال و نیم فاصله است. این نشست که قرار بوده از ماه ها پیش برگزار شود، چند بار به خاطر ناهماهنگی ها و ناتوانی های طرف اصلی معارضه علیه دولت سوریه به تاخیر افتاده است. ناظران کنجکاو همین جا از خود می پرسند کدام گره بغرنج در کار آمریکا و دوستانش افتاده که صرف برگزاری یک کنفرانس را تا این حد سخت و پیچیده می کند. ژنو۲ همچنین ٣۴ ماه پس از شروع جنگ تحمیلی در سوریه دایر شده تا به قول برخی محافل آمریکایی و انگلیسی- نظیر بی بی سی و صدای آمریکا- به دنبال آتش بس و مذاکره دولت و مخالفان باشد. این خود خبر قابل توجهی است که آمریکا پس از حدود ٣ سال از عهده این جنگ بزرگ برنیامده است. بر اساس محاسبات مشترک تل آویو- واشنگتن، ماجرای سوریه و سرنگونی حکومت آن باید ظرف چند هفته یا حداکثر ٣ ماه تمام می شد اما به شهادت رصدگران اطلاعاتی و نظامی و سیاسی غرب، حاکمیت سوریه اکنون به مراتب قدرتمندتر از شروع جنگ در سال ۲۰۱۱ است. آقای جان کری دیروز در مونتروی سوئیس، دولت آمریکا را به استهزا گرفت وقتی که از دولت انتقالی سخن گفت و اینکه اسد جایی در این دولت نخواهد داشت.
برای تمام ناظران سیاسی این تعبیر که «اسد باید برود» کاملا آشناست. باراک اوباما این رجز را دو بار ادا کرد اما زیر سنگینی بارآن ماند. یک بار ٣ سال پیش که جبهه آمریکا، انگلیس، فرانسه، عربستان، قطر، ترکیه و... جنگی کم سابقه را علیه سوریه کلید زدند و بار دوم اوایل شهریورماه جاری که شیپور حمله به سوریه را از سر گشاد آن نواخت. اکنون روزنامه سعودی الشرق الاوسط در گزارشی می نویسد «٣ سال پیش که آتش جنگ شعله ور شد، تحلیل گران با اطمینان می گفتند نظام سوریه از هم خواهد پاشید اما با همه مشکلات، چه چیزی باعث شد نظام سوریه ٣ سال سخت را دوام بیاورد. اکنون ارتش و سازمان های اطلاعاتی و نیروهای امنیتی سوریه، سر جای خود به شکل منسجم باقی است و نه تنها علوی ها بلکه حتی سنی ها نیز در ارتش و سازمان های امنیتی به حاکمیت سوریه وفادارند».
مشابه همین مضمون را دیروز واشنگتن پست مورد تاکید قرار داد که معتقد بود «آمریکا از بانیان نشست ژنو، کلام اول و آخرش این بوده که اسد باید برود اما واقعیات میدانی جنگ سوریه هرگز چنین ادعایی را تایید نمی کند بلکه بر اقتدار قوی اسد دلالت دارد و تحلیل گران نیز به همین دلالت اعتقاد دارند. لاندیس متخصص امور سوریه در دانشگاه اوکلاهما در این باره می گوید از نگاه اپوزیسیون میانه رو سوریه، کنفرانس ژنو در واقع تایید این مدعاست که بشار اسد و حاکمیت سوریه غیر قابل شکست هستند. به گفته ولی نصر از مشاوران سابق اوباما، ایران دوشادوش سوریه ایستاده است. انتظاری از کنفرانس ژنو نیست و برخی گروه های اپوزیسیون می گویند این کنفرانس در واقع، باقی ماندن اسد در قدرت را به رسمیت می شناسد. به اعتقاد تحلیل گران، غیبت ایران در کنفرانس، خود دلالت بر بی نتیجه بودن آن می کند».
۴ ماه پیش مقامات ارشد آمریکایی به بهانه کاربرد تسلیحات شیمیایی، ادعا کردند کار حکومت سوریه را با یک حمله برق آسا و «نقطه زنی موشکی ٣ روزه» یکسره خواهند کرد. حتی چهارشنبه ۶ شهریور اعلام شد که آمریکا فردا (۲۹ آگوست ۲۰۱٣) حمله را شروع می کند. اما در همان یک هفته جنجالی اتفاقاتی پشت سر هم رخ داد که نشان می داد اوباما در دوره فشلی و فرسودگی قدرت ایالات متحده به زمامداری رسیده است. او و دیوید کامرون، اولین پشت پا را از ۲٨۵ نماینده- اکثریت- مجلس عوام انگلیس خوردند. ضربه دوم از سوی ۱۴۰ عضو مجلس نمایندگان آمریکا حواله شد که برخلاف بسیاری از تندروی های همیشگی، از دولت درباره این ریسک بزرگ توضیح می خواستند. کار حتی به رای گیری در کنگره نکشید و باد بلوف دولت آمریکا به سرعت خالی شد. واقعیت ۴۵۰۰ کشته و دست کم دهها میلیارد دلار هزینه هنگفت دو جنگ افغانستان و عراق، آن قدر برای آمریکایی ها مهیب بود که نخواهند وارد این ریسک بزرگ شوند. سوریه، لیبی نبود همچنان که افغانستان و عراق هم نبود، که اگر بود آمریکا و متحدانش ظرف چند ماه کار را تمام می کردند. همان روزها در صدر تحلیل رسانه های اروپایی و آمریکایی، این تحلیل قاب شد که «اوباما اردک لنگ است». آن روزهای جنجالی که اوباما و کری زیاد حرف می زدند و لغز می خواندند، ولی امر مسلمین حضرت آیت الله العظمی خامنه ای بیش از چند عبارت کوتاه اما ضرب دار نفرمودند. «آمریکایی ها بدانند مطمئنا از این مسئله [حمله به سوریه] ضرر خواهند کرد همچنان که در عراق و افغانستان ضرر کردند. این دخالت های نظامی، نفرت ملت ها را نسبت به آنها زیاد می کند و آنان را در منطقه بدنام تر می کند؛ به علاوه که هیچ آینده روشنی ندارد... منطقه مثل انبار باروت است».
اکنون ۴ ماه پس از آن ماجرا، نشست ژنو به مراسم تدفین و ختم پروژه آمریکایی «فروپاشی در سوریه» شبیه تر است تا نشست تصمیم سازی برای آینده. این تحلیل را شبکه فرانس ۲۴ ساعاتی قبل از شروع نشست منتشر کرد که «معلوم نیست کنفرانس ژنو۲ به چه نتیجه ای برسد. غیبت ایران بسیار مهم است چرا که برای اجرای توافق احتمالی حاصله، همراهی بازیگران اصلی از جمله ایران مورد نیاز است. ایران کشوری غیرقابل چشم پوشی و قدرتی بزرگ در عرصه منطقه خاورمیانه است. بدین ترتیب غیبت این کشور، میخی بر تابوت نشست ژنو است. حالا باید پرسید چرا واشنگتن، لندن و پاریس تاکید بر برگزاری این کنفرانس داشتند در حالی که محکوم به شکست است و بدون تردید، اعتبار آنها را در قبال بحران سوریه برای چندمین بار زیر سوال خواهد برد. اکنون سرنگونی نظام سوریه دور از ذهن به نظر می رسد چرا که این نظام بسیار قدرتمند از یک سال پیش است». مشابه همین تحلیل را شبکه بی بی سی منتشر کرده و می گوید «بدون ایران، بسیاری از تصمیمات احتمالی که قرار است در ژنو۲ اتخاذ شود، با چالش مواجه خواهد شد. به هر حال ایران صاحب نفوذ در سوریه است. با غیبت متحد قدرتمند دولت سوریه و حضور مخالفان نه چندان قدرتمند آن بعید است کلید حل ماجرا در سوئیس پیدا شود.»
آمریکا در ژنو ۲ بد بازی کرد و بازی بزرگ خود را به هم ریخت. خبط استراتژیک آمریکا ۲ لایه داشت. یک لایه مربوط به جریان مواجب بگیر یا ساده دل و خوش گمان در ایران است که به بهانه «توافق هسته ای ژنو»، طبق ماموریت یا براساس خوش باوری مدعی شدند آمریکا از موضع دشمنی با ایران تبدیل به دوست استراتژیک شده است. دولت آمریکا در حالی که می خواست خشم و عقده ناشی از شکست ٣ ساله در نبرد سوریه را خالی کند، به آن جریان مامور از یک سو و به چیدمان تحلیلی جریان خوش باور از طرف دیگر لگد سختی زد. اما لایه دوم این خبط استراتژیک، آنجا آشکار می شود که به جای برجسته شدن مواضع آمریکا در ژنو ۲ و مثلاً اظهارات جان کری، همچنان غیبت ایران سرتیتر اخبار و تحلیل ها در غرب است. این هم لگد محکمی است به گزاره کانونی و القایی آمریکا طی چند ماه اخیر مبنی بر اینکه ایران از موضع ضعف، پای میز مذاکره و توافق هسته ای ژنو آمده است. ایران اگر در کنفرانس حاضر بود و مثلاً مخالفت و تحفظ می کرد، شاید آن قدر به چیدمان نقشه آمریکا ضربه نمی خورد که اکنون در غیاب ایران ضربه خورده است.
عجیب نیست که دیروز روزنامه نیویورک تایمز می نویسد «هیچ یک از طرف های اصلی حاضر در جنگ سوریه به پیشرفت مذاکرات ژنو خوش بین نیستند. آمریکا با دعوت بان کی مون از ایران خشمگین شد. ایران از حامیان سرسخت سوریه است. مشاجره ای به مدت ۲۴ ساعت در گرفت که مسئله اصلی کنفرانس (سرنوشت آینده سوریه) را به محاق برد. یکی از مقامات وزارت خارجه آمریکا با اشاره به این مشاجره سخت می گوید فکر نمی کنم با وضعیت به وجود آمده، کسی نسبت به پیشرفت در مذاکرات ژنو خوش بین باشد... سوریه در میدان جنگ شاهد تحولات تعیین کننده ای بوده است. اپوزیسیون، از هم گسیخته و حاکمیت در موضع قدرت قرار گرفته است. این واقعیت میدانی، آمریکا را برای پیشبرد کنفرانس ژنو دچار مشکل کرده است. جان کری سال گذشته اعلام کرده بود همه محاسبات اسد را به هم می زند. دنیس راس فرستاده سابق آمریکا به خاورمیانه می گوید کنفرانس ژنو هیچ یک از فاکتورها و مشخصه های لازم همه کنفرانس های مشابه را ندارد. به زعم یک دیپلمات غربی، ما پلان B برای این کنفرانس نداریم.»
اکنون از پروژه ایجاد انقلاب مصنوعی- از طریق دلارهای نفتی و دلالی استخبارات سعودی، فراخوانی القاعده به میدان و کارگردانی سیا، موساد و اینتلیجنت سرویس- تنها کاریکاتوری کم مایه برجای مانده است. رابرت بائر افسر عالی رتبه سیا در کتاب «خوابیدن با شیطان»، بده بستان و رشوه های هنگفت میان آمریکا و رژیم سعودی را بازگو می کند و این در حالی است که هیلاری کلینتون ۲ سال پیش درباره ضلع سوم ماجرا (القاعده) تصریح کرد «ما گذشته مشترکی با القاعده داریم و ۲۰ سال پیش خود ما آن را در جنگ با روسیه راه اندازی کردیم.» هر جنایتی که گروه های مسلح تروریست در سوریه و لبنان و عراق مرتکب می شوند، لعنت افکار عمومی نثار آمریکا و گماشته اش عربستان می شود.

جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی هفته
«تحلیل سیاسی هفته»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛در هفته جاری که با آغاز دومین ماه فصل زمستان مصادف بود، بهار در بهار شکفت و گلهای حیات در افق تاریخ جوانه زد. در هفدهم ربیع الاول و در طلیعه این هفته، ملت ایران به میمنت میلاد پرخیر و برکت عصاره خلقت و خاتم رسالت حضرت محمد مصطفی(ص) و سلاله امامت حضرت صادق آل احمد(ص) غرق در شور و شعف بود و به حبل متین اهل بیت عصمت و طهارت متمسک شد تا شاید با عمل به سیره آن اسوه های عالم خلقت بتواند در مسیری که آنان برای بشریت گشوده اند، گام بردارد. به همین مناسبت ایران اسلامی در این هفته میزبان علما و اندیشمندانی از جهان اسلام برای شرکت در کنفرانس وحدت اسلامی بود که در روز میلادالنبی، میهمانان این نشست هم اندیشی به دیدار رهبر معظم انقلاب رفتند.
در این دیدار حضرت آیت الله خامنه ای مهمترین مسأله دنیای اسلام را پرهیز از اختلاف و وحدت در مقابل دشمنان دانسته و نسبت به خطر بزرگ جریان تکفیری هشدار دادند. واقعیت اینست که این روزها امت اسلامی به لحاظ رشد غده چرکین و خطرناک سلفی گری به شدت درگیر مصائب و مشکلات عمیق است و این جریان انحرافی با حمایت و هدایت دشمنان غدار اسلام، شمشیر به روی پیامبر رحمت کشیده و چهره این دین الهی را مکدر کرده و به مسلمان کشی مشغول است.
شاید در این روزها که جهان اسلام باید به مناسبت سالروز میلاد پیامبر اکرم شادمان باشد، بخش هایی از جغرافیای پهناور جهان اسلام درگیر مصائب دلخراش و تکان دهنده ای است که وهابی های خونریز بر کشورهای مسلمان تحمیل کرده و باعث ضعف و تفرقه مسلمانان شده اند. به همین دلیل رهبر معظم انقلاب در این دیدار با اشاره به آیه شریفه ای که مسلمانان را به رحمت و مودت در میان هم و شدت در برابر کفار فرا می خواند، فرمودند: "متأسفانه، جریان تکفیری، این دستور صریح پروردگار را نادیده گرفته و با تقسیم مسلمانان به "مسلمان و کافر"، امت اسلامی را به جان هم انداخته اند." ایشان جریان تکفیری را بدون تردید، مورد حمایت دستگاههای امنیتی و خبیث دولتهای استکباری و دست نشاندگان آنها خوانده و با توجه به مسائل دردناک سالهای اخیر، این حرکت انحرافی را خطری بزرگ برای جهان اسلام برشمرده و با توصیه به کشورهای اسلامی برای مراقبت و هوشیاری کامل افزودند: "متأسفانه برخی دولتهای مسلمان به عواقب حمایت از این جریان بی توجهند و نمی فهمند که این آتش، دامن همه آنها را هم خواهد گرفت."
از رویدادهای مهم هفته، آغاز اجرای گام اول توافق ژنو از سوی ایران و کشورهای عضو گروه ۱+۵ بود. براساس این توافق، روز دوشنبه سی ام دی ماه، ایران گام های مربوط به تقلیل غنی سازی اورانیوم ۲۰ درصدی که در سالهای اخیر در واکنش به تحریم های ظالمانه غرب از ۵ درصد به ۲۰ درصد افزایش یافته بود را آغاز کرد و قرار شد ظرف مدت ششماه، سطح غنی سازی خود را - مشروط بر آنکه غربی ها به این تحریم ها پایان دهند - کاهش دهد. خوشبختانه کلید این گام اولیه در هفته جاری همزمان از سوی طرفین زده شد و بناست که رفتارهای دو طرف در این زمینه مورد راستی آزمایی قرار گیرد و در صورت ایجاد اعتماد، مذاکرات نهایی نیز ادامه یابد.
این هفته، صحنه بین المللی نیز شاهد تحولات مهمی بود. برگزاری نشست ژنو ۲ و حواشی آن، رویدادهای جدید در عراق و وقوع انفجار تروریستی در جنوب بیروت از جمله تحولات مهم خارجی هفته جاری بودند.
نشست ژنو ۲ که در واقع آمریکایی ها بانی اصلی آن هستند ولی به طور رسمی، سازمان ملل ترتیب دهنده آن اعلام شده است پس از ماه ها تلاش، سرانجام دیروز در شهر مونتروی سوئیس آغاز بکار کرد. آنچنانکه اعلام شده است در این نشست ۴۰ کشور حضور دارند ولی در واقع، بازیگران اصلی آن، آمریکا و روسیه می باشند. با اینکه واشنگتن و مسکو برای برگزاری نشست هم نظر بوده اند ولی اختلافات اساسی میان آنان وجود دارد که در همان روز نخست و اظهارات وزرای خارجه این دو کشور کاملاً نمایان بود.
در این میان، دعوت بان کی مون از ایران برای شرکت در ژنو ۲ و سپس، پس گرفتن آن که به یک رسوایی برای دبیرکل سازمان ملل و دست اندرکاران این نشست تبدیل شد از حاشیه های مهم این نشست بود. کاملاً واضح بود که این عقب نشینی دبیرکل سازمان ملل در اثر فشارهای آمریکا بوده است. در این حال، بسیاری از ناظران ایران را غایب بزرگ این نشست عنوان کرده و تاکید کردند بدون حضور ایران به عنوان قدرت بزرگ منطقه، امیدی به حصول نتیجه از ژنو ۲ وجود ندارد.
جان کری وزیر خارجه آمریکا در اظهارات خود در نشست ژنو علناً خواستار کنار رفتن دولت فعلی سوریه و شخص بشار اسد شد درحالی که روسیه این نظر را نداشت و خواهان آن شد تا تکلیف حکومت و دولت سوریه را سوریها تعیین کنند و از شرکت دولت کنونی در هر طرحی در آینده حمایت کرد.
در این میان، اظهارات جنجالی و افشاگرانه ولیدالمعلم وزیر خارجه سوریه را باید مهمترین بخش روز نخست اجلاس ژنو برشمرد.
وی ضمن متهم کردن آمریکا و متحدان عربش به ریختن خون سوریها، مخالفان را نیز مزدور اسرائیل خواند. وزیر خارجه سوریه، کشورهای عرب حاضر در اجلاس را متهم کرد با دلارهای نفتی تروریستها را مسلح کرده و به جان ملت سوریه انداخته اند.
معلم خطاب به جان کری گفت هیچ دولت خارجی حق ندارد در مورد حکومت آینده سوریه و اینکه بشار اسد برود یا بماند دخالت نماید.
اجلاس ژنو امروز نیز ادامه خواهد داشت، با این حال با توجه به فضای این اجلاس و واقعیات جاری در سوریه، بسیار بعید است نتیجه ای همراه داشته باشد.
این هفته، عراق نیز شاهد حوادث جدیدی بود. ارتش عراق در استان الانبار با حمله به مواضع تروریست هایی که به شهر فلوجه وارد شده و با سپر قرار دادن مردم، به حضور خود در این شهر ادامه می دهند، دهها نفر از آنها را به هلاکت رساند. دولت عراق همزمان اسناد جدیدی از دست داشتن عربستان در اقدامات تروریستی در عراق را منتشر ساخت. نوری مالکی، نخست وزیر عراق نیز اعلام کرد دولتهای عرب "شیطان صفت" از تروریسم در عراق حمایت می کنند که کاملاً مشخص بود اشاره وی به دو کشور عربستان و قطر می باشد که در فتنه گروههای افراطی منطقه، از جمله عراق دست دارند.
در این حال، عراق اعلام کرده است بزودی با عملیات گسترده ای در استان الانبار و شهر فلوجه و به غائله تروریست های تکفیری پایان خواهد داد.
این هفته، لبنان صحنه یک انفجار تروریستی جدید بود که در منطقه شیعه نشین بیروت به وقوع پیوست. در جریان این انفجار که در محله ضاحیه بیروت و منطقه تحت نفوذ حزب الله لبنان رخ داد ۵ نفر کشته و بیش از ۵۰ نفر زخمی شدند. علت انفجار، خودرو بمب گذاری شده بود که عامل انتحاری آنرا به یک ساختمان کوبید. نجیب میقاتی، نخست وزیر لبنان در پی این انفجار نشست اضطراری تیم بحران را خواستار شد.
جبهه تروریستی النصره مسئولیت این انفجار را به عهده گرفته است. جبهه النصره را افراطیون تکفیری وابسته به القاعده تشکیل می دهند که پایگاه اصلی آنها سوریه است. اکنون کاملاً مشخص شده است که عواملی تلاش می کنند بحران سوریه را به لبنان نیز بکشانند و در واقع بین عراق، سوریه و لبنان یکسان سازی کنند و این سه کشور را به آشوب و نابودی بکشانند.

رسالت:ساماندهی اصولگرایان و پرسش های فرارو
«ساماندهی اصولگرایان و پرسش های فرارو»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر امیر محبیان است که در آن می خوانید؛اصولگرایان علیرغم ریشه های اجتماعی قدرتمند و تشکل های قابل اعتناء متاسفانه در موقعیت مناسبی قرار ندارند؛بازشکافی دلایل این وضعیت فرصتی دیگر را می طلبد و صاحب این قلم در نوشتارهایی بدان پرداخته است.
ایجاد نظم و ترتیب در محیط ،منجمله محیط سیاسی آشفته به منظور کنترل موقعیت های دشوار قواعدی دارد؛تهیه یک برنامه قابل کنترل ؛تصمیم به اجرا،تصحیح و اجرای مجدد در زمره این اقدامات است.
پیش نیاز ساماندهی مجدد اصولگرایان نیز اقتضائاتی دارد؛به دلیل فراز و نشیب های طی شده و تعارفات مرسوم در میان اصولگرایان متاسفانه اختلافات ریشه یافته است و برای رفع ریشه های این اختلافات لازم است؛
اولا؛ نقد مشفقانه ولی دقیقی در راستای آسیب شناسی اوضاع صورت پذیرد.
ثانیا؛اهداف مطلوب به دقت تعریف شود تا میزان موفقیت ها بصورت ملموس قابل ارزیابی گردد.
تردیدی نیست که اصولگرایان برای رفع معضلات باید بیاندیشند و اختلافات موجود را چونان مسئله ای قابل حل بنگرند که برای آن باید تمامی ظرفیت فکری اصولگرایان بسیج شود.هر سامانه سیاسی و تشکیلاتی که خواهد کوشید به مثابه اتاق فکربه حل مسئله بپردازد؛ پیشاپیش برای توجیه فلسفه وجودی خود شایسته است به پرسش های زیر پاسخ دهد.
- هدف غایی از تلاش برای همگرایی جدیداصولگرایان دقیقا چیست؟
-آیا قرار است مبداءتشکیلات جدیدی گردد؟
-آیا قرار است به مجمع تشکل های موجود تبدیل گردد؟
-آیا قرار است نقش هماهنگ کننده تشکل های اصولگرا را ایفاءکند؟
-آیا قرار است داور اختلافات تشکل ها باشد؟
۱.رویکرد و ابزار ساماندهی مجدد چیست؟
-با چه رویکرد حقوقی و تشکیلاتی قرار است ساماندهی را بر عهده بگیرد؟
-چه سازوکاری برای ساماندهی اصولگرایان برگزیده است؟
-چه تضمینی برای اجرایی شدن و تحقق تصمیمات وجود دارد؟
-آیا قرار است مسیری را که تکرار گذشته است ؛فرا روی اصولگرایان قرار دهد یا مسیری نو طراحی خواهد شد؟
-چه گفتمان جدیدی طراحی وبرای اصولگرایان ارائه خواهد شد؟
-رهبری و مدیریت اصولگرایان در مسیر تازه را چه فرد یا گروهی بر عهده خواهد داشت؟
-چه سازوکار تشکیلاتی قادر خواهد بود؛علیرغم اختلافات، چتری واحد را بر سر اصولگرایان بگستراند؟
۲.گزینش تیم مناسب شرط تحقق برنامه هاست؛بنابراین:
-گروه انتخاب شده برای تصمیم گیری با چه ملاکی گزینش خواهند شد؟
-گزینش آنقدر دقیق باشدکه اصولگرایان به پرسش"چرا این افراد و نه افراد دیگر؟" با قدرت پاسخ دهند.
پرسش های فوق بخشی از پرسش های فراروی هر اقدام سیاسی در راستای حل اختلافات است که می تواند روند اولویت دهی ها را شفاف تر سازد.طبعا همگان وظیفه داریم بر ارزش اقدام خیرخواهانه برای وحدت یا هماهنگی اصولگرایان تاکید نماییم؛اما روشن است که فراتر از تعارفات مرسوم باید با دقت روند ها را برنامه ریزی نمود تا درصد موفقیت به بالاترین حد معقول برسد.

قدس:خطا درآموزش و پرورش نسلی را به خطر می اندازد
«خطا درآموزش و پرورش نسلی را به خطر می اندازد»عنوان سرمقاله روزنامه قدس به قلم دکتر مهدی بیاتی است که در آن می خوانید،موضوع بازنشستگی زود هنگام فرهنگیان از دو زاویه قابل بحث و بررسی است.
شاید یکی از آسیبهایی که در سیستم آموزش و پرورش ما به آن برخوردیم و بدین سبب شاهد مشکلات فراوانی در این حوزه بوده و هستیم، نبود تصمیم گیری مناسب در این حوزه بوده است، چرا که اگر ما خیلی سراسیمه و بدون برنامه بخصوص در این حوزه عمل کنیم، آسیبهایی که از این باب به آموزش و پرورش کشور وارد می شود، خیلی جدی و شدید خواهد بود.
مثالی که در این حوزه می توان زد، این است که شاید ما بتوانیم برای یک کارخانه بدون برنامه و یا عجولانه تصمیم گیری کنیم و ۱۰۰ و یا ۲۰۰ میلیارد ضرر کنیم، اما اگر با نظام آموزش و پرورش کشور که با انسان سر و کار دارد و کارخانه انسان سازی است، بخواهیم سهل انگارانه برخورد کنیم، آسیبهای آن شاید سالها و یا قرنها ماندگار باشد و این خیلی خطرناک است. به همین خاطر این موضوع خیلی ریشه ای است. اولاً باید بپذیریم که تغییردر این حوزه به صلاح هست یا خیر ؟
ما از دو بعد می توانیم به این مسأله بپردازیم، اینکه اولاً ما به این موضوع برسیم که اگر امروز بخواهیم افرادی را که ۲۰ سال در این حوزه تجربه داشتند، بازنشسته کنیم، آیا افراد بهتر و توانمند تر را برای ورود به این حوزه داریم ؟ اگر به بعد اقتصادی آن نگاه کنیم و بگوییم که صرفاً یکسری نیروی مازاد دارد و دولت توان پرداخت هزینه های آن را ندارد و می خواهد نیرو ها را جا به جا کند، این نگاه اصلاً مثبت نیست. چرا که حداقل در سیستم آموزش و پرورش باید دولت با دست کاملاً باز عمل کند و افراد توانمند را نگه دارد.
اما بعد دوم این است که آیا کارشناسانی در سیستم آموزش و پرورش این مسأله را از تمام زوایا بررسی کرده اند و از نظرات بسیار خوب کارشناسان خبره و متخصصان تعلیم و تربیت استفاده کرده و به این نتیجه رسیده است؟ اینکه یکسری آدمها باید بروند کنار و یکسری آدمهای قوی تر با این شرایط خاص ،باید وارد سیستم شوند ؟ اگر چنین باشد قطعاً اتفاقات بهتری در آموزش و پرورش رخ خواهد داد و این مسأله قابل تأمل است.
دولت باید دلیل کافی برای این بازنشستگی پیش از موعد معلمها داشته باشد، صرف اینکه یک مصوبه باشد و ما بیایم آن را در نظام آموزش و پرورش پیاده کنیم، می تواند خیلی آسیب زا باشد.
ما اگر قبل و یا بعد از انقلاب را مورد بررسی قرار دهیم، می بینیم که از این تصمیم گیری های عجولانه که در نظام آموزش و پرورش اتخاذ شده است، مثل تغییر مقاطع تحصیلی و یا غیره ، به این حوزه بسیارآسیب زده است. من تأکید دارم که اگر واقعاً آموزش و پرورش برنامه ای دارد که با رفتن یک عده معلم، افراد بهتری را جایگزین می کند و نظام آموزشی شاهد این تغییر باشد و این تغییر را درحوزه رفتار دانش آموزان و فرهنگ سازی در حوزه اجتماعی قابل مشاهد باشد، یعنی ببینیم این تغییر و تحولات سبب شده است که سیستم به سمتی برود که ما شاهد یاد گیری مهارتهای مختلف زندگی در دانش آموزان باشیم که خوب است، اما اگر واقعاً غیر از این باشد، نظام آموزش و پرورش آسیب جدی خواهد دید.
از طرفی اگر ما می خواهیم که نظام آموزش و پرورش به سمت تعالی حرکت کند و ما دانش آموزان بهتری از اینکه هستند، داشته باشیم، نیازمند معلمان با انگیزه هستیم. طوری عمل نکنیم که معلمهای ما دچار بی انگیزگی شوند. در تمام دنیا معلمها و استادها، بازنشستگی برایشان معنا ندارد، چرا که کسی که صاحب علم است و می تواند این علم را بیاموزد، هر قدر که تجربه اش بیشتر می شود، به همان نسبت قیمتش بیشتر می شود. از این بعد هم نگاه کنیم که واقعاً چه اتفاقی می افتد که معلمها این مقدار بی انگیزه می شوند؟
و دیگر اینکه آیا این کار باعث بی انگیزه شدن سایر معلمها نخواهد شد ؟ اگر ما امنیت روانی معلمان را بااین کار کم کنیم و یا حتی از بین ببریم، قطع یقین دودش به چشم دانش آموزان خواهد رفت. مسوولان آموزش و پرورش باید خیلی جدی به این مسأله فکر کنند. من به عنوان یک محقق در این حوزه می خواهم که حداقل با سیستم روانی معلمان و دانش آموزان بازی نشود. در این حوزه جایی برای خطا وجود ندارد. کوچکترین خطا در این حوزه سبب می شود که ما یک نسل را در آینده دچار خطر کنیم.

سیاست روز:تلاش برای تخریب مدیریت جهادی
«تلاش برای تخریب مدیریت جهادی»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛این ضرب المثل را حتما خوانده یا شنیده اید که می گوید؛ قربون برم خدا رو ـ یک بوم و دو هوا رو ـ این سر بوم گرما رو ـ اون سر بوم سرما رو.
این تمثیل را برای این خاطر بازگو کردم تا به اصل ماجرا بپردازم.
و اما ماجرا!
در یک حادثه و اتفاق ناگوار ساختمانی در شهر بزرگ و پرترافیک تهران آتش می گیرد و متاسفانه دو تن از شهروندان از طبقه پنجم ساختمان آتش گرفته به بیرون پرت می شوند و جان می بازند. البته که باید پیگیری شود که چرا چنین حادثه ای رخ داده و چرا آتش نشانان نتوانستند این دو عزیز را از حادثه نجات دهند.
در پی این حادثه ناگوار رئیس جمهور محترم به وزیر کشور دستور داد و او را موظف کرد تا در اسرع وقت موضوع را مورد رسیدگی و گزارشی از این حادثه تاسف بار به وی ارائه دهد. دستور پیگیری رئیس جمهور هم جای تقدیر و تشکر دارد و از حساسیت او نسبت به جان مردم و شهروندان خبر می دهد. که البته این رویه باید در دیگر موارد نیز تعمیم یابد. رئیس جمهور حافظ حقوق مردم است و باید هم چنین واکنشی نسبت به اتفاقاتی که در کشور می افتد، از خود نشان دهد.
اما آیا این اتفاق را باید تبدیل به یک تسویه حساب سیاسی کرد؟ و از آن برای فشار به شهرداری استفاده نمود؟
اصلاح طلبان در انتخابات شورای شهر تهران، بسیار تلاش کردند تا بتوانند اکثریت اعضای این شورا، هم طیف و هم عقیده آنها باشد، اما اینگونه نشد. ترکیب شورای شهر تهران باعث شد تا قالیباف برای یک دوره دیگر به عنوان شهردار تهران انتخاب شود. انتخاب محمد باقر قالیباف باعث شد اصلاح طلبان از این اتفاق ناخشنود و ناخرسند شوند. از همان زمان بود که آنها سعی کردند تا قالیباف را به عنوان شهردار تهران تضعیف کنند.
حتما یادتان است در جریان رای برای انتخاب شهردار تهران چه برسر یکی از نمایندگان شورای شهر تهران آوردند و چه فضایی را علیه او ایجاد کردند. خانم الهه راستگو که البته از طیف اصلاح طلب شورای شهر تهران است، در جریان انتخاب شهردار به قالیباف رای داده بود و همین رای او باعث شده بود که هم فکران او علیه وی بسیج شوند، چون تلاش آنها برای انتخاب شدن محسن هاشمی رفسنجانی به عنوان شهردار تهران بود.
پس از آن، مشکلات بسیاری برای او و خانواده اش درست شد. دخترش جرات مدرسه رفتن نداشت. تعابیر نامناسبی از سوی نمایندگان اصلاح طلب شورای شهر نسبت به وی به کار برده شد، رسانه ها و روزنامه های آنها هم به تخریب او همت گماردند. اما هیچکس به داد او نرسید و از حقوق او دفاع نکرد.
اما ماجرای آتش سوزی وجان باختن آن دو شهروند تهرانی. البته چنین اتفاقات ناگواری در هر سطح و حوزه ای در کشور می افتد که از این گونه موارد نمونه های بسیاری در دست است. به سال های دور اگر بازگردیم، حادثه ناگوار قطار نیشابور در زمان وزارت آقای خرم در دوران دولت اصلاحات، نتیجه آن چه شد؟ آیا وزیر استعفا کرد؟ حادثه جانگداز دریاچه پارک شهر تهران را که یادتان نرفته، این حادثه در سال ۱۳۸۱ اتفاق افتاد اتفاقی که درست روبه روی ساختمان شهرداری تهران باعث مرگ چندین دانش آموز دختر شد. در آن زمان هم شورای شهر در دست اصلاح طلبان بود و هم شهرداری تهران. نتیجه آن اتفاق ناگوار چه شد؟
برخی رسانه های اصلاح طلب موجی را علیه شهرداری تهران به خاطر این اتفاق آغاز کرده اند و در آن بحث استعفای قالیباف را پی گیری نموده اند.
همزمان با آتش سوزی خیابان جمهوری، اتفاقات مهم و ناگوار دیگری هم افتاده است.
این راهکار رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست کشور است برای این که آلودگی هوای تهران برطرف شود! شهروندان تهرانی کجا می توانند بروند خانم ابتکار؟ مردمی که از همین هوای آلوده بیمار می شوند، می توانند خواستار رسیدگی وپیگیر شکایت خود از این بابت باشند؟ سالانه چند هزار نفر به خاطر آلودگی هوا در ایران فوت می کنند؟!
شهرداری تهران چندین بار رسما اعلام کرد که می تواند برای رفع آلودگی هوای تهران کمک حال دولت باشد اما پاسخی از طرف مقابل دریافت نکرد.
این فضاسازی ها و تخریب ها در راستای مخالفت و مقابله برخی اصلاح طلبان با مدیریت جهادی شهرداری تهران است.
رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اعضای شورای شهر و شهردار تهران با ایشان با قدردانی از خدمات شهرداری تهران در سال های اخیر فرمودند؛ «با وجود برخی مشکلات همچون آلودگی هوا و حمل و نقل و تراکم جمعیت در تهران، اما اقدامات شهرداری در بخش های مختلف همچون تمیزی شهر، فضای سبز و بوستان ها، ساخت بزرگراه ها و پل ها، گسترش مترو و ایجاد فضاهای ورزشی، کاملا برجسته و خوب بوده است.»
حضرت آیت الله خامنه ای رمز این موفقیت ها را مدیریت جهادی دانستند. فضاسازی و تخریب شهرداری تهران مشکلات کلان شهر تهران را دو چندان می کند. دست به کار شدن فوری اصلاح طلبان به تخریب پس از آتش سوزی و ناتوانی آتش نشانان برای نجات آن دو شهروند هم خود جای سوال دارد!

تهران امروز:آتش بازی سیاسی ممنوع!
«آتش بازی سیاسی ممنوع!»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم سیدجواد سید پور است که ر ان می خوانید؛حادثه آتش سوزی تلخی که روز یک شنبه همین هفته در خیابان جمهوری رخ داد دارای وجوهی است که برای بررسی ابعاد دقیق این حادثه چاره ای نیست مگر اینکه طبق اصول کارشناسی پیش برویم. به این معنا که اگر واقعا دنبال شناخت ریشه های حادثه و دلایل جان باختن تاثرانگیز دو بانوی زحمتکش در این حادثه هستیم، می بایستی فضا را به سمتی پیش ببریم که کارشناسان فارغ از هر نوع موج هیجانی یا احیانا آلوده به انگیزه های سیاسی بتوانند نظر کارشناسی خود را اعلام کنند. در این راستا مراکز ذی ربط مدیریت شهری وارد بررسی های کارشناسی شده و آنگونه که شهردار تهران خبر داده است نتیجه تا ۱۵ روز دیگر منتشر خواهد شد.
با این خبری که ارشدترین مدیر شهری پایتخت اعلام کرده است، قاعدتا تمام کسانی که مشتاق روشن شدن ابعاد ماجرا هستند باید صبر پیشه کنند تا نتیجه بررسی های کارشناسی روشن شده و اگر احیانا اشکالی در کار وارد بود یا نتیجه را قابل نقد دانستند، با استدلال های کارشناسی مورد نقد مجدد قرار دهند. اما با این حال در چند روز گذشته فضایی رسانه ای درباره این ماجرای تلخ به راه افتاده است که گویی محرکان پیدا و پنهان چنین موج رسانه ای نه دنبال حقیقت ماجرا و روشن کردن ابعاد حادثه، که به دنبال اهداف دیگری می گردند. اهدافی که در یکی دو روز اول نشانه هایی از آن پیدا بود اما از دیروز با صراحت بیشتری دیده می شد. و در این میان تنها چیزی که دیده نشد ابعاد کارشناسی حادثه تلخ رخ داده در خیابان جمهوری بود.
گویی این آتش سوزی برای عده ای جرقه ای بود تا با آن آتش سوزی سیاسی راه اندازی کنند و برسند به آنچه که طی ماه های گذشته نتوانسته بودند برسند! اگر امواج سنگین رسانه ای را که راه افتاده مورد تحلیل محتوایی قرار بدهیم خطی مسموم و آلوده به اهدافی خاص را می بینیم که از دل یک آتش سوزی تاثر برانگیز خارج شده و به یک میدان سیاسی می رسد. دقیق تر این است که بگوییم شاید عده ای با دیدن این آتش سوزی به ناگهان آتش درونشان روشن شده و به فکر گرفتن ماهی از این آب گل آلود افتادند. هجمه کنندگان رسانه ای اینگونه بازی های سیاسی توجه ندارند که چنین خطی با خاموش شدن آتش به پا کنی های سیاسی عریان شده و کنه ماجرا را به صورت فیلمی باور نکردنی به مخاطبان نشان می دهد. کسانی که این چندروزه برای دو بانوی از دست رفته چنین سینه چاکانه وارد ماجرا شده اند چرا پس از گذشت تنها دو روز آنان را فراموش کرده و به فکر رسیدن به اهدافی افتاده اند که در جریان انتخابات شورای شهر و انتخاب شهردار نتوانستند به آن برسند؟ آیا این جوانمردانه است که برای یک هدف سیاسی حتی از مرگ غم انگیز دو بانوی محترم هم پلکانی بسازیم و تمام اصول اخلاقی و انسانی، نادیده بگیریم؟ به نظر می رسد در این ایام، سیاسی شدن فضای رسانه ای محیط را به قدری آلوده کرده است که عده ای فضا را برای خود مهیا می بینند تا هرگونه که می خواهند جولان سیاسی بدهند.
با این حال به نظر می رسد مدیریت شهری تهران راه خود را پیدا کرده و با محور قرار دادن منویات رهبر معظم انقلاب مبنی بر حل مشکلات و معضلات با روحیه جهادی نه تنها وارد چنین بازی های سیاسی نخواهد شد بلکه با واکاوی عمیق حادثه، سیاسی کاران را در رسیدن به اهداف شان ناکام خواهد گذاشت.   

وطن امروز:بان کی مون حیا کن!
«بان کی مون حیا کن!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم محمد نادرپور است که در آن می خوانید؛ بان کی مون دعوتنامه ایران برای شرکت در نشست ژنو ۲ را پس گرفت. تحلیل همین خبر یک خطی و کوتاه که می توان از جهات مختلفی به آن پرداخت بر پیچیدگی اصل ماجرا افزوده است. برای دستیابی به تحلیل صحیح بیایید جوانب صحنه بازی را با یکدیگر مرور کنیم.
الف- دولت کشورمان به اندازه ای از قطعی شدن حضور ایران در نشست ژنو ۲ مطمئن بود که پیشاپیش در روزنامه ها و رسانه های همسو این خبر را همچون پیروزی و دستاوردی بزرگ در تعامل با غرب اعلام رسمی کرده بود. کار تا آنجا پیش رفت که کارشناسان دولتی یک روزنامه تیتر زدند «اگر دولت احمدی نژاد بر سرکار بود هرگز چنین دعوتی از ایران صورت نمی گرفت!» خلاصه! دست کم از طرف ایران ماجرای ژنو ۲ و دعوت از ایران «قطعی» بوده است.
ب- بان کی مون به عنوان دبیرکل سازمان ملل، برخلاف آنچه دیروز و امروز در ایران تبلیغ شد پیش از این بارها درباره مفید بودن حضور ایران در نشست ژنو ۲ موضع گیری مثبت داشته است. طبیعی هم هست چرا که همه طرف های درگیر در سوریه به خوبی می دانند ایران به عنوان قدرتی فرامنطقه ای به آسانی توان برهم زدن معادلات غیردلخواه را دارد. پس چطور شد که دعوت رسمی سازمان ملل به فاصله ۲۴ ساعت از ایران پس گرفته شد؟ آیا واقعا فشار آمریکا و اسرائیل چنین رویه بی سابقه ای را به وجود آورد؟ به همین راحتی اولین تحلیل آشکار شد! بان کی مون برای دولت ایران دعوتنامه فرستاد اما بر اثر فشار «کدخدا» حرف خود را با تخریب شدید وجهه خود در جهان با سر و صدای بسیار پس گرفت! این نتیجه گیری بسیار ساده تنها در یک صورت درست از آب درمی آید. پیش زمینه آن این است که بپذیریم دبیرکل سازمان ملل تصمیم دعوت از ایران را پیش از این به «تنهایی» و بدون در نظر گرفتن رأی سایرین همچون آمریکا و عربستان و فرانسه و... اتخاذ کرده است!
کلید گره گشایی از این ماجرا در بیانیه صادر شده از سوی دبیرکل است. بان کی مون در بیانیه رسمی خود مدعی شده است «به دلیل اظهارات «علنی» اخیر مقامات ایرانی ناامید شده و دعوت از این کشور برای شرکت در ژنو ۲ را پس می گیرد. سخنگوی سازمان ملل ادعا کرده است اظهارات عمومی ایران با «گفت وگوهای دوجانبه» با دبیرکل سازگار نیست و ژنو۲ بدون حضور ایران برگزار خواهد شد». پس براساس بیانیه آقای دبیرکل این موارد قابل برداشت است:
۱- قطعا میان طرف ایرانی و سازمان ملل گفت وگوهایی پیش از این درباره نشست ژنو یک و دو برگزار شده است.
۲- گفته های طرف ایرانی مورد مذاکره با مواضع اعلامی آمریکا و سازمان ملل درباره موضوعات مطروحه در نشست ژنو ۲ هماهنگی داشته است. یعنی طرف ایرانی درباره پیش شرط کناره گیری اسد از قدرت و تشکیل حکومت انتقالی توسط مخالفان در اسرع وقت نظر مثبت خود را اعلام کرده است.
٣- در فاصله ۲۴ ساعت پس از ارسال دعوتنامه برای ایران برخی مسوولان دیگر، صحبت هایی متفاوت با گفت وگوهای پنهانی مطرح شده درباره آینده سوریه بیان کرده اند.
پس معما ساده شد. تنها مسوول ایرانی که به صورت مستقیم و علنی در همین زمان کوتاه ۲۴ ساعته به اعلام موضع درباره سوریه اقدام ورزیده دکتر ولایتی است. علی اکبر ولایتی در گفت وگو با تسنیم در پاسخ به سوالی راجع به دعوت از ایران برای شرکت در ژنو۲ از سوی بان کی مون و این گفته دبیرکل سازمان ملل مبنی بر اینکه دعوت از ایران به معنای پایبندی ایران به بیانیه ژنو۱ است، تاکید کرد: «نکته بسیار مهم و منفی مصوبه اجلاس ژنو ۱ این است که اگر آن پذیرفته شود، دولت قانونی سوریه که عضو رسمی سازمان ملل بوده و سابقه بسیار ارزشمندی در پایبندی به مقررات بین المللی دارد باید یک طرف میز مذاکره بنشیند».
ولایتی افزود: انسان نمی داند به چه حقی بیانیه ژنو ۱ به تروریست هایی که از کشورهای دیگر تفنگ به دست گرفته و توسط رژیم صهیونیستی و برخی کشورهایی که سابقه استعماری در منطقه دارند، از برخی کشورهای اروپایی گرفته تا آمریکا، حمایت های مالی و تسلیحاتی می شوند، این حق را می دهد که یک طرف مذاکره باشند و با دولت رسمی و قانونی سوریه، دولتی انتقالی تشکیل دهند که در این صورت حداقل ۵۰ درصد از این دولت باید جزو حامیان تروریست ها باشند.
این موضع گیری صریح که با گفته های اعلامی پیش از این سخنگوی دستگاه سیاست خارجی کشور و دولت تفاوتی در کلیات و جزئیات ندارد «ظاهرا» موجبات برآشفتگی جان کری و بان کی مون را فراهم کرده است. به نحوی که مناسبات رسمی روابط بین الملل را زیر پا گذاشته و دعوتنامه رسمی صادر شده را پس گرفته اند.
می رسیم به موضع گیری وزارت امور خارجه در برابر این بدعهدی عجیب و غریب که مستقیما «عزت جمهوری اسلامی» را نشانه رفته است. ظریف با بیان اینکه بان کی مون در هفته گذشته چندین بار با من تماس گرفت، اظهار داشت: «در همه این تماس ها صریحا به ایشان گفته ام هیچگونه پیش شرطی را نمی پذیریم و هرگونه اظهارنظری از طرف ایشان که متضمن این باشد که ایران شرطی را برای حضور پذیرفته، خلاف واقع می دانیم و ایشان کاملا از این موضوع مطلع بود و از دیدگاه ما اطلاع داشت». وی همچنین ضمن ابراز تاسف بان کی مون را به نداشتن شهامت برای اعلام دلیل پس گرفتن دعوت متهم کرد و گفت: «من این رفتار را در شأن دبیرکل سازمان ملل نمی دانم و باعث تاسف است که این رفتار را از خود بروز داده است».
براساس اظهارات شخص وزیر امور خارجه کشورمان؛
۱- گفت وگوهای دوجانبه مطرح شده در بیانیه دبیرکل سازمان ملل واقعا میان وی و ظریف به عنوان نماینده ایران صورت گرفته است. پس نماینده ایران در بیانیه بان کی مون نیز پیدا شد.
۲- دبیرکل سازمان ملل یک بیمار است که قول های الکی می دهد و حتی مسوولیت اقدامات خود را نمی پذیرد!
٣- بان کی مون یک دروغگوی بزرگ است چرا که وزیر امور خارجه کشور ما را متهم به موضع گیری پنهانی برخلاف سیاست های کلی نظام در حوزه سیاست خارجی کرده است.
۴- فشار آمریکا و سایرین بر دبیرکل به صورت ناگهانی بالا گرفته اما پیش از این زمانی که وی برای ایران دعوتنامه می فرستاد فردی مسوول، صاحب اختیار و احتمالا از مبارزان با جبهه «افراط گرایی» در جهان بوده است!
هدف ما بررسی همه تحلیل های مطرح پیرامون یک افتضاح دیپلماتیک در سطح جهانی بود که کمترین هزینه اش بی اعتبار شدن اقوال دبیرکل سازمان ملل بود. مگر اینکه بپذیریم این فرد کذاب گاهی قابل اطمینان است و گاهی اوقات با حیثیت و آبرو و عزت دستگاه سیاست خارجی ما بازی می کند! البته ترویج مدل «دکتر جکیل» مستر هاید از شخصیت دبیرکل سازمان ملل در حال حاضر در دستور کار وزارت خارجه قرار دارد.
حال ناچاریم به جمع بندی برسیم؛ اگر دبیرکل سازمان ملل به این راحتی شخص وزیر خارجه و دستگاه سیاست خارجی ما را به خلاف گویی و قول کذب متهم می کند چرا پاسخی درخور از جانب ایران دریافت نمی کند؟ چرا این موضوع که مستقیما با عزت جمهوری اسلامی رابطه دارد و موجبات ناراحتی ملت ایران را فراهم آورده این طور سطح پایین و با بی اهمیتی حتی بدون صدور یک بیانیه رسمی، رتق و فتق می شود؟ همین رفتار مشکوک و موضع گیری سطح پایین وزارت امور خارجه است که مجال پر و بال گرفتن تحلیل های مبتنی بر راستگویی سازمان ملل به عنوان نهادی رسمی را فراهم می کند. در آن صورت چه کسی تطابق رفتارهای دولت در حوزه سیاست خارجی با اصول اساسی «عزت، حکمت و مصلحت» را خواهد سنجید؟ جای مجلس شورای اسلامی در چنین مناقشات بین المللی بی سابقه ای حقیقتا خالی است. ما به رغم برخی دولتی ها هیچ علاقه ای به مقایسه دولت ها نداریم اما چون خودشان شدیدا به این موضوع اعتیاد دارند می گوییم. اگر چنین اتفاقی در دوره احمدی نژاد رخ داده بود کدام طرف متهم به دروغگویی و آبروبری از ایران و ایرانی در جهان می شد؟

حمایت:باج خواهی از جهان
«باج خواهی از جهان»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛در روزهای اخیر منطقه شاهد تحولات قابل تاملی بوده است که محور آن را تشدید تحرکات گروه های تروریستی و بحران های امنیتی جاری در منطقه تشکیل می دهد. در این چارچوب عراق شاهد انفجارهای خونینی بوده که ده ها کشته و زخمی بر جای گذاشته است. در سوریه نیز همزمان با پیشروی های ارتش و آشکار شدن تزلزل بیشتر شبه نظامیان، گروه های تروریستی بار دیگر در کنار انفجارهای تروریستی ده ها شهروند غیرنظامی سوری را با فجیع ترین وضعیت به قتل رساندند. در لبنان نیز از یک سو در منطقه شیعه نشین جنوب بیروت تروریست ها انفجاری خونین را به پا کردند و از سوی دیگر در منطقه سنی نشین شمال لبنان نیز درگیری های مسلحانه ده ها کشته و زخمی بر جای گذاشت.
هر چند که مجموع این جنایات برگرفته از ساختار و تحرکات گروه های تروریستی عنوان شده است که به دنبال فضای آشوب در منطقه هستند اما در ورای آن یک اصل مهم وجود دارد و آن تقارن این جنایت ها با اجلاس ژنو ۲ درباره سوریه است؛ نشستی که با حضور ۴۰ کشور در مونتروی سوئیس برگزار شد تا به بررسی تحولات سوریه بپردازد. بررسی کارنامه کشورهای غربی نشان می دهد که آنها در حالی به دنبال تحمیل خواسته های خود به این نشست بوده اند که در حوزه سیاسی و نظامی با ناکامی های شدیدی مواجه شده اند زیرا در حوزه نظامی گروه های مسلح تحت حمایت آنها نتوانسته اند دستاورد چندانی داشته باشند و از سوی دیگر در حوزه سیاسی نیز آنها نتوانستند گروهی واحد از معارضان را به ژنو ۲ اعزام کنند و به حضورصرف برخی از آنها بسنده کردند. غرب که می داند برای هدایت ژنو ۲ به سمت منافع خود ابزار چندانی ندارد، بار دیگر به حربه فضای امنیتی و بهره گیری از گروه های تروریستی روی آورده است.
آمریکا تلاش کرده است تا چنان وانمود سازد که بحران های منطقه به دلیل ادامه حضور نظام سوریه و نیز فعالیت های حزب الله لبنان و سایر ارکان مقاومت منطقه است در حالی که راهکار پایان ناآرامی ها را نیز حذف آنها از صحنه عنوان می کند.به عبارتی دیگر آمریکا با استفاده از مقوله تروریسم و گره زدن آن به امنیت منطقه و ژنو ۲ تلاش کرده تا با این ابزار جامعه جهانی را به سمت پذیرش طرح های خود که همان حذف نظام سوریه و نیز مقابله با جبهه مقاومت است وادار سازد. آمریکا با حربه گسترش تهدیدهای تروریستی در منطقه رسما به دنبال باج گیری از جامعه جهانی است؛ رفتاری که نشانگر استمرار نگاه یک جانبه گرایانه آمریکا به معادلات جهانی است حال آنکه روند تحولات جهانی از جمله در سوریه نشانگر شکست این توهم و حرکت آمریکا در مسیر انزوا و زوال است.

آفرینش:دنیا منتظر دیدن ایران جدید در داووس
«دنیا منتظر دیدن ایران جدید در داووس»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛نشست سالانه مجمع جهانی اقتصاد ۲۰۱۴ با شعار "شکل دهی مجدد جهان" ، در داووس سوئیس تشکیل می شود. مجمع جهانی اقتصادی داووس از ژانویه ۱۹۷۱ پایه ریزی شد و سالانه رهبران و کارشناسان سیاسی و اقتصادی از کشورهای مختلف با حضور در این نشست به بحث و تبادل نظر درباره مسائل سیاسی و اقتصادی مهم جهان می پردازند.
"کلاوس شواب"، بنیانگذار اجلاس داووس، ۴٣ سال پیش اجلاس داووس را به راه انداخت تا محلی برای مدافعان و مدیران سرمایه داری اروپا و آمریکا باشد و راه حل هایی برای بهینه سازی نظام سرمایه داری و یافتن راه کارهایی برای مسائل و مشکلات مالی واقتصادی بیابند.
با این همه با گسترش تدریجی شرکت کنندگان در این نشست ، دایره موضوعات مطرح شده در آن بتدریج وسیع تر شد تا بدانجا که اکنون مسائل مختلف سیاسی و اقتصادی با حضور رهبران و مقامات کشورها ، روسای شرکت های بزرگ و کارشناسان برجسته در این نشست مطرح می شود.
اما امسال درپی دعوت از ایران برای شرکت در این اجلاس در سطح ریاست جمهوری، توجهات به سیرتحولات و دیدارها در داووس دوچندان شده است. باتوجه به مطرح بودن پرونده هسته ای ایران به عنوان مهمترین پرونده دیپلماتیک جهان و اوضاع امنیتی سوریه، حضور و واکنش ایران دراین اجلاس حائز اهمیت خواهد بود.
این اجلاس یکی از گردهمایی های موثر در جهان است که در آن سیاستمداران، صاحب نظران، اساتید دانشگاه، مدیران بنگاه های اقتصادی جهان و مسئولان کشورهای جهان شرکت می کنند، لذا بهترین مکان برای همفکری و تبادل نظرات در ارتباط با مسائل و مشکلات موجود می باشد.
    همچنین باتوجه به رویکرد متفاوت مردم ایران درانتخابات ۲۴ خرداد و مشارکتی سیاسی، دنیا خواستار شنیدن و دیدن رویکردهای نظری و عملی ایران می باشد.
این موقعیت فرصت بسیار مناسبی را در اختیار دولت ایران قرار می دهد تا مواضعش را به گونه ای شفاف و روشن برای کسانی اعلام کند که افراد صاحب نفوذی در حوزه های اقتصادی و سیاسی محسوب می شوند.
ضمن اینکه اخیرا طرح "دنیای عاری ازخشونت" از سوی ریاست جمهوری کشورمان در سازمان ملل تصویب شده، انتظار می رود تا گفتمان جدید ایران در اثبات نیات صلح جویانه و حمایت ازحقوق بشر به سمع و نظر افکارعمومی جهان و نخبگان سیاسی و اقتصادی برسد.
ازسوی دیگر برگزاری ژنو۲ برسر مسئله سوریه و حضور بسیاری از مقامات سیاسی در سوییس و سپس شرکت آنها دراجلاس اقتصاد جهانی، اهمیت نشست داووس را دوچندان نموده است. باتوجه به عدم حضور ایران در ژنو۲، اجلاس داووس فرصت مناسبی برای دیدارهای دیپلماتیک و ابراز نظر ایران درمورد سوریه می باشد، تا کشورهای دنیا از اهداف و خواسته های کشورمان درمورد مشکلات منطقه مطلع شوند.
نقطه عطف دیگر اجلاس امسال، رفع و تعلیق برخی از تحریم های اقتصادی ایران می باشد. باتوجه به حضور رییس جمهوری به عنوان عالی ترین مقام اجرایی کشور دراین اجلاس، می توان ظرفیت های اقتصادی کشور را به عالی ترین مقامات اقتصادی دنیا عرضه کرد و زمینه مراودات استراتژیک اقتصادی برای آینده را رقم زد.
مسلماً عرضه افکار و گفتمان جمهوری اسلامی درمیان صاحب نظران و بزرگان عرصه اقتصاد وسیاست، فرصت مناسبی درجهت خنثی سازی پروژه ایران هراسی و انزواطلبی های سیاسی و اقتصادی خواهد بود. دنیا باید چهره جدید ایران بعد از انتخابات ۲۴ خرداد را ببیند، نظرات مسئولان جمهوری اسلامی ایران نسبت به پیوند اقتصاد ایران با جهان و چشم انداز اقتصادی ایران را بشنود و مورد توجه قرار دهد.

شرق:فرصت طلایی داووس
«فرصت طلایی داووس»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم غلامعلی خوشرو است که در آن می خوانید؛اجلاس «داووس» سوییس، اجلاسی غیردولتی و غیررسمی است که حدود ۴۰سال از ایجاد آن می گذرد و دارای ماهیت بین المللی است. در این اجلاس به نوعی تصمیمات کلان اقتصادی و استراتژیک جهانی اتخاذ شده و به تعبیری نوعی فرآیند تصمیم سازی است. خاصیت آن این است که تقریبا از همه نخبگان جهانی دعوت می شود و حاضران از نهادهای غیردولتی گرفته تا اقتصاددانان، تجار، سرمایه داران، نخبگان علمی و همینطور سیاستمداران و دولتمردان فرصت گرانبهایی به دست می آورند تا پیرامون آخرین تحولات جهانی و آخرین دیدگاه های صنعتی، سیاسی و استراتژیک به تبادل دیدگاه بپردازند. فرصت شرکت رییس جمهور ایران در این اجلاس، از آن جهت حایزاهمیت است که وی با شعار تعامل گرایی، همکاری جهانی و نیز اعتدال، خردورزی و احترام به منافع متقابل در عرصه سیاست خارجی، روی کار آمده است و این ویژگی ها به دولت یازدهم کمک می کند تا در روابط بین المللی، از موضع برابر و عزتمند با جهان به تعامل و همکاری متقابل بپردازد که همان خواست مردم صلح طلب و متمدن ایران است. اینکه در رسانه های فرامنطقه ای و معتبر جهان، تحلیل های گوناگون و توجه ویژه ای به رییس جمهور ایران شده است به دلیل تحولات داخلی و البته خارجی پیرامون ایران است. دکتر روحانی در حوزه های زیر می تواند با حاضران در اجلاس، به گفت وگو بپردازد. متاسفانه در هشت سال گذشته نحوه تعامل رییس دولت با جهان به شکلی بود که بیشتر جنبه تقابلی داشت و این مساله به حاشیه نشینی منجر شده بود.
از طرفی سخن از مدیریت جهانی بود اما ایران در تعاملات جهانی، با محدودیت های نگران کننده ای مواجه شده بود. امروز دولت یازدهم با پشتوانه میلیونی، در پی اعتماد سازی جهانی است و شرکت در چنین جلساتی زمینه ساز این مهم است که توانسته چهره ایران را به چهره ای تعامل گرا، باثبات و امنیت آفرین تبدیل کند.
مساله دوم، مساله پرونده هسته ای است که عاملی برای تقابل جهانی با ایران بود و حال که راه حل مرضی الطرفین در گام اول آن بین ایران و شش قدرت جهانی قرار دارد، فرصت ذی قیمتی دست داده تا ایران به همه دنیا اعلام کند کشوری نیست که به سمت تهدید صلح جهانی برود بلکه کشوری قانونگرا و حق گراست و تنها به حقوق قانونی متناسب با مقررات بین المللی اصرار دارد و در زمینه هسته ای نیز به دنبال خاورمیانه عاری از سلاح های کشتارجمعی است. مساله دیگر، مساله همکاری های اقتصادی است. همانطور که دکتر ظریف و ریاست جمهوری اعلام کردند، توافق ژنو سبب ترک برداشتن سازمان تحریم و رفع تدریجی محدودیت های ظالمانه اعمال شده بر ضد ایران شد و حال زمینه های سرمایه گذاری و تعاملات مشترک فراهم است. داووس محل تجمع صاحبان سرمایه، شرکت های عظیم و شاخص بین المللی در زمینه های مختلف است که باید توانمندی های ایران به آنها به طور کامل معرفی شود. ایران از لحاظ موقعیت انرژی، نیروی انسانی، سطح علمی و... توانایی تبدیل شدن به یک قطب اقتصادی مهم در منطقه را داراست به ویژه اینکه ایران از ثبات امنیتی بسیار خوبی برخوردار است و اگر این توانمندی به ثبات سیاسی متصل شود و ثبات در تصمیم گیری های اقتصادی را نیز به همراه داشته باشد- که با دولت تعامل گرا، چشم انداز خوبی برای اقتصاد مدرن ایران به چشم می خورد- اجلاس داووس بیش از هر جای دیگری می تواند این فرصت را فراهم کند.
مساله دیگر، مساله بی ثباتی و ناامنی در منطقه و مقابله با افراطی گری و گروه های تروریستی تکفیری است که خطر عمده ای برای منطقه و برای کل جهان به شمار می روند. رییس جمهور ایران طرح «جهان عاری از خشونت» را به جهانیان ارایه داده و با اجماع به تصویب رسیده است. ایشان فرصت مناسبی را در داووس در اختیار دارد تا برای به ثمر رسیدن این طرح، نقش محوری ایفا کند. اگر ایران بتواند در این اجلاس ثبات و امنیت خود را به شرکت کنندگان اجلاس که نماینده جهان هستند معرفی کند، ایران هراسی و شیعه هراسی خنثی می شود و ایران به عنوان کشوری حامی صلح منطقه ای و جهانی معرفی می شود.
اجلاس امسال داووس تمرکز خود را روی تکوین مجدد عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فناوری قرار داده است. به هر حال «نظام سلسله مراتبی قدرت متمرکز» رنگ باخته و دیگر یک قدرت نمی تواند به تنهایی برای اقتصاد و سیاست جهان تصمیم گیری کند بلکه شبکه گسترده ای از روند ها و ابتکارات وجود دارد که باید از آنها بهره برداری شود و همه می توانند به رشد آن کمک کنند. در این جهان شبکه ای است که پیشنهاد دکتر روحانی هم در سازمان ملل مورد توجه قرار می گیرد و نقشی در جامعه جهانی ایفا می کند. باید از این پتانسیل استفاده بهینه کرد و جامعه مدنی ایران، تجار، دانشگاهیان، نخبگان علمی و فناوری می توانند نقش خود را در زدوده شدن تمرکزگرایی از جهان، ایفا کنند. حضور آقای دکتر روحانی یک فرصت و امید برای بازسازی چهره ایران در جهان امروز است.

قانون: آموزش زبان مادری، آری آموزش به زبان مادری، نه
«آموزش زبان مادری، آری آموزش به زبان مادری، نه»عنوان یادداشت روز روزنامه قانون به قلم مسعود لقمان است که در آن می خوانید؛ایران زمین و تمدن برآمده از آن، بسان فرش رنگارنگِ شگفت انگیزی ست که ایرانیان در درازای تاریخ کهنسالشان از هر دهکده ، شهر و استان و با هر فرهنگ، آیین و باور، گویش و زبانی در ساخت و بالیدنش نقشی به سزا داشته اند.
زبان پارسی دری که ادامه نیای خود: پارسی باستان؛ مادربزرگش: پهلوانیک؛ و مادرش: پارسیگ یا پهلوی ست، نه تنها زبان فرهنگ و شهرآیینیِ ایرانی ست که «خانه وجود» و «هستی» ماست. زبانی ست که ایرانیان در درازای ۲۵۰۰ سال با هر گویش یا زبانی و با هر دین و باوری، بدان نوشته، سروده و خوانده اند و همه اندیشه خود را با آن پرداخته و معنا بخشیده اند و ایرانی بودن را با فرهنگ و فرهنگ را با زبان پارسی شناسانده اند.
پارسی، برخلاف سایر زبان های مدرنیت، نه از روی زور و فشار سردمداران که با خواست همه باشندگان حوزه تمدنی اش، زبان وحدت بخششان بوده است. از رودکیِ سمرقندی و سیفِ فرغانه ای تا جامی و مولانای بلخی و خواجه عبدا... انصاریِ هراتی تا عطار نیشابوری و فردوسی و اسدیِ توسی و فرخی سیستانی تا اقبال لاهوری و بیدل دهلوی هندی تا سعدی و حافظ شیرازی تا هاتف اصفهانی و محتشم و کلیم کاشانی تا باباطاهر و عین القضات همدانی و عبید زاکانیِ قزوینی تا نظامی گنجه ای و خاقانی شروانی تا اوحدی مراغه ای و شمس و قطران تبریزی و مستوره کردستانی و هزاران فرزانه دیگر در درازای سده ها، این زبان را در جای جای ایران، پرورانده و زبان تمدن ایرانی کرده اند و در سده اخیر و از جنبش مشروطیت به این سو هم به یاری صدها نویسنده و مترجم کوشا و زبردست، با بهره ای از پیشینه غنی و پربار این زبان، فارسی به یکی از زبان های پویا در زمینه دانش و فناوری در دانشگاه ها بدل شده است.
امروزه نیز اصل ۱۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر این مهم تاکید ورزیده و به روشنی نوشته است: «زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران، فارسی ست. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد؛ ولی استفاده از زبان های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‏های گروهی و تدریس ادبیات آن ها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است.»
همان گونه که نمی توان از ایرانی بودن گفت و نقش تمدنی و وحدت بخش و فرهنگ آفرین زبان فارسی را نادیده گرفت، نمی توان از نقش گویش ها و دیگر زبان های این سرزمین به عنوان پشتوانه تمدنی و پربار شدن فرهنگ ایرانی سخن نگفت. همانگونه که قانون اساسی به روشنی می گوید آموزش ادبیات زبان های محلی و قومی در مدرسه ها در کنار زبان فارسی آزاد است و طبعا هم «آموزش زبان مادری» بایسته است و هر ایرانی نیز باید از این حق دفاع کند و آن را به رسمیت بشناسد. مشکل، اما در اینجا بروز می کند که سخن از «آموزش به زبان مادری» و کنار نهادن زبان فارسی مطرح می شود و این مخالف نص صریح قانون اساسی است؛ چراکه آموزش باید به زبان فارسی باشد و ادبیات زبان های دیگر تنها در کنار زبان وحدت بخش ایرانیان می تواند آموزش داده شود؛ اگر غیر از این باشد، پس از یکی دو نسل، ایرانیان ملتی خواهند شد که از هر شهری به شهری دیگر و از هر استانی به استانی دیگر به گویش و زبانی متفاوت و غیر قابل فهم برای یکدیگر سخن خواهند گفت و در این صورت، دیگر چیزی از ملیت ایرانی باقی نخواهد ماند؛ آن هم در زمانه ای که دشمنان تاریخی ایرانیان برای نیستی تمدن ایرانی، نقشه ها در سر می پرورانند و از در زبان، انواع پان های قوم گرا را در برابر تاریخ و هویت ایرانی عَلَم کرده اند، سخنان حجت الاسلام و المسلمین علی یونسی، دستیار ویژه رئیس جمهور در امور اقوام و اقلیت های دینی و مذهبی، که در آخرین روز دی ماه به مهر گفته اند: «آموزش «به زبان مادری» برای سایر زبان ها در دستور کار است» نه تنها برخلاف نص صریح قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که زمینه های بایسته برای فروپاشی وحدت ایرانیان را در راستای آمال دشمنان این مرز و بوم، آماده می کند.
همچنین مشاوران ایشان به بسیاری از نکته ها در این میان توجه نمی کنند. بگذارید مثالی بزنم. زبان کردی که بسان فارسی از زبان های هندواروپایی ست، به زبان ها و گویش های گوناگونی چون هورامی، سورانی و بادینان یا کرمانجی، گروسی، کرمانشاهی، لکی، کلهری، اردلانی و جلالی و… شاخه بندی می شود؛ حال دستیار ویژه رئیس جمهور در امور اقوام و اقلیت ها چگونه می تواند یکی از این ها را به عنوان معیار برای کتاب های درسی برگزیند تا به سایر گویشوران زبان کردی جفا نکند؟! یا مثلا آیا بناست به زبان های کرانه کاسپین چون: تالشی، گیلکی، دیلمی، مازندرانی، شهمیرزادی و ... هم کتاب های درسی نوشته شود؟! دیگر اینکه بنا به پیشینه تمدنی، دیوانی و تاریخی-فرهنگی، تنها زبان ایرانی که می تواند حامل مدرنیت جدید باشد، زبان فارسی ست و دیگر زبان های این پهنه برای چنین آرمانی پرورده و آزموده و صیقل خورده نشده اند و در انتقال مفاهیم مدرنیت ناتوانند و بهره از آن ها به عنوان زبان آموزشی، ایرانیان را از قافله تمدن دور می کند و عقب نگه می دارد.
در فرجام بار دیگر تأکید می کنم که «آموزش زبان مادری» در کنار زبان فارسی که زبان رسمی، تمدنی و دیوانی ست، خواسته ای ست بحق که باید از سوی همگان پیگیری شود؛ اما «آموزش «به» زبان مادری» و حذف زبان فارسی از سامانه آموزشی برخلاف نص صریح قانون اساسی و همچنین مولفه های وحدت بخش ایرانیان است.

ابتکار:عزادار چه هستند؟
«عزادار چه هستند؟ »عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم اشکان بنکدار جهرمی است که در آن می خوانید؛یک نماینده اصولگرای مجلس اجرای توافق ژنو که از سی ام دی آغاز شده را تسلیت گفت. حمید رسایی نماینده تهران در مجلس گفت:” من در ابتدا روز ٣۰ دی ماه ۱٣۹۲ را تسلیت می گویم، این روز، روزی است که دستاورد دانشمندان هسته ای از دست رفت ولی ما فعلاً مامور به سکوت هستیم."
بر اساس گزارش رسانه ها شمار نمایندگان امضا کننده نامه ای به رئیس مجلس در موضوع نارضایتی از آن چه ایشان «پنهان کاری تیم اتمی» در مورد توافق ژنو نامیده اند به ۱۵۰ نفر رسیده است. امضا کنندگان نامه خطاب به علی لاریجانی رئیس مجلس به دلیل نبود اطلاع رسانی درباره مفاد توافق ژنو اعتراض کرده اند. بر اساس گفته محمد سلیمانی از نمایندگان تهران در مجلس، امضا کنندگان نامه از آقای لاریجانی خواسته اند تا شرایط مورد نیاز برای برگزاری جلسه با دولتمردان مهیا شود. نویسندگان این نامه خواستار دسترسی به اطلاعات توافق اتمی ژنو هستند.
روزنامه «وطن امروز» نیز در شماره روز دوشنبه، سی ام دی، نارضایتی خود از اجرای توافق ژنو را با سیاهپوش کردن صفحه اول که رسم روزهای عزاداری ست و انتخاب تیتر «هولوکاست هسته ای»(!) ابراز کرد. (البته مسوولان این روزنامه که متعلق به مهرداد بذرپاش از نمایندگان اصولگرای طرفدار احمدی نژاد است مشخص نکرده اند که قصدشان از آوردن کلمه «هولوکاست» به معنی قتل عام در کنار صفت «هسته ای» به چه منظور بوده است. البته شاید ممنوعیت پرسشگری از قضیه هولوکاست که در اروپا مطرح است به زعم ایشان در مورد توافق هسته ای ژنو نیز وجود دارد!)روزنامه اصولگرای کیهان نیز که با بودجه عمومی منتشر می شود در شماره روز سه شنبه یکم بهمن خود در خبری با عنوان «توافق نامتوازن ژنو با توقف غنی سازی ۲۰ درصد کلید خورد» به انتقاد از این اقدام پرداخته است.دیگر روزنامه اصولگرا که با نام «سیاست روز» منتشر می شود نیز روز سه شنبه با درج خبری با عنوان «مجلس ایران همچنان بی اطلاع است، کنگره آمریکا از همه چیز آگاه» نارضایتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی از بی اطلاع ماندنشان نسبت به مفاد توافقنامه ژنو را بازتاب داد.
بر اساس توافق ژنو که روز سوم آذر به دست آمد، ایران و کشورهای عضو گروه پنج به علاوه یک توافق کردند که در ازای تعلیق غنی سازی بالای پنج درصد اورانیوم توسط ایران و همکاری با بازرسان آژانس، چهار میلیارد و ۲۰۰ میلیون دلار از دارایی های ایران که در زمان دولت دولت احمدی نژاد در این کشورها مسدود شده بود، آزاد شود.واکنش غمبار افراطیون داخلی در همنوایی با بنیامین نتانیاهو رئیس دولت اسرائیل و لابیست های طرفدار صهیونیسم در حالی صورت می پذیرد که مقام معظم رهبری بارها پشتیبانی خود را از تیم مذاکره کننده با عنوان فرزندان انقلاب به صراحت اعلام داشته است. کاش این گروه که با دستاویز قرار دادن ولایت پذیری خویش دائم برای طرد رقبای سیاسی خود تلاش می کند و از سرمایه رهبری به نفع جریان خویش خرج می کند بداند که محک پذیرش سخن رهبری وقتی است که خلاف نظر شما گفته ای از سوی ایشان بیان شود.
اکنون اقلیت افراط بجای این که پاسخگوی این سوال مهم شود که چرا برای چند صباحی بیشتر بر سر قدرت ماندن تیشه به ریشه زندگی مردم زدند و آنقدر لجبازی کردند که هم در زمینه داخلی و هم در عرصه خارجی با بحران های عدیده ای روبرو شدیم و به خاطر فرصت طلبی ها و سوء مدیریت ها و اهداف مرموزی که شرق و غرب را بر علیه ملت ایران تحریک کردند محاکمه و یا حداقل مورد بازخواست قانون و ملت قرار بگیرند، دوباره رسانه های زر وزور و تزویر خود را به کار انداخته اند و این بار با رنگ سیاه و اعلام عزا هیاهو راه می اندازند که وطن از دست رفت. فاتحه! چه دادیم و چه گرفتیم؟! مگر ثمره دولت اصولگرا برای وطن چه بود؟ مگر ادعای پوچ مدیریت جهانی، تلاش در جلب دشمنی جامعه بین المللی، هدر دادن منابع ملی در مقیاس فوق کلان، اقتصاد فاسد و سرازیر نمودن میلیاردها دلار از کیسه مردم به جیب نو کیسه های میلیاردر، هفت ملیون و پانصد هزار بیکار، تورم ۴۰ درصدی و شاخص فلاکت ۵۰ درصدی و هزاران هزار مورد دیگر نامی جز وطن سوزی و وطن فروشی داشت که در حمایت برای آن هورا می کشیدید؟ شما که از وطن بجز مقام و جیب خود تعبیر دیگری ندارید به چه رویی اکنون جنجال وطن پرستی به راه انداخته اید؟ وطن شما یعنی حمایت از بابک زنجانی ها و رانت خواران هشت سال گذشته و مقابله با دولتی که قصد دارد جبران مافات کند و برای گرفتن پول خودمان مجبور به چانه زنی می باشد. کاش گردانندگان روزنامه وطنی واقعاً مردم وطن امروز را می دیدند که چگونه از توافق هسته ای کشورشان خوشحالی می کند. البته گروه افراط نشان داده که با گریه مردم خندیده و هورا کشیده و با خنده مردم هم اخیرا اعلام عزاداری کرده است و تسلیت گفته.هشت سال ملت ایران در عزای بی تدبیری و بی مسئولیتی دولت احمدی نژاد سیاه پوش بود. هشت سال باران قطعنامه و تحریم بر سر ملت مظلوم و نجیب ایران می بارید و شخص اول اجرایی مملکت با خنده و شوخی، پاره شدن قطعنامه دان جهان را پیش بینی می کرد و در خوشبینانه ترین حالت درک آن را نداشت که این رگ امید ایرانیان است که به لطف کاردانی های او(!) دارد پاره می شود.
هشت سال ایران از ابتدایی ترین حقوق حقه خود ظالمانه محروم شد و هیچ اقدام موثری از سوی دولت وقت صورت نگرفت. هشت سال لبوفروشان و تاکسی داران این مملکت شرمنده زن وبچه خود می شدند. هشت سال هموطنان هزینه دارو و درمانشان را با فروختن طلا و فرش و یخچال تأمین می کردند و چه مادرانی از همین جماعت که عزادار جوان ناکام خود در برهوت بی دارویی شدند. ملت ایران در طول این هشت سال روز و شب را به زیارت نامه خوانی مشغول بودند که فردا قیمت گوشت، مرغ، روغن و برنج سه برابر نشود. ملت نجیب ایران با همه حیف و میل بیت المال و سوء مدیریت دولت وقت از یک سو و تحریمهای قدرتهای غربی – که آن هم حاصل سوء مدیریت همان دولت بود- از سوی دیگر در این هشت سال روبرو بود ولی از هیچ هولوکاستی علیه خود حرف نزد. صبورانه پای کشور و نظام ایستادند تا جوانک های آقازاده و تازه به دوران رسیده یا مدیران همه کاره اقتصاد شوند، یا وکیل و وزیر و...! آن روزها شما بخشی از مردم را خس و خاشاک و بزغاله و گوساله و... می خواندید و در حمایت از بی تدبیریهای احمدی نژاد در عزای ملت، پای می کوبیدید وهورا می کشیدید و هر کس که از سر دلسوزی سخن نه به مراد شما بر زبان می راند را متهم به وطن فروشی می کردید.بیست و چهار خرداد که شد اما مردم ایران به روش یک ملت متمدن درخواست های خود را با انتخاب مردی که می گفت چرخ زندگی شان باید بچرخد اعلام کردند. حسن روحانی محبوب ملت شد و مطلوب رهبری و بر آن شد تا دنیا را با ایران و ایران را با زندگی آشتی دهد و امید رخنه دواند در پیکر عزادار ملت.اما سکوت آرامش بخش و شادی آفرین این صحنه را عده ای شکستند همان ها که امروز در خوشحالی ملت سیاه پوش شدند و فریاد واایرانا سر دادند.همان ها که، معجزه هزاره سوم ساختند، هاله نور دیدند، تورم کمر شکن را بر دولت بخشیدند، اختلاس و رانت خواری را مورد اغماض قرار دادند و منافع نظام را به منافع جیب خود گره زدند، هشت سال در راه آلماتی و ژنو و استانبول رفت و آمد کردند و به جای استیفای حقوق ملت، در سفرهای چند صد نفری خانوادگی خود به خرج مردم رنج کشیده مانیفست جهانی! ارائه دادند. سیاه پوشی در شادی وطن چه مفهومی می تواند داشته باشد وقتی مردم و رهبری به تیم هسته ای اعتماد دارند؟
اما این گروه عزادار اقتدار و قدرت خود است که آرام آرام رو به افول می گذارد. می توان گفت این گروه عزادار این است که دیگر هم پیمانان آنان در سایه بحران نمی تواند اختلاس چند هزار میلیاردی کنند، ویژه خواری کند ؟. آیا این که قرار است صادرات نفت ایران، توسط شرکت نفت ایران و نه امثال زنجانی ها، انجام شود، موجب عزای این افراد شده است؟ این که رئیس جمهور کشور، که برخلاف نظر آنها از صندوق انتخابات بیرون آمد و به واسطه به گردش درآوردن چرخ امور مردم به محبوبیت در داخل و خارج دست یافت موجب سیاه پوشی این گروه شده است؟ این گروه عزادار کدام حق هستند که از ملت ایران سلب شده است؟ پلمپ غنی سازی بیست درصد که به گفته مسئولان نیازی به آن نداریم و هر زمان که اراده کنیم می توانیم باز این کار را انجام دهیم جای هیچ عزاداری ندارد. شاید بسته شدن دهان اسرائیل و به وجود آمدن نگرش مثبت در جامعه بین الملی به جای نگرش منفی که در طول این هشت سال روز به روز بر دامن آن افزوده می شد این گروه را عزادار کرده؟
اعتقاد این گروه بر رفع تحریم ها نیست چون نان این گروه درتنور تحریم بهتر پخته می شود و در هشت سال گذشته با پای فشردن بر فرضیه مضحک عدم ارتباط با جهان باعث شده ما ایرانیان منت چین و روسیه بکشیم که آیا قطعنامه ای را علیه ایران وتو می کنند یا خیر؟ که البته هیچ گاه وتو نکردند. روسیه تا می توانست با تأخیر در راه اندازی رآکتور بوشهر و عدم تحویل موشکهای اس ٣۰۰ به باج خواهی پرداخت تا دوباره خاطرات تاریخی و تلخ عهدنامه های گلستان و ترکمانچای زنده شود. چین نیز از همتای خود عقب نماند و شرکتهایش با سوء استفاده از تحریمها، جنسهای بنجلشان را به ما قالب کردند و اما پول نفت ما را پیش خود نگه داشتند. کار به جایی رسید که حتی هند و پاکستان و هر کشور ریز و درشتی مترصد باج خواهی از ایران می گشت. نفت زیر قیمت آن هم از طریق دلالان نفتی می دادیم تا آرد آلوده پاکستان و برنج آرسنیک دار هندی به بهای گزافتر وارد کنیم. البته رانت خوران و آقازاده ها شیفته این نوع تحریمها هستند پس بر افراشتن پرچم عزا از سوی ایشان تعجبی ندارد. امروز اما غول تورم شش ماهه به زانو درآمده و پول ملی قدری جان گرفته است. مردم اندکی از زیر بار گرانی های کمر شکن قد راست کرده اند و امیدوار روزهای بهتر می باشند و از بهبود رابطه با جهان خوشحالند. آیا سیاهپوشی بر این شادی فرسنگ ها واقعاً دور از انصاف نیست؟

آرمان: جبران نامعقول ناتوانی برخی نمایندگان!
«جبران نامعقول ناتوانی برخی نمایندگان!»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم مرتضی مبلغ است که در آن می خوانید؛با اینکه هنوز عمر دولت به ۶ ماه نرسیده است، آمار برخورد با مدیران این دولت از سوی نمایندگان مجلس بسیار بالا و تا حدی نگران کننده است. رفتار برخی نمایندگان مجلس در برخورد با مدیران ارشد دولت روحانی دلایل متعددی می تواند داشته باشد. اولین دلیل اینکه کارنامه دولت های نهم و دهم نشان می دهد نمایندگان مجلس در دولت گذشته به عناوین مختلف از سوی وابستگان به دولت و حتی مقامات عالی رتبه دولتی مورد بی مهری واقع می شدند و دولت بعضا جایگاه مجلس را نادیده می گرفت. گرچه سیاست دولت روحانی در برخورد با مجلس تا امروز سیاستی متفاوت بوده و سعی در برخوردی معقول و دو طرفه با نمایندگان مجلس دارد اما این افراد به جای آنکه در مقابل احترام و کرامتی که این دولت در برابر مجلس به کار گرفته تقدیر و تشکر کنند، ناشیانه سعی کردند تقصیرها را به گردن دولت گذشته بیندازند و با برخوردهای نامعقول با دولت تدبیر و امید، گذشته خود را جبران کنند. دوم اینکه برخی نمایندگان نتوانستند در گذشته وظایف نمایندگی خود را به صورت کامل انجام دهند و در حالی که سیاست های دولت قبل آسیب هایی را در پی داشت، عموما این افراد برخوردی انفعالی با دولت داشتند. این افراد اکنون می خواهند به نحو ناعادلانه ای جبران رفتار خود را با دولت جدید بکنند. دلیل دیگر برخوردهای نمایندگان تندروی مجلس با دولت از این روست که به نظر می رسد آنها نگران از دست دادن اعتماد عمومی از دست رفته خود در آینده نزدیک هستند.وقتی همه این دلایل را کنار هم می گذاریم، به این نتیجه خواهیم رسید که بهترین شیوه برای برخورد با این دست نمایندگان همین شیوه ای بوده که دولت تا به حال داشته است؛ یعنی با بزرگواری از کنار این برخوردهای تند بگذرد و به هیچ وجه با این جریان ها همراهی نکند و رفتار دولت واکنشی در برابر این فشارها نشود. دولت باید با قدرت، عزت و احترام به سیاست ها برنامه های کارسازی که به مردم وعده داده بود ادامه دهد. بی تردید جایگاه این جریان های افراطی و مشکل ساز به زودی در هیاهوها و غوغاسالاری ها افت می کند و بیش از گذشته از مردم فاصله خواهند گرفت.

دنیای اقتصاد: محیط زیست و امنیت ملی
«محیط زیست و امنیت ملی»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم روزنامه دنیای اقتصاد است که در آن می خوانید؛امنیت ملی ما شامل چیست؟ به نظر می رسد امنیت ملی می تواند تعابیر مختلفی داشته باشد؛ اما اجزای آن تقریبا ثابت هستند: امنیت ملی با حفظ ثبات و تعادل اجتماعی، زمینه پیشرفت جامعه را با کمک به پیوستگی فعالیت های اقتصادی فراهم می کند. در نتیجه آنچه تداوم فعالیت های اقتصادی جامعه را به هم می زند، می تواند خلاف امنیت ملی قلمداد شود. از این منظر، گروه یا کسانی که صادرات نفت را مختل می کنند یا فعالیت بنادر و فرودگاه های کشور را دچار مشکل می کنند، متهم به اقدام علیه امنیت ملی کشور می شوند.
آنها مسیر رشد اقتصادی کشور را دچار اخلال کرده اند. از این منظر هر گونه اقدام برای تخریب منابع و استعدادهای اقتصادی کشور را می توان اقدام علیه امنیت ملی دانست.
بیایید فرض کنیم ظرف ماه های گذشته، یک لوله انتقال نفت هفت بار دچار آتش سوزی می شد، دو یا سه بار به خاطر آنکه رانندگانی سهل انگار خود را به آن کوبیده بودند، چند بار به خاطر آنکه چند نفر برای تفریح در کنار آن آتش بزرگی برافروخته بودند و یک بار هم برای آنکه عده ای تصمیم گرفته بودند از آن برای تمرین تیراندازی استفاده کنند. سوالی که مطرح می شود این است که آیا مراجع قانونی کشور و مقامات امنیتی می پذیرفتند که این عده از روی سهل انگاری و به خاطر سطح فرهنگ پایین شان این کار را کرده اند؟ آیا دادگاه های صالحه کشور این عده را بی گناه می دانستند یا با جریمه مختصری آزادشان می کردند؟ فکر نمی کنم کسی باور کند این افراد به راحتی آزاد می شدند. آنها متهم به خرابکاری و اخلال در امنیت ملی می شدند و سهل انگاری و بی توجهی جنایتکارانه شان به قوانین و مقررات بهانه تبرئه ایشان نمی شد.
حالا بیایید به جای لوله نفت بگذاریم پلنگ ایرانی یا گوزن زرد؛ گونه های کمیاب جانوری که در معرض انقراض هستند و با هویت ایران و چهره کشور ما در جهان گره خورده اند. یکی را در محوطه پارک پردیسان در پایتخت کشور کشته اند و از گونه دیگر تاکنون حداقل هفت راس در تصادفات کشته شده اند، یا سنگباران شده اند یا هدف گلوله شکارچیان قرار گرفته اند. آیا به نظر اینها تصادفی می آید؟ یا چون درباره محیط زیست صحبت می کنیم، قرار است، این اتفاقات تصادفی باشند؟ درست است که کلیشه فرهنگی ما این است که در جامعه ما، به رغم تاکید بر ارزش های انسانی، فرهنگ حفاظت از محیط زیست قوی نیست، ولی آیا این رویدادها دلیل وجود یک روند و نیت جنایتکارانه برای نابودی منابع اقتصادی و درآمدزایی از طریق محیط زیست نیست؟ درست است که محیط زیست ما مانند منابع نفتی ما از زیرساخت اقتصادی پیشرفته ای برای تولید درآمد و افزایش فعالیت های اقتصادی برخوردار نیست، ولی شکی نیست که پتانسیل درآمدی بالایی دارد.
در سراسر جهان گردشگرانی که برای کشف زیبایی محیط زیست به سفر می پردازند، درآمدهای هنگفتی را نصیب کشورهای میزبانشان کرده اند. به عنوان نمونه پارک های طبیعی ایالت فلوریدا در سال ۲۰۱۰، حدود ۲/۹ میلیون بازدیدکننده جذب کردند که درآمدی معادل ۵۵٣ میلیون دلار در سال ۲۰۰۹ نصیب این ایالت کرده است. پارک اورگلیدز این ایالت که با سابقه ای ۱۴ ساله نسبتا تازه تاسیس به شمار می آید، تاکنون برای بیش از پنج هزار نفر ایجاد اشتغال کرده است و کمک بزرگی به اقتصاد ایالتی بوده است. در کشورهای آسیای جنوب شرقی طبیعت گردی به عنوان محرک اقتصادی عمل کرده و باعث شده است صنعت توریسم در برخی از این کشورها نرخ رشدی سریع تر از متوسط جهانی داشته باشد. در کشورهای در حال توسعه نپال، اکوادور، کاستاریکا و کنیا طبیعت گردی یکی از منابع اصلی درآمدهای ارزی کشور به شمار می آید و هم در اشتغال آفرینی نقش مهمی ایفا می کند.
در کشور کاستاریکا دولت با اجرای برنامه های آموزشی، افراد بسیاری را به عنوان راهنما آموزش داده است. تشویق فعالیت هایی مانند تماشای پرندگان و طبیعت گردی در گلزارهای طبیعی برای جهانگردان باعث شده است تا صدها خانوار منبع درآمدی مناسب داشته باشند. زمانی که از پتانسیل درآمدزایی طبیعت گردی صحبت می کنیم از یک رویا یا توهم حرف نمی زنیم؛ بلکه از واقعیتی صحبت می کنیم که در کشورهای مختلفی در سطوح مختلف توسعه وجود دارد.
از این منظر، کسانی که پلنگ نادر ایرانی را می کشند تنها سهل انگار یا بی توجه نیستند، آنها ده ها هزار دلار درآمد ممکن برای اهالی آن منطقه را نابود کرده اند و آسیب جبران ناپذیری به زیرساخت های اقتصادی و روند توسعه کشور وارد کرده اند. آیا وقت آن نرسیده است که با متخلفان نه از دیدگاه محیط زیستی؛ بلکه از منظر امنیت ملی برخورد کنیم؟ محیط زیست ما برای ویران شدن آفریده نشده است، نعمت و امانتی است که به دست ما سپرده شده است تا وسیله و ابزار عزت ملی و رشد جامعه ما باشد. بیایید مفهوم امنیت ملی را به این رکن حیات اجتماعی مان تعمیم دهیم.

منبع خبر:جام جم آنلاین