اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۵ بهمن ۱٣۹۲ -  ۲۵ ژانويه ۲۰۱۴

بازداشت ۶ تن از کارگران پلی اکریل اصفهان و مرگ دلخراش دو کارگر زن و زخمی شدن شمار دیگری از کارگران در آتش سوزی روز یکشنبه در خیابان جمهوری تهران، تنها دو رویداد از انبوه رویدادهای کارگری در روزهای گذشته در کشور ما بوده اند. اما این دو رویداد به نحوی نمونه وار وضعیت اختناق زده و دردناکی را که بر محیط های کارگری میهنمان حاکم است، ترسیم می کنند.
بازداشت واخراج و تهدید کارگران حق طلب، بویژه سخنگویان و نمایندگان کارگران و تشکل های مستقل کارگری، پدیده جدیدی نیست. در گذشته همواره شاهد بازداشت ، شکنجه و محکوم کردن کارگران حق طلب به زندان و دیگر محرومیت ها بودهایم. هنوز هم عدهای از فعالین سندیکایی به دلیل حق طلبی و اعتراض به پایمال حقوق کارگر و مبادرت به سازماندهی سندیکا یا اعتصاب و حتی بخاطر اعتراض به عدم پرداخت به موقع حقوق، تحت پیگرد ماموران امنیتی قرار گرفته و بازداشت شدهاند. افرادی مانند رضا شهابی که به شدت بیمار و با خطر فلج شدن مواجه اند، همچنان بدون برخورداری از حداقل امکانات درمانی در زندان به سر می برند.
با روی کار آمدن دولت جدید و وعده هایی که دولت "تدبیر و امید" قبل و بعد از انتخابات به مردم داده بود، انتظار می رفت که وضع پیشگفته دیگر به سابق تعلق یابد و حداقل شاهد گشایشی در آن باشیم. اما نه تنها چنین نشده و فعالین سندیکایی در زندان باقی مانده اند، بلکه عده دیگری نیز بازداشت و زندانی شده اند. در هفته های اخیر ده ها نفراز نمایندگان کارگران در شهرهای مختلف به دلیل پیگیری حقوق اولیه کارگری بازداشت، اخراج یا تهدید به اخراج شدهاند. پیگرد کارگران نسبت به قبل از انتخابات حتی فزونی نیز یافته است.
کارگران نیز در این میان به رغم تهدیدات مکرر مدیران و نهادهای امنیتی، با توسل به اعتصاب نسبت به بازداشت، تهدید، اخراج و جلوگیری از ورود نمایندگانشان به کارخانه، به حمایت از آنها برخواسته اند و خواهان آزادی نمایندگان زندانی و بازگشت آنان به کار می شوند. کارگران پلی آکریل که یک بار موفق شده اند از طریق تجمع و اعتصاب، نمایندگانشان را از زندان آزاد کنند، در اعتراض به بازداشت مجدد ٦ نفر از آنها در٢ بهمن، در محل کارخانه اجتماع کردند. بازداشت شدگان که مسعود فتاحی، سیروس پیام منی، احمد صابری، عباس حقیقی، جواد لطفی و صفایی نام دارند، روز گذشته توسط پلیس امنیت شهرستان مبارکه اصفهان احضار و به دادستانی منتقل شدند. بنا بر گزارش خبرگزاری ایلنا، ٦٠٠ کارگر در این تجمع اعتراضی شرکت کردهاند.
اعتصابات و اعتراضات کارگری بدنبال انتخابات ریاست جمهوری و روی کار آمدن "دولت تدبیر و امید" به خاطر وعده هایی که روحانی و وزیر کارش به کارگران داده بودند، برای مدت کوتاهی دچار وقفه نسبی شده بودند؛ اما در ماه های اخیر شتاب و وسعت بی سا بقه ای پیدا کرده و خصلت رادیکالتری یافته و از کامیابی هایی نیز برخوردار شده اند. این واقعیت با ناامیدی کارگران از انجام وعده های دولت روحانی، تشدید فشار کارفرمایان به کارگران، افزایش اخراج ها، عدم افزایش دستمزد، تداوم و افزایش تعویق پرداخت دستمزدها، ادامه روند کشته و مجروح شدن کارگران در اثر ناامنی محل های کار و بازداشت نمایندگان و سخنگویان کارگران اعتصابی و حمایت یک جانبه دولت از کارفرمایان، و در یک کلام چرخیدن در تماماً بر همان پاشنه قبلی، قابل توضیح است.
شمار قربانیان حوادث کار که در هفته گذشته ٢ کارگر زن نان آور خانواده در تهران را به شکلی فجیع به کام مرگ کشاند و شمار دیگری را مجروح کرد همچنان رو به فزونی است. طبعاً ناامنی و غیربهداشتی بودن محیط های کار، عدم اجرای قوانین کار و نظارت دولت و اتحادیه های کارگری، سودجویی بی حد و حصر کارفرمایان، حذف هزینه آموزش و وسایل ایمنی نتیجه ای بهتر به بار نخواهند آورد. فاجعه دهشتناک خیابان جمهوری تهران نیز، همچنان که فجایع پیشین باعث کند شدن شتاب فزاینده قربانیان حوادث کار نشدند، تغییری در این روند بوجود نخواهد آورد.
یکی از دلایل عمده این فاجعه سرکوب و ممنوع کردن سندیکاهای صنوف و مشخصاً قطع نظارت سندیکای خیاط بر رعایت نکات ایمنی در کارگاه ها ی خیاطی است. از زمره اقدامات سندیکاها تشکیل کمیته های مختلف، از جمله کمیته ایمنی و بهداشت کار، است و وظیفه کمیته ایمنی دست زدن به اقدامات همه جانبه در امور مربوط به ایمنی و بهداشت محیط کار. هیچ نهاد دیگری چون سندیکا قادر به کاهش ریشه ای حوادث کار نیست و واقعیت امروز محیطهای کار در ایران هم جز سرکوب و ممانعت از فعالیت سندیکاها نیست. تحت چنین شرایطی هر دم فاجعه‍ی دیگری در راه است.
در جامعهای که حقوق شهروندی کارگران توسط اقلیت کوچک حاکم پایمال و سرکوب می شود، و آنان از هر سو در معرض تهدید، فشار، فقر و استثمار، و فاقد امنیت شغلی، اقتصادی، اجتماعی و جانی اند، راهی سهل تر از تشکل و همبستگی برای رهائی وجود ندارد. انتخاب نمایندگان جهت پیگیری مطالبات مقطعی و حمایت از آنها در صورت بازداشت و اخراج، می تواند سرآغاز خوبی باشد جهت بنیاد نهادن تشکلهای کارگری مستقل پایدار و ساختارمند، و اشاعه آنها به دیگر محیطهای کارگری.

گروه کار کارگری سازمان فدائیان خلق ایران
۲۴ ژانویه ۲۰۱۴