اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۵ بهمن ۱٣۹۲ -  ۴ فوريه ۲۰۱۴

 «استعفا؛ راه حلی برای بازگشت اعتماد»عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم محسن ماندگاری است که در آن می خوانید؛اهدای سبد کالا در حالی که دو روز از اجرای آن سپری شده، احتمالا غیرممکن است اما دست​کم می توان انتظار داشت برای فرونشاندن حجم گسترده نارضایتی ها از چگونگی اجرای چنین طرحی، طراحان چنین برنامه ای - که به اعتقاد ناظران، بزرگ​ترین ضربه به جایگاه و شخصیت دولت تدبیر و امید تاکنون بوده است - در اقدامی پیشدستانه اما معنادار از سمت خود استعفا کرده و برای اولین بار در دولت جناب آقای روحانی که امیدهای زیادی به آن وجود دارد، یک مقام دولتی مسئولیت اشتباهات خود را بر عهده گرفته و از کار کنار رود.
اشتباه در طراحی و اجرای این برنامه آن قدر بدیهی و آشکار است که گمان نمی رود اکنون هیچ مقام دولتی حاضر به تائید و حمایت از آن باشد.
مهم​ترین ایرادی که دولتمردان جدید به نحوه اجرای طرح هدفمندی یارانه ها در دولت قبل می گرفتند نبود تدبیر کافی در طراحی و نحوه اجرای آن بود، طرحی که به گفته منتقدان آن، کرامت انسانی جامعه ایرانی را خدشه دار کرده و آنها را محتاج دریافت کمک​های دولتی کرده بود؛ با روی کار آمدن دولت جدید انتظار می رفت همان​گونه که وعده داده شده بود، طرح های جدیدی برای حمایت از طبقه فرودست و آسیب پذیر درانداخته شود تا علاوه بر حمایت مادی از آنها، کرامت انسانی مردم نیز حفظ شده و در عین حال یارانه ها به​صورت هدفمند به دست جامعه هدف برسد اما متاسفانه در اولین مواجهه اقتصادی دولت جدید با مردم، آنچنان تجربه ناخوشایندی رقم خورده است که به نظر می رسد جایگاه دولت در افکار عمومی را بشدت تضعیف کرده و به پاشنه آشیل آن تبدیل شده است.
گزارش ها از سراسر کشور چنان تاسف بار است که دلسوزان و حامیان دولت را نیز به واکنش وا داشته است.
برخی اخبار تائید نشده از کشته شدن یک یا دو نفر از حاضران در صف های طویل دریافت سبد کالا حکایت دارد.
شامگاه دیروز ، یک پزشک متخصص کودکان در اردبیل در تماس با جام جم در حالی که بشدت متاثر بود از شرایط نامناسب یکی از بیمارانش سخن می گفت که در آغوش مادر در میان انبوه جمعیت زیر دست و پا آسیب دیده است.
صف های طویل دریافت سبد کالا به علاوه نارضایتی بسیاری از کارگران و کارمندان و بازنشستگانی که به تعلق نگرفتن این اقلام ناچیز به خود گلایه مندند در حال تبدیل شدن به مساله ذهنی همه اقشار جامعه است که می تواند برای دولت پرهزینه و گران تمام شود.
اما واقعا راه حل چیست؟ توقف طرح، چنان که گفته شد نه شدنی است و نه مشکلی را حل می کند.
شاید استعفا یا برکناری مسئولانی که با بی تدبیری خود، طرحی را که شاید می توانست با اجرای درست،​اندکی از مشکلات اقتصادی مردم را کم کند با شکست مواجه کردند، راه حلی برای بازگشت اعتماد مردم به تدبیر و کارآمدی دولت جدید باشد.

خراسان:آیا پیام مهم جلسه محرمانه آمریکایی در ایران شنیده می شود؟
«آیا پیام مهم جلسه محرمانه آمریکایی در ایران شنیده می شود؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم امیرحسین یزدان پناه است که در آن می خوانید؛«هنوز خیلی زود است که از بازار ایران هیجان زده شویم، هنوز تحریم ها در حال اجرا هستند...» (شبکه cnbc تاریخ ۲۳ ژانویه ۲۰۱۴) این جمله را «کارلوس گوسن» مدیرعامل شرکت رنو پس از آغاز اجرای توافق ژنو گفت. شرکتی که کاهش داد و ستدهایش با ایران پس از تحریم های ۲ سال اخیر، ۴/۷ درصد به فروش منطقه ای این کارخانه درمنطقه آسیا و اقیانوسیه آسیب زد. اما چرا «گوسن» که بهتر از ما می داند بازار ایران برای رنو یعنی چه و نیز از «باغ سبز» ایران برای شرکتش به خوبی آگاه است چنین جملاتی را به کار می برد؟
با امضای توافق ژنو تحلیل های عمدتا دولتی در ایران این بود که این توافق ساختار تحریم ها را دچار «تَرَک» هایی می کند و در آینده همین ترک ها ساختار تحریم ها را از بین می برد. این سخن را می توان تا حدودی پذیرفت و شاید نگرانی ها در کنگره آمریکا و دولت این کشور از همین نکته نشأت می گیرد. سفرهای مداوم «دیوید کوهن» معاون وزارت خزانه داری آمریکا، که مرد شماره یک نظارت بر اعمال تحریم های فشرده ۲ سال اخیر علیه ایران است، به منطقه و حضور در کشورهای همسایه ایران و هشدار به آن ها نشان می دهد که این نگرانی در آمریکا وجود دارد که ترک های این تحریم ها ساختار آن ها را دچار مشکل کند. بنابراین حریف بازی اش را برای جلوگیری از این اتفاق آغاز کرده است. بازی که با جلسات محرمانه وزارت خزانه داری آمریکا در لندن و پاریس با دعوت از برخی شرکت های اقتصادی مهم جهان وارد فاز جدیدی شده است و اکنون سوال این است که در این شرایط «تَرَک» تحریم ها چقدر به ما کمک خواهد کرد و دقیق تر این که آیا اصلا آمریکا این اجازه را خواهد داد یا نه؟ یک مقام آمریکایی این سوال را خیلی دقیق و حساب شده پاسخ داده است: «دولت جلساتی را در کشورهای جهان با بخش خصوصی برگزار می کند تا اطمینان یابد که شرکت های سراسر جهان، گستره محدود کاهش تحریم های ایران را درک می کنند.» (وال استریت ژورنال-اول فوریه ۲۰۱۴) این روزنامه نام این مقام آمریکایی را ذکر نکرده اما در گزارش خود خبر از جلسات محرمانه ای می دهد که وزارت خزانه داری آمریکا با غول های اقتصادی دنیا برگزار کرده تا به آن ها بگوید«در اوضاع کنونی، هر گونه توافق با ایران باید تنها محدود به دوره ۶ ماهه پیش بینی شده در توافق ژنو باشد.»
براین اساس این سوال شکل می گیرد که «آیا شرکت های بزرگ اقتصادی دنیا حاضر می شوند قراردادهایی با ایران منعقد کنند که مدت زمان آن تنها ۶ ماه باشد؟» پاسخ این پرسش را هم «کارلوس گوسن» مدیرعامل رنو و هم آن هایی که به دعوت وزارت خزانه داری آمریکا در آن جلسات محرمانه شرکت کرده بودند، داده اند. پاسخی مهم و تامل برانگیز برای مسئولان اقتصادی و سیاسی ما: «پیامی که ما دریافت کردیم، این بود که نمی توانیم هیچ گونه تعهد بلندمدتی به ایران بدهیم.» واضح است که آن ها تاوقتی تحریم ها به طور کامل برداشته نشده اند به ایران به عنوان بازار دائمی نگاه نمی کنند. در این شرایط آن ها به بازار ایران به عنوان بازاری موقت و گذرا نگاه می کنند که شاید بیشتر به «حراجی»های فصلی شبیه باشد. حراجی هایی که زود تمام می شود وقتی تمام شود دیگر نه اثری از فروشنده است و نه بازارِ فروشنده. از ایجاد این بازار موقت البته رونقی موقت و زودگذر پدید می آید که تبعات همین زودگذر بودن می تواند تا مدت ها دامن اقتصاد و تولید ایران را بگیرد. نتیجه اش هم می شود این که اگر واقعا موقت باشد، نه انتقال تکنولوژی صورت می گیرد، نه دامنه خدمات پس از فروش آن برای مدت طولانی ادامه می یابد، نه تولید چندانی شکل می گیرد و... از همه این ها مهم تر اینکه اگر در مراودات اقتصادی با چنین شرکت هایی که خودشان می دانند برای مدت موقتی به ایران آمده اند، ذوق زده باشیم و هوشمندانه رفتار نکنیم و مثلا برخی تولیدات مرتبط با منافع ملی کشور به این مراودات زودگذر وابسته شود، در ادامه، این قراردادها پاشنه آشیل اقتصاد بیمار ایران خواهند شد و نگران کننده تر این که این شرایط بی ثبات و بدون آینده و محصور در اما و اگرهای سیاسی، در دراز مدت اقتصاد ایران را دچار آسیب خواهد کرد. در چنین شرایطی، وارد شدن در مسیری نا مطمئن و اعتماد بیش از حد به تعلیق «برخی تحریم»ها آیا به اقتصاد آسیب دیده ما اجازه حرکت خواهد داد؟ آیا از دیدگاه استراتژیک، تصمیم گیران اقتصادی کشور برای چنین نگرانی هایی فکری کرده اند؟
واقعیت این است که آن هایی که با نگاه بلند مدت برای استراتژی اقتصادی شرکت های خود برنامه ریزی می کنند، از تعلیق ۶ ماهه «برخی تحریم ها» ذوق زده نشده اند و واضح است که در داخل کشور نیز نباید شاهد چنین ذوق زدگی هایی باشیم. تعلیق این تحریم ها چه ۶ ماهه باشد و چه ۶ ساله، برای مسئولان کشور حاوی این پیام مهم است که نگاه به تولید ملی و اقتصاد درون زا باید راهبرد اصلی دولت باشد. وقتی آمریکا برای از هم نپاشیدن شاکله تحریم ها علیه اقتصاد ایران تحرکات جدی و جدیدش را آغاز کرده است آیا ما برای غیروابسته کردن اقتصاد ملی ایران کاری خواهیم کرد؟

جمهوری اسلامی:خیز جدید صهیونیست برای بلعیدن آفریقا
«خیز جدید صهیونیست برای بلعیدن آفریقا»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛درخواست عضویت رژیم صهیونیستی در اتحادیه افریقا اگرچه با شگفتی عمومی مواجه شده است ولی برای کارشناسانی که از عمق نفوذ صهیونیسم در چهار گوشه جهان باخبرند و از آرزوی دیرین صهیونیست ها برای نفوذ در قاره سیاه مطلع هستند، چندان تعجب آور نیست. گزارش منابع سیاسی نشان می دهد رژیم صهیونیستی هفته گذشته درخواست عضویت خود را در اتحادیه افریقا به عنوان عضو ناظر ارائه کرده است. این درخواست هر چند با توجه به سفرهای زنجیره ای مقامات رژیم صهیونیستی به کشورهای افریقایی مثل آنگولا، اتیوپی، غنا، کنیا، نیجریه، اوگاندا و سودان جنوبی و قراردادهای تسلیحاتی و سرمایه گذاریهای اقتصادی اسرائیل در کشورهای قاره سیاه و بویژه دکترین نفوذ استعماری صهیونیسم بین الملل قابل تبیین است ولی با توجه به بحران های ساختاری فراوانی که صهیونیستها در خاورمیانه با آن دست به گریبان هستند و تصاویری که از جنایت های اسرائیل علیه ملت فلسطین و غصب سرزمین های اسلامی وجود دارد، اهمیت بیشتری می یابد.
واقعیت اینست که قاره سیاه از دیرباز، از جمله مناطق مورد توجه رژیم صهیونیستی بوده و جایگاه ویژه ای در سیاست خارجی این رژیم داشته، به طوری که صهیونیست ها با بهره گیری از مشکلات اقتصادی و سیاسی حاکم بر این قاره تلاش کرده اند از تمام منافذ موجود برای تعمیم و تحقق اهداف نامشروع خود در این بخش از جهان بهره برداری کنند.
آغاز نفوذ جدی رژیم صهیونیستی را باید در دهه ۶۰ میلادی جستجو کرد که دستگاه دیپلماسی این رژیم تلاشهای برنامه ریزی شده ای را به منظور تحقق تفکرات "تئودور هرتزل" بنیانگذار صهیونیسم در قاره آفریقا پایه گذاری نمود، آنجا که هرتزل در کتاب خود پس از آنکه از کشور اوگاندا به عنوان سرزمین موعود برای گردآوری یهودیان آواره جهان یاد می کند می نویسد: "من که اکنون شاهد رهایی ملت یهود هستم، تمایل به آزادی و رهایی افریقا دارم." با همین گرایش ریاکارانه و طمع ورزانه، رژیم صهیونیستی خود را با موج استقلال خواهی کشورهای افریقایی همراه نشان داد و مبادرت به برقراری روابط سیاسی با آنها کرد. هر چند سفارتخانه های رژیم صهیونیستی به سرعت در ٣۲ کشور افریقایی تأسیس شدند ولی پس از مدتی همزمان با جنگ سوم اعراب و اسرائیل به دلیل محکومیت صهیونیست ها به دلیل ارتکاب جنایت علیه کشورهای عرب و فلسطین و ادامه کمکهای همه جانبه اسرائیل به رژیم نژادپرست افریقای جنوبی، رابطه کشورهای افریقایی با رژیم صهیونیستی قطع شد.
قطع شدن روابط دیپلماتیک قاره افریقا با رژیم صهیونیستی هرگز به معنای عدم روابط پنهان استراتژیک و قطع نفوذ صهیونیسم در این قاره نبود و این روابط ساختاری همواره در جهت حفظ نفوذ استراتژیک اسرائیل ادامه داشت، تا آنکه در اواسط دهه هفتاد و طی نشست چند جانبه اسحاق رابین نخست وزیر اسرائیل با "سدارسنگور" رئیس جمهور سنگال و "فلیکس بوانیه" رئیس جمهور ساحل عاج، بار دیگر نشانه هایی از نفوذ رژیم صهیونیستی در قاره سیاه نمایان شد ولی انعقاد توافقنامه ننگین کمپ دیوید میان مصر و اسرائیل، در واقع به معنای خاتمه دوران قطع روابط کشورهای آفریقایی با رژیم صهیونیستی بود.
در دوران فترت نیز صهیونیست ها بیکار نمانده و برای تحقق اهداف خود در آفریقا بدون آنکه به ظاهر، از مواهب تسهیلات دیپلماتیک برخوردار باشند، برخی شبکه های غیردولتی را در قاره افریقا راه اندازی کردند که اتباع اسرائیل و یهودیان در کشورهای مختلف این قاره تا حد نفوذ در هیات های حاکمه پیشروی کردند.
توجه ویژه رژیم صهیونستی به قاره افریقا در شش دهه اخیر هر چند از محورهای اصلی سیاستهای سلطه طلبانه این رژیم به حساب می آید ولی معطوف به دلایل متعددی است که اکنون در قالب درخواست عضویت اسرائیل در اتحادیه افریقا بروز کرده است. دلایل رویکرد پرحجم اخیر این رژیم در مقطع کنونی که با این درخواست، درحال شکل گیری است، می توانند اینگونه احصاء شوند.
۱ - رژیم صهیونیستی با اوج گیری بیداری اسلامی در منطقه و نیز افزایش آگاهی جهانی از جنایات اشغالگرانه و غاصبانه صهیونیستها، در انزوای شدید قرار گرفته است. از این رو صهیونیست ها بار دیگر راهبرد دوران "بن گوریون" در دهه ۵۰ میلادی را در پیش گرفته و براساس آن، برای خروج از انزوا، به سلطه طلبی در افریقا، آسیای مرکزی و قفقاز روی آورده اند. از جمله محورهای کنونی صهیونیست ها را، یافتن جایگزینی به جای مصر و کشورهای پیرامونی تشکیل می دهد. نکته مهم آنکه صهیونیست ها با این رویکرد پیش دستانه در آفریقا درصدد هستند تا از گسترش بیداری اسلامی به این قاره جلوگیری کنند.
۲ - از اهداف مهم اسرائیل، سلطه بر منابع انرژی و آبی در منطقه و جهان است. صهیونیست ها در نوار غزه، سواحل لبنان، مناطق مرزی مصر با سرزمین های اشغالی، دریای مدیترانه، قبرس، کردستان عراق، سودان جنوبی در کنار دهها کشور افریقایی دیگر به دنبال منابع انرژی می باشند.روند تحولات اخیر حاکی از تلاش صهیونیست ها برای رسیدن به دریای سرخ و تسخیر کشورهای موسوم به منبع رود نیل یعنی اوگاندا، کنیا و اتیوپی است. صهیونیستها ادامه حیات جعلی و غاصبانه خود را منوط به سلطه بر منابع انرژی جهان و منابع آبی می دانند و از این رو برای دهه های آینده به دنبال سلطه بر این منابع حیاتی هستند. ضمن اینکه قاره افریقا به لحاظ اقتصادی و استعدادی که برای تبدیل شدن به بازار کالاهای اسرائیلی و برخورداری از ذخایر طبیعی و معدنی دارد، دارای اهمیت استراتژیک برای صهیونیست هاست.
٣ - حضور نظامی و نفوذ اطلاعاتی در کشورهای کودتاخیز و بی ثبات افریقایی از اهداف استراتژیک اسرائیل در این قاره می باشد. تجارت سلاح به این قاره که همه روزه درگیر جنگهای قبیله ای و مرزی است و ایجاد شکاف و تجزیه در کشورهای مسلمان این قاره از دیگر اهداف کلان صهیونیست ها به شمار می آید که نمود عینی این امر را می توان در تجزیه سودان مشاهده کرد که بخش جنوبی آن به پایگاهی برای سلطه صهیونیست ها تبدیل شده و ادامه این سیاست در دیگر کشورهای افریقایی به وضوح قابل رویت است. البته صهیونیستها در این راه از بازیگران فرعی برای رسیدن به طرح سلطه بر آفریقا بهره برداری کرده و از سیاستمداران آمریکایی، فرانسوی و انگلیسی و سفرهای مقامات این کشورها به افریقا در جهت رسیدن به این هدف استفاده می کنند.
۴ - صهیونیستهای غاصب این روزها با مهاجرت منفی سفر یهودیان به سرزمینهای اشغالی مواجه می باشند به طوری که حتی فالاشه های افریقایی ساکن مناطق اشغالی که خود را با بدترین شرایط نیز سازگار می کنند نیز خواستار بازگشت به افریقا هستند،به همین جهت، رژیم صهیونیستی پیگیر انتقال یهودیان لیبی، تونس و دیگر کشورهای افریقایی به سرزمینهای اشغالی است. صهیونیست ها در این سالها تلاش کرده اند چنین وانمود سازند که یهودیان افریقا مورد تهدید بوده و این رژیم به عنوان ناجی، باید پیگیر حقوق آنها باشد، ادعایی که جهانیان آنرا به فریبی برای سلطه رژیم صهیونیستی بر این کشورها و تحقق اهداف اشغالگرانه و استعماری این رژیم می دانند.
مجموعه این اهداف شوم، در بردارنده هشدارهای جدی برای کشورهای اسلامی و بویژه افریقایی در چارچوب ظهور دور جدید نژادپرستی و تهدیدات جدید امنیتی و استراتژیک در این قاره می باشد که به وضوح به دلیل بی عملی این کشورها در رویارویی با تهدیدات خارجی شکل جدیدی به خود می گیرد. آنچه در این میان به کشورهای مسلمان این قاره مربوط می شود اینست که با خیز برداشتن جدید صهیونیست ها برای نفوذ در این قاره و بلعیدن آن مقابله کرده و مانع از تحرکات نژادپرستانه صهیونیست ها در افریقا شوند.

رسالت:حکمرانی خوب از نگاه امام (ره)
«حکمرانی خوب از نگاه امام (ره)»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمد ناظمی است که در آن می خوانید؛با فرا رسیدن دهه فجر انقلاب اسلامی، فرصتی است تا دستاوردهای این انقلاب بزرگ مورد ارزیابی قرار گیرد. انقلابی که بدون اغراق می توان بزرگ ترین پدیده قرن از آن یاد کرد.
انقلاب اسلامی با رویکرد داخلی و جهانی، دستاوردهای گران سنگی در عرصه های سیاسی، اجتماعی، علمی، فرهنگی، اقتصادی و دفاعی داشته است. اگر امروز جمهوری اسلامی ایران در عرصه بین المللی دارای اقتدار کم نظیری می باشد و قدرت های مسلط نمی توانند سیاست های استکباری خود را در منطقه خاورمیانه و جهان یک طرفه به پیش ببرند و همواره در تقابل سیاست های عادلانه و منطقی ایران قرار می گیرند، ناشی از نوع نگرش و جایگاهی می باشد که ایران اسلامی در معادلات جهانی کسب کرده است. به عبارت دیگر اگر ایران در اکثر قریب به اتفاق مسابقات ورزشی جهان در سال ۹۲ درخشید و قهرمان شد. امروز در عرصه های سیاسی، اجتماعی، علمی، فرهنگی، اقتصادی و دفاعی نیز به صورت قهرمان درخشیده و می درخشد.
بارزترین دستاورد انقلاب اسلامی، "قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران" می باشد. امام (ره) با تاسیس مجلس خبرگان قانون اساسی متکی بر آرای مردم، اولین گام بلند و ماندگار را برای استقرار نظام جمهوری اسلامی برداشت. قانون اساسی ایران تبلور تفکر دینی امام (ره) و صاحب نظران دین مدار برای تشکیل حکومت الهی است. در واقع مدل جدیدی از حکمرانی برگرفته از اسلام ناب به دنیا ارائه شده است.
اصل ولایت فقیه، مجلس خبرگان رهبری، شورای نگهبان قانون اساسی و در هم آمیختن اصول مترقی اسلام با اصول حکمرانی خوب وجوه متمایز این قانون با سایر قوانین اساسی موجود در جهان می باشد.
قانون اساسی، شالوده بسیار مستحکمی است که نظام اسلامی بر آن استوار گردیده است و علی رغم فراز و نشیب های سهمگین در انقلاب هیچگونه تزلزلی بر آن راه نیافته است. به عنوان مثال جریان های سیاسی برانداز اوایل پیروزی انقلاب، جنگ تحمیلی هشت ساله، فتنه سال ٨٨ و تحریم های ظالمانه اقتصادی دشمنان خارجی هیچ یک نتوانسته است اراده پولادین ملت بزرگ ایران را سست نماید.
نوع نگاه به انسان که در قانون اساسی تجلی یافته است نگاهی است که عزت، عظمت و تعالی انسان را می طلبد نه چیز دیگر. اگر رفاه و رشد اقتصادی مطرح است، صرفا وسیله و ابزار برای تعالی انسان مد نظر می باشد و هدف نهایی نیست.
امام (ره) در چهار فراز بسیار درخشان، نمایندگان مجلس خبرگان را در تدوین قانون اساسی سفارش نمودند:
۱- حفظ و حمایت حقوق و مصالح تمام قشرهای ملت به دور از تبعیض.
۲- پیش بینی نیازها و منافع نسل های آینده، آنگونه که مد نظر شارع در معارف اسلام است.
٣- صراحت و روشنی مفاهیم قانون به نحوی که امکان تغییر و تاویل غلط در مسیر خودخواهی دیکتاتورها و خودپرستان تاریخ در آن نباشد.
۴- راهنما قرار گرفتن برای نهضت های اسلامی دیگر که با الهام از انقلاب اسلامی ایران در صدد ایجاد جامعه اسلامی برمی آیند.
امام (ره) با شناخت و تحلیلی که از مکاتب شرق و غرب که حاصل فکر بشر است، آگاهی کامل داشتند و اینکه حاکمیت های برخاسته از مکاتبی چون سوسیالیزم و مارکسیسم، نظام سرمایه داری و دموکراسی غربی به بن بست رسیده اند، پیش بینی می کردند که در آینده ای نه چندان دور، نهضت های مردمی و اسلامی در جهان معاصر شکل بگیرد و آن وقت است که مبانی قانون اساسی ایران می تواند مدل جدید و متمایزی باشد که آنها برای ساختارهای حاکمیتی خود استفاده کنند و حکمرانی با نگاه متفاوت از آنچه که در غرب و شرق وجود دارد، شکل تازه ای به خود بگیرد.
امام (ره) در واقع طراح و معمار حکمرانی خوب با رویکرد اسلامی در ایران هستند.
حکمرانی که مبتنی بر آموزه های قرآن شکل گرفته است. مضامینی که همواره در اصول۱۷۷ گانه آن تکرار و تاکید شده و بدان وزن می دهد و جهت گیری های آرمانی انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران را مشخص و معین می کند عبارتست از: اسلامیت، جمهوریت، قانونمداری اسلامی، حفظ آزادی های مشروع، شفافیت اطلاعات، نفی سلطه داخلی و خارجی، نفی ستم گری و ستم کشی، مبارزه با کلیه مظاهر فساد، پاسخگویی در برابر یکدیگر و خداوند، مشارکت سیاسی مردم در حکومت و ساختارهای حکومتی، نظارت بر ساختارهای حکومتی و تفکیک قوای سه گانه، تضمین حقوق قانونی مردم، تامین اجتماعی برای همه، تضمین آزادی اجتماعی، تحکیم بنیان خانواده، تضمین حقوق زنان، ارتقاء سطح آگاهی عمومی و دانایی محوری، تعمیق باورهای دینی مردم، رشد اقتصادی، عدالت اقتصادی، پایه ریزی نظام اقتصادی صحیح شامل: بودجه ریزی قانونمند، منع اسراف و تبذیر، رفع فقر و تامین رفاه، خودسازی فردی و جمعی برای تامین کمال معنوی انسان، تامین نیازهای اساسی اولیه انسان از بعد مادی، حفظ کرامت انسان در بعد تامین نیازهای مادی و اتحاد ملل اسلامی.
اینها مبانی و اصولی است که در قانون اساسی به عنوان مهم ترین دستاورد انقلاب اسلامی با رهنمودهای امام راحل (ره) مدون گردیده است و ظرفیت آن را دارد که طبق خواست آرمانی امام (ره) مبنای حرکت و ساخت نظام های حاصل از نهضت های اسلامی در جهان قرار گیرد.
تا به امروز با رهبری های داهیانه مقام معظم رهبری خلف صالح امام راحل (ره) گام های استوار و بلندی برای تحقق مبانی و اصول قانون اساسی برداشته شده است و با ایجاد ساختارهای مناسب، کارکردهای مردم سالاری دینی، سرمایه اجتماعی، مهندسی فرهنگی و توسعه اقتصادی عدالت محور مورد جهت گیری های کلان نظام بوده است که می تواند دستاوردهای حاصله تجربه و شاخص برای اثبات کارآمدی مدل حکمرانی خوب از نگاه امام راحل (ره) باشد.

سیاست روز:مانیفست سینمایی حجت الاسلام روحانی و...
«مانیفست سینمایی حجت الاسلام روحانی و...»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم ایرج فتح الهی است که در آن می خوانید؛کم کم حالا و در تحویل سال سینمایی کشور، سینما دارد خوب جان می گیرد. برای این جان یافتن سینما، حتی رئیس دولت یازدهم هم آستین بالا زد با پیامی که در آیین آغازین سی ودومین جشنواره فیلم فجر خوانده شد. پیامی که در آن نکات ارزشمندی برای اهالی سینما عنوان شد. پیامی که روحانی آن را مروری بر سیاست های دولت تدبیر و امید در عرصه سینما در اولین سال میهمان شدن اعتدال گرایی در جشن بزرگ سینمای ایران دانسته است.
حجت الاسلام والمسلمین حسن روحانی که سال ها زانوی ادب در برابر اساتید حوزه بر زمین زده و تلمذ علوم اسلامی نموده، در پیام خود از آشتی دوباره اهالی سینما سخن به میان آورد و «بازگرداندن تماشاگر قهرکرده از سینما، ضروری ترین مسئولیت امروز مدیران و سینماگران ما است» را از اهم امور دانست.
رئیس جمهور روحانی که دولت خود را دولت تدبیر و امید نام نهاد و با پیش گرفتن شعار تعادل بر مسند ریاست دولت نشست، در گامی مثبت از سینماگران خواسته است که «از آن چه پشت سر گذاشته ایم فاصله بگیریم، دوران جدیدی آغاز شده و وقت آن است که با کرامت، از آنچه پیش از این در حوزه سینما گذشته، بگذریم».
تا اینجای کار، آفرینی درخور، نصیب حسن روحانی و مشاوران و طراحان فرهنگی دولت اوست که به راستی نگاهی اعتدال گرایانه در پیش گرفته اند و با نقدی کلی بر اشتباهات پیشین، سعی در ایجاد فضایی توام با مهربانی و دوستی در میان اهالی هنر دارند. اما جملات بعدی مانیفست سینمایی روحانی گویی لگدی است بر شیر دوشیده؛ «امروز و پس از گذشت این چند سالی که بر فرهنگ و هنر گذشت، سینمای کشورم را قدری غبار گرفته و غمگین می بینم! فیلم ساز سرزمینم به من می گوید: حالا که انسان ایرانی حماسه بیست و چهارم خرداد را رقم زده است، به من آزادی بده و بگذار واقعیت های تلخ و تیره ای را که تا دیروز نمی توانستم، امروز در فیلم هایم نشان دهم!»
این جملات همان چیزی است که فهم آن برای افراد دوراندیش که عزم وفاق ملی دارند، بی تابی می آورد.
حجت الاسلام روحانی که مردی است متخلق به آداب و علوم دینی و البته دانش حقوقی، هنوز نتوانسته است از ویل سنگ زدن بر مرده دولتی که دوره اش چندماهی است به پایان رسیده، به درآید. دولتی که بر خلاف روسای دولت های پیشین خود که هر یک پس از پایان یافتن دوره ریاست جمهوری به نحوی با حضور در مراکزی، فرصت حضور در مناسبات سیاسی داخلی و خارجی را یافتند، اما گردونه سپهر آنچنان گشت که محمود احمدی نژاد و یارانش با بداقبالی افراط گونه، پس از پایان دولت دهم، با انقطاعی افراطی در هیچ کجا مجال حضور نیابند و به کلی از مناسبات سیاسی به دور مانند و این گونه کوچکترین فرصتی برای دفاع از کرده خویش نیابند. رئیس دولت نهم و دهم هم اکنون در انقطاع از مبادی قدرت و بایکوت خبری و مناسبتی است و در همین بایکوت و نبودن او و یارانش، مجالی مناسب تر برای دیگران و از جمله رئیس دولت یازدهم فراهم آمده تا به هر عنوان که می شود او و عملکردش را تقبیح کند تا شاید حرکت قطار کابینه یازدهم سهل تر شود، شاید!!
حسن روحانی در یادکرد از اوضاع سینما در دوره دولت قبل، مطالبه سینماگران خطاب به خویش را اینگونه عنوان می کند: «بگذار در فیلمم از خطر بیماری واگیردار فساد و ریا و دروغ و از مسابقه هولناک و بی رحمانه پول درآوردن به هر قیمت بگویم! به او می گویم: بگو! از تمام بدی ها بگو، اما اگر می شناسی و می توانی ستاره ای را به من و مردمم نشان بده که با وجود تمام سختی ها، به همه کژی ها و پلشتی ها، قهرمانانه "نه" می گوید، و واقعیت تیره را به حقیقت روشن تبدیل می کند.»
آیا به راستی تمام سینمای ایران در دولت نهم و دهم «واقعیت تیره» بود. آقای روحانی عزیز، دولت پیشین و مدیران سینمایی اش با بضاعت کمشان در این حوزه عزم ریل گذاری داشتند. کسانی که فهم دقیقی از عِدّه و عُدّه لازم برای ریل گذاری در سینمای کشور نداشتند، از این موضوع داد سخن سردادند، اما گویا مشاوران فرهنگیتان شما را نیز بر این باور رسانده اند که باید برای قطار سینمای کشور ریل گذاری نوینی شود.
شما در مانیفست خود علاوه بر مخاطبان داخلی سینمای ایران، مخاطبان کشورهای همسایه و منطقه را نیز فراموش نکرده اید و بر آن چشم دوخته اید، اما غافل از آنکه سینمای ایران پیش از آنکه بخواهد به فرامرز خویش بیندیشد، باید بر زانوی خویش دست بگذارد و با چارستونی سالم، درون زا شود و مستقل. سینمایی ایرانی که در اتمسفری اخلاقی و دینی می زید و فربه می شود. این سینما سینمایی است که به ذات خود ارزش ندارد و وقتی با مفاهیم اخلاقی و دینی پیوند می خورد ارزش می یابد. سینماگر ایرانی غایت خواسته اش ساخت «ارباب حلقه ها» و «آواتار»ی نوین نیست که در رقابت با هالیوود گوی سبقت برباید و بر تارک سینمای جهان بنشیند. سینماگر ایرانی حیف است که فرصت آن را نیابد که با ساخت فیلمی هنری و درخور انسانیت، اخلاق را و هزاران نیکویی دیگر را به عرصه فراموش شده سینما بازنگرداند.
آنچه که باید بیش از همه و البته پیش از همه برایش دل سوزاند سینمایی ارزشی بر پایه اخلاق و دین است. اخلاق برای عامه انسان ها و دین برای دین داران.
حالا شما بفرمایید در آیین افتتاحیه جشنواره ای که شما مانیفست سینمایی خود را با استفاده از این ظرفیت کلان ملی و بین المللی، رسانه ای کردید چرا باید مدیران و برنامه ریزانش فهم و درک این را نداشته باشند که سینماگری را در صحنه نیاورند که هنوز دوران ناخوشی اخلاق در سینمای ستم شاهی را از یاد نبرده و با یاد خوش بازیگران خدوم محمدرضا شاه، سینمای ایران را به یاد می آورد و از آن لذت می برد؟ اتفاقا از بازیگری که با چند تک ماده و تبصره مجال فعالیت در سینمای ایران اسلامی را یافته، خرده ای نیست که منویات خویش را در مجالی که به او داده اند بازگو کرده، اما جای عذرخواهی رسمی مدیران و برنامه ریزان برنامه افتتاحیه حداقل انتظاری است که بی جواب و بی اعتنا گویی از آن گذشته اند.
شما جشنواره فجر را دارای این ظرفیت دانسته اید تا «درآمدی باشد برای جشن های وسیع تر که بابت توفیقات سینمای ایران در خرسند کردن تماشاگران بین المللی برپا خواهد شد» آقای حسن روحانی شما دغدغه خرسند کردن تماشاگران بین المللی را داشته اید اما در این مانیفست پرشور و ادیبانه خود نفرموده اید که جای خالی فعالیت فیلمسازان برای شان یافتن بزرگ ترین جشن سینمایی کشور به نام فجر و انقلاب اسلامی ایران و ادای دین سینماگران به انقلاب چه می شود؟ راستی شما که اینقدر با سینماگران مدعو درآیین آغازین جشنواره سی ودوم فیلم فجر راز مگوی خویش فاش نموده اید، از خود نپرسیدید چرا این سینماگران که مدیران فرهنگی دولت شما از آنها دعوت به حضور نموده اند و شما از آنها خواسته اید که چه بسازند و چه نسازند چرا به وقت نام بردن از بزرگان عرصه بازیگری سینمای فیلم فارسی، تاب از کف می دهند و با کف و سوت یاد آنها را که در سینمای غیر ارزشی سرآمد و یگانه بوده اند، فریاد می زنند؟
آقای حسن روحانی در آیین افتتاحیه، خیلی ها که در چند سال قبل قهر بودند به یمن دولت اعتدال شما آمدند و پیام «آشتی دادن همه مردم ایران با سینمای ملی» را به خوبی درک کردند، اما یادگاران هنرآموزی در مسجد الجواد(ع) و کانون توحید غایب بودند. به راستی آنها در مجموعه «آشتی همه مردم ایران با سینمای ملی» نمی گنجیدند؟

وطن امروز:دکترین برادران راکفلر
«دکترین برادران راکفلر»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز است که در آن می خوانید؛دکترین سیاست خارجی در هر کشوری مبتنی بر ارائه اصول کلی به منظور تعیین مشی و هدایت روابط بین الملل است به نحوی که بیشترین منافع را برای سیستم مطبوع خود تامین کند. این اصول به راهبران سیاسی یک کشور اجازه می دهد با وضعیت های مختلف پیش آمده به طور مناسب برخورد کرده و رفتار کشور برابر دیگر کشورها را توضیح دهند.
برخی را در خارج از ایران به «لهجه نیویورکی » می شناسند و لابی صلح طلب ایرانی- آمریکایی! شعار اصلی این گروه از آمریکایی ها که با تابلوی ایران دوستی تا به حال امتیازات بزرگی در عرصه سیاست خارجی ایران در دوره های مختلف به دست آورده اند، تلاش برای بهبود رابطه ایران و آمریکاست. مسلما در این بازی بزرگان تنها یک عده دیپلمات ساده وزارت امور خارجه و چند گروه از ایرانیان «وطن دوست» با ملیت آمریکایی، چای انگلیسی نمی نوشند و بمب صلح منفجر نمی کنند اما شکی نیست که در ظاهر همه چیز عالی و بی عیب می نماید. اتفاقا جمعی از ناظران، این تیم از ایرانیان آمریکایی که قرابت شدیدی با نمایندگان دموکرات کنگره دارند را نمایندگان «دیپلماسی عمومی» شاخه «سیاست شهروندی» ایران در نیویورک به حساب می آورند. حتی در جریان رای اعتماد به وزیران، دکتر ظریف در پاسخ به این سوال که چرا با دشمن روابط قوی برقرار کرده اند مدعی شدند به واسطه تلاش هایشان موفق شده اند بین گروه های آمریکایی تفرقه ایجاد کنند! در واقع آنچه وزیر امورخارجه کشورمان حاصل زحمات خود در دفتر ایران در نیویورک می شمارند هیچ ارتباطی با تلاش های ایران ندارد! حزبی که اکنون با عنوان نولیبرال در آمریکا فعال است و علاقه دارد خود را هوادار اندیشه «صلح طلبی» و مخالف با جنگ و خونریزی در جهان معرفی کند ابتدا در آغاز جنگ سرد میان آمریکا و شوروی و در بحبوحه نارضایتی جهانی از فعالیت جنگ طلبانه آمریکا در ویتنام، کوبا و... توسط گروهی از متخصصان روابط بین الملل و فلاسفه سیاسی اعلام موجودیت کرد. همین تز سیاسی نولیبرالیسم بود که موجب شد شوروی بزرگ ترین هژمون رقیب آمریکا در جهان به واسطه یک برنامه ریزی ٣۰ ساله بدون جنگ و خونریزی از درون دچار فروپاشی شود. اکنون شیفتگی بنیادهای فراماسونری جهانی و متعاقب آن بخشی از کنگره آمریکا موجب شده طراح پروژه موازنه نرم در حوزه ایران به جهت بهبود پایه های نظریه نظم نوین جهانی میهمان بزرگ ترین کنفرانس های فراماسونری از جمله بیلدربرگ شود. مجری فعلی این طرح در آمریکا کسی نیست جز «تریتا پارسی» رئیس لابی ایرانیان آمریکایی که از نزدیکان مورد وثوق برخی دیپلمات های نیویورکی به شمار می رود.
پایه های طرح پارسی که با هدایت برژینسکی، فوکویاما و روحی رمضانی (نویسنده برخی مقالات مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام) تدوین شده، چنین است: بر اساس نظریه برژینسکی آمریکا برای اجرایی کردن طرح حکومت جهانی باید مساله دولت «سرکش» ایران را در پایان سال ۲۰۱٣ یکسره کند(۱) چرا که ایران به عنوان مجری نظریه وحدت اسلامی و طرح اتحاد منطقه ای، بزرگ ترین مانع ایجاد حکومت مشترک جهانی است. علاوه بر اینکه ایران جدی ترین مانع برای موفقیت طرح رفع محاصره رژیم صهیونیستی است. استراتژی فشار سیاسی بر اعراب برای صلح با اسرائیل همزمان با تلاش برای سرنگونی اسد در سوریه نیز وابسته به فروپاشی محور مقاومت است. پس با توجه به درگیری شدید منافع منطقه ای و جهانی ایران و آمریکا دستیابی به صلح تنها در صورتی ممکن است که یک طرف ماجرا از خواسته های خود چشم بپوشد اما برای رام کردن ایران راه های گوناگونی وجود دارد که هر کدام نشأت گرفته از یک ایده فلسفی _ سیاسی است.
طرح نئوکان های جنگ طلب؛ حمله نظامی
به طور مثال ایده مورد علاقه نئوکان های رئالیست که تحت الحمایه احزاب جنگ طلب هستند حل مشکل «ایران» به وسیله اجرایی کردن یک طرح حمله سریع و همه جانبه با حمایت سایر قدرت های جهانی است. بر اساس رویکرد «لیبرالیستی» نومحافظه کاران، به کارگیری ابزار قدرت در حل منازعات بین المللی و اجرای مشروط تعهدات جهانی آمریکا از جمله اصول اصلی در عرصه سیاست خارجی و امنیتی است. تاکنون بیشترین صدمه به حیات سیاسی و اخلاقی آمریکا از طریق جنگ افروزی های همین گروه حامی صهیونیست های افراطی وارد شده است. از جنگ با کمونیسم و عراق و افغانستان گرفته تا جنگ با حزب الله و غزه! این همان طرحی است که شعار «مرگ بر آمریکا » را در جهان فراگیر کرد و قدرت هژمونی آمریکایی را تا مرز فروپاشی کامل به پیش برد. علاوه بر این خود جامعه رژیم اسرائیل را دچار بحران های هویتی جدی کرده است. مشکل اینجاست که اتاق فکر حکومت جهانی از جمله «شورای شوراها» که متشکل از ٣۰۰ اندیشکده آمریکایی است و مستقیما توسط نهاد فراماسونری راکفلر ها وچند خانواده بزرگ دیگر اداره می شود این طرح را «بی فایده»، «مخرب» و عاملی برای تمرکز جهانی بر ایدئولوژی اسلامی ایران می داند. پس برخلاف آنچه عامدانه در ایران توسط برخی سیاستمداران فعلی و سابق تبلیغ و ترویج می شود، طرح چنین نظریه پردازانی دست کم در دوره اوباما به هیچ وجه جزو گزینه های روی میز نیست.

طرح نولیبرال ها؛ پروژه صلح جهانی
ایده دوم طرح «صلح جهانی» نولیبرال ها است که به واسطه ابزارهای موازنه نرم اجرایی می شود. تریتا پارسی از نظریه پردازان موردعلاقه نولیبرال هاست. شکل بیرونی موازنه نرم متکی بر دیپلماسی عمومی است. دیپلماسی عمومی علم و هنر استفاده از قدرت نرم است. در شرایط کنونی، قدرت، حاصل ارائه اطلاعات و ایجاد جذابیت است. دیپلماسی عمومی از طریق مجریان چندگانه دولتی و غیردولتی که در تماس با افکار عمومی هستند انجام می شود. در نتیجه قدرت نرم از منابع قدرت یک کشور در عرصه بین الملل به شمار می رود. قدرت در چنین وضعیتی تنها از اقناع و اجبار برنمی خیزد بلکه به شکل فزاینده ای حاصل ارائه اطلاعات است.(۲) در طرح موازنه نرم، گروه های پیشرو که اغلب از کارنامه غیرسیاسی برخوردار هستند به نام دیپلماسی عمومی وارد جامعه حریف شده و به شناسایی مراکز قدرت فرهنگی و سیاسی رقیب می پردازند.
در واقع این گروه های اطلاعات عملیات به راحتی با فرش قرمز وارد خط مقدم شده و در کشورمان با روحانیون سرشناس، گروه های مردمی، دانشجویان، اساتید و بعضا مدیران سیاسی ارتباط می گیرند. سپس بر اساس گزارشات ارسالی تیم های شناسایی سیاسی- فرهنگی، سیاستمداران پشت پرده تصمیم می گیرند که حملات نرم از کدام گلوگاه ها صورت بگیرد. تا اینجای کار واضح است که جنگ طلبان و صلح خواهان هر دو بازوی دستگاه سیاست خارجی آمریکا به شمار می روند. همان اندازه که فراماسون های شورای روابط خارجی آمریکا از طرح های انقلاب مخملی بنیادهای متعلق به جورج سوروس صهیونیست حمایت می کنند، حامی گروه هایی مانند «رهپویان صلح» و «کد صورتی» و «نایاک» هستند. بسته به شرایط سیاسی، گاهی اولویت با چنگ و دندان نشان دادن است و گاهی دست چدنی با روکش مخملی صلح را دراز می کنند. حماقت این است که فرض کنیم خطر «صلح طلبان» با کارنامه درخشان شکست شوروی سابق، کمتر از جنگ طلبانی است که به واسطه حمله به عراق و افغانستان قدرت نرم آمریکا در جهان را حقیر ساخته اند. پارسی در این باره می گوید: «در حالی که تحریم ها درد جدی بر اقتصاد ایران تحمیل کرده؛ رهبر عالی ایران به دنبال تقویت روایت خود از غرب است. وی غربی ها را به تلاش برای جلوگیری از توسعه ایران و انکار فناوری بومی متهم می کند. هیچ راهی برای تغییر موضع هسته ای ایران وجود ندارد مگر اینکه روایت لایتغیر رهبر عالی ایران از درون جامعه خودی تغییر کند و ما باید تلاش کنیم راه برای صعود دیگر روایت ها در جامعه ایرانی هموار شود. متاسفانه هنوز نخبگان ایرانی به روایت رهبر ایران پایبند هستند».(٣)
وی به همین جهت برخلاف جنگ طلبان هدف تحریم های غیرهدفمند را مردم ایران می داند، نه دولت که البته چنین تحریم هایی موجب بی اعتبار شدن همه تلاش های گروه های به اصطلاح صلح طلب و در واقع پیاده نظام طرح دیپلماسی شهروندی وزارت خارجه آمریکا می شود چرا که ملت ایران هرگز باور نخواهند کرد دولتی که از ارسال دارو و قطعه هواپیمای مسافری و تجهیزات مرتبط با فناوری صلح آمیز هسته ای و میکروسکوپ الکترونی و کمباین به کشورشان ممانعت جدی به عمل می آورد به دنبال آشتی و دوستی با آنها باشد.
چرا آمریکاهراسی؟!
زمانی که میان خواست مردم و رهبری هماهنگی وجود دارد و تجربه تاریخی مردم نشان از «بی اعتباری» قول های دشمن دارد، تلاش برای نفوذ در سیستم دستگاه خارجی حریف از اهمیتی صدچندان برخوردار است. پارسی نام این استراتژی را «اتحاد خیانتکارانه» می گذارد. شکی نیست که با مجموعه ای از دیپلمات هایی که از تصویرسازی قدرت حریف به رعشه می افتند بسیار راحت تر می توان مذاکره کرد تا رهبرانی که «دیپلمات» نیستند و رسما اعلام می کنند انقلابی اند! اینجاست که ترویج «آمریکاهراسی» در میان مسوولان و سیاست پیشگان جامعه حریف توسط اجتماع نولیبرال های صعودیافته با پرچم «صلح طلبی» مهم می شود. صلح و دوستی در عرصه روابط بین الملل با زور ترویج نمی شود بلکه این زبان چرب و نرم سیاست است که به قول پارسی باید مشوق هایی در برابر عملی شدن هر خواسته ای در نظر بگیرد. به این ترتیب آنچه دیپلماسی «برد- برد» خوانده می شود لزوما به معنای تامین نظر هر دوطرف نیست بلکه نوعی «اتحاد خیانتکارانه در سطوح پایین دیپلماتیک» محسوب می شود. کما اینکه مبدع همین نظریه پیش از این خود بارها پیشنهاد افزایش و وضع تحریم های جدید ضد کشورمان در مقاطع خاص زمانی را داده است. وی پیشنهادات عملا متضاد خود را با دستاویز قرار دادن این دیپلماسی سخیف توجیه می کند که بهترین زمان برای دستیابی به صلحی همه جانبه زمانی است که حریف از تحریم های فلج کننده قبلی خسته است و تحریم های جدید را پیش روی خود می بیند. لغو تدریجی بخشی از این تحریم های تحمیلی به واسطه سیستم ناعادلانه نولیبرال ها در چنین شرایطی «پیروزی» دستگاه دیپلماسی ما «باید» محسوب شود و عقب نشینی مرحله به مرحله و در نهایت خلع سلاح و خلع ید ایران در سیستم قدرت و مدیریت جهانی پیروزی «آمریکا»! واضح است که وقتی وضع کننده قوانین سیستم دیگری است و زور این بار با زبان «صلح جهانی» به دیگران تحمیل می شود، صدور اجازه «زنده ماندن بیماران ام اس و سرطانی ایرانی» یا «خرید قطعات هواپیمای مسافری» یا «لغو تحریم های تکنولوژیک با هدف فراگیر شدن ابزارهای جاسوسی در جامعه ایرانی» یعنی نظر لطف ارباب به رعیت خاطی! برخی سیاستمداران مشهور به نیویورکی اکنون در حال ترویج همین نظریه به عنوان راهکار «تعامل صحیح ایران با جامعه جهانی» هستند! ابزار موفقیت این طرح پر و بال دادن به سیاستمدارانی است که حاضرند از ترس یک سگ وحشی که پارس می کند اما قدرت گاز گرفتن ندارد، دست چدنی با روکش مخملی را صمیمانه بفشارند و تشکر هم بکنند. پس پیغام فرستادن های مکرر مقامات ایالات متحده برای مذاکرات مکرر میان ایران و آمریکا نشان از تغییر رویه استعماری و زورمدارانه سیاستمداران این کشور ندارد بلکه تنها مسیر و ابزار «زورگویی جهانی» بنا بر اقتضائات داخلی آمریکا و کاهش قدرت جهانی آنها تغییر یافته است. فی الواقع آمریکایی ها این بار تصمیم گرفته اند هوشمندانه سر رقیبی که هیچ علاقه ندارند سهمی در مدیریت جهانی داشته باشد را این بار با «پنبه» و همراه با به آسمان فرستان یکصد کبوتر صلح قطع کنند.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
پی نوشت:
۱- طرح «شورای روابط خارجی» برای «حکومت جهانی» در سال ۲۰۱٣: گزارش ویژه پایگاه اشراف
۲- موازنه نرم از طریق قدرت نرم (به قلم محمدعلی وکیلی)
٣- کپیتال هیل در مارس ۲۰۱٣.
تهران امروز:در کجای دنیا برف بحران می شود؟
«در کجای دنیا برف بحران می شود؟»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم محمد دامادی است که در آن می خوانید؛مازندران استانی است که در ناحیه کوهستانی و پربارش کشور واقع شده است و بارش برف، وقوع سیل، زلزله و مسائلی از این دست برای استانی مانند مازندران نه دور از ذهن است و نه بدون سابقه، اما یک برف ساده برای استان بحران ایجاد می کند و آه از نهاد همه مردم برمی آورد. در روزهای اخیر که با ورود توده هوای سرد، بارش های سنگینی در اغلب نقاط کشور صورت گرفت بارش سنگین برف در مازندران، مدیران را زمینگیر کرد در حالی که حتی اگر نگاه مان این باشد که این برف خیلی سنگین تر از سایر دفعات بوده باز هم ضعف های مدیریتی قابل توجیه نیست زیرا این اولین بار نیست که در مازندران برف می بارد و آخرین دفعه هم نخواهد بود.
در کشورهای سردسیر دنیا نه به اندازه مازندران که چند ده برابر این میزان بارش برف و باران گزارش می شود، اما نه برقی به این شکل قطع می شود، نه فشار گاز افت می کند، نه مغازه ها گرانفروشی می کنند و نه آب شرب دور از دسترس می شود که علت همه این موارد برنامه ریزی و مدیریت صحیح است و این همان چیزی است که نه تنها در استان مازندران بلکه در کشور در زمان وقوع بحران نداریم.
در واقع زیبنده نیست که نام بارش برف را که جزو طبیعت مازندران است، بحران بگذاریم زیرا این نام مناسب جنگ، زلزله های مهیب و حوادث غیرمترقبه ای از این دست است، اما از بس میزان ناهماهنگی ها و ضعف مدیریت ها بسیار بوده که بارش برف نامش بحران می شود. البته منکر زحمات مسئولان استان در این مدت و شرایط نمی شویم، اما این اقدامات مقطعی است و به صورت پراکنده انجام می گیرد و برنامه ریزی خاصی برای آن وجود ندارد. اصولا عادت کرده ایم تا قبل از وقوع مسئله ای آن را جدی نگیریم و وقتی مسئله روی داد و بحرانی شد با شتاب بسیار به حل آن مشغول شویم که نتیجه آن همین وضع امروز مازندران بخصوص در غرب آن است.
در مدت دو روز بارش برف برق و آب ۱۴۵ روستا دچار مشکل شده و شهرها فلج شده اند، گاز قطع شده و برای تامین گرمایش منازل صنایع را خوابانده و میلیاردها ریال خسارت به بار آورده ایم زیرا از قبل برنامه ای وجود ندارد. برای چنین وضعیت هایی به معنای واقعی نیازمند یافتن راهکار نیستیم و تنها کافیست در زمان برنامه ریزی و اجرای خدمات عمومی و شهری، کارشناسان و مجریان کار خود را به درستی انجام دهند. در طول سال بارها نسبت به هدر رفتن آب، پوسیدگی لوله های آب و سیم های برق هشدار داده و نامه نگاری کرده ایم.
امروز نیز این سخنان گفته و شنیده می شود و رسانه های زحمتکش نیز قلمفرسایی می کنند اما هیچ تضمینی وجود ندارد که فردا دوباره این بحران ها ایجاد نشوند زیرا در سایه مدیریت بی برنامه نمی توان اقدامی در خور توجه کرد و برنامه ریزی های اصولی و بلند مدت داشت. جا دارد اکنون که در فصل بررسی بودجه هستیم، مشکلات مازندران را جدی تر ببینیم تا ضمن کاهش مشکلات استان در شرایط فعلی و در همه حال باعث نشویم سفره های مردم روز به روز کوچک تر شود.

حمایت:خلف وعده های نظامی اوباما
«خلف وعده های نظامی اوباما»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم علی تتماج است که ر آن می خوانید؛
باراک اوباما، رییس جمهوری آمریکا، در طول ۵ سال اقامت در کاخ سفید ادعای صلح طلبی و به زعم خود تلاش برای دنیای بدون جنگ را مطرح کرده است. وی در دور نخست ریاست جمهوری خود ادعای پایان جنگ با تروریسم را مطرح و برای بیان جدیت خود اقداماتی نظیر ترور بن لادن را اجرا کرد. وی در آغاز دور دوم ریاست جمهوری خود نیز ادعای دنیای بدون جنگ را مطرح کرد.
این ادعاها در حالی از سوی وی مطرح شده که بررسی کارنامه وی در روزهای اخیر نشانگر ظاهری بودن وعده های نظامی وی است. در کنار اقدامات نظامی ای که آمریکا همچنان در گوشه کنار جهان صورت می دهد از جمله تلاش های گسترده برای ادامه حضور در افغانستان، دو نکته مهم را در سیاست های نظامی آمریکا می توان مشاهده کرد که نشانه ای از خلف وعده های نظامی اوباماست.
نخست آنکه بر اساس گزارش های منتشره بودجه نظامی آمریکا برای سال آینده ۶٣٣ میلیارد دلار عنوان شده که صدها میلیون دلار از بودجه سال گذشته آمریکا بیشتر است که بخش قابل توجهی از این بودجه برای عملیات های نظامی آمریکا در سراسر جهان و البته حمایت از رژیم صهیونیستی مصرف خواهد شد. تصویب این بودجه نشان می دهد که آمریکا همچنان نظامی گری را در زمره اولویت های کاری خود دارد چنان که در راهبرد سال ۲۰۱۴ آمریکا نیز به این امر تاکید شده است.
دوم آنکه، بر اساس گزارش های منتشره، آمریکا ٣۵۵ میلیارد دلار برای نوسازی تسلیحات هسته ای خود اختصاص داده است. این بودجه نشان می دهد که آمریکا همچنان به سیاست های هسته ای غیر صلح آمیز خود که تهدیدی برای امنیت بین الملل است، ادامه می دهد. جالب توجه آنکه اوباما با ادعای تامین امنیت جهانی از دستیابی سایر کشورها به دانش صلح آمیز هسته ای جلوگیری می کند و حتی به تحریم ملت ها به جرم حرکت در مسیر داشتن دانش صلح آمیز هسته ای می پردازد.
در چنین وضعی بودجه هسته ای آمریکافقط یک معنا دارد؛همچنان به دنبال نظامی کردن فضای جهانی است که خود تهدیدی برای امنیت بین الملل به شمار می رود. بر این اساس می توان گفت که بودجه نظامی و هسته ای آمریکا نشانگرآن است که اوباما در حوزه نظامی نیز مانند بسیاری دیگر از موضوعات به دروغ پردازی می پردازد و هیچ طرح برای صلح و امنیت جهانی ندارد بلکه مانند روسای جمهوری سابق آمریکا به دنبال جنگ افروزی و نمایش برتری نظامی و هسته ای آمریکا به جهانیان است؛ موضوعی که بیانگر واهی بودن ادعای اوباما مبنی بر جهان بدون جنگ و از تمایلات وی برای جنگ افروزی در جهان خبر می دهد که این روزها می توان نمودهای آن را در آفریقا و خاورمیانه مشاهده کرد.

آفرینش:دلیل این همه سرطان چیست؟
«دلیل این همه سرطان چیست؟»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛"هرچند کاری ازدستمان برای بیماران سرطانی برنمی آید، اما با نوشتن سطور زیر روز مبارزه با سرطان را گرامی میداریم."
بیش از سه دهه از عمرانقلاب مردمی ایران می گذرد و تاکنون مسایل مختلفی نظیر جنگ و کشمکش های سیاسی بین المللی تقریبا اولویت اول همه دولت ها بوده و کمتر مجالی برای اندیشیدن به مسایل بهداشتی و زیست محیطی برای دولتمردان ما باقی گذارده اند. اما امروز امنیت جان مردم بیش از دوران جنگ در معرض خطر قرار دارد!. بسیار درد ناک است که سالانه ۴۰ هزار ایرانی بر اثر ابتلا به انواع سرطانها جان خود را از دست می دهند. براساس آمار ثبت سرطان در کشور، سالانه ۲۰۰ هزار بیمار سرطانی در ایران شناسایی می شود.
شاید هنوز بر این باوریم که سرطان فقط یک مشکل بهداشتی است و باید از طریق دکتر و بیمارستان آن را برطرف کرد!! غافل ازاینکه سرطان برگرفته از پیامدهای عوامل سیاسی ، اجتماعی، اقتصادی و محیطی است. امروز عواملی همچون ریزگردها، سوختهای فسیلی، تغذیه ناسالم، آب های آلوده، پسماندهای خانگی و صنعتی و همچنین امواج مغناطیسی، باعث افزایش چشمگیر شیوع سرطان در ایران شده به طوری که بر اساس آمارهای وزارت بهداشت رکورددار سرطان در جهان شده ایم.
متأسفانه اطلاع رسانی درامر پیشگیری ازسرطان درکشور به هیچ عنوان جدی گرفته نشده، و شبح سرطان خیلی عادی و بی سروصدا درزندگی روزمره شهروندان سرگردان است. رسانه های ما هیچ تلاش و برنامه ای برای اصلاح رفتار مردم و آموزش آن ها ندارد! مردم اگر بدانند شیوه زندگی معمول آنها، بذر سرطان را در جامعه می کارد، قطعاً خود را ملزم به تغییر روش می کنند. اگر به مردم آموزش دهیم که آلودگی محیط زیست به طور غیرمستقیم تغذیه آنها را آلوده و احتمال ابتلا به سرطان را درآنها تقویت می کند، آیا توجیه نمی شوند؟!
ما با زباله های پلاستیکی و یک بارمصرف خود چه می کنیم و آنها را کجا می ریزیم؟! غیراز این است که مواد شیمیایی آن درمعرض گرما و سرما دچار انفعالات شیمیایی شده و با پیوستن به آب و خاک، مجددا به چرخه طبیعت برمی گردند و سموم آن به طور مستقیم سلامت تغذیه انسان را به خطر می اندازد.
ازسوی دیگر ریشه های سرطان را باید در آلودگی های مختلفی دانست که هوای شهرها را مسموم کرده اند. ریزگردها و گرد و غبارهایی که باخود اورانیوم به همراه دارند، تحفه ای است که ازسوی همسایگان برای مردم کشورمان به ارمغان آمده است. البته درنبود این ریزگردها، آلودگی سوخت های فسیلی ناشی از خودروها و کارخانه های صنعتی جبران کننده آن هستند. امروز مردم شهرهای بزرگ و صنعتی به سبب ازدیاد آلاینده هایی همچون مونواکسید کربن، دی اکسید نیتروژن، دی اکسید گوگرد و... مجبور به استنشاق هوایی مسموم شده اند که اجباراً آنها را به سمت بیماری های تنفسی و سرطان های ریوی سوق می دهد.
اما کشورهایی با چند برابر جمعیت ما و با حجم بالایی از کارخانجات صنعتی، با این مشکلات محیطی و انسانی که سونامی سرطان را درایران به راه انداخته است، مواجه نیستند. پس علت این همه سرطان چیست؟!
اینجاست که پیامدها و بازتاب عوامل سیاسی و اقتصادی خود را نمایان می سازد. اگر عزم سیاسی و برخوردهای سلیقه ای و حزبی در راستای حمایت از طرح های زیست محیطی اعمال نمی شد، امروز نباید شاهد این بودیم که در ٣۶۵ روز یک سال کمتر از یک هفته هوای پاک داشته باشیم.
اگرعوامل اقتصادی و پای منافع برخی درمیان نبود امروز شاهد این همه آلودگی ناشی از سوخت و خودروی بی کیفیت درکشور نبودیم که حاصل آن مرگ ومیر سالانه سه هزارنفر براثر بیماری های قلبی و تنفسی باشد.
اگرعوامل اجتماعی و فرهنگی به صورت صحیح هدایت می شد، جامعه با آگاهی از مضرات آلودگی محیط زیست و آلودگی هوا درگسترش سرطان، ازاقدامات آسیب رسان جلوگیری می کرد وخود را ملزم به رعایت استانداردها می دانست. قطعا امروز برای حل معضل سرطان دیراست، اما بیایید کاری کنیم که فردا افسوس امروز را نخوریم...

مردم سالاری:ایران در گذار از داموکلس» به سورِنا
«ایران در گذار از داموکلس به سورِنا» عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم سینا خسروی است که در آن می خوانید؛«اگر کنگره تحریم های جدیدی علیه ایران وضع کند، آن را وتو خواهم کرد» وارثِ میراثِ لوترکینگ در ایالات متحده، این بار محکم جلوی کنگره ایستاده و اینچنین از مذاکرات ژنوی حمایت می کند که با تدبیر آغاز و با پرهیز از غوغاسالاری به این مرحله از پیشرفت رسیده است. در روزگاری نه چندان دور در عرصه دیپلماسی، هرسخنرانی که بعضی مدیران اجرایی دولت جمهوری اسلامی در صحنه های مختلف ایراد می نمودند، در دنیای خارج اتحاد هرچه بیشتر جهان علیه ایران را موجب می شد و در عرصه داخلی جوّ حاکم بر شاخص های اقتصادی را متلاطم تر از قبل می نمود اما گفتمان اعتدال منبعث از فکر و اندیشه های نو در همین مدت کوتاه آنچنان در تریبون های مختلف بین المللی ظاهر گردید که رئیس جمهور بزرگترین کشور مخالف ایران را به گفتن جمله ای وا می دارد که برای یک رئیس جمهور در ایالات متحده تبعات و هزینه های سنگینی دارد.
باراک اوباما در مقابل کنگره در حالی گزینه «وتو» را بر زبان جاری ساخت که ازیک سرباز آسیب دیده در جنگ تجلیل به عمل آورد و به نظر می رسد با این عمل نمادین هزینه های جنگ را پررنگ تر و توجه هرچه بیشتر به دیپلماسی را جدیتر به رخ جنگ طلبان کنگره کشانید. او اینبار از آن میز کذایی و همه گزینه هایی که همواره بر روی آن تعریف می نمود سخنی به میان نیاورد و همه این ها بدان معناست که او آخرین برگ خود را نیز با هر نیّتی اما به نفع مذاکرات رو کرده و بر ماست تا از این پس با هوشیاری و چشمان به مراتب بازتر به مذاکرات نگریسته و سعی برآن داریم تا نه رویاهایمان را آنچنان دور از تصور، تصویر نماییم و نه کابوس های جدیدی برای خودمان بتراشیم.
اعتدال در اتخاذ شیوه های پیش رو همچنان مرهم زخم های مردمان ایران زمین است. ایراد چنین سخنان صریح و روشنی از سوی اوباما در شرایطی که از سوی جمهوری خواهان به شدت تحت فشار است هم فرصت تازه ایست و هم تهدیدی جدی که اگر میز ژنو این بار به هردلیلی به هم بخورد می تواند بهانه ای باشد تا شمشیر «داموکلس» بخش عظیمی از جهان غرب را متوجه ما سازد.
مطمئنا دولت روحانی در سیاست خارجی خود به دنبال دست کشیدن از اصول نیست بلکه می خواهد با جهت گیری های جدید، اوضاع را به نفع منافع ملی ایران رقم زند. نگاهی به تاریخ سیاست خارجی دیگر کشورها اینگونه به ما می آموزد که یک کشور نمی تواند همواره با رهیافت های واحدی اصول خود را به پیش ببرد. به عبارت صحیح تر اصول اگرچه می توانند ثابت فرض شوند اما رهیافت های تحقق همان اصول می توانند متغیر باشند. زمانی هند منافع خود را در ارتباط با روسیه می دید اما آن زمان که اولویتهای خود را از سیاست به اقتصاد تغییر داد، غرب را شریک مفیدتری برای منافع ملی خود دید.
بدیهی است در هنگام انتقال از یک گفتمان سیاسی خارجی به گفتمانی متفاوت، نظام اجتماعی هند دچار بحران خاصی نشد و مبانی قانون اساسی و اصول حاکم بر حوزه اقتدار این کشور متزلزل نگردید. چوئن لای نخست وزیر و معمار چین نوین هم در پس پرده عقلانیت و تدبیر، کشورش را از ایده آلیسم گراییِ افراطی دور نمود و با احاطه ای که به فرهنگ کشورش داشت ضمن رعایت اصول و حفظ عزّت چین، در عرصه بین الملل حضور متفاوتی رقم زد. حضوری که در ادامه باعث شد امروز در مراودات سیاسی و اقتصادی جهان، پکن حرف های زیادی برای گفتن داشته باشد و معادلات بسیاری را به تنهایی رقم زده یا برهم زند. هند هم به همین ترتیب در زمره اقتصادهای نوظهوری قرار گرفته که می تواند در آینده اقتصادی و حتی سیاسی دنیا تاثیرگذار باشد.
روحانی در اجلاس داووس ایران را هم جزو اقتصادهای نوظهور جهان دانست و این پتانسیل که طی سه دهه آینده ایران به یکی از ۱۰ قدرت اقتصادی جهان تبدیل شود را هم برای این کشور در دسترس خواند. ریشه یابی این تعبیر نشان می دهد که با رویکردهای جدید تسریع در روند توسعه یافتگی ایران نه رویاپردازی تلقی می گردد و نه ایده آلیسم گرایی افراطی، که اینها پرداختن و توجه نشان دادن به لیاقتهای مردمان سرزمین پارس در جهان امروز است. نرمش قهرمانانه، همین رویکرد جدید است بی آنکه خدشه ای به اصول وارد شود. بایستی به دیپلماسی فرصت موفقیت داد این حداقل انتظار مردم از جریانهای مختلف سیاسی است. ثبات حاکم بر بازار و آرامشی که بر روانِ جامعه سایه افکنده محصول رویکرد جدید است و این رویکرد بایستی به گونه ای ادامه پیدا کند که با کیاست، سیاست و تدبیر از تهدید شمشیر داموکلس بگذریم و شمشیر سورِنای خودمان را آنگونه به دست بگیریم که کراسوس های امروزین مغرب زمین، چونان روزگاران دور در پایان مبهوت هنرنمایی ما ایرانیان گردند. شرایط امروز به ما می گوید که این جملات نه یک رویای دور از تصور که حتما یک باور نزدیک و یک تصویر روشن برای فردای اینجاست.

ابتکار:کاش یکی هم به تاجر ایرانی «بفرما» بزند
«کاش یکی هم به تاجر ایرانی بفرما بزند»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم سید علی محقق است که در آن می خوانید؛تهران این روزها هم گرم مذاکره و گفت وگو با وزرای خارجه کشورهای اروپایی است و هم میزبان هیات های اقتصادی فرانسوی و آلمانی و... ساعت یک بامداد دیروز ۱۰۷نفر از صاحبان صنایع از بخش های مختلف اقتصاد فرانسه، وارد تهران شدند. می گویند این هیأت تجاری نه تنها بزرگترین هیأت فرانسوی بلکه بزرگترین هیأت اروپایی است که پس از انقلاب به تهران آمده اند. پیش از این و همزمان با آغاز اجرای توافق ژنو هم رسانه های غربی از تدارک وسیع بیش از ۱۰۰ شرکت آلمانی برای گسترش تجارت با تهران خبردادند.
«جک استراو» وزیرخارجه اسبق انگلیس هفته گذشته و در بازگشت از تهران به لندن در یادداشتی نوشته بود که هواپیمای آنها در بازگشت به اروپا، از تجار اروپایی و به خصوص آلمانی پُر بود. خانم «اما بونینو» وزیر امورخارجه ایتالیا هم که پس از امضای موافقتنامه ژنو، به عنوان نخستین مقام اروپایی به تهران سفر کرد، چندی پیش دراجلاس داووس پیش بینی کرد، بزودی صفی از کشورها و شرکت ها برای ورود به ایران تشکیل خواهد شد.
این سخن بنیتو و روایت استراو درحالی است که حسن روحانی رئیس جمهور ایران در جریان سخنان خود در اجلاس داووس به طور رسمی همه بزرگان سیاست و اقتصاد و فرهنگ غرب را برای سفر به تهران و سرمایه گذاری در اقتصاد ایران دعوت کرد. شواهد روزها و هفته های اخیر گویای این است که انگار همه بزرگان صنعت و اقتصاد اروپا منتظر«بفرمای روحانی» برای ایستادن در صف سفر به تهران بودند. هم آن بفرمای روحانی و هم ترافیک اخیر در مسیر اروپا به تهران و پروازهای خارجی اقتضای ساده و بدیهی عالم اقتصاد و سیاست است و اصلا چیز پیچیده و عجیبی نیست.
عجیب اما درهایی است که در هشت سال گذشته، پشت شعارهای آتشین و دیپلماسی تهاجمی حاکم بر پاستور، به نفع کاسبان تحریم بسته ماند و عجیب تر از آن، انفعال و بی عملی احتمالی بخش خصوصی و مردان اقتصاد کشور در شرایط کنونی خواهد بود؛ اگر دست روی دست بگذارند و فقط نظاره گر این ترافیک یک طرفه باشند. شکی نیست که منفعت واقعی اقتصاد و فضای کسب و کارکشور، نه در آزادی صرف دلارهای بلوکه شده کشور و انتظار برای تخصیص تسهیلات ریز و درشت ارزی و ریالی، که در دو طرفه شدن رفت و آمدهای تجار و فعالان اقتصادی ایرانی و غربی به موازات هم است. به طور قطع هم درکوتاه مدت و هم در بلندمدت یک جای کارهمچنان خواهد لنگید، اگر قرار باشد پس از رکود و انزوای اقتصادی سالهای اخیر، بزرگان عرصه اقتصاد خصوصی و دولتی به اتکای دلارها، یوروها و یوآن های نفتی، در خانه بنشینند و بازهم مانند سالهای دور و نزدیک، شاهد رونق یک کسب و کار یک طرفه اروپایی، آمریکایی و یا حتی چینی باشیم.
اقتصاد کنونی ایران پس از چند سال متمادی کمر خم کردن زیر بار رکود و فشار و انزوا و تحریم، بیش از هر چیز نه به دلارهای آزاد شده که به انرژی آزاد شده ایرانی نیاز دارد. تجارت ایرانی راهی ندارد مگر این که ترکیب سرنشینان هواپیماهایی که از تهران به مقصد فرودگاههای اروپایی و آمریکایی در تردد خواهد بود دو رگه شود و همانقدر که هیات اروپایی می آید، هیات تجاری ایرانی هم برود و دست پر برگردد. ت
اجر و تولید کننده ایرانی از پس تجربه این سالها و به مویی بند شدن اقتصاد رانتی و سفته باز سالهای اخیر باید دیگرمعنای اقتصاد سالم و مولد را فهمیده باشد. با بلیط های دو سره و فارغ البال برود و بیاید و رزق خود و پویایی اقتصاد کشور را نه در زیرآبی و زیرخاکی، که در فضای باز اقتصادی و حاکمیت امنیت بر بازار و سرمایه گذاری جستجو کند. اگر زمانی مه آفریدها، زنجانی ها و دهها کاسب میلیاردی برآمده از درهای بسته و روزهای تحریم، برای تاجر ایرانی حسرت بود، اکنون این گونه پدیده ها باید عبرت باشند.
روحانی با یک بفرما جامعه تجار و صنعتگران غربی را برای سفر به تهران به صف کرد، کاش یکی هم پیدا شود به تاجر ایرانی «بفرما» بزند و او را پابه پای دیپلمات ها راهی اجلاس های اقتصادی، سیاسی و حتی امنیتی کند و در نشست های مونیخ و داووس و ژنو و نیویورک بچرخاند و به جای دلارهای آزاد شده، تفاهم نامه و قرارداد و موافقتنامه تجاری دستش بدهد. اگر قرار است چرخ سانتریفیوژها در نطنز و فردو کمی کندتر بچرخد، کاش در مقابل، چرخ اقتصاد سالم ایرانی کمی تندتر بچرخد.

آرمان:لبخند دوباره احزاب و وزارت کشور
«لبخند دوباره احزاب و وزارت کشور»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم احمد حکیمی پور است که در آن می خوانید؛جلسه مشترک وزیر کشور و فعالان حزبی نشانگر رویکرد مثبت دولت تدبیرو امید به تعامل و همدلی با تشکل های سیاسی و احزاب است. در ٨ سال گذشته مشکلات بسیاری در رابطه با فعالیت احزاب و تشکل های سیاسی با دولت گذشته شکل گرفت و فعالان حزبی با مشکلات فراوانی در این زمینه روبه رو بودند. این نشست ها شروع خوبی برای همکاری میان دولت و احزاب خواهد بود که ورود جدی تر احزاب در حوزه هایی که قانون اساسی برای آن ها مشخص کرده است را فراهم می کند. پیش گرفتن اینگونه رویکردها باعث جلب اعتماد احزاب و فعالان آن ها خواهد شد و زمینه را برای همدلی دولت و تشکل ها فراهم خواهد کرد.
در دستور جلسه این نشست مشخص شده است که بحث پرداخت یارانه از طرف دولت به احزاب رسیدگی شود. پرداخت یارانه ها به احزاب در دولت خاتمی پایه ریزی شد و قرار است در این نشست آسیب­شناسی و پیگیری شود. در تمامی نهادهایی که در کشورمشغولند از اعتبارات دولتی استفاده می شود و در امر سیاسی نیز باید دولت مساعدت هایی به احزاب و تشکل های کشور داشته باشد. پرداخت یارانه از طریق دولت به احزاب در همه کشورهای جهان مخصوصا کشورهای در حال توسعه امری پذیرفته و معقول است زیرا تاثیرات مثبتی برای گسترش فعالیت احزاب با خود خواهد داشت.
فعالیت حزبی مکمل فعالیت انتخاباتی و کنشگران در نظام سیاسی است. مبحث دومی که در این نشست بیان می شود مربوط به بازگشایی دوباره خانه احزاب است که شکل­گیری آن به تجربه ای بسیار مثبت در دوران اصلاحات برمی گردد که متاسفانه بی­توجهی و رویکردهای تندروانه در چند سال گذشته سبب غیرفعال شدن این نهاد شد. رویکرد وزارت کشور و کمیسیون ماده ۱۰ خانه احزاب در راستای فعالیت دوباره این خانه و برگزاری مجمع عمومی با حضور تمامی اعضای آن است. خانه احزاب در سال های پایانی فعالیت خود با مشکلاتی روبه رو شد.
این خانه محلی برای حل مشکلات میان جناح و احزاب مختلف از طریق تعامل و گفت وگو بود که به توسعه این فرهنگ کمک می کرد اما متاسفانه از این وضعیت خارج شد. در پیشامد این موضوع هر دو جناح اصولگرا و اصلاح­طلب اشتباهاتی را مرتکب شدند و هر دو آنها مقصرند. در بدو تاسیس این خانه هر دو جریان اصلی سیاسی کشور حضور داشتند اما در اواخر، منازعات سیاسی افزایش پیدا کرد و پس از مدتی به علت رویکرد دولت های نهم و دهم در مورد فعالیت احزاب به تعطیلی کشانده شد.
برنامه های دولت تدبیر و امید باید در راستای پشتیبانی صحیح از احزاب و تشکل ها باشد. برگزاری انتخابات و گردش قدرت در میان احزاب در نظام سیاسی کشور هم نیازمند همکاری و پیگیری جدی دولت و مخصوصا مجلس است.

دنیای اقتصاد:امیدهای سفر هیات اروپایی به تهران
«امیدهای سفر هیات اروپایی به تهران»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم یاسر ملایی است که در آن می خوانید؛این روزها، تهران شاهد سفر یک هیات تجاری فرانسوی، شامل نمایندگان بیش از ۱۰۰ شرکت از صنایع مختلف، از جمله در بخش انرژی و خودروسازی است. طی این سفر، برنامه دیدارهای مختلفی با مسوولان وزارتخانه های مختلف و شرکت های ایرانی پیش بینی شده است. این اتفاق، نویدبخش آغاز عصر تازه ای از روابط تجاری کشورمان با دنیا است؛ روابطی که از سال ۱۳۸۴ به این سو، روند نزولی خود را آغاز کرد و در سال گذشته میلادی، با تشدید تحریم های ناعادلانه بانکی و تجاری، شاهد کاهش بیشتر آن بودیم.
با روی کار آمدن دولت جدید و در پیش گرفتن رویکرد اعتدالی در مناسبات بین المللی و پیگیری حقوق ملی ایرانیان با رعایت متانت و تدبیر، بستر برای تنش زدایی از رابطه با دنیا فراهم شد و از امروز، شاهد آغاز دور جدیدی از مراودات تجاری با دنیا خواهیم بود. در این مورد، چند نکته قابل توجه است: همان طور که انسان ها برای دستیابی به رفاه و زندگی بهتر، نیازمند روابط اجتماعی و اقتصادی با دیگران هستند و موفقیت اقتصادی و رشد شخصی هر فرد، رابطه مستقیمی با برقراری ارتباط موثر با سایر افراد جامعه دارد، جوامع بشری نیز برای دستیابی به رشد و توسعه، نیازمند ارتباط موثر با سایر جوامع هستند. به بیان روشن تر، ما برای «پیشرفت»، نیازمند ارتباط موثر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با سایر جوامع هستیم. یکی از وظایف بسیار مهم دولت ها، فراهم کردن بستر برای شکل گیری این ارتباط و تقویت آن است.
متاسفانه، طی دهه اخیر دولت ها با کم توجهی به این وظیفه مهم و نادیده گرفتن اهمیت روابط بین المللی در رشد همه جانبه، کشور را به سمت انزوای بین المللی سوق دادند. توجیه مدافعان این رفتارها، حفاظت از «استقلال ملی» بوده است. باید توجه داشت که استقلال ملی، با کاهش ارتباطات تجاری با سایر کشورها به دست نخواهد آمد، بلکه «پیشرفت» همه جانبه کشور که یکی از الزامات آن، ارتباط تجاری موثر و مبتنی بر مزیت های اقتصادی با دنیا است، باعث تقویت «استقلال ملی» نیز خواهد شد.
بازگشت شرکت های فرانسوی به ایران را که سرآغاز گشایش و گسترش مبادلات اقتصادی و تکنولوژیک با کشورهای پیشرفته است، به فال نیک می گیریم. البته انتظار می رود که نهادهای دولتی و شرکت های داخلی با درس گرفتن از تجارب پیشین، چارچوب همکاری های خود را به گونه ای تعریف کنند که دربرگیرنده منافع بیشتری برای کشورمان و انتقال فناوری های نوین به ایران باشد. همچنین با ایجاد تنوع بیشتر در شرکای تجاری خارجی، باید به گونه ای عمل کنیم که فضای کمتری به بدخواهان بین المللی برای اعمال فشار سیاسی از طریق اعمال محدودیت های تجاری و اقتصادی بر کشورمان داده شود.

منبع خبر :جام جم آنلاین