اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۲ بهمن ۱٣۹۲ -  ۱۱ فوريه ۲۰۱۴

 «پیشنهادی به افرادی که تردید دارند»عنوان سرمقاله روزنامه خراسان به قلم محمدسعید احدیان است که در آن می خوانید؛سال پیش بعد از راهپیمایی ۲۲ بهمن یادداشتی نوشتم که در آن به این نکته اشاره کردم که با وجود اینکه شرایط اقتصادی کشور مساعد نیست و مردم با مشکلات اقتصادی عدیده دست و پنجه نرم می کنند، وقتی در راهپیمایی حضور پیدا می کنی و با کاوشی دقیق تر، ویژگی های افرادی که در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت کرده اند را بیشتر مورد بررسی قرار می دهی و با آن ها هم کلام می شوی، می بینی که عمده افرادی که در این راهپیمایی شرکت کرده اند از قشر مرفه جامعه نیستند. منظور از آن یادداشت این نبود که مشکلات اقتصادی وجود ندارد یا مشکل اقتصادی در اولویت مسائل کشور نیست، بلکه هدف ذکر این مساله بود که حمایت مردم از انقلاب از جنس باور به اصول و اهدافی کلان مبتنی بر گفتمان امام(ره) و رهبری است.
همچنین در مطلب مذکور اشاره ای کردم به آیه ۵۴ سوره مائده که مومنان را مورد خطاب قرار می دهد که اگر شما از دین خود برگشتید خداوند قومی دیگر را برای یاری دینش خواهد آورد و با یادآوری روایتی که پیامبر این قوم را از نسل سلمان دانستند این نوید داده شد که مردم عصر ما با توجه به این روحیه خداباوری که باعث شده است در عین وجود مشکلات عدیده اقتصادی در استقامت خود بر راه خدا باقی بمانند، ان شاءالله همان قومی هستند که مورد اشاره قرآن هستند که «خدا آن ها را دوست دارد و آنان نیز او را دوست دارند؛ دربرابر مومنان متواضع و دربرابر کافران سرسخت و نیرومندند؛ آن ها در راه خدا جهاد می کنند و از سرزنش هیچ ملامتگری هراسی ندارند.»
بعد از این یادداشت یک نفر از مخاطبان درباره واقعی بودن ادعای من ابراز تردید کرد، من این تردید را نه صرفا برای این مخاطب بلکه برای عده ای از مردم به دلیل بی اعتمادی که نتیجه رفتار غیرحرفه ای رسانه ها است، طبیعی می دانم اما برای بررسی صحت و سقم ادعای خودم راه ساده ای به این مخاطب نشان دادم که حضور در راهپیمایی سال بعد و بررسی حضور و عینی توسط خود فرد بود.
الان که یک روز مانده به راهپیمایی ۲۲ بهمن به نظرم رسید این پیشنهاد را برای هرکسی که نسبت به میزان وفاداری مردم به انقلاب تردید دارد یادآوری کنم. ادعای ما یک جمله است: با گذشت ٣۵ سال از پیروزی انقلاب و علی رغم اینکه طبیعت انقلاب ها این است که با گذشت زمان شور انقلابی آرام می گیرد، در انقلاب اسلامی ایران بخش اصلی از بدنه مردم همچنان به راهی که آمده اند باور دارند و با این که شرایط اقتصادی و معیشتی کشور در شرایط نامناسبی قرار دارد، اتفاقا بیشترین کسانی که صرفا برای استمرار اهداف انقلاب همچنان به میدان می آیند، جزو طیفی از جامعه هستند که بیشترین مشکلات معیشتی را دارند و براساس نظریات مطرح در جامعه شناسی سیاسی، این حجم حضور و مخصوصا کیفیت حضور، تضمینی قطعی برای استمرار رو به رشد انقلاب است فردا فرصت خوبی است که افرادی که با این ادعا موافق نیستند با مشاهدات عینی خود صحت و سقم این ادعا را بررسی کنند.

کیهان:مُشت مانکن ها بسته ماند
«مُشت مانکن ها بسته ماند»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛ویترین حاکمیت ایالات متحده آمریکا، به غایت فریبنده است. این حاکمیت، استراتژی و اصول ثابتی دارد که هرگز از آنها کوتاه نیامده است. با این وجود، ویترین حکومت آمریکا بسیار گول زنک است. یکی از این تاکتیک های چشم بندی، ایجاد تنوع در دولتمردان و استفاده حاکمیت از مهره ها و کارگزاران زن یا سیاه پوست است. دور از ذهن می آمد در حاکمیتی که نماد سرکوب صاحبان رنگین پوست (سیاه پوست و سرخ پوست) سرزمین آمریکاست، روزی یک سیاه پوست رئیس جمهور شود. اما اوباما رئیس جمهور شد تا تحمل در حاکمیت آمریکا را تداعی کند. هرچند کمتر پرسیده شد که تفاوت اوبامای سیاه پوست با بوش و کلینتون و ریگان و کارتر سفیدپوست در راه اندازی انواع جنگ ها و جنایت ها- برای مثال در افغانستان و بحرین و یمن و سوریه و لبنان و فلسطین و مصر- چیست و آیا اوباما جز بردگی و کارگزاری سیستم سیاسی غالب در آمریکا کار دیگری هم کرده است؟ یا مثلا دشمنی و خباثت دولت ۵ ساله اوباما علیه ملت ایران کمتر از دوره ٨ ساله دولت جرج بوش بوده است؟
همین سیستم سیاسی غالب، در چینش ویترین حاکمیت آمریکا از زنان نیز استفاده می کند. مادلین آلبرایت، کاندولیزا رایس و هیلاری کلینتون از جمله کارگزاران و مهره هایی بودند که در جایگاه وزیر خارجه به کار گرفته شدند بی آنکه ذره ای از خشونت و خوی تعدی گری آمریکا در حوزه سیاست خارجی کاسته شود. افکار عمومی منطقه غرب آسیا و جهان از خاطر نمی برند که خانم رایس در بحبوحه بمباران جنوب بیروت از سوی رژیم صهیونیستی (سال ۲۰۰۶) و به خاک و خون کشیده شدن روزانه ده ها زن و کودک، با خونسردی تمام گفت «این درد زایمان خاورمیانه جدید است»! ۱۰ سال قبل از این سخنان (۲۱ می ۱۹۹۶- ۲۲ اردیبهشت ۱٣۷۵) مادلین آلبرایت وزیر خارجه دولت بیل کلینتون در برنامه ۶۰ دقیقه شبکه CBS پاسخی سرراست و صریح به یک سوال داد. لزلی استال مجری سی بی اس از آلبرایت پرسیده بود «ما شینده ایم که نیم میلیون کودک عراقی در اثر تحریم ها جان باخته اند.
این تعداد، از کودکان کشته شده در هیروشیما هم بیشتر است. آیا رسیدن به اهداف آمریکا با چنین هزینه و بهایی می ارزد؟» آلبرایت که بعدها به جانور سیاسی معروف شد در پاسخ گفت «این سوال سختی است اما در مورد بهای آن فکر می کنم بله می ارزد. The Price is worth it». به همین سادگی! خلف این دو جانور سیاسی، خانم هیلاری رودهام است که به نام همسر خود (بیل کلینتون) شناخته می شود. او ۲ سال پیش تاکید کرد باید با تحریم های فلج کننده و گزنده ایران را به زانو درآورد. آماج اصلی این تحریم ها، ملت ایران بودند.
سیاه پوست اگر در نگاه افکار عمومی جهانی نماد مظلومیت و معصومیت است، در ساختار مافیایی حاکمیت آمریکا به عنوان گلادیاتور جنایتکار استفاده می شود و صرفا دستکشی مخملین بر روی دست چدنی است. و زن اگر در نگاه عمومی، نماد عاطفه و نرم خویی و مهربانی و لطافت طبع است، در این ساختار مافیایی تنها به کار ویترین آرایی و گمراه سازی ذهن مخاطب از واقعیت پشت ویترین می آید. درست در همین دوره زرق و برق ویترین آمریکا با مانکن هایی نظیر باراک اوباما و هیلاری کلینتون- و در حالی که برخی تحلیلگران ساده دل یا مامور وطنی مسحور این ویترین بودند- شیطان بزرگ به سیم آخر زد و طبیعت درنده خود را پدیدار ساخت. ٣ سال پیش، سوخت ۲۰ درصد رآکتور اتمی تهران به پایان رسید. آمریکایی ها خیال کردند نقطه ضعف مهمی را در ما به دست آورده اند. جان ٨۰۰ هزار بیمار در گرو رادیوداروهای رآکتور تهران بود و شیطان بزرگ همین را به گروگان گرفت. سبُعیت از این آشکارتر؟ این همان آمریکای خوش خط و خال دوره اوباما و هیلاری کلینتون بود. اما کمر شیطان بزرگ شکست وقتی دانشمند گمنام شهید دکتر شهریاری و یاران سختکوش وی، سوخت ۲۰ درصد را روی میز گذاشتند. مشابه همین اتفاق در ماجرای تحریم فروش بنزین به ایران تکرار شد.
٣ سال از ماجرای سوخت ۲۰ درصد و بنزین و تحریم دارو و سپس تحریم نفت و بانک و بیمه و کشتیرانی می گذرد. شاید ابهامی در این میان وجود داشت و سازمان غول پیکر ناتوی فرهنگی به کمک برخی تحلیلگران رسانه های وطنی «خوش خیال» یا «مامور و معذور» به این تردید و ابهام دامن می زد که نکند علت این همه خصومت، سرسختی طرف ایرانی در عدم نرمش و مذاکره و تفاهم و توافق است. آنچه در ۶-۷ ماه اخیر پس از روی کار آمدن دولت جدید در حوزه سیاست خارجی پدید آمد، در حقیقت تخلیه همین تصورات انباشته اما به دور از واقعیت بود و فرصتی فراهم کرد که ابهام فربه شده، تن به تیزاب واقعیت بسپارد. مکالمه تلفنی رئیس جمهور محترم با اوباما و ۴ دیدار وزیر خارجه کشورمان با جان کری در کنار چند و چون تفسیر توافق ژنو و نقض متواتر آن از سوی طرف آمریکایی در کنار شکسته شدن رکورد تعداد تهدید به حمله نظامی علیه ایران در یک مدت زمانی کوتاه، با همه تلخی ها و ابهاماتش فرصتی را پدید آورد تا افکار عمومی جهان را به یک باور استراتژیک رهنمون سازد و همین باور را نزد ملت ما، عمیق تر از گذشته سازد مبنی بر این که در برابر شیطان بزرگ و روحیه تعدی گرانه وی، نه دو گزینه بلکه تنها یک گزینه وجود دارد؛ راه استقلال و پیشرفت و صراحت و قاطعیت به موازات انسجام و اقتدار درونی.
گذشت زمان هرچه بیشتر برای این مدعا سند روی سند خواهد گذاشت که شیطان بزرگ یک بار دیگر در مصاف با حکمت و تدبیر نظام ولایت فقیه، در تله خود چیده گرفتار شد، همان گونه که ۱۴سال پیش در ماجرای اردوکشی به شرق و غرب ایران- افغانستان و عراق- به دام خودساخته فرو افتاد. چند سال بعد، از وزیر خارجه آل سعود گرفته تا روزنامه واشنگتن پست و دانیل پایپس مشاور ارشد بوش و رئول مارک گرکت افسر عالی رتبه سیا و... گویا که سوزنشان روی چند عبارت کلیدی قفل شده باشد، به تواتر گفتند «آمریکا، عراق را روی یک سینی طلا گذاشت و تقدیم دشمن خود ایران کرد»، «ما در عراق هزینه و تلفات دادیم، اما فرزندان معنوی آیت الله خمینی روی کار آمدند»، «آمریکا در عراق و افغانستان از یک ژنرال سپاه پاسداران به نام قاسم سلیمانی شکست خورد» و...
انبوهی از این تعابیر که می توان با جمع آوری آنها چند جلد کتاب نوشت. ۱۰ سال بعد، آمریکا سیاست اغوا و فریب را جایگزین پتک، و پتک را چاشنی فریب کرد؛ راهبرد فشار و مذاکره! مذاکره، عامل سرآمدن همه تهدیدها و فشارها تلقی می شد اما در این ۶ ماه، تهدید و توهینی نبود که یانکی های بی سرو پا نثار ملت ایران نکرده باشند. از فریبکار خواندن ژن ایرانیان، تا تاکید بر این که با ایران به عنوان یک طرف قابل اعتماد مذاکره نمی کنند بلکه ایران را متهم می شمارند. هنوز ساعتی از اعلام توافق بر سر بیانیه ژنو- بیانیه ای که در عالم واقع هرگز امضا نشد- نگذشته بود که جان کری اعلام کرد «ما حق غنی سازی را برای ایران به رسمیت نمی شناسیم.»
مشت دولت دورو، بی صداقت، عهدشکن و خودبرتربین آمریکا در همین ۶-۷ ماه به اندازه همه ٣۵ سال گذشته نزد ملت ایران باز شد. بی تردید از فشار روانی افکار عمومی و انزجار و نفرت پدید آمده نسبت به رفتار آمریکا بود که یکی از نشریات زنجیره ای اصلاح طلب بعد از ماه ها تبلیغات و نشان دادن «در باغ سبز» در حوزه مذاکره و القای تابوشکنی، ۶ بهمن ماه جاری در سرمقاله ای به قلم مدیر مسئول خود اذعان کرد:« با درایتی که ایران در مذاکرات ۵+۱ از خود نشان داد اکثر تحلیلگران بر این باور شدند که این رویکرد مثبت و سازنده، بهانه را برای ادامه ادبیات بی ادبانه، توهین آمیز و تهدیدآمیز از سیاستمداران آمریکایی خواهد گرفت. پیش بینی می شد آنان هم مثل وزیر خارجه مودب و رئیس جمهور محترم ایران، محترمانه با طرف مقابل صحبت خواهند کرد. متاسفانه سخنان تهدیدآمیز سیاستمداران آمریکایی که هر از چند گاهی بیان می شود، نشان می دهد تحلیلگران سیاسی تصور و تصویر اشتباهی از اوضاع و احوال و رویکرد آمریکاییان داشته اند...اگر کسانی حرف کریمانه و محترمانه ملت ایران را نفهمند، فرزندان این مرز و بوم که در طول ٣۴ سال گذشته با عوامل و واسطه های آمریکا دست و پنجه نرم کردند، آمادگی دارند امروز درس رشادت و قهرمانی را به خود آمریکایی ها نشان دهند.»
حکیمان گفته اند ضربه ای که تو را نکشد حتما قدرتمندتر می کند. به تصریح لس آنجلس تایمز قرار بود تحریم ها مانند شوک باشد و فلج کند نه اینکه ملت ایران را واکسینه نماید. این نشانه روشن عداوت و خباثت، از پشت ویترین خوش نمای آمریکا بیرون زد و بسان ضربتی سخت بود که هم بر استحکام جبهه ملت ایران افزود و هم مشت دشمن پنهانکار را گشود و می تواند ذهن های خواب زده و خوش باور را از خیال و رویا به حقیقت واقعیت رهنمون کند. اینها به انضمام مذاکرات چند ماه اخیر هر چند بی هزینه نبود اما در سرجمع محاسبه هزینه و فایده، به سود استراتژیک ملت ایران تمام شده است. این معنای همان حکمتی است که رهبر معظم انقلاب فرمودند ما باذن الله در این مذاکرات ضرر نمی کنیم و سود می کنیم. فردا که آفتاب سی و پنجمین سالگرد پیروزی انقلاب کبیر اسلامی از مشرق ایمان و اراده و امید بدمد، رصدگران دقیق سیاسی و اطلاعاتی غرب در جشن خودجوش ملت ایران خواهند دید که حقیقت تابناک ملت ایران در پس همه وارونه نمایی ها و کوچک نمایی ها و تحقیرها کدام است. فردا همه گمانه زنی ها و تخمین های خام دشمنان ملت ایران در برابر حقیقت قدرت نمایی ولی نعمتان و صاحبان اصلی انقلاب اسلامی، رنگ خواهد باخت.
فردا دشمنان به محتوای این حکمت جاری بر زبان رهبر انقلاب پی خواهند برد که انقلاب اسلامی هر چند با چالش های بزرگی روبرو شده اما واقعیت بزرگتر، غلبه انقلاب اسلامی و ملت ایران بر همین چالش ها و تندبادها در ٣۵ سال گذشته است. ملت ما به تأسی از امام خمینی(ره) باور کردند که بن بست و گم شدن مقصد در مسیر حق معنا ندارد. «الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا.» همانا راه در پیش چشمان ما نمایان خواهد بود اگر که اهل عزم و اراده و سخت کوشی در پیشرفت متکی به پروردگار و مستقل از طاغوت ها و ابرقدرت ها باشیم. فردا هنگام سخن گفتن صریح و از سر عزت با دشمن است. فردا، روز طلوع دوباره مرگ بر آمریکاست.

جمهوری اسلامی:دیپلماسی چند وجهی ایران عامل نگرانی مخالفان توافق ژنو
«دیپلماسی چند وجهی ایران عامل نگرانی مخالفان توافق ژنو»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛این روزها و همزمان با آشکار شدن تدریجی آثار اجرای توافق نامه ۶ ماهه ژنو میان ایران و کشورهای ۱+۵ در حوزه دیپلماسی و اقتصاد کشورمان، دامنه مخالفت ها و سنگ اندازی ها از جانب برخی مقامات آمریکایی بر سر راه احیا و گسترش مجدد مناسبات اقتصادی و تجاری ایران و اروپا افزایش می یابد.
به نظر می رسد مقامات آمریکائی قصد ندارند اجازه دهند هیچکس غیر از خودشان از این فرصت شش ماهه به شیوه مطلوب و بهینه برای معرفی ظرفیت های اقتصاد و سرمایه گذاری استفاده کند. به همین خاطر با استفاده از حربه مقطعی و برگشت پذیری شرایط به پیش از توافق ژنو، سعی دارد کشورها و شرکت های اروپایی را از همکاری با ایران باز دارد.
اکنون سوال اینست که آیا مقامات آمریکائی گذشته از دشمنی دیرینه ای که با انقلاب و نظام اسلامی ایران دارند، دلیل و انگیزه دیگری برای این مخالفت ها دارند؟ یافتن پاسخ برای این پرسش زمانی دشوارتر به نظر می رسد که بدانیم تفاهم بوجود آمده در جریان مذاکرات ژنو تحت تأثیر اصرار و پیگیری خود آمریکایی ها حاصل شده است بنابر این منطقاً باید احتمال داد، این کشور بیش از پیش از سایر طرف های مذاکره با ایران یعنی کشورهای اروپایی و چین برای نتایج این توافق برنامه و امیدواری داشته باشد.
به نظر می رسد پاسخ را باید در فضای دیگری جستجو کرد. نکته نخست تفاوت شرایط اقتصاد آمریکا و کشورهای اروپایی است. همان گونه که پیش از این نیز کارشناسان تحلیل کرده بودند اگرچه نقطه آغاز بحران مالی سال ۱٣٨۷، آمریکا و شبکه بانکی این کشور بود اما دولت آمریکا توانست در انتقال و کانون بحران به خارج از اقتصاد خود موفق عمل کند. از این رو کشورها و شرکت های اروپایی به عنوان اصلی ترین شریک اقتصادی آمریکا با شدت و دامنه بیشتری گرفتار پیامدهای بحرانی شدند که از اقتصاد آمریکا به آنها سرایت کرده بود.
در این میان ضعف های بنیادین برخی از کشورهای عضو اتحادیه اروپا خصوصاً کشورهای حوزه یورو عملاً این دشواری ها را بیشتر کرد و بحران مالی در عمق اقتصاد عمده کشورهای قاره سبز نفوذ یافت.
پیامدهای این شرایط را می توان به وضوح در رشد آمار بیکاری، نوسان تراز تجاری و گسترش رکود در اقتصاد بسیاری از کشورهای اروپایی مشاهده کرد. در چنین وضعیتی اعمال تحریم ها علیه ایران توسط آمریکا و تبعیت کشورهای اروپایی از این تحریم ها، شرایط را برای فعالان اقتصادی این کشورها به شدت دشوارتر کرده است. با در نظر گرفتن این مختصات، طبیعی است که استقبال فعالان اقتصادی این کشورها و به تبع آن برخی دولت های آنان برای برقراری روابط قابل مقایسه با آمریکا نباشد. به عبارت دیگر، اروپایی ها ضرورت بیشتری برای از سرگیری روابط اقتصادی با ایران احساس می کنند. چنانکه دولت آمریکا بیش از بعد اقتصادی بر حوزه سیاسی و امنیتی این توافق و پیامدهای آن تمرکز دارد چرا که امیدوار است با حل و فصل موضوع هسته ای ایران بتواند بخشی از انرژی خود را از خاورمیانه خلاص و متوجه آسیای جنوب شرقی کند. از این رو طبیعی است که راهبرد آمریکا در مدیریت فضای ارتباطی اروپا و ایران پس از توافق ژنو عمدتاً سلبی است نه ایجابی.
نکته مهم دیگری که در تحلیل رفتار آمریکایی ها نباید مورد غفلت قرار گیرد، جنس نگرانی ها و دغدغه های آن هاست. اگر مروری بر روز شمار اظهارات مقامات آمریکایی در مورد روابط اقتصادی ایران و اروپا داشته باشیم، مشخص می شود که پس از اجلاس داووس و راهبرد هوشمندانه هیأت کشورمان در این اجلاس، نوع و دفعات اظهارات آمریکایی ها تغییر معناداری کرده و این سخنان از تندی و افراط بیشتری برخوردار شده است.
علت اصلی این تغییر رو به افراط را باید در راهبرد ایران طی اجلاس داووس جستجو کرد. درست است که وجهه اصلی این اجلاس و گروهی که رئیس جمهور روحانی را در این سفر همراهی می کردند عمدتاً اقتصادی بود اما واقعیت این است که دولت ایران هوشمندانه و حساب شده تمام ظرفیت های خود را در حوزه "دیپلماسی چند وجهی غیررسمی" بکار گرفت. این نوع دیپلماسی به اعتبار غیررسمی بودنش محصور در روابط دولت ها نیست بلکه طیف وسیعی از مخاطبان را هدف می گیرد. دولتمردان، فعالان اقتصادی غیردولتی، پویشگران مدنی، اساتید و پژوهشگران دانشگاهی این ارتباط چند وجهی، این ظرفیت را دارد که به شدت در حوزه ایجاد ظرفیت ارتباطی و تصویرسازی مثمرثمر باشد. هیأت ایرانی در اجلاس داووس که اساساً ماهیتی غیررسمی دارد و توسط بخش غیردولتی برگزار می شود توانست با در پیش گرفتن دیپلماسی چند وجهی غیررسمی، تصویری متفاوت از ایران ارائه دهد؛ متفاوت با آنچه به غلط طی سال های اخیر ساخته شده بود. از سوی دیگر ترکیب هیأت و گفتمان طرح شده در این اجلاس به صورت بالقوه مخاطبان گسترده ای داشت چنانکه اخبار رسیده از جلسه هیأت ایرانی در داووس از ازدحام مخاطبان در محل نشست حکایت داشت.
نگرانی و تکاپوی مقامات آمریکایی از این جنبه قابل درک و تحلیل است. به نظر می رسد مقامات این کشور با اطلاع از دامنه اثرگذاری دیپلماسی چند وجهی غیررسمی، نگران این هستند که مجموعه دولت و فعالان بخش خصوصی ایران چنان تصویر مناسب و دقیقی از فرصت های اقتصادی، ظرفیت های همکاری های سیاسی و امنیتی و... ارائه دهند و چنان افکار عمومی دنیا را از صلح طلب بودن مردم ایران مطمئن کنند که این باور به برگ برنده دیگری در ادامه مذاکرات هسته ای برای ایران تبدیل شود. پیش کشیدن دوباره موضوع نخ نما شده حقوق بشر و تروریسم توسط مقامات آمریکایی و هشدارهای پی در پی مقامات آن کشور به فعالان اقتصادی اروپایی از همین دغدغه نشأت می گیرد. در چنین شرایطی به نظر می رسد مقامات جمهوری اسلامی ایران باید با ادامه همین رویکرد و تأکید بر تصویرسازی و ایجاد فضای ارتباطی، اهدافی گسترده تر از مسائل اقتصادی را دنبال کنند چرا که در این صورت سایر اهداف نیز محقق خواهد شد.

قدس:چالشها و چشم اندازهای انقلاب اسلامی
«چالش ها و چشم اندازهای انقلاب اسلامی»عنوان سرمقاله روزنامه قدس به قلم جواد منصوری است که در آن می خوانید؛سالگرد هر پدیده و تحول اجتماعی، فرصت مناسبی برای تحلیل رخدادها و جمع بندی و برداشت از نکات مثبت و شناسایی ضعفهاست.
از این روست که ارایه عملکرد بویژه برای نهادها و دستگاه های بزرگ در مقاطع تعریف شده بسیار اهمیت دارد و بیانگر موفقیت یا شکست و روشن کننده نقاط قوت و ضعف یک سیستم است.
عملکرد یک نظام نیز باید در ادوار مختلف مورد بررسی و نقد علمی و بیطرفانه قرار گیرد؛ زیرا اگر قرار است آن نظام مسیر خودش را با قدرت طی کند، قطعاً باید ضعفهایش شناخته شود، همانطور که لازم است نقاط قوت و مزیتهای یک نظام یا انقلاب برجسته شود.
اگر این ارزیابی ها و اصلاحات انجام نشود، نظامها ممکن است در طول زمان با مشکلات و انحرافهای جدی روبرو شوند و لطمات سنگینی را از نقاط ضعف خود متحمل شوند. به طور مثال، بودجه هایی که دولتها به مجلس ارایه می دهند، در مقدمه اش اشاره و تحلیلی از عملکرد گذشته دولت در سال قبل دارد و چالشها و فرصتهای پیش روی دولت و کشور را با توجه به ظرفیتها و امکانات برای سال آینده ترسیم می کند.
پس این مسأله، یعنی ارزیابی عملکرد و مسیر طی شده برای رسیدن به اهداف و شناسایی انحرافها از مسیر و عواملی که به حرکت نظام سرعت داده اند، یکی از وظایف دولتهاست.به نظر می رسد در ساختار حکومتی جمهوری اسلامی ایران نیز لازم است نهادی مثل مجمع تشخیص مصلحت نظام بنابر قاعده هر ساله چنین گزارشی را ارایه دهد که گزارش عملکرد محتوایی نظام جمهوری اسلامی است و نه دولت که متأسفانه تا کنون این مهم انجام نشده است.
در سالهای اخیر به دلیل بی توجهی نسبت به این مسأله، کشور دچار مشکلات در برخی از بخشها شده است. اگر چه انقلاب اسلامی روند تکاملی خود را طی کرده و آثار و نتایج خودش را بتدریج، نه تنها در مرزهای ایران اسلامی نشان می دهد که در سطح جهانی شاهد آثار انقلاب اسلامی ایران هستیم، به نحوی که دشمنان ما هم به تأثیر انقلاب ایران در منطقه و فراتر از آن اذعان دارند.
از جمله این آثار می توان به نقش انقلاب ایران در سیاسی شدن دین، بویژه در کشورهای مسلمان، مطرح شدن این اسلام سیاسی به عنوان یک قدرت، معرفی جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک قدرت معنوی جدید، ارایه یک الگو برای تکامل معنوی و اسلامی جوامع منطقه اشاره کرد که کم و بیش برای کل منطقه و جهان جا افتاده و پذیرفته شده است. اینکه می بینیم آمریکا و رژیم صهیونیستی بطور دایم در حال القای ایران هراسی در منطقه و جهان هستند، جمهوری اسلامی ایران را یک خطر برای منافع خود می دانند، حتی وقتی با ما به توافقی می رسند، بلافاصله آن را به شکل دیگری تفسیر کرده و علیه ما صحبت می کنند، این نشانه ای از قدرت و هژمونی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ایران است.
موضوع دیگری که باید به آن توجه کرد، لزوم پرداختن متوازن و متعادل به ابعاد مختلف جامعه شناختی انقلاب است. به هر یک از این وجوه و ابعاد باید به اندازه خودش اهمیت داده شود و این اهمیت در عمل و اجرا به کار گرفته شود، اما متأسفانه این تعادل گاهی در برخی از حوزه ها و در مسیر توسعه و حرکت انقلاب در این سالها حفظ نشده است.طی این سالها و شاید بنابر برخی جبرهای موجود و شرایط محیطی به ابعاد سیاسی، اقتصادی و گاه امنیتی انقلاب بدون توجه به آثار عمیق ضعف در حوزه فرهنگی بیشتر بها داده شده است.
دولتهای ما بویژه بعد از جنگ تحمیلی، بیشترین تلاش خود را صرف مسایل اقتصادی و سیاسی کرده اند و در نتیجه به دلیل بی توجهی به مسأله فرهنگ، در حوزه های سیاسی و اقتصادی، کشور را متحمل خسارات زیادی کرده اند. این موضوع یکی از ضعفها و مسایلی است که در سالهای آینده باید به طور جدی به آن پرداخته شود. اگر چنین کاری انجام نشود، مشکلات سیاسی و اقتصادی ما نه تنها کاهش نخواهد یافت که بیشتر هم خواهد شد، زیرا بقای روحیه انقلابی و اتکای به نفس حاصل از آن ریشه در حفظ فرهنگ انقلابی و اسلامی دارد و اگر توازن در ابعاد مختلف نظام و جامعه حفظ نشود، تعادل جامعه بر هم خواهد خورد. برای آینده، کشور حتماً باید یک مرکز مسوول نظارت دایمی بر روند تصمیم گیری ها و حفظ تعادل و تناسب بین تمام ابعاد تصمیم گیری ها داشته باشد و عملکردهای بخشهای مختلف نظام، دولت و جامعه مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد تا نقاط قوت شناخته شده و نظام با استفاده از آنها به مقابله با ضعفها و کاستی ها برخیزد.
خوشبختانه جمهوری اسلامی ایران از نظر سرعت رشد و پیشرفت در عرصه های علمی، پژوهشی، اندیشه ای، فناوری و در حوزه اجرایی و زیر بنایی رشد بسیار خوبی داشته است، اما تغذیه فکری، معنوی، اعتقادی و اخلاقی جامعه در این سالها متناسب با این امکانات و ظرفیتها نبوده و همین امر مسایلی را بوجود آورده که دلسوزان نظام را نگران می کند.

سیاست روز:ایرانیان حماسه ساز
«ایرانیان حماسه ساز»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛آمریکا، در انتظار فرداست. کاخ سفید، رسانه های غربی، رژیم صهیونیستی، به فردا چشم دوخته اند. معادلات بسیاری از مسائل سیاسی و اقتصادی در روز ۲۲ بهمن دستخوش تحولات گسترده ای خواهد شد.
سیاست های اعمالی آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران، به ۲۲ بهمن گره خورده است. همه این فشارها، تهدیدات و تحریم ها، بی ادبی ها و دروغ پردازی هایی که در شش ماه گذشته علیه ایران اسلامی، اتخاذ شده است، برای این است که در چنین روزی یعنی ۲۲ بهمن ماه ۱۳۹۲، آن خروش و حضور میلیونی در خیابان های شهرهای ایران، دیده نشود.
اقتدار ملی ایران اسلامی، به سه ویژگی مهم و حیاتی بستگی دارد. ولایت فقیه، اقتدار مردمی ، قدرت دفاعی و نظامی، که این هر سه ویژگی باعث چالش جدی و دردسر بزرگ برای آمریکا و غرب شده است.
تضعیف جایگاه هر یک از این ویژگی ها، آرزوی بزرگی برای آمریکاست تا بتواند، زبونی و ناتوانی خود را در این ۳۶ سال گذشته برطرف سازد.
۲۲ بهمن امسال از آن جهت اهمیت ویژه و حیاتی دارد که، جمهوری اسلامی ایران براساس یک فرایند سیاسی و دیپلماسی به توافقات اولیه ای با غرب بر سر موضوع هسته ای رسیده است. این مهم از دیدگاه غرب گرچه یک اتفاق و دستیابی به خواسته های خود و عقب راندن جمهوری اسلامی ایران از حقوق هسته ای ادعا شده است، اما هماوردی برای اثبات حقانیتی است که ۳۶ سال است با سیاست مقاومت مردمی، این توطئه ها به نتیجه نرسیده است.
اکنون در مقطع حساس و سرنوشت سازی قرار داریم. هر آنچه که آمریکا و هم پیمانانش در این سال ها علیه ایران به کار برده اند، نتیجه مطلوب برای آنها نداشته است. سخت ترین تحریم های اقتصادی علیه ایران اعمال شده است، که اگر همین تحریم ها علیه کشوری دیگر پیاده می شد، بدون شک، باعث فروپاشی و سرنگونی آن نظام و دولت می گردید.
اما این اتفاق که خواسته و آرزوی قلبی آمریکایی ها بوده است، به سرانجام نرسیده ونخواهد رسید، چرایی آن هم بسیار روشن و مبرهن است. آمریکایی ها از درک بسیاری از مسائل عاجزند. عجز آنها از خوی شیطانی سرچشمه می گیرد.
انقلاب اسلامی ایران، یک انقلاب ارزشی، الهی و معنوی است، این که این انقلاب بر پایه های استوار آموزه های پیامبر اعظم(ص) و ائمه معصومین(س) گام برمی دارد قابل درک فرهنگ غربی نیست.
این که این انقلاب با توجهات حضرت ولی عصر(عج) همراه است از درک و فهم آنها بیرون است.
اما این اعتقادات قلبی و الهی، در میان ایرانیان حماسه ساز که شیعیان واقعی امیرمومنان(ع) و سربازان و یاران مهدی موعود(عج) هستند، جایگاه و پایگاه والای خود را دارد و همین اعتقادات است که ایران اسلامی را از گزند بسیاری از دشمنی ها و حباثت های آمریکا مصون داشته است.
معادلات سیاسی و دیپلماسی غرب و آمریکا با همین سیاست ها و اعتقادات به هم ریخته است. مقاومت عاشورایی مردم ایران، در۳۶ سال گذشته این ادعا را اثبات کرده است که ایران اسلامی با همین اعتقادات واقعی و قلبی، توانسته جبهه استکباری آمریکا را در مقاطع گوناگون به شکست بکشاند.
فرزندان و رهروان ایران اسلامی بارها کام آمریکا و رژیم صهیونیستی را با طعم شکست آشنا کرده اند.
حضور میلیونی مردم در ۲۲ بهمن ۹۲، پشتوانه ای محکم برای دستگاه دیپلماسی کشور در جریان مذاکرات هسته ای با ۱+۵ است.
در این کارزار سخت و دشوار، بزنگاه و آزمایش دیگری در راه است تا بار دیگر با نشان دادن اقتدار مردمی در صحنه حماسه سیاسی، هر آنچه که آمریکا در اندیشه پلید خود دارد، به خودش باز گردد. این وعده الهی است که می فرماید، خداوند مکر و کید دشمنان را به خودشان باز می گرداند و مومنان را از توطئه ها و مکر ایشان، ایمن می کند.»
فردا حضور شما مردم مومن وسیله ای است برای بازگرداندن مکر و کید دشمنان علیه ایران اسلامی. ایرانیان حماسه ساز، فردا، به حماسه سیاسی رنگ و بوی دیگر خواهند داد و تفاوت ۲۲ بهمن سال ۹۲ را به آمریکایی ها و نوچه های «دون» واشنگتن نشان می دهند.

تهران امروز:فجری که آفریدیم
«فجری که آفریدیم»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم مرتضی طلایی است که در آن می خوانید؛وقتی که از زاویه بسته پنجره اتاق بیمارستانی که در آن بستری بودم به بیرون نگاه می کردم و درد جراحی ترکش هایی را که یادگار سال های دفاع مقدس بود را زیر زبان تنم مزه مزه می کردم، به فجری فکر می کردم که سال ها پیش در کوچه پس کوچه های این شهر شلوغ پیر و جوان، مرد و زن زیر تازیانه های دیکتاتور زمانه به دنبال تحقق آن بودند. فجری که شاید برای برخی از ما تنها سایه ای از آن در خاطراتمان باقی مانده باشد. برای مایی که شاید بپنداریم که جوانه های آن پیش از آنکه درخت تناوری شوند در سرمای خزان زمستان سرد روزگار به خاطره ها پیوسته است.
بی شک این چنین نیست امروز می خواهم با زبان درد با زبان ترکش هایی صحبت کنم که امانم را بریده اند. می خواهم از انقلابی بنویسم که فارغ از جنجال های حزبی و داعیه داری و میراث خواهی با گوشت و خون مردمی رقم خورد که زندان رفتند، اعدام شدند، شهید دادند و مجروح گشتند، مردمی که در بستر همین اجتماع زندگی می کنند و هرروز با رنج هایی دست و پنجه نرم می کنند که شاید از آن غافل باشیم و شاید نتوانیم برای آن کار کنیم؛ مردم صبوری که صبر می کنند و با صبرشان سعی می کنند تا بستر رشد و پیشرفت انقلاب را فراهم آورند.
مردمی که همه چیزشان را به انقلاب و ارزش های آن واگذار کرده اند با ایمان به باورهایی که دارند. باورهایی که امام بزرگوارمان آن را جهت دهی می کردند و در قلب و جان مان استوار کردند و امروز رهبر عزیزمان آن را تشریح و جهت دهی می کنند. امروز این باورها به قدری تنومند گشته اند که می توان به جرأت ادعا نمود که دیگر این مردم سر تعظیم پیش هیچ دیکتاتوری فرو نخواهند آورد.
دیگر هیچ قدرت زورگو و سلطه گری نخواهد توانست عنان جامعه را در دست گرفته و فرسنگ ها آن طرف تر برایش تعیین تکلیف کند و منابع و سرمایه هایش را به تاراج برد این پاسخ کسانی است که ناسنجیده و غرض ورزانه سعی در القای تفکری دارند که به آسانی به آن اشاره شد. فجری که سال ها پیش آفریدیم ارزان به دست نیامد و آسان نیز از بین نخواهد رفت زیرا بهای آن تن هایی بودند که در هشت سال جنگ نابرابر تکه تکه شدند و در آتش نفرت دشمن سوختند ولی جاویدان شدند تا به ما بگویند: شماهایی که مانده اید پیش خدا رو سفیدمان کنید نگذارید که با ندانم کاری هایتان نزد حضرت سیدالشهدا(ع) شرم زده باشیم. نگذارید که هوای دنیا بر نفستان غلبه کند و بیت المال را نابود کنید. نگذارید که نسل آینده به تبع ندانم کاری های امروزتان، ما را محکوم کنند که بی شک حق خواهند داشت اگر امروز به اشتباهاتمان فکر نکنیم.
اگر امروز تنها به فکر این باشیم که فلان پست، فلان جایگاه مدیریتی، فلان میز و صندلی ارث و میراث من است و همواره سعی کنیم که خود را معیار و میزان انقلاب قرار دهیم و در هیاهوی سیاسی و ژست های دشمن ستیزی دست تاراج بر سرمایه هایی دراز کنیم که متعلق به آینده است. آیندگان حق خواهند داشت که از همه سوال کنند چه آنان که زیرشکنجه های ساواک به شهادت رسیدند و چه آنان که شربت شهادت را در جبهه ها سرکشیدند و چه آنان که امروز سعی می کنند بار سنگین پیشرفت کشور را بردوش گیرند که عمودهای خیمه انقلاب پابرجا بماند.
سی وپنج سال از انقلاب مقدس مان می گذرد. انقلابی که تازه جوانه زده است، تازه ریشه در بستر خاکی زده است که تبر به دستانی فرصت طلب چشم انتظارند که تیشه به ریشه هایش زنند اگر برگ خزانش را دیدند که بس خیالی خام است. این انقلاب مقدس، این نظام اسلامی، تا زمانی که شهدا را دارد، تازمانی که روحانیت مسلمان و دلسوز را دارد تا زمانی که مردم آگاه و همیشه در صحنه را دارد، تا زمانی که رهبر مدبر و شجاع را دارد؛ می داند که چگونه در گذرگاه های سخت روزگار بسان کشتی عظیم از تلاطم های اقیانوس متحول جهانی رد شود و در افق ترسیم شده در سند چشم انداز، برنامه های مدون رشد و پیشرفتش را تحقق بخشد.
این انقلاب با افتخار به فجری می بالد که آن را آفرید و با افتخار به جوانان تحصیلکرده و کارآمدی ایمان دارد که قلب و جانشان برای عزت و سربلندی آب و خاکشان می تپد. بیایم به این جوانان، به این نور چشمان حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری فرصت دهیم و باور داشته باشیم که آنها می توانند. باور داشته باشم که اگر انرژی و سرمایه جوانی و فکری شان درست مدیریت شود خواهند توانست فجرها رقم زنند و خواهند توانست بیست و دوی بهمن هایی خلق کنند که زبان از بیانش قاصر خواهد بود.
امروز جوانان ما، پنجره های فرصتی هستند که در دنیا و در توسعه یافته ترین کشور ها نظیر آن را نداریم. امروز استکبار چشم طمع به این سرمایه ها را دارد. به آنها فرصت دهیم تا بیایند و در انقلاب شریک شوند، مسئولیت بگیرند و کارها را پیش ببرند و فرصت های بیشتر و بیشتر ایجاد کنند. به امید روزی که قلم این جوانان، فکر های شکوفایشان، تبر دشمنان این مرز و بوم را در هم شکند و به همه معیار خواهان و معیار سنجان نشان دهند که اگر دیروز پدرانشان در جبهه های حق علیه باطل جنگیدند و شهید شدند، امروز آنها در جبهه پیشرفت و توسعه کمر جهل و نادانی را خواهند شکست.


وطن امروز:انقلابی تر از بهمن ۵۷
«انقلابی تر از بهمن ۵۷»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم حسین قدیانی است که در آن می خوانید؛الله، الله، لا الله الا الله. خدایا! ما به نام تو انقلاب کردیم. فردا هوای ما را، هوای انقلاب خودت را داشته باش. داری. می دانم. اصلا ما که هستیم؟ شیاطین، بغض از قدرت تو دارند. بیش از ما، با خودت دشمنی دارند. مشکل ابلیس، هستی تو است، نه هسته ای ما. خدایا! فردا یک طرف تویی، و طرف دیگر، همه فراعنه، همه ابوسفیان ها، همه اشرار، همه دشمنان بشریت. ما با انقلاب اسلامی، دیری است که طرف تو را گرفته ایم. طرفداری از تو، همه جرم ماست. خدایا! انقلاب ما اگر خدایی نبود، دشمنان تو کاری به کار ما نداشتند. فردا، یک طرف، انقلابی است به نام تو و کمی آن سوتر، کسانی که حاکمیت حق را بر جهان نمی خواهند. تو را نمی خواهند.
در نبرد خدا و کدخدا، ما ایمان به قدرت تو داریم. تو بالاتری. مکر تو کاری تر است. خدایا! به سرودهای انقلاب ما نگاه کن! همه اش نام توست. کجا ما خرمشهری آزاد کرده ایم، بی آنکه فراموش کنیم نقش تو را؟ و کجا خمینی و خامنه ای، از فتوحات سخن گفته اند، الا آنکه سجده بر درگاه تو را نشانمان دهند؟ خدایا! هر کجا این انقلاب، علیه دشمنان تو، خودی نشان داده، ولی فقیه، دست قدرت تو را به ما نشان داده. نشانی محراب تو را، مِهر تو را، مُهر تو را. خدایا! در سی و پنجمین تولد انقلاب، چه سخنی زیباتر از سخن گفتن با تو؟ و چه کاری بهتر از حمد و ستایش خدای انقلاب؟ خدایا! ٣۵ سال بعد از ۲۲بهمن ۵۷ ما همچنان انقلابی هستیم؛ قلب انقلاب اسلامی، جای تو است.
درون سینه ما که سرشار از محبت، بلکه ولایت توست، چگونه دوستی با آمریکا بگنجد؟! و چرا نمی فهمند بعضی ها که خدا و کدخدا، با آن همه دشمنی با هم، هرگز به بازی «برد- برد» نمی رسند؟! بعضی ها از ما می خواهند دشمن را درک کنیم! اگر بنا بر درک دشمن بود، اصلا چرا انقلاب کردیم؟ آن هم به نام خدا؟ مگر دشمن، خدای ما را درک می کند، نهاد بشریت را درک می کند، انقلاب اسلامی را درک می کند، خون شهدای ما را درک می کند، خون دل مادران شهدای ما را درک می کند که ما او را درک کنیم؟! دلی که خدا را درک کرده، به کار درک کدخدا نمی آید! و حنجره ای که «مرگ بر آمریکا» گفته، همچنان هر چه فریاد دارد، بر سر آمریکا می کشد. ما همان انقلابی های بهمن پنجاه و هفتیم، بلکه تندتر! صراحت ما علیه دشمن، بیشتر شده.
ما بیشتر از پدرانمان، خشم داریم نسبت به آمریکا، چرا که بیشتر از شهدا، شاهد عداوت دشمن بوده ایم. تنفر ما از آمریکا، بسی بیشتر از شهدای دهه ۶۰ است چرا که بعد از رفتن شهدا، ذره ای از خباثت دشمن، کم نشده. اگر ما بدی ها و بی ادبی های بیشتری از دشمن دیده ایم، حق داریم رساتر از قبل و بلندتر از قبلی ها، فریاد برآوریم «مرگ بر آمریکا». روز ۲۲ بهمن ۵۷ ما بلکه دهه ۶۰ ما، همه دنیا با شعار «مرگ بر آمریکا» موافق نبودند. اینک ٣۵ سال بعد از انقلاب، «مرگ بر آمریکا» بدل به شعار همه ملت ها شده.
دشمنی با نظام سلطه در نهاد بشریت است. ذات آدمی، تنفر از سلطه گری است و وقتی دشمنی سلطه گران، فزونی می گیرد، خشم جهانیان هم از او بیشتر می شود. با این حساب، آیا ما نیاز به اصلاح چهره انقلاب خود نزد جهانیان داریم یا آمریکای منفور؟! آنکه باید دستی اساسی بر قیافه کریه المنظر، وحشی، بی ادب و منفور خود بکشد، رژیم آمریکاست و الا تصویر جمهوری اسلامی در امهات و اصول، خدایی تر از آن است که نیاز به اصلاح داشته باشد.
اگر منتهی الآمال ما، دست دادن با سران کاخ سفید بود، این کار را به طریق اولی، محمدرضا پهلوی گور به گوری داشت انجام می داد! و اگر دست دادن با دشمن و توافق با شیطان، گره گشا بود، شاه نگون بخت، اساسا سقوط نمی کرد! من در شگفتم که چرا بعضی دوستان دیپلمات، کدخدا را بیش از خدا، در محاسبات خود راه می دهند! انقلاب متکی به خدا و متکی به ٣۰۰هزار شهید، زیباتر از آن است که نیاز به تغییر چهره داشته باشد. کدخدایی که دیگر نیست، باید اصلاح کند چشم و ابروی خود را! خدا جای حق نشسته، کدخدا باید اصلاح کند موضع خود را! خدایا! تو شاهد باش که ما انقلابی باقی مانده ایم و از انقلاب با نام و یاد تو، ذره ای پشیمان نگشته ایم.
ما انقلابی حرف می زنیم، انقلابی عمل می کنیم، انقلابی فکر می کنیم و همچنان انقلابی، از انقلابمان پاسداری می کنیم. انقلابی بودن، یعنی جمع آرمانخواهی و واقع گرایی، یعنی جمع تکلیف و نتیجه. نقطه مقابل افراط و تفریط، صراط مستقیم انقلاب اسلامی است، نه اعتدال. اعتدال، نوعی میانه روی کاریکاتورگونه است که حتی این توانایی را هم دارد که در تقابل خدا و کدخدا، میانه را بگیرد و دم از بازی «برد– برد» بزند! اعتدال، نوعی ژست سیاسی است که گاهی در برابر دشمن، لال می شود اما علیه دوست، سرشار از قیل و قال!
شعار ما را دولت هایی که می آیند و می روند، تعیین نمی کنند، انقلاب اسلامی معین می کند. ما شعار انقلاب، یعنی شعار استقلال را به هیچ شعاری من جمله شعار اعتدال نمی فروشیم، چرا که اینک دیگر بر ما ثابت شده، اگر استقلال، دشمن را پس می زند، اعتدال، دشمن را جلو می آورد. اگر استقلال، ضامن امنیت، پیشرفت و آرامش است، اعتدال، دشمن را هارتر می کند. خدایا! تو شاهد باش دفاع ما را از شعار شهدا، و شهادت بده ایستادگی ما را بر موضع انقلابی که به جای تعصب به کدخدا، روی شعائر بلند تو حساس است و نسبت به دین تو غیرت دارد. خدایا! تو شاهد باش که ما دولتی نبوده و نیستیم، بلکه انقلابی بوده و هستیم. ما در نامه های خصوصی و البته موهوم، از انقلاب دفاع نمی کنیم، بلکه صریح و صحیح، پشت انقلابمان هستیم. فردا ما با صراحت هر چه تمام تر، از اصل مسلم ولایت فقیه و از مصداق مقتدر آن، دفاع خواهیم کرد. فردا هر «مرگ بر آمریکا»ی ما ان شاء الله تیری است بر قلب کاخ سفید. فردا معلوم خواهد شد برخلاف نظر بعضی ها، این کاخ روسیاه سفید است که نیاز به تغییر چهره دارد، نه حسینیه خدایی امام خمینی(ره). فردا معلوم خواهد شد طرف حساب آمریکا، انقلاب اسلامی است، نه این دولت یا آن دولت.
و به این عبارت، هر توافقی، کاغذپاره است! فردا ان شاءالله شعارهای غرّای ملت، ماشین زخم خورده دیپلماسی دولت را روی چال خواهد برد و آن را تعمیر خواهد کرد! فردا کدخدا خواهد فهمید که در مصاف با خدا، چاره ای جز شکست ندارد. فردا اوباما و جان کری خواهند فهمید که بیهوده توافق بسته اند، چرا که طرف حسابشان، یک انقلاب اسلامی ٣۵ ساله است، نه دولت های ۴ساله! فردا در جشن تولد استقلال، باید آزادی و آزادی بیان سخن براند، نه اعتدال، که فردا روز همه ملت است، نه روز دولت. فردا بیش از آنکه روز این قوه و آن قوه باشد، روز فرمانده کل قواست. فردا روز دست خدا، روز خداست. خدایا! فردا حلقوم ما در تصرف تو است؛ فردا روز توست.
مگر نه آنکه ما از آن به «یوم الله» یاد می کنیم؟! فردا، این تویی که می آیی. این تویی که اثبات می شوی. این تویی که حماسه می آفرینی. در خط مقدم فردا، فرمانده تویی... و ما از تو خط می گیریم. خدایا! فردا، یک ملت، لشکر خواهی داشت... اگر هر روز، یک روز به ظهور حضرت منتقم نزدیک تر می شود، فردا چون «یوم الله» است، گویی یک فصل به آمدن بهار نزدیک تر می شود. خدایا! بهترین فردا را تو به ما وعده داده ای. آن ملتی که قرار بود از مشرق زمین، با انقلاب خود، قیام منجی را نزدیک تر کند، اینک به جشن سی و پنجم رسیده.
تا فردای ما، فردایی داشته باشد، گمانم وقت خوبی است. خدایا! برای کدام برگ از این سررسید، نقشه ظهور کشیده ای؟! تا آن روز رویایی، نگهدار انقلاب ما باش، نگهدار فردای ما باش، نگهدار فریاد ما باش، نگهدار مولای خراسانی ما باش. سران کاخ سفید، انقلاب ما را از چشم تو می بینند. این یکی را درست فهمیده اند. دارند با تو دشمنی می کنند. خدایا! فردا «روز حضور» است اما این فردا، خود، فردایی دیگر می خواهد؛ «روز ظهور». فردا ما با حضور خود، بر دهان دشمن تو می کوبیم. باشد که فردایی دیگر، «الله» اذن بر آمدن
«بقیه الله» دهد... و تسکین دهد این دل بی قرار را. خدایا! قول حضور از ما، قول ظهور با تو. از این تقسیم کار، دند شیطان نرم، چشم کدخدا کور!

حمایت:٣۵ سال نفی هر گونه استبداد داخلی و استکبار جهانی
«٣۵ سال نفی هر گونه استبداد داخلی و استکبار جهانی»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛رهبر معظم انقلاب اسلامی در آستانه سالگرد پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران در دیدار با جمعی از فرماندهان و پرسنل نیروی هوایی بر این امر تاکید کردند که کشورهای مختلف ضمن تکیه همه جانبه بر استقلال خود و تحکیم این باور که بدون وابستگی به قدرتهای بزرگ نیز می شود توسعه یافت و پیشرفت کرد و مشکلات بزرگ را حل نمود، خطاب به فعالان مختلف در کشورهای اسلامی که در پی مبارزه با استبداد داخلی هستند و برخی ملتها که در پی بیداری اسلامی بپا خاستنه اند تاکید کردند که مراقب باشید پیگیری مبارزه با استبداد داخلی با نفی استکبار جهانی توام باشد وگرنه یک فرد را از صحنه خارج می کنید ولی عاملان سلطه گری، فرد دیگری را بر شما غالب می کتتد وهم چنان امکان آزادی واقعی و رشد و توسعه فراهم نمی شود. تاکید یاد شده به برخی واقعیات عینی بوقوع پیوسته در کشورهای اسلامی وغیر اسلامی در ماههای اخیر نیز اشاره ظریفی دارد در سالگرد پیروزی انقلاب جا دارد قدری بیشتر پیرامون این موضوع تامل کنیم.
در نیم قرن گذشته معمولا در کشورهای مختلف ملتها خواهان تعیین سرنوشت خود هستند وکمتر ملتی را می توان یافت که حاضر به ذلت و پذیرش نوکری دیگران شود ولی متاسفانه به شکل های مختلف آزادی ملتها مخدوش یا محدود شده است. یک شکل برجسته آن در نیم قرن اخیر این بوده است که در داخل یک کشور عناصری با روشهای مختلف روی کار آیند که در واقع نسبت چندانی با رای مردم ندارند ولی هماهنگی لازم را با مدارهای قدرت جهانی برقرار کنند تا باقی بمانند. این هماهنگی برای آنها حاشیه امنیتی ایجاد کرده و می کند که حتی اگر سرکوب وجنایت داخلی نیز انجام دهند فشار چندانی از بیرون بر آنها وارد نمی شود. نمونه بارز این گونه حکمرانی را در ایران قبل از انقلاب اسلامی ومصر وتونس و لیبی قبل از انقلاب های اخیر و اکثر کشورهای حاشیه خلیج فارس به ویژه بحرین می توان یافت.این روش چپاول در انقلاب ایران بدرستی شناسایی شد وحضرت امام(ره ) با تصریح بر نقش آمریکاوجنایات دولتمردان آمریکائی نشان دادند که اصل درد ومشکل را باید شناسایی کرد و بر همین اساس لازم است که ملتهای دیگر نیز به جای سرگرم شدن به عوامل دست چندم سراغ عامل اصلی بروند.
همزمان با معرفی این الگوی استقلال طلبی وآزادی خواهی، حضرت امام(ره ) از همان بدو پیروزی انقلاب تاکید داشتند که همه دستگاهها و نهادها از حیث شرعی وظیفه دارند که حقوق مردم را رعایت کنند.این صراحت کلام امام(ره) بخوبی نشان می دهد که بنیانگذار انقلاب اسلامی در دفع کوچک ترین علائم سلطه جویی مسئولان در داخل کشور به شدت حساس بوده وآنرا نفی کرده اند و بارها تاکید نموده که اگر در شرائط جدید مسئولانی خلاف کنند نه تنها در محدوده معین خود مرتکب آثار منفی شده اند بلکه آبروی اسلام را برده وبه دیانت مردم لطمه زده اند. اهمیت این نگرش باعث شد که حضرت امام (ره ) از همان بدو پیروزی انقلاب اسلامی همواره بر رای ونظر مردم تاکید کرده وهمه امور کشور را در چارچوب قانون اساسی ساماندهی نمایند و با دفاع از حاکمیت قانون ، زمینه برگزاری انتخاباتهای مختلف در کشور را فراهم ساخته و بدین ترتیب به همه درس دموکراسی واهمیت رای و مطالبه مردم را بدهند. در روند سی وپنج ساله انقلاب اسلامی بارها کشور برای ایستادگی بر منش وروشی که حضرت امام (ره ) به همه آموخت هزینه های سنگین را متحمل شد از جمله تحمل جنگ هشت ساله یا انواع تحریم ها وفشارها . این مدل آزادی خواهی واستقلال طلبی امروزه پس از سی وپنج سال به یک مدل شناخته شده جهانی تبدیل شده است و تفاوت آشکاری با سایر مدلهای مشابه دارد خصوصا که در این مدل زیست اجتماعی وحکمرانی جامعه، معنویت ودیانت نیز جایگاه برجسته ای پیدا می کند.در تمام این سی وپنج سال حیات جمهوری اسلامی ، دو آسیب کلان فراروی جامعه ایران ودست اندرکاران اداره کشور بوده است وآن اینکه از دو اصل مبنایی انقلاب فاصله بگیرند ومشکلاتی را برای کشور وجامعه ایجاد کنند.
در برخی دوره ها افرادی بوده اند که موضوع استکبار ستیزی و حساسیت نسبت به زورگویان عالم را ساده گرفته اند و اسیر باغ سبز نشان دادن برخی قدرتهای جهانی شده اند که این نحو نگرش مشکلاتی برای جامعه ایجاد کرده وتنشهایی را به بار آورده است که نمونه آن را در سالهای آغازین انقلاب از سوی برخی دولتمردان ویا برخی گروههای سیاسی می توان به نحو برجسته مشاهده کرد . نقطه مقابل این رویکرد ، حرکت افرادی بوده که با تمرکز بر استکبار ستیزی وضرورت مبارزه با زورگویان عالم از رفع اشکالات داخلی و موارد مورد اعتراض مردم غافل شده وهمه چیز را به گردن عوامل بیرونی انداخته اند هر دو رویکرد یاد شده مسیرهای نادرستی بوده که برخی پیموده وبدان دل بسته اند حال آنکه انقلاب اسلامی از ابتدا تاکید بر این داشته که باید حقوق مردم را به بهترین وجه در داخل رعایت کرد ودر عین حال نسبت به هر زورگوی اجنبی و فریب های مختلف آنان حساس بود تا مبادا از طرق حیله گرایانه سیطره خود بر کشور ما را مجددا بدست آورند.
در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران ضمن بزرگداشت یاد وخاطره رهبر بی نظیر انقلاب وشهدایی که برای پیروزی یا دوام انقلاب جان خود را نثار کردند جا دارد بر الگوی انقلاب اسلامی پافشاری کنیم وتوجه داشته باشیم که هر دو ضلع یاد شده را باید به صورت جدی وتوامان مورد پیگیری قرار داد و تحت هیچ شرایطی از هر دو سوی ماجرا غفلت ننمود. این روزها که روند مذاکرات حساس ایران با غرب جریان دارد بسیار بیشتر از گذشته لازم است که بر هر دو معیار فوق الذکر تاکید کنیم.
در آستانه سالگرد پیروزی انقلاب بار دیگر باید بر وحدت وهمدلی همه طیف های فکری تاکید کرد که اگر می خواهیم دچار مرض تنگ نظری داخلی نشویم ودر مقابل استکبار جهانی سرافرازانه بیرون آییم باید همه با هم باشیم وهر گروهی سهم خود را بخوبی ایفا کند وهمه نقد پذیر باشیم وشرح صدر خود را افزایش دهیم و از پذیرش اشتباهات خود نهراسیم . واقعیت این است که هنوز مشکلات متعددی داریم که باید رفع کنیم ودر عین حال هر روز صحنه های نبرد و هماوردی فراروی ماست که باید در مواجهه با زورگویان عالم با تدبیر وهوشمندی پشت سر بگذاریم.

آفرینش:مردم و انقلاب پلکان پیشرفت نیستند
«مردم و انقلاب پلکان پیشرفت نیستند»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که ر آن می خوانید؛سی وپنج سال از انقلاب اسلامی گذشت و بار دیگر مردم وحدت و انسجام خود را درسالروز پیروزی انقلاب مردمی ایران را به منصه ظهور خواهند گذاشتند. حضور به خاطر ارزش ها و آرمان هایی که بسیاری از عزیزان و جوانان خود را فدای آن کردند. اما نکته مهم و ضروری انتقال این باورها به نسل های بعد می باشد. نسل جوان امروز ما چیزی از وقایع و رخدادهای آن دوران را ندیده اند و دانسته هایشان به خواندن کتاب های درسی و برنامه هایی که در ایام دهه فجر از طریق رسانه ها پخش می شود محدود می گردد.
با این وصف که ممکن است برخی کتاب ها و برنامه های تهیه شده در مورد انقلاب از کیفیت و قابلیت کافی برخوردار نباشد و نتواند شناخت کافی را درمورد علل و اهداف انقلاب در جوانان ایجاد کند. بدتر از این حالت اینکه متاسفانه بعضاً تعاریف درمورد اهداف و رخ دادهای انقلاب به دلایل سیاسی و جهت گیری های حزبی مورد تحریف و تغییر قرار می گیرد.
جوان امروز در میان این تعاریف مختلف درمورد حقیقت انقلاب باید به کدام تفسیر اعتماد کند؟!
در مصاحبه هایی که هرساله از شرکت کنندگان در راهپیمایی ۲۲ بهمن صورت می گیرد اکثر جوانان علت حضورشان را افزایش قدرت کشور در مقابل قدرت های جهانی عنوان می کنند. شاید هم دلیل حضورشان را حفظ ارزش های انقلاب عنوان کنند، اما در واقع درک چندانی از باورهای انقلاب ندارند. نسل امروز دچار سوالات فراوانی است که با نگاه به واقعیت های کنونی، نوعی تعارض در حقایق را برای او به بار آورده است. در کتاب ها و تاریخ نگاری ها مشاهده می کند که مردم از جان و مال خود گذشتند و از خود گذشتگی محور اصلی حرکت انقلاب بوده است یا در مطالعه رزومه کاری اشخاص متوجه می شود که در دوران انقلاب ملاک اصلی مسئولان برای تصدی یک پست خدمت به کشور و ملت بوده است.
اما امروز با چه واقعیاتی مواجه است؟! وقتی دردهه چهارم انقلاب شاهد انواع رابطه های پنهانی و غیرقانونی برای رسیدن به یک منصب را مشاهد کرده، چه تفسیری برایش به وجود خواهد آمد؟ وی درباور خود می پذیرد که در زمان انقلاب ملاک تصدی امور اخلاص بوده، اما الان معتقد است که تخصص باید ملاک گزینش باشد. اما وقتی مشاهده می کند که امروز روابط برضوابط الویت داده شده چه تفکری در ذهنش نقش خواهد بست؟
وی مشاهده می کند که بهترین و موثرترین راهکاری که درزمان انقلاب و جنگ، کشور را در سخت ترین مشکلات داخلی و خارجی حفظ کرده وحدت و یکپارچگی میان خدمت گزاران ملت بوده است. برای او قابل هضم نیست که چگونه آن یک پارچگی و وحدت جای خود را به تفرقه و درگیری در میان برخی اشخاص و گروهای سیاسی داده و افراد به راحتی به توهین و تخریب یکدیگر می پردازند.
امروز متحیر مانده اند که چه طور می شود اشخاصی که در زمان انقلاب جزء مبارزین بوده اند، امروز به خاطر اهداف ومنافع شخصی و گروهی نسبت به بسیاری از ارزشها و آرمان هایی که به آن ایمان داشتند سست و بی تفاوت شده اند. او دوگانگی میان گفتار و عملکرد برخی سیاسیون نظام را درک نمی کند. نسل امروز صاحب اندیشه و نگاهی واقع بینانه می باشد و نمی توان شکاف به وجود آمده میان ارزش ها و حقایق را با تهیه برنامه ها، کتاب ها و همایش های مختلف پر کرد. نسل امروز توقع دارد هرآنچه از تاریخچه انقلاب می شنود را در عالم واقع ببیند و آن را درک کند. تناقض میان گفتار و کردار سیاسیون آفتی است که خواسته یا ناخواسته به خرمن پرحاصل انقلاب انداخته شده و مایه سوختن ارزش های آن خواهد شد.
اما باتمام این تناقضات رفتاری، حضور همه ساله مردم در راهپیمایی پیروزی انقلاب، نقطه اتکایی است که می تواند نسل امروز را به تامل وادارد. تفکر دراین مورد که با حضورخود پایه های امنیت کشور را محکم تر از همیشه می بینند. جوان امروز آنچه را که می بیند باور می کند، اگر عملکرد مسولان و سیاسیون نتواند پاسخگوی سوالات ذهنی او باشد، به طور قطع حضور مردمی در راهپیمایی ۲۲ بهمن پاسخگوی بسیاری از منویات ذهنی وی خواهد بود. درحقیقت این آینه زلال وحدت و حضور مردم است که نشانگر چهره اصلی انقلاب می باشد.
مسولان، سیاسیون، احزاب و گروه هایی که امروز توانسته اند به واسطه انقلاب اسم و رسمی برای خود پیدا کنند، توجه داشته باشند که سلب اعتماد مردم از آنها به معنای بی هویت شدنشان خواهد بود. پس مراقب عملکرد خود باشند تا به واسطه نوع برخورد آنها در فضای کنونی کشور، نگاه نسل امروز به داشته ها و ارزش های انقلاب اسلامی مکدر و مخدوش نگردد و این باور برای آنها تداعی نشود که از نام انقلاب و انقلابی سو استفاده می شود!. در غیر این صورت تاوان سنگینی خواهند داد...

شرق:گروه های مرجع و انقلاب
«گروه های مرجع و انقلاب»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم غلامرضا ظریفیان است که در آن می خوانید؛انقلاب اسلامی حاصل یک پویش اجتماعی، سیاسی و فرهنگی صدساله در جامعه ایران است. به بیان دیگر انقلاب، انباشت عظیمی از تجربیات فرهنگی و اجتماعی کوچک و بزرگ در نهضت ها و تحولات گذشته بود که از جنگ های ایران و روس و اشغال سفارت روسیه در ایران تا فعالیت های گسترده سیدجمال الدین اسدآبادی و نهایتا نهضت ترکیبی و تلفیقی جامعه شناسی نهضت تنباکو را شامل می شد. از سوی دیگر انقلاب توانست مردم روستا و شهر و خصوصا زن ها را به اعتراضات اجتماعی وارد کند.
به این موارد باید قیام نهضت بزرگ مشروطه که درواقع نهضتی متکثر به لحاظ اجتماعی و سیاسی بود و پیام های بسیار مهم تولیدشده به لحاظ نرم افزاری و سخت افزاری و تدوین قانون اساسی را افزود که برای نخستین بار مفهوم آزادی، عدالتخانه، تفکیک قوا و... را وارد فضای سیاسی کشور کرد. این نهضت نیز با فرازونشیب های متعدد و چالش های متفاوت در دوران پهلوی مواجه شده و در نهایت، به نهضت ملی شدن نفت منجر شد که بنیان های ملی کشور را تقویت کرد.
در ادامه، قیام ۱۵خرداد۴۲ توانست با تکیه بر این تجربیات گرانبها و بهره گیری از تمرین گونه های مختلفی از نهضت های اجتماعی البته با فرازوفرودهای دوران ۱۵ساله منجر به پیروزی انقلاب اسلامی، آسیب های مختلف فرهنگی و اجتماعی را رصد کرده و حاصل آن به تحول تاریخی سال۵۷ بینجامد. انقلاب اسلامی به عنوان آخرین انقلاب قرن بیستم، از تبار انقلاب های پیش از خود است که از انقلاب کبیر فرانسه شروع شد و با انقلابات ۱۹۱۷ روسیه و ۱۹۴٨ چین ادامه یافت که حاوی دو پیام اصلی است؛ نخست «آزادی» و دیگری «عدالتخواهی».
انقلاب اسلامی این دو پیام اصلی را با رویکردی متفاوت دنبال کرد و اگرچه رویکرد «زمینی بود» اما انقلاب های پیشین را نفی نکرد اما آن را تعالی بخشید و مضامین آزادی و عدالتخواهانه را علاوه بر زمینه های مادی، به حوزه های معنوی نیز تعمیم داد چراکه اهداف بلندتری مدنظر انقلابیون بود. رهبر فقید انقلاب اسلامی به عنوان رکن اساسی انقلاب، عصاره و تجارب نهضت های گذشته را بررسی کرده بود، جهت والاتری به اعتراضات مردم ایران بخشید. ویژگی های شخصیتی امام، مطالعات عمیق در تاریخ است.
اشاره به شواهد تاریخی و پندواندرزدادن با تکیه به این تجربیات، در جای جای سخنرانی های ایشان چه قبل و چه پس از انقلاب به چشم می خورد. ایشان از عوامل شکست نهضت های گذشته بهره گرفت و بر این اساس بر نقش آفرینی همه نیروهای سیاسی و اقشار جامعه که معتقد به ایران و اسلام بودند تاکید کرد. امام تلاش کرد انگشت اشاره خود را به سمت همه نیروهای سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و گروه های مردم بگیرد.
در راس هرم نهضت، نخبگان دانشگاهی و حوزوی قرار دارند و بیان امام با این اقشار ارتباط وثیقی یافت و نقش اصلی توزیع پیام های انقلابی را همین دو قشر فرهیخته برعهده داشتند. امام به این اکتفا نکرد و در سطوح مختلف از نیروهای سیاسی و اجتماعی گرفته تا معلمان، کارگران، بازاری ها، زنان، دانش آموزان و روستاییان ارتباط موثر برقرار کرد و آنچه رخ داد حاصل و برآیند همه نهضت های گذشته در کنار بهره گیری از قوت های آن با توجه به نقش آفرینی همه نیروهای سیاسی معتقد به ایران و اسلام بود.
ایشان عنایات ویژه الهی را نیز در پیروزی انقلاب همواره مدنظر داشت. درواقع عامل شکست مخالفان انقلاب این بود که نتوانستند گروه های مرجع و اقشار و گرایش های مختلف جمع شده در کنار یکدیگر را متفرق کنند. اینکه نیز هرگونه تلاش برای حذف نیروهای مختلف سیاسی و اجتماعی یا ایجاد تصور در یک گروه که خود را صاحب انقلاب بدانند، مخل تداوم انقلاب است. به یاد دارم در یکی از انتخابات مهم این موضوع مطرح شد که فقط روحانیون کاندیدا معرفی کنند.
امام خطر این اتفاق را بیشتر از خطر دیدگاه عدم دخالت روحانیت در سیاست دانستند. «بازنگری» در رفتارهای حذفی نادرست، سعه صدر، شرح صدر و توجه به دیدگاه همه گروه های وفادار به ایران و اسلام، «الگوی زیست مسلمانی»، دوری از هر نوع خودرایی و استعمارزدگی و توجه به عدالت با رویکرد توزیع و توازن قدرت و توزیع عادلانه ثروت و ایجاد تامین اجتماعی برای همه اقشار جامعه و مهم تر از اینها، توزیع عادلانه احترام و کرامت انسانی، این روزها بیش از گذشته مورد نیاز است. اینها باید در شکل گیری احزاب قوی، سازمان های مردم نهاد، شکل گیری اصناف و اتحادیه های قدرتمند و حضور سازمان یافته تر جامعه تجلی یابد تا توسعه و «اتحاد اجتماعی» موردنظر انقلاب را محقق کند.

آرمان:تذکر نادر به وزیر
«تذکر نادر به وزیر»عنوان سرمقاله روزنامه آرمان به قلم دکتر حشمت ا... فلاحت پیشه است که در آن می خوانید؛
مجلس شورای اسلامی بر اساس قانون وظایف و اختیاراتی دارد که یکی از آنها نظارت است و نمایندگان در انجام وظیفه نمایندگی حق دارند با استفاده از ابزارهای چهارگانه ای که در اختیار دارند بر حوزه های مختلف نظارت کنند.
اما روز گذشته خبری منتشر شد که نشان می داد عده ای از نمایندگان مجلس در سوال خود به وزیر خارجه آورده اند «علت عدم حمایت شما از پیشرفت های دفاعی جمهوری اسلامی ایران و جلوگیری از سفر هیات های کارشناسی کشورهای دیگر در جهت توسعه توان موشکی به ایران چیست؟» و در تذکری به رئیس جمهور ایران نیز پیرامون عدم حمایت از برگزاری رزمایش های نظامی و موشکی به ایشان انتقاد کرده اند. تذکراتی که بیشتر مربوط به مسائل نظامی است و در انتقاد به اقداماتی است که بدون شک با هماهنگی و تصویب شورای عالی امنیت ملی انجام شده و به این ترتیب می توان گفت پیکان انتقاد جدید نمایندگان مجلس از این نهاد بوده است.
البته نمی توان نمایندگان مجلس را از تذکر دادن درباره موارد مختلف منع کرد اما مسائلی که به شورای عالی امنیت ملی مربوط می شود و درباره مصوبات این شوراست، باید با دقت بیشتری مورد بررسی قرار بگیرد و شاید وارد کردن مباحث و مصوبات این شورا به سطح جامعه کار درستی نباشد. درست است که جلسات شورای عالی امنیت ملی به ریاست رئیس جمهوری تشکیل می شود و در حال حاضر نیز اختلاف دیدگاه سیاسی میان بعضی از نمایندگان مجلس با دولت وجود دارد اما طرح بعضی مسائل حساسیت برانگیز می تواند برای کل کشور آسیب زا باشد.
در گذشته هم سابقه داشته که نمایندگان مجلس نسبت به عملکرد شورای عالی امنیت ملی واکنش داشته باشند. یکی مربوط به مواردی بود که مسئولان شورای عالی امنیت ملی به مجلس نمی آمدند و مجلس نسبت به بی توجهی این اعضا تذکر می داد و مورد مهم دیگر در زمان مجلس ششم بود که نمایندگان مجلس درباره عملکرد شورای عالی امنیت ملی در مورد مسائل داخلی به مسئولان آن تذکر می دادند و پیگیر مسائلی از قبیل به هم خوردن سخنرانی ها و برنامه های سیاسی و اجتماعی دیگر می شدند.
عموم این تذکرات به صورت موضوعی بود و به مصوبات شورای عالی امنیت ملی بازنمی گشت اما اقدام اخیر نمایندگان مجلس اقدامی نادر در تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی به شمار می رود. هر چند بارها به این موضوع تاکید شده که نمایندگان باید سعی کنند در انتقاد کردن منصف باشند اما در موارد حساسی مثل این موضوع نیاز به دقت بیشتر نمایندگان وجود داشت تا شرایط داخلی کشور تحت تاثیر اختلاف میان قوا قرار نگیرد.

دنیای اقتصاد:درباره توزیع سبد کالا
«درباره توزیع سبد کالا»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قل دکترتیمور رحمانی است که در آن می خوانید؛دولت محترم در تلاش برای تخفیف فشارهای ناشی از ۲ سال تورم حاصل از تحریم های بین المللی و مجموعه سیاست های اقتصادی اتخاذشده در گذشته، اقدام به توزیع سبد کالا در میان بخش هایی از مردم کرد که واکنش های بسیاری را برانگیخت. در این نوشتار به هیچ وجه به تحلیل نحوه توزیع سبد کالا و شیوه اجرای آن که بسیار مورد انتقاد قرار گرفته است، پرداخته نمی شود. آنچه هدف اصلی این نوشتار است نفس انجام کار، غیرضروری بودن و زیانبار بودن آن و ناسازگاری با سیاست های کلی اقتصادی دولت محترم است.
تردیدی نیست که به دلیل فشارهای عمدتا ریشه گرفته از تحریم های بین المللی (بدون آنکه نحوه اجرای سیاست های اقتصادی در گذشته مبرا شود) که زندگی روزمره مردم و بیش از همه اقشار آسیب پذیر را به طور ناجوانمردانه و همراه با زورگویی نشانه رفته است و دولت محترم نیز در شرایطی اداره امور را به عهده گرفته است که شدیدترین آثار تورمی آن ظاهر شده است تا حدی تصمیم گیری های اقتصادی دشوارتر از شرایط عادی می شودکه همین عامل می تواند منجر به درپیش گرفتن اقدامات احساسی شود و انتظار بر آن نیست که هیچ تصمیم عاری از نقصی انجام نشود. اما نکته آن است که ما به دلیل در معرض دشواری قرار گرفتن ناشی از جنگ تحمیلی و انواع تحریم ها در گذشته، تجربه های بسیاری از انجام سیاست های حمایتی و توزیعی داریم که می تواند مانع از اتخاذ سیاست های همراه با نقص شود؛ در عین حال که فرصت ارتکاب اشتباه هم چندان نداریم.
تعدادی از بهترین اقتصاددانان کشور در دولت محترم حضور دارند و بسیار بعید است که بر اساس آنچه در اقتصاد آموخته اند و تدریس کرده اند، اجرای سیاستی مانند توزیع سبد کالا را تایید کنند. ما نزد برخی از آنها آموخته ایم که یارانه غیرنقدی روش معقولی برای حمایت از اقشار آسیب پذیر نیست؛ گرچه ظاهرا طرح توزیع سبد کالا به طور مشخص اقشار آسیب پذیر را هدف نگرفته است. اجرای چنین سیاستی تنها برای مواقع بسیار غیرعادی مانند جنگ توجیه دارد. به طور قطع، توزیع سبد کالا که نوعی یارانه غیرنقدی است برای کل اقتصاد و حتی برای دولت پرهزینه تر از یارانه نقدی است. اگر دولت قصد دارد به برخی از یارانه بگیران معادل یک میلیون ریال به شکل سبد کالا کمک کند، بهتر است معادل ریالی آن را در حساب آنها واریز کند. آن گاه، هزینه های سازماندهی و توزیع سبد کالا، هزینه رفت و آمد های اضافی، هزینه های اتلاف وقت دریافت کنندگان سبد کالا و مهم تر از همه، هزینه های اجتماعی آن و خدشه دار شدن حرمت انسان ها ایجاد نمی شد و از به نمایش گذاشتن نشانه های کشورهای کمونیستی که به شدت باید از آن پرهیز شود، خودداری می شد.
در ضمن، توزیع سبد کالا سبب ایجاد موقعیت انحصاری برای شرکت های درگیر در تهیه و توزیع سبد کالا نسبت به موسسات مشابه می شود و سبب ایجاد رانت، درست در شرایطی می شود که ریاست محترم جمهوری دستور ویژه ای برای شناسایی و مقابله با ویژه خواری صادر کرده اند. نیت خیر و احساس مسوولیت برای کاهش رنج مردم توجیه کننده هر اقدامی نخواهد بود. توزیع سبد کالا حتی اگر به عنوان یک اقدام حمایتی توجیه اقتصادی پیدا کند (که بعید است) نیازمند شناسایی دقیق اقشاری است که به آن نیاز مبرم دارند و نه یک اقدام گسترده و نحوه اجرای آن نیز احتیاج به قدرت انتخاب بیشتری برای کسانی دارد که به آنان تعلق می گیرد. در شرایطی که مجموعه اقدامات و سیاست های اقتصادی در جهت ایجاد شفافیت، حذف رانت خواری، بهبود فضای کسب و کار و افزایش بهره وری تدوین می شود اقدامی از نوع توزیع سبد کالا توجیه ندارد و حرکتی رو به عقب است.دولت محترم ضمن آنکه در حال حاضر بهتر است تا زمان جمع آوری اطلاعات و شناسایی نسبی یارانه بگیران نقدی به هر ترتیبی شده است وضع موجود را ادامه دهد و اجازه دهد تورم و افزایش سطح قیمت ها به تدریج از فشار مالی ناشی از پرداخت یارانه های نقدی بکاهد. در قدم بعدی، دولت لازم است با شناسایی دهک های آسیب پذیر به تدریج با قطع یارانه های نقدی بخش قابل توجهی از جمعیت به یک سیاست حمایتی جامع روی آورد که اقشار آسیب پذیر را مورد حمایت جدی قرار دهد که ممکن است شامل توزیع کوپن عام تهیه مواد غذایی آنها نیز شود.

منبع خبر:جام جم آنلاین