اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۴ بهمن ۱٣۹۲ -  ۱٣ فوريه ۲۰۱۴

 «دولت تهیه مستندات حقوقی علیه تروریست ها و حامیانشان را آغاز کند»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم دکتر علی ماروسی است که در آن می خوانید؛دوباره باز هم خبری اندوه بار از جنس ترور و ربایش توسط یک گروهک تروریستی و این بار ربوده شدن چندین نفر از زحمتکش ترین و مظلوم ترین هموطنانی که جان خویش را برای حفاظت از این مرز و بوم به خطر انداخته اند. با نگاهی به تحولات جهانی و منطقه ای، این نکته کاملا روشن است که بسیاری از گروهک های تروریستی با عناوین به ظاهر مذهبی مسئولیت حمله به یک سفارت، ربودن دیپلمات ها و یا به اسارت گرفتن سربازان وطن را به عهده می گیرند ولی در حقیقت این گروهک ها، فقط نیروهای میدانی و مجری نقشه هایی هستند که در اتاق های فکر بعضی از کشورها طراحی و ابلاغ می شود. در حقیقت قضیه این گروهک ها و خاستگاه و هدف آنها پیچیده تر از آن است که آنها ادعا می کنند ، آنها افراد بی رحمی هستند که با دریافت جیره خویش در جنگ های نیابتی (Proxy War) فقط دستور مراکز فرماندهی خویش را تحت نام های مقدس اجرا می کنند. لذا نحوه مقابله با آنها نیز نیازمند اقدامات سیاسی، نظامی و امنیتی و همچنین تدوین یک برنامه جامع حقوقی- سیاسی بین المللی می باشد. در حقیقت برای مهار کردن و جبران خسارت های ناشی از اقدامات تروریستی که منافع ایران را در داخل و خارج از کشور هدف قرار داده اند، مسئولان امر نیازمند تدوین یک برنامه جامع و استفاده از تمام پتانسیل های موجود اعم از ملی و بین المللی در جهت مصون نگه داشتن کشور از آفات این گروهک ها می باشند. نگاهی به سوابق و اقدامات انجام گرفته شده مبین این واقعیت است که اگر چه تلاش های قابل تقدیری در زمینه دفاع از حقوق ملت در عرصه جهانی شده ولی به نظر این اقدامات محدود و در مواردی مقطعی بوده است. بنابراین اگر دولتمردان محترم قصد جدی برای تدوین یک برنامه بلند مدت برای مقابله با این حوادث تلخ دارند، باید ضمن تهیه تمام مستندات، شواهد و استدلال ها و رویه های بین المللی، خصوصا رصد کردن رفتار دولت ها در این زمینه در چند جبهه داخلی و بین المللی اقدامات حقوقی و سیاسی را نیز به صورت کاملا حرفه ای دنبال کنند. البته تردیدی نیست که به نتیجه رسیدن این امر مستلزم داشتن تیم های تخصصی کاری و همچنین اراده جدی در به سامان رساندن آن است. ولی اکنون سخن این است که چه باید کرد؟
۱. فعال سازی دیپلماسی عمومی( Public Diplomacy): در عرصه بین المللی، نیل به یک هدف که همان حفاظت از منافع ملی یک کشور است، نیازمند تدوین برنامه های مختلف می باشد ،خصوصا زمانی که بحث مسئولیت یک دولت در خصوص اقدامات افرادی که در ظاهر هیچ ارتباطی به سیستم رسمی آنها ندارند می باشد. در اینگونه از موارد اولین گام آماده سازی بستر اقدامات حقوقی در قالب استفاده از تمام پتانسیل های دیپلماسی عمومی است. لذا نحوه استفاده از توان رسانه های فراملی و همچنین هنر دیپلماسی عمومی و حتی طرح این موضوعات در روند مذاکرات جاری ایران و غرب امری لازم برای مبارزه با تهدیدات تروریستی علیه کشور است.
۲. مستند سازی( Documentation): یکی از مشکلات اصلی بسیاری از کشورها در دعاوی بین المللی، مسئله عدم وجود مستندات در مواقع لزوم است. لذا در این مرحله لازم است که با بسیج تمام امکانات نسبت به تهیه تمام مستندات و شواهد اعم از مستندات میدانی از اعمال گروه های تروریستی و همچنین انجام مطالعات جامع خصوصا رویه های قضایی کشورهای مختلف در این خصوص اقدام کرد تا بتوان در مراحل و موارد لزوم از آنها کمال استفاده را نمود.
٣. مطالعات مبانی حقوقی انتساب(Attribution). در عرصه بین المللی خصوصا زمانی که بحث انتساب یک عمل به یک شخص و یا کشور مطرح است، موضوع مستندات و مبانی حقوقی مهمترین اصل در رسیدن به نتیجه دلخواه است. البته زمانی که بحث و صحبت از مستندات می شود، منظور اثبات وقوع یک عمل تروریستی به عنوان یک واقعه نیست، بلکه مستنداتی باید جمع آوری کرد که بر اساس آن ریشه و علت و حامی اقدامات تروریستی را بتوان برای یک نهاد تصمیم گیر در عرصه داخلی و بین المللی و یا حتی افکار عمومی دنیا به اثبات رساند.
۴. اقدامات اجرایی حقوقی چند مرحله ای( Litigation): وقتی صحبت از اقدامات حقوقی در عرصه بین المللی می شود، این به معنی آغاز یک پروسه است که شامل چند مرحله است که آخرین مرحله آن طرح دعوی نزد مراجع ذی صلاح است. به دیگر سخن پروسه اقدامات حقوقی از مذاکرات و مکاتبات آغاز می شود و در نهایت به مرحله طرح دعوی می رسد. با این فرض باید پس از بررسی سوابق، مستندات و اخذ نظریات کارشناسان، وارد مرحله اقدامات حقوقی نزد مراجع ذیصلاح اعم از دادگاه های دیگر کشورها و یا مراجع بین المللی که دارای صلاحیت برای این موضوع هستند شد.
نتیجه اینکه، با توجه به سوابق و مستندات حقوقی، خصوصا تحولات جدید در عرصه حقوقی بین المللی و در نظر داشتن افزایش حملات افراطیون به منافع کشور در داخل و خارج ایران، اکنون این وظیفه دولت است که در کنار اقدامات سیاسی و امنیتی لازم، از پتانسیل های حقوقی و دیپلماسی کمال استفاده را نماید. در روند اقدامات حقوقی بین المللی همیشه باید این اصل را در نظر داشت که در این پروسه نباید به دنبال نتیجه واحد که همان حاکم و محکوم شدن در رای نهایی است بود. بلکه هنر یک تیم حرفه ای حقوقی-سیاسی این است که علاوه بر تلاش برای نیل به نتیجه دلخواه، باید با درایت برای هر وضعیت و شرایط حاکم در هر مرحله برنامه ریزی داشته باشند تا بتوانند حداکثر بهره برداری را از موقعیت های متفاوت به نفع منافع ملی داشته باشند.بدیهی است که آثار اقدامات حقوقی به تنهایی گاه از نتیجه نهایی مهمتر و موثرتر است، زیرا اراده به مقابله در جبهه حقوقی- دیپلماسی و داشتن یک برنامه مدون و به دور از شعار در جهت احقاق حقوق ملی کشور به عنوان یک اهرم بازدارنده در مقابله با جنگ های نیابتی است و این پیام را نیز به اتاق های فکری حامیان این گروهک ها ارسال می کند که با در نظر داشتن آثار بلند مدت اقدامات حقوقی- سیاسی در پروسه روابط ملی و بین المللی ، آنها باید تجدید نظر جدی در حمایت از این گروهک ها داشته باشند.

کیهان:راهی که رفته ایم
«راهی که رفته ایم»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛نظام برآمده از «انقلاب اسلامی ایران» در کانون نقد و ارزیابی های جهانی قرار دارد و بدون تردید بیش از هر موضوع دیگر مورد نقد و بحث در سطوح مختلف ملی و بین المللی است.
این موضوع بیانگر آن است که هیچ پدیده ای به اهمیت و تاثیر انقلاب اسلامی و نظام برآمده از آن نیست. کما اینکه نظام و انقلاب امروزه در دو جنبه سلبی و ایجابی دارای هویتی معین و در عین حال تهاجمی است و دنیا علیرغم آنکه در تجزیه و تحلیل بعضی از رخدادها که به بعضی از اشخاص بازمی گردد به نوعی سردرگم است و در اندازه تاثیر این اشخاص نوعاً دچار خطا می شود اما در مورد اینکه این نظام حرف روشن و پیگیرانه دارد، در تردید نیست و از این روست که مواجهه دشمن با جمهوری اسلامی بسیار کم تحت تاثیر روی کار آمدن فرد قرار می گیرد و عمدتاً تحت تاثیر هویت نظام اسلامی است. برای اثبات این نظر کافی است به روند مخاصمات دولت آمریکا از زمان روی کار آمدن دولت بازرگان تا دولت روحانی نگاه بیندازیم تا دریابیم روند مخاصمات مقامات کاخ سفید از دولت لیبرال اول تا دولت نهم که انقلابی ترین دولت ایران بوده تا دولت فعلی که میانه این دو قرار دارد، تفاوت اصولی نکرده است.
آمریکا طی ٣۵ سال گذشته هیچگاه در انتظار دولتی که قرار است در ایران روی کار بیاید، دشمنی را متوقف نکرده و وقتی دولت جدیدی روی کار آمده، صبر نکرده تا دولت جدید سیاست های خود را اعلام کند تا آنگاه دشمنی با ایران را از نظر سطح و اندازه تعیین کند. آمریکا گاه و بیگاه در حد تفنن و سرگرمی روی کار آمدن دولت جدید در ایران را مورد بحث قرار داده است و البته هر گاه که در ایران گروهی با تصور اینکه می توان دشمنی آمریکا علیه ایران را مهار کرد، روی کار آمده اند، آمریکایی ها به گمان اینکه راه به نتیجه رسیدن فشارها هموار گردیده، با امید بیشتری به نتیجه بخش بودن سیاست های خود علیه ایران نگریسته است.
اما جدای از این مباحث، ایران در طول ٣۵ سال گذشته سیاست های موفقی در دو جنبه سلبی و ایجابی داشته و به همین نسبت از اصول روشن و مشخصی تبعیت کرده است.
در جنبه سلبی، ایران سیاست خود را بر پایه نفی «دخالت های بیگانگان» و نفی «استفاده از زور در مناسبات» استوار کرده و این دو نه تنها پایه سیاست داخلی بلکه پایه سیاست منطقه ای و بین المللی ایران نیز بوده است. ایران توانسته با این سیاست سلبی به یک جبهه مستحکم منطقه ای دست پیدا کند ضمن آنکه در محیط داخلی نیز سیاست نفی مداخله بیگانگان و نفی استفاده از زور را با جدیت دنبال کرده است. امروز از مرزهای غربی افغانستان و پاکستان تا سواحل شرقی مدیترانه یک جبهه «امتناع» و به تعبیر رایج تر، یک «جبهه مقاومت» با محوریت ایران قرار دارد که با مداخله گرایی بیگانگان و استفاده از زور در حل منازعات مبارزه می کند و این تنها جبهه منسجمی است که در منطقه ما در حد فاصل اقیانوس هند تا تنگه جبل الطارق وجود دارد.
هیچ قدرت دیگری در این حد فاصل اعم از هند، عربستان، ترکیه و مصر چنین جبهه ای را در اختیار ندارد. جمعه گذشته پروفسور «مصطفی کباراوغلو» در اجلاس مشترک وزارت خارجه ایران و وزارت خارجه ترکیه که در استانبول برگزار شد، گفت: «اینکه ایران آمریکا را وادار کرد که توافقنامه خروج از عراق را امضا کند، از عهده هیچ کشور دیگری برنمی آمد و این نشان می دهد که ایران سیاست خارجی موفقی دارد.» ایران با برخورداری از یک جبهه گسترده مقاومت در منطقه از متحدان خود در برابر هجمه های مختلف که گاهی خیلی متراکم و جدی می شود حمایت می کند و با کمترین هزینه هم پیمان خود را از بحران خارج می کند.
پیروزی حزب اله در جنگ سنگین زمینی، هوایی و دریایی ٣٣ روزه در سال ۱٣٨۵، حفظ دولت عراق در خلال سال های ٨٣ تا ۹٣ در برابر توطئه های سنگین منطقه ای و بین المللی و حفظ دولت و مردم سوریه در مواجهه با تهاجم منطقه ای و بین المللی نمونه هایی از کارنامه سیاست خارجی ایران در خلال ۱۰ سال گذشته است که با هزینه بسیار کم انجام شده است. در واقع طی این ۱۰ سال، ایران بیش از هر کشور دیگری در منطقه در حفظ هم پیمانانش موفق بوده و کمتر از هر کشور دیگری در منطقه در این راه هزینه کرده است. این دستاورد انقلاب اسلامی در این مقطع در جنبه سلبی است.
در وجه اثباتی و ایجابی، ایران سیاست خود را بر مبنای «منافع جمعی» و «مصالح عمومی» استوار کرده است این سیاست نیز دارای دو جنبه داخلی و خارجی است. یعنی انقلاب اسلامی در داخل تلاش کرده تا مانع شکل گیری «منافع ویژه» برای گروه خاص و تقدم مصالح فردی و حزبی بر مصالح عمومی و ملی شود. انقلاب منافع جمعی را با توزیع فرصت ها و به رسمیت شناختن تفاوت ها دنبال نموده و لذا از منظر جابجایی سیاسی، ایران یک تحول دائمی را تجربه کرده است. امروز هم بعد از ٣۵ سال که از انقلاب اسلامی می گذرد یک نفر شهروند فقیر در دورترین روستای کشور به اندازه یک شهر ثروتمند در مرکز کشور در سرنوشت سیاسی ایران و نظام دخالت و تاثیر دارد. از جنبه منطقه ای نیز سیاست ایران همواره بر منافع جمعی و مصالح عمومی استوار بوده است. ایران چه در مواجهه با متحدان خود و چه در مواجهه با سایر کشورهای منطقه روی منافعی تاکید کرده که برای همه مطرح و قابل درک بوده است.
به عنوان مثال ایران در همه کشورهای منطقه توامان از ثبات و استقلال کشورها دفاع کرده است و روی شریک شدن کشورها در منافع اقتصادی و سیاسی تاکید داشته است و گاهی تاکید ایران بر موضوعی که تأمین کننده منافع کشوری در منطقه بوده از خود آن کشور فراتر بوده است به عنوان مثال ایران بیش از پاکستان بر حل اختلافات میان اسلام آباد و دهلی تأکید کرده است کما اینکه ایران بیش از ترکیه روی افزایش مناسبات بین آنکارا و مسکو تأکید داشته و همینطور ایران بیش از عراق روی اصلاح روابط بین بغداد و ریاض تأکید داشته است. همین الان ایران بیش از ترکیه روی اصلاح روابط آنکارا - بغداد از یک سو و آنکارا- دمشق از سوی دیگر تأکید دارد و این ها همان «منافع عمومی» و «مصالح عمومی» است که همه در آن نفع می برند و از قضا در این تعاملات منافع این کشورها بیش از منافع جمهوری اسلامی است. ایران در حوزه اقتصادی تلاش گسترده ای برای پیوند زدن اقتصادهای منطقه انجام داده است و همه کشورهای منطقه را در بر گرفته است و می توان گفت در این منطقه هیچ کشوری به اندازه ایران با همه همسایگان خود رابطه حسنه و برادرانه و فعال ندارد برای درک این موضوع رابطه ایران و افغانستان را با رابطه پاکستان و افغانستان مقایسه کنید. رابطه ایران و عراق را با رابطه ترکیه و عراق مقایسه کنید.
رابطه ایران و روسیه را با رابطه ترکیه و روسیه، افغانستان و روسیه، عربستان و روسیه مقایسه کنید. البته در منطقه ما کشورهایی هم هستند که دست دوستی ایران را رد کرده اند که شامل عربستان، امارات و آذربایجان می شود اما در آنجا هم خصومت یکطرفه بوده و پاسخ ایران به آنان همواره مبتنی بر تسامح و مدارا بوده است. در هیچ دولتی در ایران اعم از آنکه اصولگرا بوده یا اصلاح طلب بر تنور مخالفت دمیده نشده و همواره بنا بر کاهش دایره نزاع بوده است تلاش های مشترک دولتهای هاشمی، احمدی نژاد و روحانی برای بهبود روابط با عربستان بر این مبنا صورت گرفته است.
روابط ایران در عین حال به دولت محدود نبوده و ملت های منطقه را در بر گرفته است امروز علیرغم آنکه تصاویر و مواضع ایران از طریق رسانه ها به چشم و گوش مردم نمی رسد اما ثبات ایران در مواضع سیاسی و نوع تبلیغاتی که دشمنان ما در رسانه های خود حول این مواضع ثابت بیان می کند، آنان را با منطق و مشی ما آشنا کرده و از طریق «برهان خلف» دریافته اند که ایران راه درستی می رود چون آمریکا، انگلیس، رژیم صهیونیستی و عربستان علیه آن موضع گرفته و خواهان شکست سیاست های ایران هستند. بی دلیل نیست که مردم در منطقه ما به دلیل تبلیغات آمریکایی ها گمان می کنند ایران دنبال تسلیحات هسته ای است در عین حال چون آمریکا هر روز علیه اهداف هسته ای ایران حرف می زند و آن را تسلیحاتی معرفی می کند، در عین حال مردم منطقه از اینکه ما تسلیحات اتمی داشته باشیم حمایت می کنند و حال آنکه ایران اساساً دنبال تسلیحات هسته ای نیست و آن را بخشی از قدرت و امنیت خود نمی داند.
روابط ایران و ملت ها در کل ممالک اسلامی و به خصوص در این منطقه، رابطه ای صمیمی و ویژه است و هیچ کشور دیگری در منطقه از این سطح از رابطه برخوردار نیست. محبوبیت ایران از پاکستان تا لبنان و از ترکیه تا عربستان یک محبوبیت ویژه است. این موضوع در دو بعد از کارایی بالایی برخوردار است یک بعد بی اثر کردن سیاست های مبتنی بر دشمنی با ایران در کشورهای منطقه است به عنوان مثال محبوبیت ایران در پاکستان مانع شکل گیری سیاست خصمانه علیه ایران در جغرافیای پاکستان می شود از این رو می بینیم که در طول ٣۵ سال گذشته که دولت های مختلف نظامی و غیر نظامی بر سر کار آمده و احزاب مختلف دولت را تشکیل داده اند و جنس این احزاب و دولت ها هم با جنس جمهوری اسلامی متفاوت بوده اما در این کشور اتفاق خاصی علیه منافع ملی ایران نیفتاده است. یک بعد هم شکل گیری روندهای کمک به ایران در عرصه های اجتماعی این کشورها شده و مانع به نتیجه رسیدن سیاست های استکبار علیه ایران می شود. در واقع هر کجا قدرت های استکباری تلاش کرده اند تا بر دامنه فشار علیه ایران بیفزایند دریچه های حمایت مردمی در منطقه به روی ایران بازتر شده و در نهایت تحقق سیاست های ضد ایرانی را با دشواری مواجه کرده اند.
امروز در سی و پنجمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی باید جمعبندی واقع بینانه ای از قدرت انقلاب اسلامی که خدای متعال به ما ارزانی کرده داشته باشیم. این نگاه واقع بینانه نعمت ها و فرصت های بزرگی را به ما یادآور می شود. این تأمل واقع گرایانه به ما می گوید روزی که ایران دارای بهترین روابط با آمریکا بود، ضعیف ترین کشور در منطقه به حساب می آمد و به دلیل اتصال به رژیم صهیونیستی منفورترین کشور هم بود اما امروز به رغم آنکه رابطه ای با آمریکا ندارد از چنان قدرتی برخوردار است که در ادبیات سیاسی جهان به عنوان کلید منطقه خوانده می شود. این قدرشناسی ما را با نیروهایی در داخل کشور پیوند می زند که طی ٣۵ سال گذشته، شبانه روز پا به رکاب انقلاب بوده اند. این هایی که هر امر ظاهراً ممتنعی را محقق کرده اند.

جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی هفته

«تحلیل سیاسی هفته»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛هفته جاری با شور و شعف میلاد خجسته یازدهمین ستاره تابناک آسمان امامت و سراج منیر هدایت، اباالمهدی حضرت امام حسن عسکری علیه السلام آغاز شد و با حماسه وحدت و امید همراه گردید. در ۲۲ بهمن امسال و در آغاز سی و پنجمین سالروز پیروزی انقلاب اسلامی ایران که اکنون به درخت تنومندی مبدل شده و هر روز بر اقتدار وعظمت آن افزوده می شود، حضور پرشور مردم در این راهپیمایی به اتمام حجتی بادشمنان نظام تبدیل گردید. حضور گسترده مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال این پیام را برای دشمنان خارجی انقلاب به همراه داشت که ستیز با نظام اسلامی برای آنان همچنان بی ثمر خواهد بود و چاره ای غیر از این ندارند که با ملت ایران با زبان تکریم و احترام سخن بگویند و بدانند که تهدیدات نخ نما شده آنها پس از ٣۵ سال تحریم ملت ایران، نتیجه ای جز حقارت برای دشمنان به دنبال نداشته است.
امسال مردم ایران با حضور میلیونی خود در راهپیمایی ۲۲ بهمن نه تنها نمادی از انسجام و همبستگی ملی را به نمایش گذاشتند بلکه پاسخی محکم به دشمنان خارجی و تفرقه افکنان داخلی دادند که در تثبیت دستاوردهای انقلاب و تداوم حرکت آن، در نهایت تدبیر و امید ایستاده اند. بر همین اساس رئیس جمهور طی سخنانی در جمع راهپیمایان تهرانی با تاکید بر وفاق و همبستگی عمومی و پرهیز از ایجاد شکاف و تقابل در میان اقشار مختلف مردم بر لزوم وحدت بیشتر همه گروهها و همگرایی اجتماعی برای دستیابی به قله های حماسه ملی و دفاع از سنگرهای انقلاب و رفع مشکلات داخلی و خارجی پافشاری کرد. واقعیت اینست که اتحاد و همدلی ملی در موقعیت کنونی و متحد کردن صفوف داخلی، مستحکم ترین مانع در راه زیاد ه خواهی های دشمنان انقلاب خواهد بود و می تواند تثبیت کننده آرمانهای امام در مسیر ناهموار بین المللی باشد.
در آغاز این هفته مجلس شورای اسلامی بررسی لایحه بودجه را پس از کنکاش در کمیسیون تلفیق و بیش از ۱۰ روز کارشناسی در صحن علنی به پایان رساند و آنرا برای تایید نهایی به شورای نگهبان ارسال کرد. این موضوع که در طول سالهای اخیر به دلیل تاخیر دولت نهم و دهم در ارائه بموقع لایحه بودجه به مجلس به اوایل سال بعد کشیده می شد اکنون با اقدام به هنگام و قانونی دولت یازدهم روال منطقی به خود می گیرد و انتظار می رود موجب برقراری نظم و انضباط مالی در دخل و خرج دولت در سال آینده گردد.
در این هفته همچنین نمایندگان ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی پس از سه دور مذاکرات فنی و فشرده با انتشار بیانیه مشترکی برای هفت اقدام عملی دیگر توافق کردند که ایران در جهت شفاف سازی تا ۲۵ اردیبهشت سال آینده آنرا اجرایی خواهد کرد. بر اساس توافق ایران و آژانس به نام "چارچوب همکاری" به همراه ضمیمه ۶ صفحه ای آن، ایران تا سه ماه بعد، اطلاعات لازم را از فعالیت های هسته ای خود به آژانس ارایه خواهد کرد و آژانس نیز در زمینه پیشرفت در اجرای این اقدامات، به شورای حکام گزارش خواهد داد.
در مسائل بین المللی، این هفته مذاکرات درباره حل بحران سوریه در ژنو از سرگرفته شد. دور دوم مذاکرات موسوم به "ژنو ۲" درحالی برگزار شد که دور اول این مذاکرات بدون هیچ دستاورد قابل ذکر پایان یافته بود. اخضر ابراهیمی، نماینده سازمان ملل که گردانندگی این مذاکرات را برعهده دارد اذعان کرد دور دوم مذاکرات دشوارتر از دور اول است. وی همچنین اعتراف کرد مذاکرات تاکنون هیچ پیشرفتی نداشته است. اخضر ابراهیمی در عین حال دستور کاری را پیشنهاد کرد تا براساس آن، دو موضوع "مبارزه با تروریسم در سوریه" و "تشکیل دولت انتقالی"، همزمان مورد مذاکره طرفین قرار بگیرد.
دولت سوریه این دستور کار را رد کرده و مسئله اصلی سوریه را تروریسم می داند و تاکید دارد زیربار خواسته غیرقانونی مخالفان، که نهایتاً خواستار آن هستند تا از خروجی کنفرانس ژنو، برکناری بشار اسد را به دست آورند، نخواهد رفت. دولت سوریه این ادعا را نیز که ژنو ۱ بر کناره گیری بشار اسد تاکید داشته است رد می کند و معتقد است سرنوشت حکومت اسد را تنها انتخابات مشخص می سازد و تنها مردم سوریه هستند که صلاحیت دارند با رأی خود، آینده سیاسی این کشور را رقم بزنند.
با آغاز دور دوم مذاکرات ژنو، یک آتش بس سه روزه در شهر بحران زده حمص برقرار شد و کاروان های کمک رسانی اجازه یافتند پس از ماهها، وارد این شهر شوند و همچنین شماری از مردم که خواهان خروج از شهر بودند مجال پیدا کردند خارج شوند.
همزمان با برگزاری مذاکرات، تروریست های تکفیری در روستایی به نام "معان" در استان "حماه" جنایتی تازه آفریدند و ۲۵ نفر از اهالی این روستا را که از علوی ها و طرفداران حکومت بشار اسد بودند قتل عام کردند تا نشان دهند که هیچ گونه اعتنایی به مصالحه و مذاکره ندارند و تنها در اندیشه جنایت افروزی هستند.
این هفته، مردم بحرین سالگرد انقلاب خود را با حضور گسترده در خیابانها و برگزاری تظاهرات اعتراضی علیه رژیم دیکتاتوری منامه گرامی داشتند. مردم بحرین سه سال است که با وجود برخوردهای وحشیانه و ضدانسانی رژیم آل خلیفه به مبارزه برحق خود ادامه می دهند. ملت مقاوم بحرین در طول سه سال گذشته ظلم و ستم های فراوانی را از سوی باند جنایتکار و فاسد حاکم بر بحرین متحمل شده اند با اینحال همچنان، استوار و به صورت مدنی و مسالمت آمیز به اعتراضات خود ادامه می دهند.
تلاش های مذبوحانه رژیم بحرین برای خاموش کردن شعله انقلاب مردمی این کشور نه تنها هیچ نتیجه ای نداشته است بلکه بی آبرویی و رسوایی را برای رژیم آل خلیفه و حامیان خارجی آن، به خصوص رژیم عربستان که بیشرمانه ارتش خود را برای کمک به رژیم دیکتاتوری آل خلیفه و ریختن خون مردم به این کشور گسیل داشته، به ارمغان آورده است.
رژیم بحرین که در برابر استقامت ملت بحرین مستاصل مانده به اقدام های جنون آمیز روی آورده است. کشتار و شکنجه معترضان، بکارگیری گازهای سمی و مرگبار علیه تظاهر کنندگان، حمله به بیمارستانها و بازداشت و شکنجه کادرهای پزشکی، تخریب مساجد و اخیراً، انحلال مجمع علمای شیعه از جمله اقدامات سرکوبگرانه، رژیم بحرین بوده است.
این موضوع که پس از گذشت سه سال مردم بحرین با همان شور و حرارت روزهای اول انقلاب در صحنه هستند دلیل قاطعی است که رژیم در متوقف ساختن انقلاب ناکام مانده و نشانه های موجود حاکی است که انقلاب مردم بحرین به پیروزی نهایی نزدیک می شود.
این هفته، مصر نیز درحالی شاهد سالگرد انقلاب این کشور بود که اعتراضات ضد دولتی همچنان ادامه داشت. مردم مصر سه سال قبل، با یک قیام همگانی رژیم مستبد گذشته را ساقط کردند تا حکومتی مبتنی بر آرای مردم را بر سرکار بیاورند.
با اینحال، در سه سال گذشته اتفاقاتی افتاد و کار را بدانجا رسانید که اکنون، مردم مصر که از زیر دیکتاتوری رژیم مبارک نجات یافتند خود را گرفتار دیکتاتوری کودتاچیان می بینند.
گروهی از نظامیان به سرکردگی "عبدالفتاح السیسی" تابستان گذشته دولت منتخب این کشور را سرنگون کرد و محمد مرسی رئیس جمهور را نیز بازداشت و زندانی نمود. اقدام کودتاچیان با واکنش خشمگین مردم مواجه شد و تظاهرات گسترده ای علیه کودتاچیان برگزار گردید که تا امروز ادامه داشته است. این اعتراضات تاکنون بیش از هزار کشته داشته است، با اینحال مجامع جهانی و قدرتهای بین المللی در مقابل این اقدامات سکوت کرده و با این عمل، کودتاچیان را برای ادامه اقدامات غیرقانونی تشویق نموده اند. در تازه ترین تحول، السیسی، سرکرده کودتاچیان خود را نامزد انتخابات ریاست جمهوری کرده است. همزمان دادگاه نظامیان، مرسی را تحت محاکمه قرار داده است. مضحک این است مرسی که در انتخابات با رأی اکثریت مردم به ریاست جمهوری رسید و رئیس جمهور قانونی و مشروع این کشور محسوب می شود در بازداشت و تحت محاکمه قرار دارد و نظامیان که با کودتا و قتل و کشتار معترضان بر مسند قدرت نشسته اند، در جایگاه قاضی قرار گرفته اند و هیچ صدای اعتراضی نیز از سوی دولتهای مدعی دفاع از حقوق بشر و طالب مردم سالاری شنیده نمی شود و این، از شگفتی های صحنه سیاسی در جهان امروز است.

رسالت:شیوه بودجه نویسی و جبران غفلت ها
«شیوه بودجه نویسی و جبران غفلت ها»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛رئیس مجلس شورای اسلامی در آخرین روز بررسی لایحه بودجه کل کشور در سال ۹٣ در پاسخ به تذکر یکی از نمایندگان گفت: "این وضع بودجه نویسی در کشور اشکال دارد." آقای لاریجانی در این مورد خبر از ارسال نامه خود به رئیس جمهور در مورد بودجه نویسی داد و گفت: "من نامه ای به رئیس جمهور در مورد بودجه نویسی نوشتم و بیان کردم که شما در مورد تبصره ها و قوانین مادر هر چه تصور می کنید که باید تغییر یابد را در طول یک سال به مجلس ارائه دهید و ما برای بررسی لایحه بودجه در سال بعد دیگر نیاز به تبصره نداشته باشیم. اینکه دولت لایحه ای می دهد و ۴۰، ۵۰ تبصره در درون آن است و ما نیز ۴۰ یا ۵۰ تبصره به آن اضافه کنیم درست نیست. اینگونه ما هر سال قوانین مادر و دائمی را با قوانین یکساله زخمی می کنیم."
یکی از مسائلی که راقم این سطور طی یک دهه در نقد بودجه نویسی در همین ستون یادآور شده این بوده که؛ "تبصره های الحاقی به ماه واحده از سوی دولت در لایحه بودجه و از سوی نمایندگان در بررسی بودجه یا ماهیت برنامه ای دارد یا در مورد شرح وظایف دستگاه هاست و یا مربوط به اساسنامه شرکت های دولتی است. این مسائل ربطی به بودجه ندارد، بودجه یعنی پیش بینی درآمد و برآورد هزینه برای انجام عملیاتی که منجر به نیل سیاست ها و هدف های قانونی می شود، بوده و لاغیر! لذا نمی شود در ضمن تصویب بودجه سیاست ها و هدف ها را هم تصویب کرد."
سیاست ها و هدف ها باید قبلا در برنامه پنج ساله یا چشم انداز بیست ساله و.... مشخص شده باشد که مشخص است. لذا چه دلیلی دارد هنگام بودجه نویسی به قول آقای لاریجانی قوانین مادر را زخمی کنیم. اگر قرار است بودجه نویسی تجدید نظر شود دقت در مراتب زیر ضروری است.
۱- اغلب مفاد تبصره دو لایحه بودجه کل کشور سال۹٣ مربوط به اساسنامه شرکت ملی نفت است که از ٨ سال پیش تاکنون هیچ تغییری نکرده است و قبل از آن هم تبصره ٣٨ قانون بودجه سال ۵٨ حاکم بر مناسبات مالی شرکت ملی نفت و دولت بوده است. به گواهی تفریغ سال ٨٣ از آن به بعد تاکنون هیچ یک از دولت های سازندگی و اصلاحات و پس از آن به این تبصره عمل نکرده اند.
چرا بزرگ ترین بنگاه اقتصادی کشور فاقد اساسنامه مصوب پس از انقلاب است و هیچ دولتی زیر بار تنظیم لایحه اساسنامه نفت نمی رود. بنده فکر می کردم که رئیس جمهور محترم که گفته بود من یک حقوقدان هستم. اولین کاری که در حوزه اقتصاد انجام می دهد همین تعیین تکلیف اساسنامه نفت خواهد بود تا تکلیف حقوقی مناسبات مالی دولت و شرکت ملی نفت را پس از ٣۵ سال یکسره کند. اما متاسفانه ذهن مبارک ایشان در مورد حقوق اساسی ملت به سمت حقوق اقتصادی ملت نمی رود و شاهد مثال آن همین بودجه ای است که سر موعد به مجلس داده است!
۲- موضوع هدفمندی یارانه ها ۴ سال پیش در مجلس به تصویب رسید دو سال مجلس و دولت به همراه صدها کارشناس مالی و حقوقی روی آن کار کردند. فقط فاز اول این قانون در دولت گذشته اجرا شد مجلس حاضر نشد اجازه دهد فاز دوم را دولت اجرا کند. گیر کار کجاست؟ اگر در قانون است مشکل آن را حل کنید. اگر نیست چرا باید به صورت یک تبصره همراه بودجه به گونه ای آورده شود که قانون مادر را زخمی کند.
٣- ٣۵ سال است دولت ها بودجه به مجلس می دهند. مادر قرآن یک سوره به نام انفال و در قانون اساسی هم یک اصل به نام انفال داریم. طی این ٣۵ سال در میان کلید واژه های موجود در ۵ جلد بسته پیشنهادی دولت واژه ای به نام انفال یا ردیف درآمدی به نام انفال وجود ندارد.
در حالی که در اصل ۴۵، قانون اساسی کلیدی ترین درآمد دولت اسلامی را انفال می داند و زیر بخش های آن را هم احصا کرده است.
هیچ کس در دولت، مجلس و شورای نگهبان به هنگام تدوین، بررسی و تصویب و تایید بودجه متوجه مغایرت بودجه های سالیانه با اصل ۴۵ قانون اساسی نشده است. آیا این غلفت در بودجه نویسی جدید برطرف می شود؟
۴- مجلس در بررسی بودجه های سالیانه کار رسیدگی به تبصره ها را وجهه همت خود می نماید کاری به جداول بودجه ندارد آیا بودجه همان ۴۰ و ۵۰ صفحه اول جلد یک ماده واحده است. یا بودجه ۵ جلد و قریب هزار صفحه می باشد. چرا از هزار صفحه بودجه تنها ۴۰ صفحه آن مورد مداقه و بررسی قرار می گیرد؟
جداول ۱۹ و ۲۰ لایحه بودجه سال ۹٣ از اجرای ٣٣۹ طرح اجرایی خبر می دهد اما در مقابل هیچ یک از طرح ها میزان اعتبار تخصیص داده شده قید نشده است نهادهای نظارتی که می خواهند ردّ هزینه های این طرح ها را بگیرند و تفریغ آن را بدهند چگونه این کار را انجام دهند. برآورد هزینه این طرح ها کجا انجام شده است؟
آقای توکلی در آخرین روز بررسی بودجه در این مورد تذکر داد آیا در دولت گوش شنوایی برای این تذکر حقوقی وجود دارد. مجلس با این جداول چه می خواهد بکند. مگر مجلس در بررسی این طرح ها می تواند هزینه های هر یک را برآورد کند و اگر هم بکند آیا مجلس چنین وظیفه ای دارد؟
۵- اصل ۵۲ قانون اساسی می گوید بودجه "لایحه" است. اما ٣۵ سال است در مجلس در کمیسیون تلفیق و صحن علنی مجلس لایحه بودجه به شکل "طرح" در می آید و آنچه در مجلس مورد بررسی و تصویب قرار می گیرد "طرح" کمیسیون تلفیق در مورد بودجه است و مجلس همین را تصویب می کند. آیا مجلس نمی خواهد به نقض اصل ۵۲ قانون اساسی در بررسی بودجه خاتمه دهد؟
۶- ٣۵ سال است بودجه کل کشور با کسری تصویب می شود. کسر بودجه دولت منشاء اصلی تورم و گرانی در جامعه است. کسری بودجه منجر به کاهش ارزش پول ملی و بی اعتباری پول ملی در برابر ارزهای خارجی است. دولت و مجلس چرا به این رویکرد غلط پایان نمی دهند. نگارنده طی مقالات متعددی مدعی شدم هیچ سالی بودجه کل کشور کسری نداشته است و یک عمد وجود داشته که بودجه با کسری بسته شود. منابع عظیمی از درآمدهای کشور با مکانیزم های تبصره ای از درآمد عمومی حذف می شود تا بودجه کل کشور با کسری بسته شود این قلم مدعی بوده و هست که میلیاردها دلار از درآمد صادرات نفت و میلیاردها تومان درآمد ناشی از فروش نفت و گاز در داخل برخلاف اصول ۵۲ و ۵٣ قانون اساسی و خلاف مواد ۱۰ و ۱۱ قانون محاسبات عمومی به خزانه واریز نمی شود و خارج از گردش خزانه در جریان است و همین بی انضباطی مالی منجر به کسری بودجه سالانه می شود. در طول اجرای برنامه پنجساله چهارم بیش از ۲۷۰ میلیارد دلار از درآمدهای نفتی خارج از ساز و کار خزانه داری کل و بودجه های سالانه مدیریت شده است.و در طول این سال های ما با مازاد در آمد روبه رو بوده ایم اما بودجه کل کشور را با کسری بستیم.
کدام عقلانیت اقتصادی حکم می کند که در بودجه نویسی بخش عظیمی از درآمد عمومی را نادیده بگیریم و مفاسد مترتب بر بی انضباطی مالی آن را بپذیریم و حاضر نشویم برای جبران کسری بودجه گوشه چشمی به این منابع عظیم خدادادی داشته باشیم؟
آن کارگروهی که قرار است برای بازنگری در بودجه نویسی از دولت و مجلس گردهم آیند، احتمال بدهند دشمن در حوزه اقتصادی طی ٣۵ سال گذشته آن هم در بودجه نویسی بیکار نبوده است. خسارات پدید آمده یا ناشی از جهل و غفلت ما بوده یا ناشی از سوزن بانی فریبکارانه دشمن در ذهن برنامه ریزان و بودجه نویسان و یا خدای ناکرده خیانتی در کار بوده است.
هر گزینه ای درست باشد مهم نیست. مهم رصد هوشمندانه ماست که بدانیم ضربه را از کجا خورده ایم از همان جا جبرانش کنیم.

قدس:چرخش مواضع سعودیها در سوریه
«چرخش مواضع سعودیها در سوریه»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم محمود یوسف پور است که در آن می خوانید؛حالا دیگر سعودیها هم با گذشت بیش از سه سال از شروع درگیریها و حمایت همه جانبه از کشتار و خونریزی در سوریه، بعد از قطر و ترکیه به این نتیجه رسیده اند که باید سیاستهایشان را در این کشور تغییر داده و بی سر و صدا خود را از باتلاقی که در سوریه ساخته اند، خارج کنند.
قطر بعد از حدود ۲ سال حمایت از شورشیان مسلح در سوریه و پرداخت هزینه های کلان، با چرخشی در سیاستها که بعد از تغییر امیر این کشور اتفاق افتاد، از حامی صددرصد تروریستها در سوریه، تغییر موضع داده و چند ماهی است خود را از درگیریهای سوریه کنار کشیده است.
ترکیه نیز همچنان در نطق و سخنرانی از تروریستها حمایت می کند اما از پشتیبانی لجستیکی، عبور دادن آسان عناصر شورشی و حمایت تسلیحاتی از آنان دیگر خبری نیست. آنکارا امروز هراسان شده که ممکن است تروریستها در آینده برای کشورش خطراتی ایجاد کنند. برای همین تلاش می کند که با کمترین هزینه، از این بحران خارج شود.
گویا در عربستان نیز جناح افراطی درون حاکمیت که سردمداران آن سعودالفیصل وزیرخارجه و بندربن سلطان رئیس سازمان اطلاعات عربستان هستند، در انزوا به سر می برند و حاکمیت، اجازه دخالت بیش از این را در سوریه به آنها نمی دهند. میانه روها که پادشاه سعودی از آنان حمایت می کند، قدرت را در دست گرفته و خواستار کاهش تنشها در منطقه و خروج کم هزینه از سوریه، هستند.
سعودیها بعد از ٣۶ ماه کشتار و خونریزی و صرف ٣۰۰ میلیارد دلار در سوریه به این باور رسیده اند که بازیهای بین المللی پیچیده و بزرگ تر از آن است که صرفاً با بهره گرفتن از دلارهای نفتی، بتوان، اختیار آن را در دست گرفت. آنها مطمئن شده اند که حل و فصل سیاسی درگیریها در سوریه میان مسکو و واشنگتن قطعی شده است و دیگر مجالی برای ادامه سیاستهای خصمانه با توجه به تحولات بین المللی و طرحهای آمریکا، وجود ندارد. دست و پا زدن امروز سعودیها به این دلیل است که می خواهند حداقل امتیازی در این بازی بزرگ با توجه به هزینه های میلیاردی که متحمل شده اند، کسب کنند.
در عین حال، تصمیم اخیر عربستان در ممانعت از حضور اتباع سعودی در سوریه را نیز نمی توان بی ارتباط با تصمیم آمریکاییها در حل و فصل سیاسی درگیریهای سوریه، دانست. این در حالی است که ارتش قدرتمند سوریه امروز یکه تاز عرصه های نبرد در این کشور است و هر روز مناطقی را از دست تروریستها خارج می کند یا اینکه افراد مسلح شورشی خود را تسلیم نیروهای دولتی می کنند و ورق هر روز بیش از گذشته به نفع بشاراسد در حال تغییر است.

سیاست روز:استفاده حکیمانه از ظرفیت های بیشمار درونی
«استفاده حکیمانه از ظرفیت های بیشمار درونی»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم علی یوسف پور است که در آن می خوانید؛۱ـ در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری تمام نامزدهای انتخابات، روی مسائل اقتصادی،اعم از مشکلات بیکاری ، واگذاری امور به مردم و ... برنامه دادند و سخنرانی کردند و آقای دکتر روحانی ریاست محترم جمهوری هم با تاکیدات فراوان و مکرر اعلام نمودند که تولید و خدمات را به مردم واگذار می نماید.
مدت شش ماه از تصدی دولت یازدهم می گذرد و بطور طبیعی قضاوت کردن در مورد عملکرد دولت زود است و می بایستی فرصت بیشتری به دولت داده شود. اما عملکرد برخی از وزرای اقتصادی نشان دهنده این مطلب است که اولا، ناهماهنگی بین مدیران اقتصادی دولت وجود دارد و دوما، برنامه اجرایی مدونی جهت واگذاری تولید و خدمات به عموم اعلام نشده است که دورنمای اجرایی آن را در ماه های آتی شاهد باشیم لذا یک نوع سردرگمی در میان برخی از دولت مردان به چشم می خورد. البته اقدامات و کارهایی هم در این جهت انجام یافته است اما فاقد وحدت رویه و حرکت کلی دولت می باشد.
۲ـ از طرف دیگر همگان می دانند که حضور مردم موجب پیروزی انقلاب، پیروزی در جنگ و تداوم حیات انقلاب اسلامی است و هم در روزهای اخیر شاهد حضور گسترده و بی سابقه مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن بوده ایم و این حضور هر ساله است که چشم طمع دشمنان ما را کور می نماید.
از ابتدای انقلاب حضرت امام تاکیدات مکرر مبنی بر واگذاری تجارت و فرهنگ به مردم داشته اند و مقام معظم رهبری، سالهای زیادی را با عناوین اقتصادی نامگذاری نموده اند و راهبردهایی نظیر اقتصاد بدون نفت، اصلاح نظام مالیاتی ،جهاد اقتصادی، کار و سرمایه ایرانی و... از آن جمله هستند ارائه فرمودند از اینرو در شش ماهه ای که از عمر دولت یازدهم می گذرد، تاکیدات مکرر معظم له معطوف به امکانات و تواناهایی درونی بسیار زیاد بوده است.
قوانین متعددی در مجلس تصویب شده وسیاست های اصل ۴۴ مدت هاست که ابلاغ گردیده است در برنامه های پنج ساله مواد و تبصره های زیادی به این امر اختصاص داده شده است و بسیاری از مسئولین در دولت های مختلف برای واگذاری تاکید کرده اند ولی حرکت واگذاری با کندی انجام گرفته است و این کندی سرعت باعث گردیده که دشمنان ما روی نقاط ضعف اقتصادی تکیه نمایند و تحریم های اقتصادی را تشدید کنند.
هم اکنون در حوزه های موادغذایی، مصالح ساختمانی و شوینده ها شاهد رقابت بخش خصوصی هستیم و دراین سه حوزه تولیدات با کیفیت بالا و تنوع تولید، صادرات و تامین نیاز های داخلی بخوبی انجام می پذیرد. بنابراین در عمل هم ثابت شده است که در صورت واگذاری امور به مردم چه تحولات بزرگی در تامین نیازهای داخلی و افزایش صادرات خواهیم داشت.
۳ـ در سایر حوزه ها که کارها هنوز در دست دولت است عمده مشکلات پابرجاست در راه آهن حدود ۵ درصد حمل بار و مسافر توسط راه آهن انجام می گیرد و این در حالی است که شرکت راه آهن قریب به هفت هزار میلیارد تومان بدهی دارد.در حوزه خودروسازی که یک صنعت ورشکسته می باشد کیفیت پایین و قیمت های بالا مشهود است و از طرفی متاسفانه درنگاه صنعت خودروسازی جهان، خودروسازی ما به حساب نمی آید و به قول مردم کوچه و بازارآنقدر که پراید آدم کشته است چنگیز خان آدم نکشته است.
زمانی که ما قادر به ساخت انواع موشک های هدایت شونده هستیم چرا نمی بایست ایرانی ها سوار خودرو خوب ساخت داخل باشند. آیا غیر از اینست که مدیریت دولتی بهتر از این نمی تواند بازدهی داشته باشد.
در حوزه نفت و گاز بیش از یکصد سال است که دارای صنعت نفت هستیم هنوز نفت خام صادر می کنیم و فراورده وارد می نماییم فراورده هایی که در داخل تولید می کنیم دارای کیفیت پایینی هستند که مسبب آلودگی کلان شهرها می شود.
سوال اینجاست که چرا وزارت نفت، پالایش و تولید فراورده های نفتی و صادرات این فراورده ها را به دست مردم نمی دهد، همانگونه که مردم می توانند بهترین مواد غذایی را تولید و به خارج صادر نمایند و از خاک بهترین کاشی و سرامیک را تولید و در داخل و خارج به فروش برسانند. آیا همین مردم قادر نخواهند بود با کیفیت ترین فراورده های نفتی را تولید و توزیع نمایند و به خارج صادر کنند بنزین یورو ۵ تولید کنند. بهترین گازوئیل را تولید نمایند، امید است که وزارت نفت به این نکته توجه ویژه نماید.
۴ـ طبق آمارهای بانک مرکزی بیش از ۲۴ میلیارد دلار اسکناس در منازل و شرکتها در ایران وجود دارد آمار نقدینگی که آنرا متهم اصلی تورم می دانند قریب به ششصد هزار میلیارد تومان است گفته می شود ثروت ایرانیان خارج از کشور به هفتصد میلیارد دلار می رسد که در اروپا و کشورهایی مانند امارات، ترکیه، مالزی، آمریکاو کانادا سرمایه گذاری شده است.
چرا دولت امنیت سرمایه گذاری و فضای کسب و کار را به گونه ای رقم نمی زند که از توان بی انتهای مردم در زمینه های اقتصادی مالی، فنی و مدیریتی استفاده نماید.
در ایران ساختار دولت بزرگترین مانع در راه پیشرفت اقتصادی کشور می باشد. زمانی دولت می تواند به شعارهای خویش عمل نمایند که اولا برنامه کار برای واگذاری امور به مردم و ایجاد فضای کسب و کار مناسب را تدوین و ابلاغ نماید. دوم کارگزارانی را منصوب نماید که فکرا وعملا به برنامه های واگذاری امور به مردم معتقد باشند، کسانی که جهت تصاحب کرسی های مدیریت مسابقه می گذارند و پست های ریاست را محل جمع آوری غنایم می دانند، نمی توانند و نمی خواهند امور به دست مردم واگذار شود، این کار اگر انجام گیرند آنان منافع اقتصادی و سیاسی خویش را از دست خواهند داد دولت یازدهم اگر توجه اصلی خویش را به سپردن کارها به مردم قرار دهد بطور قطع در انجام وظایف خویش موفق و پیروز خواهد بود. اما اگر به تصدی گری ادامه دهد و تنها چشم به درآمدهای نفتی بدوزد. قادر نخواهد بود به مطالبات مردم پاسخ دهد و فرصت دیگر از کف مردم برای حل مشکلات خواهد رفت.

تهران امروز:ترک همزمان در سد تحریم و ایران هراسی
«ترک همزمان در سد تحریم و ایران هراسی»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم حشمت الله فلاحت پیشه است که در آن می خوانید؛اتفاقی که در موضوع تحریم ایران افتاده و بر اساس آن اوباما رئیس جمهور آمریکا و فرانسوا اولاند رئیس جمهور فرانسه بار دیگر درباره افزایش تحریم های ایران صحبت کرده اند را می توان از چند جنبه مورد بررسی قرار داد.باراک اوباما بیش از هرچیزی به دنبال مدیریت توافق ژنو و موضوع تحریم های ایران است، با این عنوان که همچنان فشار به ایران حفظ شود تا به تدریج بتواند در راستای اهدافی که در قبال برنامه هسته ای ایران پیش بینی کرده است پیش برود.
نوع واکنشی که اوباما نسبت به کنگره داشت و از آنها خواست تحریم های جدیدی علیه ایران تصویب نکنند و در صورت چنین کاری تحریم ها را وتو خواهد کرد، در مقایسه با واکنشی که در نشست خبری مشترکش با اولاند در برابر تحریم های ایران اتخاذ کرد بیانگر نگرانی اوباما در به ثمر نرسیدن سیاستش در قبال ایران است.واکنش های جان کری و وندی شرمن معاون کری نیز همگی در همین قالب می گنجد.تلاش برای مدیریت تحریم ها و توافق ژنو از سوی اوباما و تیمش در شرایطی صورت گرفته است که یک سمت این مدیریت به این موضوع مرتبط است که وی می داند اگر تحریم تازه ای علیه ایران شکل بگیرد، ایران کلیت توافق را بر هم خواهد زد که این موضوع برای اوباما یک شکست محسوب خواهد شد.
در شرایطی که اوباما تاکنون در طرح های خود با شکست های متعددی مواجه شده است و این شکست ها باعث شده رئیس جمهور آمریکا با قفل محبوبیت مواجه شود،یک شکست دیگر برای وی سنگین خواهد بود.اوباما اکنون از ۴٣درصد محبوبیت در بین مردم آمریکا برخوردار است و این در حالی است که کلینتون آخرین رئیس جمهور دموکرات آمریکا در دور دوم ریاست جمهوری خود ۶۰ درصد محبوبیت داشت.این خطری است که از درون حزب دموکرات آمریکا را تهدید می کند. از زاویه دیگر، سمت دیگر مدیریت اوباما به فشارهای وارده از سوی جمهوریخواهان و سناتورها برمی گردد.
در واقع اگر با اقدامات اوباما در سد تحریم های ایران رخنه ای شکل بگیرد، امکان فرو ریزی این سد وجود دارد که این نشان دهنده ناتوانی اوباما در مدیریت مسئله ایران است. در حالی که سیاست آمریکا برداشتن آجر از روی این سد است نه ایجاد ترک یا رخنه در سد و این موضوع اساس اختلاف اوباما با جمهوریخواهان است، تحلیل جمهوریخواهان این است که کاهش تحریم های ایران که تاکنون کم سابقه بوده منجر به ترک برداشتن دیوار تحریم ها می شود،چون فضای روانی تحریم به اعتقاد آنها از فضای عملی تحریم مهم تر است.
اوباما مدعی است که این فضا را مدیریت کرده اما اکنون و پس از توافق ژنو شرایطی شکل گرفته است که تحلیل پانزده سناتور دموکرات مخالف توافق ژنو و اغلب جمهوریخواهان تا حدی تقویت شده است و هیات های مختلف سیاسی،پارلمانی و تجاری از دنیا به ویژه اروپا به سمت ایران سرازیر شده اند.این یعنی سد تحریم ها ترک برداشته و اوباما و تیمش مواضعی را مطرح کرده اند تا در قالب آن به رقبای خود تعهد مدیریت تحریم ها و دیپلماسی را بدهند.
در این راستا دو موضوع مشخص شده است،یکی موضوع برچیده شدن بخش هایی از برنامه هسته ای ایران و دیگری طرح ادعاهای جدید خارج از توافق ژنو با موضوع مذاکره درباره موشک های بالستیک و موضوعاتی چون تروریسم و حقوق بشر همگی تلاش هایی است برای ایجاد بهانه های لازم جهت حفظ تحریم های ایران.اما همه این تلاش ها نشان می دهد آمریکایی ها نه تنها در طرح تحریم ها موفق نبوده اند و سد تحریم ها ترک برداشته است بلکه از سوی دیگررفتار کشورهای اروپایی نشان داد طرح ایران هراسی آمریکایی ها نیز موفق عمل نکرده است و شکافی عمیق در این طرح شکل گرفته است. آمریکایی ها ده سال تلاش کردند تا تحریم ها بر علیه ایران را جهانی کنند چرا که اروپایی ها تحریم های ایران را با عنوان تحریم های فرامرزی غیرقانونی می شناختند.
اما دولت آمریکا تلاش کرد این تحریم ها را در قالب قطعنامه های شورای امنیت فرامرزی کند. اکنون که شرکت های اروپایی به سمت ایران سرازیر شده اند تحریم های آمریکایی باز به سمت بخشی شدن و آمریکایی شدن در حرکت هستند که این موضوع برای دولت آمریکا احساس خطر ایجاد کرده و باعث شده است رفتار دولت مردان آمریکایی در قبال ایران رفتاری متناقض و خشمگین باشد.

وطن امروز:عبرت های ۲۲ بهمن ۹۲
«عبرت های ۲۲ بهمن ۹۲»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم احمد وکیلی است که در آن می خوانید؛ این روزها دم زدن از «خط امام» و حرکت کردن برخلاف آرای امام خمینی(ره) مد سیاسی است اما برخی مسائل در گفتار و سیره حضرت امام به اندازه ای صریح تبیین شده است که با صدها روایت کذب نیز نمی توان به آن حتی خدشه ای حداقلی وارد کرد. یکی از این موارد، مساله حیاتی تبعیت از ولایت فقیه است. امام هرگز نفرمودند پشتیبان فلانی یا بهمانی باشید تا به انقلاب شما آسیبی وارد نشود. حتی وحدت مردم را به تنهایی، شرط سالم ماندن انقلاب ندانستند. تاریخ مملو از وقایعی بود که نشان می داد عقول در عین وحدت از طبایع و سلایق گوناگون نیز برخوردارند و حتی قابل نفوذ هستند.
۲۲ بهمن علاوه بر تاریخ پیروزی انقلاب اسلامی مردم ایران، مصادف با پیروزی نهایی مردم مصر در انقلاب ضد حکومت دیکتاتوری حسنی مبارک آمریکایی نیز بود. هر چقدر انقلاب ایران ضدآمریکایی و ضداسرائیلی محسوب می شد، انقلاب مصری ها نیز اینگونه بود اما با وجود اتحاد مردمی که دست کم در ابتدای مسیر بر همگان آشکار بود فقدان رهبری شجاع، بصیر و متعهد انقلاب مصر را در کمتر از دو سال با انحراف مواجه ساخت. برخلاف مصر آشفته از خون و درگیری و تفرقه و آتش، جمهوری اسلامی ایران به لطف خداوند متعال سی و پنجمین سالگرد حماسه آفرینی اش را پشت سر گذاشت. فرمان رهبری، همچون رسم هر ساله «همه» مردم را به میدان کشاند و پرچم های «آماده نبرد بزرگ هستیم» زینت بخش بزرگ ترین گردهمایی ملی کشورمان شد. فاصله آرمان امام خمینی عزیز تا ارزش های متبلور شده در دوره امام خامنه ای را «همه با هم» با وحدت کلمه و اطاعت از امر ولی خدا طی کردیم و خوشحالیم که طعم عمل به سنت های الهی، کام ملت ایستاده، مقاوم و بصیر ایران را در روز پاسداشت عزت و کرامت ایرانیان شیرین ساخت.
اما ۲۲ بهمن ۱٣۹۲ چه تفاوتی با سال های گذشته داشت؟ امسال به واسطه رخداد برخی وقایع در عرصه سیاست خارجی، تهدیدات علیه ملت باکرامت و شجاع جمهوری اسلامی ایران افزایشی قابل توجه یافته بود به نحوی که دشمن در طول ۶ ماه گذشته دست کم ٨ بار در فواصل کوتاه، ایران و ایرانی را تهدید به گزینه نظامی کرده بود! به هر دلیلی که برای ما مشخص نیست متاسفانه از سوی دولتمردان کشور نیز این تهدیدات با پاسخی درخور مواجه نشده بود. پس به صحنه آمدن شیران ایران در میدانی که شغال در آن زوزه می کشید و حریف می طلبید بسان بازگشت همه گزینه های روی میز بزدلانی بود که لاف زدن را سال هاست بر اقدام عملی ترجیح داده اند! حال تصور کنید پرچم های «آماده نبرد بزرگیم» در دستان پرتوان و با انگیزه نوجوانان و جوانان ایرانی با آن زمینه زرد شفاف که صهیونیست ها را ناخودآگاه تا مرور خاطرات جنگ ٣٣ روزه با حزب الله همراهی می کند تا چه اندازه آمریکایی ها را مأیوس کرده است. در کشاکش پاسخگویی به ابوعطای آمریکایی هایی که رخت ترس شان را زیر پرچم سازش طلبی در دیدار با دیپلمات های ایرانی پنهان کرده بودند، رئیس جمهور به میدان قدم گذاشت و از شور و شعور مردان و زنان جنگی ایرانی به شعف آمد. هر چند شیخ، دیپلمات است و کمتر از ادبیات انقلابی استفاده می کند اما پیام مردم برای آمریکایی های بی ادب و مزور و خیانت پیشه با مهر تایید حضور او به عنوان رئیس همه جمهور حقیقتا جهانی شد. قطعا دیگر شیخ دیپلمات هم اوبامای گستاخ را «مودب» نمی بیند و نمی خواند! بی شک امروز تجربیات ظریف از تعامل با به ظاهر سازش خواهان آمریکایی دیگرگون شده است و کسی در وزارت امور خارجه به ایده وجود طبقه آمریکایی های ضدصهیونیست در دولت آمریکا معتقد نیست. هر تجربه تاریخی عبرتی است که عقلا از آن در ترسیم خط مشی آینده بهره می برند. عقل حکم می کند پس از این، دیپلمات های ایرانی یک تنه به جنگ تنش زایی عمدی دون صفتان صهیونیست نروند. مصلحت ایجاب می کند از تجربیات گذشته درس بگیریم و دستکش مخملی دشمن را نشانه تغییر خوی استکباری اش ندانیم.
دیپلمات کسی است که در شطرنج سیاست ۱۰ حرکت بعدی حریف را پیش بینی کند. سیاستمدار کسی است که بدون تن دادن به ترکه تجربه بفهمد افول قدرت، پرچم سازش خواهی را اجباراً بر سردر وزارت خارجه آمریکا به اهتزاز درآورده است. اگرنه هر کودکی می داند سگی که قدرت گاز گرفتن دارد، چندان پارس نمی کند بلکه تهدیدش را به سرعت عملی می سازد.
واجب است بپذیریم طرح «صلح خاورمیانه» برای «مصرف داخلی» آمریکا و اسرائیل و به جهت حل بحران های شدید پیش رو تهیه و تنظیم شده است. اما در مقابل درشت گویی های احمقانه آمریکایی ها در برابر دولت و ملت ایران در عین تلاش برای سازش، به جهت حفظ وجهه و دیسیپلین «ابرقدرتی» آنها در محیط بین الملل با صدای بلند اعلام می شود. انقلابی های باهوش می دانند گربه ای که طعمه نفتی را با دست پس می زند، دستش از معرکه کوتاه مانده نه اینکه میلش به استعمارگری از بین رفته باشد! چطور دیپلمات های آمریکادیده ما تفاوت ها را درک نکردند، خدا می داند و بس!
بگذریم! این اولین مرتبه ای نبود که دشمن، ایران را از سر نادانی تهدید به گزینه نظامی می کرد اما ۲۲ بهمن امسال اولین باری بود که ملت در پاسخگویی به تهدیدات دشمن یک تنه بازی بزرگ غفلت زدگان داخلی و ظالمان بین المللی را در هم پیچید. این اولین هماوردی در بهمن ماه ایرانیان بود که مردم ثابت کردند نرمش در دیپلماسی، ارتباطی با درد نان و تحریم ندارد. این اولین ها در تاریخ ثبت شد تا دیگر کسی مدعی نشود رأی به خادمان ملت با سلایق متفاوت، نشانه کوتاه آمدن از آرمان ها و ارزش های والای بهمن ۵۷ است. به قول سید محمد غرضی، بعضی خودشان که خسته می شوند می گویند «مردم» خسته شده اند! پیام استقامت ملت ایران بار دیگر در جریده الهی ثبت شد و ما همچنان دعا گوییم برای پیش افتادن «نبرد بزرگ»!

شرق:روزی برای همه
«روزی برای همه»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم صادق زیباکلام است که در آن می خوانید؛یکی از اخلاقیات غلط سیاسی که ظرف یکی، دودهه گذشته به تدریج در کشور جاافتاده، به تملک درآوردن تدریجی بسیاری از ارزش ها و مناسبت های تاریخی و ملی توسط یک طیف خاص است. این «تصرف عدوانی» توسط جریانی اقلیت که به ویژه نسل های جدید بعد از انقلاب نسبت به آنها نگاه مثبتی ندارند، ظرف دودهه گذشته تقریبا کامل شده است به گونه ای که این جریان امروز، خود را به کمک تبلیغات رسانه های رسمی وارث بلامنازع همه گذشته این ٣۵سال می پندارد.
از تظاهرات، راهپیمایی ها، مبارزات مردم، گروه ها و شخصیت های مبارز قبل از انقلاب گرفته تا خود انقلاب، جنگ، شهدا، جانبازان و چهره ها و شخصیت های انقلابی از جمله مرحوم شهیدبهشتی، استاد مرتضی مطهری، شهیدباهنر، شهید رجایی و... که در جریان حوادث و تلاطم های پس از انقلاب، از میان ما رفتند. این طیف خاص به گونه ای رفتار کرده و می کنند که گویی همه این حماسه ها، شهادت ها و... به منظور به قدرت رساندن و تثبیت این جریان بوده است.
آیا مبارزات مردم در دوران انقلاب و ایستادگی در هشت سال دفاع مقدس واقعا به واسطه آن بود که این جریان امروز بخشی از مسوولیت ها را در دست داشته باشد؟ آیا هشت سال مقاومت و آن همه ازخودگذشتگی ها برای آن بود که یک گروه و جریان، قدرت را از آن خود بداند؟ چرا برخی می پندارند که آنان و فقط هم آنان، وارث انقلاب، جنگ و وارث مبارزات مردم هستند؟ چرا فکر می کنند راهپیمایی های مردم در روز قدس یا ۲۲بهمن، در تایید و موافقت با آنها و سیاست هایشان است؟ چرا فکر می کنند اگر مردم در ۲۲بهمن پس از ٣۵سال، همچنان به میدان می آیند این به معنای درستی و صحت دیدگاه های آنان است؟ اگر اینگونه بود و مردم واقعا طرفدار این جریان بودند، خب می توانستند در انتخابات ۲۴خرداد به کاندیدای مدنظر آنان رای داده و قوه مجریه را مانند هشت سال گذشته به آنها بسپارند. اتفاقا برعکس آنچه این جریان وانمود می کند، همه شواهد و قراین موجود حکایت از آن دارد که در راهپیمایی ۲۲بهمن امسال، شمار بیشتری از مردم آمده بودند.
مصادره به مطلوب کردن مناسبت های ملی، دو نتیجه بلندمدت منفی در پی دارد. نخست آنکه جریان راست سابق و اصولگرایان امروز را به این جمع بندی می کشاند که پس سیاست ها و عملکرد ما درست است چون مردم همچنان به خیابان ها آمده و از آنها طرفداری می کنند درحالی که مردم برای بزرگداشت ۲۲بهمن، ۱۷شهریور یا جنگ به میدان آمده بودند و نه تصدیق و تایید سیاست های آنان. اشکال دوم که بسیار جدی تر است آن است که با صاحب شدن مناسبت های مختلف انقلاب توسط آنها، با توجه به سابقه این جریان در ذهن مردم به ویژه نسل های جوان پس از انقلاب، این نگرانی وجود دارد که نوعی تردید بر آنها مسلط شود.
با ازآن خودکردن راهپیمایی ۲۲بهمن، در حقیقت به نسل های بعد از انقلاب، «آدرس اشتباه» داده می شود. اما به نسل های بعد از انقلاب باید قاطعانه گفت که در جریان انقلاب و جنگ، بسیاری گروه ها و جریانات دیگر، بسیاری چهره ها و شخصیت های دیگر و بسیاری مبارزان دیگر هم بوده اند و اصولگرایان در بهترین حالت، صرفا یکی در میان همه بودند. این درست است که امروز آنان خیلی از گذشته ها را برای خود می دانند اما برای ثبت در تاریخ باید گفت که انقلاب اسلامی، ماهیتی غیر از این دارد.

مردم سالاری:آیا تنها ما ایرانیان از کالای رایگان لذت می بریم؟
«آیا تنها ما ایرانیان از کالای رایگان لذت می بریم؟»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالری به قلم مجید سلیمی بروجنی است که در آن می خوانید؛اواسط بهمن ماه جاری شاهد دو رخداد بلیت رایگان سینما و همچنین توزیع سبد کالا بودیم. وجه مشترک این دو رویداد تشکیل صف های طولانی مردم بود که به عنوان یک اتفاق کم سابقه، تصاویرشان به سرعت در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی انعکاس یافت و این رفتار، تحلیل های متفاوتی را به دنبال داشت.
گروهی به نفی آن پرداختند و گروهی نیز با طبیعی جلوه دادن این رفتار مردم، سعی کردند نشان دهند که این رفتار در همه جای دنیا فراگیر بوده و منحصر به مرزهای ایران نیست. بررسی آنچه در این دو ماجرا به قوع پیوست این سوال را در ذهن به وجود می آورد که آیا در آینده و در سایر حوزه ها نیز امکان بروز چنین رفتاری از هموطنان مان خواهیم بود؟ یعنی اگر روزی قرار باشد مثلا کنسرت موسیقی و یا مسابقات بزرگ فوتبال و یا والیبال به صورت رایگان برگزار گردد باز هم شاهد هجوم مردم خواهیم بود؟ آیا تنها ما ایرانی ها هستیم که در چنین شرایطی اینگونه واکنش ها را از خود نشان می دهیم؟
بدون شک، تمایل به تصاحب کالا و خدمات رایگان، محدود به طبقه یا قشر خاصی از مردم نبوده و نخواهد بود. تصویر صف هایی که برای تماشای فیلم رایگان، دریافت برنج و مرغ و تخم مرغ رایگان، ساندویچ مجانی و... تشکیل می شود، تایید کننده این ادعا می باشد.
این عادت سال ها و دهه هاست که در میان ما نهادینه شده و بایستی قبول کنیم که می توان برای این خصلت مردم، حد و مرزی تعریف کرد. با یک نگاه مردم شناسانه و جامعه شناسانه در این مقوله می توان گفت چنین رخدادی در بسیاری از کشورهای جهان روی می دهد و موجب حیرت هیچکس نیز نمی شود. درهرکجای دنیا مردم از کالای مجانی استقبال می کنند. در کشورهای پیشرفته کمتر اتفاق می افتد که کالایی مانند آنچه در ایران شاهدش هستیم، مجانی عرضه شود، اما حتی در این کشورها نیز گاهی اوقات شاهد عرضه کالاهای مجانی هستیم.
این امر به خصوص زمانی رخ می دهد که کمپانی ها می خواهند محصولات جدید خود را به مصرف کنندگان معرفی نمایند. برای این کار شرکت ها معمولا محصولات خود را در مراکز شهر به طور مجانی بین مردم تقسیم می کنند و اگر تا به حال شاهد این صحنه بوده باشید، در می یابید که خصوصیات مشابهی بین واکنش ایرانیان و آنها برای دریافت کالای مجانی وجود دارد. وقتی می توان موارد مشابه بسیاری را از واکنش هیجانی مردمان نسبت به کالای مجانی در دیگر کشورها دید، دیگر چگونه می توان به ایرانیان نقد کرد؟ جامعه ایران از روند جهانی شونده مصرف مستثنی نیست. اما می توان گفت احتمالا به واسطه تحریم اقتصادی و برخی نابرابری ها گرفتار فشار و فقر مضاعف است و شدت واکنش ها به مصرف کالاهای مجانی شدیدتر است. طبقه متوسط محور چنین جامعه ای است.
تحقیقات متعددی نشان داده اند، مردم در جوامعی مثل ایران هنگامی که مورد پرسش قرار می گیرند که به کدام جایگاه طبقاتی تعلق دارند، طبقه متوسط را انتخاب می کنند. به دلایل متعددی در دهک بالای درآمدی نیز علاقمندند که خود را در طبقه متوسط نشان دهند. ظاهرا طبقه متوسط طی سه دهه اخیر بسیار گسترده شده است و ظاهرا هشدار کارشناسان در مورد فشار برطبقه متوسط به واسطه اجرای قانون هدفمندی یارانه ها نیز بی ربط نبوده و مرتبط با این گستردگی بود. به همین دلیل است که شناخت واکنش های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی طبقه متوسط بسیار دشوار می باشد. طی چند سال اخیر به سبب شرایط اقتصادی و اجتماعی به وجود آمده، طبقه متوسط بسیار تحت فشار بوده است. می توان گفت ولع در جامعه مصرفی نتیجه حس نفی کمیابی است. کمیابی هم وجود دارد و هم ندارد.
همین امر باعث می شود نیازش بیش از نیاز حیاتی اش باشد. انباشتگی و وفور از یک سمت و کاهش تقاضای موثر از سمت دیگر می تواند موجب بروز چنین واکنش هایی گردد. ولع در جامعه مصرفی نشانه انباشت مصنوعی است که به وجود آمده و نیازهای مختلفی را پدید آورده است. به بیان دیگر می توان گفت انسان در جامعه مصرفی جدید زیاده خواه شده است. امروز کارشناسان و حتی عامه مردم انتظار تصمیمات منطقی تری از دولت یازدهم دارند. دولت یازدهم و سیاستگذار انش بایستی رفتارهای جامعه مصرفی را در سیاست هایشان بهتر بشناسند. جامعه ما مصرف کنندگانی دارد که رفتارهایشان صرفا اقتصادی نبوده و بسیاری از رفتارهایشان قابل پیش بینی نیست. استفاده هرچه بهتر از این دو تجربه می تواند به دولت تدبیر و امید در تصمیم سازی های آینده کمک های شایانی بکند.

ابتکار: نااهلان در قالب افراط
«نااهلان در قالب افراط»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم اشکان بنکدار جهرمی است که در آن می خوانید؛واکنش ها به راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال از یک روز پیش از مراسم، وقتی که روحانی، هاشمی رفسنجانی، خاتمی و به طور مشخص افراد و گروههای برجسته اصلاح طلب از مردم دعوت کرده بودند که در راهپیمایی شرکت کنند، آغاز گشت. گروهی موافقت و عده ای دیگر نیز مخالفت خود را با حضور در مراسم امسال ابراز کرده بودند. البته برخی از کسانی که مخالفت کرده بودند دلیل خود را حضور تندروها و شعارهای خاص آنها در تضاد با همدلی و یکپارچگی ملت بیان کرده بودند. موافقان اما به خاطر حمایت از روحانی و دولت وی در این مراسم شرکت کرده و خواستار آن شده بودند که مردم اجازه ندهند انقلاب به دست نا اهلان افراطی بیفتد.
رئیس جمهوری به عنوان سخنران این مراسم بیان داشت که بزرگداشت پیروزی انقلاب با جمعیتی کثیرتر و اتحادی بیش از گذشته برگزار شده است. وی همچنین بر حرکت دائمی به سمت فن آوری هسته ای تأکید کرد و ضمن آن بر مذاکرات عادلانه و سازنده در چار چوب مقررات بین المللی با قدرتهای جهانی تأکید نمود و خبر داد در روزهای آینده این گفت وگوها بر مبنای حسن نیت و صلح طلبی ملت ایران ادامه خواهد یافت. اما در عین حال وی تهدیدهای مقامات آمریکایی را بی ارزش و کودکانه خواند.
یکی دیگر از محورهای سخنرانی روحانی دفاع از عملکرد دولتش بود که به گفته وی در مدت شش ماه پس از تشکیل این دولت تمام کشور شاهد آرامش بیشتری بوده و اقتصاد هم رو به بهبود می رود. وی همچنین نوید روزهای بهتری را داد و با اشاره به فساد فوق العاده گسترده در دولت قبل بر مبارزه با آن تأکید کرد و در زمینه سیاستهای داخلی قول داد که دولت به تمام وعده های انتخاباتی اش، از جمله تدوین حقوق شهروندی، عمل کند. وی یاد آوری کرد که انقلاب، قیامی بر علیه رژیم مستبد و دولت کودتایی بوده است و حرکت ٣۵ سال پیش مردم از جمله برای دموکراسی و آزادی هنوز ادامه دارد. اما چرا حرفهای مصالحه جویانه و همگرایانه رئیس جمهوری گوش شنوایی در میان تندروهای داخلی ندارد؟ چرا امروز شعارهای جنگ طلبانه و ضد مذاکره به ظاهر در پاسخ به آمریکا ولی در اصل به نیت مقابله با دولت سر داده می شود و یا در پوسترها به چشم می خورد؟
تعداد کسانی که در سی و پنجمین سالگرد انقلاب در تهران و شهرهای دیگر به خیابان ها آمدند، به گفته رئیس جمهور، امسال بیشتر از سالهای گذشته بود؛ چون به باور اصلاح طلبان امسال گروههای دیگری هم که سال هاست در حاشیه قرار گرفته بودند پس از انتخابات ریاست جمهوری به متن بازگشته اند. اما در این مراسم بر خلاف توصیه های مطرح شده مبنی بر پرهیز از طرح شعارهای اختلاف افکنانه، تندروها نسبت به سالهای گذشته، واکنش های عصبی تر وشدید تری از خود نشان دادند، شاید به خاطر حضور مردم به ویژه اکثریتی که با ایده های رئیس جمهوری همگام بودند. به گزارش رسانه ها برخی از لباس شخصی ها، تعدادی از کسانی را که با دیدن اکبر هاشمی رفسنجانی رئیس کنونی مجمع تشخیص مصلحت نظام و رئیس جمهوری اسبق در حمایت از او شعار دادند، دستگیر نمودند. در جای دیگر افراطیون با فریادهای مرگ بر آمریکا، محمد جواد ظریف وزیر خارجه را در بخشی از راهپیمایی همراهی کردند.
در فاصله یک صد متری جایگاه سخنرانی رئیس جمهور، پلاکاردهایی توهین آمیز و ضد وحدت در دست برخی تندروها بود؛ تصویری فتوشاپی از کاندیداهای معترض سال ٨٨ و سید محمد خاتمی، رئیس جمهور دو دوره پیش، در حال اعدام با این جمله: «مطالبه امت: محاکمه سران فتنه». گروهی از جوانان نیز که به دعوت اصلاح طلبان قصد شرکت در راهپیمایی را داشتند توسط برخی نیروهای خودسر بازداشت شدند. بازداشت شدگان پوسترهایی در حمایت از حسن روحانی و با امضای «جوانان اصلاح طلب» در دست داشتند. بیانیه هشت ماده ای تنظیم شده نیز که به نام همه مردم قرائت شد، کپی برداری بود از نمونه های مشابه هشت سال گذشته. در بندهایی از این بیانیه دولت طوری توصیف می شد که گویی در مقابل حاکمیت قرار گرفته است. بیانیه هایی نیز در نقد توافق هسته ای ژنو توسط یک گروه مجعول به نام جنبش مردمی دفاع از استقلال ایران چاپ و توزیع شده بود. و در یکی از هفت بند آن نوشته شده بود که توافق محرمانه ای میان وزارت امور خارجه ایران با اروپا و آمریکا وجود دارد که از چشم همگان مخفی مانده است! شعارهای برخی راهپیمایان و پلاکاردهایی که در دست داشتند نیز با تأکید بر گزینه جنگ، که مطلوب اسرائیل است، توافق در زمینه مسائل هسته ای را نفی می کردند.
در مراسم تهران تنها کسی که لحن متفاوتی داشت روحانی بود، و گرنه دیگر گردانندگان این راهپیمایی همان حرفهای سالهای پیش خود را تکرار کردند؛ سخنانی که می توان گفت این بار بسیار تندتر از همیشه بیان شد. افراطیون می خواستند نشان دهند که توانایی آن را دارند که چنان جوی ایجاد کنند که اگر کسی عکس رئیس جمهوری را هم بالا ببرد دستگیر می شود و این خبر خوبی برای آقای روحانی نیست.
به نظر می رسد نیروهای پنهان و آشکار اقتدار گرا، که از شکست خود در انتخابات ریاست جمهوری و حضور اکثریت مخالف با ایشان در ۲۲ بهمن به شدت عصبانی هستند، می خواهند آقای روحانی و هواداران وی را تهدید و نا امید کنند. اقلیت افراطی اکنون در قالب دو گروه فعالند؛ اول گروهی که به سبب دریافت «نه» بزرگ در ۲۴ خرداد از سوی اکثریت، جایگاه اقتصادی و دولتی خود را از دست داده اند و به همین سبب نیز با هر آنچه دولت انجام می دهد مخالفت می کنند و سود و نفع خود را برتر از منافع ملی می دانند و تا شکست کامل دولت اعتدال از پای نمی نشینند.
این گروه چه در عرصه مجلس، چه صحنه رسانه و اکنون پهنه خیابان با توسل به منابع نهادی و دولتی از هر گونه اخلال در کار دولت دریغ نمی کند. گروه دیگر البته به سبب القائات گروه اول یا باور به عقایدی تندروانه و نا آگاهی سیاسی به سبب دفاع از ارزشهای تلقین شده هر از گاهی به عنوان بدنه عمل کننده وارد میدان می شوند.آنها به زعم خود از ارزشها و ایده آلهای خویش دفاع می کنند، بی آن که لحظه ای به خود زحمت تفکر در این مسائل را بدهند.
ایشان آنچنان تحت تلقینات گروه اول قرار دارند که حتی مسلّمات دین و فرمایشات مقام معظم رهبری را در رفتاری خوارج گونه پشت سر می گذارند. این گروه در حالی قصد دارد جامعه را به تبعیت از تک صدای اقلیت وا دارد که همین رفتار شاه باعث شد که مردم در ٣۵ سال پیش ندای آزادیخواهی سر دهند و دیکتاتور را مجبور به گریز از کشور کنند. رئیس جمهور نیز البته باید مراقب باشد که اگر در مقابل این قدرت نمایی های اقلیت تندرو ساکت بنشیند و یا به سخنان و رفتار مدارا جویانه خود با این طیف ادامه دهد باید منتظر ریزش فراوان حامیان اجتماعی خود باشد.

آرمان:دولت حق دارد
«دولت حق دارد»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم مصطفی ترک همدانی است که در آن می خوانید؛در مورد دعوت رئیس جمهوری از حقوقدانان برای بررسی دقیق و محتوای توافقات و اطلاع رسانی به جامعه باید گفت خوشبختانه دولت جدید با قدرت زیاد و استفاده از دیپلمات های توانمند و به پشتیبانی ملت توانست حرف خود را به کرسی بنشاند و موفقیت بزرگی را در مذاکرات ژنو حاصل کند. با این حال این موفقیت نافی حق نظارت مجلس درباره معاهده های بین المللی بین دولت ایران و کشورهای دیگر نمی شود.
اگر دولت بخواهد قدرت خود را در مذاکرات به حداکثر ظرفیت برساند باید از حمایت و پشتیبانی نمایندگان مردم در مجلس هم بهره مند شود و با تصویب این قطعنامه در مجلس، قدرت خود را در مذاکرات پیش رو افزایش دهد. البته این گزاره به این مفهوم نیست که در این توافق مجلس موضعی متفاوت با دیپلمات های کشور دارد بلکه تاکید بر این اصل مسلم است که اگر مجلس در کنار دولت قرار گرفته و پشتیبانی بیشتری از تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان صورت بگیرد، ایران می تواند در مراحل بعدی مذاکرات قدرتمندتر حضور داشته باشد اما در مورد جزئیات این توافقنامه و اینکه دستاوردهای ایران در این توافق چه بود و در مقابل این دستاوردها چه چیزهایی از دست دادیم، بحثی است که از نظر حقوقی به قوه مجریه سپرده شده و به نظر می رسد با رای مردم در انتخابات به دولت آقای روحانی، این دولت حق دارد به نمایندگی از ملت ایران در مذاکرات هسته ای حضور پیدا کند و به خاطر اعتمادی که مردم ایران به دولت خود دارند، از توافق به دست آمده دفاع خواهند کرد.
این وظیفه دولت است که سعی کند با سبک سنگین کردن پیشنهادات طرف های مذاکره کننده با کشورمان و با در نظر گرفتن منافع ملی عموم شهروندان ایران این توافق را با بیشترین سود و بهره و کمترین ضرر و زیان برای مردم ایران به تصویب برساند و این وظیفه مردم است که از این توافق حمایت کنند و از دستاوردهای آن بهره مند شوند.

دنیای اقتصاد:فرصت ها و تهدید های سبد کالا
«فرصت ها و تهدید های سبد کالا»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم یاسر ملایی است که در آن می خوانید؛
ایده توزیع سبد ارزاق عمومی میان اقشار ضعیف جامعه، از چند جهت قابل دفاع است: اولا، از آنجا که دولت می تواند از محل درآمدهای ارزی خود، مستقیما نسبت به واردات عمده اقلام اقدام کند این کار باعث رشد نقدینگی نخواهد شد و نسبت به پرداخت یارانه نقدی، فاقد اثر تورمی خواهد بود؛ ثانیا، دولت اطمینان پیدا می کند که دهک های پایین درآمدی، مواد مغذی ضروری را در سبد مصرفی خود خواهند داشت و از جهت امنیت و عدالت غذایی، برای جامعه مفید خواهد بود؛ ثالثا، این شیوه توزیع یارانه، در اقتصادهای پیشرفته، از جمله در آمریکا تجربه شده است.
در آمریکا، نزدیک به ۴۷ میلیون نفر از بن غذا استفاده می کنند. این تجارب، می توانست در اجرا، به دست اندرکاران دولت کمک کند تا گرفتار آزمون و خطا نشوند و بتوانند راه های درست اجرایی را پیش بگیرند.
با وجود مزایای بالقوه ای که می توانست با اجرای صحیح این طرح، نصیب برنامه های فقرزدایی و کمک به اقشار ضعیف جامعه شود، چند اشتباه فاحش در مدیریت طرح، مانع از تحقق این هدف شد.
بسیاری از کارشناسان اقتصادی، بر این نکته تاکید داشتند که مرزبندی بین دهک های درآمدی و شناسایی اقشار نیازمند، امری بسیار پیچیده است. به طور کلی، به دلیل اختلاف اندک درآمد مردم از دهک دوم تا نهم، عملا راه قابل دفاعی برای مرز بندی مردم در ابعاد دهک درآمدی وجود ندارد. در این طرح، دولت با نادیده گرفتن این هشدار، با استفاده از روش های ناکارآمدی چون دریافت حداقل حقوق، اقدام به شناسایی گروه های هدف کرد. این در حالی است که بین درآمد واقعی بسیاری از بیمه شدگان تامین اجتماعی و درآمد ثبت شده در مدارک رسمی، تفاوت فاحشی وجود دارد؛ بنابراین شاهد هستیم که این روش، در شناسایی اقشار کم درآمد، بسیار ضعیف است.
موضوع دیگر، عدم شفافیت مشمولان سبد کالایی در میان مردم است. به دلیل ضعف دولت در اطلاع رسانی، شاهدیم که بسیاری از تشکیل دهندگان صف های طویل دریافت سبد کالایی، اصلا مشمول دریافت سبد کالا نیستند.
انتقاد دیگری که به نحوه اجرای این طرح وارد است، نادیده گرفتن نقش و اهمیت زنجیره توزیع کالا در سطح کشور است. پرواضح است که با یک حساب سرانگشتی، دولت می توانست تشخیص دهد که تعداد مراکز توزیع در نظر گرفته شده، پاسخگوی مشمولان نخواهد بود و صف های طویل دریافت سبد کالایی تشکیل خواهد شد. در صورتی که با استفاده از فناوری های نوین، طیف وسیعی از فروشگاه های بخش خصوصی می توانستند مرکز توزیع سبد کالایی باشند و دلیلی برای تشکیل صف های گسترده وجود نداشت.
به هر حال، آنچه در عمل مشاهده می کنیم، نه در شأن ملت و نه در شأن دولت تدبیر و امید است و باعث نارضایتی مردم و سوء استفاده بیگانگان شده است. پیشنهاد می شود که دولت، تا زمان رفع نواقص، اجرای طرح را متوقف کند و با درایت و دقت بیشتر، آن را در آینده ادامه دهد.

منبع خبر :جام جم آنلاین