• در هفتم آگوست
ونوس،
سیاره عشق
در ترازویی نشسته است. (از "روز دهم") ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۶ مهر ۱٣٨۵ -  ۲٨ سپتامبر ۲۰۰۶

 
● روز نهم...


آنگاه که از آمدن آگوست
                               ۱۴۴ ساعت می گذشت
بر دروازه انتظار خویش
                               ایستادم و مکثی کردم.
 
دیدم
در بی خوابی شب هایم
تو را به ماه و آب و باد گفته بودم
و آیینه ام را به گوش....
تا از تو سخن گویم.
 
دیدم
تنهایی ات را
با کلماتی به نازکی تب
                             باردار کرده بودم
 
و ترا در خواب هایم
در بسته بودم.
  
بر دستانت
که از بوی انتقام،
                      خسته بودند
بوی سنگین و خیس پرتقال ها را ریخته بودم
حلقه های کبود اندوه را
در پیرامون چشمانت
با برگ زیتون ها شفا داده بودم
 
و پیامبران کتاب ها را
برایت به قصه نشانده بودم
                                    در بی خوابی ات.
  
دیدم
برای خدایی که از تو ساخته بودم
واژه هایی را که در حضور
 ستاره های دریایی،
آواز پرنده ها
و در پیشگاه گرم خورشید
                                 تطهیر شده بودند
                                                      قربانی کرده بودم.
  
برای ایستادن در اینجایی که ایستاده ام امروز
از سیب ها و بوته های تمشک،
از فاصله میان زمین و زمان
و آسیاب های هستی
                             گذشته بودم.
 
چه خسته ام دیگر !
 
در خواب دیدم
صورتک مرگ مرا
بر اندام یک سنگ
در تخت جمشید
                      حک کرده اند !
 
با من بگو
آیا کلمات من
که در سکوت پوست انداخته اند
در یاد شانه هایت خواهد ماند
                                        وقتی که من رفتم ؟
  
 
● روز دهم...


در هفتم آگوست
ونوس،
سیاره عشق
در ترازویی نشسته است.
 
 
" تو را اما با عشق،
                        کاری نبایدت بود " !
                                                 گفت صدا.
 
" در پشت درهای خانه ات
با الفبایی سیاه بنویس:
                             من نام خود را گم کرده ام " !
 
" سکوت را
به ستون ها زنجیر کن !
هر چیز کوچک را ببین !
پیام های خاموش هستی را گوش کن،
 
و در خانه ات،
تاریخی را که راز شگفت زمان را
                                           در خود نهان دارد
                                                                   بخوان !
 
از ترس اندوه نبودن
به حفره های تهی بودن پناه مبر !
و در دریای از بدرود
                            غرقه شو !
بر سایه ات یورش ببر،
دهانش را ببند
تا او نیز هیچ نگوید .
 
باید چشمانت از نگاه،
به سنگینی لنگرهای زنگار بسته شود
و چون آهوان گرما زده
بر خاک افتی !
 
پیش از آنکه شکوفه های سیب به بار
                                               نشینند
از آن مرحمی بساز
و بر زخم های تردیت ببند.
 
پرنده فکرت را بر هفت تخم تفکر بخوابان.
بگذار
پروانه ها
رخت های نازک رنگین شان را
از اندوه تو
بر خاک ریزند.
عنکبوت ها بر تارهای تنهایی اشان
                                             مصلوب شوند
و باد
خانه اش را گم کند !
                          گفت صدا.
 
 
گفتم:
 
من اما این همه خاموش نمی توانم نشست.
سکوت،
نقطه پایانی است در تولد شعر من.
 
 
" فریاد های نها نت را بر چاه " ویل "
                                                 قی کن
زان پس
           در انتظار معجزه بنشین! "
 
 
" آنگاه در یازدهمین روز،
در پشت پیشانی خاموشت،
نطفه چند واژه بسته خواهد شد
 
و در رگهای کلامت،
صدای حس،
                 جاری خواهد شد.
 
آنگاه باد،
هزاران آواز را
بر آستانه خانه ات خواهد ریخت
                                         در یازدهمین روز
 
و شاخه ها را
برای آمدنت
                   کنار خواهد زد.