اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۱ فروردين ۱٣۹٣ -  ٣۱ مارس ۲۰۱۴

دهم و یازدهم فروردین ‌۱۳۵۸ نخستین ‌انتخابات ‌در جمهوری ‌اسلامی ‌برگزار شد و روز ۱۲ فروردین با اعلام نتایج آن، روز استقرار حکومت جمهوری اسلامی اعلام شد. انتخاباتی که بعد از سی و پنج سال سران رژیم، هنوز آن را نشانه ‌‌آن می ‌دانند که ‌جمهوری اسلامی ایران به صورتی دموکراتیک و بر پایه انتخابی آزاد تاسیس شده است. جناح های حکومتی چه امروز در قدرت باشند، چه نباشند، چه اصلاح طلب باشند و چه محافظه کار، چه در زندان باشند چه در قدرت؛ دارای تاریخ و میراث مشترکی هستند و از این تاریخ و میراث مشترک، اگر نه به یک زبان، اما با یک هدف دفاع می کنند و آن هدف، حفظ حکومت جمهوری اسلامی است. گرامی داشت دوازدهم فروردین، بخشی از این تاریخ و میراث مشترک است و شگفتا که هم اصلاح طلب و هم محافظه کار، هم تندرو و هم معتدل، همه آن را نشانه ای از «مردمی» بودن و «مردم سالاری» حکومت اسلامی می دانند و به یک سان به آن می بالند.

از نظر نیروهای ‌مخالف، حقیقت جز آن است که جمهوری اسلامی در مورد دوازدهم ‌فروردین می گوید. این رفراندم نه ظاهری دموکراتیک داشت و در باطن و محتوا نیز عمیقا ضددموکراتیک بود. رفراندم فروردین ۵٨ نخستین ‌گام عمده در راه ‌تحدید حقوق دموکراتیک شهروندی‌ در ایران به شمار می رود و پایه و آغاز «انتخاباتی» بود که سی و پنج سال است با نفی حقوق مخالفین ادامه یافته و جمهوری اسلامی از چنین انتخاباتی برای تقسیم قدرت در بین جناح های وابسته به خود و مشروعیت بخشیدن به چهره ی جنایتکارش نهایت استفاده را برده است.
در فروردین‌ ۵۸ "جمهوری ‌اسلامی، آری یا نه؟" به رای گذاشته شد. آیت الله خمینی و هواداران او بر انتخاباتی اصرار کردند که‌ محتوایی ‌غیردموکراتیک داشت. ‌خمینی در برابر درخواست‌ نیروهای دموکرات و مخالفین خود که خواهان‌ برگزاری یک انتخابات ‌آزاد برای تعیین نوع رژیم آینده ایران بودند، می ‌گفت: "جمهوری اسلامی، نه یک کلمه کمتر و نه ‌یک کلمه ‌بیشتر!"
در آن زمان، بسیاری از سازمان ها و نیروهای دموکراتیک استدلال می کردند چگونه می توان به ‌نظام سیاسی ای ‌رای داد که نه قانون اساسی آن نوشته شده و نه هیچ یک از سیاست ها و هدف های آن روشن ‌ است. آیت الله خمینی به ‌هیچ یک‌ از این انتقادات اصولی پاسخی ‌نداد و نظام سیاسی ای را تاسیس کرد که از همان روز تاسیسش به حقوق دموکراتیک مردم یورش برد و سرکوب مخالفین را آغاز کرد.
خمینی و پیروانش به مردم دروغ گفتند. بعد از رفراندم، وعده ‌های خود در مورد تشکیل ‌مجلس ‌موسسان که در آن زمان به بعد از رفراندم جمهوری اسلامی موکول می شد را به کناری گذاشتند و با تبدیل مجلس ‌موسسان به مجلس خبرگان، از شرکت نمایندگان احزاب و جریان های مخالف و دموکرات در تعیین نظام سیاسی کشور و قانون اساسی جلوگیری کردند و سنگ بنای ‌ این حکومت را با دروغ و نفی حقوق دیگران و دگراندیشان گذاشتند. آن ها با این رفراندم، همه ی گرایش ها و سیاست های دیگری را که از انقلاب بهمن انتظار و آرزوی آزادی و عدالت داشتند کنار زده و قرائت اسلامی خود از انقلاب را بر جامعه تحمیل و آن را تثبیت کردند.
رفراندم ‌دوازدهم فروردین انتخابی با چشمان ‌بسته ‌بود. مردم نمی دانستند به چه رای می دهند و آن ها که می دانستند نمی توانستند انتخاب دیگری داشته باشند. ارزش این رفراندم، برابر یک ‌حضور ساده توده مردم در خیابان ها بود که آن روزها بسیار تکرار می شد و بعدها نیز حکومت از آن ‌بهره های فراوانی گرفت.
مسیری که ‌در جمهوری اسلامی ایران بعد از رفراندم فروردین ۵٨ دنبال شد، در همان ‌جهتی بود که این‌ رفراندم برای آن برپا گردید. از فردای ‌دوازدهم فروردین‌ ۵٨ حزب الله به خیابان ها فرستاده شد تا اهداف رفراندم را تکمیل کند. آن‌ ها با شعار "کسی ‌که رای نداده، حق نظر نداره!" نفی حق مخالفت و مخالف در جمهوری اسلامی را به صدای رسا اعلام کردند. این ‌شعار به سرعت از خیابان ها، به همه ی پستوهای حکومت و نهادهای ریز و درشت سیاسی و نظامی و امنیتی آن راه یافت و به سیاست عملی جمهوری اسلامی تبدیل شد.

*

اکثریت نیروهای چپ و دموکرات جامعه، علیرغم فشارهای سیاسی و روانی و جو غالب جامعه در برابر این زورگویی آشکار و آغاز استبداد مذهبی در کشور ایستادند و به انتخاب آیت الله خمینی نه گفتند. اهمیت این «نه» در آن بود که نشان می داد در جامعه ی ایران، قرائت اسلامی از انقلاب یک گانه قرائت نبود و آزادی خواهانی که علیه استبداد شاهی رزمیده بودند انقلاب اسلامی و حکومت اسلامی نمی خواستند. «نیم درصدی» های ۱۲ فروردین ۱٣۵٨، امروز در دوازدهم فروردین ۱٣۹٣ به میلیون ها نفر تبدیل شده اند. میلیون ها نفر که جمهوری اسلامی نمی خواهند و راه نجات کشور را در تکرار آن «نه» بهار ۵٨ به جمهوری اسلامی ایران می دانند!


* اطلاعات منتشر شده از سوی برخی از دست اندرکاران رفراندم ۱۲ فروردین حاکی از آن است که در آن انتخابات هم تقلب ها و رای سازی های بزرگی صورت گرفت، «نیم درصدی» که حکومت برای مخالفین ساخت دروغ بود و آمار صحیح این رای گیری در زیر این دروغ پنهان ماند.