• هرسه حزب رقیب درانتخابات دهلی، از جمله حزب "آدم آدمی"
(مردم معمولی)که پس از موفقیت تعجب‌آور در انتخابات محلی سال گذشته قدرت را به دست گرفت، در وعده‌های انتخاباتی خود قول داده‌اند تا یک سوم کرسی‌های مجلس را به زنان اختصاص دهند، دیگر با خشونت جنسی مدارا نکنند و امکانات آموزشی و استخدامی بهتری در اختیار زنان قرار دهند. با وجود این از ۱۵۰ کاندیدا، کم‌تر از یک دهم، زنان هستند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲٣ فروردين ۱٣۹٣ -  ۱۲ آوريل ۲۰۱۴

تظاهرات زنان هند در برابر اداره پلیس دهلی نو پس از تجاوز گروهی به دختر ۲٣ ساله در دسامبر ۲۰۱۲. عکس: الطاف قدری / خبرگزاری اسوشیتدپرس

خیابان تاریک است و مردانی – مست از مشروب ارزانی که در کیسه‌های پلاستیکی فروخته می‌شوند – در آن پرسه می‌زنند. اما برای زنان کارگر ساکن زاغه‌های لاکارپور، واقع در حاشیه دهلی، این راه ممنوع ده دقیقه‌ای از اتوبان اصلی تا خانه، تنها راه موجود است.
"رادهیکا"، ٣۵ ساله که خدمتکار است، می‌گوید: "ترسناک است، من همیشه دعا می‌کنم و تا جایی که بتوانم تند راه می‌روم."
روز سه‌شنبه ۱٣ میلیون نفر از اهالی واجد شرایط دهلی به پای صندوق‌های رأی می‌روند تا در انتخابات چند روزه مجلس هند از میان ۱۵۰ کاندیدا ۷ نفر را انتخاب کنند.
یکی از مسائل مهم در این انتخابات ناتوانی مقامات و سیاستمداران در برقراری امنیت است.
تجاوز گروهی و قتل دانشجوی فیزیوتراپی ۲٣ ساله در دسامبر ۲۰۱۰، تظاهرات‌های بزرگ و بحث در باره علل افزایش خشونت جنسی در پایتخت بی در و دروازه‌ی هند را برانگیخت. خشم عمومی مقامات هند را واداشت دست به اصلاحات شتاب‌زده‌ای بزنند: مجازات تجاوز و آزار جنسی شدیدتر شد و دادگاه‌های جنایی برای "رسیدگی فوری" ایجاد گردید تا به پرونده‌های تهاجم جنسی بپردازند. هم‌چنین قول داده شد که نیروی پلیس که دژ زن‌ستیزی تلقی می‌شود، کاملا بازبینی شود.
اما زنانی که در ایستگاه اتوبوسی ایستاده بودند که قربانی و دوستش برای رفتن از سینما به خانه سوار اتوبوس شده بودند، می‌گویند از آن زمان تا کنون چیز زیادی تغییر نکرده است.
"مالویکا سینگ"، یک دانشجوی ۲۱ ساله، می‌گوید: "امنیت نیست. آدم مرتب اذیت می‌شود. مردان یا متلک می‌گویند یا دستمالی می‌کنند. من می‌ترسم."
در کارزار انتخاباتی امسال احزاب تلاش کردند تا "رأی زنان" را به دست آورند. روز چهارشنبه تبلیغات صفحه اول روزنامه‌ها که حزب ناسیونالیست هندو "بهاراتیا جاناتا" پولش را پرداخته بود، وعده‌ی "توانمندسازی زنان" را می‌داد. در تنها مصاحبه مهم تلویزیونی، "راهول گاندی"، چهره‌ی برجسته‌ی حزب کنگره، مرتب همان وعده را داد.
هر سه حزب رقیب در انتخابات دهلی، از جمله حزب "آدم آدمی" (مردم معمولی) که پس از موفقیت تعجب‌آور در انتخابات محلی سال گذشته قدرت را به دست گرفت، در وعده‌های انتخاباتی خود قول داده‌اند تا یک سوم کرسی‌های مجلس را به زنان اختصاص دهند، دیگر با خشونت جنسی مدارا نکنند و امکانات آموزشی و استخدامی بهتری در اختیار زنان قرار دهند. با وجود این از ۱۵۰ کاندیدا، کم‌تر از یک دهم، زنان هستند.
"سوارنا راجاگوپالان"، کارشناس علوم سیاسی و بنیانگذار "اعتماد پراجینا به چنای"، که برای آگاه‌سازی مردم از مسائل جنسی کار می‌کند، می‌گوید: "احزاب در جلب آرای زنان ظاهرسازی می‌کنند. می‌خواهم بدانم چرا زنی را کاندید می‌کنند و چگونه حامی تغییراتند؟ این وعده‌ها نباید فقط برای کسب آرا باشد و بعد هم خیلی خوب کارمان تمام شد."
اگر چه زنان سیاستمدار نیرومندی در هند وجود دارند – مانند هنرپیشه سابق سینما، "جایالالیتا جایارام"، که هشت سال بر ایالت جنوبی "تامیل نادو" حکم می‌راند، و "ماماتا بانرجی" پرشور، فرماندار کل بنگال غربی و یک سیاستمدار متنفذ منطقه‌ای، مجلس هند از نظر تعداد نمایندگان زن با ۱۱ درصد کرسی‌ها از ۵۴۵ کرسی لوک سابا (مجلس عوام) یا مجلس سنا، در پایین‌ترین رده در سطح جهانی قرار دارد.
"کارونا ناندی"، یک وکیل دادگاه عالی و از بنیانگذاران "وومنی‌فیستا"، برنامه‌ای برای پیشرفت زنان، می‌گوید: "ما زنان رهبر می‌خواهیم؛ زیرا فکر می‌کنیم زنان می‌توانند به مسائل جنسیتی حساس‌تر باشند. [اما] مسئله اصلی به زن و مرد مربوط نمی‌شود. بلکه مسئله‌ی مردسالاری است."
در هند هنوز زنان زیادی همراه با مردان خانواده‌هایشان در صف رأی‌گیری می‌ایستند و به نظر می‌آید مشغله‌ی اصلی آنان مسائلی مثل قیمت گاز آشپزی است.
"وارگیس ک. جورج"، یکی از نویسندگان سیاسی "هندو"، می‌گوید اما دیگر چنین نیست. "زنان دارند به شدت اهمیت پیدا می‌کنند و در سراسر هند آگاه‌تر و فعال‌تر می‌شوند. تصور بر این است که آن‌ها حزب کنگره را ترجیح می‌دهند، اما طبق تحقیقات انجام شده در انتخابات قبلی (۲۰۰۹) آرای زنان و مردان تفاوت زیادی ندارند."
همراه با عدم امنیت، تورم از مشکلات مردم لاکاپور است. مانند میلیون‌ها نفر دیگر در دهلی، آن‌ها با نرخ تورمی در حدود ۷ درصد و فقدان خدمات اولیه دست به گریبان‌اند.
شوهر رادیکا که راننده است، دیگر برای رفتن سر کار از موتورش استفاده نمی‌کند؛ چون قیمت بنزین گران است و برای رفت و برگشت باید دو برابر وقت بگذارد. پسر ۱۷ ساله‌اش برای رفتن به مدرسه باید یک ساعت در قطار بنشیند، زیرا مدرسه مناسب در محل وجود ندارد و این زوج نمی‌توانند هزینه‌های درمانی بیماری پوست دختر ۱۲ ساله‌شان را بپردازند. این خانواده اخیراً شروع کرده است به صرفه‌جویی در مصرف شیر، تخم‌مرغ، کره و گوشت.
هنوز روشن نیست خشم مردمی مثل رادیکا تا چه حد می‌تواند سیاست‌های محلی را تغییر دهد، که از نظر تاریخی مبتنی هستند بر ارباب‌منشی، تبعیض و بده بستان‌های مشکوک تا توسعه یا کنترل و نظارت.
برخی نشانه‌های تغییر به چشم می‌خورد: حزب مردم معمولی سال گذشته در دهلی به قدرت رسید؛ زیرا به نظر می‌آمد که می‌تواند آلترناتیوی برای سیاستمداران فاسد حرفه‌ای باشد. عمدتا مردم فقیر و بخشی از نخبگان لیبرال هواداران این حزب را تشکیل می‌دهند. اما دوره قدرت کوتاه و آشفته‌اش توهم بسیاری از مردم را زدود. جورج، خبرنگار، می‌گوید نشانه‌ای نبود که محبوبیت این حزب در میان زنان بیش از مردان باشد.
رادیکا که سال گذشته در انتخابات شهری به نفع این حزب رأی داد، اکنون می‌خواهد به حزب "بهاراتیا جاناتا" رأی دهد؛ زیرا وعده‌ی ایجاد شغل و رشد اقتصادی را داده است.
او می‌گوید: "بعد از آن تجاوز دیگری دیگر نمی‌توانم به کنگره رأی بدهم. آن‌ها در قدرت بودند و هیچ کاری نکردند. اما فکر می‌کنم هر کسی که در قدرت باشد، می‌خواهد فقرا بمیرند تا دیگر مشکلی درست نکنند. دهلی هیچ وقت نمی‌تواند برای زنان امن باشد."

منبع:شهرزادنیوز
آنو آناند و جیسون بورکه:سایت گاردین