• زن در این نظام به حکم جنسیتش، از انتخاب بسیاری از رشته های دانشگاهی محروم می شود، برای کار کردن تقسیم جنسیتی می شود، از کارکردن در صورت عدم رضایت همسر محروم می شود، از تبعیض و نابرابری مضاعف تری در رنج است، در هنگام حقوق گرفتن چون جنس دوم محسوب می شود از حقوق و دستمزد کمتری برخوردار است ولی در صف نخست اخراجی‌ها قرار می گیرد، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲ ارديبهشت ۱٣۹٣ -  ۲۲ آوريل ۲۰۱۴

درحالی به روز جهانی کارگر نزدیک می شویم که کارگران ایران و دیگر کشورها برای معیشت شان با نظام سرمایه داری در جنگ و مبارزه ای هر روزه اند. در آستانه روز جهانی کارگر در گوشه و کنار دنیا اعتراضات کارگری برای حداقل دستمزدها در حال گسترش است. روز جهانی کارگر ، روز همبستگی جهانی کارگران در مبارزه علیه استثمار سرمایه و تداوم مبارزه ای است که بیش از یک قرن پیش بسیاری از کارگران به دلیل اعتراض به کار طولانی طاقت فرسا و مبارزه برای کاهش ساعات کار روزانه به ٨ ساعت ، جانشان را از دست دادند، اعدام و زندانی شدند . با گذشت بیش از یک سده از چنین رویدادی هنوز شاهدیم که کارگران برای بدست آوردن حداقل خواسته هایشان در زندان ها جانشان را به خطر می اندازند، دست به اعتصاب غذا می زنند، تهدید می شوند، شکنجه می شوند، توسط پلیس این خادمان و نگهبانان نظام سرمایه داری، مورد ضرب و شتم قرار می گیرند. برای ساعتی کمتر از ۱ یورو در کارخانجات بزرگ تولیدات پوشاک مارک دار روزانه تا ۱۲ ساعت کار می کنند و بدون بیمه و بدون امنیت شغلی در اثر حوادث ناشی از کار کشته می شوند. این نمای کوچکی از وضعیت زندگی امروز کارگران است.
در این دنیای بلبشو کافی ست در حکومت زن ستیز با قوانین متحجرش، کارگر زن هم باشی تا از آن حداقل دستمزد برابر بایک مرد کارگر محروم شوی. زن در این نظام به حکم جنسیتش، از انتخاب بسیاری از رشته های دانشگاهی محروم       می شود، برای کار کردن تقسیم جنسیتی می شود، از کارکردن در صورت عدم رضایت همسر محروم می شود، از تبعیض و نابرابری مضاعف تری در رنج است، در هنگام حقوق گرفتن چون جنس دوم محسوب می شود از حقوق و دستمزد کمتری برخوردار است ولی در صف نخست اخراجی‌ها قرار می گیرد، دولت اعتدال برای محرومیت بیشتر زنان از صحنه ی اقتصادی جامعه، قانون مرخصی های طولانی زایمان و کاهش ساعات کار زنان را به تصویب رساند تا کارفرمایان از استخدام و بکارگرفتن حداقلی آنها نیز صرفنظر کند.
و در این میان زنان با تهدید هایی جدی تری برای اخراج و یا عدم جذب کار روبرو هستند و طبعاً در موقعیت ضعیف تری قرار دارند و این وضعیت آنان را به سوی وابستگی اقتصادی بیشتر سوق می دهد و فقر جهانی هر روز چهره ای زنانه تر به خود می گیرد.
بیشتر کارگران زنی که در کارگاه‌های تولیدی مشغول کارند از ابتدایی‌ترین حقوق قانونی و بیمه محروم‌اند. و اینها اکثرا زنان سرپرست خانوار هستند که تنها محل درآمد آنان همین دستمزدهای ناچیز است. و از آنجا که زنان اولین قربانیان تعدیل نیرو و اخراجی ها هستند بسیاری از آنان از ترس و نگرانی اخراج، از ساعات شیردهی که یک ساعت در روز و یا مرخصی های زایمان استفاده نمی کنند و مجبورند باهر شرایط سختی بسازند و کارشان را حفظ کنند.
به گزارش مهر، براساس نتایج آمارگیری نیروی کار سال ۱۳۹۲ که از سوی مرکز آمار ایران انتشار یافته است، نرخ بیکاری پاییز ۱۰٫۳ درصد، تابستان ۱۰٫۴ درصد، بهار۱۰٫۶ درصد و زمستان سال گذشته معادل ۱۰٫۵درصد بوده است.
میانگین نرخ بیکاری جوانان در سال گذشته ۱۵تا ۲۴ ساله ۲۴ درصد بود که این نرخ برای مردان ۲۰ و زنان ۴۰٫۸درصد است.
متوسط نرخ مشارکت اقتصادی در سال ۱۳۹۲ معادل ۳۷٫۶ درصد اعلام شده که این نرخ برای مردان ۶۳ و برای زنان ۱۲٫۴درصد است.
در جهانی که نظام سرمایه داری درصدد دوقطبی کردن جامعه و تبعیض و نابرابری به غنی و فقر، مرد و زن، سیاه و سفید است و انسان را رودرروی هم قرار می دهد تا به بهترین نحو با ایجاد رقابت در ازای کار بیشتر و یافتن کارگران ارزان تر بیشترین بهره را ببرد.
امید به حضور نمایندگان زن در مجلس و یا خانه ی کارگر که جیره خواران و حقوق بگیران حکومتی هستند نه تنها نقشی در بهبود وضعیت کارگران ندارند بلکه با مرزبندیهای جنسیتی بین مردان و زنان کارگر و سوء استفاده از غیبت نمایندگان واقعی زن کارگر در تصمیمات و مطالبات کارگری، از اتحاد و همصدا شدن آنها جلوگیری کرده و این شکاف را بیشتر و بیشتر می کنند.
رهبران کارگران خود می دانند که کارگران قربانیان این سیستم هستند و زنان در ظلم مضاعف تری قرار دارند و تنها راه حل حذف این شکاف ها، جلب اعتماد و تلاش برای حضور فعالیت ها ی قوی تر زن کارگر در اعتراضات و تصمیم گیری ها و تشکل ها و نهادهای کارگری ست و قطعا مبارزه زنان و مردان کارگر برای کسب حقوقشان جدا از مبارزات طبقاتی نیست و این تنها با اتحاد تمامی کارگران با حذف هرگونه نگاه جنسیتی و مبارزه ی متحدانه و هر روزه کارگران امکان پذیر است.