• در نود و نهمین سالگرد نسل کشی ارمنیان در ترکیه انجمن حقوق بشر این کشور طی فراخوانی از مقامات ترکیه خواستار پایان دادن به سیاست رد و انکار نسل کشی گردید ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۴ ارديبهشت ۱٣۹٣ -  ۲۴ آوريل ۲۰۱۴

در آستانه جنگ جهانی اول تعداد سکنه ارمنی امپراتوری عثمانی به حدود دو میلیون نفر می رسید. این گروه از شهروندان در ١٩٢۵ روستا و شهر در کشور سکونت داشتند. جوامع ارمنی در ترکیه آنزمان صاحب ١٩٩٦ مدرسه و آموزشگاه با ١٧٣٠٠٠ دانش آموز پسر و دختر، تعداد ٢۵٣٨ کلیسا و صومعه در سراسر ترکیه بودند.
واقعه نسل کشی و همینطور سیاستهای دولتهای متوالی ترک در دوران جمهوری این جوامع را به طور کامل محو و نابود کرد. امروزه، جمعیت ارمنی ترکیه از ٦٠٠٠٠ (شصت هزارنفر) نفر تجاور نمی کند، که بیشتر آنها در سه شهر بزرگ و عمدتا در اسلامبول سکنی دارند. دولتهای ترکیه نه تنها نفوس ارمنی را نابود کردند، بلکه آثار و نشانه های زیستی و فرهنگی آنان را هم محو نمودند. در مناطقی که زمانی جوامع فعال این گروه از شهروندان زندگی می کردند، اکنون نشانه ای از وجود آنها یافت نمی شود. کلیساها، یا براثر بی توجهی و قهر طبیعت به صورت خرابه هایی در آمدند، یا با گلوله توپ و مواد منفجره منهدم گردیدند. امروز، در سراسر استانهای آناتولی یک مدرسه ارمنی دیده نمی شود. ارمنیان نه تنها به صورت گروهی ریشه کن شدند، بلکه آثار فرهنگ و تمدن آنان، مدارس، ابنیه فرهنگی و مذهبی، گورستانها، یتیم خانه ها و کسب و کارهایشان نیز ضبط یا منهدم گردید.
درطول این دوران، سکنه مسیحی دیگر امپراتوری در آسیای صغیر، مثل آسوریان و یونانیان نیز، به همان سرنوشت دچار گردیدند. در آغاز قرن بیستم، یک پنجم جمعیت بخش آسیای صغیر ترکیه غیرمسلمان بود. این نسبت اکنون به کمتر از ٠١,٠ رسیده است. در شرایط عادی، با درنظرگرفتن نرخ رشد معمولی جمعیت، جمعیت مسیحی ترکیه امروز می بایستی در حدود ١٧ میلیون باشد. این محاسبه ساده، باید برای درک وسعت وعظمت انهدام و ویرانی کافی باشد.

نسل کشی فقط قساوتهای غیرقابل تصور، کشتارهای جمعی، اجساد شناور در رودخانه ها، دره های پر از بدنهای مثله شده نیست. همینطور، فقط کاروانهای مرگ در بیابانها هم نیست که درآن مرگ، در مقایسه با وحشت شکنجه، تجاور، بیماری و گرسنگی، پشت سرگذاشتن بدنهای بیجان عزیزان و جراحتهای روحی عمیقی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود، تنها راه نجات به شمار می رود.

نسل کشی یک دزدی عظیم و نابخشودنی است. دزدی و دستبردی است که محدود به تصرف و ضبط اموال غیرمنقول بیشمار قربانیان توسط دولت و حکام محلی نمی شود، که این خود از حیطه شمارش و محاسبه بیرون است. غیر از این شیوه دستبرد شناخته شده، غارت و دزدی شامل دارایی های مالی و جواهرات قربانیان نیز می شود که در در شعب بانکهای عثمانی در سراسر ترکیه تودیع شده بود و به نرخ آنزمان (١٩١۵) جمعا به ٢٢ میلیون دلار می رسید.
بعلاوه، از شروع قرن بیستم، شرکتهای بیمه امریکایی و فرانسوی اقدام به فروش بیمه نامه های عمر به هزاران شهروند مسیحی ساکن استانهای آناتولی کرده بودند که جمع ارزش آنها به نرخهای آنزمان به ٢٠ میلیون دلار می رسید. بلافاصله بعد از نسل کشی، سردمداران حزب اتحاد و ترقی با نوشتن نامه های متعدد و همچنین با تلاش برای متقاعد کردن سفیر ایالات متحده در اسلامبول،آقای هنری مورگنتاو، کوشیدند این مبالغ را از شرکتهای بیمه مطالبه کنند. استدلال آنها این بود که "صاحبان این بیمه نامه ها مرده اند و وارثانی هم از آنها نمانده که ادعای حق بیمه کنند، بنابراین،این مبالغ باید به خزانه دولت عثمانی منتقل شود.
این دزدی غیرقابل تصور ظاهرا یکی از دلایل عمده انکار واقعه نسل کشی در ٩٩ سال پیش است. درواقع، فساد حاکم بر ترکیه امروز ریشه درهمین دزدی نسل کشانه دارد.
انکار جنایت فقط با این گفته تمام نمی شود که "مااینکار را نکردیم"، بلکه با این استدلال است که "اینکار را کردیم برای اینکه حقشان بود".      

انکارکنندگان، که در میانشان آکادمیسینها و "روشنفکران سرشناسی" هم دیده می شوند، بیشرمانه خوانش رسمی دولت را که همانا توجیه نسل کشی و جنبه قانونی دادن به آنست، دررسانه ها تبلیغ می کنند. آنها به این واقعیت دلگرم هستند که اکثریت مردم ترکیه به راحتی دروغهایشان را می پذیرند. بالنتیجه، انکار به معنای توهین به قربانیان، به خاطره و به بازماندگان آنها، مقصر قلمداد کردن و به دشمنی برانگیختن آنان و به معنای ادامه نسل کشی، یعنی بزرگترین جنایت علیه بشریت، است. بدتراز آن، ایجاد و پرورش جامعه ای است که نقش یک تماشاگر ساکت و بی عمل را ایفا نماید.
      
ما، مدافعان حقوق بشر در ترکیه مصرانه می خواهیم که نسل کشی به یک موضوع صرف برای مذاکرات سیاسی و دیپلماتیک و ابزاری در روابط بین المللی تقلیل داده نشود. هرگز نباید فراموش کنیم که نسل کشی قبل از هرچیز تجاور به حقوق بشر در سطح وسیع توسط دولت، و جنایتی علیه تمام بشریت است.
دولت ترکیه باید به تقاضاها و مطالبات بازماندگان ارمنیانی که از موطن خود ریشه کن شده و در سراسر دنیا پخش شده اند، گوش فرا دهد و آنها را برآورده سازد. فقط بدینطریق است که دردها و رنجهای مداوم بازماندگان این جنایت می تواند التیام پذیرد و حق وعدالت تحقق یابد.
به همین جهت، انجمن حقوق بشر ترکیه، در نودو نهمین سالگرد فاجعه تاریخی قتل عام ارمنیان از طریق تمام شعب خود در کشور صدای خود را با تقاضاها و مطالبات برحق قربانیان نسل کشی همراه کرده و می گوید:

دیگر کافی است! به خاطر عدالت و حق به انکار نسل کشی ارمنیان پایان دهید!

انجمن حقوق بشر ترکیه
٢٣ آوریل ٢٠١٤

منبع: نشریه آرمینین ویکلی :
www.armenianweekly.com