اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۱ ارديبهشت ۱٣۹٣ -  ۱ می ۲۰۱۴

 روز اول ماه مه در همان زمانی که حسن روحانی در سالن دوازده هزار نفری مجموعه ی ورزشی آزادی در وصف کارگران سخنرانی می کرد و با صدایی پرطنین مدعی می شد «تشکل یابی کارگران آزاد و بدون مشکل باشد»، ماموران حکومت چند کیلومتر آن طرف تر مشغول بازداشت تعدادی از فعالین کارگری بودند که برای تشکل آزاد کارگران فعالیت می کنند. ابراهیم مددی چهره ی شریف و معتمد جنبش کارگری ایران همراه با گروهی از همکارانش در سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، را همزمان با سخنرانی رئیس حکومت اسلامی در روز جهانی کارگر بازداشت کردند و به زندان اوین بردند. اندکی آن طرف تر اجتماع کارگرانی که در برابر وزارت کار گرد آمده بودند تا مشکلات خود و از جمله درخواست «تشکل آزاد کارگران» را به گوش برسانند، توسط نیروهای امنیتی سرکوب و عده ای از آن ها بازداشت شدند. چند ساعت پیش از آن ماموران امنیتی با یورش شبانه به خانه ی تعدادی از فعالین کارگری که برای «تشکل یابی آزاد کارگران» مبارزه می کنند، دو تن از آن ها را به دام انداخته و بازداشت کردند. پیش از آن در شهرستان سقز، تعداد دیگری از همین کارگران بازداشت شده بودند...

امسال وزارت کار به کارگران اجازه ی برگزاری مراسم و راهپیمایی نداد. از ماه ها پیش کارگران رسما از وزارت کار درخواست مجوز برای راه پیمایی کرده بودند. مسئولان حکومتی این درخواست را آگاهانه تا چند روز اخیر بی پاسخ گذاشتند و حتی با بیان این که “برگزاری مراسم روز جهانی کارگر از سوی کارگران مشکلی ندارد”. تلاش کردند تا آنجا که ممکن است در دادن پاسخ تعلل کنند و فعالان کارگری را در تنگنای زمانی برای برگزاری مراسم اول ماه مه قرار دهند. سرانجام پاسخ دولت روحانی به کارگران برای برگزاری راهپیمائی در روز کارگر، «نه» بود. بهانه ی مخالفت وزارت کار همزمانی سخنرانی رئیس جمهور در سالن دوازده هزار نفری ورزشگاه آزادی و راه پیمایی کارگران مستقل بود. با امتناع دولت از پذیرش تقاضاهای مکرر کارگران برای برگزاری راهپیمایی، ادامه سناریوی سرکوب فعالان کارگری را ماموران امنیتی پیش بردند. وزارت کار بهانه ی مناسب به دست ماموران امنیتی داد تا به نام دفاع از مراسم رئیس جمهور و با یورش به کارگرانی که در تدارک برگزاری مراسم مستقل اول ماه مه بودند و یا گرد آمده بودند تا خواسته های خود را به گوش مسئولان برسانند، آن ها را دستگیر کنند و به زندان اندازند.

این حکومت، حکومت دروغ و سرکوب است. روحانی رئیس جمهور همین حکومت است و به اقتضای شرایط چهره دروغ آن. ماموران امنیتی و دستگاه قضایی و وزارت اطلاعات و دیگر عوامل مستقیم دستگاه ولایت، چهره ی دیگر حکومت را می سازند. چهره ی سرکوب را.

این مجموعه که حکومت ایران نامیده می شود، در روز جهانی اول ماه مه به کارگران دروغ می گوید، به آن ها در حرف وعده می دهد و در عمل سرکوبشان می کند. این حکومت در جریان پنجشنبه ی سیاه اوین، نیز به مردم دروغ گفت، از آن ها که سرکوب کردند، تا آن ها که وعده دادند، هیچ کدام در صدد گفتن واقعیت در نیآمدند. حکومت دروغ در سیاست، اقتصاد، اجتماع، فرهنگ و همه جا امتداد یافته است. عده ای سرکوب می کنند، عده ای توجیه می کنند و وعده ی «بررسی» می دهند. این، یک حکومت است در دو چهره.

رفتار حکومت از سرکوب زندانیان در پنجشنبه سیاه تا بازداشت کارگران در روز پنجشنبه اول ماه مه نشان می دهد در پس هیاهوی رسانه ای وعده ها، این حکومت سرکوب است که فرمان می راند و رئیس جمهور اگر مجری چهره فریبکار حکومت نباشد، هیچ کاره ای بیشتر نیست.

دستی که چهره سرکوبگر برسر زندانیان و کارگران بلند می کند عریان و قابل لمس است. او نمی تواند قهری را که علیه مخالفان اعمال می کند، پنهان سازد و کتمان کند. آنان که امروز به کارگران یورش بردند، همان ها هستند که زندانیان بند ٣۵۰ را سرکوب کردند. دولت با وعده گزارش مستقل، از این چهره حکومت فاصله گرفت اما خیلی زود معلوم شد که سخن وزیر اطلاعات دولت، چیزی بیشتر از گفتار درمانی زخم خوردگان از حکومت سرکوب نیست.

بازداشت کارگران باید با قوت محکوم شود. به هر شکل ممکن باید علیه سرکوب و بازداشت کارگران اعتراض کرد. کمپین به راه انداخت، اعتراض کرد، به نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر مراجعه کرد و اجازه نداد حکومت جمهوری اسلامی سرکوب کارگران را در شرایط بی تفاوتی جاری نسبت به مسائل کارگران، ادامه دهد.