• در بین ما وقتی غیبتی طولانی مشاهده می شود, کاشف بعمل می آید که در پارک یا گوشه ی خیابانی خلوت, دوستی از ما مرده یافت شده است. بی خان مان ها با شنیدن خبر فوت, خاج به خود می کشند و در چهره یکدیگر برای هم روزی مشابه را تصویر می کنند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱ خرداد ۱٣۹٣ -  ۲۲ می ۲۰۱۴

شانس با آنهائی است که با قصد ورود به دنیائی بهتر, در دریاها طعمه امواج می شوند.کسانی که, زنده به ساحل اروپا در ایتالیا می رسند, در مدت زمانی دیگر, مرگی آرام را در آغوش می گیرند, مرگی آرام که, صدای آن را هیچ کس نمی خواهد بشنود.
آری ,ایتالیا تنهاست! در همیاری و کمک, اروپا و دیگر متحدان, رهایش کرده اند. اما به تنهائی قادر است, برای همه‍ی پناهندگان, مرگی بیصدا را فراهم کند. ادعای این که هیچ دستی یاری به معضل پناهندگان پس از ورود به خاک ایتالیا نمی دهد, از رفتار متناقض دولتمردان و قوانین نانوشته حمایت از پناهندگان می باشد.
اینجا, در ایتالیا, تفاوت نمی کند با چه ارگانی مواجه هستید.همه به نوعی تو را چون طعمه ای که, از دریاها توانستی گذر کنی, می نگرند.
آنانی که می خواهند مرزبندی بین چپ و دمکرات را درک کنند, به ایتالیا بیایند و مدت کوتاهی در کمپ ها بیتوته کنند.
دمکرات ها, در دولت, مجلس, ارگانهای زیرمجموعه دولت, در شهرداری ها, در اداره مهاجرت و تمامی لایه های اجتماعی که, گذری از رنج پناهنده و مهاجر در آن, مشاهده می شود, حضور دارند. دست های مرئی و نامرئی این انسان های منزه را می بینی که از ابتدای بامداد تا پاسی ازشب در میان پرونده این تیره روزان, مشغول کاوش هستند, و به لایروبی اهداف سرمایه مالی, شیوه مردن به آرامی را برای پناهنده ها تدارک می بینند.
پروژه حیات پناهندگان, که از (ufficio immigrazion) خیابان " اسی سی شماره ٣۹ " شهر رم, کلید زده می شود, کاملا هماهنگ با خریدارن (کئوپراتیوها) است!, واگذاری, با سقف قراردادی معین, در زمانی که, هنوز این تیره روزان در دریاها, سرگردان هستند, با کئوپراتیوها, منعقد می شود.
سیستم برده داری و فروش بردگان در ایتالیا ملغی نشده است. آنان پناهندگان و مهاجران کار را, طبق برنامه مشخص ۲ ساله و ٣ ساله به این صاحبان جدید پیش فروش می کنند. در این پذیرش هیچ اختیاری از خود نسبت به تعیین مکان, عذا, بهداشت,و....ندارید. هر آنچه را از بدو ورود و اسکان در محل های مورد نظر برای شما در نظر گرفته اند را باید بپذیرید و پا ی آن, امضاءمی گیرند.
در جلساتی که مدیران (ufficio immigrazion) با مسئولین کمپ ها برگذار می کنند, مسیر زندگی این جمع های غیرمتعارف را در طول قرارداد به آنان متذکر می شوند. در درون کمپ ها, با گسیل ماموران سرویس های امنیتی و جستجو در پرونده ها که, آشکار و علنی انجام می پذیرد (از تبعات دمکراسی در ایتالیا) هشدارهای امنیتی و کنترل پناهنده ها را تاکید می کنند. (این مسائل در حالی صورت می گیرد که پس از دریافت مدرک اقامت که از صافی پلیس و کمیسیون بررسی مسئله پناهندگی عبور کرده است) شما بعد از مدت زمان کوتاهی, قوانین زندان را با تمام وجودتان حس می کنید. از این لحظه شما تبدیل شده اید به کپی اسناد در فایل ها و شماره ای که هر شامگاه زمان تحویل غذا باید بر زبان بیاورید و لیستی را امضاء کنید که معرف حضور شما در کمپ است. اگر این امضاء ٣ شب انجام نگیرد ,شما درکمپ نمی توانید بسر ببرید. در طول مدت اقامت هم با اطلاع از قبل می توانید از ۷ روز تا ۱۵ روز بیرون از کمپ در حالت مرخصی! باشید.این وضع را در طول اقامت خود, در سرمای زمستان و گرمای تابستان, با محروم کردن از ملافه, استحمام با آب سرد, دریافت غذای بسته بندی سرد و نامطلوب, حذف میوه و سبزی از سبد غذائی و تغذیه، طوری سازماندهی می کنند که همیشه عده کثیری قبل از ساعت سرو غذا پشت درب سالن غذا خوری صف کشیده باشند. آن ها عمدتا آفریقایی هستند. مسئولان کمپ ها حرف هایی را بین خود تکرار می کنند که: آفریقائی ها گرسنه اند, ایرانی ها و افغانی ها ...تروریست اند و رومانی ها در کار قاچاق انسان و مواد مخدر می باشند. این شرایط با افت و خیزهائی در کمپ ها اعمال می شود. پس از طی زمانی که برای شما قائل شده اند, به شما شفاها ابلاغ می شود که دیگر نمی توانید در کمپ بسر ببرید. برای چنین واقعه ای، بدترین زمان ممکن, زمان سرد شدن هوا از ماه دسامبر می باشد. درصورت مقاومت به این دستور اخراج, تماس با پلیس و تکمیل پروژه ای که از مدتها قبل برای شما در نظر گرفته اند صورت می گیرد. همه این سناریو از اداره مهاجرت(ufficio   immigrazion)) انجام می پذیرد.برایشان تفاوت ندارد, شما بیمار باشید, مسن یا پناهنده سیاسی باشید!, آن مقدار ارزشی را که از بدو ورود برایتان در نظر گرفته اند در وجود شما پایان یافته است. استدلال شان این است که افراد جدیدی که از دریاها گذشته اند و در نوار مرزی بسر می برند مستحق کمک! هستند.
شماره تلفن "اتاق عملیات اجتماعی شهر رم" را همه ی ما داریم. این مرکز از ۵ سال قبل تشکیل شده است و ۲۴ ساعت شبانه روز در سال فعال می باشد. تلفنی رایگان, وقتی با این شماره ٨۰۰۴۴۰۰۲۲ تماس می گیرید. اپراتور در پاسخ می گوید:
هنوز هیچ پُستی (جای خالی) گزارش نشده است, بعدا تماس بگیرید. این مورد ممکن است به چند شب خیابان خوابیدن شما منجر شود. مراجعه مجدد به اداره ایمی گراتسیون, بی نتجه است چرا که آنها تصمیم گرفته اند شما را درصف بی خانمان ها جای دهند!. با رجوع به کمون (شهرداری) با توجه به اینکه در چه منطقه ای نام تان ثبت شده, یکی از مکانهائی است که می توانید مشکل پیش آمده را رفع کنید. اگر شهرداری آلترناتیوی نداشته باشد, رجوع به "کاریتاس "* را پیشنهاد می کند. کاریتاس هم با داشتن امکانات وسیع و مراجعه کنندگان بیشمار اگر تخت برای شب مانی داشته باشد می پذیرد و الا.... به خیل بیشمار بی خانمان هائی می پیوندید که در کریدورهای متروی شهر رم, خروجی های ایستگاه راه آهن شهر رم, در شکاف نمای بیرونی ساختمانهای مرتفع که جا برای در امان ماندن از سرما و... دید پلیس دارند وهمچنین, زیر پل های بی شماری که بر روی رودخانه "ته وره" احداث شده است شب را به روز خواهید رسانید تا مجددا در میان انواع ساختمانهای اداری، جایی برای زندگی برای خود جستجو کنید. در نهات با کمک و همیاری مددکاران اجتماعی در شهرداری ها و اپراتورهای کمپ هائی که در مدت زمانی مشخص با آنها دوست شده اید و ... که عمدتا چپ هستند، به کمپ های اضطراری که برای مدت ٣ ماه تا ۴ ماه برای غلبه بر سرما در کنار انسان هائی که در حلقه ضعیف حیات در شرایط مخاطره آمیزی زندگی می کنند، میپیوندید.
در زندگی در این لایه اجتماعی (پناهنده ها و مهاجران ) با ایتالیائی هائی آشنا می شوید که در کئوپراتیوها به کار ساعتی یا قراردادهای کوتاه مدت و... بکار گمارده شده اند. همچنین, خارجی هائی که عمدتا آفریقائی هستند. اگر جامعه طبقاتی ایتالیا را لایه بندی کنیم, چپ ها از سالهای ۱۹۹۰ که حزب کمونیست منحل اعلام شد و از ترکش آن چند حزب متفاوت بوجود آمد, به تحتانی ترین لایه اجتماعی سوق داده شده ا ند. از آن زمان هر روز تحت فشاری مضاعف کوچک و کوچکتر شده به اعماق جامعه انسانی هدایت گردیدند. سیمای چپ ایتالیا و تفاوت دیدگاههایشان با دمکرات ها را در این نقطه حیاتی می توان دید. سرمایه داری ایتالیا, در به زانو در آوردن بخشی از چپ های سابق, مسیر حیات اجتماعی را به آنان نشان داد و برای این مقصود, یک یک شان را به اعتراف علیه باورهای گذشته و نفی آنچه بابت آن طبقه کارگر, در ذره ذره بدست آوردنش در هر نقطه از ایتالیا مبارزه کرده بود، وادار کرد.

امروز کارگران و زحمتکشان ایتالیائی در هر اعتراض اجتماعی, هر حرکتی علیه ریاضت اقتصادی و حتی پیگیری حقوق صنفی خود که از کانال سندیکاهایشان در کریدورهای ساختمانهای اداری دولت بی نتیجه می ماند به خیابانها می ریزند, آن ها در ِاشغال خیابان ها و میادین, تنها هستند. دمکرات ها وقعی به این نوع اعتراض ها نمی نهند و معتفدند امروز ایتالیا به راهپیمائی نیاز ندارد!
بی خانمان ها در ایتالیا دیگر باربون ها, نیستند. ازهر ملیتی در میان شان یافت می شود. آسیائی ها, آفریقائی ها, اروپائی های تازه از بند دیکتاتوری سرخ!! رها شده و ایتالیائی هائی که از سال ۲۰۱۱ با اجرای طرح ریاضت اقتصادی نسخه ی اتحادیه اروپا و صندوق بین المللی پول که با تعطیلی کارخانه ها و شرکت های تولیدی کوچک همراه بوده, بیکار شده اند و قادر به پرداخت اجاره مسکن نیستند. هر چند "جنبش اشغال خانه " قوی است اما قادر به پوشش همه نیست.
کمپ های اختصاص داده شده برای بی خانمان ها با جمعیتی نامتعارف که از ابتدای سال جاری تدارک دیده شد, پاسخ گو نیست. همچنان در معابر عمومی و گذرگاهها, آنها رها گشته اند. روی این اصل شهرداری رم و حومه بسیج عمومی برای شناسائی و بررسی سیاست های اجتماعی «٣ روز» را برای این منظور تعیین کرد. ۱۰۰۰ داوطلب, با سقف سنی ۱۶ الی ۷۵ سال با ٣ روز آموزش، کار شناسائی و مصاحبه با بی خانمان ها را شروع کردند. با ۱۰۰۰ نفر مصاحبه شد. به داوطلب های این بسیج عمومی اکیدا توصیه شد به مناطق خطرناک مراجعه ننمایند. اغلب داوطلب ها در درون کمپ ها و با هدایت اپراتورها کارشان را انجام دادند.
بی خانمان ها, آسیب پذیرترین و بی پناه ترین قشر اجتماعی به تصرف فضاهائی اقدام کرده اند که دیگر سرمایه داری با ساز و برگ هایش ,در بخدمت گرفتن آن مکان ها و افزودن به ارزش اضافی ناتوانی اش را نشان داده است. تنها با گسیل کردن نیروهای حافظ منافع خود, پلیس, به بهانه ی آن که چهره‍ی زیبای شهر ها آلوده نشود، به جمع آوری بی خانمان ها همت گمارده است.هیچ چیز تغییر نکرده است. بناهای عظیم و تاریخی که بازگوکننده قدرت مهیب قرنهای پیشین سرداران و امپراتورها می باشد و هر تکه از سنگ و خاک آن از ناله و فغان برده ها سخن ها دارند هم چنان بر سر جای خود هستند. امروزهم قدرت حاکم در برابر توریست های مختلف همچنان چهره مهیب خود را با ماسک پوشانده است. در جوار این نمادهای قدرت, شما, برده های جدیدی را از هر ملیتی می بینید که به اسف ناک ترین وضع, زندگی حقیرانه ای را برای شان مهیا کرده اند. در میدان "ونیتزیا ", جنب کاخ موسولینی که اینک موزه شده است, خیابان آستالی شماره ۱۴ هر روز بعد از ظهر ساعت ۲ خیل بیشمار پناهندگان را می بینید که در صفی طولانی منتظر هستند تا درب سالن غذاخوری باز شود و غذائی را که پاپ جویده است به خورد این انسان ها بدهند. جنگ و کشتار و خشونت در کشور مبدا, چه آفریقا, چه آسیا, این برده های مدرن را به ایتالیا کشانده است. آن ها بابت دریافت یک وعده غذا باید زیر نگاه صدها توریست که برای بازدید آنچه از قرون پیش از حاصل دست نیاکانشان بر جا مانده است, هر ستمی را تحمل کنند. بدون شک, انچه آثار تاریخی می توانند باز گویند, سایه رنج و وحشتی است که امروز هم پایان نپذیرفته است. توریست ها عکس می گیرند هم از بناهای تاریخی هم از این انسانها که, در جوار شکوه و جبروت گذشته رُم باستان, سرگردانند.
بی خانمان ها, در خلاء بین واقعیت موجود و خیال خویش زندگی می کنند. هر نوع گرایشی در میان شان موج می زند. با اجرای طرح ریاضت اقتصادی, جامعه بشدت متحول شده و رشد رادیکالیسم را در فضای بیرون از دمکراسی موجود می توان حس کرد. راهپیمائی های ماه مارس خصوصا ۱۲ آوریل به خیابان ریختن بیش از ۱۰۰۰۰ خیابان خواب و مصاحبه هائی که انجام دادند, متولیان امر را هوشیار کرد. امسال یک ماه به طرح کنترل اجتماعی و نگهداری از بی خانمان ها همت گماشتند و در پالایش این گروه از جامعه انسانی کنده شده, مجددا مکان هائی را جهت سازمان یابی شان در نظر گرفته اند.
عناصر اصلی و برجسته تظاهرات ۱۲ آوریل تاکید بر حق مسکن, مشارکت و پشتیبانی قوی برای برابری, کرامت انسانی,عدالت اجتماعی, حمایت از پناه جویان و مهاجران غیرقانونی, میل به توسعه اجتماعی بود. اعتراضی بود به سیستم ساختاری و اقتصادی که در هماهنگی کامل با دستورات بین المللی در حال تولید یک سطح فقر است که, بازگشت به دوران بعد از پیروزی فاشیسم را یاد آوری می کند.
مشکل بی خانمان ها, با تخصیص یک تختخواب, ملافه و آب گرم. یک وعده غذا و ۱۵ ساعت توجه حل نمی شود. بسیاری بشدت بیمار و ناتوان هستند. عده کثیری با کمک عصا قادر به راه رفتن اند. شمار زیادی به لحاظ جسمی نباید در کمپ ها باشند. اغلب شان سقف سنی بالای ۶۰ سال دارند و مدتها برای کشور خود, کار و تلاش ورزیده اند. ۶۹ سال از دوران جنگ سپری شده است. در ایتالیا پس از ۶۹ سال زندگی در میان احزاب, مجلس و دولت های متفاوت چپ و دمکرات و.... امروز فرزندان رهائی از فاشیسم به روزی افتاده اند که باید در کمپ ها بسر ببرند. چهره خشن و طبقاتی ایتالیای امروز را می توان در سیمای بی خانمان ها مشاهده کرد. پناهنده ها و مهاجرین جای خود دارند. ایتالیا در سایه دمکراسی نیم بند و زندگی احزاب و فعالیت سندیکاها به این روز دچار گردیده است که زنان و مردان اش در کنار و هم تخت زنان و مردانی قرار بگیرند که حاصل دخالت های بشر دوستانه هستند. آمار مرگ و میر را بطور دقیق اعلام نمی کنند. اما در بین ما وقتی غیبتی طولانی مشاهده می شود, کاشف بعمل می آید که در پارک یا گوشه ی خیابانی خلوت, دوستی از ما مرده یافت شده است. بی خان مان ها با شنیدن خبر فوت, خاج به خود می کشند و در چهره یکدیگر برای هم روزی مشابه را تصویر می کنند.

کاوه بنائی ـ رم

* ترجمه متن ایتالیائی سند همراه....
آقای بنائی, پناهنده سیاسی است. ایشان ۴ بای پس عمل قلب انجام داده و ۵۰ درصد از کار افتادگی از بیمه دریافت کرده اند. ایشان نباید در خیابان رها شوند...
این نامه را مددکار اجتماعی به ۴ نهاد رسیدگی ارسال کرده است.