• چریک! چریک پیر! آزادی بهزاد نبوی همراه شد با درخشش او با لقب "چریک پیر" و از آن سو پرونده فداییان جهل! ناهمگونی میان تقبیح و صحه گذاری بر سوابق رزم مسلحانه برای چریک های فدایی خلق و عضو سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی از چه روست؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ٣ خرداد ۱٣۹٣ -  ۲۴ می ۲۰۱۴

چریک! چریک پیر!
آزادی بهزاد نبوی همراه شد با درخشش او با لقب "چریک پیر" و از آن سو پرونده فداییان جهل!
ناهمگونی میان تقبیح و صحه گذاری بر سوابق رزم مسلحانه برای چریک های فدایی خلق و عضو سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی از چه روست؟ گویی در دوره ریاست جمهوری حسن روحانی با شتابی فزون یافته، ارزش ها خصوصی سازی می شوند. ناهمگونی و تعارض در چنین سطحی، نشانه افت قدرت شناختی و اخلاقی صاحبان رسانه در این آب و خاک است. در تحقیقات روانشناسی اگر چه میان رشد اخلاقی و عمل اخلاقی همبستگی مستقیم دیده نمی شود اما رابطه مستقیمی میان رشد شناختی و رشد اخلاقی وجود دارد. بر این اساس نمی توان از واعظانی که ما را به عمل اخلاقی دعوت می کنند انتظار داشت که خود اخلاقی عمل کنند اما می توان انتظار داشت که در برخورد با ارزش ها در نظام استنباطی مان یک همگونی و انسجام وجود داشته باشد. آن سویه فکری که بر مصادره ارزش ها پای می فشرد از یک سو در طرد جنبش مارکسیستی ایران خصوصا "هواداران رزم مسلحانه" از هیچ روشی ابایی ندارد؛ از توجیه سازی عقلانی در طرد روش های مسلحانه گرفته تا فحاشی و منکوب کردن یاد و خاطره آنان و از سوی دیگر وام گیری از اعتبار گفتمانی این جنبش در راستای منافع خویش!

این اولین باری نیست که با ارزش هامان دوگانه برخورد می شود. در یادها هست مقاله ی "ما را چه به چه" که دست مایه ای شد برای قلع و قمع چپ دانشجویی و نیز دعوت "فرزندان چه" از سوی بخشی دیگر از حاکمیت "بسیج دانشجویی" تا از آن میانه، تله پاتی "چه" و چمران را بیرون بکشند؛ گرچه تیرشان به خطا رفت. فیلم "چه" نیز در راستای همان سویه فکری ساخته شد. ابراهیم حاتمی کیا عنوان می کند: "چمران مصادره شده بود" و حالا راهی نمی ماند جز مصادره کردن "چه" تا "شهید مصطفی چه"، به مدد روایت فیلم حاتمی کیا از اسارت آزاد گردد و البته حاشا که به دامان صاحب اصلی آن، نهضت آزادی ایران، بازگردانده شود؛ به زرادخانه جریان مذبذب اسلامی نیمه اپوزیسیون، برای "روز مبادا" افزوده می گردد!

درست همانگونه که وقتی نوبت به میرحسین موسوی می رسد و چون نمی شود با تکیه بر سانتیمانتالیسم به کار رفته در مورد سید محمد خاتمی، از عبای شکلاتی گرفته تا سید خندان برای او چهره سازی کرد، کار به مصادره به مطلوب ترانه "آفتاب کاران جنگل" نیز می کشد!

طنز تلخ تاریخ آنست که این مصادره، توسط فرزندان یکی از دژخیمان آفتاب کاران جنگل انجام می شود. اما بازخوانی این ترانه بر لبان چه کسانی جاری شده است؟! آنها که تمام امکانات جهان، برای تغییر در کشور را در دو چیز خلاصه می بینند: حمله ناتو یا شرکت جستن در بساط انتخاباتی جمهوری اسلامی. پیاده نظامی از جوانان مستاصل، اما جویای تغییر، تحت رهبری "اشغالگران سفارت امریکا" با شعار "مبارزه سیاسی و نفی خشونت" بر پلاکارد و سرود "تفنگ و گل و گندم" بر لب! چه تعارضی! سرود برگزیده، تم مبارزه مسلحانه دارد و از آن سو، مشی مطلوب مبارزاتی، تاکید بر تابو بودن هر گونه خشونتی است!

عدم نگرانی طراحان اصلاح طلب فضای انتخاباتی از مورد پرسش قرار گرفتن در خصوص این تعارضات، پشتوانه فرهنگی می طلبد. مسخ مخاطبان، با اطمینان از بی اطلاعی از پیشینه ها و بمباران اطلاعاتی آنان با داده های مرکب از دروغ و راست دست چین شده، در سایه بحران القا شده و نیز نظام شناختی مغشوش و اخلاقیات منحط است. رشد اخلاقی سیاستمداران و اصحاب رسانه در کشورمان پیش عرفی است. در لذت گرایی نسبی اخلاقی، افراد بر اساس نیازها و منافع خود قضاوت می کنند.

پرسشی که باقی می ماند این که توده های پشتیبان این بخش از نیروهای سیاسی با این اخلاقیات منفعت طلبانه رهبرانشان، قبله آمال و آرزوهاشان کجاست؟

رها مسعود - ٣/٣/۱٣۹٣