• بیست و ششم ماه مه ۲۰۱۴ شب همبستگی با کارگران ایران به ابتکار کلکتیو پنج سندیکای سراسری فرانسه، «ث اف د ت»، « ث ژ ت»، « اف اس او»، «سولیدر» و« او ان اس آ»، در پاریس برگزار شد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۷ خرداد ۱٣۹٣ -  ۲٨ می ۲۰۱۴

بیست و ششم ماه مه ۲۰۱۴ شب همبستگی با کارگران ایران که به ابتکار کلکتیو پنج سندیکای سراسری فرانسه، «ث اف د ت»، « ث ژ ت»، « اف اس او»، «سولیدر» و« او ان اس آ» ترتیب داده شده بود، در سالن «ژورس» در بورس کار در پاریس برگزار شد.
کلکتیو نامبرده از دو کارگر فعال سندیکائی در ایران، آقایان علی نجاتی و داوود رضوی برای شرکت و سخنرانی در این اجلاس دعوت کرده و امکانات ویزا و سفر و پذیرائی از آن ها را فراهم ساخته بود. با وجود عبور از بازرسی پلیس فرودگاه و کنترل پاسپورت، مامورین امنیتی به سراغ آقای داوود رضوی رفته و با این ادعا که وی ممنوع الخروج است، از سوارشدن او به هواپیما جلوگیری کرده و با ضبط گذرنامه از وی خواسته بودند که روز بعد به دادگاه انقلاب مراجعه کند. به این ترتیب متاسفانه آقای رضوی نتوانست در این شب همبستگی حضور پیدا کند ولی عکس بزرگی از وی روی صندلی خالی اش قرار داده شده بود.
برنامه ساعت هژده و سی دقیقه با خوش آمد گوئی به حضار توسط یکی از مسئولین سندیکائی برگزار کننده و معرفی خود و دیگر مسئولین سندیکائی فرانسه آغاز شد. وی با ابراز تاسف از عدم حضور آقای داوود رضوی، رفتار غیر قابل توجیه و سرکوبگرانه پلیس امنیتی ایران را محکوم کرد.

آقای داوود رضوی ساعتی پس از حادثه فرودگاه، پیامی به این شب همبستگی و خطاب به کلکتیو سندیکائی فرانسه تهیه و ارسال کرده بود. پیام آقای رضوی با یک دقیقه سکوت به یاد کارگران قربانی در معدن سوما در ترکیه آغاز شده بود و حضار نیز به پا خاسته و یک دقیقه سکوت کردند. پس از آن، پیام پر شور و جسورانه آقای رضوی به زبان فرانسه قرائت شد و با کف زدن و تحسین گرم حضار روبه رو شد.

سپس، پیام دکتر فریبرز رئیس دانا، اقتصاد دان، استاد دانشگاه و حامی جنبش کارگری، که وی نیز بخاطر ممنوع الخروج بودن امکان شرکت در این جمع را نیافته بود خوانده شد.

بخش اصلی برنامه، سخنرانی آقای علی نجاتی بود که وی طی آن ضمن معرفی خود، تاریخچه سندیکای نیشکر هفت تپه، مبارزات کارگران برای بازگشائی آن، شکل گیری سندیکای این صنعت و انتخاب هیئت بازگشائی و هیئت رئیسه، مطالبات کارگران، اعتصاب موفق و نیز اخراج ها، دستگیری ها، زندان ها و سرکوب های فعالان کارگری را به دنبال موفقیت در تاسیس سندیکای مستقل و پیروزی در اعتصاب پنجاه و دو روزه شرح داد و از فشارهای سختی نیز که خود وی و خانواده اش بخاطر دفاع از حق تشکل مستقل کارگری و پافشاری بر مطالبات کارگران نیشکر هفت تپه متحمل شده است سخن گفت. وی همچنین به اوضاع عمومی کارگران ایران و دغدغه های حادشان در رابطه با دستمزد، بیکاری، عدم امنیت شغلی، قراردادهای سفید امضا و موقت و دیگر مسائل عمومی کارگران پرداخت و در پایان به اهمیت حمایت ها و پشتیبانی های همه جانبه فعالان کارگری داخل و خارج کشور و سندیکا ها و نیروهای کارگری کشورهای دیگر و همبستگی واقعی و عملی - که کلکتیو سندیکائی فرانسه الگوی درخشان آن است -تاکید کرد.

پس از نمایش دو فیلم کوتاه، اولی از کارهای هنرمندانه آقای رضا دقتی، عکاس معروف و جهانی، و دومی ساخته‍ی «کانون مدافعان حقوق کارگر»، بخش گفتگو آغاز شد که طی آن آقای علی نجاتی به پرسش های متعدد حضار پاسخ گفت.

این شب همبستگی با استقبال فراوان و حضور ترکیب بسیار متنوعی از ایرانیان و همچنین فرانسویان علاقه مند برگزار شد و شماری از حضار نیز از کشورهای مختلف اروپا به این منظور به پاریس سفر کرده بودند.
در پایان، از حضار با غذا و آشامیدنی پذیرائی بعمل آمد و برنامه در ساعت بیست و یک و سی دقیقه پایان یافت.

همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران - فرانسه 


پیام داود رضوی به کنفرانس همبستگی با کارگران ایران درپاریس
اتحاد و همبستگی کارگران، فاصله و مرز نمی شناسد

چند لحظه سکوت می کنم، برای کارگرانی که در اعماق معدن سوما در ترکیه برای معاش خود، از جان خود مایه گذاشتند و زندگیشان را در راه تأمین نان خانواده ی خویش فدا کردند. با درود بیکران از اینکه من را به عنوان کارگر و فعال سندیکایی از ایران به نشست و گرد همایی خودتان دعوت کردید، سپاسگزارم. متأسفانه مسئولان و مدیران کشور ایران، حتا سفر یک کارگر را در چارچوب مسایل امنیتی می نگرند، در حالی که شما آزادنه می توانید اعتراض کنید و یا مراسم اول ماه می را برگزار کنید، در کشور ما ایران، من خود شاهد بودم که حتا تحمل پخش شرینی را نیز از سوی کارگران پذیرا نبودند و چنان برخوردی در روز اول ماه می با ما و همکارانمان کردند که حتا صدای کسی که قرار بود به زندان انداختن کارگران را دستور بدهد، درآمد! اینجا ما حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری و سندیکایی را نداریم و در ده سال گذشته که من خود در کنار دیگر همکارانم در این راه تلاش می کنیم، هرگز از فشارهای امنیتی حاکمیت و دولت درامان نبوده ایم و همانطور که مطلع شده اید، با اینکه من ممنوع الخروج نبودم، ترفند های امنیتی، به کار افتاد و پیش از سوار شدن به هواپیما، به راحتی از سفر من به فرانسه، جلوگیری کردند و مرا از اینکه در این گرد همایی در کنار شما باشم محروم ساختند؛ افزون براینکه، با توقیف پاسپورتم به مراکز امنیتی و قضایی کشور نیز معرفی شدم. هر چند در ده سال گذشته نه تنها من، بلکه فعالان سندیکایی و کارگری، بارها و بارها به زندان افتاده اند و حبس های طولانی مدت برایشان صادر شده و همانطور که آگاه هستید در حال حاضر رضا شهابی از اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد، حدود ۵ سال است که به خاطر فعالیت های سندیکایی و کارگری، در شرایط بسیار وخیم جسمانی، همچنان در زندان است. شاهرخ زمانی، محمد جراحی، جعفر عظیم زاده و بهنام ابراهیم زاده و دیگر کارگرانی که فقط به دلیل ایجاد تشکل های مستقل کارگری که حق بدیهی آنان است، در زندان بسر می برند و حتا کارگرانی که به خاطر دفاع از حقوق ابتدایی خویش از کار بیکار شده اند، تا صدای دیگر کارگران به گوش نرسد. دوستان عزیز در ده سال گذشته اما، آنچه ما شاهد بودیم نه تنها این فشارها نتوانسته تلاش های فعالان کارگری را متوقف کند، بلکه کارگران بیشتری به میدان آمده اند و امروز کارگران در کشور ایران به این آگاهی دست یافته اند که راه نجات آنها فقط اتحاد و همبستگی، مقابل صاحبان قدرت و سرمایه است و به یقین روزی خواهد رسید که در این کشور، اتحادیه ها و سندیکاهای منسجم و مستقل شکل بگیرند. در نتیجه، نیرو و انگیزه ی کافی در این زمینه وجود دارد؛ اگرچه فشارها و جو امنیتی و عدم امنیت شغلی روند این حرکت را کند کرده، هر چند که جایگزین کردن تشکل های دست سازی چون خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار و جدیدا انجمن صنفی های مختلف به جای سندیکاها و تشکل های مستقل کارگری، موجب متفرق شدن و دلسرد کردن کارگران برای ایجاد تشکل های خود در جامعه شده، اما هرگز خللی در اراده ی فعالان و کوشندگان برای حقوق و منافع کارگران به وجود نیاورده است و با به کارگیری تمام ابزار فشارها، کارگران همچنان محکم و مصمم ایستاده اند و دست از تلاش برنداشته اند و تا رسیدن به خواست ها و مطالبات واقعی کارگری، این راه را ادامه خواهند داد.


سلام و درود به شما کارگرانی که فاصله ها و مرزها نتوانسته از اتحاد و همبستگی شما بکاهد، دوستان عزیز من خوشحال هستم که در دورانی زندگی می کنم که اتحاد و همبستگی بین کارگران، حد و مرزی نمی شناسد و کارگران هر کجای جهان، مورد ستم و بی عدالتی صاحبان سود و سرمایه قرار بگیرند، دیگر کارگران دنیا با یکپارچگی و اتحاد، صدای آنها را به گوش جهانیان می رسانند و حتا بارها شاهد بوده و هستیم که از دورترین نقاط جهان برای به رسمیت شناختن حق آزادی داشتن تشکیلات کارگری و آزادی کارگران زندانی، با نامه نگاری ها و برگزاری اکسیون های مختلف، به مسئولان کشور ما هشدار داده اند و تأثیرهای آن نیز بر کسی پوشیده نیست. امروز، شما از ما خوشبخت تر هستید، چرا که دارای فدراسیون های متحد کارگری هستید، اتحاد و انسجام شما باعث دلگرمی و امیدوری کارگران دیگر کشورهای جهان است. خبر اعتصاب ها و تظاهرات و اتحاد و همبستگی کارگران اروپا که در قالب سندیکاها و اتحادیه ها، اقدام به اعتراض های گسترده می کنند، از رادیو تلویزیون های دولتی ایران به طور مرتب، پخش می شود، اما متأسفانه در کشور خود ما حق هیچگونه ایجاد تشکل های مستقل سندیکایی و کارگری وجود ندارد و حق اعتصاب را به رسمیت نمی شناسند. دولت با حمایت از تشکل های ضد کارگری، همچون خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار که هیچ جایگاهی در میان کارگران ندارند، جامعه ی کارگری را به فقر و فلاکت رسانده، جا دارد که از شما کارگران تقاضا کنم که با امکانات و حق اعتراضی که در کشورتان دارا هستید صدای دادخواهی کارگران ایران را به گوش سازمان جهانی کار برسانید تا از پذیرفتن نمایندگان پوشالی کارگری که خودشان را نمایندگان ما می دانند، سرباززنند و با مشخص شدن هویت تقلبی آنها، از نمایندگان واقعی کارگران در ایران دعوت به عمل آورند که همه ساله در ژنو برگزار می شود، به این امید که صدای واقعی کارگران را در ایران بهتر بشنوند، در واقع می توانم بگویم خانه کارگر و زیر مجموعه های آن همچون شوراهای اسلامی کار، بیشتر از عوامل امنیتی در سرکوب کارگران در ایران نقش داشته اند و در خاموش و ساکت کردن کارگران از نهادهای نظامی، امنیتی حتا سبقت گرفته اند، در پایان یک بار دیگر از تلاش و همکاری و همیاری شما برای دعوت از من سپاسگزاری می کنم و قدر شناسی خودم را نسبت به اهمیت و ارزش این دعوت ابراز می دارم، هر چند که امروز به علت فشارهای زیادی که برای فعالان کارگری در اینجا وجود دارد نتوانستم در کنار شما باشم، اما اکنون که در حال نوشتن این متن برای شما هستم از صمیم قلب احساس می کنم که با شما و در کنار شما هستم. برای همه ی شما عزیزان و تلاشگران کارگری بی مرز، پیروزی و پایداری آرزومندم.

داوود رضوی، فعال سندیکایی
۴ خرداد ۱٣۹٣ برابر با ۲۶ ماه می ۲۰۱۴