• امروز پطر پوروشنکو می بایست به وعده های انتخاباتی خود عمل کند. کشور را به دونیمه میهن پرست و جدایی طلب تقسیم نکند, دگراندیشان و فعالان سیاسی را مورد پیگرد قرار ندهد, روابط را با روسیه به عنوان یک شریک استراتژیک ترمیم کند و جنگجویان را از خیابانهای کشور جمع کند. اینجاست که باید دید آیا پوروشنکو عاقبت یونوکوویچ را تکرار خواهد کرد یا خیر؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۲ خرداد ۱٣۹٣ -  ۱۲ ژوئن ۲۰۱۴

نتایج نهایی انتخابات ۲۵ می به بار نشستن ترکیبی چندوجهی از برنامه های آلیگارشی اکراین برای محکم کردن موقعیت خود در کشور با سواری گرفتن از موج شور مردمی بود. پاییز گذشته، مردم آلیگارشی را به چالش کشیدند. جنبش میدان با هدف مبارزه با فساد گسترده, طبقه حاکم و بیدادگری در حق مردم عادی جامعه جان گرفت. چندی پس از آن مردم دوباره به آلیگارشی رای دادند, به امید آنکه این بار آلیگارشی به اصطلاح مهربان که حاضر باشد اندکی از بسیار (سرمایه) را با مردم تقسیم کند بر سر کار بیاید. در این میان به فعالان جنبش میدان و تندروهای طرفدار انقلابهای ناسیونالیستی فقط میتوان به تلخی تبریک گفت چراکه با دستان خود کشور را تقدیم آلیگارشی به سرکردگی پوروشنکوی میلیاردر کرده و عملا راه را بر هرگونه اصلاحات اجتماعی بسته اند. مسلما مسایلی از قبیل ملی کردن بخشی از اقتصاد کشور, بالا بردن تعرفه بهره برداری از منابع طبیعی, متوقف کردن اصلاحات ضد انسانی در بخش بهداشت و درمان, از میان برداشتن اصلاحات ناعادلانه سیستم بازنشستگی و ایستادگی در برابر مطالبات صندوق جهانی پول دیگر عملا به فراموشی سپرده خواهند شد.

مبارزات انتخاباتی و همینطور خود انتخابات برای اولین بار در اکراین در شرایط جنگی انجام شدند و کاندیداها و مبلغین آنها با برخوردهای فیزیکی روبرو بوده اند. در حقیقت بخشی از کاندیداها که میتوان آنها را اپوزیسیون نیروی حاکم به شمار آورد از امکان تبلیغ و اطلاع رسانی محروم بوده اند. این انتخابات را نمی توان دموکراتیک و یا مطابق استانداردهای اروپایی و جهانی دانست و بدیهی است که در این شرایط بسیاری از رای دهندگان انتخابات را تحریم و یا نسبت به آن بی تفاوتی کرده اند. البته نیروهای حاکم با زیرکی گزینه "مخالف همه کاندیداها" را حذف کرده اند که در نتیجه بصورت تئوریک رییس جمهور یک کشور را می توان با آرای صرفا یک حوزه رای گیری انتخاب کرد. در نتیجه انتخابات به بیهودگی کشیده شده و حزب کمونیست تصمیم گرفت از شرکت در چنین بازی غیرمشروعی امتناع کند.

الیگارشی که با چالش جنبش میدان روبرو شده بود در نهایت ورق را به نفع خود برگردانده و کشور را دربست به مالکیت خود در می اورد. آیا در چنین شرایطی کسی می تواند تصور کند که قانون ضد انحصار مثلا در مورد کولومویسکی به اجرا در آید؟؟؟

مسایل از جیب مردم حل خواهد شد، بدون به خطر افتادن الیگارشها. پولی در خزانه کشور نیست و البته کشور به دامان قرضهای صندوق جهانی پول افتاده و در پی آن مطالبات این سازمان یعنی بالا رفتن تعرفه ها و از بین رفتن سوبسیدهاست که باری مضاعف بر گرده مردم متوسط و کم درآمد جامعه خواهد بود. بخشی از تامین اجتماعی برای اینکه زیر تیغ صندوق جهانی پول نرود از جمله آموزش, درمان, فرهنگ و ورزش توسط خود دولت تعطیل خواهد شد. یارانه های بخشهای تولیدی صنعتی و کشاورزی قطع خواهد شد. در این گیر و دار ته مانده دارایی های دولتی به آلیگارشها و سرمایه داران بین المللی فروخته خواهد شد و امید مردم اکراین به بهبود وضعیت رفاهی شان به بار نخواهد نشست.

مردم به تندروی سیاسی رای داده اند و بازنده کسانی بودند که برای اتحاد کشور و صلح و آرامش به میدان آمده بودند. تقریبا سه چهارم آرا نصیب ملی گرایان تندرو و یا کسانی شده است که استقلال کشور را به خطر می اندازند. ما شاهد آن بودیم که مرکز و غرب کشور به نمایندگان شرق کشور رای نداده اند و این به آن معناست که کسی خواهان گفتگو با شرق کشور نیست. در غیاب گفتگو تقابل و ستیزه جویی تقویت می شود.

نتیجه انتخابات بیانگر این امر است که کشور چند پاره شده و درگیریهای درونی افزایش پیدا خواهد کرد.

"حزب جنگ" در ادامه با تکیه برشعار میهن پرستی و دشمن سازی روسیه در خارج و محدود کردن و یا از بین بردن نیروهای چپ در داخل کشور، پارلمان را در دستان خود گرفته و به تصویب قوانین ضد مردمی ادامه خواهد داد که صرفا در خدمت اربابان داخلی و خارجی آنها خواهند بود.

اکراینیها انتخابات را در دور اول به پایان رساندند به امید اینکه کشور آرامش خود را بازیابد و زندگی جدیدی را شروع کند اما اولین سخنان کاندیدای پیروز انتخابات در باره انتخابات زودرس پارلمان بدون آنکه صحبتی از اصلاح قانون اساسی و یا قانون انتخابات کشور در میان باشد این امید را به یاس تبدیل می کند. سیستم قدیمی انتخابات با ایرادات اساسی خود می تواند یک یونوکوویچ جدید را در آینده به قدرت برساند. البته تقابل میان طرفداران اروپا و نمایندگان طرفدار دولت در پارلمان ادامه خواهد داشت که صرفا جهت تصرف قدرت خواهد بود و می تواند ائتلاف نیروهای پشتیبان پوروشنکو را از بین ببرد.

امروز برای کشور حیاتی است که رئیس جمهور نماینده تمامی کشور باشد و نه فقط بخشی از آن. لازم است که عملیات نیروهای مسلح در شرق کشور متوقف شده گفتگویی حقیقی با حضور نمایندگان شرق کشور صورت پذیرد. قانون اساسی اصلاح شود و بالاخره تکلیف اختیارات رئیس جمهوری و پارلمان و نظام اداره کشور مشخص گردد.

امروز پطر پوروشنکو می بایست به وعده های انتخاباتی خود عمل کند. کشور را به دونیمه میهن پرست و جدایی طلب تقسیم نکند, دگراندیشان و فعالان سیاسی را مورد پیگرد قرار ندهد, روابط را با روسیه به عنوان یک شریک استراتژیک ترمیم کند و جنگجویان را از خیابانهای کشور جمع کند. اینجاست که باید دید آیا پوروشنکو عاقبت یونوکوویچ را تکرار خواهد کرد یا خیر؟