اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ٣۰ خرداد ۱٣۹٣ -  ۲۰ ژوئن ۲۰۱۴

اخبار روز- کرد سنندجی: تیم ملی ایران که در اولین دیدار خود برابر نیجریه در جام جهانی بیستم به تساوی بدون گل رسید. ایران، در حالی برابر آرژانتین به میدان می‌رود که تکرار نتیجه نخست دور از انتظار به نظر می‌رسد.

مرور در کارنامه تاریخی دو تیم نشان می دهد که ایران و آرژانتین, تاکنون یک بار برابر هم به میدان رفته‌اند که این دیدار در سال ۱۹۷۷ و در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو, اسپانیا ,در جشنواره باشگاه رئال مادرید برگزار شد. دیداری که در نهایت با تساوی یک بر یک به پایان رسید. تک گل ایران را محمد صادقی به ثمر رساند. در همان سال آرژانتین قهرمان جام جهانی شد.

ایران, آن تیم سال ۱۹۷٨ نیست و در مقایسه فنی و سازمانی و ساختاری ضعیفتر و فاقد سازمان حرفه ای است و از منظر سیاسی و فرهنگ حاکم بر آن نیز متفاوت و دگرگون شده است. آرژانتین نیز نسبت به تیم ۷٨ بسیار نیرومندتر است و لیونل مسی را در اختیار دارد که مربیان بزرگ جهان و مفسران زبده دنیا در وصف وی می گویند وی انسان زمینی نیست بلکه از فضا آمده است!

کارلوس کیروش, بنام یک مربی حرفه ای که لازمه حرفه ای بودنش رعایت اصول و قواعد آن است، بخوبی پاشنه درب بازی فردا را بسوی فوتبال برای لذت بردن چرخانده است. در افکار حرفه ای وی و متاثر از جامعه چند صدائی که در آن زندگی کرده و بزرگ شده این یک واقعیت است که آلبی سلسته یعنی آرژانتین اسب خود را برای قهرمانی زین کرده و امسال یکی از مدعیان جدی قهرمانی در جام جهانی محسوب می‌شود. حضور مهاجمانی چون لیونل مسی، سرخیو آگرو و گونسالو هیگواین, می‌تواند هر خط دفاعی را وحشت‌زده کند.

کیروش, مثل ما ایرانیان فکر نمی کند. در قلمرو فوتبال افکار و داشته ها و داده های وی بر مبنای علم و هنر به درون و بیرون فوتبال منتقل می شود. در افکار اکثریت ما ایرانیان احساسات و هیجان و نداشتن استقلال فکری و تابع رویدادها و حوادث شدن وجود دارد که خصیصه ی زندگی در جامعه بسته است و در تضاد و تناقض با افکار کیروش قرار می گیرد. حتی آنانی که مقیم جوامع دموکراتیک هستند هنوز با همان افکار تک صدائی به رویدادها می پردازند.

خبرنگاری از کیروش سئوال می کند: سرمربی نیجریه بعد از بازی اعتراف کرد که در تله شما افتاده است. آیا برای سابیا (لقب آرژانتین) هم دامی در نظر گرفته‌اید؟ کی‌روش در پاسخ به این خبرنگار می گوید: ”ما تلاش‌مان را می‌کنیم که آن‌ها را به دام بیندازیم. اما به دام انداختن آن پسر کوچک که اسمش مسی است، واقعا کار دشواری است. اگر او را هم بتوانیم مهار کنیم، به دام انداختن دی‌ماریا و هیگواین هم سخت است. بارها این مسئله را تکرار کرده‌ام. فکر می‌کنم حتی اگر بخواهیم تصور کنیم که آرژانتین ایران را به بوینس آیرس دعوت کند تا یک بازی فوتبال با ما انجام دهد، بسیار دور از انتظار و غیر واقعی است. در حال حاضر این خوشبختی به در خانه ما آمده و این فرصت شیرین و طلایی را داریم. نمی‌خواهم این کیک شیرین را از دست بدهیم. بازی با آرژانتین فرصتی است که در طول زندگی بازیکنان من فقط یک بار به آن‌ها می‌رسد و اصلا نمی‌توانم بپذیرم که یک نفر بیاید هرچه بخواهیم به ما بدهد و ما این فرصت را از دست بدهیم. وی ادامه می دهد: اصلا این کار را نمی‌کنیم. برخی از همین بازیکنان من در سال‌های آینده با نوه و نتیجه‌شان می‌نشینند و می‌گویند که من مقابل مسی بازی کردم. اجازه بدهید با هم از این فرصت لذت ببریم.”

وی افکار عمومی و روحیه و توان بازیکنان را نه برای نتیجه گیری بلکه برای لذت بردن از فوتبال سمت و سو می دهد، تا انتظار پیروزی یا مساوی فروکش کند در حالی که در آن روی سکه، بعد از مصاحبه های کیروش, دولت تدبیر و آن رئیس فدراسیون فوتبال اش که قدی بلند و خنده های گشاده ای دارد از پیروزی بر آرژانتین و از اختصاص پاداش های کلان و از دادن خبرهای خوش پس از پیروزی بر این تیم خبر می دهند. هنوز آنانی که عنوان سیاستمدار در دولت تدبیر را یدک می کشند و آنانی که سکان فوتبال کشور را غصب کرده اند نمی دانند و شاید هم می دانند ولی حقیقت را کتمان می کنند که وقتی کیروش، که سیاستمدار نیست، بلکه یکی از مربیان مطرح جهان است؛ نه در یک مهمانی خصوصی یا جمع دوستانه بلکه از طریق رسانه های جهانی اعلام می کند که: ”از فیفا اجازه می‌خواهم که با ۱۴ بازیکن در این مسابقه به میدان برویم. همه بازیکنان آرژانتین مرا نگران می‌کنند؛‌ دی ماریا، هیگواین، ماسکرانو و ... همه بازیکنان فوق‌العاده‌ای هستند”، دارد با زبان دیپلماسی درباره ی این بازی هشدار می دهد و دیپلمات های نشان دار ما با زبان غیردیپلماسی و دنباله رو افکار عمومی، ساز خود را برای هدف های معینی می زنند.

کیروش بازی با آرژانتین را از دائره و محدوده ایده ئولوژی دور ساخته و آن را فقط به قلمرو چمن سبز محدوده کرده تا فوتبال برای زیبائی و برای تماشاگر و مردمان عاشق این ورزش باشد نه برای خواست ها, طرح ها و نقشه های سیاست بازان و تبلیغ و ترویج ایده ئولوژی!

بجز چند بازیکن دو رگه, تبعیدی و مهاجر, اکثریت بازیکنان تیم ملی در جامعه ایران, زندگی می کنند که نظام سیاسی حاکم بر آن فرهنگ معجزه را رواج داده و مسلط کرده است. اگر منتظر شکست آرژانتین یا مساوی با این تیم باشیم، ما نیز جون فرهنگ کنونی حاکم بر ایران خود را فریب داده و خود را اسیر همین فرهنگ «معجزه» کرده ایم!

پس فردا واقع بین باشیم و از تماشای مسابقه با آرژانتین لذت ببریم!

* استفاده از این مطلب فقط با درج منبع (اخبار روز) مجاز است.