اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۷ تير ۱٣۹٣ -  ۲٨ ژوئن ۲۰۱۴

دعوت به تظاهرات برای بزرگد‌اشت ۱٨ تیر
گفتیم و تکرار می‌کنیم:
نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم

٣۵ سال حکومت سرمایه‌داری جمهوری اسلامی ایران، تاریخ جنایت است وتوحش هر روزش، هر ساعت و هر ثانیه‌اش. امّا پاره‌ای از این روزها سیاه‌ترند و خونین‌تر؛ ۱٨ تیر ۱٣۷٨ یکی از این روزهاست. در این روز دانشجویان دانشگاه تهران و برخی دیگر از دانشگاه‌های تهران به‌خیابان آمدند و سکوت سیاه مسلط بر فضای اختناق زده‍ی ایران را با فریادهای "مرگ بر استبداد"، "مرگ بر دیکتاتور" شکستند. سکوت سیاهی که پیامد سرکوب، زندان، شکنجه و کشتاری بود که در تمامی دهه‍ی شصت، به شدتی غیر قابل وصف بر تمامی آزادیخواهان و مردم مبارز ایران رفت و پس از آن نیز هرگز خاموشی نگرفت.
حمله به‌خوابگاه دانشجویان، زخمی کردن آنان با زنجیر، چاقو و قمه، پرتاب کردن آنان از پنجره‌ها که منجر به‌مجروح شدن شدید بیشماری از دانشجویان و مرگ یک دانشجو شد، واکنش دژخیمان بود به‌خواست نسل جوان تشنه‍ی آزادی. نسلی که هرگز آزادی را تجربه نکرده است، نه‌تنها برای اندیشیدن و سخن گفتن که حتی برای لباس پوشیدن و شادی کردن.
این جنایت مانند قتل‌های زنجیره‌ای و بسیاری جنایات دیگر در دوران ریاست جمهوری وقت، خاتمی "اصلاح طلب" و به دستور مستقیم حسن روحانی، رئیس جمهور کنونی، انجام گرفت و جواب خاتمی به‌دادخواهی مردم، مانند همیشه دعوت به‌آرامش و سکوت بود و قول دروغین "شناسائی مسببین" و "مجازات قاتلین". امری که هرگز صورت نگرفت و با نمایشی مضحک، فریبکاری حکومت را آشکارتر ساخت.
نظام جمهوری اسلامی ایران، بار دیگر نیز نشان داد که بر پایه‌ی توحش دیکتاتوری و خشونت سرمایه، حکومت می‌کند و ادغام دین در حکومت بارها وبارها بر این توحش و این خشونت میافزاید و چهره‍ی ضدّ انسانی آنرا کریه‌ترمیسازد. خواست اقشار مختلف، به ویژه خواست تشکل‌های زنان، کارگران از جمله دانشجویان، ابتدائی‌ترین خواست دمکراتیک مردم ایران است.

سرنگون باد نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

کمیته برای برگزاری تظاهرات گرامیداشت جنبش دانشجوئی ۱٨ تیر ۱٣۷٨- پاریس

(جمعه ۱۱ ژوئیه ۲۰۱۴ ساعت ۱٨ تا ۲۰ میدان باستیل)